Nog geen half negen en ik heb alweer veel gedaan. Een tiental dozen vanaf de slaapkamer de zolder opgedragen. Hier moet ik de katten wel wegjagen want ze mogen niet in mijn slaapkamer. Als ik er bij ben wel normaal gesproken maar nu het zo’n zooitje is eventjes niet. Ik krijg ze er dan namelijk helemaal niet snel af als ik er weg wil en daar heb ik geen zin in. Dat is katten eigen natuurlijk. Als er iets niet mag, dan moet je dat enorm graag willen opeens. Net kleuters eigenlijk, als je er even over nadenkt. Gelukkig zijn het ook allemaal schijtebroeken dus ik hoef maar een klein beetje kabaal te maken en ze vliegen de trap af naar het veilige beneden. Zo kon ik dan weer even omdraaien en weer wat dozen op de gang zetten.

Dan alles vanaf de gang de zolder weer op. Ja, die staat gelijk weer vol maar ik heb ook niet gezegd dat ik al klaar ben. Die bende ongeregeld moet ook nog uitgezocht worden. Enorme bergen met elektriciteitsdingen, verf en toebehoren, veel gereedschap door elkaar en spijkers, schroeven en pluggen waar ik zo een winkel mee kan beginnen. Maar wel allemaal dwars door elkaar heen en dus vind je never nooit wat je hebben wilt als ik het zo laat. Maar dat doe ik niet alleen heb je er even behoorlijk werk aan. Maar het vervelendste werk is gedaan, de troep is er al weg. Alleen die hoek met kerstspullen dan maar die laat ik staan tot ik alles van de kerst uit ga zoeken. Er staat nu een grote doos met een kussen voor het geval één van de cits zich even wil afzonderen. De deur hou ik nu gewoon open voorlopig.

Dan gaat de aantrekkelijkheid ervan voor de cits al snel verloren. Misschien hadden ze wel op hele kuddes muizen gehoopt, wie zal het zeggen. Maar die zijn er toch echt niet. Die hebben plek genoeg onder of beter boven de verlaagde plafonds en alles ertussen. Die zijn slim genoeg om zich niet in het gevaar te storten. Wel heb ik heel lang last van motten gehad maar daar heb ik speciaal spul toen voor gekocht en dat helpt echt perfect! Ik vind motjes prachtig hoor, vooral die kleintjes. Dat zijn echte Hans Klokjes want zo zie je ze en dan opeens ‘poef’ zijn ze weg. Even later zie je hem een stuk verderop door fladderen. Ik heb er toen flesje olie voor gekocht. Ik heb er zelf twee gehouden en eentje aan Kim gegeven, die had er ook last van. Het stinkt als de tandjes maar ik heb sindsdien geen motjes meer gezien. Cederolie is het geloof ik en het werkt echt perfect!

Ik heb de kleding die uitgezocht moet worden op het bed gegooid. Een beetje soort bij soort. Bloesjes, broeken, pakjes, weet ik veel wat allemaal. Ik moet nog even verzinnen hoe ik dat ga sorteren en opbergen. Ik ga het niet meer zo ophangen op de zolder zoals het eerst hing, want dan ben ik al die plek kwijt en zie ik de rest niet meer. Daarom is het zo’n rommeltje geworden. Dan gooi je het er maar snel even bij en schuif je steeds meer spullen eronder door. Dat wil ik niet meer. Dus dan maar niet meer ophangen daar, dan kan dat ook niet meer gebeuren. Ik denk erover om er een kledingrek voor te bestellen. Die zet ik straks, als alles is uitgezocht, dan in die hoek waar nu die grote kerstdozen staan.

Kleding die ik in de kledinghoezen doe, kan ik mooi onder het lage gedeelte schuiven waar ik haast niet bij kan. Dan is dat ook gelijk mooi opgeruimd en de ruimte goed benut. Nou ja, ik zit ondertussen al flink vol ideetjes voor van alles. Dat rek ga ik straks bestellen, misschien wel twee. Ik heb namelijk hier beneden in mijn walk-in-room/closet ook een rek staan. Maar dat is een gietijzeren zware lummel. Die kan ik beter boven zetten, denk ik toch. De nieuwe op wieltjes dan beneden en die kan ik dan zo heen en weer zetten. Dan van de week naar de Action, nog een paar opbergdozen erbij. Van die doorzichtige weer, dat is handig. Grote voor de kerstspullen en kleintjes voor de losse troep die uitgezocht moet worden. Vooral die kerstspullen zal een gedoe worden. Ik heb hier al echt enorm veel kerst troep, de paarse troep zal ik dat maar noemen.

Maar uit de tijd dat Kim klein was, heb ik op de buitenzolder nog hele grote dozen met een enorme kerstboom en alles wat ik in de loop der jaren heb verzameld van rood met goud. Dat vond ik altijd het mooiste met de kerst vroeger. Nu is dat lila en paars en een klein boompje door de katten. Alleen de laatste twee jaar heb ik geen boom gezet. Ik weet niet of ik dat dit jaar al wel ga doen want vooral Rainbow heeft een tik met slingers. Dat heb ik al gemerkt. Die zie ik hem zo uit de boom plukken. Daar zal ik nog eventjes goed over moeten nadenken. Die rood/gouden spullen moet ik een keer goed uitzoeken en dan heb ik weer dozen vol kerstballen waar ik mooie dingen van kan maken. En de sentimentele dingen doe ik dan gewoon hier bij mijn spullen.

Als die buitenzolder dan ook klaar is en opgeruimd, dan denk ik dat ik mijn schildervoorraad er ga zetten. De boxen met flessen en potten en noem maar op allemaal. Als ik dan denk, ik heb flessen nodig om te beschilderen, dan ga ik gewoon even shoppen bij mezelf! Dan heb ik hier beneden meer ruimte ook. Ook mijn boxen met spullen die nog niet verkocht zijn, kan ik daar zetten. Ik kan met foto’s bijhouden wat er is en wat er op de site staat. De rest gaat dan toch mee op markten later maar dan staat het mij niet meer in de weg. Jeetje zeg, nu wil ik die buitenzolder ook graag snel doen! Dat geeft natuurlijk niks, het kan maar gedaan zijn. Eerst hier afmaken, anders wordt het een zooitje door elkaar en dat gaat niet werken.

Ik zit nog met één ding en dat is de prachtige maar zielige nertsjas van mijn oma. Ik was vroeger totaal gek op bontjassen. Totdat ik begreep waar ze vandaan kwamen. Mijn oma kwam uit een tijd dat een bontjas stond voor rijkdom en mijn oma was een typje die dan kostte wat het kost een bontjas moest. Het was een dametje hoor en met een pittig willetje. Wat oma wilde, dat gebeurde ook. En wat oma wilde hebben, dat kwam er ook. Op deze foto’s van mijn oma en opa kan je dat wel aan zien. Die waar ik tussen ze in sta, heeft ze ook een bontjas aan. Een Perzianer Pad met een nerts kraag. Dat zwarte Perzianer was een soort krullerig spul en het glansde zo mooi. Ik vond dat zo lekker zacht altijd, heerlijk En dan word je groter en dan ga je begrijpen hoe een bontjas een bontjas wordt. En daar werd ik niet vrolijk van!

Ik heb wel een paar keer een echte nepbontjas gehad want het spul op zich vind ik mooi en een goeie nep is ook leuk. Een echte zou ik nooit en te never willen dragen. Maar ik héb er wel eentje. Die kreeg ik toen mijn oma overleed en hij is nog steeds echt prachtig maar ik zal hem ook nooit willen dragen om de reden alleen al dat zulke prachtig bont op een levend lijfje hoort te zitten! Alleen, wat moet ik er dan mee doen? Wat kán ik er mee doen? Als het mogelijk was, zou ik het terug aan die beestjes willen geven maar helaas kan dat niet. In de container gooien krijg ik gewoon niet over mijn hart. Het was mijn oma’s grote trots om haar lange, zachtgrijze nertsjas te dragen, ook al gaf ik daar genoeg opmerkingen over later. Ik zal hem voorlopig even netjes opvouwen en in zo’n kledingdoos stoppen. Dan hangt hij niet meer in de weg maar het is ook niet alles zo. Dus als iemand een idee heeft wat je met zo’n derdehands jas kan doen voor het goed, dan hoor ik het graag!

Ondertussen weet ik al dat het niet meer nodig is. De motten hebben er flink in huisgehouden. Het ding lijkt nog heel wat maar laat een spoor van losse haartjes achter. Gelukkig moet ik dat bed verschonen want echt, alles zit onder. Ik heb hem in een doos gedaan en daar blijft hij tot ik hem met doos en al straks de container in kiep. Daar kan je niemand meer blij mee maken. Gelukkig zijn die motten allemaal dood gegaan door die ceder olie. Jammer dat je er als mens bijna van over je nek gaat maar het werkt echt goed. Het is alleen een beetje sterke geur waar je niet omheen kan. Hoe groot je neus ook moge zijn. Ik ga mijn pasta maken, de cits hebben net gegeten en ik ga, als straks de saus lekker staat te pruttelen, snel even douchen. Dan kan ik lekker uitpuffen op de bank met een bord pasta. Verse pasta is in twee minuten al dente, dus dat is zo gepiept. Uitrusten is echt even nodig. Dat is wel logisch als je de hele dag met spullen hebt lopen slepen, trappen of en trappen af. Mijn lijf protesteert nu behoorlijk. Die verdient wel een hete douche, lekker!

"Ik denk altijd het beste over iedereen - dat spaart een heleboel tijd."

Joseph Rudyard Kipling - Engels schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1907) 1865-1936

Weet je waar ik me echt al de hele week over verbaas? Dat ik geen centje last heb van die zomertijd switch! Ik begrijp er geen zak van, eerlijk gezegd! Ik ga daar natuurlijk over nadenken, ik denk graag. Het enige dat bij me opkomt is dat ik nu echt duidelijk weer aan de beterende hand ben. Samen met Stefan en Petra, de therapeuten, kwam ik erachter dat ik al in die burn out zat vanaf 2013. En als ik er eens eventjes over nadenk, dan heb ik er inderdaad ook wel zo lang last van. Vroeger had ik dat namelijk helemaal niet, ja even ene dag of zo. Daarom vond ik het ook zo raar dat ik er opeens zo enorm last van had. En daar zag ik natuurlijk weer als een berg tegenop en vandaar dat ik er zo over mopperde.

Vorig jaar had het namelijk zijn hoogtepunt en was ik pas nadat de klok weer terug ging in oktober, weer een beetje in een ritme aan het komen. Dat vond ik echt zo bizar en omdat ik het aan het ouder worden toebedeelde, zag ik dat zo niet meer zitten want ik word wel alleen nog maar ouder. Ik voorzag al hele rampen. Het enige dat ik voor geen seconde had voorzien is wat er nu gebeurde, dat ik er totaal geen last van heb. Net zoals het stoppen met roken me nog steeds verbazen kan, omdat ik dat zo niet van plan was, zo verbaast dit me nu dus ook! Hoe kan dat nou toch? Ligt het er dan al die jaren echt alleen maar aan omdat ik ziek was? Al die tijd al? Hoe langer en dieper ik erover nadenk, kan het eigenlijk niet eens anders. Hoe kan het anders dat ik er nu zo doorheen huppel, zonder een centje last?

Ik heb alleen die zaterdagmiddag enorm diep geslapen op de bank, meer niet. De zondag ging vlekkeloos over in de zomertijd, geen aanpassingsverschijnselen, helemaal niets. De cits zijn ook al gewend en dat is eigenlijk nog het meest gekke. Die kunnen namelijk geen klok kijken dus daar zou ik het wel aan moeten merken. Ik heb natuurlijk wel hun snoepie-tijd aangepast. In de winter krijgen gewoon een soort van een uur later snoepjes terwijl dat gewoon dezelfde tijd is dan. Maar voor de rest heb ik ze ook niet raar zien doen. Ja, die zondag eten geven, moest ik ze even roepen. Normaal gaan ze na vijven zeuren bij me en nu kregen ze om half zes eten maar ja dat was natuurlijk eigenlijk half vijf. Zo hebben zij er verder ook niets van gemerkt alleen dat het langer licht is. Vlekkeloos ging het allemaal dit keer. Heel bijzonder en al jaren niet meegemaakt. Ik ben wel weer zo goed als helemaal hersteld, denk ik  toch daaraan te kunnen vaststellen.

En dat kan ik ook een beetje zien aan de zolder. Die is praktisch leeg ondertussen. Nog vier dozen moeten er naar beneden naar de container en drie zware tassen. Er moet nog een tas naar Kim van de week. Ik vond de spulletjes van haar kleuterschoolperiode. Zelfs het de broche die ze maakte voor me, van ongekookte pasta, heb ik gevonden maar die hou ik natuurlijk. Maar de map met tekeningen en dat soort dingen, dat is leuk voor haar nu om zelf te hebben. Er is nog maar één hoek waarin een paar kerstdozen staan die nog niet zijn uitgezocht. Die laat ik ook even zo want ik ga nu eerst verder met de slaapkamer. Gewoon alles soort bij soort in dozen doen, verfspullen, elektriciteit spullen en draden en zo en ook kerst- en balkon spullen. Een doos of vier zeg maar. Dan heb ik op de slaapkamer plek om daar de kleding uit te zoeken.

De kleding die blijft gaat dan in van die hoezen en de kleding die weg gaat, gaat in tassen naar de weggeefhoek of zo’n container voor kleding. De rest ga ik op de zolder zelf uitzoeken. De deur is er nu open want al die tijd al willen de cits zo graag een kijkje nemen maar ik heb ze elke keer weer weggejaagd. Te veel troep en wie weet hoeveel gevaren er liggen. Maar nu heb ik het overzien en kan het geen kwaad meer. Toen ik vanmiddag zover was liet ik de deur open staan. Aurora was het eerst aan het verkennen. Ik kon haar straatmadelief verleden zo zien. Moonlight liep als een held op sokken sluipend, met zijn buik zowat over de vloer slepend van voorzichtigheid, door de ruimte aan het kijken. Als ik kuchte ging hij zo’n anderhalve meter de lucht in. Erg grappig vond ik dat.

Aurora ging overal op of onder of in. Die was veel te nieuwsgierig en zo was haar leven op de straat denk ik ook. Eerst alles even goed inspecteren en verkennen, zodat je weet of je gevaar moet verwachten of niet. Mooi eigenlijk dat je dat zo kon vaststellen. Een heel verschil met de sluipende en snel schrikkende Moonlight. Toen ik iets liet vallen vloog ze wel als een pijl uit de boog de zolder af maar ze was ook zo weer terug. De deur heb ik nu open gelaten. Skylar kwam net als Moonlight, heel voorzichtig even een blik op zolder werpen. Rainbow heb ik er nog niet gezien. Die is misschien wel snel even gaan kijken maar Rainbow is liever veilig en wel bij mij in de buurt. Hij heeft witte sokken en daar is hij een held op.

Ze kunnen hun hart ophalen want ik laat die deur nog wel even open. Er is geen reden meer om moeilijk te doen nu bij het binnengaan van die ruimte. Dat scheelt. Als straks alles totaal is uitgezocht, en daar horen de bergen schroeven en spijkers ook bij, dan kan het restant van de dozen op de slaapkamer, die al plat gevouwen zijn, netjes de zolder op. Die staan dan vast goed tot er een keer verhuisd moet worden. Ik moet er ook voor zorgen dat het nooit meer zo’n troep wordt en dat dit de laatste keer is dat ik deze zolder op moet ruimen.

Ik ben er nog niet, de zolder buiten staat dezelfde behandeling te wachten. Maar daar laat ik de dozen vuil gewoon even staan. Dan een belletje om hulp en met zijn allen de dozen wegbrengen. Misschien wel de vuilniswagen van mijn broer even langs laten komen. Want eerlijk is eerlijk, er zit genoeg van zijn troep ook bij. Dat heeft hij namelijk op mijn zolder laten liggen en dus mag hij me dan helpen om het weg te krijgen ook. Maar dat doet hij vast wel. Eerst maar even verhuizen voor hem. De vijftiende krijgen ze de sleutel al, dus dat is al bijna. Ik moet toch eerst hier nog alles doen en de dozen van boven zet ik eerst netjes opgestapeld op de gang boven. Dan kan het weghalen goed gepland worden.

In een week of drie heb ik de zolder helemaal zelf gedaan. Vorig jaar dacht ik nog dat ik dat nooit alleen zou kunnen. Ik had toen ook gewoon geen overzicht en ik ben een week ziek geweest van die ene halve vierkante meter die ik toen met Kim had gedaan. Ik ben er de afgelopen week, tussen al mijn bezigheden door, continue mee bezig geweest. Dat had ik echt een paar weken geleden nooit durven denken. En daar ben ik wel blij mee. Ik kom weer een beetje terug van weggeweest en dat is fijn. Die andere zolder komt ook nog wel. Dat weet ik wel zeker. Ik hou ervan als alles is opgeruimd en dat ik weet waar alles is en wat ik allemaal heb. Het zijkamertje van de katten raakt er ook nog eens opgeruimder door. Oh wat heerlijk is dat. Alles straks helemaal strak en georganiseerd. Dat vind ik heerlijk!

Ik heb mijn tekenmap, van begin jaren ’90, naar beneden meegenomen gisteren. De doos moet ik nog meenemen. Maar ik kan even geen trap meer zien. Ik vond allemaal oude tekeningen. Een paar met potlood of aquarelverf. Oh wat weet ik nu toch veel meer dan toen. Maar ik moet zelf zeggen, ik was wel erg gedetailleerd en precies. Dat ben ik nu nog maar nu weet ik ook trucjes van dingen waarvan ik me vroeger afvroeg hoe ze dat nou deden. Lang leven het digitale tijdperk en lang leve YouTube voor de tips en tricks van allerlei kunstenaars. Zo ben ik in één jaar net zoveel gegroeid als ik in vroegere tijden in vijf jaar gegroeid zou zijn. Misschien nog wel meer. Die van de kraanvogels vind ik zelf mooi, ook die van de reigers. Die ga ik nog eens een keertje op canvas maken denk ik, in acryl.

Ik had er ook eentje van Marilyn Monroe gemaakt. Op zich een prachtige tekening maar ze lijkt niet. Ik weet nu dat portrettekenen best lastig is en dat de pupillen echt exact hetzelfde van elkaar verwijderd moeten zijn dan in de verhouding in het echt. Anders kan het nooit lijken. Ook daar zijn trucjes voor maar die kende ik vroeger niet. Ik zal ze hier eens bij elkaar plakken, mijn tekeningetjes. De tijger had ik nog niet afgemaakt en ik had een plekje over en dat is Rainbow, die heb ik niet getekend maar die is perfect zoals hij is. Ze zijn niet verkeerd hoor, mijn tekeningen, dat zeker niet. Ik zou het nu alleen heel anders doen. Maar anders is niet hetzelfde als beter, dat is ook een feit. Nu wordt het etenstijd voor de cits. Door mijn drukke gedoe heeft Rainbow laat geluncht en daarom hangt hij nu nog niet in mijn arm of in mijn beeldscherm maar lang zal dat niet duren. Dat kan ik maar mooi even voor zijn nu!

"Fanatisme is het grootste kwaad wat er is. Ik ben fanatiek tegen fanatisme."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Wat er gisteren met de cits aan de hand was weet ik niet, maar het was in elk geval geen verjaardagstemming! Op een gegeven moment hoor ik boven een knal, er valt iets en daarna katten die elkaar achterna zitten maar dan niet zoals normaal. Dit klonk alsof ze zich compleet van de trap aan het storten waren! Een doodsbange Skylar vliegt de kamer door hier met een soort van bezeten Moonlight achter zich aan. Ik geef een schreeuw, meestal helpt dat. Dit keer niet ze vliegen rond en onder de tafel door, door naar de zijkamer. Moonlight zijn staart is dikker dan zijn hele lijf, zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik vlieg ze achterna de zijkamer in en pas als ik Moonlight bij zijn staart pak, lijkt hij uit zijn woeste trance te komen. Nou ja zeg, wat is dit nou weer? Hij is nog erg bezig om Skylar te pakken want hij wil steeds opnieuw weer in de aanval.

Dat laat ik niet toe natuurlijk en Skylar is echt als de dood, ook voor mij natuurlijk. Ik schreeuw tegen Moonlight, dat ziet hij wel maar toch, schreeuwen vinden ze eng. Ik weet alleen dat ik dit even niet toe kan laten want zoals het eruit zag, kunnen er doden of zwaar gewonden vallen. De hele tent is van slag want ook Rainbow loopt angstig en met grote ogen rond. Die voelt ook wat ik voel en dat voelt niet prettig! Alsof ik een geest op zolder heb wakker gemaakt en die in de katten is gekropen of zo. Er blijft een nare sfeer hangen. Het is nog niet over, dat voel ik zo al. En inderdaad gaat Moonlight even later achter Rainbow aan. Die is als de dood en ze schieten onder de bank door, waar ze geen van beiden goed meer passen. Rainbow dacht zo wel van hem af te komen maar hij gaat als de brandweer.

Weer schreeuw ik tegen hem en weer luistert hij er niet echt naar. Wat is dat nou toch?! Wat een vreselijk rare bui heeft dat beest! Het blijft de rest van de dag een raar sfeertje in huis. Alsof ik de boel in de gaten moet houden. Er staan een aantal tassen op de gang en die lijken ook voor onrust te zorgen. Alsof ze zo geen overzicht hebben. Ik zie de één na de ander met van die uitgerekte nekken de gang op turen. Alsof ze een flinke aanval vanachter de tassen vandaan verwachten. Morgen gaan er twee tassen naar Kim en de andere tassen ga ik in de loop van de week in de auto zetten. Die zijn voor mijn broer. Ik kom van alles tegen op zolder en ik vraag steeds of er belangstelling is. Zo ja, hup een tas in.

De 15^e krijgen ze de sleutel en dan zet ik het spul wel in de auto tot die tijd. Ik wil die zolder opgeruimd hebben maar dan wel zonder rotzooi te maken voor de rest. Ja, oké, ik moet niet op mijn slaapkamer kijken, dan klopt het al niet meer. Maar goed, eerst moet je toch chaos maken voordat je orde kan scheppen. Dat is een wet. De chaos heb ik netjes afgeschermd achter de slaapkamerdeur. Als de zolder straks zo goed als leeg is, dan is er daar nog meer chaos gekomen. Ik ga proberen de ‘gaten’, die boven het wandrek zitten op de zolder, dicht te maken. Met zakken of zo? Want dan ga ik die lege zolder weer helemaal vol zetten maar dan wel zo, dat ik weet wat er is en waar dat is. Ik neem direct het zijkamertje van de cits mee natuurlijk. Dan heb ik straks een hele opgeruimde boven verdieping en dan moet alleen die zolder buiten mijn huis nog.

Jammer alleen dat de cits er zo onrustig van worden, als het al daarvan is. In de avond hoor ik Moonlight een paar keer niezen. Zou hij zich niet lekker hebben gevoeld en daarom zo van zich af hebben gebeten? Nou ja, dan nog, het was echt raar. Het blijft een beetje onrustig aanvoelen de rest van de avond ook nog. In de nacht heb ik niks gemerkt maar dat zegt niets. Ik ben meestal toch echt totaal van de wereld en merk niets van wat er om me heen gebeurt. Als ik eruit ga, lijkt het weer wat genormaliseerd te zijn maar dat was maar schijn. Aurora zit naast mij nog wakker te worden op de bank. Vanuit het niets vliegt Skylar opeens achter de tafel vandaan en begint haar te meppen als een idioot. Hij schrikt als ik er iets van zegt want hij lijkt me totaal niet gezien te hebben. Het moet niet gekker worden hoor!

Zo gaat dat natuurlijk wel vaker, als ik niet kan ingrijpen. Vandaar de wondjes steeds op haar koppie, bedenk ik me opeens. Skylar druipt snel af natuurlijk, omdat ik er zit. Maar dat rare felle zie ik nu ook bij hem, dat ik gisteren bij Moonlight zag. Wat bezielt die beesten toch?! Ik vind dat echt niet leuk. Anders ook al niet maar al helemaal niet als ze zo flippen zoals nu. Ik roep altijd al, als ik iets hoor, ‘lief zijn voor elkaar!’ Dit vind ik gewoon echt niet kunnen. Vandaag is Moonlight flink aan het niezen in elk geval, met van die snotneuzen erbij. Oké dat wordt weer echinacea door het eten en die gemalen pillen voor het virus waar ze alle vier af en toe last van hebben. Lang geleden dat Moontje het zo erg had. En dat van de ene dag op de andere eigenlijk. Nou ja, over een weekje is het leed weer geleden, als het goed is. Die medicijnen werken prima.

De zolder vordert lekker, morgen weer wat doen daar. De kleding naar de slaapkamer gooien en de schroeven en spijkers bende bij elkaar in een emmer of zo. De gereedschappen ook en dan alles vanuit de bende die de slaapkamer nu is, herinrichten op de zolder. Als er al iets in een doos komt, dan erop schrijven wat erin zit zodat ik dat goed kan zien in ene oogopslag. Zo krijg ik voordat het mei is, de boel weer op orde. Ik ga er natuurlijk vanuit dat ik én door die test kom én wordt aangenomen. En dan heb ik vanaf mei de eerste anderhalf jaar geen tijd meer. Mocht ik dan eens even tijd hebben, dan kan ik stukje bij beetje die buitenzolder regelen misschien. Anders moet dat wachten tot ik weer tijd heb en klaar ben met studeren.

Ik merk dat ik in rekenen in elk geval steeds beter word, zelfs op niveau 3. Al zitten er soms toch echt wel sommen bij waarvan ik denk, ja dag, gooi maar in mijn petje. Ga ik er dan toch even voor zitten, dan kom ik er meestal wel uit, of ik snap het gewoon echt niet. Maar goed, dat zijn dan echt wel van die monsters. De rest heb ik weer aardig in mijn hoofd zitten. Ik moet van de week echt op de pc eens kijken of ik er daar ook in kan, zodat ik die uitlegpagina’s eens kan bekijken zonder half blind te zijn. Van Amanda Dewberry een mail terug gekregen, alles is binnen en duidelijk genoeg om te beoordelen. Mooi, dan ben ik wel heel erg benieuwd. Ik vond namelijk van iemand anders ook haar schilderijen, waarmee ze geslaagd was toen voor OSCI, One Stroke Certified Instructor. En nou wil ik niet arrogant lijken, maar de mijne zijn echt stukken beter. Zie foto, ik hoef er hoop ik niet bij te zeggen welke kant van mij is!

Ik ben de laatste die op eigen borst wil kloppen maar feiten zijn feiten. Je mag ook niet roddelen maar als je het over feiten hebt, dan is dat gewoon zo. Je ziet overduidelijk dat zij naar hetzelfde voorbeeld heeft geschilderd natuurlijk, dat kan ook niet anders. Maar ik ben duidelijk een ietsje verder. Het noodweer is uitgebroken hier, na een uur vals licht na het lekkere zonnetje van vanmiddag. Het dondert wel maar het bliksemt niet. En het giet en Skylar wil naar buiten. Dag jongen, als t droog en warm is. Als ik nu de deur open zou doen, gaan ze toch niet naar buiten hoor, ze houden ook niet van druppeltjes. Het weekend wordt het weer lekker, hebben ze beloofd. Ik ga ze maar even eten geven zodra mijn blog is geplaatst. De rust tussen de katachtigen is wedergekeerd volgens mij, heel fijn. Nu nog even dat niezen uit de wereld helpen en dan is alles weer pais en vree in huize Niemeijer. Daar gaan we voor!