"Kerststress: HO HO HO eens even! "

mij?

Ik las van de week een artikel over schrijvers en dat er maar een handje vol zijn, die ervan kunnen leven. Nou, daar gaat mijn hoop op een bestseller, poef weg. Nee hoor, ik schrijf dat boek omdat het geschreven wil worden en ik heb nooit echt het idee gehad dat je van schrijven rijk kan worden. Ja ho, het kan wel als je een Stephen King bent of noem even een paar van die echt grote schrijvers. Sidney Sheldon, Virginia Andrews, Nicci & French, Harry Mulisch. Dat je zo je boeken schrijft, dat ze met smart op de volgende zitten te wachten, ongeacht waar dat over zal gaan. Stephen King heeft in zijn schrijverspinkje zitten, wat ik in mijn hele lijf heb. Daar kom ik echt niet bij in de buurt, die man is echt briljant.

Als ik geen uitgever kan vinden, ik weet echt nog niet hoe zulke dingen werken, dan zal ik het in eigen beheer moeten uitgeven. Daar heb ik niet eens geld voor dus dan komt er ook een crowdfunding of zo bij kijken. Ik heb het nog lang niet af, dus dat ga ik verder in het proces allemaal wel bekijken. Zou het goed verkopen, dan kan het nooit meer worden dan een leuk zakcentje erbij, als je tenminste al uit de kosten komt. Maar ik moet het nou eenmaal schrijven, dat zit van binnen. Ik ga de mensen die hebben aangegeven te willen 'meelezen' in januari een mailtje sturen hierover, als alle feestdagen drukte voorbij is.

Ik heb nogal wat te regelen in januari zeg. Bovendien, dan ga ik mijn dagen helemaal omgooien. Daar moet routine in gaan komen en er moet veel in gebeuren, elke dag weer. Op woensdagen en in het weekend mag ik van mezelf 'vrij'. Zo blijf ik een beetje bij, terwijl ik dan ondertussen moet zoeken naar een nieuwe baan. Als ik die vind, dan zit ik al in een ritme, dan valt dat niet zo rauw op je dak. Normaal heb je dat ook altijd al, als je een paar weken vakantie hebt gehad. Dan ben je die eerste paar dagen doodop. Laat staan hoe dat bij mij zal zijn, na al die tijd. Daarom, routine en structuur. Uitkijken dat ik niet té streng ben voor mezelf, dat kan ik nogal eens hebben. Ik weet zeker dat het goed komt. Deze maand heb ik gewoon nog even vakantie. Hij is wel voorbij gevlogen hoor, december. Gelukkig gaan de dagen weer lengen, heerlijk, daar geniet ik elk jaar van, elke keer als het me opvalt dat het weer langer licht is.

De krabpalen beginnen ook een beetje uit elkaar te vallen hier. Of nou ja, ze hebben de sisaltouwen weer helemaal aan gort. Het zijn er natuurlijk wel vier keer tien is veertig nageltjes die zich er dagelijks aan scherpen. Boven een grote krabpaal maar die lijken ze niet zo te gebruiken, die is nog redelijk heel. Dan hier beneden twee hele grote en een krabton en een kleintje in het zijkamertje. Je zou denken, dat moet voldoende zijn. Ja, dat is het ook wel, alleen die scheermesjes hebben die touwen zo uit elkaar en dan heb je een hoop vlas dat niet meer voldoet om de nagels te laten slijten. Ik heb wel een site gevonden waar ik die palen los kan kopen. Maar ik ga eerst die van boven uit elkaar halen. De goede palen, als die tenminste de juiste hoogte hebben, kan ik dan hergebruiken.

Het mandje en de plankjes ervan, die bewaar ik. Die ga ik opnieuw bekleden, met een andere stof dan die erop zit, want met kattenharen is dat echt vreselijk spul. En als ik dat gedaan heb, dan komen ze langs de muur als een soort trap voor ze, in het trapgat. Ik heb een aantal hoge katten, die willen dus graag omhoog klimmen. Maakt niet uit hoe. Dat kunnen ze dan via die plankjes en ze kunnen er dan eventueel ook lekker op gaan liggen, hoog in de lucht. Als ik ze tenminste goed opgehangen krijg. Anders gaan ze een grote doos in met de plankenhouders, voor in het nieuwe huis. Dat kan ook. Dat wordt natuurlijk een paradijs voor katten maar dan moet ik het eerst vinden, dat huisje. Hopelijk zijn ze dan allemaal al grote vrienden want het gaat, ook zonder de Feliway, best goed zo tussen ze.

Het is nu zelfs Moonlight die het vaakst lastig doet tegen Aurora. De boef! Het is fijn als ze elkaar hebben als ze in een totaal vreemde omgeving komen. Dat is al stress genoeg en daar moet geen vecht stress bijkomen dan. Maar, knock on wood, het gaat prima. Vanmorgen wilde Skylar haar even pesten, ze lag naast me op de bank, en ik zei alleen, 'doe even lief joh'. Hij loopt mopperend verder, ik moest zo lachen. Hij weet het heus wel. En dan kan je je blijven afvragen, was het nou door de Feliway, of zou het sowieso toch wel goed zijn gekomen. Irritant hè. Zeker weten doe je het zo niet. Ik ga er maar vanuit dat dit uit zichzelf is goed gekomen. Ik ben het ook anders gaan aanpakken en ik denk dat daar net even wat meer de kneep zit.

De afgelopen dagen heb ik alleen maar op pakjes moeten wachten maar het ging allemaal vlekkeloos. Dat mag dan ook wel eens gezegd worden. Al had ik een klein beetje mot met de bezorger vrijdag. Die riep op de trap, dat ik moest antwoorden door de speaker want hij vroeg me wat. Tja beste man, dat kan je wel willen maar die is stuk, denk ik toch. Dat ga ik morgen weer eens even testen met Kim of Ben. In elk geval, hij had een pestbui en bleef maar zeggen, je moet reageren, behoorlijk boos. Nou ja zeg, ik roep hard tegen hem HIJ DOET HET NIET!!! Hij bleef een beetje bozig. Maar gisteren, weer een pakket, nu weer zoals vroeger door Zooplus, de volgende dag netjes al binnen, deed hij zo overdreven aardig, dat ik denk dat hij zelf ook vindt dat hij een beetje te ver ging over iets waar je niets aan kunt doen.

Zo gaat dat wel vaker. Als je verwachtingen hebt en daar wordt niet aan voldaan, dan krijg je automatisch teleurstelling. Daarom kan je maar beter helemaal geen verwachting hebben. Dan heb je die teleurstelling ook niet en dan voel je je een stuk gelukkiger. Dat wist Shakespear ook al en dat schreef hij ook op. Ik ben het helemaal met hem eens want bijna iedereen heeft bepaalde verwachtingen die de andere helemaal niet kent of ervan weet. En als die het dan op zijn eigen manier doet, die misschien tegengesteld is aan die verwachting, dan is die ander eigenlijk helemaal om niets teleurgesteld, ja door hun eigen verwachting. Hoe je dat afleert, weet ik ook niet want ik heb zelf ook wel verwachtingen. Gelukkig kijk ik meestal eerst naar mezelf als er iets mis gaat en als dan blijkt dat het komt omdat ik een bepaalde verwachting had, dan heb ik eigenlijk mezelf teleurgesteld. Dan maar beter geen verwachtingen meer, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik voel me altijd gelukkig, weet je waarom?
Omdat ik niets van niemand verwacht
Verwachtingen doen altijd pijn
Het leven is kort
Dus houd van je leven
Wees gelukkig en blijf glimlachen
Voordat je spreekt, luister
Voordat je schrijft, denk
Voordat je uitgeeft, verdien
Voordat je bidt, vergeef
Voordat je pijn doet, voel
Voordat je haat, heb lief
Dat is het leven
Voel het, leef het, en geniet ervan

William Shakespear

Mijn hiel is een rare. Niet gek natuurlijk, het is mijn hiel. Dinsdag was het geen goed idee om de hele dag toch op blote voeten te lopen. Woensdag had ik echt braaf de hele dag mijn speciale trippies aan. Zo noem ik ze dan maar, dat scheelt een end typen elke keer. Volgens de huisarts moet het dan binnen een week of zes wel weg zijn, als ik daar consequent op blijf lopen. Ik begin er een beetje aan te twijfelen maar goed, ik kan altijd nog naar de manuele therapeut. Ik ging met Kim donderdag gezellig shoppen en dat viel wel even tegen. Ik had echt behoorlijk veel pijn en dat werd steeds erger. Ik was erg blij om thuis te komen en die trippies moesten echt uit! Het leek alleen maar erger te worden.

Toen ik ze uitdeed, leken allebei mijn voeten te zuchten van opluchting. Nou ja, wat gek, vanaf ik ze heb was dit nog niet voorgekomen. De rest van de avond, als ik van de bank af kwam, hobbelde ik zo dat ik de hiel niet belastte. Niet handig maar ja, die schoenen aandoen, zag ik even niet zitten. Ik voelde het 's avonds nog heel erg. Gisteren viel het dan weer mee maar toen ik naar buiten moest, twijfelde ik dan ook wat ik zou doen. Ik besloot de laarzen maar aan te trekken, die ik ook voor dit doel gekregen heb. En dat was een goede zet want nu deed de hiel geen pijn. Ik ga het van de week toch eens uitproberen om uit te vinden of het weer zo mis kan gaan met de gympen.

Vandaag heb ik nergens last van en ik loop voorzichtig toch maar op mijn blote voeten. Dat vind ik toch het prettigst als ik de deur niet uit hoef. Alleen als ik, zoals van de week, veel heen en weer aan het lopen ben, zal ik wat aan mijn voeten doen. Ik denk nu dan gewoon die laarzen te pakken. Kan mij het schelen, niemand die het ziet dat ik een paar laarzen onder mijn pyjama aan heb. Als die hiel maar over gaat, dan ben ik allang blij. Of dat nou met de laarzen of de gympen is. Bovendien, als de kilo's er weer af gaan vliegen in januari, dan zal dat zeker ook schelen. Ik weet in elk geval, dat het van teveel binnen op die blote voeten lopen gekomen is. Komend jaar gaat dat niet gebeuren, daar ga ik zelf wat aan doen.

Gisteren heb ik ook al veel van de boodschappen gehaald, voor kerst. Morgen nog wat dingen halen. Ik had al veel gedaan gisteren en ik ging met lege dozen en een vuilniszak naar beneden. Na de boodschappen zou ik doorgaan naar mijn broer en schoonzus, nog voor haar verjaardag. In de winkel moest ik ook batterijen hebben want die moesten ook in haar cadeau. Zaten daar nou AA of AAA in? Ik wist het niet meer en ik nam ze daarom allebei maar mee. Dat kan geen kwaad, tegenwoordig gaat alles op batterijen en ik kan ze altijd wel gebruiken. Toen ik met een volle boodschappenkar bij de auto kwam en alles had ingeladen, kwam ik tot de ontdekking dat ik haar cadeau thuis had laten staan. Ja hoor, echt weer iets voor mij.

Ik was zo druk met de dozen en de zak, dat ik helemaal vergeten ben het cadeau mee te nemen. Bij mijn broer keek ik snel in mijn tas. Mijn doosje, waar alles voor mijn damper in zit, zou ik ook wel vergeten zijn dan. Gek genoeg, zat die wel in mijn tas. Ook wel weer raar omdat het cadeau voor San ernaast stond. Nou ja, heeft zij met de kerst een extra cadeau uit te pakken, ze weet dat ze een blonde schoonzus heeft. Dat scheelt.

Ik heb, toen ik met Kim op stap was, ook gelijk zo'n nieuwe set kaarsen gekocht, als die waarvan ik de afstandsbediening kwijt was. Volgens mij zou die afstandsbediening dan ook werken bij die kaarsen waarvan ik hem kwijt was. De volgende dag pas, ging ik kijken of de kaarsen wel werkten. Anders kon ik ze alsnog terug gaan brengen. Maar ze deden het prima en nadat ik de batterijen in de andere kaarsen had vervangen, werkte de afstandsbediening daar ook bij. Zo, opgelost. Vlak daarna gebeurde er, wat ik al wist dat zou gebeuren. Opeens lag de AB die ik kwijt was, vlak naast het kastje op de grond. Natuurlijk! Ik wist dat wel, zo gaat dat hier altijd.

Heel irritant hoor, al moet je er dan toch een beetje dom om lachen. Ik had onder de bank en zo ook gezocht en toen lag hij er niet. Nu ik de situatie had opgelost, lag hij er opeens wel. Alsof er iemand lol in heeft om me met dit soort dingen te plagen. Nu heb ik dus twee van die sets met kaarsen, dat geeft niet. De nieuwe heb ik terug in de doos gedaan, die ga ik beschilderen en die zet ik op Ria's Art Corner. Geen man overboord alleen een beetje overbodig als die AB gewoon netjes in het kastje was blijven liggen. Het ligt niet eens op een plek waar de katten aanzitten en daarom blijft het voor mij een raadsel hoe dat ding zo op de grond terecht kwam. Maar zo zie je maar, ik ben echt niet voor één gat te vangen.

Kreeg ik ook nog eens een brief van de gemeente, het parkeergeld gaat omhoog. En niet zo'n beetje ook! Hier in deze buurt heb ik er gewoon eentje nodig maar op zich viel dat wel mee. Ik betaal per kwartaal 16,50 en dat valt op zich nog wel mee. Al vind ik het achterlijk dat je moet betalen om je auto neer te kunnen zetten voor je eigen deur. Nu gaat het gewoon met 71% omhoog! Zo dan! Dat is toch echt wel heel erg veel, voor zo in ene keer. Rotterdam vindt dat ze anders achterblijft, bij andere grote steden. Zo ken ik er nog een paar zeg, 71%. En wat doe je ertegen? Helemaal niks. Je zal wel moeten.

Alles gaat omhoog en als ik niet snel een baan vind in het komende jaar, gaat mijn inkomen flink achteruit vanaf maart. Geen handige combinatie, als je daar even over nadenkt. Ik maak me geen zorgen, wie dan leeft die dan zorgt. Ik wil gewoon wel snel een baan vinden, voor mijn diertjes wil ik namelijk toch ook goed kunnen blijven zorgen. Dat komt allemaal wel goed hoor, alleen zo'n prijsverhoging, daar schrik je wel even van. Het moet niet gekker worden. Stel dat ze de huur opeens zoveel omhoog gooien, dat kan toch ook zomaar niet? Ik ga de kattenkopjes maar eens even eten geven, daarna mezelf. Dan heb ik morgen weer genoeg te doen. Lekker voor de tv of ik pak een boek, ik denk het laatste. Ik kan mezelf verliezen in lezen, ik verdwijn in een boek. Zeker in de door mij zo geliefde boeken, nu Jeus van moeder Crisje. Dat is 'my super power', wat is de jouwe?

"Als ik met mijn kat speel, weet ik niet of zij meer lol heeft om mij dan ik om haar. "

Michel de Montaigne