"De redelijke mens past zich aan de wereld aan; De onredelijke mens volhardt in zijn pogingen de wereld aan hemzelf aan te passen. Derhalve is alle vooruitgang afhankelijk van de onredelijke mens."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Lang zullen ze leven bij (de Glo)RIA!!! Mijn jongste knulletjes zijn jarig! Hiep hiep hiep HOERA! Twee jaar zijn ze ondertussen alweer. Mijn Rainbow en Skylar zijn pas twee maar het is toch ook net zo goed ‘mijn Rainbow en Skylar zijn al twee’! Als ik er heel eventjes bij stilsta wat er allemaal wel niet gebeurd is in die twee jaar, word ik er bijna duizelig van, zoveel vliegt er door mijn hoofd. Ik was toen, begin 2017, al behoorlijk ziek maar ik wist het nog niet. Ik snapte alleen niet waarom ik het zo zwaar had met van alles. Het jaar ervoor was er ook al zoveel gebeurd, net als de jaren daarvoor. Maar laat ik me even beperken tot deze twee jaar. Het verdriet om Sunshine leek toen alleen maar groter te worden want het was al bijna een jaar dat hij weg was.

Een paar weken ervoor had ik in mijn hoofd gekregen dat ik er nog een kat bij wilde hebben. Die zou dan Rainbow gaan heten. Omdat de zon dan weer zo gaan schijnen door mijn tranen om Sunshine heen en dan krijg je een regenboog, Rainbow. Ik wist ook dat ik hem direct zou herkennen, zodra ik de juiste kat tegen zou komen. En op die zaterdag in 2017 stuurde Kim mij opeens een foto van een pas geboren kitten. Jaaaaa! Dat is hem! Dat is Rainbow! Ik vroeg wat er aan de hand was en ze vertelde me dat ze bij Dré en Angel was, dat zijn vrienden van haar en Daan. Dré was net gebeld door zijn gehandicapte buurman omdat hij wat had gehoord onder zijn bed. Die buurman is al een speciaal geval want op de één of andere manier zijn dieren helemaal gek op die man.

Er komt zelfs een reiger langs die zo in zijn woonkamer komt staan. Kan je nagaan! Een moederpoes had waarschijnlijk hetzelfde veilige gevoel gehad bij die man en die was onder zijn bed gekropen om te gaan bevallen. En daar werden dus twee kittens geboren. Die buurman kon zelf niet onder het bed komen en had Dre gebeld en die had moeder en kinderen snel meegenomen. Hij had dit aan Kim en Daan laten weten en die waren er snel naartoe gegaan om de kittens te bewonderen. Die zijn ook zo gek op dieren en pasgeboren kittens kijken kan niet elke dag. En toen stuurde ze me die bewuste foto van een piepkleine Rainbow en was ik verkocht. Van Dré mocht ik hem hebben als ze eenmaal bij de moeder weg konden. Later kwam daar Skylar ook nog bij.

Ze waren ook maar met zijn tweetjes en zowel Dré als ik wilde ze bij elkaar houden. Na weken van kittenbezoek mocht ik ze dan eindelijk meenemen. Mijn huis stond ook op zijn kop want daar waren Dré en Daan met het balkon bezig en dat moest wel in orde zijn voor de kleintjes naar buiten konden. Ik had gehoopt dat bij Aurora het moederinstinct in zou kicken maar dat gebeurde niet. Ook Moonlight vond het helemaal niks. Dat was nog niets vergeleken bij wat de kittens van Aurora vonden! Moonlight is natuurlijk zwart/wit, net als zij zelf én hun moeder. Maar een witte kat met blauwe ogen hadden ze nog nooit gezien, logisch! Toen Aurora aan ze kwam snuffelen, ze deed helemaal niet lelijk, begonnen de kittens allebei zo te gillen en te grommen, dat je kon denken dat ze vermoord werden. Rainbow trok zo’n hoge rug, dat hij ervan omviel omdat hij te hoog ging voor zijn eigen pootjes.

Gelukkig kenden ze me al goed en ze sliepen die eerste nachten over me heen gedrapeerd. Later aan mijn voeteneinde, al duurde dat niet zo lang. Ik beweeg in mijn slaap en dat vinden ze niet leuk. Ik vond het ook wat minder dat ze mijn tenen aanvielen dus we hebben samen besloten dat ze gingen verhuizen in de nachten. Ze liggen wel in de buurt, nog steeds trouwens. Met Aurora is er nog steeds geen warme band. Toch lag dat in eerste instantie niet aan haar maar aan hen zelf. En toen Skylar begon te puberen, begon hij ook met haar aan te vallen. Zelfs afgelopen weekend had ze weer een wondje op haar koppie. Zo jammer vind ik dat. Met Moonlight gaat het over het algemeen wel goed. En die is ook niet de makkelijkste. Hij is vrij close met Skylar maar Rainbow pest hem vaak en dat vindt Moonlight helemaal niks.

Aurora is erg op mij gericht en Moonlight ook wel. Skylar is altijd afstandelijk tegen me maar ik kan wel merken dat hij erg gek op me is. Alleen heb ik maandenlang politieagent moeten spelen, toen hij iedereen wegjoeg en hun eten op at. Hij groeide tonnetje rond en dat is niet gezond en niet de bedoeling. Ook pik ik het niet als ze elkaar aanvallen en helaas is het meestal Skylar die dat doet. Daarom krijgt hij weer het meest op zijn kop en zo gaat dat dan vanzelf. Ik haal hem wel extra aan en dat werpt wel zijn vruchten af heel langzaam. Maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik kan weer van voor af aan beginnen.

Maar nu, na bijna twee jaar, hebben we wel een aardige routine zo met zijn viertjes. Dat gaat straks weer allemaal veranderen want er gaat weer gewerkt worden en die opleiding komt er ook aan hopelijk. Dan zullen we allemaal weer moeten wennen. In de afgelopen twee jaar hebben de kleintjes kennis gemaakt met mijn moeder. Die heeft ze één keer gezien, toen ze er net waren. Ik werkte toen nog volop en ik vond het heel eng om de kittens alleen te laten toen ik weer begon. Maar goed, dat is allemaal goed gegaan al zullen ze nooit echt super close worden met zijn allen. Heel soms liggen ze alle vier bij me en dat vind ik dan ook altijd helemaal geweldig. Het gebeurt maar zo zelden.

Nadat mijn moeder overleed en na de begrafenis, stortte ik volledig van mijn voegen. Niet gek want met de therapeut kwam ik erachter, dat ik eigenlijk al vanaf 2013 in een burn out zat. Alleen ik ga zo ver met het over mijn grenzen heen gaan, dat ik pas in 2017 in ben gestort. Kan je nagaan. Augustus 2017 ben ik, officieel, ziek geworden en eigenlijk vanaf die tijd ben ik dag en nacht samen met de cits. De jongste twee waren toen net vierenhalve maand geworden. Die weten niet beter dan dat ik er altijd ben en zullen straks, denk ik, harder moeten wennen dan ik wanneer het werken en studeren gaat beginnen. Moonlight en Aurora weten het wel, dat ik een uurtje of negen weg ben, maar weten ze dat nog? Ook zij zullen moeten wennen weer. Dat komt wel goed, dat weet ik wel zeker.

Als ik de cits niet had gehad de afgelopen anderhalf jaar, dan was het veel slechter met mij afgelopen. Ik moest nu wel want er hadden teveel levende zieltjes mij nodig. Als ik alleen Aurora en Moonlight had gehad nog, dan was dat ook weer heel anders geweest. Nu moest ik echt wel elke dag die bakken verschonen. Hoe zwaar dat ook voor me was. Toen had ik er voor mijn gevoel een dagtaak aan. Nu doe ik dat in een minuutje of twee. Het feit dat ik moest zorgen voor vier kattenkoppies, maakte dat ik niet helemaal van de wereld kon. Daar ben ik dan ook wel erg dankbaar voor. In die twee jaar ging ik ook van een leuke vaste baan, naar werkloos zijn en behoorlijk naar behandeld zijn door mensen waar je het nooit van verwacht zou hebben. Ook weer een totale verandering. En dan Rainbow, die altijd bij me komt en op de gekste manieren om aandacht vraagt, mijn eigen clown. Hij laat echt mijn zon weer schijnen, dat lijkt hij serieus als zijn taak te nemen.

Mijn broer gaat én trouwen én heeft een huis gekocht, over twee weken de sleutel halen en in augustus, natuurlijk de 13^e, getuige zijn. Van hoog blond naar donker rood, waarvan ik nog steeds niet weet of ik het zo wil houden ja of nee. Het is alleen erg lastig eruit te krijgen dus misschien moet ik wel. Hoe leuk sommigen het ook vinden, ik ben er nog steeds niet aan gewend. Niet gek natuurlijk als je al meer dan 57 jaar tegen een blond hoofd aan hebt gekeken. Ja, zo kan er enorm veel gebeuren in twee jaar. Als  je toch ziet hoe die twee gegroeid zijn en wat een heerlijke beesten het zijn. Ook een enorme gebeurtenis natuurlijk. Vanavond krijgen ze weer extra snoepjes want die hebben ze ook van tante Karina gekregen, die was ze natuurlijk niet vergeten! Gisteravond ook al een vooraf feestje voor ze met de heerlijke zalmsnoepjes!

Skylar de lieve lomperik en Rainbow met zijn duidelijke gevoel voor humor en koddige ondeugendheid, een heerlijk stel. Je moet er wel van houden, of je nou wil of niet. Zie de prachtige foto’s van Kim weer op links en rechts zoals die twee waren toen ze hier net kwamen en helemaal boven toen ze net bij Dré waren. En net zo groot als die verschillen zijn, zijn de verschillen in mijn eigen leven. En nog veel groter is mijn geluk, dat ze bij mij mogen zijn allemaal. Ik zou niet zonder ze willen, hoeveel werk en kosten ze me ook geven. Dat ik nog maar heel en heel lang voor ze mag zorgen, daar gaan we voor met zijn allen. Op naar het volgende jaar met dit keer voorlopig alleen maar positieve veranderingen!

"De meeste mensen zouden liever doodgaan dan nadenken, en ze doen het ook.

Origineel: Most people would sooner die than think; in fact, they do so.
Bron: The ABC of Relativity (1925)
"

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970