Als de cits vrijdag al raar deden bij het krijgen van hun snoepjes, zo deden ze gisteravond nog gekker! Ik heb echt geen idee wat er aan de hand is. Er lijkt niet echt wat mis te zijn met geen van vieren. Maar toch ging het gisteren weer net zo raar. Eigenlijk begint het al voor ze de snoepjes krijgen. Het tijdstip dat ze snoepjes krijgen is in de zomer zo rond negen uur in de avond. In de winter een uurtje vroeger. Dan gaan ze al dik een uur van te voren zorgen dat ze in mijn gezichtsveld komen te zitten. Soms alleen Rainbow maar het kan tot alle vier. En allemaal recht voor mijn neus zodat tv kijken een soort van onmogelijk wordt.

Dat is altijd al zo geweest behalve deze laatste twee dagen dan. Om half tien werd ik zelfs een beetje ongerust. Geen kat te bekennen en dan bedoel ik ook wel letterlijk geen kat. Nou ja, zelfs geen Rainbow? Dat kan toch niet?! Ik riep dan maar, voor het eerst echt uit mezelf, dat het snoepie tijd was. Niks. Oh dit is niet goed hoor, dit kan toch zeker niet?! Rainbow! Snoepietijd! En ja hoor, ik hoor een bons boven, er springt iemand uit de krabpaal, en Rainbow komt eraan getrippeld. Maar geen Skylar. Die zijn gek geworden hoor, wat is er nou toch? Ik ga maar zitten en pak de snoepjes en de bakjes. Rainbow is wel hevig enthousiast maar toch niet zo als anders.

Ik roep Skylar nog een keertje en er gebeurt niet direct iets. Even later, als Rainbow net aan zijn snoepjes wil beginnen, komt Skylar toch ook de trap af. Goh toch wel? Maar omdat Skylar eraan komt en Rainbow niet weet wie het is, vliegt hij met een hele dikke staart onder de bank. Daardoor komt Skylar ook niet gelijk naar zijn snoep en loopt hij ook overdreven voorzichtig en een soort van zijwaarts de kamer in. Hij wil wel snoepjes maar toch ook weer niet. Wéér gaan ze alle vier richting balkon zitten loeren. Aurora gaat naar boven zelfs en al haar snoepjes lagen er nog. Ik ben er zelf naartoe gegaan en heb eventuele astralen aangesproken dat ze mijn katten met rust moeten laten. Maar toch hing er weer gelijk zo’n rare gespannen sfeer, zoals dat op vrijdag ook het geval was. Ik heb geen idee wat er aan de hand is en ik ben erg benieuwd hoe het vanavond zal gaan.

Ze hebben zichzelf ermee hoor want ik heb geen idee hoe ik dit kan veranderen voor ze. Dat de kleintjes de hele avond boven liggen is ook al niet zoals anders. Nu ligt Skylar heerlijk buiten te slapen, bovenop het kattenhuisje. Rainbow komt af en toe aandacht halen. Het is bijna lunchtijd en dat wil hij toch ook even laten weten. Die komt zo nog wel een keertje, als het wat dichter bij twee uur is. Rond die tijd krijgt hij altijd een soepje, als brokjes compensatie. En dan zijn ze allemaal weer even rustig tot etenstijd rond zessen. Het zijn echte gewoontediertjes, deze vier. Al blijken ze soms ook de hele boel om te gooien. Maakt mij niet uit, alleen wil ik wel graag weten waar het aan ligt.

Er hing al zo’n vreemde energie in heel Spangen gisteren. Voetbal. Daar heb ik toch al zo’n hekel aan. Gewoon omdat vroeger daar alles voor moest wijken. En omdat er maar één televisie was, moest ik altijd het onderspit delven. Dat begintunetje van de NOS van het sportprogramma, daar gaan nog steeds mijn haren van overeind staan. En dan ga je vlak achter het Spartastadion wonen. Ja, wist ik veel. Daar had ik nooit over nagedacht, dat je daar last van zou hebben, als je hier woont. De eerste keer dat ik vast kwam te zitten, met mijn fiets nog wel, in de mensenmassa die naar het stadion aan het zwermen was, weet ik nog goed. Ik was totaal verbaasd. Waar kwamen die mensen allemaal vandaan? Later viel mijn kwartje natuurlijk wel.

En als je dan eindelijk een auto hebt en je komt doodmoe thuis en je moet zowat in de volgende wijk parkeren, dan word je daar echt niet vrolijk van. Gisteren begon het al met knallen van vuurwerk en een samenzang van een koortje opgefokte mannen. Dat klinkt agressief en grof en ik vind dat een rotgehoor. Al zingen ze ‘hand in hand kameraden’, hoepel lekker op! Joelen en gillen ervoor en erna. En als er dan gescoord wordt, dan tilt het juichen, in het stadion een flink aantal straten verderop, het dak er bijna af. En dat hoor ik tot hier en ik voel die energie ervan door me heen stromen. Wat ik al zei, ik vind het geen fijne energie dus dit is ook niet fijn. Na afloop weer flink knallend vuurwerk en het duurde lang voordat de rust weerkeerde hier in Spangen. Voor mij hoeft dat dus echt niet.

Had dit vrijdag gebeurd, dan had ik het rare gedrag van de cits hieraan geweten. Maar dat was niet zo en hun gedrag was hetzelfde als vrijdag zonder opgefokte supporters. Nou ja, vanavond maar weer kijken. Scheelt mij een hoop dure snoepjes hoor, als het zo blijft. Ze moeten het zelf maar weten. Ik kan er niks mee verder. Waar ik wel wat mee kan is het kleed bij de bank. Dat heb ik namelijk opgerold en weggehaald. Jeetje zeg, wat is dat zwaar! Twee bij twee meter is het maar het voelde alsof het een ton woog. Eerst even goed gestofzuigd en mijn schouder uit de kom zowat door het onder de hoekpootjes van de bank vandaag te trekken. Dat was pittig, het oprollen zeker.

Nu ligt het op de trap en moet ik het naar boven, naar zolder zien te krijgen. Hm. Kijken of ik dat straks even voor elkaar kan krijgen. Ik heb het met tape vastgemaakt, dus het neemt niet veel plek in op het moment. Gewoon een lange rol die ik zo neer kan gooien. Wat ik niet had verwacht is dat het gelijk weer een stuk lichter is daar bij de bank. Het licht van het raam wordt nu namelijk weerkaatst door de glimmende vloer, die nu weer te zien is. Logisch wel maar niet bij nagedacht. Ik was het kleed gewoon even beu. Het is aan de ene kant wel prettig als je de kruimeltjes niet zien en zo. Maar aan de andere kant, met al dat haar hier, vier katten heb je zo een laagje van liggen, dat gaat er ook inzitten. En je krijgt het er echt niet goed uit, ook al heb je een Dyson. Dan pakken we de kruimeldief wel als het nodig is. Er wordt toch altijd om de dag gestofzuigd, dus dat kan geen kwaad verder. We gaan de zomer in, voor warmere voetsies hoeft het ook niet. Weg ermee, weer een stofnest minder en de tafel rijdt opeens een stuk soepeler. Ook handiger om eronder schoon te maken.

Vandaag ga ik ook nog niet aan de keuken beginnen. Ik moet dat gewoon door de weeks doen en zorgen dat ik het weekend kan uitrusten of ontspannen. Kijk, dat stofzuigen en dweilen, dat is zo gebeurd. Dat kan je gewoon even doen in het weekend. Ik kan pas lekker ontspannen als alles lekker schoon is. Maar een lastig plafond met hindernissen? Dat doe je maar lekker door de week, nu dat nog kan. Lijkt me ook veel logischer, anders heb ik door de weeks niets te doen, nu nog dan. Morgen eerst maar weer eens vier sollicitaties voorbereiden. Die kan ik er dan dinsdag uitgooien, dan is die plicht ook weer voldaan. Misschien kan ik dinsdag dat plafonnetje eens opknappen. We zien wel. Vandaag ga ik eens verder niets doen, alleen een klein boodschapje en dat kleed naar boven. De rest is toch al gedaan. En dan is het weekend al helaas weer bijna voorbij. Op naar een nieuwe week! 

"Weet je, als je een boek klaar hebt, ben je dood.

Origineel: After you finish a book, you know, you're dead."

Ernest Hemingway - Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1954) 1899-1961

Vandaag een off day, om het zo maar te noemen. Ik was heel wat van plan maar er kwam weinig van terecht. Geen puf of geen zin of allebei wel eigenlijk. Ik heb veel gedaan de afgelopen week en ik wil altijd veel te snel veel te veel. Maar nu heb ik een lijf dat me gewoon afremt en dat vind ik eigenlijk wel prettig. Zelf heb ik dat niet zo in me maar tegenwoordig heb ik dan opeens zo’n dag dat het gewoon niet gaat. Dat is het teken, uitrusten vandaag. Daar valt niet over te discussiëren verder want al zou ik willen, het gaat gewoon niet.

Niet dat ik niks gedaan heb hoor. Ik heb een beetje opgeruimd en ik kreeg twee grote dozen binnen van Zooplus. Een nieuwe postbode, die moet ik weer opvoeden. Hopelijk alleen voor de vakantieperiode, anders staat hem nog wat te wachten. Hij zegt door de intercom dat hij twee grote dozen van Zooplus voor me heeft. Uit mezelf ga ik al naar beneden met mijn sleutels om hem te helpen. Mazzel dat het twee dozen zijn want hij zet de tweede, kleinere neer en zegt gedag. Ik vraag of hij me even wil helpen dan met de tweede en hij zegt, ik pak de grote dan wel. Als het maar één doos was geweest dan was hij wel al de deur uit geweest, de uitgekookte. En zo aardig was het niet om de grootste doos te pakken. Hij wist natuurlijk dondersgoed dat dit de lichtste doos was.

Daar kwam ik boven pas achter. Wat een lummel zeg! Daar hou ik niet van, dat is zo’n kantjes eraf loper. Zo gedraagt hij zich in elk geval wel. Gelukkig zijn de meesten hier wel anders en hier zal hij ook anders worden, daar komt hij nog wel achter. Ik kom hem verdorie nog helpen. Anders mag hij het voortaan helemaal in zijn uppie doen en er komen wel eens meer tegelijk en nog zwaarder ook. Zo, die ergernis ben ik weer kwijt. Lekker hoor, dat van je afschrijven. Die dozen uitpakken en alles wegzetten en zorgen dat de dozen weer uit elkaar gehaald op de gang staan, dat is ook al werken. Vooral met katten die overal aan willen ruiken en in dozen klimmen. Ik laat ze er ook altijd eerst mee spelen, dat vinden ze veel te leuk. Pas als ze allemaal weer wat anders zijn gaan doen, haal ik ze uit elkaar en zet ik ze voor de deur. Die neem ik wel weer mee als ik naar beneden moet.

Daarna ben ik het keukenplafond gaan soppen. Het is vetvrij, vanavond eet ik een salade dus morgen is het echt nog wel vetvrij. Misschien ga ik dan kijken of de muurverf pakt. Vandaag heb ik geen zin meer. Ik had ook nog willen stofzuigen en zo maar ook daar heb ik geen zin in. Ik heb vanmorgen weer 2,5 liter Damp gehaald, het kleurtje muurverf. Dat heb ik als eerste gedaan nadat ik was aangekleed. Dan is het meestal nog niet zo druk in de Praxis maar voor het vroege uur vond ik er zat mensen lopen. Ik was wel zo weer thuis, meer had ik niet nodig.

Daarna ben ik lekker rustig aan de koffie gegaan en heb ik zitten lezen. Ik was heel laat gaan slapen en toch vroeg wakker. Een nieuwe serie op Netflix is schuldig daaraan, goed verhaal, dan wil ik weten hoe het zit. Maar om half één vielen mijn luiken steeds dicht, toen heb ik het maar uitgezet. Ik ben op de helft van ‘What if’. Interessant verhaal waarbij je wilt weten wat er nou achter zit. Knap vind ik dat altijd, als je zo’n verhaal kunt verzinnen. Dat zou ik volgens mij niet kunnen, al heb ik het nog nooit geprobeerd. Misschien verras ik mezelf nog een keertje, zeg nooit nooit en vermijd altijd altijd.

Ik zit te verrekken van de slaap, dus ik ga er een heel kort blogje van maken en dan lekker even banken en misschien wel een dutje doen. Ik heb net zitten schilderen, mijn naaidoos en beautycase zijn ook af. Twee van de vier brillenkokers zijn af. Eentje helemaal en de tweede moet nog in de lak ter bescherming. Alles staat op de foto. Dan nog nummers drie en vier van de brillenkokers maken van de week en dan kunnen ze opgestuurd worden. Dat zal van de week komen. Morgen de boel doen en als ik puf heb het keukenplafond. Dat staat nog niet vast, dat zie ik wel. Ik zal niet zo laat naar bed gaan want ik heb daar last van blijkbaar. Al heb ik natuurlijk ook de hele week al veel gedaan. Vroeger was ik echt een nachtmens maar dat is sinds mijn ziekte totaal omgedraaid.

Het is even wennen maar eerlijk gezegd vind ik een ochtendmens zijn stukken beter bevallen. Je hebt echt veel meer aan je dag als je vroeg opstaat. Ik vind het in elk geval heerlijk om er vroeg uit te zijn en al voor de middag het meeste gedaan te hebben. Als je me dat tien jaar geleden verteld had, dat ik dat fijn zou vinden, dan had ik je echt hard uitgelachen. Voor twee uur ’s nachts lag ik er niet in, sliep een uurtje of drie als ik moest werken met een vroege dienst. Dat kon ik allemaal hebben. Als ik avonddiensten had en pas om twaalf uur of één uur ’s nachts klaar was, dan ging ik niet voor vijven naar bed. Ik moet er niet aan denken nu! Eerlijk gezegd zou ik het niet eens meer kunnen. Het was al langzaam aan gedraaid naar dag mens maar sinds ik ziek ben geweest  is dat anders geworden.

Ik moest toen van de therapeut op verplichte uren naar bed moest en ook in de middag moest slapen, is er iets gebeurd. Nu ben ik een totaal ochtendmens en word uit mezelf al rond half zeven wakker meestal, soms iets later en soms iets vroeger. Twintig jaar geleden vond ik tien uur ’s morgens al te vroeg, maar dat krijg je als je een café draaiend houdt. Maar ik vind dit toch wel veel fijner, veel productiever en het voelt stukken gezonder. Maar echt, toen lukte dat me niet, voor geen meter. Maar nu kan ik dus blijkbaar niet meer laat naar mijn bed, dan ben ik de volgende dag geradbraakt. Niet meer doen.

Het is nu alweer bijna etenstijd, van dat dutje komt ook niets meer. Al zal ik straks vast zitten te knikkebollen op de bank. De cits liggen heerlijk te slapen, zowaar geen zeurende Rainbow op mijn toetsenbord. Gisteren deden ze me toch raar allemaal! Het is dat ik nergens bang voor ben want anders had ik een griezelige avond gehad. Het was snoepietijd en iedereen weet wel hoe belangrijk dat voor ze is. Ik heb ze net allemaal gegeven maar op dat moment springen ze allemaal op en gaan, op hun hoede, met dikke staarten en heel voorzichtig, naar de keuken staan te kijken. Sluipend om mij heen, onder de bank ging Rainbow zelfs. Skylar sloop richting keukendeur en de snoepjes waren totaal vergeten.

Nou, dat is nog nooit gebeurd! Rainbow die zijn snoepjes laat voor wat het is? Telkens kwamen ze dan weer terug, begonnen aan de snoepjes. Dan herhaalde het hele gebeuren zich weer. Ik ben nog opgestaan en ben gaan kijken, tot op het balkon toe want die deur stond open. Niets maar dan ook niets te zien. Ik heb echt geen idee maar ze waren allemaal van slag. Ze hebben allemaal snoepjes laten liggen en omdat het donker werd, gingen ze allemaal slapen. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is en ik zal er ook niet achter komen. Voor mij was er niets bijzonders te zien of te horen maar voor hen wel degelijk. Nou ja, het zal wel. De snoepjes zijn toch opgegeten later, Rainbow kwam voorzichtig, doet hij altijd, de route af waar alles stond. Hij had mazzel, hij vond dit keer veel. Hopelijk straks weer een ‘normale’ snoepietijd. Die van gisteren vond ik niet zo heel leuk. Wat ik al zei, ik ben voor de duvel niet bang, maar vreemd was het wel. Rare kattenkoppies! 

"Wacht niet op het laatste oordeel: het vindt alle dagen plaats.

Origineel: N'attendez pas le jugement dernier; it a lieu tous les jours."

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Oh mijn hemel, het is weer vliegenseizoen. Dan is het levensgevaarlijk hier. Alle plantjes moeten van de kozijnen en alles wat er verder nog op kan staan ook. Want ze gaan hier door roeien en ruiten, letterlijk en figuurlijk. Bizar hoe vooral Moonlight en Skylar niets meer ziend door de tent rennen, een vlieg achterna. Op de een of andere manier vliegen vliegen altijd tegen de ramen aan en ja hoor, met vier katten in huis is de kans groot dat die gespot wordt. En als dat zo is, kijk dan maar uit want ze lopen je zo onder de poot.

Moonlight, dat is net een ninja, vangt ze vaak zelfs al voordat ze überhaupt al bij het raam in de buurt zijn. Maar als je daar net loopt dan schrik je je toch rot hoor, zo’n salto makende kat net naast je. Je zou voor minder van je voegen vallen. Ik moet er meestal wel om lachen hoor. Vorig jaar vond Rainbow het prachtig om ze achterna te zitten. Alleen als hij er dan eentje ving en die kriebelt dan natuurlijk in je pootjes, ja, dan is dat weer heel eng. Dan liet hij het beestje snel weer los, om er dan weer als een gek op te gaan jagen. Als het arme beest nog vooruit kon dan. Ik vermaak me wel hoor met die rare kattenkoppen hier. Altijd wat te beleven. Maar vliegentijd is wel spannend.

Vaak hoor ik aan het soort zoemen al dat het geen vlieg is maar een bij of een wesp. Dat is levensgevaarlijk, vooral voor Moonlight en Skylar. Die twee happen erin en bijten erop en dan zit zo’n angel al snel in hun mondjes. Levensgevaarlijk omdat zo’n steek bijvoorbeeld in hun keel de boel zo kan laten opzwellen, dat ze niet meer kunnen ademen. Het is een beetje lastig om ze dat verschil uit te leggen want daar kijken zij niet naar. Maar zodra ik dat in de smiezen heb, vlieg ik er als een gek op af en dan heb ik vaak geen andere keus dan het dier te doden. Iets dat ik vreselijk vind. Maar ja, alles voor de cits, zal ik maar zeggen, zelfs moord op kleine beestjes.

Voor mij is alles wat leeft heilig en dus ook insecten, ook al ben ik daar echt niet dol op. Toch hebben ze allemaal een functie. Al ben ik nog niet achter die van muggen gekomen, behalve dan om mensen knettergek te maken. Ze zullen hem vast wel hebben, die functie. Ooit zal ik het weten. Maar zelfs muggen heb ik moeite mee, gewoon omdat ze leven. Nu heb ik een klein beetje oplossing voor mezelf, ik roep heel hard, als ik iets doodmep uit noodzaak “happy evolutionday!” en dan moet ik er zelf om lachen. Toch blijf ik het naar vinden, zeker met bijtjes, die probeer ik te redden als dat lukt hoor maar dat kan niet altijd. Zeker niet als je wilt voorkomen dat er een kat in hapt. Het is altijd een tijd van rennen en vliegen, onbedoeld woordgrapje, als er weer van alles binnen komt vliegen.

Vanmorgen heb ik erg moeten lachen om Skylar. Die had eindelijk eens de kans omdat Moonlight boven lag. Als Moonlight beneden is, dan zijn vliegen net de keukendeur voorbij of ze zijn al uit de lucht gevist. Maar nu kon Skylar zich uitleven. Het was een hele grote, de wormenkuur staat al klaar voor over een paar weekjes. Hij was zich enorm aan het vermaken. Skylar dan hè, die vlieg die had het een stuk minder leuk. Eindelijk had hij hem tussen zijn poten en na een tijdje spelen, kon de vlieg niet veel meer. Toch moeten die wel slim zijn want ik zie hem wegkruipen en onder het dekje kruipen, dat ik op het kozijn heb liggen voor de cits om lekker op te liggen.

Skylar heeft dik een uur naar dat plekje zitten staren. Hij wist dat de vlieg daar was weggekropen. Zo kan ik ze ook altijd een uur naar de muur laten kijken als ik daar het rode laserstipje laat verdwijnen in een kier of zo. Nu was het echt en hij gaf het niet op. Uiteindelijk kwam de arme vlieg toch weer naar boven en poef! Pootje erop. En zo heeft hij ook nog een half uur gezeten, zonder zich te bewegen want hij wilde de vlieg niet meer laten ontsnappen, nu hij hem weer in zijn bezit had. Ik weet niet hoe het is afgelopen, of eigenlijk wel maar goed. Niet goed voor de vlieg in elk geval. Ik had ook nog wat dingen te doen en heb hem met zijn pootje op de vlieg, zo maar laten liggen. De lol was er ondertussen wel vanaf.

Daarna ben ik me gaan aankleden en ben ik boodschapjes gaan halen. Ik was toch bij Kim in de buurt en heb bij haar gezellig een bakkie gedaan. Ze heeft allemaal heerlijke smaakjes koffie en na drie mokken ben ik weer naar huis gegaan. Altijd gezellig en we hebben altijd wel lol. Ze is net zo gek als ik, goh, apart. Hoe zou het komen? Toen ik thuiskwam zat Rainbow al met smart op me te wachten. Die wilde lunchen natuurlijk. Die heb ik zijn soepjes maar gegeven en dan krijgt Skylar een heel klein beetje ervan, zodat hij zich niet tekort gedaan voelt. Skylar eet brokjes, die hoeft geen lunch maar alleen Rainbow geven, dat vind ik zielig. Hij weet het gewoon veel te goed.

Toen ben ik begonnen met een brillenkoker te beschilderen, ik heb er nu bijna twee af van de vier. En ben ik verder gegaan met weer een stukje schilderen van de naaidoos en de beautycase. Leuk worden ze! Ze hebben allebei van die bakjes die je erin zet, waar je kleinere dingen in kunt doen. Die heb ik ook geschilderd, gewoon zwart. De bodem, in die vakjes, heb ik bekleed met vilt in de kleuren die passen bij hoe ik ze beschilderd heb. Ze zijn bijna af. Morgen de laatste hand aan leggen denk ik. Dan zal ik ze natuurlijk op de foto zetten en die brillenkokers die klaar zijn ook.

Morgen vroeg eruit, zoals altijd. Dan ga ik even dat emmertje damp halen, bij de Praxis. Dat had ik vanmiddag willen doen, na de boodschappen. Maar door de koffie bij Kim was ik dat helemaal vergeten. Ik was al binnen en toen dacht ik er pas weer aan. Oh ja. Nou, dat kan morgen ook dus dan doen we dat. Wel vroeg omdat Zooplus weer dingen komt leveren. Ik moet dus snel weer thuis zijn ook.

Omdat ik toch al thuis moet blijven, kan ik gelijk mooi de boel doen. Komt weer helemaal goed uit. Dan de spulletjes afmaken en de laatste twee brillenkokers beschilderen. Als ik dan nog zin en puf heb, dan ga ik eens aan het doek met de ezeltjes beginnen. Daar heb ik al een tijdje zin in, dat moet ik dan ook maar eens doen. Ik ben benieuwd hoe dat eruit gaat komen. Ik wil gewoon zondag helemaal niets moeten. Dat ik dan lekker kan zien wat ik ga doen. Of lekker lezen, of schrijven in mijn boek. Niet omdat het moet maar omdat ik er zin in heb. Daar heb ik zin in. Ik weet het nu al, of het nou net zo lekker zonnig blijft als vandaag of niet, ik krijg een heerlijk weekend! Dat wens ik iedereen!