Ik heb zo gelachen van de week, het werd opeens heel onverwacht, wel een echt vrolijke wandeling door Memory Lane. Dat vind ik altijd wel leuk, vooral als je zo dubbel kunt liggen. Het kwam door de Sound of Music, de film ja. Die komt weer op kerstavond, als wij zitten te gourmetten of bijna klaar zijn, kan ook. Ik gooi in de familieapp dat die natuurlijk wel op zal staan. Al was het alleen maar om de liedjes. Mijn broer stuurt daarop direct: 'San zegt dat ze niet komt dan'. Ik schiet in de lach, want het is maar onze familie humor, ik weet dat ze heus wel komt. Mijn gedachten gingen terug naar een Kerst bij mijn moeder, toen Sandra nog niet zo heel lang in de familie was.

Sandra is een echte Fries, zij kijkt de kat niet uit de boom maar ze wacht tot die van ontbinding van de tak dondert en tot die tijd houdt ze zich echt heel erg op de achtergrond. Ik ben ook een kwart Fries, dat wil wat zeggen. Het duurde heel lang voordat we allemaal eindelijk echt eigen werden daardoor. San is nog verlegen ook, zeker als ze mensen niet kent en mij had ze maar een paar keer gezien. Meestal was ze met verjaardagen ook liever in de keuken, zo leer je elkaar dan ook niet echt kennen. Vooral toen moet ze zich een echte vreemde eend in de bijt gevoeld hebben. Maar dat was nog niets bij wat ze voelde toen de Sound of Music werd opgezet.

Deze film was de eerste film waar ik ooit naartoe ben geweest, in de bioscoop dan. Dat is dan een echte belevenis voor een klein meisje. Samen met mijn moeder heb ik zitten genieten en zitten gillen dat die Nazi's kwamen. Mijn kleine hartje stond bijna stil tijdens de spannende scènes, kortom, onvergetelijke gebeurtenis. Ook mijn broer werd het slachtoffer van onze moeders liefde voor deze film en we kenden allebei de liedjes allemaal uit ons hoofd. We zongen ze zo mee, stuk voor stuk. Zo ook die avond, dat San er ook was voor de eerste keer met Kerst. Met grote ogen zat ze naar ons te kijken en je kon zo van haar gezicht aflezen dat ze dacht dat we totaal krankzinnig waren geworden en zocht ze ondertussen naar een uitweg.

Oh wat moesten we lachen om haar. We hadden haar ook zitten pesten over het feit dat ze die film nog nooit gezien had. 'Dat', riep ik uit, 'is echt een gebrek aan je opvoeding!' We zouden wel eens even zorgen dat ze alle liedjes uit haar hoofd ging leren en meer van dat soort kreten. Wist zij veel dat ik dat voor de lol riep, wat zou ze nou echt gedacht hebben? Ik denk dat ik zelf zou zijn gevlucht, had de situatie andersom geweest. Ze moet wel heel gek op mijn broer zijn, dat ze er nog steeds is. Wij hebben dus eigenhandig ervoor gezorgd, dat de lieve meid een Sound of Music trauma heeft.

Vorig jaar kreeg ik zowat hetzelfde maar om een heel andere reden. De eerste kerst zonder onze moeder kwam eraan, ik was op dat moment denk ik wel op zijn aller ziekst ook nog eens. Ook op kerstavond werd deze film uitgezonden. Ik dacht, die ga ik kijken om mijn moeder te herdenken. Ik had alleen niet verwacht hoe ik daardoor geraakt zou worden. Nu moet ik er wel een beetje om lachen, tenminste, om hoe dat ging. Ik begon het eerste liedje mee te zingen en op de een of andere manier kwamen toen de tranen en die wilden niet meer stoppen. En elk volgend liedje dat ik mee probeerde te zingen, ging ik harder huilen of zo. Echt zo'n huilbui met snotneuzen en veel natte troep. Er is een hele keukenrol doorheen gegaan op zijn minst. En dan tijdens het huilen de slappe lach krijgen om jezelf. Af en toe voorzichtig een blik uit het raam werpend, verwachtend dat het blauwe busje eraan komt, en dat mannen met een trui met hele lange mouwen je op komen halen...

Nu best grappig, zo kijk ik erop terug, maar wel degelijk om een hele goede reden. Ik had echt niet verwacht zo los te gaan. Daar moest ik dan ook weer zelf om lachen want ik zat ondertussen met de familie te appen ook, dat ik weer zat te janken steeds. Ik werd zo overspoeld door alle herinneringen van dingen samen met mijn moeder, het was ook niet gek. Ook die laatste kerst dat ze er nog was, toen ik zo ziek was dat ik niet kon komen, kwam voorbij. Dat soort dingen zorgen op zichzelf al voor waterlanders, laat staan in dit geval. Dus toen ik hoorde dat de Sound of Music weer kwam op kerstavond, appte ik gelijk iedereen. En zo kwam die herinnering aan de eerste Kerst van San in ons gezin ook weer boven. En die is en blijft hilarisch!

In de app kwamen allerlei foto's en GIF's voorbij die enorm op de lachspieren werkten en Kim stuurde een filmpje met het liedje 'the lonely goatherd' en dat begon ik spontaan mee te zingen. Ik was omringd door mijn schatjes van katjes en die keken allemaal met van die 'ik ga vluchten' koppies en van die grote angstige ogen in het rond. Is het vrouwtje nou helemaal gek geworden?! Toen ik dat zag lag ik weer helemaal dubbel natuurlijk. Ik heb ze even allemaal op de film gezet, terwijl ik dat liedje er een beetje uit zit te gooien. Alleen was het grappiger toen het filmpje met de muziek erbij zat. Het bleef nog steeds ontzettend grappig! Nee, dat ga ik niet online zetten hoor! Ik zing het liedje er namelijk ook bij en dat wil ik geen mens aandoen.

Ik doe er wel een paar foto's bij van de aanbiddelijke manier waarop Rainbow altijd bij me komt liggen. Onmogelijk om te werken dan maar goed, dat maakt je dan ook niet uit als je naar hem kijkt. Uiteindelijk probeer ik dan wel verder te typen en ligt hij op dat ritme lekker mee te bewegen. Heerlijk ventje! Mijn mooie kerstballen hangen want ik heb haakjes en een ketting op de kop kunnen tikken. Alles kerstgerelateerd is bijna uitverkocht overal en bij de Action hadden ze zelfs geen haakjes meer. Gisteren weer heerlijk gelachen met Kim tijdens het winkelen en even naar mijn kleindochter geweest, die ziek is. Ze was heel erg blij met haar cadeaus voor de kerst en daar was ik dan weer erg blij mee. Weer een mooie dag gisteren. Hij gaat lekker! Ik zeg, houden zo.

"Ook al vinden sommigen van jullie het fijn om samen met ons te slapen, als het bedtijd is zetten jullie ons de slaapkamer uit. Natuurlijk zijn we als jonge katjes wel druk en omdat we 's nachts niet veel slapen, willen we spelen op bed. Maar goed, na een paar jaar worden we rustiger. Dus gooi die deur open en laat ons op het voeteneind dutten. Want als we op je bed springen, boven op de warme kussens en het dekbed, dan is dat om jullie te beschermen. Wie waakt er 's nachts zodat de boze geesten je slaap niet komen verstoren? Wie houdt er in het donker de wacht op de vensterbank zodat er geen kwade zielen het huis binnendringen? Ook dat is onze taak. We slapen bij jullie om jullie te beschermen. En of je dat nu gelooft of niet, zelfs al komt je dat nogal mystiek voor, denk er eens over na. "

Ziggy, de kat van de schrijver Stephane Garnier

Wat heb ik weer gelachen om mijn twee jongste harige heerlijkheden gisteren! Ik heb al eens verteld dat Skylar, als hij het balkon op wil, echt gaat roepen, het lijkt zelfs op gillen, bij de keukendeur. Soms, als het in de winter niet aan het stortregenen maar wel koud is, doe ik de deur even voor ze open. Probleem is, zij hebben een bontjas aan, eerste hands, en voelen de kou niet zo. Maar voor hier is het niet zo handig. Ik heb het al niet snel koud en door zo eventjes de deur te hebben open staan, schiet de ketel aan en gaat de verwarming vanzelf omhoog. Met als gevolg dat ik het na een tijdje benauwd krijg van de hitte als ze al lang weer binnen zijn. Daarom heb ik ze het liefst zo snel mogelijk weer binnen.

Meestal komen ze braaf als ik dan aan de deur ga staan met een gezicht dat zegt dat die deur weer dicht moet. Een enkel keertje willen ze nog niet naar binnen. Dat was nu ook weer het geval. Dan stap ik het balkon op en dan vliegt Skylar langs me naar binnen. Dit keer ging dat even anders. Hij dacht echt duidelijk, jij bekijkt het maar, ik kom gewoon nog niet naar binnen. Hij vloog het gras op en de manden op en ging pontificaal op het muurtje zitten. Daar stond ik dan, in mijn pyjama. Dat was echt wel koud! Ik weer naar binnen en hij zat me met grote ogen vanaf het muurtje aan te kijken. Ik deed de deur dicht want dat is meestal wel genoeg om hem van gedachten te doen veranderen.

Zeker na zijn laatste avontuur, toen hij mazzel had een broer als Moonlight te hebben, die net zo lang bleef blèren tot ik de deur had open gedaan. Ik had geen idee dat ik hem had buiten gesloten maar toen nam Moonlight het stokje in handen, of pootjes eigenlijk. Zo werd hij gered van een nacht in de koude buitenlucht. Nu zat hij dan op het muurtje demonstratief te laten zien dat hij echt niet naar binnen kwam. Ik deed dus de deur dicht en ging naar binnen, ik dacht, ik neem even een foto van hem op de muur en dan weet je het al, dan gaat hij er natuurlijk direct af. Hij ging toch maar eens even poolshoogte nemen bij die deur. Kon hij nou verdorie weer niet naar binnen? Ik ging maar even naar hem toe, met een grijns op mijn gezicht. Toen ik de deur open deed, kreeg ik wel een koppie, toch lief.

Voor Rainbow was dat het teken, dat hij ook weer naar buiten kon. Ja hoor, fijne gozert, nog zo eentje! Nu kwam Skylar naar binnen maar wilde Rainbow weer niet. En het was toch echt koud genoeg zo om die deur dicht te willen en verder te gaan waar ik mee bezig was. Eerder kon ik toch niet rustig gaan zitten, tot die twee allebei binnen waren. Ook bij Rainbow deed ik de deur dicht, ook voor hem meestal het teken om toch naar binnen te willen. En ja, ook hij had daar nu totaal maling aan. Stelletje! Pas toen hij zag dat ik hier ging zitten, had hij zoiets van, ja maar nu wil ik toch wel naar binnen. Ik wist het wel! Hij kwam heel zielig voor de deur zitten. Ik heb hem maar binnen gelaten. Echt hoor... Op de foto's zie je het hele verhaal in het kort, met eerst Skylar en daarna Rainbow.

Ze zijn lekker bezig, mijn viervoetige vreetzakjes. Aurora komt ook helemaal los. Dat ze al bij Karina kwam, was voor haar echt al heel wat. Maar, zo kon Karina ook zien, ze eist tegenwoordig haar rechtmatige plek bij het eten weer op. Niet alle dagen maar wel steeds vaker, gaat ze bij het plekje staan waar ik ze altijd eten geef. Vanaf de jongste twee erbij kwamen, vond ze dat niks meer. Zeker toen Skylar begon met haar aan te vallen steeds, bleef ze ver uit de buurt. Ik ben het haar zelfs boven gaan brengen maar daar ben ik mee gestopt omdat ze helemaal niet meer naar beneden kwam. Ik dacht, dat moeten we niet hebben. Dan kwam ze de ene keer wel en de andere keer niet. Niet dat ze niet kon eten hoor, ze eet brokjes genoeg boven ook.

En de laatste paar weken viel het me al op, eerst in de huiskamer wachten op haar bakje. Dat was al een stuk dichterbij dan normaal. Daarna kwam ze onder de tafel zitten, dat was al helemaal dichtbij. Tegenwoordig zit ze dus precies aan de zijkant van waar de bakjes staan, alsof ze wil zeggen, zet hier maar neer joh, ik eet gewoon mee vandaag. Wat eerst een uitzondering was, wordt zo'n beetje regel nu. Ik ben trots op mijn witte diva. Eergisteren lagen ze ook weer met zijn viertjes op de bank. Dat was wel heel lang geleden. Oké, zij dan wel aan de linkerkant en de jongens rechts van mij. Maar toch, ze lagen er wel. Heerlijk vond ik dat!

Ze plagen elkaar allemaal wel eens en dat mag, maar niet elkaar pijn doen, daar kan ik niet tegen en wil ik niet hebben. En ja, ik mag dan personeel zijn maar dan grijp ik toch echt in! En dat loont, als je maar geduld genoeg kan opbrengen. Niet mijn sterkste kant maar als er niets anders opzit, dan moet je wel. Het is gelukt, er is weer vrede in huize Los Gatos locos. Het duurt even maar dan heb je ook wat! Net als mijn schoonzus, die is jarig vandaag, die moet nog maar even afwachten of ze wat heeft! Gefeliciteerd Sandra!

De kabel van Ziggo, zou gisteren tussen 14u45 en 16u45 komen. En dan moet je weer wachten natuurlijk. Volgens mij heb ik afgelopen jaar meer wachturen gehad dan slaapuren. Kan je nagaan! Er stond bij de Track&Trace al dat ze het zo druk hebben dat ze misschien niet alle pakjes zouden kunnen bezorgen. Daarom moest je de T&T in de gaten houden. Oh jee, daar gaan we weer, dacht ik al. Ook toen de uiterste tijd verstreken was, geen pakketje. Ik dacht, ik kijk later wel weer een keertje. Ik ben hier toch dus het maakt niet uit. Even later kijk ik toch. Nou ja zeg! Staat er dat het pakketje is afgeleverd en in de brievenbus zit! Ja, als ik dat had geweten, dan had ik er niet zo op zitten letten. Ik had gewoon weggekund ook. Daar zakt toch zo je legging van af?! 

Ik wilde stofzuigen maar dacht, dan hoor ik de bel niet. Ik moest er wel om lachen hoor, maar kunnen ze dat niet even anders doen en erbij zeggen dat het door de brievenbus past? Ik wist heus wel dat het maar een kabel was maar wel vijf meter én ik heb geen idee hoe ze dat daar dan inpakken bij Ziggo. Dat kan dan in net zo'n doos zijn dat het niet in de brievenbus past. Het zat in de bus, ja hoor... Het was al laat en ik had geen zin meer om het te gaan pakken helemaal beneden. Ik had mijn pyjama al aan ook, laat maar, morgen weer een dag. Ik durfde dan ook niet te mopperen elke keer dat de tv wegviel. Dan had ik die kabel maar moeten gaan pakken. Eigen schuld, dikke storing. 

Ik heb vanmiddag de kabel toch maar even vervangen, ondanks dat ik heel moe was. Ik moest wel weer, voor de tachtigste keer, die hele box resetten maar tot nu toe is de tv nog niet weg gevallen. Eigenlijk is het wel een beetje korte kabel, het ging net. Die oude was veel langer, wel het dubbele en de aansluiting waarmee het ding in de box zat, was er eentje uit de middeleeuwen of zo. Die nieuwe ziet er stukken beter uit. Ik begon het een klein beetje te begrijpen. Toch de kabel dus? Het lijkt er wel op, al wacht ik het nog even af. Gistermiddag ook de hele middag geen last gehad en de rest van de avond alleen maar, dus we gaan het beleven. So far, so good, ik zal blij zijn als dit het blijkt te zijn. Zelf opgelost met iemand die zijn werk goed doet, geen monteur en geen kosten maar wel tv met de kerst. Het is weer eens een hele goeie dag geweest! Me liky!

"Een kat hoeft niet te leven volgens de wetten van de leeuw."

Spinoza

Ik ben weer eens van alles kwijt. Op zich valt het wel mee maar het is meer dat het eigenlijk niet kan. Dat heb ik regelmatig en ik heb altijd het gevoel dat een 'astrale' me pest met dat soort dingetjes. Nu is het weer de afstandbediening van een stel kaarsen die ik in een kandelaar heb staan. Die afstandbediening ligt altijd op hetzelfde plekje, op de doos in het kastje er vlak onder. Ik ben praktisch en ik moet niet moeilijk doen bij bepaalde dingen, anders doe ik het niet eens. Dus dat ding ligt vlakbij, kaarsjes aan, kaarsjes uit, zonder de kandelaar er voor open te moeten doen. Ander kleurtje voor de kaarsjes af en toe, ook leuk.

Wat ik er ook mee doe, de afstandbediening wordt direct terug gelegd. Daarom kan hij eigenlijk ook niet weg zijn. Alleen ligt hij er niet meer. Nu kunnen ze wel handmatig aan maar niet van kleur wisselen. Daarom wil ik hem toch graag terug hebben. Ik heb alles al van zijn plek gehaald maar het ding is van de aardbodem verdwenen. Daar kan ik me zo enorm aan irriteren. Ik heb ook wel eens dat ik loop te mopperen op iets soortgelijks en dan zie ik even later of weet ik even later dat ik het zelf heb veroorzaakt. Het gebeurt veel vaker dat ik het echt niet kan begrijpen. Zoals nu dus. Ik moet het maar loslaten, ik vind dat nu toch niet meer. Net als de kerstboomhaakjes bijvoorbeeld. Alleen weet ik daar wel van dat ik ze netjes had weggelegd, ik vind ze alleen niet meer omdat ik ook niet meer weet waar ik ze gelegd had. Om helemaal gek van te worden, af en toe. Oké, ik laat het gaan. Ik zet er wel een echte brandende kaars in. Dan gaan die andere in de kast tot ik dat ding weer heb. Anders komen ze gewoon de kast niet meer uit.

Vanmiddag krijg ik de nieuwe kabel van Ziggo. Wat een verschil eigenlijk, wie je helpt daar. Vrijdag had ik ze ook een bericht gestuurd, dat heb ik hier ook verteld. Dat er een monteur kon komen maar als het bij mij lag, dan mocht ik die wel mooi betalen. Nooit echt goedkoop zulke dingen en op die manier vind ik dat dan erg zonde van mijn centjes. Ik had gezegd dat ik door mijn logeetje maandag wel weer zou kijken hoe of wat. Ik moest namelijk alle kabels losmaken en weer vast. De tv kwam ondertussen helemaal vast te zitten en de box gaf zelfs aan offlline te zijn, toen Karina hier nog was. Ook mijn opnames gaven een foutcode omdat de box steeds wegvalt.

Tijd om toch maar weer een berichtje te gaan sturen. De medewerker die nu voor me aan de slag ging, ging de boel nameten. Iets wat ik vrijdag ook wel verwacht had maar die meneer of mevrouw deed niet zoveel moeite. Ik vind het ook jammer dat ze hun naam niet geven trouwens, zo kan je nooit echt iets met een klacht of zo. Maar die van maandag, die deed wel moeite. Hij/zij merkte dat de modem netjes online was, maar vond een storing vanaf de splitter uit de muur. De splitter deed het ook goed maar de storing kon, zo te zien, in de kabel liggen, zie je dan had ik die monteur nog moeten betalen ook, maar ook in de box zelf. Hij kon maar één ding tegelijk opsturen, de kabel of de box, wat ik wilde was zijn vraag daarop.

Eh, even nadenken. Krijg ik een nieuwe box, maar ligt het aan de kabel, dan heb ik ook niets aan die nieuwe box. Bovendien moet ik dan als een gek naar twee seizoenen Wil & Grace kijken én naar anderhalf seizoen Empire want dat ben ik anders kwijt met een nieuwe box. De kabel dan maar. Die komt vandaag binnen, ik heb al bericht van PostNL gehad. Mocht het toch niet in de kabel zitten, dan moet ik direct een seintje geven en dan wordt alsnog de nieuwe box opgestuurd. Kijk, zo ben ik echt geholpen! Waarom kon die persoon van vrijdag het niet ook zo doen? We kunnen een monteur sturen, maar misschien moet u die dan zelf betalen. Wat heb ik daaraan als je het vanaf daar ook gewoon even had kunnen meten? En als je het na had gemeten dan had je het zelf kunnen zien, of kabel, of box. Als dat maandag kan, dan kon dat vrijdag toch ook?

Echt hoor, dat zijn van die dingen, als je dat werk nou doet, of je het nu leuk vindt of niet, probeer dan gewoon je best te doen en de mensen zo goed mogelijk te helpen. Als je dit niet weet, dan zit er ergens iets niet goed. Kan aan Ziggo en de opleiding liggen of aan de persoon zelf, die gewoon zo min mogelijk moeite wil doen. Dat antwoord kan ik niet geven. Wel dat er enorm verschil in zit, in wie je helpt. Dat is overal zo, waar mensen naartoe bellen om geholpen te worden. Dat weet ik uit ervaring. Gelukkig had ik maandag een ouwe rot in het vak, die plezier heeft in zijn werk goed doen. Die moet je ook hebben! En die had ik dan ook gelukkig.

Wachten op het nieuwe kabeltje en hopen dat het dan verholpen is. Ik moet niet per sé een nieuwe box als het niet nodig is. Als dat gedoe maar verholpen is. Toen ik de tv vanmorgen aan deed, was er ook weer geen signaal en dat bleef zo. Na een uurtje op mijn gemak wat andere dingen te zijn gaan doen, heb ik de hele box een reset gegeven en daarna had ik weer tv. Ik heb daarom een klein beetje een vaag vermoeden dat het aan de box zal liggen. En dan heb ik vandaag ook pech, want dan zal de kabel niet helpen. Dan weer bericht sturen, wachten op antwoord, wachten tot de box aankomt. Het is kerst, druk bij de post, zelf druk.

Ach, ik pak wel een boek hoor en ik heb Netflix en Videoland in nood, want dat doet het wel. Ik kom de kerst wel door. Omdat wij het kerstavond vieren, ben ik lekker in mijn uppie. Ik vind dat helemaal niet erg, ik kan daar van genieten. Gek genoeg zijn zulk soort dagen, van die weinige dat ik me dan niet schuldig voel dat ik helemaal niets doe. En dan kan ik daar lekker van genieten. Ik lijk wel mijn eigen dictator te zijn en eigenlijk ben ik dat ook. Ik moet altijd van alles van mezelf. En als ik dan een dagje luier, dan voel ik me daar niet prettig bij. Idioot, ik weet het maar dat zit in je. Alleen met de kerst, dan mag het. Eten en luieren is dan geoorloofd. Heb ik geen tv, dan heb ik een huis vol schilder spullen, boeken en katten, de ideale combinatie om je nooit of te nimmer te moeten vervelen. Dat is me dan ook nog nooit gelukt!