"Er is moed nodig om op te staan en te spreken; maar er is ook moed nodig om te gaan zitten en te luisteren.

Origineel: Courage is what it takes to stand up and speak; courage is also what it takes to sit down and listen."

Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Nou Christientje ben ik, net als de ring, kwijt. Niet meer te maken. Die man die ik aan de telefoon had, zei me dat hij de auto zag staan op zo’n 50 meter afstand en dat hij dit zo al kon zien. De wielophanging is kapot en dat gaat op zijn allerminst 1500 euro kosten. Dat is de auto niet waard en moet ik ook zeker niet doen. Nee, dat snap ik wel maar dat is het niet eens. Hij was van mijn moeder, dat maakt het erger dan het anders zou zijn. Maar ja, eigen schuld, veel ellende van rijden en er eventjes niet helemaal met je hoofd bijzijn.

Aan de andere kant, ik wilde net richting rijksweg gaan en het had veel erger kunnen zijn als er daar iets gebeurd was. Het voelt dus een beetje dubbel want ik ben denk ik wel behoed maar het voelt alsof ik benadeeld ben. Niet logisch natuurlijk maar gewoon zoals het voelt. Ik heb vandaag geregeld dat ik vrijdag met mijn schoonzus naar de garage ga waar mijn auto staat en daar komt een opkoopbedrijf hem dan weer ophalen. Wij gaan wat vroeger zodat ik de enorm berg persoonlijke spullen eruit kan halen. Dan moet ik echt zo snel mogelijk een autootje. Ja oké, ik heb geen geld voor benzine blijkbaar maar toch, ik wil niet meer zo afhankelijk zijn als ik eerst was. Komt tijd, komt raad. Maar ik moet wel mobiel blijven, als er iets is met de katten. Ik weet nog mijn zenuwentijd toen met Sam, daar werd ik helemaal gek van.

We gaan het wel zien. Wie weet vind ik snel een baan, hoef ik daar al helemaal niet meer over na te denken of zo. Op het UWV kreeg ik, via de mail, ook een compliment over de manier waarop ik het aanpak en dat ze mijn werkplan, dat ik verplicht moest invullen, best goed vonden. Heel aardig, dat wel maar ja, ik heb er niet veel aan. Ook had ik ze gisteren een mail gestuurd met de bijlage die ik zelf via de mail kreeg, over de opleiding tot apothekersassistente met baangarantie. Dat ligt al bij diezelfde meneer waar ik het gesprek mee had. Hij zou gaan kijken of ik voor die financiering door het UWV in aanmerking zou komen. Ik ga daar nog over horen. Nou oké, dat was een snellere reactie dan ik verwacht had.

Vandaag kreeg ik nog een mail terug, van weer een andere opleiding tot hetzelfde beroep. Die prijzen en hoe het eraan toegaat verschillen nogal zeg. Ook bizar! Maar in dit mailtje werd gezegd, dat ik via de site een afspraak kon maken voor een informatiesessie, die in Rotterdam en vrij geregeld gehouden wordt. Zij zoeken trouwens een apotheker voor je, waar je direct gaat werken, mocht je geschikt blijken voor de opleiding. Daar loop je ook direct stage en krijg je een contract van zes maanden na je studie is afgerond na een jaar. In 99% van de gevallen krijg je een vast contract na die zes maanden. Nou, als het een test is, dan heb ik jammerlijk gefaald want ik kan op die hele puntjepuntje site niets terug vinden over informatiesessies in Rotterdam.

Ik werd alweer onzeker en ik heb het aan anderen ook gevraagd, joh, zoek jij eens op die site naar dit en dat. Niemand kan het vinden! Gelukkig, het lag in elk geval niet aan mij. Die ga ik morgen dan maar weer terugmailen, of ze er misschien een link van hebben maar dat ik, en het door mij ingeschakelde leger, het niet kunnen vinden. Ik ben benieuwd want het is toch wel een beetje raar, dat ik het gewoon niet kan vinden daar. En ik niet alleen, dat ook nog. Maar goed, die mail wachten we dan ook maar af. Vandaag heb ik weer, voor mijn gevoel dan, een verloren dag achter de rug. Maar dat heeft met een ontzettend zware hoofdpijn te maken. Ik heb wéér zo’n allergie aanval achter de rug. Jeetje zeg, dat gebeurt wel vaak tegenwoordig.

Ik heb om een uur of elf de strijd maar opgegeven, en ben gaan liggen. Ik heb heel even mijn ogen dicht kunnen doen en toen begon mijn broer berichtjes te sturen en later belde hij me. Hij had een sloper voor de auto gevonden en ook nog een oud collega tegengekomen en die werkt als planner bij een bedrijf in Schiedam, waar ze nog planners zoeken. Die heb ik gelijk via Facebook een berichtje gestuurd met heel in het kort dat ik hoorde dat ze mensen zoeken via die oud collega van mijn broer en dat niet geschoten altijd mis is. Ze zoeken eigenlijk planners met een groot rijbewijs die, in geval van nood, zelf ook kunnen rijden. Dat heb ik niet maar ik ben wel een harde werker en wie weet doe ik wel meer voor de administratie en planning en kan de rest zich daarmee bezig houden. Ja toch? Maar goed, ze hebben het uren geleden al gelezen maar geven geen reactie. Dat vind ik dan gelijk weer minder. Ik heb in elk geval weer een actie ondernomen.

Ik weet dat het armoe gaat worden de komende maanden, tot ik weer werk heb of tot ik de opleiding af heb gerond, mocht ik die gaan doen. Buiten dat, mocht ik dus die opleiding gaan doen, dan zal ik een aantal dingen moeten laten vallen. Zoals het schilderen een beetje en ook het schrijven. Zelfs een dagelijks blog gaat een uitdaging worden en dat kan ik dan misschien, for the time being, reduceren naar een wekelijks blog, of zoiets? Ik kan het later altijd weer oppikken of zo laten als dat beter bevalt. Ik moet in elk geval meer tijd maken voor die studie dan. Het is ook gelijk 24 uur per week stage, één dag per week school en webinars en zelfstudie. Dat kan ik nooit redden met wat ik nu doe hier. Dan loop ik mezelf al direct voorbij.

Maar goed, wat in het vat zit verzuurt niet. Ik kan dan in de spaarzame vrije tijd in elk geval nog cadeautjes maken voor familie en bekenden. Later, als ik parttime werk, wat ik het liefst wil is 32 uur met de woensdag vrij, kan ik het altijd nog op gaan pikken. Het is alleen altijd dat het me zo heerlijk ontspant als ik het doe. Dan hoef ik even nergens aan te denken dan aan wat ik aan het doen ben. Maar op zich komt dat vast wel weer een keer. Als je een normale baan hebt van vier dagen in de week, dan komt die ruimte vanzelf weer. Want mijn boek moet er ook nog steeds een keer komen en alleen bij die studie zal dit ook op de iets langere baan geschoven moeten worden. Ik ben maar één mens helaas. Ik weet wat er gebeurt als ik me teveel op mijn hals haal en ik weet dat ik daarvoor moet waken. Die studie is al pittig genoeg, mocht ik die gaan doen.

Zolang ik daar nog geen zicht op heb, blijf ik natuurlijk zoeken. Ik kreeg gisteren een mailtje via LinkedIn van iemand die vond dat ik een heel interessant profiel heb, of ik haar wilde toevoegen. Ja natuurlijk. Ik weet alleen nog niet wat ik ermee kan of zo. Morgen maar eens kijken. Eerst van deze allergie hoofdpijn af. Voor nu ga ik weer even liggen, het typen met tranende oogjes is ook geen succes gebleken. Ik heb voor vandaag dus helemaal niets gedaan van wat ik me had voorgenomen, behalve geregeld dat mijn auto wordt opgehaald. De totaal volle tank die ik had, ben ik ook nog eens kwijt én ik moet een betrouwbaar autootje zien te vinden waar ik voorlopig nog een paar jaartjes in kan rijden en die niet al te duur kost. Verhuizen kan toch al niet meer, dus dat laatste beetje besteed ik daar dan maar aan, blijk ik in elk geval mobiel. Ook niet verkeerd! 

"Wij interpreteren de wereld verkeerd en zeggen vervolgens dat ze ons niet begrijpt."

Rabindranath Tagore Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Ik ga even een wat vrolijkere blog schrijven hoor. Gisteren was ik gewoon echt even van slag door al het gedoe en dan moet ik dat even kwijt en dat raak ik dan het beste kwijt door het gewoon op te schrijven. Ik vergeet ook wel eens even dat ik dan alles deel met de rest van de wereld. Maar goed, ik heb niets om me voor te schamen en behalve mijn pincode, mag je alles van me weten. Het is zoals het is. Ik doe altijd goed mijn best in alles wat ik doe en ik bedoel nergens iets kwaads mee. Waar zou ik dan iets voor willen verbergen? Mijn moeder zou hiervan gegruwd hebben, zoiets gaat de rest van de mensen toch niets aan? Misschien niet maar daar schreef ik het ook niet voor.

Als het er dan uit is en het staat zwart op wit, dan voel ik me al een stuk lichter. Dan zit ik er niet meer zo diep in. Het is alsof ik dan de zwaarte van het verhaal op het, nu digitale, papier heb gezet of zo. En dan kan ik weer wat beter adem halen. En dan doe ik dat gewoon. Bovendien maakt het mij niet uit wat anderen daarvan vinden. Ik maak niets mooier maar ook niets lelijker, gewoon mijn verhaal en dat komt toevallig elke dag in een blog. Er zullen genoeg mensen zijn die dat niet zouden willen. Ik doe het gewoon want eigenlijk schrijf ik hier voor mezelf en voor Sunshine. Dat er zoveel meer mensen meelezen, daar sta ik nooit zo bij stil. En dat hoeft ook niet. Hopelijk steken mijn lezers er af en toe iets van op of krijgen ze een goed idee. Weet ik veel, ik zeg maar wat. Maar het schrijven elke dag, dat blijft vooral voor Sunshine en mijn eigen ontlading.

Gisteren niets gehoord over mijn auto, en ook nu heb ik nog niets gehoord. Aan het einde van de dag zal ik wel even bellen, als ik dan nog steeds niets gehoord heb. Dan bel ik wel naar het sleepbedrijf over hoe of wat. Want ik kan niet veel nu, zolang ik niets weet. Dan kan ik in elk geval bedenken wat ik als volgt moet gaan doen. Dan kan ik stappen ondernemen want van dat niets eraan kunnen doen, word ik een beetje kriegel. Maar dat zetten we nu gewoon even opzij. Ik ben niet helemaal stil blijven zitten natuurlijk. Ik heb naar opleidingen in diverse kansberoepen, die mij ook liggen, zitten spitten. Jeetje zeg, wat is dat veel geld! Ik heb uiteindelijk die iets goedkopere opleiding apothekersassistente kunnen vinden, die de man van het UWV ook voor zich had. Het duurt even maar dan heb je ook iets. Of niets.

De opleiding is wel goedkoper maar toen ik wilde kijken bij ‘inschrijven’, bleek dat een bedrijf je op moet geven. Met andere woorden, je moet er al in werken? Ik begreep het dus niet helemaal want zonder enige vorm van een papiertje daarvoor, neemt geen apotheker je toch aan zeker? Maar goed, ik heb ze al gemaild met de vraag hoe dit zit. Gisteren had ik een andere opleidingsinstantie gemaild, die geven ook baangarantie. Ik verstuur net die laatste mail en ik zie op dat moment het antwoord op mijn mail van gisteren binnenkomen. Nou ja, wat een timing. Ik mag daar al komen voor een kennismakingsgesprek en bij gebleken geschiktheid, kan ik daar direct flexibel instappen in de opleiding. Ja, dat is heel mooi, zou je zo zeggen, ware het niet dat de opleiding over de 7.000 euro kost.

Ik heb even gekeken, nee, zit niet in de knip. Helaas. Dus heb ik de bijlage die ze erbij gedaan hebben, net weer even doorgemaild naar het UWV en gevraagd wat ze voor me kunnen betekenen bij een opleiding met baangarantie. Die opleiding duurt een jaar, dus dan zijn ze een stuk sneller en goedkoper van me af, lijkt mij toch. Maar goed, dat moeten zij ook zo zien natuurlijk. Ook hier weer, even afwachten wat voor een antwoord ik daarop krijg. Ik kreeg al direct weer antwoord, dat de meneer of mevrouw wacht tot ik een afspraak zal maken, dat kan op elke dag van de week, het is in Capelle en tussen 10 en 16 uur. Die zijn snel! Ik zal toch echt even op wat informatie van het UWV moeten wachten. En ik ben benieuwd hoe mijn leer-cellen in mijn bovenkamer nog werken. Want het zal een pittige opleiding worden, veel zelfstudie, een keer per veertien dagen klassikaal en 24 uur per week stage. Heel pittig, vooral ook met de onderwerpen die je moet leren.

Maar toch lijkt me dat weer heel leuk, een hele nieuwe uitdaging. Ik wil alleen nog geen gesprek afspreken, al moet daaruit wel mijn geschiktheid blijken. Stel, alles kan, ik ga op gesprek en ik word te licht bevonden. Dat lijkt me bijna onmogelijk hoor, ik ben nog lang niet alle kilo’s kwijt maar goed, je weet maar nooit. En dan zit ik met een berg dooie mussen waar ik eerst blij mee was, tot ik zag dat ze dood waren en dan ben ik weer sip. Nee, ik wacht nog wel even af. Het lijkt mijn test te zijn voor deze tijden. Afwachten over info van de auto, afwachten wat de reparatie van de tegenpartij zal gaan kosten, afwachten tot het UWC antwoord geeft, afwachten zus en afwachten zo. Goh, zou het Universum me iets willen vertellen of zo? Het lijkt er wel op.

Ik zat van de week te bladeren op Ali Expres en zag me toch iets hilarisch! Hard plastic kattensokken, zodat ze niet kunnen krabben! Nou ja! Zoiets idioots had ik nog nooit gezien. Alsof mijn katten dit aan hun pootjes zouden houden! Ik heb er best even om zitten lachen. Dat is punt één geen gezicht en punt twee, ik zou ze er niet eens in krijgen hier. Bij geen van de vier zou me dit niet lukken. En al lukte het wel, hoe lang zou het blijven zitten? Ik denk een paar seconden, hooguit. Wie doet zijn kat nou zoiets aan? Zet genoeg krabpalen neer, en ik kan het weten, en je hebt nergens last van. Zorg dat je met ze speelt of dat ze genoeg te spelen hebben, en ze zijn zo zoet als een kat kan zijn. Katten zijn geen honden, die moet je echt anders behandelen. Als ze krabben aan je meubels, dan klopt er iets niet in je huis.

Een huis moet katvriendelijk zijn, anders gaat je boel eraan. Dat lijkt me duidelijk. Ik zit wel eens met verwondering te kijken naar een aflevering van ‘my cat from hell’. Sommige mensen snappen niet eens wat ze in huis hebben gehaald. Kittens zijn schattig maar ze zijn het ook maar heel kort. Voor je het weet heb je een grote kat in huis en die verveelt zich snel. Ze hebben een natuurlijke behoefte om hun nagels te scherpen en als je daar geen voorzieningen voor hebt, dan pakken ze wat er dan voor gebruikt kan worden. Je muur of je bank of zo. Maar dat is heel simpel te voorkomen door ze krabpalen te geven. Simpel. Je moet het alleen even weten soms.

Ik werd ook getagd door mensen omdat ze een nieuwe eigenaar zoeken voor het kattencafé in Den Bosch. Heel leuk en lief dat er mensen voor me mee zoeken. Maar ik heb een café gehad, ik heb nooit gezegd dat ik dat leuk vond. Ik vond het vreselijk, echt waar. En voor katten zorgen, dat is heerlijk natuurlijk. Maar het is geen baan hè, dat bedrijf moet worden overgenomen. Dat doen ze niet gratis natuurlijk.

En in het licht van wat ik gisteren vertelde, tenzij ze dat voor een euro of tien willen doen, is dat voor mij niet mogelijk, al zou ik het willen. Maar nee, ik zou zoiets echt niet willen. Ik ben geen horeca mens, dat zit niet in mijn bloed en dat weet ik uit ervaring. Ik werk altijd hard en doe altijd mijn best, zelfs in een beroep dat ik niet leuk vind. Maar dat is nou juist iets, wat ik niet meer wil. Ik wil nu echt een keer gaan doen wat ik leuk vind en wat bij me past. En daar ben ik naar opzoek. Maar laat je er vooral niet van weerhouden om met me mee te zoeken, daar ben ik natuurlijk heel dankbaar voor. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt! Ik zelf denk met een hengel, maar ja, wie ben ik?

"Wat men een reden om te leven noemt, is tevens een uitstekende reden om te sterven."

Albert Camus Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960