Ik heb wel meer dan één bijzonder verhaal vandaag! Sinds mijn broer Sandra ten huwelijk heeft gevraagd, worden we weer allemaal overspoeld met 13. Alsof mijn moeder eventjes wil laten weten dat ze het weet én dat ze het ermee eens is. Dat had ze in levende lijve ook geweest hoor, en dat doet ze in levende geest niet anders. Dat had ik ook niet verwacht. Ze is altijd en nog steeds aanwezig met haar 13, bij ons allemaal. Het is gewoon iets waar we aan gewend zijn geraakt ondertussen, bijna anderhalf jaar lang twee keer per dag 13 zien, daar kijk je echt niet meer van op. Ik ben al gewend dat, als ik ze zie, dat ik haar dan goedemorgen of welterusten wens.

Niet dat zij gaat slapen, dat hoef je daar gelukkig niet meer. Het is iets wat erbij hoort, en echt bij ons allemaal. Maar dan komt er een bijzondere gelegenheid en dan lijkt ze zich toch wel te willen laten gelden. Of in elk geval, ze is dan opeens behoorlijk duidelijk meer bezig ons met 13 om ons oren te gooien dan op een ‘normale’ dag. En vooral mijn broer en San kregen vanaf zondag een paar bijzondere 13’s te zien. Zo van die dingen dat je wel móet weten, dat is geen toeval al zou ik het willen. Ook al bestaat toeval niet natuurlijk. Ik doe ze er hier bij, want natuurlijk nemen wij alleen nog van deze bijzondere 13’s een foto. In het begin deden we dit elke keer maar ja, ma gooide er zoveel langs, dat we dat al lang niet meer doen. Maar deze, ja die zijn dan net even té bijzonder en dan laten we ze aan elkaar zien.

Ik zet ze dan al lang niet meer hier in mijn blog ook. Ik bewaar ze wel allemaal want ik heb er een mapje van gemaakt, dat heet ‘Ma en 13’ en dat zit echt overvol. En nu zijn er dan weer een berg fotootjes van 13 bijgekomen. Zoals de afspraak die Ben en San moesten maken, voor de huwelijks intake. Ook zoiets grappigs, dat is nieuw en in de plaats van ondertrouw tegenwoordig. Het afspraak nummer, de datum, dat soort dingen mochten zij zelf niet kiezen natuurlijk. Dus ja, dat is wel een hele bijzondere. Gisteren waren er 13’s overal waar ze maar keken en dat geldt voor Kim en mij ook. Daarom plaats ik er maar weer eens een paar. Die hele map vol is voor ons zelf, dat is gewoon een leuke reminder en bewijs, dat de dood gewoon is als een geboorte in een volgende fase. Daar komt de rest van de wereld later ook vanzelf achter. Die hebben méér bewijzen nodig dan die ik ze kan geven nu en die gaan komen voor ze. Dat duurt alleen nog eventjes.

Ook met mijn kattenbeeldjes was er wat bijzonders. Ik een doos vol katjes cadeau gekregen, voor mijn verjaardag. Maar die waren in België gekocht en ik kreeg ze gistermiddag pas aan. Vorige week ben ik zelf de kringloop langs geweest, tenminste bij twee maar, Piekfijn en Het Goed. En daar had ik zelf ook wat katjes en hondjes gescoord. Er zat er eentje bij, en die vond ik heel apart. Hij was zo lelijk eigenlijk, dat hij weer leuk werd. Hij sprong er voor mij uit en ik ben er gelijk een pot voor gaan maken, voor kattensnoepjes. De kat was lila en dus maakte ik de pot echt paars, ik vond dat een mooie combi. De pot moet nog een laagje hebben en staat daarom op mijn bureau te wachten, tot ik weer tijd heb.

Tot mijn grote verbazing pakte ik gisteren, toen ik de doos met katjes aan het uitpakken was, nog zo’n soort zelfde exemplaar. Wel een stuk kleiner maar overduidelijk van dezelfde maker. Nou, laat daar je kansberekening maar eens op los! Hoe bestaat het dat je dan zulke opvallende exemplaren, vanuit twee verschillende landen zelfs, weer bij elkaar krijg?! En nog meer bijzonder, het paars van de pot, is hetzelfde paars als het kleinere katje heeft! Alsof ik het wist dat hij zou komen! Schiet mij maar lek maar ík vond het in elk geval bijzonder. En nu zit ik te twijfelen, maak ik een pot apart voor het kleintje? Of doe ik hem erbij op de pot van de grotere? Doe ik het eerste, worden ze straks apart gekocht en zijn ze elkaar weer kwijt. Ik denk dat ik hem erbij zet, hij kan ook die pot op. Dan blijven ze in elk geval voorlopig weer bij elkaar.

Sire lanceert morgen een campagne #doeslief. Een mooi initiatief maar het is al erg genoeg dat ze zoiets in het leven moeten roepen omdat iedereen steeds asocialer wordt en zo lelijk is tegen elkaar. Daar kan ik van meepraten, door hoe ik de afgelopen twee jaar behandeld ben door mensen waar je het nooit van verwacht zou hebben. Maar het is online nog veel erger, kan je nagaan, ik vond dit van mij al zo asociaal. Vooral op de sociale media, die nu praktisch bij ieders leven en van jong tot oud horen, reageren mensen extreem heftig en asociaal tegen elkaar. Dat was me ook al opgevallen, wie niet zou ik willen zeggen. Ze hopen dat het zal helpen en ik help het ze hopen. Maar of dat zo zal zijn, ik weet het niet hoor. Het feit dat ze het al een behoorlijk tijdje zo doen en weten dat er geen echte consequenties aanzitten, heeft het er niet beter op gemaakt.

Waarom doen mensen zo, als ze online zijn? Want als je ze tegen komt en in je gezicht, zijn ze allemaal zo griezelig anders. Daar heb ik over nagedacht en ik weet eigenlijk wel waar dat in zit. Weet je, hier op aarde, zitten alle afstemmingen door elkaar, alle graden ook. Met graden bedoel ik, als jij 10.000 levens hebt geleid, dan heb je meer ervaring dan iemand die er 10 heeft geleefd. Dan heb je een hogere graad. Dat maakt je niets meer hoor, alleen ben je verder. Zoveel levens, dat lijkt misschien heel veel maar geloof me, het is nog veel grootser maar goed, dat is weer een ander verhaal. Dus even terug, hier op aarde, alles door elkaar, daar waren we. Maar wat hier ook kan en wat alles daardoor nog veel lastiger maakt, is dat men hier maskers kan dragen. Dat wil zeggen, je ziet het hier niet, als iemand achter je rug lelijk doet en in je gezicht heel lief. Of dat iemand je wil bestelen of bedriegen. Je ziet het niet of iemand een seriemoordenaar is of een roddelaar.

Je ziet het niet, als iemand in en in slecht is. Want zo’n iemand kan dan nog een fantastisch mooi of sympathiek ogend uiterlijk hebben. Hierboven, in de sferen, daar kan dat niet meer. Daar zie je er namelijk uit, zoals je van binnen bent. Daar zie je aan iemands uiterlijk wat diens slechte eigenschappen zijn. Wat heerlijk lijkt me dat! Je kijkt daar dus eigenlijk door alles heen en dat is wel zo prettig. Als iemand een roddelaar is, dan hebben ze misvormde lippen. Goh als dat hier op aarde zou gebeuren, dan schrokken we ons echt een ongeluk! Maar ook zit boven niet alles door elkaar, maar zit je bij anderen die hetzelfde zijn als jij. Ook wel zo prettig. Als je zelf gemeen bent, weet je wat er om je heen zit. Maar ook als jij zelf nooit iemand zou belazeren, zit je tussen je ‘soortgenoten’. Toch wel heel fijn om te weten. Die luxe heb je hier niet.

En waardoor mensen online zich dus zo schandalig gedragen, is dat ze hun masker laten vallen als ze achter een schermpje zitten. Ze voelen zich daardoor onbespied. Ze doen en zeggen dingen, die ze in het dagelijkse leven niet zouden durven. Dan zou iedereen ze kunnen zien en veroordelen. Er zit ook nog verschil in, want online doen mensen ook soms zo naar onder hun eigen identiteit. Toch ook wel omdat er zoveel afstand is tot de werkelijkheid en het maskertje valt. Je hebt er dan ook nog, die zich een totaal andere identiteit aanmeten. En die zijn helemaal erg want die kunnen echt helemaal los gaan. En dat doen ze dan ook. Nu wil SIRE dat je dan, als je zo’n lelijk reactie ziet, morgen massaal erbij gaat zetten #doeslief  en dat zal ik dan ook gaan doen. Ik hoop alleen dat het niet nodig zal zijn en dat ik zo’n rot reactie niet eens tegen kom. Vooral niet waar ze met van die nare ziektes in het rond strooien alsof het snoepgoed is.

Dan ga ik het wel zeggen joh #doeslief ! Of het wat uit zal gaan maken, dat denk ik niet. Uiteindelijk is het juist dat voelen van een soort van valse onschendbaarheid wat ze ertoe aanzet en die verdwijnt er niet mee. Ze zouden eens moeten weten dat ze dat allemaal toch goed moeten maken, of ze nou willen of niet. Maar aan zulke kennis zijn ze nog lang niet toe. Toch, ooit komen ze zover maar dat zal niet in dit leven worden. Als je niks doet, laat je het ook een soort van toe en daarom, ook al helpt het niet, zal ik toch meehelpen met de hashtag van SIRE. Misschien een ideetje? Kwaad kan het nooit… Ik voor mij zou het prettig vinden hoor, als het innerlijk overeen zou komen met het uiterlijk. Al zou de wereld er dan een stuk lelijker uitzien, zonder al die mooie maskers. Maar het zou wel een stuk makkelijker worden ook. Nou ja, uiteindelijk zal iedereen het zonder maskers moeten doen en dan kan je maar beter je eigen lelijkheid al hebben afgeleerd. Toch?! Ik ben er ook nog niet helemaal hoor maar ik ben hard aan het werk eraan. 

"Al hielden we ons stil en koest als kiezelstenen, dan nog zou zelfs onze passiviteit een vorm van handelen zijn.

Origineel: Serions-nous muets et cois comme des cailloux, notre passivité même serait une action.
Bron: Situations II (1948) Présentation des Temps Modernes"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Ik zag weer een mailtje voorbij komen dat mijn printer zelf inkt heeft besteld. Ik vind dat toch zo grappig! Ik hoef er niets aan te doen, alleen af en toe een printopdrachtje sturen. De inkt is nu dus nog niet op maar de printer voorziet dat hij binnenkort zonder kan komen te zitten. Ik krijg ook meer toegestuurd dan nodig is, want dan kan ik vooruit. De printer weet hoeveel en wat er in huis is en houdt daar dan ook rekening mee. En dat allemaal gratis en voor niets. Of nou ja, die drie euro in de maand is dit meer dan waard hoor! Als de printer het daar maar bij laat want wie weet bestelt hij straks een andere printer erbij omdat hij zich zo eenzaam voelt. Jakkie!

Ik wil eigenlijk ook zo’n robot stofzuiger maar ik weet niet goed wat ik me daarvan moet voorstellen. Kijk, het zit hier altijd onder het haar, logisch natuurlijk met vier poezenbeesten die rennen en vliegen. Maar toch, ik zou het best fijn vinden als al die losse haartjes van de vloer af zouden zijn. Maar ja, als ik zie aan mijn Dyson wat ik er na één stofzuigbeurt uit haal, dan kan ik me niet voorstellen dat ik iets zal hebben aan zo’n klein plat ding. Daar kan toch nooit zoveel in? Moet ik het dan twee keer per dag legen of zoiets? Snap je! Dat heeft dan toch geen zin? Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben, dan hoor ik dat graag.

Wat straks het leven ook nog een stuk aangenamer moet maken, is de Google assistent. Die zoekt dingen voor je op of uit en zet muziek op of weet ik veel wat ze allemaal kan. Ik weet wel, het is nog niet vlekkeloos en op het moment heb ik er in elk geval bitter weinig aan. Ik vroeg of ze mijn wekker op zeven uur wilde zetten, een tijdje geleden. Maar goed dat ik keek want ze had hem om twee uur ’s nachts gezet. Hoe ze dat voor elkaar kreeg weet ik niet maar goed, ze bleef het ook fout doen. Ik was honderd keer sneller met het zelf instellen, dus waarom zou ik Google het laten doen? Maar ik zie wel potentie voor de toekomst, de verre dan wel. Ze begrijpt nog niet zo heel veel.

Gisteren had ik een lollige bui en ik zag de assistente toevallig voorbij komen. Ik zat op de bank, ik open haar programma en zei;  ‘Google, ik ben jarig.’ Ze antwoordt me terug; ‘Ik begrijp je niet.’ Ik denk, dan zeg ik het iets anders; ‘Google, het is mijn verjaardag vandaag.’ Gaat ze me toch zingen voor me, dat zie je dan ook nog als tekst verschijnen. Ik kon niet meer bijkomen van het lachen. Ik had dat dan ook totaal niet verwacht. Ik zie dat ik weer wat kan zeggen en ik zeg haar; ‘Dank je wel Google.’ Zegt ze, ‘voor jou altijd.’ Echt hoor. Hilarisch! Ik heb al eens een discussie met haar gehad ook, het moet natuurlijk niet nog gekker worden. Ze wist dat ik Ria heet en ik vroeg hoe ze dat kon weten. Dat had ik haar gezegd, zei ze, maar ze loog! Ach je kan er nog niet veel mee, behalve je vermaken met dit soort dingen. Grappig is het wel en uiteindelijk erg handig, alleen nu nog niet echt.

Toen ik de bestelling van de hondjes binnen kreeg zaterdag, zat er een heel oud boekje bij. Helaas, het was een Duits boek. Eraan vastgeplakt zaten een stel zelf gemaakte armbandjes, van kraaltjes. Wat grappig! En tegelijkertijd een manier om van je rommeltjes af te komen. Toch? De armbandjes, oké, die vond ik aardig. Of je er nou wat mee doet of niet, altijd leuk een presentje. Maar een oud Duits boekje? Wat moet ik ermee? Zie foto, liefhebbers kunnen zich aanmelden. Gratis afhalen of verzenden maar dan zelf de verzendkosten betalen hoor, past door de brievenbus. Voor mij is het weer rommel erbij waar ik vanaf wil. Het staat hier vol genoeg. Het is net als in mijn hoofd, overvol. Daar moet ik ook wat mee doen zeg.

Het gaat alleen zo snel, die tijd, ik word er gestoord van. Zo heb ik vanmorgen door een hele berg vacatures zitten spitten. Als je ziet wat ze allemaal wel niet vragen voor een echt rotsalaris, dan begrijp ik nu wel dat het niet eenvoudig zal gaan worden. En dan is het opeens alweer bijna één uur en eigenlijk heb je niet echt iets gedaan. Ja, weer op 2 vacature sites ingeschreven. Ik zit nu bij de Nationale Vacature bank, Jobbird, waar ik het nog af moet maken geloof ik. Dan heb ik er nu Joof bij, en daar werkte het niet zo simpel. Moest ik uiteindelijk mijn CV iets compacter maken én dan ook nog in PDF. Nou ja, dat dan maar gedaan. Wie weet kan ik dat nog een keer gebruiken. Maar dan heb je nog niet eens gesolliciteerd, je bent al weer wel een halve dag kwijt.

Ik ben er nu even mee gekapt hoor. Even iets anders doen. Ik heb de bakken gedaan, ik heb iets gegeten én ik ben nu mijn blog aan het schrijven. Heel misschien log ik straks nog even in om effectief op iets te solliciteren. Ik kan ook doorgeven op die sites te staan nu. Dat geldt geloof ik ook. Nou dat mag ook wel want je hebt me er een werk aan zo allemaal. Echt hoor en dan heb je er niet eens één sollicitatie uit gehaald. Bizar eigenlijk. Je hebt er een dagtaak aan, zoals het gaat alleen al. En ik heb zoveel te doen, ik kan er kriegel van worden. Ik word ook enorm afgeleid want ik word de hele dag door geroepen. Via Facebook, via Whatsapp, mail, noem het maar op. Ik vind het lullig om niet direct te antwoorden als ik het gezien heb. Kijk, zie ik het niet, dan weet ik het ook niet maar ja, ik zie het vaak genoeg wel en dan wil ik een reactie terug geven. Daar gaan ook uren in zitten hoor, dat blijkt nu ook.

Morgen moet ik de boel doen hier, maar ook boodschapjes halen. Ik moet koffie hebben, erg nodig. En ik moet langs de Action, voor spuitbus zilver en goud. Misschien hebben ze nog wel kleurtjes ook? Daar moet ik nog even naar kijken. De katjes zijn nog onderweg, maar ik heb al wat potten voor ze klaar staan. Dan moet ik al de potten gaan afwerken met teksten, pootjes en botjes en er een laagje snoepjes of koekjes in doen, voor de katten zowel als de honden. Dan heb ik ook nog een aantal stevige glazen kommen staan en daar ga ik drinkbakjes van maken voor katten. Kleine hondjes kunnen die natuurlijk ook gebruiken.

Er gaan er sommige komen met goudvisjes erop, zodat het net lijkt alsof je een vissenkom op de grond hebt staan. Of er komen teksten op of kleine tekeningetjes. Ik gebruik zelf een flink exemplaar voor mijn katten. Moonlight dronk vroeger uit een klein plastic emmertje. Maar dat is een verzamelplaats voor bacteriën. Dan is een glazen drinkbak vele malen hygiënischer. Om de dag even goed omspoelen en bijvullen en klaar is Ria. Ze drinken er alle vier uit. Heel soms maar drinken ze uit het fonteintje. Dus ik dacht, dat is voor andere dierenmensen ook wel fijn. Daar ga ik ze dan ook voor maken. Dus nog even geduld, dan komen ze op de site en ze gaan mee naar Swan Market op 27 oktober.  

Mijn broer heeft ook net nog even John de Wolf ontmoet, gebeurt ook niet elke dag en dus een selfie met deze Rotterdamse legende. Die foto doe ik er ook even bij. De katjes zijn net binnen gekomen, er zijn er een paar kapot maar die kan ik wel maken. Eentje gooi ik weg, die was van schelpen gemaakt maar die is echt totaal in elkaar gestort. Arm ding. Die wordt begraven, plechtig bij het huisvuil. Dan is er zelfs nog een bijzonder verhaal te vertellen maar ja, dat zal tot morgen moeten wachten. Ik heb hier al weer genoeg zitten kleppen. Morgen typen we weer verder. Voor vandaag sluit ik de boel lekker af.

"Het geheugen van het hart zeeft slechte herinneringen weg en maakt de goede mooier. Dat stelt ons in staat om met het verleden te leven.

Bron: Liefde in tijden van cholera"

Gabriel Garcia Marquez Colombiaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1982) 1928-2014

Dat was me het dagje wel gisteren zeg! Ik wilde helemaal mijn verjaardag niet vieren maar ja, we moesten ook een reden hebben om allemaal bij elkaar te komen. Dus dan maar hier eten in het weekend. Wat wij al weken wisten maar mijn schoonzus nog niet, was dat mijn broer haar ten huwelijk zou vragen! Ik had al een cadeau voor ze gemaakt, waar deze datum, 3 maart, al opstond en zo had mijn broer geen mogelijkheid meer om er onderuit te komen. Niet dat hij dat zou willen hoor. En Sandra had totaal niets in de gaten. Ook weer logisch want mijn broer heeft ook genoeg meegemaakt en die heeft altijd al gezegd; ‘ik trouw nooit meer’. En daar had Sandra zich al jaren geleden bij neergelegd. Oh ik zat me er al weken over te verkneuteren want ik wist dat hij haar enorm gelukkig zou maken hiermee.

Op een gegeven moment, toen ze al een tijdje hier waren, gaf mijn broer me een seintje en zette ik het liedje op van Bruno Mars, I wanna marry you. San zat met haar telefoon iets te doen en ze zat helemaal niet op te letten. Dus mijn broer pakt haar telefoon af en ze wierp hem een bijna dodelijke blik toe. Wij moesten er allemaal om lachen maar al helemaal toen je heel langzaam het begrip op haar gezicht zag komen van wat er nou eigenlijk echt aan de hand was. Dat was prachtig om te zien. Het ging van geïrriteerd, door de telefoon, tot enorme verbazing en daarna ontroering en gelukkige tranen. Ik moest er zelf ook een traantje van wegpinken! Ik wist ook dat ze het nooit had verwacht, want hij was daar zelf ook altijd echt van overtuigd geweest dat hij nooit meer zou trouwen. Dat had hij haar dan ook al vanaf het begin duidelijk gemaakt, dat hoefde ze van hem nooit te verwachten.

En dat had ze dan ook in haar oren geknoopt en ze heeft hem er nooit lastig over gevallen. Ze had dit geaccepteerd. Toch wisten we allemaal wel dat ze dat diep in haar hartje best jammer vond. Dat was ook duidelijk te zien. Ze was zo verbaasd en zo gelukkig, dat was echt heel mooi om bij te mogen zijn! Hij had een mooie ring voor haar gekocht, speciaal rekening gehouden met haar werk en oh ja, ze had natuurlijk JA gezegd! Niet dat er ook maar iemand had getwijfeld of ze dat zou doen hoor. Het was dan ook echt een hele leuke middag zo. Toen ik haar ging feliciteren, kokhalsde ze een beetje in mijn oor. Niet dat ze me zo’n rotwijf vindt hoor maar ze was zo nerveus dat ze er bijna van ging overgeven. Het duurde wel even voor ze alles weer op een rijtje had. Dit was echt heel leuk geweest om mee te maken, alleen al door haar reacties!

Kimberley had een heerlijke taart gebakken. Echt zo ontzettend lekker en mijn favoriet, iets wat je tegenwoordig niet zo snel meer kan kopen ook, slagroom aan de buitenkant en daar geroosterde, geschaafde amandelen op. Heerlijk! Hij staat op de foto, want hij was nog mooi ook. En ze had zoveel slagroom over dat ze ook haar whisky had meegenomen zodat we Irish coffee konden maken. Ik had dat voor de grap gezegd, ‘heeft er iemand whisky?’ Wat een grapje was want ik had niet verwacht dat iemand dat zou hebben. Kim vroeg me of ik haar wilde helpen onthouden dat ze haar whisky weer mee terug zou nemen. Ik zei haar dat ik dat een riskante vraag vond, vooral als er ook nog slagroom over zou zijn. Uiteindelijk is ze het niet vergeten en eerlijk gezegd zou ik nu ook niet echt trek hebben in zoiets. Zo eens in de zoveel tijd is dat wel lekker maar dan heb je dat ook voorlopig wel even gehad. Het was wel erg lekker maar ook genoeg. Na het eten zijn ze nog even gebleven en daarna was iedereen weer naar huis.

De trouwdag zal gaan worden, wij waren daar absoluut niet verbaasd over, 13 augustus 2019. Natuurlijk die 13! Die was zelfs voor alles met 13 van mijn moeder, al belangrijk voor hun. Hij had nog even wat andere data geroepen maar nee, San vond ook dat het de 13^e moest zijn. Dat wordt het dan ook. Mooi, heb ik nog even de tijd om goed af te vallen. Ik ben dan zijn getuige en oh, potverdorie zeg, moet ik toch zomaar een nieuwe jurk en schoenen en dat soort dingen kopen! Daar hou ik toch echt niet van. Vreselijk zeg, dat wil toch geen mens?! Maar ja, ik heb maar één broertje en daar moet je wat voor over hebben natuurlijk. Het moet dan maar. En voor Sandra natuurlijk want ik weet één ding zeker, zij houdt enorm veel van mijn broer, dat was nu ook wel goed te zien.

Ik heb nog wat tv zitten kijken en ik ben als een blok in slaap gevallen. En toen ik vanmorgen vroeg wakker werd was ik dan jarig. Als je kind bent dan is dat toch zo’n groot moment en hoe ouder je wordt, hoe minder je dat gevoel hebt. Ik ben 04u03 geboren of 04-03 en dat is wel grappig. Het telefoontje van mijn moeder mis ik nog steeds, die belde altijd direct na middernacht om me te feliciteren en me dan gelijk te zeggen dat ik eigenlijk nog niet jarig was maar dat het nog vier uur zou duren. Het lijkt eeuwen geleden en toch is dit pas het tweede jaar dat ze het niet kan doen. Maar met of zonder het telefoontje, ik vind er niks meer aan. En daarom wil ik het eigenlijk ook niet meer vieren. Daar ga ik niet over vijven of zessen.

In elk geval, dan stroomt Facebook vol met allerlei felicitaties, je krijgt privé berichtjes, appjes  en telefoontjes en rond de middag wordt er een prachtige bos bloemen gebracht, van mijn lieve vriendin Karina. Ja, dan voel je je toch weer een klein beetje jarig! Dus bedankt allemaal daarvoor, dat was toch wel een beetje leuk! Mijn Poolse zusje is nog even langs geweest en ook mijn belastingaangifte is gedaan. Allemaal geregeld. Verder heb ik dus de hele dag niet veel kunnen doen, behalve dan mijn blog schrijven. Helaas moet ik dat morgen dan ook allemaal in gaan halen. Ik heb in elk geval nog geen mailtjes in mijn mailbox gezien dat er mail is op de UWV site. Dat persoonlijk gesprek donderdag daar, zie ik wel naar uit en gaat me hopelijk ook iets opleveren. Maar dat moet ik nog even afwachten.

Ik heb ook enorm veel te regelen en te maken want de hondjes zijn al binnen gekomen en daar heb ik al een paar potten mee gedaan. Ze zijn nog niet klaar hoor, er komen nog teksten op en meer dingetjes die ermee gebeuren moeten. En dan krijg ik, als het goed is, morgen een doos vol met katjes binnen. Maar de potten ervoor moet ik nog sparen en kopen. Voorlopig heb ik werk zat, ik wil ook vanaf nu minstens twee sollicitaties per week eruit gooien. Ik ben er 4 per maand verplicht geloof ik maar dat vind ik toch echt te weinig. Als je echt wat wilt vinden dan moeten er meer sollicitaties uit, lijkt mij. Dan moeten ze er wel zijn maar goed, die juiste vacatures maar dat komt vast wel. Ik vind het een spannende tijd maar ik geef het over aan boven, zeg maar. Er ligt vast iets in het verschiet dat exact op mijn lijf geschreven is. En daar moet ik alleen nog even tegenaan lopen. Komt helemaal goed!