"Als God zwijgt kun je hem doen zeggen wat je wil.
Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980
Origineel: Quand Dieu se tait, on peut lui faire dire ce que l'on veut.
Bron: Le diable et le bon Dieu (1951)"
Nou ik weet niet wat er in de lucht hangt maar ik had weer zo’n dag. Jeetje zeg, ik raak straks nog oververmoeid en dan heb ik niet eens werk! Ik ga me ondertussen afvragen hoe ik dat moet gaan doen met een baan of een opleiding erbij. Of erger nog, beiden tegelijk! Ik begrijp niet eens meer hoe ik dat ooit allemaal heb kunnen redden! Het zal wel gewoon een kwestie van doen zijn hoor, maar toch, zoals ik de laatste weken loop te rennen en te vliegen en te haasten, niet te doen! Ik heb het zo druk als een klein baasje. Die dag van gisteren zat me nog heel vers in het geheugen maar vandaag was het niet veel anders. Ik heb eigenlijk nog geen moment gezeten. Dat doe ik nu even terwijl ik wacht op mijn boodschappen. Helaas kon ik daar niet alles bestellen, anders had me dat een aantal tripjes gescheeld vandaag.
Het had vandaag zowat allemaal te maken met het kastje van gisteren. Dat bleek bij thuiskomst dus helemaal niet compleet te zijn. Er misten vier raampjes aan de zijkanten bij de bovenste twee plankjes. Bovendien ging het deurtje niet meer dicht nadat ik het had open gedaan. Ik was dus genept door mensen die heel aardig en heel enthousiast waren. Goeie leer voor de volgende keer, dan wordt elk hoekje en gaatje van het aan te schaffen voorwerp gecontroleerd én gedubbelcheckt. Als ze dat maar weten! Maar goed, ik was meer boos op mezelf nog eigenlijk. Had ik maar beter moeten kijken. Eigen schuld, kassie wijlen. Alleen wil ik het dan oplossen, of in dit geval maken. Want ik laat me niet zomaar in de maling nemen natuurlijk. Ik kan alles oplossen wat ik maar wil.
Ik ging gisteren zitten zoeken naar glashandels online of plexiglas, dat kon ook natuurlijk. Maar als ik wilde bestellen, de maat van het kleine stukje glas is 7,5x9,5 cm, kon ik dat niet bestellen. Kleiner dan tien ging het niet. Nou ja. Bovendien zouden vier van die stukjes mij, zonder bezorgkosten, bijna 40 euro gaan kosten. Wat?! Zijn ze gek geworden? Koop je een kastje van vijftien euro, moet er zulk duur glas in? Ik weiger dat acuut hoor. En dan steekt mijn duiveltje zijn kop op want ik moet en zal het maken. Gisteren als dat kan. Karina komt met het idee van een glassnijder, vragen of iemand die heeft en dat wil doen voor mij.
Goed idee! Broer komt met plaatje van een glassnijder, gewoon te koop bij doe het zelf zaken. Oké en wie wil dat dan voor mij doen? Ik hoor natuurlijk niemand. Ik vandaag op pad, ik wilde al vroeg gaan maar het werd iets later omdat ik weer eens aan de telefoon hing. Eenmaal op pad kwam ik erachter dat ik een hele onlogische route had gepland in mijn hoofd. Maar ja, ik kon dan ook niet helder denken. Té moe nog, denk ik. Ik pas het wel aan onderweg in mijn hoofd, ik ben nou eenmaal een planner dus ik plan altijd echt alles met én zonder lijstjes.
Ik naar de Praxis, een glassnijder gekocht en ik wilde van die magneten maar die dingen die daar hingen daar kon je een bankkluis mee dichthouden. Dan maar een iets andere oplossing; een kogelsnapper, vernikkeld. Dat is een eh, hoe leg je dat uit? Ik laat het wel een keer zien als het klaar is. Maar dan kan het deurtje én weer dicht en het heeft weerstand. Daar zorg ik wel voor. Mocht het niet lukken mag ik ze terug brengen als ik de verpakking maar netjes open maak. Toch aardig! Daarna naar de Action, ook weer wat dingen halen die ik nodig heb voor mijn hobby. Daarna had ik door willen gaan naar Overschie omdat ik dan gelijk iets bij mijn nicht af had kunnen gooien maar die ging net weg. Nou dan ga ik toch lekker naar de AH? Die zit weer vlakbij de Action en bovendien kan ik dan gratis parkeren. Een echte win-winsituatie. Zo gezegd, zo gedaan.
Eenmaal thuis neem ik gelijk de post mee. Een enveloppe uit België. Dan weet ik wel van wie, Karina natuurlijk. Krijg ik toch weer zo’n schattig kaartje met lieve teksten en ook nog eens een geweldig leuke sleutelhanger. Die gaat direct aan mijn bos sleutels. Zo leuk, ik blijf maar jarig! Ik pak mijn twee tassen uit en de glassnijder en de kogelsnappers, heb ik in mijn handtas gedaan. De aanrecht ligt vol met boodschappen en ik pak die dingen uit mijn handtas. Alles behalve de glassnijder zit erin. Ik krijg het daar van hè, die plaaggeesten hier. Later, als ik afgekoeld ben, vind ik de glassnijder ónder de spullen uit de andere twee tassen en dat kan helemaal niet. Oh wat zijn we weer leuk geweest! Niet.
Ik heb bij de Action twee goedkope fotolijstjes gehaald, nog geen 80 cent per stuk. Die snij ik doormidden, oké ik brak er eentje. Het was wel de eerste keer dat ik glas sneed hoor. Ik pak nog een lijstje dat ik had liggen en ik snij dat ook doormidden. Ik kan verdorie echt alles! Ik wist niet dat dit zo makkelijk ging. Als ik ga zitten pielen met het kastje, dan krijg ik er twee wel in maar dan krijg ik die bij het bovenste plankje er weer niet in omdat die nu niet meer bewegen. Oké, hoe ga ik dat nou weer doen? Ik draai eens aan die sierknopjes en die gaan los. Oh? Binnen de kortste keren is het kastje gereduceerd tot een klein stukje plankjes en glasplaatjes en spiegeltjes. Zo hé, is dat even makkelijk met verven! Alleen het deurtje moet ik het glas van af gaan plakken. Bovendien krijg ik zo die ruitjes en spiegeltjes ook perfect weer schoon!
Ik grijns, ik heb het voor elkaar! Een dag later nog wel. Zo zit ik dus in elkaar en daardoor ga ik ook wel over mijn eigen grenzen. Nu ligt het stapeltje op de tafel. Ik ga dat niet direct doen hoor maar het kan wel. Ik heb nog heel veel te doen en ondertussen alweer een dag verspild met dit soort gedoe. Toch vind ik het dan zo leuk dat ik het gefikst heb, mij hebben ze niet. Ik heb straks een geweldig leuk en vooral compleet kastje. Ik wilde zo’n kastje hebben om de katjes uit de doos uit België, die ik zelf hou, in te zetten. Er zijn er een paar die zijn gewoon té leuk om weg te doen. Daarom dacht ik, ik wil een kastje. Al wat ik vond was of veel te duur of helemaal niks. Laat Karina nou het kastje vinden dat ik ben gaan halen. Helemaal al apart want die mensen wonen hier echt praktisch om de hoek. Hoe raar lopen dat soort dingen soms. En nu krijg ik nog een prachtig mooi en compleet kastje, die je nergens kunt krijgen. Helemaal opgekalefaterd!
Ik heb in elk geval weer wat enerverende dingen achter de rug. De rest van mijn boodschappen zijn net gebracht. Ik eet straks lekker een salade met noten en quinoa, ook niet verkeerd. Dan ga ik er nog heel even over nadenken of ik mijn mahonie zal verven of niet. Als ik het doe, dan zit ik er voorlopig aan vast. Volgens mijn kind moet ik het doen. Als ik dus straks voor gek loop, het is haar schuld! Ga ik steeds naast haar lopen en dan zeg ik dat tegen iedereen die we tegenkomen. Als ze dat maar weet! Dat ga ik dan na het plaatsen van mijn blog maar even op mijn hoofd smeren. Het is weer eens wat anders in elk geval. Ik hoop niet dat ik morgenochtend schrik als ik langs de spiegel loop en de politie bel dat er vreemden in mijn huis lopen. Nou ja, het zal vast wel wennen. Spannend! Lees je hier niets meer, dan heb ik me doodgeschaamd...
"Als 50 miljoen mensen iets doms zeggen, wordt het niet minder dom.
Anatole France Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924
Origineel: Si 50 millions de personnes disent une bêtise, c'est quand même une bêtise."
Vandaag moet ik dan op gesprek bij de UWV. Wel spannend, ook al is het op eigen verzoek. Hoe zo’n persoon jou ziet, bepaalt wel je toekomst misschien. Ik heb van diverse mensen gehoord, dat ze je goed helpen, als ze zien en merken dat je ook echt wel wilt. En daarom heb ik zelf om zo’n gesprek gevraagd. Dat neemt dan niet weg dat ik het toch wel spannend vind. Ik heb zelf ook last van, of ik mag je, of ik mag je niet en dan ook nooit. En daar zullen andere mensen ook mee behept zijn. En als hij dat bij mij heeft, ben ik de pineut. Als ik dat bij hem heb dan kan ik dat goed verbergen. Dat heb ik moeten leren toen ik mijn café in België had en daar heb ik nu soms nog profijt van. Voor die tijd kon ik dat gewoon echt niet. Dus wat een café, wijsheid door leeftijd en milder worden al niet kunnen doen voor je.
Mijn hele dag is dan gewoon niets meer waard want ik kan me dan nergens goed op concentreren of iets ondernemen. Ik heb wel de hele ochtend zitten werken aan deel 2 van mijn portfolio 2018. Leuk hoor alles online en digitaal maar daar heb je niet altijd iets aan. Dus ga ik alles ook in mappen doen. Als je eens ergens gaat staan met je spullen, dan kan je laten zien wat je zowat allemaal al gemaakt hebt en kunnen mensen zien wat de persoonlijke cadeaus inhouden en zo zelf op een idee komen om iets te bestellen. Ik werd gewaarschuwd door een ex collega, je moet alles opgeven hoor, als je bijverdient. Eh, ja maar wat ik verkoop, daar heb ik nog steeds verlies op. Ik heb gewoon dure spullen waar ik mee werk en ik zit eigenlijk ver onder de prijs wat het mij kost aan materiaal. Dus dat wil ik best opgeven hoor, en dan krijgen ze de rekeningen erbij. Als ze dan ook aanvullen wat ik nog tekort kom, zit ik gebakken!
Dus nee, daar maak ik me geen zorgen over, dat ik een pagina heb op Facebook en dat ze alles kunnen en mogen controleren. Mensen die zich zorgen maken hebben iets te verbergen, zo denk ik dan altijd maar. En dat heb ik niet. Ik koop het meeste online en heb daarom documentatie van alles wat ik gekocht heb. Ik durf er niet eens naar te kijken want dat zal vorig jaar aardig zijn opgelopen. Ik heb nog niet eens een kwart van die kosten weer terug, dan lijkt het me duidelijk dat ik er niets op verdien. Maar ze mogen dat gerust controleren als ze willen. Ik zal het in elk geval ook benoemen op dat gesprek. Van mij mogen ze kijken wat ze willen, alles in alle openheid.
Ook dat ik bezig ben met een boek schrijven mogen ze weten. Want als ik dat uit ga geven en ik vind er geen uitgever voor, dan moet ik dat toch in eigen beheer doen. En daar heb ik geen geld voor en dat moet dan via een crowdfunding of zoiets. Mogen ze me ook gelijk even uitleggen of ik dat op moet geven, als dat er allemaal weer uitgaat aan kosten. Maar goed, zover is het nog lang niet en ik ga er vanuit dat ik dan al lang weer werk heb gevonden. Ik blijf natuurlijk wel positief in die overtuiging. Want wie wil, die vindt wel wat, uiteindelijk. En daar mogen ze me best bij helpen natuurlijk en daar ga ik straks voor. Even stukje blog schrijven tussendoor kan ook geen kwaad.
Zo meteen mezelf maar een beetje presentabel maken. Gelukkig schijnt het zonnetje nu en dat blijft hopelijk zo totdat ik weer thuis ben. Erna wil ik direct even door naar de winkels want daar is het gisteren helemaal niet van gekomen. Ik ga wel met de tram want er valt daar niet te parkeren. Ik ga ook ruim van te voren. Ik moet nog een stuk lopen en ik heb geen idee waar ik precies zijn moet. Beter een stuk te vroeg dan een klein beetje te laat. Ik hou daar niet van in elk geval, te laat komen. Daarom ga ik maar even opschieten. Dan kan ik hier later weer verder schrijven, als ik terug ben. Of die winkels er nog van gaan komen, dat zie ik vanzelf nog wel. Ligt er maar net aan hoe laat ik weer terug ben en hoe moe ik ervan geworden ben.
Van naar de winkel gaan is het niet meer gekomen. Ik zat lekker in de tram, ik zou eruit moeten bij de Weena/Hofplein en dan nog een stuk lopen. Maar de tram rijdt verder op het CS maar in plaats van links af de Weena op, gaat hij rechtsaf, richting Centraal weer. Huh? Hoe kan dat nou weer?! Ik ben er maar gelijk uitgegaan want Joost mag weten hoe de tram nu zou gaan rijden. In elk geval steeds verder weg bij het Hofplein vandaan. Dus ik moest, dwars door de storm maar gelukkig in het zonnetje, een behoorlijk eind lopen. Ik had niet de beste schoenen aan en ik voelde mijn hiel weer ontsporen maar het ging gelukkig nog wel. Totaal verwaaid kwam ik aan maar goed, ik was nog op tijd. Tien minuten voor de afspraak, dat is voor mij maar net op tijd.
Het gesprek was een beetje rommelig. De beste man had op ‘updaten’ geklikt en kon nu niet meer bij de informatie. Ik heb me niet eens moeten legitimeren, nou belazer ik de boel niet maar toch, niet handig. Wel mag ik mijn inschrijvingen bij diverse vacaturebanken mee laten tellen als sollicitatie en heb ik gezien hoe ik aan de lijst met kansberoepen kan komen. Daar staan banen op waar ze om mensen zitten te springen, zoals bijvoorbeeld apothekersassistente of leraar Nederlands of Engels. Allemaal richtingen waar mijn interesse ligt. Daar moet ik me van de week eens op storten, kijken of en waar ze daar opleidingen in hebben die ook erkend worden. Als ik er eentje kies met baan garantie, dan willen ze zelfs tot een vrij hoog bedrag je totale opleiding betalen. Nou, dat is niet tegen Dobermanns-oren of oh nee, dovemans oren gezegd!
Dat ga ik eens even goed uitzoeken. Nu moet ik echt op gaan schieten. De katten willen eten en dan moet ik daarna snel een vitrine kastje op gaan halen, via Marktplaats gekocht en de verkoper zit hier vlak om de hoek. Ging ook net de bel nog, krijg ik me toch een mooie verrassing! Nog een verjaardagscadeautje van een vriendin en haar man! Twee prachtige platen van Jozef Rulof, die echt zo bij mij passen! Ik ben er zo erg blij mee! En er zat ook nog een geweldig leuke kaart bij. Ik ben weer erg verwend en ik had een kaart verwacht. Leuke verrassing, echt heel leuk! Nu moet ik zo meteen mijn blog maar plaatsen, nu eerst de cits en dan het kastje en dan de rest. Ik loop weer helemaal te stressen maar het komt goed hoor. Even andere prioriteiten stellen.
Wat een gedoe allemaal zeg. Ik ben een beetje genept door die mensen maar goed, ik vind het nog steeds een leuk kastje. Alleen vind ik het geen leuke mensen meer. Maar ik zie het maar zo, ik heb weer iets goed gemaakt uit een ver of recenter verleden en zij krijgen hun trekken wel thuis. Ik ga daar morgen wel wat verder op door. Ik ga nog even de foto’s van mijn cadeau in een collage zetten en snel mijn blog plaatsen. Dan neem ik iets makkelijks te eten en plof ik in de bank. Morgen weer een dag! Ik ben behoorlijk van de uitgeputte, zo gezegd. Ik moet nu nog eten en daar heb ik niet eens puf meer voor, geen honger ook. Veel leesplezier, ik zwaai af!
"Alles komt tot ons wat voor ons bestemd is wanneer we de mogelijkheid creëren om het te ontvangen."
Rabindranath Tagore, Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941,