Gisteren is een vriendin van mij getrouwd met haar grote liefde. Ik vond het zo leuk voor ze. Het was wel lastig want niemand mocht het weten. Ik toevallig wel, ze moest het toch ergens kwijt en ik woon niet echt in de buurt. Ze was dus wel zeker dat ik niet op de stoep van het stadhuis zou komen staan. Ik ben wel gelijk cadeautjes gaan maken en toen die klaar waren, dacht ik, ik stuur ze vast op. Stel dat ik rond die tijd daar geen geld voor heb, dan is het er in elk geval vast. Alleen wilde ik het niet naar haar zelf sturen. Daar is ze veel te nieuwsgierig voor. Ze had het nooit uitgehouden om tot gisteren te wachten voor ze het open zou maken. Dat wist ik wel bijna zeker. Daarom moest ik een andere manier zien te vinden.

Ik stuurde al eerder wel eens pakjes voor haar naar haar vaders adres. Dat was vaak makkelijker omdat hun ingang een beetje raar zit. Dat adres had ik al. Alleen moest haar vader dit keer niet het pakketje aan Sonja geven natuurlijk. Dat moest ik hem wel even goed op zijn hart drukken en uitleggen waar het voor was. Ik stuurde hem een vriendschapsverzoek maar daar reageerde hij niet op. Hij is van de generatie van mijn moeder dus dat begreep ik wel. Helaas wist ik ook dat hij dan waarschijnlijk ook geen berichtjes van me zou zien. Die komen namelijk niet in je inbox als je geen vrienden bent. Vandaar ook dat vriendschapsverzoek. Inderdaad werd er op mijn berichtje ook niet gereageerd. Oké, wat nu?

Ik heb eind maart de cadeautjes verpakt en ik heb een brief geschreven. Die heb ik er bovenop geplakt met het adres. Allemaal pijlen wezen naar de brief en met grote letter probeerde ik duidelijk te maken ‘EERST LEZEN!’ Ik had ook gevraagd of hij me wilde laten weten als hij het pakket in goede orde binnen had. Dat gebeurde helaas niet maar ik had wel track&trace gelukkig. Ik kon zien dat het was afgeleverd. En aangezien ik Sonja er niet over hoorde, kon ik er vrij zeker van zijn dat hij de cadeautjes bij zich had gehouden. Eindelijk was het gisteren dan zo ver en heeft hij de cadeautjes kunnen geven. Ik was praktisch de enige die het wist dus ze wist ook dat het van mij af zou komen. Ja ook omdat het een schilderij was én een kandelaar natuurlijk, kon niet missen. Ik ben blij dat ze het mooi vond!

Vandaag ben ik ook weer flink bezig en ik ben eigenlijk best wel bek af. Het gaat allemaal weer veel langzamer dan gedacht. Dat krijg je met om dingen heen verven en twee kleuren in de hoekjes. De andere hoek heeft weer verwarmingsbuizen ook. Jeetje zeg, ik zag al snel dat ik het helemaal niet af zou krijgen vandaag. Morgen had ik een afspraak bij een vriendin en die was al zo vaak uitgesteld. Maar ja, in deze troep een dagje weggaan, daar word ik echt niet vrolijk van. Daar kan ik slecht tegen. Ik appte haar maar, om te vragen of we het een weekje konden verzetten. Gelukkig kwam het haar ook beter uit. Dat is ook opgelost zo. Volgende week ben ik zeker helemaal op orde en dan kan ik lekker relaxt een stukje rijden, naar Zevenbergen.

Dan kan ik morgen de grote vlakken doen en er gaat niets dat niet is schoongemaakt of afgesopt terug op zijn plek. Daar ben ik dan waarschijnlijk vrijdag pas mee klaar. Dan kan ik het weekend de gordijnen maken en ophangen. Maar dan is echt alles heerlijk schoon. Daar hou ik dan weer zo van hè. Helemaal goed! Het kleine stuk lichtgrijs, oftewel de kleur ‘damp’ zit hier al in het hoekje naast me. Het ziet er geweldig uit, echt veel lichter zo. Dat gaat er fijn uitzien als dat straks overal zo is. Ik pak het ook gelijk goed aan allemaal. Snoeren worden vast gezet of beter opgerold. Verlengsnoeren omgewisseld. Zo komt er een zwarte waar de muur nu zwart is. Duh. Dat maakt het allemaal toch meer netjes. Oké niemand die het ziet behalve ik maar dan nog. Ik vind dat prettig.

Ik ben weer even uitgerust door dit stukje typen en dan ga ik zo weer even verder. Ik wil die drie hoeken vanavond nog helemaal schoon hebben en die spullen terug gezet hebben. Dan moet ik wel mijn marmeren pilaar ook gemaakt hebben. Een paar jaar geleden deed ik het lampje aan dat daarin zit en PAF! Alles sloeg eruit. Kortsluiting. Kom ik er vandaag achter dat het snoertje bij het lampje stuk was gegaan. De koperen draadjes lagen los en kwamen toen natuurlijk tegen elkaar. Ik haalde het uit elkaar en toen bleek dat ik het gewoon kon maken. Hoop ik toch. Zonder dat de boel weer uit elkaar klapt graag. Maar ja, als die draadjes goed vast zitten, moet dat kunnen.

Nu eerst maar eens even die hoekjes af verven. Dan kan daarna alles schoon en alles terug gezet worden. Morgen komt dan de rest van de muren aan de beurt. Dan moet ik alle kasten en de bank opzij zetten. Dan moet ook weer alles schoon overal en dan pas kan alles weer terug op zijn plek. Daarna kan ik de muur bij de grote kast gaan doen. Dat zijn een soort steen strips en is echt rotwerk. Ik schilder wel om de grote kast heen hoor. Die zit, buiten totaal vol met van alles, ook nog eens vastgeschroefd aan de muur. Het is niet zo dat ik die kast ergens anders kan zetten zolang ik hier woon. Daarom geen probleem. Die mensen die na mij hier komen wonen, zullen het ermee moeten doen. Niet zo moeilijk.

Ik heb vandaag de UWV meneer wel gemaild. Ik heb de offerte en het andere document met uitleg er ook bij gedaan. Ik heb gevraagd om een zo spoedig mogelijke afhandeling en een persoonlijk gesprek. Even afwachten nog maar. Sommige mensen zeggen dat het al kat in t bakkie is maar ik ga pas juichen als ik die brug over ben. Eerder niet. Als het snel wordt afgehandeld kan ik in juli gewoon beginnen. Ik zag dat het variabel is, dus het zou later ook nog wel kunnen maar dat wil ik liever niet. Ik wil gewoon volgend jaar beginnen met die baan en niet nog eens een paar maanden later. Dan ga ik het net allemaal redden en dat zou echt fantastisch zijn. Voor mij en voor de cits natuurlijk.

Ik heb vrienden in Brabant en wie weet ga ik daar wonen. Daar zoeken ze ook apothekersassistentes zag ik. Alleen hoe pak je zoiets aan? Er is nog altijd zoiets als proeftijd en dan is het wel heel erg het lot tarten, als je alvast gaat verhuizen. Ach, wie dan leeft, die dan zorgt. We gaan het wel zien. Het leven is daar toch goedkoper en ik wil liever iets meer de natuur ook in. Maar wie weet hoe het leven gaat lopen. Zulke plannen maak ik wel als ik er vlak voor sta. Eerst en vooral die goedkeuring krijgen, die opleiding glansrijk doorlopen en beginnen in een baan met een zes maanden contract. Die moet ik dan om zien te zetten in een vast contract. Wie weet heb ik het er zo leuk dat ik niet eens weg zou willen. Of ze zeggen, we hebben een zusterapotheek in Brabant, zou daar iemand heen willen? Wij regelen de verhuizing. Dat kan toch ook nog? Je weet maar nooit! Want vanaf nu zit het me mee, niet voor even maar voor altijd. Ik vind wel dat ik dat een beetje verdiend heb.

"Het enige dat de mensheid zal verlossen is samenwerking.

Origineel: The only thing that will redeem mankind is cooperation."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Zo hee, dat was even een apart dagje! Mijn hele kamer is overhoop gehaald nu want ik ben begonnen aan de muren. Eerst alle beschadigingen en gaten dichtsmeren. Daar ben ik vanmorgen vroeg mee begonnen. In mijn nette jurkje, dat dan weer wel. Dat vulmiddel ga ik heus niet mee knoeien hoor. Ik heb de kisten met verfspullen leeg moeten halen en de plank op mijn bureau. Daarom staat de eettafel nu helemaal vol met alles. Dat vinden de katten niet leuk want daar willen ze op springen en dat gaat niet want er is niet echt een plekje meer vrij. Aan de bankkant is alles al glad gesmeerd op de muur. Het grote ding is van de muur en die gaten daar moeten nog wel.

Maar ik wilde ook op de tijd letten want ik wilde ruim van te voren weg. Daar waar ik heen moest ken ik heg noch steg en dan wil ik altijd ruim de tijd hebben om het te vinden. Te laat komen, daar hou ik niet van en in dit geval kon ik het ook niet maken. Je heb maar ene kans om een eerste indruk te maken. Cliché misschien maar daarom ook juist zo ontzettend waar. Ik naar Capelle met Truus van Google maps die me erheen loodste. Ze doet soms een beetje stom en eigenwijs maar ik ben wel blij met haar. Als ik de auto open doe en instap, zegt Lila altijd, via het display ‘Hello Happy!’ tegen me. Dat vergeet ik steeds te vertellen want ik vind dat grappig en ik trek het dan ook altijd weer zwaar door.

Ik bedank haar dat ze zo attent is en zeg dat ik ook blij ben om haar te zien. Als ik uitstap en het contact eraf gooi, dan zegt ze altijd ‘good-bye, see you later’. Zo grappig, een auto die je hallo en gedag zegt! Google Truus stuurde me wel een keer totaal om het plein heen waar ik zijn moest maar uiteindelijk zag ik zelf wel waar het was. Auto geparkeerd en een half uurtje zitten Facebooken. Uiteindelijk ben ik maar naar binnen gegaan. Dan kon ik misschien ook nog wel even naar het toilet. Zo gezegd, zo gedaan. Ik mocht in de hal wachten en vlak na twaalf uur werd ik gehaald door een meneer. Met de lift naar de derde verdieping en we gingen een kantoortje in. Gelukkig was het een aardige meneer en hij vroeg me veel. Wel leek hij een beetje met mijn leeftijd te zitten.

Hij vond het wel goed dat ik zo vroeg in de uitkering al voor een opleiding ging. Ik merkte ook op dat zijn bedrijf niet bij het UWV was aangesloten, maar dat blijkt dus wél zo te zijn. Daarom is hij er ook van overtuigd dat deze opleiding, want deze is mét baangarantie, door het UWV betaald zal worden. Hij bleef wel steeds op mijn leeftijd terug komen. Daarom ben ik mezelf toch een beetje gaan verkopen. Een werkgever krijgt zelfs subsidie als ze mij aannemen. Ik heb nog elf jaar voor de boeg met werken en in die elf jaar kan ik heel veel goeds doen nog. Bovendien, wie weet is het tegen die tijd nog wel een hogere leeftijdsgrens. Dan wil ik wel werk doen wat ik leuk vind en dat is wat apothekersassistente voor mij is, leuk werk.

Nou ja, ik ben ik elk geval niet op mijn mondje gevallen en babbelde door en beantwoordde zijn vragen. Hij vond mijn CV veel te lang, daar moest ik wat aan doen voor mezelf. Oké, het is wel gemaakt naar voorbeeld van een site, maar ik zal zijn goede raad ter harte nemen natuurlijk. Dat zal ik van de week dan maar even doen. Na mij zo eens hebben zitten aanhoren, verschoof zijn mening toch wel een beetje, gelukkig maar. Ja, het zou wel kunnen zei hij. De opleiding bij hen is maar voor één jaar, veel korter dan bij de andere instellingen die ik had gevonden. Je wordt totaal begeleid, zij zoeken een stageplek voor je. Voor mij zou dat beter zijn dan een BBL plek maar zelfs die zou hij voor mij vinden, wist hij me te vertellen. Kortom, ik zit erbij! Mits het UWV natuurlijk akkoord gaat.

Hij gaat nu een plan van aanpak schrijven voor mij en dat gaat hij me opsturen. Daarmee moet ik een afspraak maken bij het UWV en meneer de Been aldaar. Die zal er dan ook achter komen, dat ze zusterbedrijven hebben die weldegelijk zijn aangesloten bij het UWV. Deze opleiding is wel één van de duurdere maar wel gunstig in dit geval. De UWV vergoedt zulke dure opleidingen als er drie vragen met ‘ja’ beantwoord kunnen worden. Is deze opleiding nodig voor deze cliënt om aan het werk te komen? Ja. Is deze opleiding een jaar of korter? Ja. Heeft deze opleiding een baangarantie? Ja. Klaar! Moet goedgekeurd worden. Eigenlijk heb ik dus een baan! Maar ik durf nog niet helemaal blij te zijn. Eerst maar even dat plan van aanpak afwachten en wat het UWV daarmee gaat doen.

Als het allemaal doorgaat als het goed is, dan ga ik in juli beginnen met de opleiding. Twee dagen stage in een apotheek, zorgen zij voor. Een dag in de week naar school en een halve dag voor Nederlands, Engels en rekenen. De rest is zelfstudie natuurlijk. Het grappige is, dan begin ik wel twee maanden later dan ik bij die andere gedaan zou hebben. Die begon in mei en eindigt in augustus 2020. Maar ik ben dan ook nog eens een maand eerder klaar! In juli 2020 als alles mee zit en dat gaat het ook zitten! Want dit is mijn jaar, dat weet ik al vanaf januari! En in juli 2020 heb ik ook ergens, ik weet nog niet waar, een zes maanden contract. Ook daar zorgen zij voor. En het gehel traject wordt je goed en intensief begeleid. Mooier kan ik het niet hebben! Een heel klein beetje blij ben ik toch wel. Die eerste en grootste hindernis heb ik toch maar mooi genomen. Ik moest wel kletsen als Brugman maar dat kan ik wel!

Het is toch wel goed als je niet op je mondje gevallen bent, in sommige gevallen. En zonder schaafwonden en bulten ziet dat er ook stukken beter uit natuurlijk. Nu is het wachten op dat plan van aanpak dat hij gaat maken. Zodra dat binnen is maak ik een persoonlijke afspraak op het UWV. Dan wil ik direct goedkeuring ook. Ik moet dat goed aanpakken en niet over de UWV meneer heen walsen. Hij moet het wel goedkeuren. Volgens de VLNW meneer, moeten ze het goedkeuren maar ik blijf nog heel eventjes voorzichtig positief. Als alles in kannen en kruiken is, dan pas spring ik een klein gaatje in de lucht. Toch, dit voelt goed en die meneer ging ook helemaal overstag. Zij garanderen je die baan en moeten die ook vinden voor je. Komt goed, dat weet ik zeker. Word je gewoon op je 57^e weer student, het moet niet gekker worden hoor!

Ik heb gisteren ook nog even een nieuwe klok besteld. Ik zag iets leuks en ik dacht, die wil ik hebben. Het zijn maar kleine dingen maar toch al alles er in de huiskamer anders uitzien straks. Daarom hoort die klok er ook bij. Hij wordt zoals je op de foto kunt zien. Wat heb ik toch een beeldjes van katten hè?!  Verder een shot van de bende. Ben al gaten in de kistjes aan het boren geweest. Daar krijg je ook lekker weer troep van. Morgen gaat alles van de kant af, dan kan ik er met een ladder achter. Dan moet ik donderdag weg maar moet ik dus vrijdag echt alles tot in de hoekjes en gaatjes goed schoonmaken. Hopelijk krijg ik die kistjes redelijk waterpas opgehangen. Ik ben nog wel even bezig vandaag. Of ik stop er misschien wel mee en ga morgen verder. Lijkt me een verstandiger plan.

"Hebt u nooit gemerkt dat de armen de waarde van de dingen die zij niet bezitten, altijd overschatten? De armen geloven dat zij alleen maar rijkdommen nodig hebben om gelukkig te zijn."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Vandaag heb ik echt bitter weinig gedaan. Dit keer ook niks in het huishouden, gewoon echt niks. Ik hikte gisteren al tegen van alles aan. Die hele drukke volle week keek ik steeds meer tegenop. En net weer als vorig jaar, toen was het één dag na Kim’s verjaardag en nu twee, moest Kim me er op wijzen dat ik ook gewoon dingen af kan zeggen. Stom ben ik toch, dat zoiets niet in me opkomt! Bij mij is afspraak een afspraak en daar hou je je aan. Gisteravond heb ik mijn collegaatje gevraagd om een nieuwe datum te prikken. Ik moest even een dagje van ontspanning hebben. Dat had ik gewoon nodig. Vandaag heb ik het er dan ook van genomen. Ik heb heerlijk lang gedoucht en daarna ben ik lekker mijn nagels en voeten gaan doen. Ik heb een dutje gedaan in de middag, lekker ontspannen met Skylar aan mijn voeten. Dat gebeurt ook niet vaak.

Meestal is het één van de andere drie maar die waren alle drie al aan de beurt geweest. Volgens mij vond Skylar het nu zijn tijd en gelijk had hij natuurlijk. Ik heb heerlijk zitten lezen in het derde deel van Jeus. Dat is toch wel de leukste van de drie. Nu heb ik ook al zo zitten lachen om die verhalen erin. En dan is het opeens half zes en moeten de katten alweer hun avondeten. Ik moet mijn haar nog doen met de steampod. Daar gaat wel even wat tijd in zitten maar het blijft wel heel lang zitten. Het schijnt gezond te zijn door de stoom, voor je haar. En na mijn rood/blond debacle heeft mijn nu erg bescheiden bosje blond wel wat extra’s nodig. Maar eerst even schrijven, dan de katten en dan het haar.

Vanavond lekker met een bakkie verder lezen. Vroeg naar bed ga ik ook. Morgen om twaalf uur die afspraak en dan wil je er netjes uitzien natuurlijk. Ik ga vroeger weg want ik heb geen idee waar het is. Ik hou normaal ook al niet van te laat komen en al helemaal niet als je naar een soort van sollicitatiegesprek gaat. Je weet nooit wat er vanaf zal gaan hangen. Ik moet zo nog wel even een nieuwe bladzijde uitprinten van mijn CV. Daar pronkt weer een blonde foto en in mijn mapje zit nog die met mijn donkerrode bos. Dat staat een beetje raar natuurlijk. In die map zitten ook alle diploma’s en certificaten die ik ooit gehaald heb. Maar dat blonde hoofd moet er weer in. Gelukkig wel!

Vergat ik gisteren nog helemaal te vermelden dat ik van Chris hele lieve oorbelletjes gehad heb. Zwarte katjes zijn het, hangertjes. Het grappige is, ik had zelf afgelopen zaterdag een heel lang geleden besteld broche binnen gekregen. Van een zwart/wit katje en dat katje is exact hetzelfde als de hangertjes van die oorbelletjes. Toeval bestaat niet. Echt heel grappig zo, nu is het opeens een setje geworden. Ik was toch vermoeider dan ik dacht blijkbaar want ook gisteren ben ik vrij vroeg gaan slapen. Vanmorgen rond zeven uur wakker, net als altijd, vlak voor de wekker ging. Ik had ook wel naar buiten gewild met dit mooie weer maar ik was gewoon te lui. Ik kan me de tijd niet heugen een dag als vandaag gehad te hebben.

Alsof ik toch een klein beetje het gevoel wilde hebben dat ik nog iets gedaan had, heb ik de cijfers die bij de klok op de muur zaten geplakt er vanaf getrokken. En dan krijg ik het weer in mijn rare hoofd en moet ik mezelf afremmen. Nee, je gaat nu niet beginnen met die gaten en dat soort dingen dicht te smeren. Dat doe je nu niet. Morgen, als je thuis komt, dan ga je dat doen. Gelukkig luister ik soms naar mij. Niet altijd hoor maar nu toch wel. Ja, dat is mijn taak voor morgen na thuiskomst. Dat komt wel goed dan. Dan ga ik daarna, of ervoor, alles netjes op en achter de tafel zetten, zodat ik aan de slag kan donderdag met gaten boren. Ik hoop alleen dat ik dat hele grote New York schilderij, of reproductie, wat is het, eraf krijg in mijn uppie.

Dat ga ik daarachter ook even fatsoeneren. Daar heb ik wat diepe gaten in de muur gemaakt toen. Bovendien, zoals de bank nu staat, hangt hij ook niet goed in het midden. En nu ik dan toch bezig ben, ga ik er netjes een gat voor boren en met schroef en plug ophangen. Ik zet het gevaarte gewoon even tegen de muur op de gang. Schoonmaken en lijsten afplakken en dan een laag gesso geven, misschien wel twee of drie. Daarna is het dan klaar om beschilderd te worden maar dat kan pas nadat ik alles af heb, inclusief de schilder opdrachtjes die er nog liggen. Ik heb ook beloofd aan een vriendin dat ik bij haar de muur kom beschilderen. Ze had zelfs al iets uitgekozen. Omdat ik niet wist of ik de opleiding in zou gaan in mei, had ik al gezegd dat het na de opleiding pas zou kunnen. En nu weet ik het eigenlijk nog niet, of ik überhaupt een opleiding in zal gaan of niet.

Morgen weet ik al weer meer of dit wel of niet zal kunnen. Anders moet ik misschien toch weer eens een andere kant op gaan kijken. Maar dan kan ik die muur wel komen doen natuurlijk. Ik wil het dan eerst op canvas maken, zodat ik het in mijn vingers heb gevoeld. Ik weet niet hoe ik het anders uit moet leggen. Dat zal ik dan in elk geval doen voor ik dat hele grote doek voor mezelf ga maken. Ik weet al wat ik daarmee wil doen. De achtergrond wordt van bijna zwart/paars tot lila aflopend en daar komt dan een enorme orchidee op. Een witte natuurlijk. Voor mij zijn witte orchideeën iets bijzonders. Dat waren ze al, dat weten andere Rulof lezers ook. Maar nu horen ze voor mij ook bij mijn moeder.

Die was zo dol op haar grote witte orchideeën en dan moest ik er steeds naar gaan kijken van haar. En na haar overgaan zijn die witte orchideeën bij haar gaan horen. En daarom komt er een enorme grote witte mét tak met knoppen op die paars/lila achtergrond. Wanneer ik daar eindelijk de tijd voor zal krijgen, geen idee. Maar ik hang zo dat witte grote ding op hoor, waar nog niks op staat. Dan dek ik gewoon de bank af met plastic en ga ik op de bank staan met mijn palet en penselen. No problem. Het zit al in mijn hoofd en dan komt het er ook uit.

Omdat ik mezelf ook al helemaal in de apotheek heb zitten in mijn hoofd, moet dat er toch ook uit kunnen komen? Nou ja, we gaan het allemaal beleven. De mens wikt en God ligt dan dubbel. Het kan best zijn dat er iets heel anders voor me is weggelegd. Daar kom ik vanzelf wel achter, ik moet alleen opletten of ik geen tekens mis. Ik kan daar namelijk best een kluns in zijn. Achteraf denk ik dan, zo dan, heb je dat niet gezien? Alsof er een olifant voor je neus staat en je zijn slurf opzij duwt omdat je wilt kijken of er een olifant in de buurt is. Zo ben ik wel.

Nu komen de katjes me lastig vallen, hongerrrrr! Oké joh, ik ben bijna klaar. Ik zal er weer eens een mooie foto van Kim bij plaatsen. Daar was ik al mee bezig en toen kwam er weer van alles tussendoor. En ze heeft zo’n mooie van Skylar gemaakt! In de sky zelfs. Echt heel mooi. Maar dat zal iedereen vast wel met me eens zijn. Dat kan ze wel, dat kind van mij! Als de katjes aan het smullen zijn, zal ik proberen of ik iets van dit woeste hoofd kan maken. Ik lijk net een vrouwelijke versie van Einstein. Zweistein zullen we maar zeggen. Het lange weekend is weer voorbij. Maar ik heb er echt van genoten. Lekker kalm aan gedaan en uitgerust. Daar moet je soms dingen voor laten schieten en dat moet ik toch echt eens uit mezelf leren zien. Je mág best zeggen dat iets je niet uitkomt soms. Ik zal het de volgende keer eens proberen toe te passen, als dat nodig is.