Ik heb een donkere dag weer vandaag. Het zullen donkeren tijden worden voorlopig ook. Het begon al door om negen uur met de verzekering te bellen. Door de aanrijding van zaterdag val ik vijf jaar naar beneden met mijn no claim. Aangezien ik pas drie jaar verzekerd ben, ik had tien jaar lang geen auto, daal ik dus tot min twee. Daardoor wordt mijn verzekering maandelijks meer dan verdubbeld in prijs. Het is dus beter als ik, als die schade niet al te hoog is van de tegenpartij, die schade zelf betaal. Want anders moet ik 5 jaar lang klimmen weer om tot hetzelfde als nu te komen. Al die jaren zoveel meer betalen dan nu, is stukken duurder dan in ene keer die schade voor mijn rekening te nemen. Hoeveel dat zal gaan worden, weet ik pas als ze de claim van de tegenpartij binnen hebben.

Ook weer even afwachten. Dan moet ik mijn eigen schade nog betalen, als de auto al gemaakt kan worden. Het zit er dik in van niet, volgens mijn broer. Buiten het feit dat ik dat heel erg zal vinden omdat het de auto van mijn moede was, kan ik misschien ook nog eens zorgen voor een ander autootje. Met nog een aantal andere dingen is zo het geld dat voor mijn verhuizing bestemd was, gewoon weg. Verhuizen kan al niet meer. Maar misschien kan ik beter ook geen auto meer kopen en mijn fiets laten maken. Nadat ik net wat heb zitten rekenen, kan ik niet eens tanken meer straks. Want mijn vaste lasten, en dat is dus echt de basis maar met het eten van de katten, zijn hoger dan de uitkering die ik straks krijg. Nu zou ik, als het een normaal jaar zou zijn, toeslagen kunnen aanvragen maar dat kan dit jaar niet. Dat komt dan weer door die vergoeding bij het ontslag. Dan zit je daar weer net boven, al heb je er niks aan zo. Ja hoofdpijn.

Dat wil zeggen dat ik maandelijks eigenlijk tekort ga komen en dan nog niet eens geld heb voor boodschappen of tanken of wat dan ook. Niets te eten en drinken uit de kraan. Ziggo zit ik tot juli aan vast, en voor mijn gsm tot augustus. Dan kan Ziggo terug naar een basis abonnement, dan kijk ik die dingen maar niet meer wat ik nu wel kijk. En als ik deze gsm hou, dan kan ik sim only nemen en dan ga ik daar ook iets mee omlaag. Dan kan ik vanaf augustus of september zo’n 30 of 40 euro aan boodschappen besteden. Tot die tijd zit ik zonder eten of wat voor boodschapje dan ook. Goh, komt die voorspelling dan toch uit? In elk geval, he voordeel is, dat ik op de bruiloft van mijn broer behoorlijk slank zal zijn. Of juist niet omdat mijn lijf alles weer op zal slaan, dat moet ik weer even afwachten.

De nieuwe outfit zal er dan ook niet zijn maar hé, ik heb nog wel wat dingen hangen hoor. Mocht ik van het gebrek aan voedingsstoffen haaruitval krijgen, dan doe ik een leuk mutsie haken. Dan zie je dat ook niet. Als ik maar één ding niet hoef te doen, dat is mijn katten weg doen. Want dat zal ik nooit en te nimmer willen. Ik krijg allemaal van die angstbeelden en daar word ik nou niet echt vrolijk van. Alleen maar heel verdrietig. Zaak dus om heel snel een nieuwe baan te vinden want of ik nu een opleiding van een jaar kan doen zo, dat zit er dus ook niet echt in. Want als het niet op loopafstand zit, dan kan ik er niet heen. En voor veel dingen heb je nou eenmaal ook eigen vervoer nodig. Heel verwarrend dit allemaal, kan ik er lekker weer bij hebben.

Het is voor mij dus niet zo’n hele leuke dag vandaag. Weet je, ik ga er heus wel komen hoor. Ik ga niet bij de pakken neerzitten. Dat doe ik wel als ik ooit verhuisd ben. Als dat er ooit nog van komt. Er komt een tijd dat ik deze trappen niet meer ga redden en hoe het dan moet, dat zien we dan wel. Ik kan hier voorlopig dan nog even blijven. Zolang ik in elk geval geen huurachterstand krijg of zo. En dat is niet wat ik wil, dat is juist iets dat ik moet voorkomen. Maar ik ga er hoe dan ook weer doorheen komen. Ik heb echt wel voor hetere vuren gestaan. Toen ik pas terug kwam in Nederland en vrij snel een baan vond, die ik tot afgelopen februari heb gehouden,

Toen bleek er opeens een hele berg schulden op mijn naam gezet te zijn. Met de complimenten van mijn ex, die daar al heel lang mee bezig was geweest, zonder dat ik het wist. Geloof me, dat was ook geen makkelijke tijd en daar ben ik ook uitgekomen. Ik heb jarenlang krom moeten liggen en kon niet voor of achteruit. Maar ik kwam eruit en ik heb het allemaal netjes opgelost. Dat moest wel want het stond op mijn naam. Of ik dat nou wel of niet zelf gedaan had, daar hadden ze geen boodschap aan. Hier kom ik ook wel weer uit hoor. Dat vertrouwen heb ik wel. Maar het is alleen het ervoor staan en weten dat het weer zo’n zware tijd zal gaan worden voorlopig. Met het zoeken naar vacatures wordt de meeste gehaaide sollicitant al angstig volgens mij. Echt hoor, voor een simpel administratief baantje vragen ze af en toe soms gewoon een universitaire opleiding! Dat is toch bizar zeker?

Nou, dan kan ik wel inpakken. Ik heb mijn leeftijd al tegen en de beroepen waar ik wel op kan solliciteren, daar ga ik voorlopig alleen maar ziek van worden. Ik ben op LinkedIn bijvoorbeeld benaderd om trafficer te worden. Dat is een klein onderdeel van wat ik deed op het KCC van de RMC. Maar eh, dan denk ik toch echt dat ik weer snel ziek zal zijn. Ik krimp echt in elkaar als ik hoor over KPI’s en dat soort dingen. En je target halen, ook zoiets waarvan ik bijna angstig in een hoekje kruip. Vreselijk! Op Callcenters is het echt vreselijk werken eigenlijk. Dat zei ik ook nog tegen die meneer van het UWV. Vanaf het moment dat je binnen stapt en bent ingelogd, houden ze elke seconde van je in de gaten. Ik heb de man gevraagd of hij wel eens van het toilet af is gehaald, of dat ze aan hem vroegen wat hij zo lang op het toilet had gedaan.

Goh, nee, dat was hem nog nooit gebeurd. Nee, maar dat doen ze daar wel. Elke seconde dat je niet zit te praten met een klant aan de telefoon, kijken ze al wat je aan het doen bent. Dat gebeurt echt verder nergens, in geen enkel ander beroep. En oké, dan was ik wel leidinggevende en moest ik dat doen bij de anderen en werd dat niet bij mij gedaan, ik vond het altijd vreselijk om te doen. Kijk, namen mensen er een loopje mee, dan had ik er geen moeite mee hoor. Maar er werd nergens naar gekeken, je moest er iets van zeggen. In geen enkel ander beroep wordt er zo op je gelet, dat is echt waar. En daarom wil ik dat ook nooit meer doen, niet als leidinggevende maar ook niet als beller. Ik zal wel iets vinden dat bij me past. De opleiding die ik wil doen is vrij duur en ik vraag me dan ook echt af of het UWV zoveel wel wil vergoeden.

Daar ga ik ze morgen maar eens over mailen. Wel vervelend dat ik elke twee dagen mijn cookies moet wissen hoor. Gedoe allemaal. Ook het inloggen ben je een half uur aan kwijt. Drie keer met je DigiD app en dan kan je eindelijk wat doen. Nou als tijd geld is dan kunnen ze daar nog wel wat verbeteren. Morgen krijgen ze dus weer een uitgebreide mail, want deze opleiding werd mij aangeraden maar is meer dan dubbel zo duur dan wat ze normaal vergoeden. Hoe zit dat? Vertel het me maar want ik heb geen zin me blij te maken met een dooie mus. Zelfs niet een dooie vink. Misschien ooit een slavink, want alles is lekker als je honger hebt. Daar kom ik misschien nog wel achter. Maar het is wel goed voor de lijn, dat dan weer wel! Op de foto één van mijn vier hartjes, als zij maar niets tekort komen, dan ben ik al meer dan tevreden!

"Geef nooit toe. Geef nooit toe. Nooit, nooit, nooit, nooit - in niets, groot of klein, veel of weinig - geef nooit toe, behalve aan overtuigingen van eer en gezond verstand. Zwicht nooit voor geweld. Zwicht nooit voor de schijnbaar overweldigende kracht van de vijand.

Origineel: Never give in. Never give in. Never, never, never, never--in nothing, great or small, large or petty--never give in, except to convictions of honour and good sense. Never yield to force. Never yield to the apparently overwhelming might of the enemy.
Bron: Harrow School, 29-10-1941."

Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Dat was me het dagje wel gisteren. Ik had al op zenuwpijnen gerekend maar die zijn me dan in elk geval bespaard gebleven. Het merendeel van de mensen vindt mijn donkere haar ook leuk staan, dat scheelt ook. Ik moet er zelf nog steeds aan wennen. De ene keer dat ik langs een spiegel loop en toevallig kijk, denk ik, nou dat staat best wel. De andere keer schrik ik me rot, als ik er geen erg in heb dat ik het zo donker heb gemaakt bijvoorbeeld. Als ik weer eens lang mijn nicht ga, dan zal ik in elk geval bij al die rotte kruisingen daar, extra goed opletten. Gelukkig had zij de fles al gekregen, dat was een leukie hoor. Kijk maar op de foto. Maar een botsing, dat gebeurt me niet nog een keer, ga ik van uit. Ik blijf veilig verder. Punt. Als mijn Christientje maar gemaakt kan worden, dat is al wat ik hoop.

Schiet ook lekker op weer. Ik ga er meer dan 30% op achteruit, mijn ORT en dat soort dingen worden natuurlijk helemaal niet meegenomen. Dat valt extra weg nog eens. En dan gaat straks mijn verzekering natuurlijk ook weer omhoog. Buiten het feit dat ik óf een reparatie moet kunnen betalen óf in het ergste geval zelfs een andere auto moet kopen. Dan zal het verhuizen ook niet meer zo soepel gaan, mocht dat zover komen. Wat een uitstekend moment om een aanrijding te krijgen. Ja, dat is sarcastisch bedoeld. De elektra gaat ook behoorlijk omhoog en er zal dan zelfs nog een eindafrekening kunnen komen die hoog is. Tenminste, dat laatste heb ik gehoord ergens. Heel fijn allemaal.

Vandaag heb ik alles van het UWV zitten doen dat ik komende week had moeten doen. Ik moet alleen nog 1 sollicitatie doorgeven binnen 12 dagen. Dan op 1 april mijn inkomsten van maart door geven, 0,00 zal dat worden. Ik vind het nog maar vreemd allemaal en enorm tijdrovend. Ik heb nu al drie dagen in totaal zitten zoeken naar die opleidingen waar ik het met die man over gehad heb maar eh, dat klopt toch niet helemaal. Ik weet niet waar hij op keek, al heb ik daar een foto van maar hij kwam voor bijvoorbeeld apothekersassistente zo rond de 4200 euro voor de opleiding en dat zouden ze dan zeker vergoeden. Nou, ik heb zo’n goedkope opleiding nog niet gevonden hoor, ook niet op de site waar hij op keek en ik de foto van heb. Maar ik heb toch echt zelf mee zitten kijken. Nou ja, weer een mysterie.

Ik zie het allemaal wel weer. Een ander mysterie is die van de verdwenen oploskoffie. Nu was mijn koffie bij de Lidl al niet meer te leveren. Maar nu ging ik van de week naar de AH en daar zag ik de Nescafé gold niet. Ik tilde nog een blaadje dat er hing op, om daar achter te kijken. Niks, nada en noppes ook. Tot ik het blaadje weer losliet waarop stond dat deze versie bij de informatiebalie gekocht diende te worden. Oké, wat raar. Ik ging dat dan ook maar doen maar ik wilde ook weten waarom. Ja, deze koffie is buiten duur ook erg zeldzaam. Zeldzaam? Sinds wanneer? Nou ja, zij wist ook niet alles maar ze werden ook veel gepikt en vandaar dat ze nu daar achter slot en grendel staan. Wat een raar verhaal, zeker ook al omdat ik bij de Lidl ook al niet meer terecht kan voor mijn koffie. En koffie moet wel lekker zijn, anders hoef ik niet.

Een ander mysterie, ja ja, het gaat lekker hier, was dat er vreemde mensen bij mij thuis douchen. Tenminste, dat dacht ik toch echt even. Ik zag allemaal donkere haren in het doucheputje. Gatverdarrie! Dat vind ik toch al zo vies. Ik maak het altijd zelf schoon natuurlijk. Het voordeel én het nadeel van alleen wonen. Ik maak het zelf vuil ook, of ik eigenlijk niet eens maar de viervoeters in dit gezin wel degelijk. Maar mensenharen in een doucheputje, of ze nou van mezelf zijn of niet, ik vind het erg bah. En nu lagen er haren van iemand anders in. Hoe kan dat nou toch? Het duurde even voor mijn briefje van vijf was gevallen. Die haren zijn natuurlijk van mij! Ik was alleen even vergeten dat ik nu zelf donker haar heb. Dat krijg je als je nog nooit donker haar hebt gehad. Even wennen hoor, op meer dan één gebied blijkbaar.

De cadeaus, de reproducties van twee schilderijen van Jozef Rulof hangen ondertussen. Ik heb het daar allemaal een beetje moeten veranderen ook. Maar daardoor heb ik weer wat van mijn grotere kattenbeeldjes op het plankje en eronder bij de tv gezet. De ene heb ik als Skylar gemaakt, een andere als Rainbow. Nu heb ik een houten katje dat lijkt op Aurora als ik hem wit maakt met roze oortjes en neusje. Ik heb ook nog een staande zwart witte maar die ga ik de tekening van Moonlight geven. Dan heb ik ze alle vier bij elkaar. Vandaag heb ik het kastje zitten verven, zwart, voor de kleine bijzondere katjes, dat komt nog wel goed. Ik wil er denk ik ook bloemen op maken of zo, ik moet er nog even over nadenken. Of ik hou hem effen zwart. Maar daar ben ik nog niet uit. Ik wil er ook licht in maken, daar moet ik ook nog over nadenken. Hoe ik dat precies ga doen. Komt vast goed.

Ik heb hier op mijn bureau twaalf schoongemaakte glazen staan. Klaar om beschilderd te worden, twee glazen potten en vijf flessen. Oh en twee honden-potten. Die staan ook half af te wachten tot ik weer even heb. Ik heb nog meer hoor maar dit staat klaar alvast. Ik ga van de week even bij de dierenpagina’s informeren of mijn potten daar geplaatst mogen worden. Op mijn pagina staan ze nog onaangeroerd. Of ze op zo’n pagina mogen weet ik niet maar vragen staat vrij. En dat moet ik alleen nog even gaan doen. Mijn dochter wil als verjaardagscadeau een drinkbak voor de katten. Daar ga ik wat leuks van maken in elk geval. Wel heel erg leuk dat ze dat vraagt voor haar verjaardag. Dat geeft me wel een goed gevoel, ze vindt het echt leuk wat ik maak! Maar het is pas op de 19^e april dus voor haar heb ik nog wel even tijd. Ik heb al wel een leuk ideetje in mijn hoofd, ik heb eigenlijk té veel leuke ideetjes in mijn hoofd.

Dat wist ik al veel langer. Er zit geen tijd genoeg in de dag om te doen wat ik allemaal wil doen. Ik zal wat moeten gaan schrappen en anders verdelen. De aanval van twee nachten geleden wil ik gewoon echt niet meer herhalen en als ik die krijg, dan weet ik dat ik iets niet goed doe. Ik weet alleen niet zo goed wat. Als ik dit nu al zo heb, hoe kan ik dan straks een opleiding gaan volgen? Opleiding, werken en huishouden, hm. Aan de andere kant, ik kan het ook zo leuk vinden dat ik er gewoon extra energie van krijg. Ik ben alleen best een beetje onzeker geworden. Zeker na gisteren, dat je er zo met je hoofd niet bij bent, dat je een langzaam rijdende auto van rechts niet ziet. Dan twijfel ik toch wel weer enorm aan mezelf. Dat kan en mag gewoon niet. Morgen als eerste maar eens de verzekering bellen en dan met smart afwachten tot de garage contact met me zal opnemen over hoe het met de toet is. Ik hou jullie op de hoogte, tot dan is het afwachten maar.

"Een van de symptomen van een op handen zijnde zenuwinzinking is het geloof dat je werk ontzettend belangrijk is."

Bertrand Russell Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Ik had al een beetje verteld wat een dag ik had gisteren en eergisteren. Er gebeurde ook nog veel meer. Het had de verjaardag van mijn vader geweest en ik kwam bij de herinneringen op Facebook wat dingen tegen van mijn moeder die met mij een dagje weg wilde. In plaats van even te bellen gooide ze het dan op je profiel, zich totaal niet bewust dat de hele wereld mee kon lezen, mochten ze dat willen. Hoe vaak we het haar ook uitlegden, het is nooit helemaal aangekomen. Niet gek want ik ben van de generatie na haar en ik worstel ook nog wel eens met de digitale dingen. Ook al ging dat bij mij weer veel vlotter. Kim is van de generatie ná mij en die is weer veel handiger. De generatie van mijn kleindochter, die zijn er praktisch mee opgegroeid. Aangezien die alweer bijna 21 is, is zelfs na haar ook weer spraken van een nieuwe generatie. En dat zijn de kleuters die meer van je tablet weten dan jij dat ooit zal kunnen.

Zo zal het denk ik altijd gaan met de vernieuwingen in de maatschappij door technieken. Joost mag weten waar we over tien jaar staan met zijn allen. Niet alleen de tijd vliegt maar de ontwikkelingen ook. Nu heb je alweer een gsm die je kunt uitvouwen tot een tablet. Over zoveel jaar heb je een soort van lapje stof dat je opvouwt en daar communiceer je dan mee. Als je al die futuristische filmpjes bekijkt, dan staat ons nog aardig wat te wachten. En niet over een paar decennia maar vrij binnenkort. Mijn opa’s moeder, die bijna 106 werd, moet op het laatst ook wel gedacht hebben, dit gaat mij te ver of zo. Die heeft ook van alles zien gebeuren in die 106 jaren, dat kan niet anders. Maar zo snel als het nu gaat, dat had zij zich nooit kunnen bedenken. En toch, we gaan harder en sneller, niet alleen door de ruimte maar ook hier gewoon op ons eigen planeetje.

Gisteravond kreeg ik opeens een heleboel foto’s in mijn app. Die waren van mijn broer en schoonzus. Ze kunnen zich vanaf nu huiseigenaren noemen. En ze hebben toch zo’n leuk huis gekocht. Ze zullen alleen Rotterdammer af zijn en zich voortaan Schiedammer moeten noemen. Ze wonen nog steeds even dichtbij mij, alleen de andere kant op. Met een heerlijke tuin en dus zullen ze me vaker gaan zien dan ze ooit gedaan hebben. Zeker omdat er dan regelmatig een BBQ gegeven zal worden. Mijn broer is daar gek op en die gaat zich vast helemaal uitleven! Nou hij zal het weten ook, tot vervelens toe kom ik met mooi weer in de tuin zitten natuurlijk. Heerlijk! Ik ben zo blij voor ze! Nu is het andersom, want 13 jaar geleden was ik de eerste die een huis had van ons twee. Nu hij dus. Hopelijk heb ik dan over een paar maanden een huisje? Ik hoop het toch echt wel, zeker voordat ik een baan heb of aan een studie ga beginnen. Zou dat even mooi zijn?!

Het leuke was ook nog, ik maak voor diegene die zijn hypotheek heeft geregeld relatiegeschenken in de vorm van mijn mooie beschilderde glazen. Hij krijgt daar enorm veel positieve reacties op van zijn klanten. Maar nu mijn broer opeens klant is, had hij mij gevraagd iets speciaal voor hem en San te maken. Iets persoonlijkers. Dus heb ik glazen gemaakt met het wapen van Schiedam. Achterop staan hun namen en “per 1 mei officieel Schiedammer”. Toen vond ik het leuk om er, speciaal als cadeau voor hun nieuwe huis een fles bij te maken. Ook met hetzelfde wapen en achterop dat ze per 1 mei Schiedammer zijn en dat Rotterdam huilt. Volgens mij vonden ze het wel leuke cadeaus. Binnenkort weer sets nieuwe glazen maken, ze raken op. Leuk om te doen, zeker als je dan hoort dat de mensen er blij mee zijn! Ik ga weer een paar juweeltjes maken hoor, ik word er ook nog eens steeds beter in. Komt helemaal goed.

Afgelopen nacht kreeg ik in elk geval echt even voor mijn kiezen dat ik me weer veel te druk maak. Ik heb weer de halve nacht rondgelopen met zenuwpijnen. Dat is geen goed teken in elk geval. Het drukte me weer even met mijn neus op de feiten, dat ik er nog niet helemaal ben. Als ik teveel doe, me te druk maak met van alles, dan word ik alsnog gepakt. Het was al zolang geleden dat ik er van schrok. Ik was vergeten hoe pijnlijk het was maar dat duurde maar een paar seconden. Toen wist ik het exact weer. Wat een ellende zeg! Ik voelde me dan ook niet helemaal fris en fruitig vanmorgen maar ja, vandaag had ik ook weer zoveel te doen. Ik moest iets af gaan geven bij mijn nicht en daarna iets ophalen nog ergens anders. Ik ging snel weer weg en ik keerde mijn auto reed de straat uit en BOEM.

Ik weet niet wat er nou precies gebeurde maar ik had de auto van rechts gewoon niet gezien. De dame had mij wel gezien maar had niet het besef dat ze moest stoppen geloof ik. Nou ja, hoe je het ook wendt of keert, ik ben fout. Ik had haar gewoon echt niet gezien. Gelukkig reden we allebei nog geen tien kilometer per uur of zo. De dame vroeg wat ik wilde doen, nou gewoon, formulieren voor de verzekering invullen. Ik was fout volgens de verkeersregels. Zij had schade aan haar rechterkant voorbumper en ik had ook schade maar mijn wiel stond ook helemaal scheef. Ik heb hem heel voorzichtig naar de kant gereden. Er kwamen twee heren naar buiten en één van die meneren nam ons mee naar binnen, uit de snijdende wind, om de formulieren in te vullen. We kregen een bakje koffie voor de schrik. Ik ben gaan bellen en er zou een sleper komen om mijn auto weg te takelen. Ik kon niet meer rijden in elk geval, dat was wel duidelijk.

De dame en ik hebben alles netjes ingevuld en ik had mijn broer en dochter ook alvast even ingelicht. Mijn broer moest toch al naar mij komen vandaag, voor de papieren die ik had uitgeprint voor hun huwelijk en de kopie van mijn paspoort, ook voor die reden. Dus die stonden er al snel blijkbaar. De takelwagen kwam en nam mijn Christientje mee. Ik hoop toch zo dat ze haar kunnen maken. Misschien dom en sentimenteel maar ja, het is de auto van mijn moeder en die wil ik niet kwijt. Mijn broer is bang dat ze niet gemaakt kan worden. Dat hoor ik pas van de week want op maandag of dinsdag wordt ze naar de garage gesleept en die gaan mij dan bellen over hoe of wat. Ik kan ook maandag pas mijn verzekeraar bellen want de afdeling schade zit niet in het weekend. Dus daar hang ik maandag om negen uur aan de lijn. Mijn broer schrok zich ook een ongeluk van mijn donkere haar. Niet gek want wij zijn ons leven lang al blond en hij had mij nog nooit met zulk donker haar gezien. Hij zei; 'wie ben jij en wat heb je met mijn zus gedaan?! Ik wil mijn zus terug!' Ik neem daardoor aan, dat hij er niet zo weg van is... 

Wat een ellende toch allemaal zeg! Ik was vorige week al opeens mijn moeders ring kwijt ook, dat vond ik ook al zo erg. En vooral, dat is niet een ringetje dat los zat en zomaar af kan vallen of zo. Ook weer zo’n mysterie! Maar wel eentje die verdriet deed. En nu dit weer? Wat is het Universum mij aan het vertellen? Leuk is anders hoor. Ik ben al niet rijk en al zou ik dat wel zijn, ik wil geen andere auto. Ik wil Christientje! Of dat kan dat hoor ik van de week vast. Mijn broer heeft me thuis gebracht, nadat hij en San zo lief waren om mij ook nog even naar Capelle te brengen. Ik voel me nu al beperkt en dat wil wat zeggen. Ik heb meer dan tien jaar alles lopend en met de fiets gedaan maar toen Sam zo ziek werd, heb ik een autootje aangeschaft. Omdat we elke week naar de dierenarts moesten en dat was geen doen zo.

Nu ben ik én verwend én ook zoveel ouder, dat ik een leven zonder autootje niet meer zie zitten. Maar ja, nu wordt ook mijn verzekering weer duurder, kan ik een nieuw autootje wel veroorloven indien mijn blauwe toetje niet gemaakt kan worden. Allemaal van die dingen waarvan ik denk, waarom nu? Je hebt er alleen niets in te zeggen en je zal het ermee moeten doen. En dat doen we dan ook maar. Ik heb brandende ogen en een barstende koppijn. Zowel van de gebeurtenissen als van het bijna niet geslapen hebben. En weer een verloren dag zo. Weer niet gedaan wat ik wilde doen. Dat gaat me weer opbreken. Het zijn alleen allemaal dingen die gedaan MOETEN worden, niet omdat ik het allemaal zo leuk vind om te doen hoor. Behalve het schilderen dan maar daar komt zo ook niets van.

Morgen gewoon even de boel doen en dan de UWV invullen. Dan ga ik daarna even lekker glazen schilderen en hondenpotten maken. Gewoon even de spanning eruit schilderen want daarom was ik er een jaar geleden ook mee begonnen. Ik ga wel die meneer en zijn vrouw iets moois geven, zodra ik weer mobiel ben. Want het is fijn als je zulke vriendelijkheid tegenkomt als je zelf even best wel in de war bent. Dat heeft hij zeker wel verdiend! Ik weet nog niet wat maar dat komt vanzelf wel. Dat zal me straks opeens te binnen schieten. Voor nu ga ik gewoon even liggen of zo, even lezen misschien in een Rulof boek. Dan lees ik altijd iets waarvan ik het op dat moment nodig heb. Even tot rust komen nadat zo meteen de cits hebben gegeten en ik ook. Of ik ga gewoon liggen, kan ook. Morgen weer een dag, toch?