Gisteren kreeg ik toch nog een mailtje binnen van het UWV. Natuurlijk had de goede man weer niet alle vragen beantwoord maar daar ga ik een andere keer wel weer over mailen. Op mijn vraag hoe dat zit met de sollicitatieplicht tijdens die opleiding had hij tenminste wel geantwoord. Want ik moet gaan studeren, terwijl ik 24 uur per week ga werken en bovendien een dag klassikaal per week moet gaan volgen, webinars moet volgen thuis en de rest van mijn schaarse vrije tijd in zelfstudie steken. Dan wordt solliciteren wel een hele opgave want daar ben je toch ook weer aardig wat tijd aan kwijt. Kijk, ik kan ook onzin mails sturen hoor, niet zo moeilijk. Net zo goed dat je echt graag wilt, kan je ook helemaal niet willen. Maar zo wil ik niet handelen, dat vind ik niet netjes.

Ik krijg in elk geval het maximum van 12 maanden vrijstelling voor solliciteren en voor de 3 resterende maanden gaat hij tegen die tijd wel een oplossing zoeken. Nou dat hoop ik dan maar. Dat hij dat beter in de gaten houdt dan mijn vragen. Want hoe dat zit met het aanvullen van het UWV als die 24 uur per week daar nog onder zit, heb ik hem niet gehoord. Wel over hoe het zit met boeken en spullen aanschaffen, daar had hij nog geen antwoord op. Dat moest hij nog uitzoeken. Maar toen had hij nog een nieuwtje, hij had mijn mail doorgestuurd naar een collega, omdat de opleiding gratis is met direct werken, wat natuurlijk bijzonder is. Zij is nu contact gaan zoeken met dat instituut en daar gaat het UWV dan misschien weer een arrangement mee aan in de toekomst. Daar heeft ze al een afspraak voor gemaakt. Nou ja zeg! Hoe een koe een haas vangt. Daar mogen ze me toch wel even voor belonen! Zowel het UWV als het instituut! Toch wel apart dat ik daarachter moet komen. Ik bespaar ze zo wel heel veel geld! Daar mag een boekenpakketje toch zeker wel af?

Ik weet wel, zo werkt het niet maar het is eigenlijk wel zo. Als je je baas heel veel geld bespaart door een tip, krijg je toch ook een bonus of een beloning? Ja toch? Nou, normaal zijn die opleidingen tussen de 6.000 en 9.000 euro. Die vergoeden ze dan. Ik bedoel maar. Al zouden er maar 3 dat gaan doen, dan is dat een besparing van 27.000 euro. Kassa! Ik heb dat net toch maar even gemaild, zij het iets subtieler. Ik denk, steek dat maar alvast in je zak. Zal hem vast een worst wezen, het is niet in zijn voordeel natuurlijk. Ach, ik heb een goede daad gedaan. Daar is ook wat voor te zeggen. Voor de rest ga ik het wel zien. Eerst maar eens die 17^e april afwachten. Daarna ben ik vast weer een stuk wijzer.

Ik heb van de week mooie foto’s gemaakt van mijn kleine Rainbow. Gek eigenlijk, hij blijft voor mij het kleintje van het stel maar dat is hij eigenlijk niet. Al helemaal niet qua gewicht. Hij ‘voelt’ voor mij gewoon als de kleinste, op de één of andere manier. Nu ik hier blijf wonen voorlopig, kan ik hem en de anderen niet meer bieden dan het balkon en hopen dat dit voorlopig in orde blijft. Ik zou ze zo graag een stukje tuin of een groter balkon bieden maar dat zit er nog niet in. Wie weet komt dat ooit nog. Ik zag laatst iets, dat vond ik echt helemaal geweldig! Een kattenhuis in de tuin, waarin ze helemaal veilig zijn. Als je het ook wilt zien klik dan hier 

Je zal toch zoiets maar kunnen bouwen voor je kattenkinderen! Oh dat zou ik echt helemaal geweldig vinden en ik denk zij nog meer dan ik. Ik ben over het algemeen heel handig maar het enige dat ik niet echt goed kan is zagen. Op zijn Vlaams kan ik dat wel, maar het echte handwerk, nee, dat kan ik niet. Daar moet ik dan altijd hulp bij hebben. Ook merk ik, nu ik toch ietsje ouder wordt, dat de kracht in mijn handen minder wordt. Ook zoiets waar ik niet blij mee ben. Net zoals een bril op mijn neus. Vind ik ook niet fijn. Dat gevoel wen ik niet aan maar dat is het niet eens. Ik heb voor veraf niet zo’n grote sterkte. Maar van dichtbij wordt het ook steeds minder, dat zicht. En dat vind ik me toch vervelend!

Vooral omdat ik werk met dingen waar scherp zicht best nodig is. Mijn schilderen wordt erdoor gehinderd. Dan zit ik met mijn ogen te knijpen tot ik erachter kom, dat ik beter even mijn brilletje op kan doen. Bah, zo vervelend! Als ik dan weer door de bril kijk, dan zie je pas echt hoeveel details je mist zonder. Ouderdom komt met gebreken ja, hoe irritant is dat wel niet. Het zou andersom moeten zijn. Want juist als je de wijsheid en het geduld hebt om wat dan ook te doen, word je weer beperkt door zulke dingen. Je zou, net als je geest, scherper moeten kunnen. Helaas, het is zoals het is. Leuk zal ik het nooit vinden in elk geval. Ik hou niet van hulp vragen en dat lijk ik steeds vaker toch te moeten. Ik doe liever alles helemaal zelluf. Dat roep ik ook al vanaf ik kan praten. Lastig om er dan vanaf te raken.

Als het goed is ben ik na vandaag totaal van de RMC af. En als het goed is ga ik vanaf mei weer studeren. Als je me dat een jaar of twee geleden had verteld, had ik er hartelijk om moeten lachen. Het is niet iets dat in de planning zat of zo. Zelfs twee weken geleden nog niet eens. Gek hoe de dingen kunnen lopen soms. Leer je nog wel zo soepel op deze leeftijd? Ook iets dat ik me afvraag. Ik heb geen flauw idee. Ik heb wel het gevoel dat ik 15 maanden lang alleen maar met studeren zal bezig zijn en ik hoop dat ik het red. Ik ben intelligent genoeg, daar ben ik niet bang voor. Ik weet zelfs want mijn I.Q. ongeveer is. Daar kwam ik achter tijdens mijn studie psychologisch assistente. Ik kreeg die tests namelijk voorgedaan door de psycholoog waar ik toen veel mee samenwerkte. Die man wist uiteindelijk natuurlijk echt alles van me.

Op de lagere school dacht ik zelf altijd dat ik een beetje dom was. Maar dat bleek wel heel erg mee te vallen later. Ik werd gewoon onder gestimuleerd. Ik kon al lezen toen ik drie was bijvoorbeeld en het lezen zoals dat op school ging, ging mij veel te langzaam. Bij het rekenen lukte het al helemaal niet. Ik was misschien wel gewoon te lui om een staartdeling te maken, die een half uur duurde. Net zoals ik die rekensommen van niveau 3 van beter rekenen soms gewoon te veel werk vind nu. Ik kwam daar later pas achter, dat ik me dood zat te vervelen en daardoor niet mee deed met de rest. In die tijd keken ze nog niet naar zulke dingen. Tegenwoordig wel gelukkig. De grote vraag is, lukt dat studeren allemaal nog wel op je 57^e? Als het goed is kom ik daar vanzelf achter. Misschien moet je er iets harder aan trekken of zo? Ik weet het niet, ik ben wel erg benieuwd, dat wel. 

"Mijn wolken treurend in het duister, vergeten dat zijzelf de zon verborgen houden."

Rabindranath Tagore Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Ik ga er toch weer eens een keer een kattenblog van maken vandaag. Feiten over mijn ‘Tuxedo trio’ zijn altijd leuk. Veel mensen hebben deze zwart met witte katten en zo kunnen die gelijk ‘meegenieten’. Ik krijg van een aantal sites mails binnen en daar kijk ik wel eens in. Zo kwam ik weer allemaal weetjes tegen over de Tuxedo katten en ik heb er drie. Altijd leuk om te weten, vind ik zulke dingen. Van de week liep ik naar de keuken en maakte ik gelijk rechtsomkeert om mijn camera te pakken. Ik zag namelijk zowel Rainbow als Skylar in één mand van de krabpaal lekker liggen kroelen. En dat had ik al heel lang niet meer gezien. Toen ze klein waren deden ze praktisch niets anders maar de laatste maanden heb ik ze dat niet meer zien doen. Tot die avond dan. Dat vond ik wel een paar fotootjes waard.

Maar over de Tuxedo’s, het is geen ras. Het zijn eigenlijk gewoon tweekleurige katten. Bicolor noemen ze dat in het Engels. In dit geval is de overheersende kleur zwart. Kattenvachten komen voor in veel verschillende kleuren die allemaal verbonden zijn aan chromosomen. Puristen geloven dat alleen zwarte katten met wit op hun borst en pootjes beschouwd mogen worden als Tuxedo katten. Maar daar is lang niet iedereen het mee eens. Ik ook niet trouwens.

Is er een foute ‘gen’ in hun afkomst? Tuxedo katten zijn tweekleurig (dit wordt ook wel piebald, wat ‘gevlekt’  betekent, genoemd. Dat is wanneer er twee kleuren aanwezig zijn waarvan er eentje de kleur wit is). Er werd ooit geloofd dat hun kenmerkende vacht het resultaat was van zwakke genen die niet snel genoeg waren geweest om de hele vacht te bedekken. De wetenschap leunt nu naar het bewijs dat tweekleurige katten al in de baarmoeder worden gemaakt door een foute versie van bepaalde genen. Ze zijn fout omdat ze zich niet vermenigvuldigen in een normaal tempo. Goh, dat wist ik niet! Heb ik me hier toch een stelletje abnormalen rondlopen! Dat wist ik dan weer wel.

Er zijn evenveel vrouwtjes als mannetjes in de Tuxedo versies van katten. Al zien ze er misschien wel mannelijk uit, is dat toch evenredig verdeeld. Niet zoals bij de rode katten, waar een veel hoger percentage aan mannelijke exemplaren voorkomt, of de zogenaamde lapjeskat, die meestal alleen vrouwelijk zijn. De Tuxedo’s hebben een eerlijkere verdeling van de geslachten.

Niet veel katten hebben in de politiek gezeten. Niet veel katten hebben überhaupt te maken met politiek. Er zijn ook niet veel politieke partijen gestart door een kattenras of -type. Maar in 2012 in Halifax in Canada, begon de Tuxedo kat Stan een campagne om burgemeester te kunnen worden. Het moet niet gekker worden! Hoewel deze pittige ‘tuxie’ niet gewonnen heeft, bracht hij wel bewustzijn over de benarde situatie van dakloze katten op verschillende platforms daar. Hij inspireerde ook de gemeenteraad van Halifax om een flinke subsidie aan de dakloze katten te besteden om een goedkope sterilisatie en een onlinekliniek mogelijk te maken. Helaas overleed Stan in 2013 aan kanker, maar niet voordat hij de ‘Tuxedo-partij’ inspireerde. Dat moet een heel bijzondere kat geweest zijn! Moonlight for President!

Bestaat er zoiets als een tuxitude? Crimpy, is een Tuxedo die gered werd door een ‘animal rescue’ in Amerika, toen hij een zwerfkat was. Zijn tijd als zwerver had hem een aantal vaardigheden gegeven, zoals ‘hier is mijn buikie maar probeer die niet te aaien’. Tuxedo katten hebben pittige persoonlijkheden, net als Crimpy, waar mensen door aangetrokken worden. Megan Powers van Gotstar, dat is de redding organisatie die Crimpy gered heeft, zegt dit en ze zegt ook; ‘ik zou zeggen dat deze katten eerder geadopteerd worden dan alle andere kleuren’. Ik begrijp dat wel, ik ben er ook zo door aangetrokken. Het zijn echte persoonlijkheden, dat weet ik uit ervaring.

Toen een andere redding organisatie, in St. Louis, een verlamde, vier weken oude Tuxedo kitten had gered, vreesden ze het ergste. Maar Roosevelt, zo noemden ze hem, kwam er doorheen, ook al zou hij nooit normaal naar de bak kunnen of nooit kunnen lopen. Zijn charmes trokken al snel een adoptant aan die helemaal van de andere kant van Amerika kwam. Zij werkt in een dierenkliniek waar hij nu zijn tijd spendeert. Zijn vrolijke persoonlijkheid verhoogt de stemming van de patiënten daar. Als moeilijkheden overwinnen en een charmante persoonlijkheid hebben tuxitude is, dan ja, dan bestaat zoiets. Er bestaat zelfs een Tuxedo kat, die mee voer met de Britse koninklijke marine, tijdens de Chinese burgeroorlog in 1949. Hij kreeg de PDSA Dickin Medal. Geen idee waar dat voor was hoor maar toch wel een prestatie voor een kat. De heldhaftige zee kat overleed helaas aan verwondingen die hij opliep tijdens een aanval.

Ze zijn ook ontzettend trouw, de leden van de Tuxedo maffia. In het boek ‘100 Cats who changed civilization’ vertelt de schrijver over een Tuxedo kat die Trixy heet. Toen haar baasje in 1601 tot gevangenisstraf werd veroordeeld, bleef de toegewijde kat aan zijn zijde totdat hij weer vrijkwam. Het is niet bekend hoe ze van hun huis naar de London Tower is gekomen maar het is wel weer een bewijs van tuxitude. Tuxedo’s hebben meestal groene ogen. Als je online naar foto’s van ze zoekt, dan zie je meestal de groene ogen terug staren. Soms ook de groenig gouden ogen, zoals Moonlight die heeft. En dan moet Skylar wel een uitzondering zijn, die heeft een soort van beige ogen. In elk geval een kleur die ik niet goed kan omschrijven maar die wel heel erg mooi is.

Meestal hebben ze witte snorharen. Vooral Moonlight heeft zo’n prachtige grote, witte snor. Het mag wel duidelijk zijn dat deze katten niet zomaar katten zijn. Ik kan het weten want ik heb er drie! En ze maken mijn leven een stuk rijker dan wanneer ik ze niet gehad zou hebben! Natuurlijk doet mijn lieve, witte diva dat ook hoor. Zij is op haar eigen manier heel speciaal. Ze slaapt in mijn armen, soms bovenop mijn gezicht, althans dat probeert ze. Zij is dan weer de enige schootkat van het stel, al durft Rainbow ook wel eens over me heen gedrapeerd te liggen. Maar niet echt op schoot is dat. Dat doet zij dan weer wel heel graag. Nou ja, al waren ze allemaal groen en geel met een blauw randje, ik zou ze nooit meer willen missen! Nu alleen mijn halve cyperse jongen ook nog eens terug thuis, als het even kan. Die wilde ik ook niet missen maar dat gebeurde wel. Je hebt daar soms zelf helemaal niets over te vertellen.

De boel is lekker opgeruimd en schoon hier ondertussen. De pakketten die op de post moeten staan al klaar, die pak ik morgen in. Ze moeten blijven staan tot vrijdag maar dat is losse rommel en kijk ik wel een dagje overheen. Dan ga ik nu weer verder met dingen die ik leuk vind. Vanmorgen wel drie kwartier geprobeerd om in te loggen bij het UWV. Klein frustratiepuntje en het tweede was dat de beste man die mijn zaak beheert blijkbaar, antwoord had gegeven op een vraag die ik al beantwoord had. De tien die ik ook gestuurd had, heeft hij niet eens gelezen blijkbaar. Ik heb hem die alsnog toegestuurd en hopelijk leest hij nu wel alles wat er staat. Echt hoor, ik zit er nog geen maand maar zal nu al blij zijn voor de dag dat ik er weer vanaf ben ook! Er zijn echt leukere dingen in het leven. Daar ga ik me nu maar even mee bezig houden!

"Ik kwam tot uw kust als vreemdeling, ik woonde in uw huis als gast, ik ga van uw deur heen als vriend, mijn aarde.

Origineel: I came to your shore as a stranger, I lived in your home as a guest, I leave your threshold as a friend, my earth.
Bron: Zwervende vogels"

Rabindranath Tagore, Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941,

Zo, net de sommetjes voor vandaag weer gedaan op beter rekenen. Op niveau drie moet ik steeds een nederlaag verdragen, daar krijg ik ze maar niet alle vier goed. Dit keer maar 50%. Het zijn echt van die onmogelijke sommen, vind ik toch, waar je gewoon even wat meer tijd in moet stoppen maar daar heb ik dan net geen zin in. Of ik weet het gewoon niet hoe ik aan het antwoord moet komen. Als je dat dan leest, nadat je je nederlaag geleden hebt, dan is het altijd een AHA erlebnis of een oh ja natuurlijk! Daar heb ik nog wel wat werk te doen. Ik merk wel dat het steeds iets beter gaat maar dat moet en kan veel en veel beter. Het laat in elk geval mijn grijze cellen weer knarsen op een manier die ik prettig vind. Ik doe ze wel als ik achter de pc zit want dan kan ik ook gelijk mijn rekenmachine gebruiken. En die is wel nodig.

Uit het blote hoofdje zou ik het wel kunnen maar dan duren die lange sommen me te lang. Die van niveau 1 zijn niet zo spectaculair, die heb ik steeds wel allemaal goed. Er zijn ergere dingen als je sommen fout hebben. Zoals die aanslag gisteren in Utrecht. Ze weten eigenlijk niet eens zeker of het een terroristische aanslag was of niet. En het is toch wel heel erg dat ik dacht, goh, dat heeft nog lang geduurd. Want in zo’n wereld leven we nu. Toch wel een naar idee. Kim vroeg aan mij, hoe kunnen mensen nou zo zijn? Ja, dat is een kwestie van hoe hoog ze zijn in gevoel. En dat heeft weer alles te maken met de kosmische wet van reïncarnatie en hoever zo’n iemand is. De makkelijkste manier om dat uit te leggen is om al die geleefde levens te vergelijken met de jaren van een mensenleven.

Zo heb ik het Kim ook uitgelegd. Bezien in de wet van de reïncarnatie zitten zulke mensen nog niet eens op de kleuterschool en de mensen die zoiets nooit meer zouden doen hebben op zijn allerminst de lagere school al doorlopen. Mensen die veel hoger in gevoel al staan, zijn dat. De grootste groep zit op het middelbare onderwijs en er zijn natuurlijk mensen die de universiteit al gehad hebben. Hoe hoger het gevoel, hoe lager het aantal die daar zijn. Zo’n man is niet eens uit de luiers. Die heeft niet zo’n hoog gevoel en schroomt niet om mensenlevens te nemen. Daar voelt hij gewoon niets bij. Zo werkt dat. Kim kon het in elk geval wel volgen maar ja, Kim kent ook de wet van de reïncarnatie.

Zij moest gisteren weg voor een onderzoek en toen het gebeurde zat ze net in de bus. Daar was ze niet zo blij mee en daarom heb ik haar direct bericht gestuurd dat ik haar wel zou komen ophalen en naar huis zou brengen. Je weet maar nooit en op dat moment kon je van alles verwachten. Daar was zij wel blij mee en ik vond het voor mezelf ook een fijner idee. Ik heb nog zo moeten lachen ook toen ik bijna bij haar thuis was. Ze roept opeens tegen me; ‘Glas, glas! Stop daar, glas!’ Ik had geen flauw idee wat ze bedoelde en ik zag een soort container die eventueel een glasbak kon zijn. Wat wilde ze nou toch?! Ik stopte en zij gaat de auto uit en komt terug met twee hele mooie glazen bollen. Zo’n scheve, waar een plantje in zat en een grote glazen appel waar ook een plantje in moet hebben gezeten. Erg leuk voor mij om te beschilderen. Met haar buit omhoog gehouden, komt ze weer de auto in. Nu wist ik pas wat ze bedoelde. Het was even een raar maar grappig momentje.

Eenmaal thuis ben ik mijn, inmiddels mooi beschilderde, kastje in elkaar gaan zetten. Helaas heb ik daarbij één van de achterste spiegels gebroken. Nu brengt mij dat zeven jaar geluk hoor, minstens, net zoals 13 mijn geluksgetal is. Daar hoef je niet over in te zitten, doe ik ook niet. Maar ik zag ook dat ze zelf al eens twee van die spiegels hebben vervangen en die twee waren net iets minder in hoogte en daardoor kukelde hij er ook uit toen ik ermee bezig was. Pech, spiegel weg. Nu moet ik dus op jacht naar een spiegel die ik kan snijden en dan is het kastje weer picobello in orde. Hij is mooi geworden. Ik heb de katjes er even ingezet en licht erin gemaakt. Best leuk om te zien. Ik moet hem op gaan hangen maar ik weet nog niet waar.

Aangezien ik door de aanrijding geen centen meer heb om te kunnen verhuizen, heb ik een grote ‘change of plans’ moeten maken. Ik zit hier voorlopig nog wel. Elk jaar maar gewoon zorgen dat ik ingeschreven blijf, dan heb ik over een jaar of tien misschien wel de kans om een beneden huis of een, tegen die tijd, 65+ woning te vinden. Ondertussen moet ik het hier dan maar weer eens een beetje op gaan knappen. Zodat het er weer een tijdje tegenaan kan. Ik krijg steeds meer kattenspullen en daar ga ik dan uiteindelijk een beetje naartoe. Bloemen en katten in de inrichting. Kan mij het schelen.

Als eerste blijven die zolders toch de prioriteit om op en uit te ruimen. Dan maak ik daar plaats voor de dingen die ik niet weg wil doen nog maar hier niet meer kan gebruiken. De buitenaf zolder moet zowat leeg. En de binnenin zolder moet ook veel leger en heringericht worden. Dan moet er weer geverfd worden beneden en de muren een nieuwe laag muurverf. De teksten op de muur en alles van New York zal gaan verdwijnen. Mijn ‘Art Corner’ moet worden bekeken en zal ik toch anders gaan inrichten. Hoe weet ik nog niet. Ik weet wel dat ik de gang leeg ga maken. Alles fotolijsten gaan daar weg. Verven moet daar wel, muurverf nog niet echt noodzakelijk. Maar dan komt er ruimte vrij aan de muren voor wat anders.

Dan gaan de grote foto’s van de katten, die bij de Art hoek hangen, de gang op. Dan komt daar ruimte vrij en de kistjes die nu op de plank van mijn bureau staan, ga ik er aan de muur hangen. Dan komt die plank van het bureau ook weer vrij. Zo krijg ik daar nog meer opbergruimte, zonder dat ik meer oppervlakte besla. Ik ben daar heel handig in en die Japanse opruim-goeroe zou nog wat van me kunnen leren op dat gebied. Dat is echt waar. Ik zie het alweer helemaal voor me maar helaas zie ik ook voor me, wat een karwei dat allemaal weer gaat worden. Aan de andere kant, het feit dat ik nu zulke dingen zit te plannen, geeft me ook het gevoel dat ook dit weer vooruitgang is. Ja, ik ben nog steeds snel moe, ik kan niet goed tegen stress, echte stress en in de avond ben ik halfdood. Toch, ik ga echt met sprongen vooruit, je moet het alleen willen zien. 

Het liefst zou ik dit voor elkaar krijgen voordat ik de opleiding in zal gaan. Of dat haalbaar is, dat weet ik nog zo net niet maar goed, er vormt zich al van alles in mijn hoofd. Dat zou een paar weken geleden nog niet mogelijk zijn geweest. Voor nu moet ik eerst maar eens even zorgen dat het hier weer lekker opgeruimd gaat worden. De laatste dagen ben ik alleen aan het schilderen geweest en nu wordt het weer tijd om even de boel goed te doen. Dan voel ik me zelf ook altijd weer een stuk lekkerder. Toch blijf ik in mijn hoofd dan spelen met, oh dit kan zus en dat kan zo. Dat gaat weg en dat blijft. Het balkon moet ik ook weer wat mee gaan doen. Maar eerst hier binnen alles voor elkaar krijgen.

Vanaf mei staat, heb ik zo het vermoeden, alles verder op een heel laag pitje voor een maand of vijftien. Zolang duurt die opleiding en tot die tijd zal ik me op de studie moeten storten. Ga ik er wel even vanuit dat die doorgaat natuurlijk. Schilderen, schrijven, blog, het zal allemaal een lagere prioriteit krijgen. Misschien zal mijn blog wekelijks worden in plaats van dagelijks. Dat weet ik nog niet maar het zou zomaar kunnen. Ermee stoppen zolang Sunshine niet thuis is, nee, dat kan niet. Alleen gaat het leven wel verder en is zorgen voor de cits die nog wel hier zijn van de hoogste prioriteit. En om dat te kunnen doen, moet er brood op de plank komen. En daarom gaat dat voor alles, alles voor de cits!