"Vertwijfeld raak je doordat je niet weet waarvoor je vecht en toch vechten moet."

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

De totaal ongewenste mijlpaal van drie jaar vermist zijn is voor Sunshine bijna bereikt. Drie jaar alweer bijna, bizar wat lang al. En ik weet er nog elke seconde van, alsof het gisteren is gebeurd. Het hoogtepunt na al een lange periode vol met pijn, wanhoop en verlies. Die voor mij begon in 2014 en nog niet zo heel lang een klein beetje aan het overgaan is. Zoals altijd als je heftige dingen meemaakt, dan wordt je leven daarna nooit meer hetzelfde. Maar in mijn familie volgde het ene grote drama het andere op. Daar hebben we nu nog allemaal last van en tussen 2014 en 2019 hebben we meer dan een paar ‘ervoor en erna periodes’. En dat is heftig geweest maar langzaam en zeker klimmen we uit het zwarte gat.

Vanaf 2014 ging mijn lijf al protesteren met van alles, maar het duurde nog zo’n jaar of drie voordat het me dwong om te luisteren. En geloof me, dan moet je wel. De grootste klappen kwamen toch wel in mei 2016. Eerst dat mijn moeder alvleesklierkanker had, dan weet je het wel. Al wil je dat helemaal niet weten natuurlijk. En ondanks dat je het weet, dat ze misschien zo lang niet meer zal hebben, wil je daar toch niet echt aan. Het komt wel binnen maar toch ook niet. Dat kwam als de klapper der klappen na al zoveel keiharde klappen in de paar jaar ervoor. En vlak voordat mijn moeder die diagnose kreeg, was Sunshine al begonnen met zijn talrijke ontsnappingspogingen. Sinds hij het balkon had ontdekt, ergens in maart, en had gezien en geroken dat er nog meer was dan alleen in huis en binnen zijn, wilde en moest en zou hij weg. Mij elke keer een totale paniekaanval bezorgend, als hij weer eens een poging had ondernomen.

Gisteren kwamen de Facebook herinneringen weer eens langs fietsen. Zo kon ik zien dat ik op 22 mei 2016 schreef: Nog herstellende van de hartaanval die ik gisteren kreeg!!! Ik kom thuis en dacht "ik ga nog lekker even op het balkon zitten met een boek. Zit ik net lekker, zie ik iets in mijn ooghoek, Sunshine dus aan de BUITENKANT van 2 netten op een smal randje balkon.... Hij kan dus elk moment 3 verdiepingen naar beneden storten. Mijn hart zit dus ergens tussen mijn oren terwijl ik, zonder het te laten merken, koortsachtig zoek naar WAAR hij er in Godsnaam uit heeft kunnen komen zodat ik daar kan gaan proberen hem weer terug te lokken. In trance is me dat gelukt al kostte me dat wel twee armen met diepe schrammen!! Wat heeft dat slimme rotzakkie nu gedaan? Hij heeft aan het uiterste randje van de spijlen, waar kippengaas tussen zit, het kippengaas opzij zitten duwen zodat hij er net tussenpaste.

Aan die kant sloot het 1e net niet helemaal aan maar dat maakte niet uit dacht ik, want hij kan toch niet aan die kant komen want er zit kippengaas... Kan je toch niet bedenken dat meneer dat gaat zitten omvouwen op zijn gemakkie???! Gelukkig regent het want het balkon is wederom OFF LIMITS tot ik er een oplossing voor gevonden heb. (dat heb ik nu wel maar moet ik weer gaan zitten boren en het regent nu) Maar goed dat ik geen zwak hart heb want mijn sterke versie had het ook al bijna begeven gisteren! Geef mij nog een paar van die intelligente katten en ik overleef het niet.

Dat was van de dag ervoor maar diezelfde dag schrijf ik, een stukje later: Officieel de 2e hartaanval gehad! Dacht ik de ontsnappingsmogelijkheid te hebben gedicht (Moonlight inspecteert het nog even goed) kruipt Sunshine doodleuk onder het hek en kippengaas door!!!! Ik had hem nog net bij zijn staart! Dus weer met mijn smurf het balkon op in de regen en de tegels eruit gehaald om bij elke tegel het kippengaas aan de tegel te bevestigen... Hoe bedoel je "je moet er wat voor over hebben"....

Oh wat was hij boos op mij! Ik had hem ook pijn gedaan, hij mij ook maar goed. Aan zijn staart had ik hem onder het gaas vandaag getrokken. Hard. Hij probeerde naar me te klauwen en ging tekeer en ik smeet hem zo de keuken in, aan zijn staart. Niet om hem pijn te doen maar gewoon door in pure paniek te raken. Ik vergeet het nooit meer. Oh wat was ik in paniek geweest, alwéér, voor de zoveelste keer die maand. En toen ben ik elk plekje gaan bekijken en vanaf toen was het, voor voorlopig in elk geval, niet mogelijk om nog van dat balkon te ontsnappen. En vanaf dat moment werd Sunshine een beetje depressief. In het begin probeerde hij nog wel wat en werd echt zo boos dat hij dan gefrustreerd gilde, als het niet lukte om weg te komen. Ik wist gewoon echt niet wat ik ermee moest. Als ik beneden had gewoond, dan had ik hem wel buiten kunnen laten. Dat had dan wel gemoeten al vond ik dat niet leuk. Ik zou dat ook nooit echt willen.

Maar hier was zijn instinct gewoon sterker. Moonlight had dit helemaal niet, die vond het fijn lekker veilig binnen te zijn. Maar Sunshine werd een hele andere kat. Sliep veel, keek niet meer gelukkig, speelde niet meer. Tot die noodlottige zondag, noodlottig voor mij maar gelukkig voor hem? Elke seconde weet ik nog, het staat als een niet uit te wissen film op mijn netvlies. En vanaf toen was de ellende compleet. Toen dacht ik echt, ik was daarvan overtuigd, dat hij binnen een paar dagen weer gevonden zou zijn. Dat hij zo geschrokken zou zijn, dat hij voortaan met alle liefde thuis wilde blijven. En nu is die dag dat hij verdween alweer bijna drie jaar geleden en hij is er nog steeds niet.

Daarom hoop ik dat hij er echt gelukkiger door geworden is en blijf ik toch hopen, hoe lang het ook duurt, dat ik ooit hoor waar hij is of was. Dat het goed met hem is gegaan en nog steeds gaat. Dat zal ik altijd blijven doen. Hij is in mijn leven de derde kat al, die ik op zo'n manier kwijt ben geraakt maar hij kwam wel het hardste aan. Gewoon omdat mijn leven daar meer open voor stond dan in de periodes dat de andere twee vermist raakten. Toen was er veel meer aan de hand waardoor ik sneller verder moest. Toch vergeet ik die ook nooit, want ook zij waren zo speciaal voor mij toen, net als Sunshine. Dizzy en Mickey, allebei opeens verdwenen en ik heb er nooit meer iets van gehoord. Alleen die liepen wel gewoon buiten en dan is die kans iets groter. Al had ik er ook nooit op gerekend dat Sunshine zelf de deur open zou krijgen en daarna die rot wet van Murphy ook nog eens in werking kwam. Daarom, Sunshine is drie keer scheepsrecht in de vermiste katten categorie van mij, maar daar hoop ik toch ooit nog iets over of van te horen. Mijn vingers blijf ik ervoor kruisen, ik blijf hopen op zijn thuiskomst!

De vier die ik nu heb, helpen wel om het leed te verzachten hoor maar dit en zoals het ging, het blijft een groot gat. Je kan het niet afsluiten. Toch, voor mijn gevoel begint de zon weer een klein beetje te schijnen. Ik merk dat mijn gevoel voor humor weer continu de kop opsteekt. Dat ben ik nooit helemaal kwijt geraakt hoor maar ik merk nu dat het toch weer een veel grotere rol begint te spelen op dagelijkse basis. En als je dan ziet, dat je katten steeds proberen hun speeltjes te voeren, dan kan je daar helemaal dubbel om liggen. En als er drie katten naast je op de trap zitten, omdat jij de voordeur aan het beschilderen bent, dan is dat ook grappig. Vooral als ze elkaar van de treden meppen. Ach ja, een beetje slapstick humor kan nooit kwaad.

Gisteren kreeg ik eindelijk bericht van Zooplus. De pompjes voor mijn fonteintje zijn er weer. Hé hé, die zijn al vanaf vorige zomer niet meer te koop! Nergens hoor, niet alleen bij Zooplus. En erger nog, bij Zooplus zijn ze net zes euro en verder overal rond de twintig euro. Vandaar dat ik er ook maar gelijk drie besteld heb. Zaterdag komt alles aan en dan snel het pompje vervangen. De oude pompt maar net het water over het randje, zodat het nog net gaat maar lang zal dit niet meer duren. Hij is op sterven na dood, de pomp. Hij zal het vast nog wel redden tot zaterdag en anders staat de grote drinkbak van Moonlight er. Dan drinken ze daar maar uit, net als Moonlight. Dat doen ze toch ook wel hoor, tussendoor.

De voordeur is klaar. Niet iedereen zal het mooi vinden, maar het past perfect bij mij en ík vind het mooi. Daar gaat het om. Morgen een pot damp-kleur gaan bijhalen, zodat ik dat kleine stukje op de gang kan bijwerken. En dan is het misschien ook nog genoeg voor het keuken plafond. Daar moet ik ook echt wat mee gaan doen. Dat is zo’n aluminium plafond of zoiets, soort schrootjes. Ik kreeg het al niet wit meer toen ik hier kwam wonen en ondertussen is het een beetje donkergeel aan het worden. Ik heb er nooit iets mee gedaan, buiten schoonmaken dan, omdat ik niet wist wat. Maar nu ben ik het zo beu, ik doe er gewoon een laag muurverf op, als dat tenminste pakt erop. Eerst goed vetvrij maken, dan een klein stukje proberen. Zo ja, dan gaat het hele plafond over tot een dampkleurtje. Maar dat is voor het weekend een leuk klusje. Morgen en vandaag genoeg te doen en lekker naar buiten. Want het wordt mooi weer en dat is in het weekend alweer over. Genieten nog even dan maar... 

"Sluit gij uw deur voor alle dwalingen, dan sluit ge de waarheid buiten.

Bron: Zwervende vogels
"

Rabindranath Tagore - Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Een rustig dagje tussendoor vandaag. Lekker gekeuteld, zoals ik dat noem. Ik had eigenlijk niets wat ik moest doen alleen maar wat ik wilde doen. En dat wist ik niet gelijk. Ik ging het palet van de orchidee maar schoonmaken. Ik heb van die geweldige stay wet palets, van Donna Dewberry. Eerst kon ik er niet mee werken en nu begrijp ik eigenlijk niet waarom niet. Ook zo raar. Ik heb ook nog een hele dure en behoorlijk grote, A3 formaat. Maar eigenlijk is die dus veel te groot. In elk geval voor hier. Ik heb hier echt mijn art corner en dat zegt het al, het is maar een klein hoekje. Ik heb het ondertussen wel helemaal volgebouwd met kastjes en kistjes en laatjes. Zo heb ik toch een totaal atelier aan verfjes en spullen. Alleen echt de ruimte voor een groot doek, zoals de orchidee, dat is is er niet echt.

Daarom viel hij dan ook wel twee keer op mijn tenen, die er blauw van zagen. Ik hou niet van voeten, geen idee waarom, daarom heb ik er geen foto van genomen. Bah. Er is niets mis met de totale schepping hoor, zo bedoel ik het niet. Wij mensen zitten enorm prachtig in elkaar. En die voeten zijn best een groot wonder. Ze dragen je door alles, als het goed is. Of je nou 70 kilo weegt of 170. Natuurlijk hebben ze er dan een stuk meer moeite mee en doen ze zeer maar dat is dan ook weer niet gek. Als je er goed over nadenkt, dan is het eigenlijk heel apart dat je er niet vanaf valt. Twee van die kleine platte dingen op de vloer. Kan je nagaan wat een kracht er eigenlijk wel niet inzit.

Hoe kom ik er weer op? Ik heb daar eerlijk gezegd nog nooit over nagedacht. Ik vind voeten zo lelijk en afstotelijk, dat heb ik altijd al gehad. Ik zou liever iets anders gezien hebben maar geen idee wat dan. En nu ik er net over ging nadenken, verdraaid knap zoals die dingen werken en het evenwicht bewaren. En ze protesteren als het niet goed gaat. Ik kan het weten, ik ben heel licht en heel zwaar geweest en dat heeft wel degelijk effect op je voetsies. Zo noem ik de pootjes van de katten altijd, voetsies. Vind ik ook leuker dan ‘voeten’. Als jij zelf zwaar bent, dan hebben je voeten het ook veel zwaarder natuurlijk. Toch dragen ze je overal heen. Wie doet ze dat na?

Of net zoals bij mij vorig jaar, dat die hielen zo’n ontzettende pijn deden. Dat zijn wel signalen dat je iets niet goed doet. Ik ben dan weer eigenwijs en ik weet het aan het ziek zijn. Maar juist door dat ziek zijn en het niet de deur uitgaan, waar je dus schoenen bij draagt, kreeg ik die pijnscheuten. Want ik kwam de deur niet uit, maandenlang niet. En al die tijd liep ik, zoals altijd, op blote voeten. Maar omdat ik nu continu thuis was en zwaarder was dan ooit, martelde ik ze eigenlijk. En dan gaan ze protesteren. Omdat een vriendin me haar fitflop laarzen stuurde, kwam ik erachter dat dit de enige remedie was om er weer vanaf te komen. Dus heb ik nu een aantal fitflop schoenen en slippers. Ik kan nu weer hele dagen lopen zonder pijn te krijgen. Hielspoor was het geworden en daar kom je moeilijk vanaf.

Bij mij hielpen die Fitflops maar het is bij iedereen anders. Ik had al veel geld uitgegeven aan zooltjes en gympen met een luchthak, weet ik het allemaal. Alleen dat hielp voor geen meter. Gelukkig weet ik het nu wel. Heel af en toe trek ik ‘normale’ schoenen aan maar daar moet ik dan niet de hele dag op moeten lopen. Anders gaat gelijk die hiel weer opspelen. Irritant maar het is nou eenmaal zo. Ook binnen loop ik natuurlijk niet meer op mijn blote voeten. Dat gaat niet meer. Al loop ik alleen van de bank naar de gang, ik voel gelijk de pijn in die hiel weer opkomen. Of dat ooit nog over zal gaan, geen idee. Ik hoop het wel natuurlijk. Alleen op zich niet zo erg, dan moet ik gewoon de Fitflop slippers dragen binnen, dan is er niets aan de hand. Voor hetzelfde geld kom je daar niet achter en blijf je met pijn lopen.

Nou ja, ik wilde het al helemaal niet over voeten, hielspoor en schoenen hebben en dan staat er opeens zo’n lap tekst. Daar moet ik zelf altijd om lachen, hoe kom je erop? Waar ik ook zo om moest lachen, dat was mijn cleanson gisteren, oftewel mijn schoonzoon. Kim had, omdat ze dat zelf zo leuk vond, een stuurovertrek in tijgerprint meegenomen. Toen ik haar thuis had afgezet, heeft ze dat als eerste om het stuur van de auto gedaan. Zelf rijdt ze niet hoor, geen rijbewijs maar ze vond toch dat het ook haar auto was, is ook zo natuurlijk, en dus kwam de hoes om het stuur. Daan kwam uit zijn werk, liep langs de auto en zag het gelijk. Hij kon ook niet wachten en nam een foto ervan en stuurde die naar Kim en hij eiste uitleg.

Later stuurde hij die ook naar de familie app, want hij dacht bijval te krijgen. Hij vond het echt vreselijk en het moet ook heel vervelend zijn om mee te rijden, volgens hem dan. Ik moest zo ontzettend lachen, ik bleef er bijna in! En dan heb je nog van die grappige GIF afbeeldingen, die soms zo treffend zijn. Ik stuurde er eentje van iemand die aan het huilen was van het lachen. Van die minions die dubbel liggen. Ik heb er aardig wat gestuurd, ondertussen dubbel liggend van het lachen. Hij zal ook wel hebben moeten lachen, een beetje als een hoer met liespijn maar goed, het was echt wel grappig.

Hij kan zo lekker mopperen hè, die Daan. Had ze vandaag ook weer toiletpapier met panterprint gevonden. Op een foto dan hoor. Die stuurde ik weer naar Daan, dat Kim dat gekocht had voor op het toilet. Wat hij terugstuurde zorgde weer voor een lachaanval van een half uur. Echt ik kwam niet meer bij! Hij vindt zijn cleanmother vandaag een stuk minder sympathiek, geloof ik. Komt wel weer goed hoor. Voor mijn spierpijn van het lachen weer over is, is dit ook over. Op de foto’s zie je maar een klein beetje van de lol die we hadden. Je had erbij moeten zijn, het was echt hilarisch!

Ondertussen ben ik ook aan het werk geweest op de oude beautycase en een oude naaidoos. Die dingen zagen er vreselijk uit, daar wilde ik niet meer mee werken. Maar nu beginnen ze toch aardig mooi te worden. Van de beautycase weet ik dat het een behoorlijk dure was, van Samsonite. Hij zag er echt niet meer uit maar als ik er straks klaar mee ben, kan ik hem zo verkopen. Dat doe ik niet hoor, hij past hier prima bij de inrichting. Maar het wordt een mooierd, net zoals de naaidoos. Die was wit en was helemaal vergeeld en een soort van vuil dat je er niet af kon krijgen. Gooi er verf overheen, schilder er bloemen op en je hebt weer een bijna nieuwe. Zo doe ik dat. En nu heb ik er lekker nog de tijd voor want ik heb nog wel een lijst maar het schiet al wel op. Alles wat ik voor en bij mezelf nog wilde doen, dat heeft even prioriteit nu.

Alles wat ik voor anderen nog moet maken, komt daarna. Klinkt super egoïstisch maar is juist het tegenovergestelde eigenlijk. Ik ken mezelf. Als ik straks en werk en studeer, dan doe ik eerst altijd alles voor anderen en dan kom ik zelf op de laatste plaats. Dus nu ik tijd heb, ga ik dat even omdraaien. Want ook al heb ik het straks eigenlijk té druk heb, doe ik het voor anderen toch altijd wel. Daar maak ik dan wel tijd voor, voor mezelf niet. Dat weet ik eigenlijk al, vandaar dat ik het nu doe. Dan is dat alvast gedaan. Heb ik dan een klein beetje tijd over, dan steek ik die wel in iets maken voor een ander maar zeker niet om iets voor mezelf te maken. Dat heb ik nu mooi ondervangen, door het te doen als ik nog even tijd teveel heb. Slim hè voor een blonTje. Al ben ik natuurlijk bevooroordeeld, ik vond dat zelf wel.

Zonder weer de grote ramen te moeten zemen heb ik het grote plakkaat van het raam afgekrabd met een verfkrabber, ik kreeg opeens een helder idee. Heldere ramen ook weer daardoor. Goh, echt hoor, die donkere aanzet in mijn haar lijkt zijn werk te doen! Het wordt nog eens wat met me! De voordeur van hierboven is ook voor de helft af. Morgen verder. Ik heb geen zin meer. Even rust, genoeg geschilderd vandaag. Het is alweer bijna tijd om mijn vier harige heerlijkheden van diner te voorzien. En dat vinden ze heel belangrijk. Dan ga ik daarna even lekker douchen voor ik de bank op plof. Lekker! Morgen laat ik de foto’s wel zien van mijn noeste arbeid van vandaag. Die er nu bij staan geven een klein stukje weer van hoe je al twee dagen lang dubbel kunt liggen om een stuurhoes. Echt hoor, ik blijf er maar van grijnzen. Gelukkig heeft mijn cleanson wel het gevoel voor humor als wij in de familie hebben. Logisch want anders had ie eruit gelegen hoor! 🤪

"Met bedelen en scharrelen vinden we erg weinig, maar met eerlijk to zijn tegen onszelf vinden we veel meet dan we verlangen."

Rabindranath Tagore - Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941