"Als de mens er niet in slaagt gerechtigheid en vrijheid te verzoenen, dan slaagt hij nergens in.

Origineel: Si l'homme échoue à concilier la justice et la libre é, alors il échoue à tout.
Bron: Carnets (1962)"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Gisteren heb ik het keukenplafond voor de eerste keer gesaust. Nou, dat ging makkelijker dan ik had gedacht. Het pakte vrijwel direct. Ja, het moet nog wel een tweede keer en het is niet hoogglans meer. Maar dat is beter ook. Dit zal ook wel snel verkleuren, ik heb geen afzuigkap en ik kook natuurlijk regelmatig. Dat andere kon ik dan afsoppen maar dat was eigenlijk net zo’n klus als nu het hele plafond sauzen. Dus vind ik het prima. Vandaag gaat de 2^e laag eroverheen en dan is het prachtig! En als het gaat verkleuren, als het echt nodig is, dan gaat er weer een laagje overheen. Klaar is Ria. Beter dan elke keer de boel vetvrij soppen. Ik kan daar slecht tegen, als het er zo viezig uitziet.

En omdat ik een paar maanden geleden een totaal nieuwe ketel heb gekregen, zag het plafond er daarboven helemaal niet meer uit. Op plekken waar de buis van die ouwe het plafond had geraakt, was het zelfs bijna zwart geworden. Ik kon mijn handen tot bloedens toe laten soppen, schoon kreeg ik het niet. En nu ziet het er al zo netjes uit. Maar die tweede laag, ja die moet nog wel. Nou weet ik niet of het aan mij lag maar de muurverf was zo dik dat ik bijna mijn pols verzwikte met het sauzen. Ik had al een groot stuk gedaan dus heb ik het maar afgemaakt ermee. Maar daarna ben ik het toch echt een beetje gaan verdunnen. Het zal zo meteen een stuk makkelijker gaan, daar ben ik van overtuigd.

Met mijn verhaal van gisteren, over het eenzame klaproosje, zou je denken dat dat mijn spiritplant is maar nee. Ik wist helemaal niet dat ik die had of dat zoiets zelfs maar bestond, maar ik kwam op Instagram een foto tegen en toen wist ik het, ik heb mijn spiritplant gevonden. Ik doe er even een fotootje van bij, dan zien jullie wat ik bedoel! Het past wel bij mij, vind ik zelf. Je moet er maar net tegenaan lopen. Wat mijn spirit dier is, weet ik ook niet. Ik ben Vissen van sterrenbeeld maar ook Tijger, duh, en Wolf ook, Indiaans. Toch denk ik dat mijn spiritdier een kat moet zijn. Ik ben een honden- en paardenmens en dan komen de katten je aanwaaien. Dat zegt wel genoeg. Dat heb ik dan ook maar gelijk aangenomen. Heel logisch.

De keuken is ondertussen twee keer voorzien van een laag Damp. Mooi hoor, dit had ik verdorie jaren eerder moeten doen. Maar ja, ik durfde het niet. Mijn domme idee over dat ik het dan niet meer kan soppen houdt zelfs geen steek. Want een keer of vijf a zes per jaar soppen, tegenover die ene keer per jaar of misschien zelfs twee jaar het plafonnetje een laagje verven, scheelt juist een heleboel werk. Echt blonT weer eigenlijk dus. Nou ja, gelukkig heb ik dat excuus weer, dat voelt al stukken beter. Het ging sneller zelfs dan het soppen, kan je nagaan. Ik had mezelf jarenlang al een rotklusje kunnen besparen. Nou ja, je ziet het, je bent nooit te oud om te leren. Ik ben het levende, blonde voorbeeld van die stelling. Voortaan geen plafond soppen meer, gewoon verven die handel. Ik ben sinds jaren weer blij met mijn kleine keukentje, nu dat vieze plafond weer netjes is.

Daarna heb ik nog even een klein stofzuigje gedaan, zoals ik dan altijd zeg. Als ik gewoon stofzuig, dan ben ik wel even bezig. Met de speciale dierenharenborstel erbij en al. Nu gewoon even snel door het huis heen gegaan. Misschien moet ik weer eens over een swiffer denken, nu het kleed op zolder ligt. Dat is voor tussendoor wel lekker snel. Ook een ideetje. Alles wat bijgewerkt moest worden, zowel in de dampkleur of in het zwart, is bijgewerkt. Alles is lekker schoon en netjes nu. Ik weet zeker dat geen mens op mijn keukenplafond heeft gelet maar ik vind het een stuk mooier nu in de keuken. Dat project is ook klaar. Nu nog eigenlijk de wc deur van een poster ontdoen en ook weer zwart maken met eventueel een blommetje, dan heb ik alles gedaan wat ik wilde doen.

Dan kan ik me daarna storten op wat opdrachtjes nog en een paar doeken die ik of af wil maken of nog wil maken. Dat hoop ik allemaal voor juli gedaan te hebben. Het is alweer bijna juni en dat zal, als het goed is, mijn laatste maand zonder werk zijn. Of nou ja, stage is misschien geen werk maar toch, in combinatie met studeren ga ik het druk zat krijgen. En dan komt mijn boek een klein beetje op de tweede plaats. Toch zal ik proberen er tussen het studeren en stage lopen door, aan te werken. Al was het alleen maar omdat Karina zo nieuwsgierig is naar het volgende hoofdstuk.

Ik heb een groepje van zes meelezers en daar stuur ik, sinds een tijdje geleden, elke keer een hoofdstuk naartoe. Zodat zij het kunnen lezen, zeggen wat ze wel en niet vinden ervan en ook om de taalfoutjes, waar je zelf een soort van blind van wordt, eruit te halen. Het derde hoofdstuk heb ik ze als laatste toegestuurd en gezegd, doe maar rustig aan, ik ga zelf ook achter lopen. En daarom wacht ik met het sturen van het volgende hoofdstuk, tot ik weer minstens vier reacties heb gekregen. Zo probeer ik het ook gelijk een beetje te gebruiken als een stok achter de deur voor mezelf.

Dat boek moet eruit en het gaat er ook komen. Misschien moet ik het zelf uitgeven, en dan moet ik ook een crowdfunding organiseren of zo want ik heb, helaas, geen liggende gelden. Voorlopig ga ik me daarover niet druk maken. Wie weet vind ik wel een uitgever die het wil uitgeven, dan is dat ook van de baan. Maar voorlopig is het nog niet af en dan ga ik nog niet moeilijk lopen doen. Dat zie ik straks wel. Al die beren op de weg is maar gevaarlijk, als je niet uitkijkt. Nee, dat komt wel goed. Dat het er gaat komen, dat staat vast. Ik had gedacht eind 2019 maar het zit er dikker in dat het ergens 2020 zal worden, als ik er maar aan door blijf werken.

Ik ben zelf met het vijfde hoofdstuk bezig en dat is een hele lange. Dat derde hoofdstuk was juist weer erg kort. Maar ja, dat heb ik ook niet echt in de hand. Of juist wel, zal je denken maar zo werkt het bij mij niet. Het is een waargebeurd verhaal, autobiografisch en daar verander ik zeer weinig tot niets aan hoe ik het beleefd heb. En daardoor doet het een beetje wat het zelf wil eigenlijk. Daar ben ik wel achter. Ik moet ook echt de rust hebben of kunnen nemen, om te schrijven. Anders gaat het niet. Toen ik ziek was lukte het helemaal niet om te schrijven. Het lukte me niet eens om te lezen, en dat doe ik toch zo graag. Nu komt het allemaal weer terug en nu kan ik wel weer schrijven. Alleen heb ik bitter weinig tijd omdat ik nog zoveel dingen moet doen die prioriteit hebben.

Toch, het komt er wel. Net als ik, ik kom er ook altijd en dus mijn schrijven-kindje komt er ook. Daar ben ik van overtuigd. En het gaat nog goed lopen ook. Ik weet ondertussen best veel van dat soort dingen en, behalve als je Sidney Sheldon heet of als anderen van dat kaliber, zal je er niet rijk van worden. Jammer maar helaas. En zolang ik moet werken voor de kost, zal ik niet alleen van het schrijven kunnen leven. Daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat dit verhaal verteld wil worden en ik degene ben die het op papier moet zetten. En zo zitten er al meer boeken in mijn hoofd. Die willen er allemaal uit. Als ik ooit met pensioen kan, dan heb ik het dus nog behoorlijk druk. Want dan gaan ze vast zeuren in mijn hoofd. Nee, van vervelen heb ik nog nooit iets gemerkt en ik heb zo het vage vermoeden, dat ik er ook nooit last van zal hebben. Niet erg, zo wil ik het ook graag.

"Alleen zij die té ver durven gaan, zullen ontdekken hoe ver zij kunnen gaan.

Origineel: Only those who will risk going too far can possibly find out how far one can go."

T. S. Eliot - Amerikaans-Brits schrijver, literatuurcriticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1948) 1888-1965

Een eenzame klaproos begon haar leventje midden op een stenen stoep. Ze wist zelf niet hoe ze er terecht was gekomen. Toen ze eenmaal helemaal uit de knop was, probeerde ze om zich heen te kijken of er nog meer klaprozen waren. Nee, helemaal niets, zij was de enige in de hele buurt. Ze vroeg zich af waarom ze daar tot bloei was gekomen. Ze voelde zich ook een beetje eenzaam en vroeg zich af wat haar doel was in dit leven. In de middag stond ze volop in de zon en daar genoot ze erg van. Dat was heerlijk maar verder voelde ze zich toch heel erg alleen. Ze leefde voor het momentje in de stralende zon.

Mensen genoeg die zo langs haar heen liepen. Ze zagen haar niet eens. Tot opeens één van die mensen haar wel zag en zich naar haar toe boog. Ze liet zich van haar allermooiste kant zien, blij met de belangstelling. Het blonde vrouwtje was verrukt en vond haar prachtig. Dit vertelde ze haar ook. Wacht, zei ze, ik ga iets halen en weg was ze weer. Een beetje teleurgesteld door dit korte momentje van liefde, liet ze bijna haar mooie rode kopje hangen. Opeens was het vrouwtje weer terug en ze had iets bij zich. Het was een telefoon waar je ook foto’s mee kon nemen. Het vrouwtje vond haar zo mooi en zo bijzonder, vertelde ze haar. Helemaal alleen over van een hele familie klaprozen is ze overgebleven. Van de gemeente hadden ze het vorige jaar alle andere klaprozen weggemaaid en de grond was vervangen zodat er geen andere klaprozen meer kwamen.

Dat vertelde het vrouwtje haar. Ze ging een foto van haar nemen, zodat ze aan de hele wereld kon laten zien hoe bijzonder zij wel niet was, dat ze zomaar tussen al dat steen tot leven was gekomen. Zij was de enige nog die over was van een overvloed aan klaprozen en ze was prachtig! Het vrouwtje bedankte haar voor haar schoonheid tussen al het steen en ze zou de foto aan andere mensen laten zien. ‘Weet dat je schoonheid gewaardeerd was’, drukte ze haar op het hart, ‘ik vind je prachtig!’ Het klaproosje voelde direct dat dit haar doel was geweest in dit korte leventje. Ze had voor dit vrouwtje haar schoonheid kunnen tonen en dat het zo gewaardeerd werd, was voldoende. Tevreden en met het gevoel een doel te hebben gehad, genoot ze die middag weer van haar beurt in de zon. Ze bleef de liefde en waardering van het vrouwtje voelen. Het was voldoende om zich groots te voelen. Het was haar reden om te leven.

Dat kwam zomaar bij me boven toen ik het bloempje zo zag staan. Ik ben speciaal naar boven gelopen om mijn gsm te halen, zodat ik een foto van haar kon nemen. Een paar jaar terug stond het hier vol met klaproosjes, mijn lievelingsbloem. Helaas is dat nu niet meer zo, daarom was die ene zo bijzonder. Dat moet je even delen natuurlijk, met de rest van de wereld. Leven kan overal, onder alle omstandigheden en het is nooit voor niets. Er is altijd een reden en een doel. Die zal je niet altijd direct in de gaten hebben maar er komt een tijd, dat je dat allemaal duidelijk wordt gemaakt. Dat geldt voor elk leven, niet alleen voor eenzame klaproosjes.

Kim was van het weekend even bij Dré en Angel en daar was de mama van Skylar en Rainbow ook. Ze stuurde me een filmpje van de lieve Lola, om te laten zien wat zij zelf zag. Zoals Rainbow loopt en aandacht vraagt, is precies als zijn moeders manier. Zo schattig! Ja, Rainbow lijkt op zijn mama en dat is ook zo’n liefje. Ze doen wel heel erg hetzelfde qua lopen en kopjes geven. Alleen geeft zijn mama niet high koppies, Rainbow wel. Als je hem wilt aaien dan kopstoot hij zo omhoog, zo grappig altijd. Een high koppie noem ik dat altijd. Ze zijn ook allemaal zo lief, ze hebben allemaal wel iets bijzonders.

Zo lagen Skylar en Moonlight net heerlijk bij elkaar. Ik had wel even tussenbeide moeten komen. Moonlight kan nogal sikkeneurig reageren, jankert. Omdat hij vond dat Skylar teveel plek innam, ging hij flink janken en wilde bijten. Dan doe ik mijn hand ertussen en zeg dat hij niet zo chagrijnig moet doen. Meestal blijft hij dan rustig liggen, nu ook. Skylar vindt dat heerlijk zo lekker samen liggen. Volgens mij is hij daar de enige in. Heel af en toe, zoals daarnet, laat Moonlight het dan toch even toe. Daar moet je dan ook snel even een fotootje van nemen. Het kan wel weer even duren voor ze weer eens een keertje zo lekker gaan liggen bij elkaar.

Ik doe nog elke dag die taaltest en rekentest. Kreeg ik opeens eentje, bij de makkelijkste versie geloof ik, waar ik om moest lachen. De …… poes is gelukkig weer thuis, stond er. Weggelopen was het woord dat moest worden ingevuld. Zou het Universum me iets willen zeggen, of is ze me juist aan het plagen? Over twee dagen is het exact drie jaar geleden dan Sunshine er vandoor ging. Niet te bevatten, vind ik dat. Want ik denk er nog elke dag aan en het lijkt nog zo kort geleden. Raar hoe zulke dingen werken.

Net als met mijn moeder. Het lijkt veel en veel langer geleden dat ik haar voor het laatst gezien en gesproken heb. Dat is dus weer precies andersom. Raar, tijd is relatief en daar zijn dit soort dingen toch echt wel het bewijs van. Net zoals iets wat leuk is voorbij lijkt te vliegen en dingen die lastig zijn eeuwig lijken te duren. Het is maar net hoe je het ervaart. Daar heeft de echte tijd die ertussen zit helemaal niets mee te maken. Het is gewoon zoals je het voelt. En dat is eigenlijk het belangrijkste wat er is, voelen. Daarom is alles voor iedere persoon weer anders, omdat ze het anders voelen en daardoor ook anders beleven.

Daarom zoekt soort inderdaad soort. Dan beleef je dingen op een gelijkwaardige manier en dat kan je dan beter delen. Zo is verdriet en pijn ook niet te meten. Wat voor mij een 2 krijgt, op een schaal van 1 tot 10, is voor een ander een 8. Ook al is het dezelfde verwonding of gebeurtenis, het voelt voor een ieder weer totaal anders. En daar kan je zelf niet veel aan doen. Ja, hoe meer je meemaakt, hoe sterker je wordt, dat wel. Dat kan bij pijn prettig zijn maar je kan ook iets dieper voelen of beleven dan een ander, als het gebeurtenissen betreft.

Zoals mijn diepe wanhoop en paniek, toen Sunshine wegliep. Voor iemand die niet van dieren houdt, is dat niet te bevatten. Het is toch maar een kat? Waar maak je je nou druk om? Tja. Dat kan je dan zo’n iemand niet uitleggen, die voelen dat niet. Nou ben ik sowieso al geen vrienden met mensen die niet van dieren houden. Daar ontbreekt dan veel te veel gevoel bij. Leren houden van, dat begint bij dieren. Als iemand niet van dieren houdt, dan is die afstemming wel erg laag. Dat is niet oordelen, dat zijn gewoon feiten.

En daar hou ik dan een beetje afstand van, gewoon beter, daar kan ik nooit mee op ene lijn zitten. En daarom zoek soort soort, dat heeft niets met ras of kleur te maken want we zijn allemaal één, waar je ook vandaan komt. Alleen heeft het wel te maken met hoe ver je bent op je evolutionaire pad en dan kan je nou eenmaal beter opschieten met de mensen die bij in je buurt lopen, waar die dan ook vandaan komen. Mensen die mij een rare vinden, omdat ik lyrisch kan worden van zo’n eenzaam klaproosje, die kan je dat toch niet uitleggen. Die moeten dat zelf eerst kunnen voelen. That’s life. 

"Wie niet nadenkt over de toekomst, zal er nooit een hebben."

John Galsworthy - Brits schrijver, toneelstukschrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1932) 1867-1933