Eindelijk heb ik gisteren de grap uitgehaald die ik al maanden wilde uithalen. Degene die ik aan de telefoon kreeg had ik helaas niet samen mee gewerkt maar dat maakte het maar een heel klein beetje minder leuk. Ik heb gisteren namelijk gebeld, het teamleiders nummer. Toen er werd opgepakt vroeg ik om ‘Ria Niemeijer’. Het was even stil en ik hoorde ‘ehhhhh’. Ze vroeg weer wie ik moest hebben en ik herhaalde nogmaals mijn naam. Ze vertelde dat die daar niet meer werkte. Ik vroeg; ‘kan je dat nog ene keer herhalen, want dat klinkt zo prettig in mijn oren.’ En volgens mij begon ze toen al een klein beetje nattigheid te voelen. Ze probeerde nog iets te redden; ‘ja die werkte hier wel, of die werkt hier nu nog maar die is er nu niet.’ Ik schoot in de lach en volgens mij viel toen het kwartje.

Spreek ik nou met Ria? Ja, daar spreek je mee en toen begon ze ook te lachen. Ik had haar dag weer goed gemaakt en ik heb met een grote grijns opgehangen. Hè hè, dat wilde ik al zolang doen. Maar nee Vanity, ik werk er niet meer, mocht er echt iemand bellen voor me. Dat gaat niet gebeuren hoor maar ik ben gewoon echt uit dienst. Al vanaf 1 maart maar alle banden zijn nu verbroken. Een aantal oud collega’s hebben me gelijk ‘ontvriend’, zo grappig. Daaraan zie je gelijk al dat ze niet vriendelijk tegen je waren omdat ze je zo aardig vonden. Ik begrijp dat echt niet, zulke maskers op om je leven te leiden. Ik zou er zelf ziek van worden, zoveel gehuichel maar goed, je kan er ook aan zien dat ze nog niet zo heel ver zijn in hun totale evolutie. En dat geeft niet, dat komt vanzelf en dan betekent het toch hoofd buigen.

Nu als mens op aarde kan ik dat grappig vinden. Net zoals sommige mensen ervan kunnen genieten als ze zien en meemaken dat karma echt een bitch is, bij iemand die je iets gedaan heeft. Dat stukje menselijkheid is mij niet helemaal vreemd hoor. Maar ik weet ook dat tegen de tijd zij echt hun hoofd moeten buigen voor mij, dat me dat dan niet zoveel interesseert. Er zijn namelijk anderen waar ik dat dan ook bij heb moeten doen. We lopen allemaal hetzelfde pad. Het lijkt er alleen maar op dat we allemaal een andere richting opgaan. Dat komt omdat iedereen door elkaar, bij elkaar zit. Hier zitten er baby’s op de universiteit en doctoren zitten op de kleuterschool. De een is dus stukken verder dan de ander en dat maakt het hier lastig. Er komt een dag, dat iedereen elkaar begrijpt of op zijn minst aan kan voelen. Moet je je voorstellen hoeveel mooier de wereld dan wel niet zal worden. Het is nog even een end weg hoor maar het komt wel.

Als die mensen denken dat het me boeit, nou nee, het viel toevallig op doordat ik iets deed. En dan zie je mensen voorbij komen als vriendschapsvoorstel of zo. En dan denk je goh, geen vriendjes meer, ik ben zeker uit de gratie. Ik kan er niet meer van eten en ook niet meer van slapen nu hoor. Echt. Ik moet eerlijk zeggen dat het er een paar zijn die ik er eigenlijk zelf wel uit had willen gooien als ik daar de moeite voor had willen doen. Maar ik vond dat zo de moeite niet waard, daar waren ze echt niet belangrijk genoeg voor. Dat boeit toch geen mens? Gewoon volgen uitgezet en dan krijg je er ook niets meer van te zien. Verschil merk ik er in elk geval niet door zo. Het zegt meer van hen dan van mij en ik vind het totaal prima. Daarom zou ik het zo geweldig vinden, als je uiterlijk zo gaat zijn als je innerlijk. Ook daar komt iedereen. Dan zijn me er toch een hoop bij die dan opeens geen leuk smoeltje meer hebben! Ik hoop voor ze, dat ze voor die tijd die nare eigenschappen hebben afgelegd.

Anders moeten ze maar geen spiegels ophangen of langs ramen lopen. Lijkt me het verstandigst. Ik zie door die maskers heen dus ik zie ze zoals ze zijn. En ik denk dat die eigenschap me een beetje vervelend maakt voor een handjevol mensen. Anderen voelen dat, denk ik, en dat vinden mensen die dingen verbergen nooit prettig. Al zijn dat alleen maar eigenschappen en gedachten. Dat vinden de meeste mensen niet prettig. Mij kan dat totaal niet schelen. Ik vind wat ik vind en ongeacht wat ik van iemand vind, zal ik die toch met respect behandelen en die niet half dood trappen met woorden achter zijn rug. Als ik je niet moet, zal je het niet merken doordat ik lelijk zou doen. Nee, maar ik ga ook niet een bakkie koffie met je drinken. Met respect behandelen is voldoende. Heb ik ook moeten leren hoor, dat komt je niet aanwaaien. We komen in elk geval allemaal uit dezelfde bron en dat maakt ons allemaal eigenlijk zoals broers en zussen. En in elk gezin is er wel iets, toch?

De foto’s van Kim zijn net binnen. Wat zitten er toch weer een schitterende foto’s tussen van de cits. Van mezelf vind ik zelden een foto mooi maar goed, zij heeft zich ermee vermaakt afgelopen vrijdag. Daar is ook iets voor te zeggen. Maar die foto’s van mijn vier hartjes, oh die zijn prachtig! Maar die ga ik van de week er eens even allemaal apart opzetten hier. Voor nu had ik er gisteren al eentje gemaakt. Ik heb weer zo’n lol gehad om die eigenwijze Rainbow! Dat is toch ook een apart sujet hoor. Hij was me weer behoorlijk aan het lastig vallen tijdens het schilderen. Ik vind het dan toch al lastig als hij om aandacht komt vragen.

Vooral omdat hij er niet voor schroomt om dwars door de verf te lopen, als hem dat zo uitkomt. Ik ben gisteren begonnen om die vijf doeken te maken voor Dewberry. Nu heb ik nog geen dvd gekeken hoor, daar is geen tijd voor geweest. Maar over exact een maand moeten ze ingeleverd zijn, de 26^e april. Dus ik moet gewoon opschieten. Gisteren heb ik er eentje afgekregen en vandaag ook. Morgen moet ik ook nog de ochtend weg dus of ik dan de 3^e af zal krijgen, dat weet ik nog niet. Dan donderdag en vrijdag maar. Dan ga ik uit van allebei de dagen ook weer een schilderij af, dan kan ik in het weekend de vijfde maken, tussen de huishoudelijke taken in. Daar ben ik dus even zoet mee. Of misschien moet ik mezelf iets meer tijd gunnen. Ik moet daar even over nadenken. 

En juist dan wil Rainbow aandacht. Terwijl ik in de map zit te lezen welke technieken er gebruikt moeten worden, komt Rainbow pontificaal op de map zitten. Eh. Hallo Rain, zo kan ik toch zeker niet werken? Hij kijkt langs me heen, richting plafond, bewust mijn blik mijdend. Zodra ik iets zeg, begint hij keihard te spinnen, dat doet hij altijd. Erg koddig natuurlijk maar ik wil even verder. Ik dus hem tegen zijn kont en ik denk het al voor elkaar te hebben. Maar hij draait zich om en gaat liggen. Nu ben ik nog verder van huis. Dan is er maar één ding wat ik kan doen om hem van zijn sabotage af te leiden. Ik vraag of hij wil lunchen. En dat laat Rainbow zich niet tweemaal zeggen. Hij vliegt naar de keuken en ik ga hem maar even wat natvoer geven. Zo doe je dat, met een kat.

"Niets verwachten van het leven dat is het geheim van alle echte blijheid."

George Bernard Shaw Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik vind het me toch een crime dat hele UWV gebeuren. Ik moet op de site van de UWV een sollicitatiecursus volgen. Maar zoals het daar dan gaat, daar krijg ik de kriebels van. Ik begrijp wel dat er mensen zijn die het zo geweldig zullen vinden maar daar ben ik er niet één van. Steeds een filmpje kijken of meer luisteren, iets dat ik echt niet leuk vind. Ik kwam er net pas achter, halverwege, dat je dat niet hoeft want er staat ook ‘lees mee’ en ik dacht eigenlijk dat je dan ondertiteling zou krijgen. Gelukkig kan je dan de tekst lezen en dat doe ik veel liever. Daar had ik eerder naar moeten kijken. Dan is het ook niet echt handig in elkaar gezet. Dat je van het ene naar het andere onderdeel kan, nee, soms moet je weer terug naar het begin en dan kan je daar op het volgende klikken. Of ik doe het verkeerd, dat zal wel eerder zo zijn maar enniewee, voor mij is het niet logisch gemaakt.

Je moet ook steeds daar alles invullen, zelfs een vacature zoeken en daar dingen van opschrijven. Sorry hoor, dat vind ik dubbel werk. Dan stuur ik die gewoon in zeg maar. Ook iets dat niet klopt, je krijgt een beroepenlijst als je eerst even wat dingen aangeeft. Zoals wat je competenties zijn en waar je in zou willen werken. Dat heb ik een paar weken geleden ook gedaan maar ja, wat je dan krijgt aan vacatures die er zijn, daar heb je niets aan als je daar niet in opgeleid bent. Dus wat heeft het dan voor zin op die manier iets in te vullen? Ik zeg het alleen maar hoor. Dat is toch zo? Je moet daar eigenlijk invullen wat je al gedaan hebt of waar je al een diploma voor hebt, dan heeft het zin. Want ik kan wel zoveel willen, dat wil ik ook, maar daar zitten ze niet op te wachten.

Stel ik vul in ‘gezondheidszorg’, wat ik ook gedaan heb als één van dé, dan krijg je vacatures voor verpleging en verzorgenden, maar daar kán ik niet op solliciteren want ik heb daar geen diploma’s in. Daarom vind ik dat al weer gelijk heel knullig gaan, het gaat namelijk blijkbaar niet om wat ik zou willen of wat me leuk lijkt. Het gaat erom wat ik al gedaan heb. Maar dat wil ik nou juist niet meer gaan doen. Dat is misschien wel rete eigenwijs op je 57^e maar ja, dat ben ik dan ook. Daarom vind ik dat soort dingen zo’n onzin om te doen. Oké er zijn wel wat tips bij die nuttig zijn. Maar het zou fijn zijn als je er gewoon doorheen kunt klikken en niet jezelf elke keer rot moeten zoeken om te vinden waar je nu weer naartoe moet. Dat hebben ze, wat mij betreft, niet zo handig gedaan. Ik ben benieuwd wat ze me de volgende keer weer willen laten doen.

Zodra het 1 april is, geen grap, dan vul ik de dingen van maart in en knal ik er gelijk vier sollicitaties uit. Dan is de druk van de ketel, voor mij. Ik kan daar niet tegen, daar zal de neuroot die die in mij verstopt zit wel voor zorgen. Als je minstens vier sollicitaties per maand moet sturen, dan wil ik die al direct geregeld hebben. Ook al heb ik mijn zinnen gezet op die opleiding apothekersassistente, dat wil niet zeggen dat ik daarvoor in aanmerking kom of dat ik door de test kom. Dat zal de 17^e pas uitwijzen. Tot ik dat weet, moet ik ook nog zorgen voor andere pijlen op mijn boog. Nooit geschoten is altijd mis, zeggen ze toch. Dan maar op scherp schieten. Ondertussen braaf de sommen maken op ‘beter rekenen’. Ik leer er wel veel van, want ik was echt veel vergeten. Toch zit die kennis er nog, dat is wel bijzonder vind ik.

Na meer dan een halve eeuw is het niet verloren gegaan. Het zat alleen in een diep laatje weggestopt en moest even afgestoft worden nadat het tevoorschijn werd gehaald. Het zat er gewoon nog wel. Ook ben ik met wat meer zorg de sommen gaan maken. Ik maak soms hele stomme fouten omdat ik gewoon niet goed oplet en dat kunnen we dus niet hebben. Dat zijn de echt domme fouten, vind ik zelf. En nu ik dat doe, krijg ik er steeds meer van niveau 3 goed. Ik heb de hele maand maart zitten doen van het weekend, van niveau 1 en 2 en vandaag de rest van niveau 3. Goed opletten, goed lezen en goed nadenken. Ik heb er zelfs een paar 100% goed gehad op 3. Kijk, zo wil ik het hebben. Nu maar hopen dat ik die rekentest op de info/sollicitatie dag niet van de zenuwen verkeerd maak. Dat zou zonde zijn. Vandaar mijn oefenen, dat kan alleen maar helpen.

Toch knijp ik hem een beetje hoor, ook al zegt iedereen, dat kan jij wel. Het is gewoon weer even eng, zo weer midden in het zoeken en solliciteren zitten. Dat is wel heel lang geleden voor mij. Aan de ene kant ben ik best zelfverzekerd maar aan de andere kant ben ik dat helemaal niet. Vooral niet bij zulke testen en/of examens. Al helemaal niet als ze zo belangrijk zijn. Want er hangt toch wel behoorlijk wat vanaf, in dit geval. Ben je nog een heel stuk jonger, dan is het ook weer anders. Voor mezelf heb ik het idee, ik heb één ding mee en dat is dat ik alles tegen heb. Zeker wat leeftijd betreft, volgens mij. Of dat zo is, geen idee. Dat ligt ook weer aan vele dingen. Ik zelf vind juist, toen ik zelf sollicitatiegesprekken deed, dat juist de wat oudere mensen veel beter werk leverden dan de jongere generaties.

Ik nam die dan ook veel liever aan, als ze wat meer jaartjes hadden meegedraaid in de maatschappij. Al die ervaring, die zorgt er ook voor, dat mensen veel meer weten, op elk gebied en dat vind ik alleen maar gunstig. Maar ik ben niet iedereen natuurlijk. Als ik naar mezelf kijk, ik moet nog werken tot mijn 68^e, dat kan ik nog zeker elf jaar lang kwaliteit leveren. Die dan leeft, wie dan zorgt. Dus als ik een bedrijf had, dan zou ik niet aarzelen om iemand zoals ik aan te nemen. Dan zit ik in elk geval die eerste tien jaar erg goed. Toch zullen daar de meningen over verdeeld zijn. Ik hoop dan ook mensen te treffen, die er net zo over denken. Dat zou mooi zijn.

Zo, na weer even paar onmogelijk sommen heb ik het weer even gehad. Er zitten er echt tussen waarvan ik echt niet weet hoe ik aan het antwoord zou moeten komen. En als ik dan later lees hoe, dan weet ik het nog steeds niet. Ik denk niet dat ik die ooit gehad heb? Geen idee! Maar ik wist het echt niet. Een voorbeeld: De som van een rekenkundige reeks van 50 opeenvolgende getallen is 1275. De som van het eerste en het laatste getal van bedoelde rekenkundige reeks is: …. Eh… Hoe begin ik daaraan? Waar haal ik dat vandaan dan? Maar bij de toelichting staat; de som van een reeks opeenvolgende getallen = de helft van het aantal getallen x de som van de twee uitersten. Tja, en dan weet ik het nog niet. Dan krijg je nog de berekening maar oké, dat moet je dan maar net even weten.

En dat is een niveau 2 som. Gooi die dus maar in mijn pet. Kijk, nu moet je dus dat wat bij de toelichting staat onthouden, dat is een soort van wet. Zo gaat die wiskundige berekening. Alleen moet je die dan wel weten. Komt er morgen weer zo’n som en heb ik dat onthouden, dan is er niks aan de hand. Maar omdat het iets is dat er niet met de paplepel is ingeslagen, weet ik niet of dit nu wel zal blijven hangen. Om gek van te worden! Want ik wil het wel maar zo zijn er zoveel van die wetmatigheden. En heb ik die ooit nog nodig bij die opleiding? Zo ja, dan moet ik ze er wel instampen natuurlijk. Zo niet, vind ik het echt totaal overbodige informatie om in dit toch al zo volle hoofd te houden. Maar goed, we gaan het nog wel zien wat er wel en niet nodig is. Eerst maar door die test.

Kim heeft twee van de foto’s die ze van de week heeft genomen, bewerkt. Ik heb ze net binnen gekregen via We transfer. Normaal gesproken had ze alle foto’s al bewerkt gehad. Daaraan kan ik weer merken dat ze echt niet in orde is. Het is ook wel weer een test voor mijn eigen geduld. Die krijg ik regelmatig zodat ik niet vergeet dat ik daar nog wat werk aan de winkel heb. Onder andere. Ik doe natuurlijk direct mijn mooie Moonlight showen op een, weer, prachtig mooie foto van mijn talentvolle dochter. Ik vind het zo knap van haar, hoe ze haar foto’s maakt. En geloof me, ik kan het weten, een mooie foto van Moonlight is zo makkelijk niet. Hij lijkt te weten wat je wilt en hij doet er dan alles aan om roet in het eten te gooien. Toch heeft ze hem een paar keer weten te pakken. Ik kan al niet wachten tot ik de andere foto’s zie! Even geduld dan maar…

"Met goedheid kan men bijna elk mens verrassen."

Pearl S. Buck Amerikaans schrijfster en Nobelprijswinnaar literatuur (1938) 1892-1973

Vandaag heb ik weer eens een halve vierkante meter zolder beschikbaar gemaakt. Oh mijn hemel wat heb ik daar nog veel werk! Als ik er binnen stap, dan krijg ik het al benauwd. Pikkedonker want er zit geen raam meer. Dat zat er eerst wel maar daar had je ook niet veel aan. Het was zo’n matplastic dakraampje en toen ze kwamen isoleren, zoveel jaar geleden, hebben ze dat weggelaten. Ik moet snel zijn want het is een ruimte waar de cits nooit mogen komen en dan wordt zoiets voor katten gelijk stukken aantrekkelijker. Meestal moet ik dus in het pikkedonker op de tast het lichtknopje vinden en dan heb ik direct een benauwend uitzicht op stapels rotzooi waar je bijna niet doorheen kunt komen. Eigen schuld natuurlijk dus zal ik het ook zelf moeten oplossen.

Ik zal wel voor gek verklaard worden maar eigenlijk vind ik dat dus leuk. Het is gewoon dat ik er te weinig tijd voor over heb, dat het nog steeds niet gebeurd is. Had ik maar iets minder te doen over het algemeen. Dan wist ik het wel en was die zolder binnen no time helemaal netjes. Nu heb ik twee iets kleinere doosjes vol met afval op de gang staan. Ik heb maandenlang van die hele grote dozen gespaard voor mijn broer en schoonzus. Daardoor kan ik bijna mijn slaapkamer niet meer in maar ze blijken ze niet meer nodig te hebben. Mooi, dan kunnen die ook weg straks. Ik kan wel rotzooi in die grote dozen gooien maar dan kan ik ze vast weer niet in mijn uppie naar de container krijgen. Daarom pak ik de bescheiden doosjes maar.

Ik kan de katten er niet gebruiken want ik weet nog wel toen ik hier pas woonde, dat ik Casper kwijt was. Wat blijkt, de vorige bewoners hebben er een muurtje opgetrokken, of de woningstichting, dat weet ik niet. Achter dat muurtje zit de motor van het afzuigsysteem dat door alle buren hun huis loopt. Dat vond een opzichter, die een tijd geleden kwam kijken, harstikke achterlijk en hij werd boos op mij. Alsof ik dat gedaan had. Nou nee hoor, ik ben hier zo komen wonen. Ik heb er twee grote rekken neergezet, soort stellage, waar ik al mijn gereedschap ooit netjes had liggen. Maar in de afgelopen 13 jaar is er alleen maar meer en meer bijgekomen. En omdat je zoveel spullen hebt, weet je ook niet meer wat je hebt. Dan koop je dingen die je eigenlijk al hebt liggen. Tenminste, daar kom ik nu zo’n beetje achter.

Ik blijk zelfs een decoupeerzaag te hebben, ik had echt geen idee. Ik weet wel dat de schroeftol die ik had, niet meer opgeladen kon worden. Volgens mij heb ik die ooit al weggegooid maar nu vond ik de oplader weer, met de tweede batterij erin. Die kan ik niet zomaar in de container dumpen. Daar zal ik dan ook maar een doos voor reserveren en als die vol is met dat soort dingen dan dump ik die weer bij de Praxis. Daar hebben ze zo’n inzamelpunt voor van alles. Dat zag ik vorige keer opeens en nu weet ik waarom. Ik heb ook een overdadige voorraad aan spijkers en schroeven en pluggen in alle maten. Ik heb zoiets van 189 schroevendraaiers blijkbaar, ook in alle maten. En ik heb bergen verfspullen. Allemaal roerstokjes, halve potjes verf en een stuk of 10 spuitbussen waarvan ik niet weet of ze nog bruikbaar zijn.

En dan heb ik nog lang niet alles gezien natuurlijk. Het is echt bizar! Er zitten nog dichte verpakkingen van dingen tussen, die heb ik toch echt een keer gekocht omdat ik het dacht nodig te hebben maar blijkbaar zat ik er mijlenver naast. Nu heb ik geen idee meer waarom ik dat gekocht heb. Ook allemaal dichte verpakkingen met van die messing siernagels. Wat dacht ik nou op dat moment?! Echt hoor. Dat is nog niet het ergste, maar dat moet straks wel weer allemaal uitgezocht worden ook. Spijkers bij spijkers, schroeven bij schroeven. Op de gang staan twee dozen vol met verfspullen en op de zolder zelf ligt zo’n hele grote Ikea tas vol met verfspullen. Ook die moeten allemaal uitgezocht worden. Dus ik heb voorlopig werk genoeg. Nu hoeft dit niet meer zo’n haast te maken, nu de verhuizing van de baan is. Dat scheelt weer.

Tegen de tijd dat ik wel ga verhuizen, is alles netjes en georganiseerd. Allebei de zolders zullen dan gedaan zijn. En veel, heel veel moet er gewoon weggegooid worden. Er hangt ook nog een enorm dure echte bontjas van mijn oma. Nerts is het geloof ik. Ik zelf zou nooit zo’n tweedehands jas kopen maar ik kreeg het niet over mijn hart om die weg te gooien. Zou daar nog animo voor zijn? Dan gooi ik hem op marktplaats en doneer ik het geld bijvoorbeeld aan de dierenbescherming. Dat lijkt me wel zo eerlijk voor al die beestjes die voor die jas gestorven zijn. Maar of je zoiets kwijt raakt? Ik weet het echt niet. En wie weet wat ik er nog allemaal meer tegen ga komen. Er ligt enorm veel kleding, dat weet ik ook. En wat ik daarvan weg zal gooien, dat kan weer hier bij de Lidl in containers. Daar heb je van die grote staan voor kleding en schoenen van het Leger des Heils. Waarvan ik het niet meer wil maar wat nog bruikbaar is aan spullen, dat kan dan weer allemaal bij de weggeefhoek bij Kim.

Op de buitenzolder staan ook nog wel wat spullen die ik op Marktplaats kan zetten. Een salontafel, met zo’n glasplaat die gedragen wordt door dolfijnen. En daar ligt nog heel veel van mijn broer ook. Dat kan allemaal weg volgens mij. Oude uniformen van zijn werk, van die grote pakken allemaal. Ja, kan ook weg. Maar daar zal ik alle dozen met wat weg kan voor de deur zetten en dan mogen ze me toch echt allemaal even komen helpen. Dat lijkt me wel zo eerlijk want hij heeft het er tenslotte ook allemaal neergelegd. Ik kan niet alles zelf. Maar voor nu, als ik het niet al te zwaar maak, doe ik gewoon elke keer een doosje of twee. Die ga ik straks ook even weggooien hier beneden. Dat is wel weer fijn van die containers voor de deur.

Ik ga straks lekker even een stukje lopen ook, het is prachtig weer. Dan neem ik die dozen gelijk mee. Lekker mijn heerlijk Fitflop schoenen aan. Ik merk bijna niets meer van mijn hielspoor maar dan moet ik wel ten alle tijden op die schoenen of op mijn slippers ervan lopen. Zodra ik anders schoeisel aan doe, of op mijn blote voeten wil lopen, echt, na drie stappen voel ik de pijn al. Dat is toch wel bizar hoor! Maar die schoenen zijn goud waard, daar kan ik echt uren op lopen. Dat komt mooi uit voor straks want als ik door de rondes kom op de 17^e, en in mei ga werken/studeren, dan zal ik nog vast veel meer moeten lopen. Daarom zijn die schoenen voor mij nu even onontbeerlijk. Ik zou er vroeger niet mee dood gevonden willen worden maar ja, pijn doet veel met een mens. Dan kijk je daar niet eens meer naar. Alleen dat ze geen pijn doen met lopen wordt dan belangrijk.

Het lopen was heerlijk, wat een mooie dag zeg! Daarna heb ik de hele keuken gesopt. Ik had blijkbaar een aanval van werklust en daar moet je dan maar aan toegeven. Met rimpelige vingertjes heb ik kip en groenten klaargemaakt en nu is de rijst bijna klaar. De bakken even doen, water verversen en dan ga ik weer lekker een klein stukje lezen. Daar knap ik altijd weer helemaal van op. Dat merkte ik gisteren ook. Waarom dan vandaag niet weer een klein stukje. Voor ik ziek werd las ik echt elke dag wel.

Ik hou er zo van, vooral in mijn Rulof boeken. Sinds april 2014 lees ik weinig anders meer. Het is een tijd niet gegaan en nu heb ik vaak geen tijd meer maar toch, het is zo prettig en het geeft me zoveel. Gewoon maar even tijd voor maken. Met een lekker bord rijst, als de katjes ook aan het eten zijn. Dan bedelen ze niet zo heel erg. Ja Rainbow wel, maar die bedelt altijd, ook al lust hij het niet. En zo is het weekend dan alweer voorbij. Ik vond het een fijn weekend dit keer, dat is ook wel eens anders. Daar moet ik nog maar even van nagenieten.