"Ontsteek de lamp van de liefde met je leven!"

Rabindranath Tagore - Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Vanmorgen was ik opeens goed wakker bij het zien van het weerbericht. Wat een takkeweer zeg, de komende week. Maar vanaf zondag gaat het weer stralen, dan is het moederdag. En je mag raden hoeveel graden het dan wordt? Ja, 13 natuurlijk. Die mam. Altijd als ik haar net even iets meer mis dan anders, zorgt ze wel weer voor een glimlach of dit soort uitreikingen vanachter de sluier. Voor de lezers van de boeken van Jozef Rulof is het al duidelijk, ja we leven gewoon door nadat we hier weg zijn. Soms is dat in de sferen, er zijn er zeven, de hemelen. Soms ga je direct door om je klaar te gaan maken voor een volgende geboorte. Ja, reïncarnatie is een ding. En niet zomaar een keertje of drie, maar het is zoveel grootser dan je je ook maar in kunt denken. Er zullen genoeg mensen zijn die dit lezen en bijna automatisch met hun vinger tegen hun voorhoofd tikken.

Nee ik ben niet gek, ik geloof het niet eens, ik weet het zeker. En in de toekomst, dan zal de sluier tussen deze werelden worden opgetild en zal er contact mogelijk zijn. Wie de verhalen rond en na mijn moeders overlijden heeft gelezen, die weet al dat het nu al mogelijk is. Niet voor of bij iedereen maar toch al wel bij heel veel mensen. En nee, dat is niet omdat er iemand beter is, dat het daar wel kan, maar wel dat diegene verder is. Want we lopen allemaal hetzelfde pad. Sommigen lopen heel ver voor ons en er lopen er heel veel om ons heen. Die zijn zo’n beetje even ver. Maar er lopen er ook nog vrij in het begin van het pad. En die zullen ons niet begrijpen en zolang wij niet snappen dat dit zo zit, begrijpen wij hen ook niet.

Tot de boeken van Jozef Rulof op je pad komen, die vinden je vanzelf wel als je eraan toe bent. Ze worden soms zelfs gevonden door mensen die er nog niet aan toe zijn. Lezers weten dat al. In het begin ben je zo razend enthousiast! Dit is het, dit is wat je al die jaren al zocht! Wat een feest van herkenning en beseffen dat het weten al in je zat. Het moest alleen even naar het oppervlak gehaald worden, door het lezen van deze boeken. Dat wil je delen met de mensen die je lief zijn en dat ga je ook doen. Maar oh, wat krijg je dan soms de deksel op je neus. De meesten kijken je aan alsof je haar in de fik staat. Maar als de inhoud van de boeken al in je zit, dan laat je ze nooit meer los. Dan blijf je er in lezen. En je leest ze telkens weer opnieuw ook.

En dan kom je tot de verbazingwekkende ontdekking, dat ze elke keer weer nieuw lijken te zijn. Dat er hele stukken in staan die je lijkt te hebben overgeslagen de keer ervoor. Je leert dan later weer, dat dit komt omdat jij zelf meer gegroeid bent en nu dus toe bent aan meer wijsheid. Die boeken kan je zo vaak lezen als je wilt, ze lijken toch elke keer weer anders. Dit weet ik ondertussen uit ervaring. Ook al krijg je dus heel vaak rare blikken en deksels op je bakkes, toch wil je het blijven delen. Want oh, had ik ze maar eerder gevonden. Stel dat je iemand die het nodig hebt, de boeken kunt geven. Hoe mooi is dat wel niet? En dat hebben we allemaal wel een beetje van binnen. Al zijn er mensen die het uiteindelijk maar gaan laten om het te delen.

Ik ben niet zo, ik deel het toch wel. Geloof je me niet of vind je me een rare? Prima toch, ooit zal je er ook wel komen. Je groeit elk leven weer en uiteindelijk komt niemand er meer onderuit dat er meer is dan we hier kunnen zien. Dan haal ik mijn schouders op en laat ik je verder met rust. Dan ben jij gewoon zo ver nog niet. Helemaal goed. Nu kwam ik op één van de Rulof groepen op Facebook een mooi initiatief tegen van een stel Rulof lezers. Die hebben een site opgezet, kort en krachtig uitleggende over de boeken en verwijzend naar de officiële Rulof site. Ze delen ook kaartjes uit met de informatie. Het volgende heb ik even gekopieerd;

Sinds ruim een half jaar bestaat de website www.levenblijft.nl Deze is opgezet door enkele lezers van de boeken van Jozef Rulof, waaronder ondergetekende. Het doel van de website is om zoveel mogelijk mensen -die op zoek zijn naar geestelijke verruiming- bekend te maken met het werk van Jozef Rulof, middels een korte uiteenzetting, samenvatting van enkele boeken, en vooral door te verwijzen naar de officiële site van de Stichting, www.rulof.org. Aan levenblijft.nl zelf geven we bekendheid middels het verspreiden van dubbelzijdig gedrukte flyerkaartjes op A6 formaat met de tekst:

HIERNAMAALS? REÏNCARNATIE? LEVENBLIJFT.NL De kaartjes zijn inmiddels in Eindhoven, Arnhem, Nijmegen, Dieren en Almelo verspreid op geschikte locaties zoals buurtcentra, natuurvoedingswinkels, bibliotheken enz. Deze plekken worden regelmatig gecheckt en zonodig voorzien van nieuwe kaartjes. Het is gebleken dat deze acties gezorgd hebben voor een toename van bezoek aan de Rulof website. We zijn op zoek naar vrijwilligers om te helpen de kaartjes verder in Nederland te verspreiden. Als je hierin interesse hebt vraag ik je contact met mij op te nemen voor verdere informatie.

Natuurlijk heb ik contact opgenomen, ik ben natuurlijk mijn boek aan het schrijven. Maar dat duurt nog wel even, voordat dit in de winkels ligt. Er komt ook weer even een opleiding tussendoor straks. Dat ik het uit ga geven, dat staat als een paal boven water. Dat komt wel goed. En ook ik zal verwijzen naar de boeken en de site. Dat zit nou eenmaal verweven met het verhaal dat ik ga vertellen. Maar tot die tijd kan ik wel kaartjes neerleggen in supermarkten of buurtcentra en dat soort plekken. Voor belangstellenden hier, ik zou zeggen, klik eens op de links en kijk of het wat voor je is of niet. Voor mij was het een onvergetelijke ervaring die mijn hele leven heeft veranderd. Dat gun ik iedereen. De kennis waar iedereen naar op zoek is, die is al bijna 100 jaar op aarde. Je moet het alleen even vinden.

En alsof mijn moeder me nog eventjes een porretje wilde geven, viel opeens een stukje tekst op mijn bureau. Een stukje dat ze ergens uit had geknipt en in haar agenda had gedaan. Ik vond het nadat ze overleden was. Ze kende de boeken ook, dat heb ik haar gelukkig nog mee kunnen geven. Al twijfelde ze nog erg aan die mooie waarheid zo af en toe. Alsof het te mooi was om waar te kunnen zijn. Oh wat zag ze er tegenop om ons, kinderen, achter te moeten laten. Oh wat mis ik haar nog steeds, net als de anderen dat ook doen. Daarom is zo’n 13 elke keer toch heel fijn om als teken te krijgen van haar. En ook, waar kwam dat stukje tekst nou opeens vandaan? Ik heb echt geen idee! Maar het lag er. Ik weet niet of ik het hier al eerder gedeeld heb maar zo ja, dan is twee keer ook niet erg. Ik sluit ermee af, met de tekst van ma d’r knipseltje.

“Ik weet dat ik moet sterven maar dat weet ik al zo lang. Daar kan ik rust in vinden en toch, toch ben ik bang. Niet voor het overlijden zelf, eventueel de pijn en ook niet voor wat komen gaat, zou er een hiernamaals zijn. Mijn angst heeft meer te maken met de tijd die mij nog rest. Zou er nog tijd genoeg zijn? Ach, voorlopig voel ik me best. Ik heb die tijd nodig om mijn vrienden te omarmen, om samen nog een glas te heffen, ons aan elkaar te warmen.

Om ieder die mij dierbaar is en deel was van mijn leven, om die nog even vast te houden, nog iets van mij te geven. Zoveel heb ik van hen geleerd. Zoveel van hen gekregen aan vriendschap, liefde, steun en trouw. Het maakt me haast verlegen. Ik weet dat ik ga sterven maar daarvoor geen enkele spijt. Datgeen waar ik voor bidden kan is nog een beetje tijd."

"Mensen zijn onwetend geboren, niet dom. Ze zijn dom gemaakt door het onderwijs.

Origineel: Men are born ignorant, not stupid. They are made stupid by education."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Een lekker rommel dagje was dit. De hele ochtend lekker aan het internetten geweest. Dingen besteld voor de cits, deel één. De rest komt van de week nog. Voor mezelf weer wat verf besteld, van de dingen die ik verkocht heb. Er zijn wat apartere kleuren die ik nodig ga hebben voor wat ik wil gaan maken. Die grote orchidee die ik hier wil gaan schilderen had ook wat kleuren nodig, die ik niet in huis had. Ook voor de paars/lila achtergrond en dat soort dingen. Weer een voorraadje waar ik mee vooruit kan. Omdat het allemaal voor op canvas is, hoeft het niet met de hele dure Folk Art verf die ik altijd koop voor glas en porselein, dat scheelt. Die vind ik te duur om op canvas te gebruiken. Al liep deze bestelling ook wel weer wat op. Maar daar kan ik wel even mee vooruit.

Ik heb wel gemerkt, dat de FolkArt verf die ik hier in Nederland bestel, zeker weten anders is dan die met mijn cursus mee kwam uit Amerika. Opeens begreep ik waarom het er bij de filmpjes altijd zo anders uitzag. Volgens mij staat die verf hier in Nederland al heel lang hier. En dan wordt het uiteindelijk dikker. Die uit Amerika was lekker goed vloeibaar maar toch dik ook. Lastig uit te leggen maar het was in elk geval precies goed om mee te werken. Wat blijf ik het ontzettend jammer vinden dat die achterlijke verzendkosten zo duur zijn. Anders zou ik het wel weten.

Ze hebben nu ook zoveel nieuwe producten. Glitterverf en colourshift, dat verandert dan van kleur als je ermee werkt, al naar gelang hoe het licht valt. En nog meer van dat soort nieuwe dingen en ik kan het allemaal niet kopen. Dat vind ik heel zielig voor mij. Alleen zijn de verzendkosten vanuit de States bijna net zo duur als de spullen die ik er zou bestellen. Bovendien waren er ook een paar flesjes verf gaan lekken, de laatste keer. Gelukkig niet leeg maar wel een rommeltje. Het legt dan ook wel een enorme weg af voordat het hier is. Kon ik daar maar iets op verzinnen.

Eerst kon ik nog via Engeland kopen maar die meneer zijn vrouw is erg ziek geworden en hij doet het nu niet meer omdat hij haar verzorgt. Erg genoeg natuurlijk. Ik kan nu, nu ik gecertificeerd ben, daar ook groot inkopen maar ja, die verzendkosten nekken me. Daarom valt dat voordeel zo voor me weg. Ach ja, er zijn ergere dingen maar jammer blijft het wel. Ik heb vandaag de kleine doekjes in een laagje lak gezet. Ik had ze allemaal met waterverf een ondergrondje gegeven maar het blijkt dat dit door de acrylverf heen blijft sijpelen. Dus hoop ik dat zo te voorkomen. Of het gaat werken weet ik niet maar anders zal ik toch nieuwe doekjes moeten kopen. Eerst maar even goed laten drogen en kijken wat het dan doet.

Vanmiddag ben ik begonnen met het huisnummer bord dat ik gemaakt heb voor mijn broer en San. Hun housewarming gift is een beetje later klaar dan gepland. En alles duurt ook altijd langer dan gepland, meestal dan. Als je de lijst ziet van schilderwerkjes die ik wilde doen en wat ik uiteindelijk voor elkaar heb gekregen, dan ga je lachen. Of nou ja, ik wilde ze niet allemaal vanmiddag doen, zo gek ben ik nou ook weer niet. Maar het bord duurde al langer dan ik had gehoopt. Best lastig schilderen ook zo op dat hout. Nerven en putjes en weet ik veel. Dat houdt je wel op. Dat is even andere koek dan op het gladde glas of canvas te werken. Maar het is wel een schatje geworden. Ze wonen nu op een adres met Kievit erin en al vanaf ik dat wist had ik dat huisnummerbord in mijn hoofd. En dan moet dat eruit natuurlijk.

Eindelijk had ik er dan tijd voor deze middag. Ik heb ook nog de laatste set glazen gemaakt, dan heb ik die ook klaar staan. Deze moeten morgen nog even de oven in en dan zijn ze er ook klaar voor. Die worden einde van de week ook opgehaald. Ik moet de andere er even bij pakken en ze allemaal netjes gaan inpakken als cadeautjes, dan zijn ze klaar voor vertrek. Het drinkbakje voor Kim d’r katten had ik al af en ook nog eentje die mijn Art pagina op kan. Net zoiets als mijn eigen katten uit drinken, met goudvissen erop. Het regent nu want eigenlijk met er nog een laklaag op dat bord maar dat doe ik morgen wel. Dan is het hopelijk droog. Skylar loopt maar te gillen bij de keukendeur. Wat een luidruchtige kat kan dat soms zijn zeg! Hij wil naar buiten maar ik heb het koud en het regent. Dus even niet. Hij is het niet met me eens.

Ik hoorde laatst iemand zeggen dat katten hun naam niet kennen. Ik denk dat het een hondenmens was. Katten kennen hun namen wel degelijk, ze kiezen er alleen heel vaak voor om niet te luisteren. Hier weten ze precies wie ik roep hoor. Al komt Rainbow op alle namen aanrennen in de hoop dat er wat te eten valt. Maar dat is meer uitgekookt. Als ze ’s avonds overal en nergens liggen en ik zeg één van hun namen, dan kijkt toch echt de juiste kat op. Dat weten ze echt wel. Maar katten zijn niet volgzaam en als de kat niet luistert als zijn naam geroepen wordt, dan wil dat niet zeggen dat ze die naam niet kennen. Aurora heette eigenlijk sneeuwwitje maar dan in het Grieks. Die moest al helemaal wennen maar binnen een maand kwam ze mooi aangehuppeld als er ‘Aurora’ geroepen werd.

Zo heb ik ook moeten stoppen met het maar lukraak gillen van ‘Skylar’ als er weer eens een kat werd aangevallen. Meestal Aurora. Ik kwam er namelijk achter dat het vaak Skylar niet eens was. En dat arme beestje snapte er niets van waarom juist hij er altijd tussenuit gepikt werd. Dat is gelukkig wel omgedraaid ondertussen. Maar ik moet eerst kijken wie het is, voor ik een naam gil. Anders, want dat lukt soms niet, roep ik gewoon hard HEE! Dat helpt ook vaak wel. En dan doe ik niemand tekort. Ik heb in elk geval geen kat die Hee heet. Gelukkig maar, anders had het lastig geworden. En als je soms denkt dat ze komen als je roept ‘poes poes poes’, dan zit je er totaal naast. Zelfs op het bekende ‘psssst’ kijken ze hier niet op of om. Dat is hier echt een no no.

Katten zijn heel erg intelligent, dus geloof me, die naam kennen ze zo. Ze luisteren alleen niet, daar houden ze niet van. Dat is nou eenmaal katten eigen. Kan je daar niet tegen dan moet je geen katten nemen. Ik krijg het er ook af en toe van maar goed, ik weet het en ik weet ook dat ik er niets tegen kan doen. En heel stiekem moet ik er eigenlijk wel om lachen. Dat kan ik nou juist zo in ze waarderen. Ik ben en blijf natuurlijk een hondenmens waar katten zijn aan komen waaien. Ik ben ze alleen in hun waarde gaan zien en als je eens een koppie krijgt, of ze komen op schoot, dan weet je wel dat het echt gemeend is. Honden aanbidden ons en katten willen door ons aanbeden worden. Baas of personeel. Het is echt zo, ik kan het weten.

Morgen moet ik echt eens wat met het UWV doen. Of ik nou wil of niet, er moeten vier sollicitaties uit deze maand. Dan moet ik daar morgen maar vast de helft van doen. Dan kan volgende week de laatste helft eruit. Hopelijk hoor ik snel wanneer die opleiding begint en of dat doorgaat. Natuurlijk ga ik er vanuit dat dit ook zo is. Tot die tijd zal ik gewoon die sollicitaties moeten doen. Ik heb daar helemaal geen zin in. Ik zie het maar als een goede oefening. Ik heb na de opleiding in elk geval voor zes maanden een baan maar wie weet of ik daar kan blijven na die zes maanden?

Als het bevalt heel graag natuurlijk maar dat is niet zeker. Allemaal maar weer afwachten. Gelukkig is dat tekort aan apothekersassistenten niet zomaar snel opgelost. Dat komt wel goed. Laat ik eerst dat diploma maar even gaan halen. Morgen ook even boodschapjes halen, die sensor retour op de post doen en dat soort dingetjes en eens kijken of ik op die kleine doekjes al kan schilderen of dat er nog een laagje op moet. Weer een lekker creatief dagjes in elk geval. Daar hou ik wel van.

"Mensen van wie je houdt, veroordeel je niet.

Origineel: Ceux qu'on aime, on ne les juge pas.
Bron: Les séquestrés d'Altona (1960)"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980