Vandaag heb ik een beetje kalm aan gedaan. Gisteren moest ik wel iets schrijven over de bevrijding van zoveel jaar geleden maar dat wil niet zeggen dat ik verder niks gedaan heb. Want de gang is af, inclusief dat dicht geverfde raam dat nu weer helemaal verfvrij is. Wat een klus was dat zeg. Ik stond alweer om half acht op mijn laddertje. Een tijd later, met kramp in mijn handen en armen was de verf er aan beide kanten af. Alleen die twee vervelende schelpjes aan de badkamerkant, die moesten blijven zitten. Ik heb nog even overwogen om er een mesje onder te zetten of zo maar toch maar niet. Stel je voor dat ik het raam breek? Daar heb ik geen dagen lang voor staan te verfkrabben. Daarom heb ik het maar gelaten.

Daarna ben ik de grote muur gaan verven en toen had ik nog maar heel weinig verf in het emmertje zitten. Zou ik de grote muur bij de trap naar boven wel gaan redden? Ik had nog geluk want het kleine driehoekje muur daar tegenover, had ik al lila gemaakt. Boven is alles paars met lila en blijkbaar had ik toen dat stukje muur meegerekend bij de bovenkant. En, wat ik al zei zaterdag, ik heb de laatste druppel uit het emmertje gebruikt. Meestal heb ik een laagje over. Dat is altijd makkelijk als je een beschadiging hebt of zo. Mocht dat zover komen, dan zal ik toch een litertje bij moeten kopen. Daarna had ik het wel helemaal gehad hoor. Ik was moe. Ik ben heerlijk lang onder de douche gaan staan, sorry milieu maar ik had het wel verdiend.

Ik had zaterdag ook verlichting binnen gekregen en die heb ik boven de pas geplakte spiegel gedaan. Er zit een sensor op die, alleen in het donker, zal reageren op beweging en dan loop je niet in het donker naar het toilet. Heel handig. Als het werkt wel ja. Ik moest natuurlijk even wachten tot het donker was en vol verwachting liep ik de gang door. Nou, ik weet niet op wat voor bewegingen maar ik heb hele toeren uit staan halen, al wat er gebeurde, weg rennende katten met verbaasde blikken en al, geen licht in het duister hoor. Lekker dan! Ze waren nog redelijk duur geweest ook. Daar werd ik natuurlijk niet vrolijk van. De lampjes doen het wel gewoon, want als je het bijbehorende kastje op ‘on’ zette, gingen ze eventjes aan.

Je kan het ding ook op 1 of op 5 minuten ‘aan’ zetten maar alleen als ik van off naar on switchte gingen de lampjes heel eventjes aan. Dat kan nooit een minuut zijn. Laat staan vijf minuten. Heb ik weer. Vandaag dus gelijk het bedrijf een mailtje gestuurd. Ik moet ze terug sturen, dan worden ze nagekeken en eventueel wordt er dan een nieuw setje gestuurd of ik moet mijn geld terug willen. Nee, ik wil licht in het duister en wel als ik dan langs loop. Het vervelende is, dat ze met dubbelzijdig plakband op mijn vers geverfde muurtje zitten en het kastje dat erbij hoort ook. Als ik dat eraf ga halen is de hele bende weer beschadigd en ik héb nou eenmaal een leeg emmertje.

De dame had me een link gestuurd waar ik een formulier in moest vullen, met ordernummer en de hele rotzooi. Dat heb ik gedaan en uitgelegd dat ik alleen een nieuwe, goed werkende, sensor wilde. Ik kreeg een mailtje met een retournummer en dan moet ik binnen veertien dagen het pakket terug sturen. Dus heb ik even een A4tje volgeklad en uitgelegd dat de lampjes het doen maar de sensor niet. Dat ik de sensor dus terug stuur en een goed werkende wil hebben. Dat ik lampjes en houdertje op mijn vers geverfde muur laat zitten en hoop dat ze heel snel een werkende sensor zullen terug sturen.

Zo, ik maak zelf wel uit hoe ik het wil. Ik ga toch niet de hele boel los staan rukken en beschadigen? Die sensor werkt niet, ik wil een nieuwe en de rest hangt daar prima tot die sensor er is. Nu maar hopen dat ze het een klein beetje met me eens zijn. Anders zie ik het daarna wel weer. Zover is het nog niet.

Daarna ben ik bank gaan hangen met een nat hoofd, koude voeten en een paar katten om me heen. Dat was wel even lekker. Ik had zaterdag een film opgenomen en die ben ik gaan zitten kijken. Wat een prachtfilm! Hidden figures, voor diegenen die belangstelling hebben. Niet te geloven dat zoiets zo was in de jaren zestig. Maar ik ga hier niet de hele film zitten vertellen. Ik kijk altijd graag naar Empire ook en de vrouw die daar Cookie in speelt, is één van mijn favoriete actrices en die had in de film de hoofdrol. Na de film, zelfs al bijna tijdens, vielen mijn ogen toch wel een klein beetje dicht zowat. Dus ik ben er vroeg ingekropen. Ik weet niet eens meer dat ik in slaap ben gevallen, ik was direct weg.

Vanmorgen heb ik het grote pakket van Karina, waar ook de vaas van Nicky in zit, in orde gemaakt. Via DHL kan je zo de boel online regelen. Je print een verzendbon uit, lang leve mijn printer want anders zit je mooi. Daarna plak je dat op je pakket en dat breng je naar een DHL punt. Karina woont wel in België maar zit vlakbij Sittard in Limburg Nederland. Dus zo blijven de bezorgkosten lekker laag, want het is gestuurd naar een DHL punt in Sittard. Zo idioot dat als je drie meter naar rechts België in gaat, dat het dan meer dan het dubbele moet kosten. Maar goed, zo hebben we dat mooi omzeild. Het kan, als het goed is, morgen al opgehaald worden. Ik kreeg gelijk in de mail een bevestiging dat het pakket is aangenomen en kan zo de voortgang volgen. Heel handig zo!

Stuurt mijn broer me net een appje, die vond een schilderij die ik voor hem heb gemaakt ooit. Of die vond hij zo mooi dat hij hem wilde hebben, dat weet ik niet meer. Hij vast ook niet volgens mij. Toen ik hem zei dat ik die een jaartje of 25 geleden gemaakt had, viel hij bijna om. Jeetje zeg, ja joh, we worden oud! Dat kan je soms zo wel eens hebben, ook als je iets op tv ziet. Zoals vorige keer, dat het 50 jaar geleden is dat de Beatles voor het laatst optraden. Ja, dat weet je dan nog en dat is schrikken! Dat is wel een halve eeuw en van deze tekening is een kwart eeuw. Oh wat vliegt de tijd toch en lang niet alleen als je zo’n lol hebt. Maar je voelt je gewoon niet ouder, daarom is het soms opeens zo schrikken volgens mij.

Ondertussen is de boel hier beneden gedaan, alles lekker gesopt, gestofzuigd en gedweild. Dat was wel nodig. Ik had alleen een beetje last van de kattenkindjes die het leuk vonden om de dweil aan te vallen. En dan hard weg rennen en uitglijden omdat de vloer nat is. Lekker weer overal pootjes en glij sporen. Nou ja, ik vind het wel goed zo hoor. Lekker wat eten en heerlijk bankhangen. Ik heb het wel weer verdiend vandaag. Morgen kan ik dan eindelijk eens gaan beginnen aan de schilder opdrachten, die ik nog heb liggen. Ik had het allemaal eens opgeschreven, best veel nog. Daar moet ik echt wat aan beginnen. Ook niet vergeten om er sollicitaties uit te gooien deze maand. Raar als je eigenlijk al een baan hebt maar goed, zolang ik dat nog niet zwart op wit heb, kan ik er weinig mee. Dat komt nog wel. Het was weer een nuttig bestede dag. Dat is ook wel prettig. 

"Instinctief delen we ook nu nog de mensen in vriend en vijand in: met de ene categorie moet men samenwerken, met de andere concurrentie aangaan."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Gisteren zat ik te typen en opeens bleef de tv stil. Ook raar, dacht ik, storing? Bleek het al acht uur te zijn en kwam het door de twee minuten stilte. En daar doe ik altijd aan mee, aan de dodenherdenking. Gelukkig maar dat het programma opeens stopte, zodat ik er attent op werd gemaakt. Dat is wel het minste wat je kunt doen, vind ik. Ik ben een kind uit de jaren zestig en bij ons werd er ontzettend veel over de oorlog gesproken. Het is een periode geweest waarin mijn oma en opa een jong gezin waren met kleine kindertjes. Mijn moeders oudste broer is van voor de oorlog en mijn moeder en haar jongere broertje zijn allebei van in de oorlog. Oom Aad is van 1937, mijn moeder uit 1941 en Oom Ben is van 1943. Ik geef het je te doen. Wat moet dat een heftige tijd zijn geweest. Als klein kind sta je daar niet echt bij stil, zelfs niet als je groot wordt met al die horror verhalen. Maar als je er als volwassen mens over nadenkt, dan kan je je dat niet eens goed voorstellen, hoe dat moet zijn.

Het gaf me wel een, oneerlijke, antipathie voor Duitsers en Duitsland op zich mee. Dat werd er met de paplepel ingegoten. Dat zat er bij oma en opa natuurlijk ingebakken. Niet zo raar natuurlijk. Pas later, toen ik al lang volwassen was, heb ik dat ondertussen zowat bij me horende gevoel van antipathie eruit kunnen halen. Je mag nooit een heel land over ene kam scheren, zelfs al zou daar maar één goed mens tussen gezeten hebben. En dat zullen er vast veel en veel meer geweest zijn. Het kwam alleen door het opgroeien met de verhalen, die zo vaak verteld werden. Waar het hart vol van zit, was in dit geval alleen maar erg logisch. Je zal maar zwanger zijn in een tijd waarin de bommen om je oren konden vliegen. Op het einde van de oorlog drie kleine kindjes hebben. En op het einde werd het alleen nog maar grimmiger natuurlijk.

Verhalen zat, daar zou ik ook boeken over kunnen schrijven. Over de honger, de voedselbonnen en hoe oma en opa het allemaal toch konden rooien. Dat ze woonden boven een garage, en die was ingenomen door Duitsers. Ze brouwden rum daar en dat deed je met suiker. Twee kleuters en een baby die niet genoeg te eten kregen sliepen er boven. Mijn oma heeft toen die, nog natte, suiker gestolen maar daar zat natuurlijk nog de alcohol in. Met rode wangetjes en een beetje dronken zijn mijn ooms en moeder toen in slaap gevallen. Maar wel met een volle maag. Dat is nog maar eentje van de vele verhalen. Mijn opa zat ook in het verzet en toen ze hem op transport wilde zetten, alle mannen werden in fabrieken te werk gezet, is opa er vandoor gegaan. Er is nog op hem geschoten maar het was duidelijk zijn tijd nog niet.

Heel raar ook, de familie van mijn vader komt uit het hoge noorden, Groningen, Friesland en Drenthe, waar mijn vader geboren is. Die opa zat dan weer bij de NSB. Toch wel bizar dat ik van twee zulke enorm van elkaar verschillende mensen een kleinkind ben. Ook over die opa zal ik niet oordelen, hij zal zijn redenen gehad hebben of anders was hij gewoon nog te onbewust om te zien hoe fout hij zat. Alles wat je een ander aandoet, zal je toch zelf moeten goedmaken dus dat krijgt hij in een volgend leven echt terug. Toch heb ik dan veel liever mensen zoals mijn opa van moeders kant, al komt die andere ooit ook wel een keer zo hoog. Die opa deed altijd alles om mensen te helpen. Zelfs al was hij zelf altijd benauwd, in de hele buurt stond hij bekend. Ga maar naar Arie Crielaard, die helpt je vast wel, die is gediplomeerd E.H.B.O.-er.

Splinters, wondjes, gebroken neuzen, overal kwamen ze mee bij mijn opa. Als het je tijd niet is, dan ga je gewoon niet maar met een wondje ging je naar Arie. Trouwens, anders had ik er ook niet geweest. Tijdens het grote bombardement van Rotterdam, toen de hele binnenstad plat werd gegooid, is het hele gezin maar op het nippertje ontsnapt aan de dood. Zij woonden toen in het centrum en het luchtalarm ging. Ze waren net aan het wandelen of zoiets, dat weet ik niet precies meer. In elk geval, ze wilden een schuilkelder in maar die zat vol en ze werden geweigerd. In blinde paniek zijn ze verder gehold en vonden uiteindelijk een stukje verderop nog een schuilkelder waar ze wel in konden met zijn allen.

Oh wat angstig moet dat geweest zijn! Met je kleine kindjes midden tussen al die vallende bommen te moeten zitten wachten en hopen dat je het overleeft! Ik moet er niet aan denken en kan me niet eens echt inbeelden hoe erg dat geweest moet zijn. Mijn voorstelling ervan zal vast een zwak aftreksel zijn van hoe zoiets echt is. Bijna heel Rotterdam is die dag plat gebombardeerd. Vandaar dat beroemde standbeeld De Verwoeste Stad (1953) van beeldhouwer Ossip Zadkine op Plein 1940, hier in Rotterdam.

Het is het belangrijkste oorlogsmonument van Rotterdam en sinds 2010 een Rijksmonument. Het doet me altijd wat, als ik het zie. Vooral ook omdat ik weet, dat toen ze weer het sein ‘veilig’ kregen, hun hele stad geen centrum meer had. Alles lag plat. Ze kwamen langs de schuilkelder waar ze geweigerd werden en die was door de bommen geraakt. Er was niets meer van over en alle mensen die erin zaten, hebben het niet overleefd. Hoe een weigering een zegening kan zijn. Dat geeft je dan wel even een enorme shock, lijkt me toch, als je zoiets ziet.

Maar wel de reden dat ik en al mijn neefjes en nichtje er zijn. En die hebben weer kinderen allemaal en sommige daarvan hebben ook alweer kinderen. Die hadden er allemaal niet geweest, als die schuilkelder niet bomvol had gezeten. Nou ja, dat is weer een hele rare woordgrap die niet de bedoeling was, al schiet ik er wel van in de lach. Hoe raar kan het leven wel niet lopen. En daarom zat mijn jeugd altijd vol met verhalen over de oorlog. Ook hadden we boeken met foto’s uit de concentratiekampen. Oh, daar kon ik dan niet van slapen, zo erg vond ik dat. Die mensen die zo mager waren, dat het meer levende skeletten waren. Ik kon er als klein meisje echt om huilen en het is dan ook niet gek dat ik die Duitsers onmensen vond.

Maar weet je, dat lag niet aan de Duitsers, Nederlanders zijn ook zo netjes niet geweest in Indonesië bijvoorbeeld. Het is geen kwestie van nationaliteit maar van mentaliteit. En als een regering of een leider slecht is, dan lijdt het hele volk daaronder. Dat geldt voor elk land en elke nationaliteit. Goeden lijden onder slechten, zo zal het altijd gaan tot er helemaal geen slechten meer zijn en dat zal ooit zo zijn. Alleen, dat gaat nog wel even duren. Tot die tijd moet elk mens voor zichzelf beslissen of ze ergens aan mee willen doen of niet. Kijk alleen al naar al het geld dat ze steken om te kijken of ze naar Mars kunnen komen. Geef dat geld in Godsnaam aan mensen die honger lijden, zet daar iets duurzaams op. Weet ik veel, maar gooi het niet zo weg.

De Notre Dame in de fik? Miljarden gaan er heen maar dat is verdorie maar steen. Ik vond het ook erg om het te zien branden, echt waar. En het herbouwen? Zeer zeker. Maar zoveel geld voor steen? En er hebben mensen honger? Dat kan toch niet? Een mensenleven is toch veel meer waard? Ik begrijp dat niet en ik wil het niet eens begrijpen. Maar eens, zal zoiets idioots niet meer gebeuren en er zal een tijd komen dat er niemand meer honger zal hebben. Maar zolang er nog zulke idiote stunts worden uitgehaald, heb ik het vage vermoeden dat het nog wel even zal duren voor we de ultieme Bevrijdingsdag zullen gaan hebben.

Maar voor nu, voor vandaag is het wel belangrijk om je te herinneren dat vrijheid niet zomaar iets vanzelfsprekends is. Dat er mensen voor gestorven zijn, zodat wij hier vandaag in vrijheid een blog kunnen schrijven. Dat ik niet word opgepakt om wat ik schrijf maar zelfs ook die vrijheid heb. De vrijheid van meningsuiting want dat heeft ook nog lang niet iedereen. Hopelijk zal het minder lang gaan duren dan ik nu zou inschatten. Laten we daar maar gewoon vanuit gaan! Vrijheid voor ons allen, het zou zo normaal moeten kunnen zijn. Dat wilde ik toch maar even gezegd hebben, zo op deze 74^e Bevrijdingsdag! Mijn moeder is het haar hele leven lang bijgebleven, dat grootse feest van die vijfde mei. En ze heeft me altijd op het hart gedrukt, dat het belangrijk genoeg is om elk jaar weer even bij stil te staan. Vooral nu er meer mensen zijn die het niet, dan die het wel hebben meegemaakt. Vrijheid is een kostbaar goed maar zou eigenlijk vanzelfsprekend horen te zijn. 

"Vrijheid.
Koester het, vier het en geef het door.
Vrijheid is niet vanzelfsprekend.

Om vrij te zijn gaat het niet zozeer om los komen van de kettingen waarmee je vastzit, maar om te leven op een manier die anderen respecteert en de vrijheid van anderen vergroot. "

Nelson Mandela

Toch maar even een blog, ik twijfelde maar ik had zoiets van, nu kan het nog. Wie weet hoe het straks gaat met studeren en stages. Het hele geplande weekend komt totaal niets van terecht. Aan de andere kant, zijn er dan weer andere dingen wel gedaan. Ik kan maandag ook alles doen wat ik het weekend wilde doen. Daar zijn lijstjes ook voor, om helemaal om te gooien. Ik had dit weekend weer aan de opdrachten willen werken maar aangezien ik met een half geverfde gang zit, bleef dit me meer trekken. Dan maar eerst dat doen. Anders moet ik dat van de week doen en nu niet meer. Dan kan het schilderen gewoon van de week. Maakt toch niet uit, ik bepaal zelf. Ik heb alleen die rare afwijking en ik wil van alles lijstjes maken.

Dus ik ben verder gegaan met de gang in plaats van mijn schilderopdrachten. Ik kwam de spiegel tegen die ik al jaren ergens op wilde hangen. Oké die moet nu ook bevestigd worden. Maar ja, hoe? De enige manier was om hem te plakken, daar waar ik hem wilde hebben. Het is nog een zware en dikke spiegel ook. Hij moest op het schuine stuk muur boven de kapstok komen. Als je hem daar hangt, dan zie je ook je hele achterkant via de spiegel die er tegenover hangt. Altijd handig want dat is een kant van jezelf die je niet zo snel goed kunt zien. Maar ja, plakken op een schuin stuk muur? En dan met zo’n zware spiegel? Moet ik daar dan een uurtje of tien blijven staan, om te zorgen dat die spiegel er niet vanaf valt?

Hoe ga ik dat doen? Die lijm daar kan je een huis mee vastplakken maar dat zit pas echt goed vast nadat die lijm droog is. En dat duurt wel eventjes. Tja. Na wat nadenken en bekijken hoe of wat, ben ik de lijm gaan pakken, de spiegel maar ook een trapleer en een groot kussen van de bank. Dat had ik allemaal nodig, al snap ik dat niet iedereen gelijk zal begrijpen waarom. Ik deed grote dikke plops lijm op de achterkant van de spiegel. Helaas loopt alles hier zo scheef als een hoepel, zelfs dat schuine muurtje. Ik plakte de spiegel er tegenaan en ik deed hem no verkeerd om ook. Ik wilde hem in de lengte en snapte zelf niet waarom ik hem dan in de breedte plakte. Nou ja, blonT zullen we het maar op houden. Altijd makkelijk, zo’n excuus.

Daar stond ik dan, met mijn handen de spiegel vast te houden. Met mijn vingers, smeerde ik de lijm die er onderuit kwam, er weer tussen. Alleen als ik linksboven vaster drukte, kwam rechtsonder omhoog. Zucht. Na wat gedoe zat hij toch redelijk op de juiste plek. Links zit wat strakker op de muur dan rechts, waar wat meer ruimte tussen zit. Met mijn been hengelde ik de ladder dichterbij maar ik kon net niet bij het kussen. Dat had ik weer niet handig neergelegd. Durfde ik het aan om de spiegel even los te laten? Op hoop van zegen dan maar. Snel schoof ik de ladder op zijn plek, precies onder de spiegel en daar bovenop het grote kussen. Nog steeds kwam het rechtsonder los als ik op linksboven drukte. Daarom zorgde ik er maar voor dat die hele linkerkant goed vast kwam te zitten. Als het in het midden ook zo goed vast zit, dan moet het wel lukken.

Nu de constructie er zo bij stond, durfde ik het wel zo te laten. Ik moest alleen wel erg klimmen om naar of van het toilet te gaan maar goed. Je moet er wat voor over hebben. Elke keer wierp ik even een blik op het gebeuren maar geen enkele keer vond ik de spiegel naar beneden op het kussen gevallen. Halleluja. Het werkt! Daarna ben ik weer verder gegaan met weer een stuk verf afkrabben van het raam boven de badkamer deur. Mijn hemel, hoeveel lagen zitten er daar wel niet? En dat aan twee kanten. En dan ook nog eens met zo’n klein rot krabbertje. Is er daar nou echt niets handiger voor? Iemand? Alles deed me al zeer van gisteren en dat werd er niet beter op natuurlijk.

Vooral mijn handen doen zeer. Van het kracht zetten met zo’n onhandig klein ding in je handen. Ik had ook twee hele kleine, hele scherpe om de randjes netjes weg te krijgen. Alleen viel het mesje van eentje ervan in het gleufje van het raam. Die zie je nooit meer terug! Ik heb het nog met van alles geprobeerd maar dat is een hele diepe ruimte blijkbaar. Die kan ik als verloren beschouwen. Ik heb er nog eentje, die moet ik maar niet laten vallen natuurlijk. Ik heb nu iets minder dan de helft eraf, aan allebei de kanten. Alleen aan de badkamerkant zitten twee stenen schelpjes en die krijg ik er niet af.

Wat een rot klus zeg en een rotzooi dat je ervan hebt! Ik krijg ook steeds wat in mijn oog, allemaal van die verf bladdertjes. Zelfs typen doet zeer, zo’n pijn doen mijn handen. Misschien moet ik morgen even een dagje overslaan met dat raam. Dan kunnen ze even wat bijkomen. Au. Het wordt wel al een stuk lichter. Alleen jammer dat je nu de dingen van de badkamer er doorheen kunt zien. Dat licht wil ik wel maar de dingen op mijn droger en de zakken kattengrit niet. Daarom heb ik mooi plakplastic besteld, met een bloem. Zo zie je die rotzooi er niet doorheen maar valt wel het licht er doorheen. Voor alles is altijd een oplossing, zo zie ik dat.

Ik heb alleen volgens mij toch mijn gang een beetje onderschat. Ik heb maar een 2,5 liter blik genomen dit keer. De gang is natuurlijk stukken kleiner dan mijn enorme huiskamer. Alhoewel. Ik moet nog die hele lange muur doen en een stukje boven het toilet. En ik had al twee muurtje met de rest van de huiskamer gedaan, die vijf liter emmer. Die is nu droog leeg. Maar het kleinere emmertje is ook al meer dan halverwege gezakt. Ga ik dat nog halen? Ik was vergeten dat die muren echt veel verf opzuigen, door dat gaterige oppervlak. En de muur bij de trap naar boven moet ook nog dan en een klein stukje daar tegenover. Ik ben echt benieuwd of ik dat ga redden met wat ik nu nog heb. Heel misschien maar net. Nou ja, het zij zo. Ik ga voor de laatste druppel en het daar dan net mee redden.

Gisteren veel reacties van mijn vroegere buurtjes, waardoor ik zo’n leuke jeugd heb gehad. En dan komen er toch weer nog veel meer herinneringen boven. Ik heb ook nog heel even zitten kletsen met één van de broers en die kwam ook weer met wat dingen waarvan je dan hebt ‘oh ja!’. Zo leuk! Ik weet niet van wie die auto was maar iemand had de sleutel erin laten zitten. Toen moesten de twee broers via de achterbak erin klimmen om bij de sleutel te komen. En de sketches die zij deden, verkleed als de dikke en de dunne, of als Charley Chaplin, compleet met getekend snorretje. Ja, we hadden het heel leuk vroeger en we beseften het niet eens.

De buurtjes woonden in een beneden huis en zo kon je er ook binnen kijken. Ik weet nog dat ze de eerste waren in de hele straat, die een kleurentelevisie hadden. Papa de Faria vond dat zo geweldig, die zat overdags ook naar het testbeeld te kijken omdat je dan ook de kleurtjes ervan zag. Mijn moeder en ik hadden geen televisie. Ik ging altijd, nadat ik uit de teil kwam, in mijn pyjama naar beneden, waar oma en opa woonden. Daar mocht ik dan nog even kijken, naar Meneer de Uil of Bruintje Beer. Dan moest ik daarna weer naar boven en naar bed. Meestal lag ik dan nog lang stiekem te lezen, met een zaklampje want lezen, dat vond ik heerlijk. Boekjes van de dolle tweeling of de Tina.

Ook de reacties van anderen van rond mijn leeftijd op mijn blog van gisteren brachten meer herinneringen. Vroeger speelden we allemaal wat af buiten, dat blijkt wel. Volgens mij komt het daardoor dat we allemaal veel minder last hadden van allergieën en dat soort dingen. Die werden gewoon weggewaaid omdat je altijd buiten was. Zomer of winter, dat maakte niet uit. Dat grote plein was ook geweldig in de winter. Dan maakten we met wel veertig man een hele grote glijbaan. Een aanloop en glijden maar. Heerlijk. Als ik net gedweild heb en ik heb gladde sokken aan, dan doe ik dat ook wel eens door de kamer nog. De kunst in de sneeuw was altijd zo ver mogelijk te komen zonder te vallen. En met zoveel mensen, werd het echt spekglad ijs. Ik deed het ook een keer op van die sokken met van die nopjes eronder, hier op de net gedweilde vloer. Dan val je wel op je platte bakkes hoor.

Rolschaatsen deden we ook met zijn allen. Dat durf ik alleen niet meer. Ouderdom gooi ik dat maar op. Je wordt alsmaar banger om te vallen en wat te breken. Vroeger als je viel, dan had je niks maar dat gaat op een gegeven moment totaal over. Ik heb mijn rolschaatsen pas verkocht, ik ga het niet meer proberen. Klaar mee. Dat heerlijk buiten spelen, dat doen ze tegenwoordig niet meer zo. Jammer eigenlijk want ze missen daar heel veel door. Ik heb daar echt van genoten. Ik speelde zelfs buiten als het regende. Dat vond ik ook geweldig. Jeugdsentiment, toch wel geweldig als je zulke mooie herinneringen hebt. En toen had je niet eens in de gaten hoe goed je het wel niet had. Dat besef je nu pas. Of misschien zie je het door een meer roze bril, geen idee. Toch leuk om zo af en toe aan terug te denken. Memory Lane, wie wandelt er ook niet zo af en toe…