Ik krijg tegenwoordig elke vrijdag van het team van Vertellis, mijn nog steeds niet gespeelde spel voor de kerst, een vraag. Ze doen die vragen zo stellen, dat ze je stimuleren je te focussen op goede en leuke momenten. Dat doen ze natuurlijk niet zomaar. De reden dat ze dit soort ‘positieve’ vragen stelden, is omdat we als mens ‘cognitieve vooroordelen’ kennen. Eén van deze vooroordelen is, dat we ons van nature focussen op dingen die niet goed gaan op een dag. Waarom doen we dat? Nou gewoon omdat ze zo in elkaar zitten. Vroeger, en dan bedoel ik veel vroeger zoals in de prehistorie, was het handig om heel snel te leren van gevaren en fouten om zo meer overlevingskansen te hebben. Daarom was het toen wel handig om je op die fouten en miskleunen te focussen. In de huidige maatschappij is dat niet meer zo erg noodzakelijk. Maar omdat je het automatisch en van nature doet, kan dat resulteren in een minder hoog geluksgevoel. Vandaar dat je, door die positieve vragen te beantwoorden, dit een beetje om kan draaien.

Dit keer was de vraag; ‘aan welk moment van de afgelopen tijd denk je terug met een glimlach?’ Ik zou zeggen, doe vooral mee. Voor mij was het niet zo heel moeilijk en het heeft meestal wel te maken met mijn cits als ik ergens met een glimlach aan terug denk van de afgelopen tijd. Dit keer kreeg ik direct de kleine Rainbow op mijn netvlies. De kleine dief was weer eens bezig. Mijn eigen schuld hoor, ik had het laatje met daarin de blikjes voer ook weer dicht moeten schuiven. Dat was ik vergeten blijkbaar. Die blikjes zijn zo erg nog niet maar er zitten ook de kuipjes voor Rainbow ’s lunch in. En dat weet hij maar al te goed. Het liep dan ook wel een klein beetje tegen lunchtijd voor hem. Ik denk dat hij dacht; ‘ik pak het vast even, ik heb trek.’

Hij heeft het al eens eerder gedaan en hij had het achterste bakje wat gaten gegeven door zijn scherpe tandjes erin te steken. Dit was gaan lekken in de laden eronder en bovendien was het niet meer vacuüm en ging het stinken. De lummel en hij weet dat zulke dingen echt niet mogen. Terwijl hij op zijn buik over de blikjes scharrelt, zulke scherpe tandjes heeft hij gelukkig niet, is hij bezig om een kuipje te pikken. Ik kom de keuken inlopen en zeg streng; ‘wat doe jij nou Rainbow Niemeijer?’ Heel schuldbewust vliegt hij de grote la uit, ik hoor hem een geschrokken kreetje slaken. Hij houdt er zo niet van om op zijn kop te krijgen, dat vindt hij echt vreselijk. Hij komt heel snel voor mijn voeten zitten, slaat heel netjes zijn staartje om zijn pootjes en kijkt mij op zijn allerschattigste manier aan. Alsof hij de onschuld zelf is doet hij ook nog even zijn koppie helemaal schuin.

En daar moet je dan boos op worden? Dat kán toch helemaal niet? Dat weet hij volgens mij ook wel hoor. Eigenlijk is het omdat ik zelf een rotbui heb, dat ik kwaad wordt, áls ik al eens kwaad wordt. Of als ze door een domme actie in gevaar komen of zo, dan schrik ik zo dat ik kwaad word. Maar ik ben niet zo heel snel kwaad te krijgen. Daarom schrikken ze hier altijd zo als dat wel zo is. Dat had ik op mijn werk ook eigenlijk. Ik was zo zelden kwaad, dat als ik dat een keer wel was, dan wist iedereen dat het wel goed mis moest zijn. Dan schrikt iedereen zich gewoon rot. Dat geldt precies zo voor de cits. Vooral het tere hartje van Rainbow is zo gekwetst. Skylar ben ik zo vaak boos op moeten worden, doordat hij de anderen aanviel en geobsedeerd was door eten, dat hij me zelfs al ontwijkt op voorhand.

Dat vind ik ook niet leuk hoor, dat vind ik juist erg rot. Vooral voor hem. Daarom probeer ik hem continue te prijzen en te knuffelen. Alleen is het niet zo één, twee, drie weg. Maar het gaat al beter en het begint nu langzaam zijn vruchten af te werpen. Ik heb er lang over gedaan voordat hij niet van iedereen het eten liep te stelen. En dan zo, dat ze allemaal bang voor hem waren. En ik heb er zowat nog langer over gedaan om hem niet meer zo gemeen tegen Aurora te laten zijn. Er zijn nog wel eens kleine terugvallen maar toch, dat is nog maar heel af en toe. En heel vaak zie ik het al van te voren. Dan zeg ik alleen zijn naam maar, heel zachtjes. ‘Hmmmm’, geeft hij me dan, en ik doe dat terug. Hij kijkt zo eens om en ik zie dat zijn aanval modus wordt uitgezet. Dat heb ik dan weer mooi voorkomen.

Moonlight is altijd al verbaal geweest, hele verhalen mauwt hij bij elkaar. Maar echt de meest luidruchtige van het stel is Skylar. Ik kan daar ook helemaal van in een deuk liggen. Zoals die tekeer gaat als hij in de middag, of zelfs midden in de nacht, op het balkon wil. Jeetje zeg, dat is echt bizar. Het lijkt wel alsof hij loopt te gillen. En net als mijn heerlijke Casper vroeger, maakt hij de meest idiote geluiden. Het klinkt ook als praten, heel hard praten dan wel, schreeuwen eigenlijk wel een beetje. Ik ga dan altijd terug praten tegen hem. Ik weet eigenlijk wel wat hij zegt. Hij wil gewoon naar buiten, het balkon op. En hij klinkt exact als een zeurend en drammend kind.

Nouhouuuuuu, hoor ik hem roepen. Neeheeeeee, roep ik dan terug. Jamanouuuuu! Hij wordt nu een beetje pissig. Nee Skylar, het is koud en nat en je wil helemaal niet buiten zijn. Zo gaat het dan een tijdje heen en weer en uiteindelijk win ik altijd. Hij geeft het na een tijdje ook wel op hoor. Hij kan zo ook wel eens tekeer gaan als hij ergens anders is in huis maar meestal is het bij de balkondeur. Volgens mij vindt hij gewoon die hele conversatie erg leuk. Dat merk ik gewoon. Hij klinkt ook ongeduldig als ik niet direct reageer. Hij pikt het ook op als ik er geen zin meer in heb, dan jengelt hij nog ene keer en dan is het klaar. Dan komt hij de kamer maar weer in. In de zomer, als de deur al open is, dan vindt hij wel iets anders om bij te jengelen. Hij vindt het gewoon te leuk. Ik ook wel eigenlijk. Dat waren voor mij dus een aantal dingen waarvan ik moest glimlachen. Welk moment tovert bij jou die zo belangrijke glimlach op je gezicht? 

"Persoonlijk ben ik altijd bereid te leren, alleen vind ik het niet leuk de les gelezen te worden.

Origineel: Personally i'm always ready to learn, although i do not like being taught."

Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Best goed als ik iets in mijn blog vraag of zeg. Soms krijg je dan van iemand een oplossing aangeboden. Soms zijn het ook oplossingen waarvan ik niet kan begrijpen dat ik daar zelf niet op ben gekomen. Dat had ik gisteren. Juist één van mijn meelezers kwam ermee aan zetten. Ik had gezegd dat het lastig is als ik al van één van hen wijzigingen heb ingevoerd in mijn hoofd document, en de volgende geeft ook daar ergens iets aan, dat ik het dan kwijt ben. Zij stelde voor om het uit te printen en dán van alle zes de meelezers de dingen die ik wil meenemen, met pen op het uitgeprinte hoofdstuk te noteren. Zo kan ik het dan later in ene keer digitaal invoeren.

Ja, natuurlijk! Zo simpel kan het soms zijn maar dat zie je dan zelf niet. Ik ben erg in mijn nopjes met deze oplossing omdat ik ook direct weet, dat dit gaat helpen. Dat zal me echt uren en uren schelen. Die van hen hoef ik niet uit te printen, die kan ik één voor één meenemen en weer wegklikken. Ik heb er ook eentje die is old school. Die print het uit en maakt op dat document haar aan- en opmerkingen. Daarom had ik dat zelf ook als oplossing moeten zien. Nou ja, het maakt niet uit, ik heb het hoe dan ook gekregen. Bedankt Simone, dit blonTje komt daar zelf niet op. Erg hoor, maar soms ga je echt te ver denken en dan kom je niet bij de simpele oplossingen. Maar dat geeft niet, gelukkig is het bij hoofdstuk één en niet hoofdstuk twaalf. Dat scheelt in elk geval vele uren werk voor niets.

Vandaag doe ik alles een beetje anders. Gisteren heb ik maar een klein beetje geschilderd. Daarna had ik er al de balen van. Gewoon geen zin meer. Daarom ben ik vandaag begonnen met schrijven, zolang het erg donker was. Even met Kim aan de telefoon gezeten, dat is ook altijd wel gezellig. Daarna ben ik wat gaan schilderen om daarna weer wat te gaan schrijven. Ik heb beloofd iets uit te typen maar dat is best wel veel. Dan ook nog eens mijn eigen schrijven, zowel in het boek als mijn blog. Daarom doe ik alles in etappes. Gaat het ene vervelen, dan ga ik het andere doen. Vooral bij het schilderen helpt dat wel. Soms heb je ineens geen inspiratie meer of zo. Dan lukt het niet maar na even wat schrijven gaat het wel weer.

Het is ook best wel veel hoor, wat ik voor mezelf heb gecreëerd. Daar ben ik zo goed in hè, teveel hooi op mijn vork nemen. Alsof ik mijn vorige levens een enorme boer ben geweest, zou je bijna gaan denken. Aan de andere kant, het wordt wel erg mooi, al zeg ik het zelf. Ik heb bij een aantal dingen de grove bloemen erop gezet en de grove bladeren ook. Fase één zijn grove bladeren, fase twee grove bloemen.  Dan moeten er nog de fijnere bloemen en bladeren op. Dat zijn fase drie en vier. Dat doe je met een veel kleinere penseel. Daarom doe ik eerst alles in de tint groen met de grote penseel, fase één. Daarna de tinten roze en paars, met de grote penseel, fase twee.

Als dat allemaal gedaan is, dan ga ik aan het fijnere werk beginnen. De fijnere bloempjes komen erop eerst, fase drie. Dan pas ga ik de fijnere blaadjes maken en stelen en dat soort dingen, fase vier. Als dat bij alle dingen die ik zo wil hebben gebeurd is, ga ik detailleren, fase vijf. De bloemen krijgen meeldraden of stipjes of kroontjes. Het groen en de stelen en de hele fijne blaadjes of dunne sierlijntjes worden gemaakt en daarna nog eventueel vlindertjes en andere vliegertjes die ik erop wil hebben. De laatste fase, de zesde, is een laklaag erop. Dus ik heb nog een lange weg te gaan. Ik ben nog niet klaar met het grove bloemwerk overal op. Maar ja, het zijn dan ook twee grote kisten, een soort theedoos, een tissue houder, drie kleinere dozen, een rekje, zes potten, een A4 bak en een paar schoenen.

Ik zal een foto van die eerste versie van de doos hierbij doen. Daar kan je aan zien dat het mooi gaat worden, vind ik toch. Er komen nog minstens twee fases na. Dan ziet het er nog veel mooier uit. Maar het zal erg leuk gaan staan, bij elkaar allemaal in huis. Het ladekastje en de grote krantenbak worden ook zo. Ik hou daar altijd zo van, als alles bij elkaar past. Niet exact hetzelfde maar wel in dezelfde stijl. Ook mijn kleding stem ik graag op elkaar af. Toen het colour blocken in de mode kwam, een beige outfit met knalrode schoenen of zo, raakte ik er bijna van in de war. Niets voor mij in elk geval. Een beetje neurotisch ben ik wel maar dat is algemeen bekend.

Het is weer zo erg met dat pesten en mensen zomaar in elkaar slaan. Bizar vind ik dat. En dat wordt dan gefilmd, niemand die een hand uitsteekt om het slachtoffer te helpen. Ik snap daar helemaal niets van. Alsof het allemaal maar steeds grover wordt en mag of zo. Ik vind het echt niet normaal in elk geval. Het is nooit leuk, zo gepest te worden of gehaat te worden. Maar wist je dat het nog veel erger is, als je totaal genegeerd wordt? Dat doet nog veel meer met je, dat raakt iemand harder dan gepest worden.

Je kan dat zelfs thuis zien in een experiment, als je dat mocht willen bekijken. Dat is helemaal zo moeilijk niet. Je pakt drie potjes en doet daar rijst in met water. Het eerste potje geef je liefde, die bedank je steeds ook. Het tweede potje geef je haat en woede, je scheldt het uit ook, vuile idioot! Het derde potje negeer je, je draait er je rug naar toe, je stuurt het niets, geen liefde, geen haat. Dit hou je zo’n 30 dagen vol. Dr. Emoto heeft dit experimentje al vaker gedaan en ook met water deed hij prachtige experimenten trouwens, zoek hem maar op.

Na die 30 dagen, zie dat het geliefde potje mooi aan het fermenteren is, het ruikt zalig. Het gehate potje is overdekt met zwarte schimmel. Het derde genegeerde potje ziet er nog veel slechter uit. Daar is de rijst zelfs daadwerkelijk aan het rotten. Ik denk dat ik niet uit hoef te leggen wat je daar wel niet uit kunt halen allemaal. Als dat bij een potje rijst met water al zo is, en wij bestaan ook grotendeels uit water, wat doet het dan met een mens? Zo ben ik vorig jaar ook zo genegeerd door een aantal mensen.

Veel mensen weten namelijk niet hoe ze met iemand om moeten gaan die een ziekte heeft. Dat vinden ze eng of zo? Of ze kunnen er gewoon niet mee omgaan, weten niet wat te zeggen of doen. Of, wat ook nog kan, die denken bij zichzelf, oh ja hoor, die faket het gewoon lekker. Daar waar je juist een beetje steun kunt gebruiken, vallen er opeens veel mensen af. Zelfs daar waar je het niet van zou verwachten en al helemaal, in mijn geval, waar het zeker niet zou horen. Wil je het experiment niet zelf doen maar liever zo even bekijken, klik dan hier 

Ik werd er ook ziek van, door de onrechtvaardigheid van het alles. Tot ik het in een Rulof boek tegen kwam, een mens enkel en alleen zal lijden, als het door zichzelf is veroorzaakt. Voor in dit leven, was het inderdaad erg onrechtvaardig, maar er zijn nog meer levens geweest waarin ik niet zo’n lieverdje was. Daar heb ik waarschijnlijk ook mensen zo genegeerd toen ze me nodig hadden. En ooit moet je dat terug betalen en dat doe je door het zelf te ondergaan. Toen ik dat las, viel er een enorme last van mijn schouders. Ik begreep het, vond het ook logisch en ook erg rechtvaardig.

Want dat is het ook, je betaald alleen maar wat je veroorzaakt hebt. Echt eigen schuld, dikke bult en een koekje van eigen, zij het erg oudbakken, deeg. Daarom wordt er ook altijd gezegd, doe goed. Daarom zeggen ze, alles wat je iemand aandoet, doe je eigenlijk jezelf aan. Hoeveel levens later het ook mag zijn, je krijgt het een keer zelf te beleven. Daarom, doe maar goed, aan iedereen, zelfs gedachten gelden daarbij. Want, dat is het fijne ervan, ook het goede wat je doet, krijg je terug. Dat kan alleen maar fijn zijn! 

"De mensen struikelen nu en dan over de waarheid, maar de meesten krabbelen haastig overeind en lopen snel door alsof er niets was gebeurd.

Origineel: Men occasionally stumble over the truth, but most of them pick themselves up and hurry off as if nothing ever happened."

Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Nou, ik weet wel wat ik me op de hals heb gehaald. Ik heb vandaag bijna de helft van de meelezers commentaren zitten verwerken. Dat is me toch een grote klus! Dat zou je zo niet zeggen in elk geval. Ik ben er van zeven uur vanmorgen, tot één uur vanmiddag mee bezig geweest. En dat zijn er dan nog maar drie van de zes meelezers die ik verwerkt heb. Ik moet er nog drie. Of ik het nou wel of niet eens bent met alles wat ze aangeven of veranderd willen zien, ik moet het toch allemaal doorlopen en dat neemt flink wat tijd in beslag. Vooral het steeds weer zoeken naar waar zoiets precies staat in je eigen document, is een dingetje. Je gaat er scheel van kijken ook volgens mij.

Het is wel heel apart om te zien zo, nee niet door die schele ogen. Zes mensen en alle zes zien ze andere dingen. Hou me ten goede, ze zien sommige foutjes allemaal als dezelfde fout natuurlijk. Gelukkig maar. Maar voor de rest geven ze me allemaal andere dingen om te veranderen of om over na te denken. Het is ook voor hen niet zomaar gesneden koek. Er zit toch echt ook wel werk in. Ik hoop dan ook wel, dat ze het me zullen zeggen, als ze het teveel vinden om aan te pakken. Ondanks dat ik er zoveel werk aan heb, wil ik ze geen van zessen missen. Juist omdat ze met zoveel compleet andere dingen aankomen. Echt, ik vind dat echt heel bijzonder.

Ik word wel eens op een foutje gewezen dat geen foutje is, dat kan ook gebeuren blijkbaar. Ik ben gelukkig wel aardig onderlegd in de Nederlandse taal, dus die sla ik dan ook gewoon over. Mocht ik twijfelen, dan zoek ik het op. Ik klink nu wel alsof ik in ‘tien voor twaalf zit’.  Soms is het voor mij dubbel lastig. Mijn hoofd document, zo zal ik het maar noemen, moet natuurlijk al de juiste verbeteringen krijgen. Nu heb ik geen oneindig geheugen, in dit leven dan, en als je toevallig vergeten bent, dat je door de vorige meelezer, al iets hebt veranderd of hebt weggehaald op die bepaalde plek in het verhaal, dan vind je het niet meer terug natuurlijk. Maar dat weet je niet meer dus je zoekt je rot! Misschien kan ik hier iets op vinden maar er schiet me even zo snel niets te binnen. Ik neem van iedereen iets mee in elk geval, uiteindelijk wordt het zo toch weer een totaal ander geheel. Dat zit dan wel in de kleine dingen, al kosten die ook veel tijd juist. 

Nou ja, de tijd die ik erin stop maakt het er alleen maar beter op. Zo moet ik het maar bekijken. Het is wel heel bijzonder om te horen hoe anderen jouw werk zien. Niet altijd even leuk hoor, ze vinden het niet allemaal om over naar huis te schrijven. Toch, je gaat er zelf ook anders naar kijken. Iemand stelde ook voor om het in een andere stijl te schrijven. Ik zou niet eens weten hoe. Ik schrijf het net zoals ik hier schrijf. Gewoon, zo schrijf ik nou eenmaal. Is dat verkeerd? Ik ben geen Hemingway en dat zal ik ook nooit worden. Ik zou bijna zeggen helaas maar ik ben toch echt het liefste gewoon mezelf. Dichten kan ik ook niet, anders zou ik graag zo dichten als Elisabeth Barret Browning. Ik denk niet dat ze dit ooit op de middelbare school ter lering ende vermaek verplicht moeten lezen. Het is geen literair hoogstandje, dat weet ik best. 

Het is gewoon mijn verhaal dat verteld wil worden en als ik het zou vertellen aan een andere persoon, dan zou ik het zo vertellen. Daarom zou ik niet goed weten hoe ik dat anders zou moeten doen. En al helemaal niet in een andere stijl. Dit is mijn stijl. Misschien is dat geen stijl maar het is op zijn minst wel de mijne. Mensen die al meelezen in mijn blogs herkennen me er ook in. Dat is op zich toch ook wel grappig. En ook dat is een bewijs dat het echt iets van mij is. Daarom laat ik het maar zo. Ik hoef daar nu in elk geval niet over na te denken. Dat lijkt mij pas een crime, als je over elke zin moet gaan nadenken, hoe je die precies zal schrijven. Hoe je die zo mooi en literair mogelijk maakt. Ik denk niet dat ik dan ooit nog ook maar iets zou schrijven, behalve mijn boodschappen briefje.

Voor vandaag heb ik wel genoeg aan mijn boek gewerkt. Ik wil ook nog schilderen. Eerst even de cits laten lunchen. Tenminste, Rainbow dan en dan moet Skylar ook als vanzelf. Anders wordt hij jaloers. De rest eet wel brokjes. Toevallig ging Moonlight gisteren, net nadat ik erover in mijn blog had geschreven, zo zitten eten. Al hengelend met zijn pootje in zijn etensbak. Ik ging het maar even filmen. Zo meteen eens even kijken of ik daar een foto uit kan halen, waarop je het kunt zien. Ik werd alleen gehinderd tijdens het filmen, door een orb. Die bleef hardnekkig proberen in beeld te komen. Het leek alsof er een stofje hing vlak boven de camera. Nadat ik geprobeerd had of dat het was en niets had gevonden, bleef het rare ding proberen in beeld te komen.

Moonlight at ondertussen al hengelend onverstoorbaar door. Tot hij werd afgeleid en hij er vandoor ging. Nu moet ik dus nog kijken of ik er een mooi beeldje uit kan halen. Door dat hengelen zit hier alles onder het voer steeds want ze lijken het allemaal te doen. Zouden ze dat van elkaar leren of zo? Hee joh, kijk eens, dat gaat veel makkelijker met je poot hoor. Zoiets? Het lijkt er wel op. Tja, ik heb nou eenmaal rare kostgangers. Dat is altijd nog beter dan mee-eters, dat kunnen weer puisten worden. En ik heb nou eenmaal nog steeds een hekel aan dr. Pimpel Popper, gatsie!

Ik ga maar even de bakken doen, dan mijn blog plaatsen en dan lekker bloemen schilderen. Als ik een beetje doorwerk, dan kan alles in het weekend wel af zijn. Morgen natuurlijk even verder schrijven aan mijn boek. Anders ga ik straks achter lopen bij mijn eigen meelezers. Dat kunnen we niet hebben natuurlijk. Ook nog leuk, ik had mijn verhaal over Picnic gisteren aan ze doorgestuurd. Kreeg ik vandaag bericht van ze, dat ze dit hadden doorgestuurd naar de mensen die daarover gaan. Omdat ze inderdaad vonden dat ik iets zei, waar ze nog niet over nagedacht hadden. Ik kreeg een bedankje daarvoor.

In mijn mailbox vond ik ook nog een excuus mail van ze. Daarin verontschuldigen ze zich, dat het niet vlekkeloos is gegaan. Dat ze beter hadden moeten communiceren maar dat ze er veel van geleerd hebben. Dat ze hopen het volgende keer beter te zullen doen, of we ze willen vergeven en klant willen blijven. Ze doen dat echt leuk, dat soort dingen. Complimenten aan hun PR afdeling, dat doen ze goed. Nu ga ik maar eens goed de bakken doen! Morgen weer een dag, ik ben wel klaar met typen. Ik maak te veel fouten, mijn vingers lijken wel ongekeyboardineerd. Ik moet die arme vingertjes eventjes rust gunnen. Morgen typen we moedig verder!