"Men doet niet wat men wil en toch is men verantwoordelijk voor wat men is.

Origineel: On ne fait pas ce qu'on veut et cependant on est responsable de ce qu'on est.
Bron: Situations (1976)"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Het gaat weer lekker wat mijn warrigheid betreft! Ik heb me vanmorgen een ongeluk lopen zoeken naar mijn portemonnee en ik vond hem maar niet. Ik ben dus even diep en hard gaan zitten nadenken. Dat hielp. Ik had Kim naar huis gebracht en toen nam ik hem mee, omdat mijn rijbewijs en dat soort dingen erin zitten. Ik had hem toen op mijn schoot gelegd, zodat ik hem niet zou vergeten. Maar hij viel eraf en viel naast me bij de handrem. En natuurlijk ben ik dat glad vergeten. Ik weet nog dat ik in de auto even zat te denken van ‘goh, moest ik nou nog iets niet vergeten?’. Nou, schiet lekker op dus maar niet heus. Ik kan daar zo moe van worden, van mezelf vooral elke keer.

Kim zei gelijk, je neemt weer teveel hooi op je vork. Ja, dat kan wel kloppen maar wat moet ik dan doen? Er wordt op dit moment veel van me gevraagd op allerlei gebied. Ik kan toch niet zomaar alles laten vallen? Over een maand moeten die Dewberry doeken klaar zijn en daar heb ik echt letterlijk nog helemaal niks aan gedaan. Gewoon geen tijd voor gehad. En daar moet ik komende week dan toch echt tijd voor maken. Als die klaar zijn en ingestuurd, dan scheelt dat ook weer een klein stukje stress.

Ik kom, ongeacht hoe mijn leven eruit ziet, altijd tijd tekort. Dat is toch best wel belachelijk. Toen ik 40 uur in de week werkte, en dan vaak nog overwerkte, zoals toen ik planner was, dan is het enigszins logisch. Maar nu? Ik begrijp er helemaal niets van. Het lijkt wel hoe langer ik thuis ben, hoe drukker ik het gekregen heb. Ik kan me er op dit moment niet eens een voorstelling van maken hoe het zal zijn met werken in combinatie met een studie. Dat zal behoorlijk wennen worden! Niet zo zuinig ook. En dan weet ik nog niet eens of ik er wel doorheen zal komen, de 17^e april.

Ik kreeg nog een mail gisteren, van de UWV meneer. Of ik daar nou zo blij mee moet zijn weet ik niet, ik werd er alleen maar zenuwachtig door. Hij schreef namelijk dat een familielid van een collega de 20^e is geweest, naar diezelfde informatiedag in combinatie met de sollicitatie. Zij is door die eerste ronde gekomen. Het was er erg druk, dus veel belangstelling blijkbaar. En de sessie was behoorlijk pittig. Vooral het rekenen had ze als erg lastig ervaren. Ja, fijn dat je me dat even zegt. Dat merk ik bij dat ‘beter rekenen’ ook wel. Vooral die niveau 3 sommen vind ik echt vreselijk. Dat zijn van die sommen waardoor ik op de lagere school al wilde vluchten. En wat was ik blij dat ik daar vanaf was voor altijd. Dacht ik toch toen. Niets is minder waar.

Ik merk ook dat ik vaak de som niet eens goed gelezen heb, als ik later bekijk waarom ik ze fout had. Kijk, er zitten sommen bij, waarvan ik echt niet goed weet hoe ik aan dat antwoord moet komen. Maar als je een fout maakt omdat je het maar half leest, dan is dat voor mij dubbel fout. Daar moet ik aan gaan werken, dat was me door die portemonnee ook wel duidelijk. Het gekke is alleen dat ik op die momenten juist vind dat ik gefocust ben. Dat blijkt totaal niet zo te zijn dan, achteraf. Daar sta ik dan echt van te kijken, vooral met dat niet goed lezen. Dat is juist iets waar ik normaal erg goed in ben eigenlijk. Als ik dat hier al in alle rust heb, hoe heb ik het dan tijdens een test waarvoor ik dan enorm zenuwachtig ben?

Dus of ik nou zo blij was met zijn mailtje, ik weet het niet. Het is zaak om daar extra op te gaan letten, dat ik me echt een beetje meer concentreer op wat ik aan het doen ben. Ik vind het niet leuk om zo’n verstrooide professor te zijn. Alleen hoe krijg ik dat er weer uit? Het wordt alleen maar drukker nog en dan wordt zoiets vaak alleen maar erger. Want met die portemonnee had veel erger kunnen aflopen. Er zat geen geld in of zo, ik heb nooit meer cash geld op zak. Dat staat er alleen niet op. Als ze hem hadden zien liggen, dan hadden ze zo een ruitje in kunnen slaan of zo. En dan hebben ze al mijn pasjes wel. Rijbewijs, kentekenbewijs, pinpas. Oh ik moet er niet aan denken! En dan toch nog vergeten, terwijl je jezelf zo hebt zitten inhameren dat je de portemonnee niet mag vergeten mee naar boven te nemen.

Ik heb vandaag voor de cits besteld, voor mezelf ook groentes en dat soort dingen, bij Muscle Meat. Dan kan ik er voorlopig weer even tegenaan en de katten ook. Nu ga ik zo lekker op de bank met een Rulof boek. Ik ben in Jeus, van moeder Crisje 2 bezig. Daar heb ik even zin in. Mocht het lezen niet lukken, dat heb ik helaas wel eens de laatste paar jaar, dan ga ik een film kijken op Netflix of zo. Voor vandaag neem ik even een dagje rust. Alleen de katjes vanavond nog eten geven en voor mezelf eten maken. Lekker kip in een Oosters sausje of zo met groenten en rijst. Ik kijk nog wel. Maar voor vandaag moet er even rust in worden gebouwd. Hopelijk heb ik daar morgen profijt van. Dat zou wel zo prettig zijn, even rust in de tent en niet meer zo stressen. Soms zou je wel een jaartje over willen slaan, volgens mij zit ik er in zo eentje.

"Kunst streeft naar vorm en hoopt op schoonheid."

Saul Bellow Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1976) 1915-2005

Wat een prachtig weer vandaag! Het is zelfs zo lekker dat de cits al de hele tijd buiten zitten en de deur lekker open staat. Ze willen niet naar binnen meer. Dat willen ze anders ook niet hoor, daar niet van. En vooral Skylar pest me want die had veel te snel door, dat als hij dan omhoog klimt en op de muur of in één van de manden gaat zitten, ik dan niets kan uitrichten. Als Rainbow of Moonlight op het balkon zijn, krijg ik ze meestal wel snel binnen maar Skylar is een verhaal apart. Hij is dan ook wel degene die elke dag zeurt om naar buiten te mogen. Weer of geen weer. Alleen als het echt door regent, gaat hij niet. Maar dan moet ik toch eerst even de deur open doen zodat hij het zelf kan zien.

Lekker stel hier hoor. Op het UWV is het ook een lekker stel bij elkaar. Die meneer de Been is dus aan mij toegewezen blijkbaar. Maar nu stuurde hij gisteren dus weer een mail, of ik me al wel voor die infodag heb opgegeven. Ik heb hem maar gewoon geantwoord dat ik de 17^e ga. Ik had hem dat namelijk al lang verteld, in de mail waarbij ik link naar de opleiding mee stuurde. Hij leest dus eigenlijk gewoon niets wat ik mail. Ja half half. Want mijn vragen had hij ook al genegeerd en dat was in diezelfde mail. Volgens mij is hij helemaal lyrisch geworden van het feit dat die opleiding gratis was omdat je direct bij de apotheker die het voor je betaalt gaat werken. Dus nee, de opleiding is niet gratis maar je hebt wel gelijk een werkgever waar je aan vast zit. Die voorwaarden wil ik wel precies weten voor ik ergens mee in zee ga.

Ik zal een lijst vragen meenemen hoor, die dag. En niet zoals de UWV meneer verder nergens meer op letten. Ik wil wel graag alles precies weten. Het geeft me wel minder vertrouwen dat ze hun best voor me doen. De goede man is echt hartstikke aardig maar hij heeft nog geen ene mail echt gelezen van me. Dat blijkt wel uit de mails die hij me dan weer stuurt. En dat vind ik geen goede zaak. Ze zullen het best erg druk hebben, dat begrijp ik wel. Ik vind het alleen geen excuus om dat je werk niet goed te doen. Maar goed, ik mag niet oordelen want ik loop niet in zijn schoenen. Misschien zit hij zelf ook ergens mee. Toch, zo’n belangrijke functie, want je oordeelt en bepaalt een groot deel van iemands leven, moet je dat soort dingen toch wel zo goed mogelijk doen. Dat is mijn mening daar nu eenmaal over. Kan je dat niet, dan moet je iets anders gaan doen. Ik zal zelf in elk geval alles erg goed in de gaten houden. En ik blijf drammen met mails als er iets niet klopt. Dan hebben ze aan mij echt de verkeerde.

Vanmorgen ben ik Kim even op gaan halen. Net zoals zij bij mij moest doen vorig jaar, doe ik het nu terug voor haar. Kom op, niet zeuren, je moet er even tussenuit! Ze luisterde zowaar, niet iets dat ik vaak kan zeggen over mijn dochter. Die luistert altijd heel goed, behalve naar mij. Dat zit nou eenmaal standaard bij een moeder-dochter relatie. Ik had dat met mijn moeder ook. Eigenlijk wilde ze niet weg maar ze luisterde gelukkig wel. Ik ken dat veel te goed, dan kom je straks opeens helemaal niet meer buiten. En nu doe ik terug wat zij bij mij vorig jaar deed. Ik zei haar dat ze haar camera mee moest nemen. Dan kon ze gelijk foto’s van de katten maken. Want er moeten nog twee posters bij komen van Skylar en Rainbow. En misschien kon ze gelijk kijken of ze foto’s van mij kon maken als ik zit te schilderen. Dat leek haar wel een goed idee.

Dus ik ben haar op gaan halen. Kon ik gelijk even wat dingen op de bus doen en een klein boodschapje halen. Daarna zijn we samen naar hier gereden en hebben we gezellig koffie gedronken. Daarna ben ik gaan zitten schilderen. Ik ben maar weer eens iets op canvas gaan doen omdat op glas schilderen lastig fotograferen is. Daar kan ik zelf van meepraten hoor, want om zoiets weer duidelijk op de foto te krijgen, dat is niet makkelijk. Nu was ik weer lekker handig want ik had iets met goud gedaan maar op de foto, als het licht niet goed genoeg valt, dan lijkt het wel gewoon een soort van storend donkerbruin of zo. Heel apart. In elk geval, zoals zo vaak, in het echt zijn ze mooier.

Ik had met haar afgesproken dat ze het zelf aan zou geven als ze naar huis wilde. Dat geeft haar ook een soort van rust. Ik weet nog veel te goed hoe ik het had en dan is zo’n afspraak heel fijn. Ik moest me altijd overal verontschuldigen, als ik opeens weer weg wilde. Mensen die zoiets als dit niet zelf hebben meegemaakt, zullen het nooit echt helemaal begrijpen. Het is behoorlijk ingrijpend en daar kunnen we nu allebei van meepraten. Ze hoeft mij in elk geval niets uit te leggen, ik snap het zo wel. Ze heeft zowaar een prachtige foto van Moonlight kunnen maken. Dat is geen eenvoudige taak namelijk.

Moonlight lijkt het te begrijpen wat er gebeurt en als je een camera op hem richt, dan draait hij zijn kop weg. Eigenwijs harig wezen is het. Dit keer had ze hem een paar keer te pakken en hij staat er dan ook prachtig op. Als ik de foto’s heb dan plaats ik die natuurlijk. We hebben nog even zitten kletsen over de wederom bizarre droom die ik afgelopen nacht had. Eerst was Lila beschadigd, in mijn droom gelukkig alleen maar. Er zat allemaal van die reliëf verf op, die ik vaak gebruik. Nou ja, het sloeg helemaal nergens op. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht, een beetje fatalistisch, het is nou eenmaal niet anders. Hij rijdt in elk geval nog. Maar daarna ging ik weer rijden. Dit keer zat er een vroegere vriendin, die ik al jaren niet gezien heb, naast me.

Ik weet niet meer precies hoe en wat maar ik vloog de bocht uit en de auto schoot over een soort grote kuil. Zij was gewond en lag bewusteloos, met bloed op haar gezicht, in de auto. Die had natuurlijk schade maar haar trok ik er zo uit. Ik had daar geen geduld voor en ik sleepte haar zo met me mee. Ik weet nog dat ik het totaal idioot vond dat ik deze auto nou ook al weer had laten verongelukken. Daar zou ik geen genoegen mee nemen! De achterklep zat helemaal omhoog en los. Zo kon ik niet meer rijden. Maar de auto was zo kneedbaar als aluminiumfolie en zo maakte ik, de randjes op elkaar knijpend, de achterklep weer vast. Ik weet nog dat er door me heen ging dat ik er nu niets meer in of uit kon krijgen maar ja, ik kon er in elk geval mee rijden.

Het moet niet gekker worden hoor, met die dromen van mij. In het echt is het ook een zooitje. Toen ik Kim ging ophalen, had ik ook weer een ongeluk kunnen hebben. Alleen was de situatie nu andersom. Ik kwam nu van rechts en een oude man, die zat niet op te letten. Ik kon in elk geval wel stoppen nu, en ik maakte een vragende beweging met mijn armen. Zo van, wat doe je nou joh! Hij schrok er ook van in elk geval. Daarna ben ik nog een mooie paas-pot gaan brengen bij de meneer en mevrouw die mij en de andere dame op hadden gevangen en mee naar binnen hadden genomen. Die staat op de foto’s, de pot dan. Daar bij die mensen binnen, kregen we nog koffie ook en dat vond ik wel een beloning waard. Ik kreeg er een dikke pakkerd voor en hij was er erg blij mee. Totaal verdiend want zulke vriendelijkheid, kom je echt niet meer overal tegen. Nu zit Rainbow weer te staren, het is bijna etenstijd. Maar goed ook want ik denk dat dit het enige is, dat Skylar nu van het balkon zal krijgen. Dat ga ik maar eens even uitproberen!

"Een vrouw die een echtgenoot zoekt is het gewetenlooste van alle roofdieren."

George Bernard Shaw Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950