De gordijnen hangen nu door het hele huis, best mooi. Lang geleden dat ik vitrage gehad heb eigenlijk. En ik vind het heel leuk staan. Ik was er weer aan toe blijkbaar. Natuurlijk scheelt het ook dat deze vitrage zo perfect past bij mijn interieur, dat ook heel langzaam wordt zoals ik het wil hebben. Dat kan niet anders, dat het zo langzaam gaat. Ik moet het allemaal zelf decoreren, beschilderen en daar heb ik lang niet altijd tijd voor. Nu ben ik ook een ster in het vinden van werk, behalve op de arbeidsmarkt kan ik dat ook heel goed in huis. Want die NewYork deurposter stoorde me, omdat het nu echt nergens meer bij past, nu alles van NY de deur uit is. Trek ik heel voorzichtig een puntje los, hé, dat gaat goed. Trek ik verder, trek ik zo de verf los. Tja. Dan moet het er allemaal maar af.

Nu moet de rest van de verf ook van de deur nog, liefst voor morgenochtend als ik ga stofzuigen natuurlijk. Dat is wel zo handig. Gelukkig glijdt het grotendeels zo van de deur af. Niet te geloven eigenlijk, omdat het wel meer dan tien jaar op die deur heeft gezeten. Dat het er nooit vanaf is gestoten, begrijp ik niet. Later zat die poster er wel over maar die heeft er, volgens mij, niet langer dan drie jaar gezeten of zo. Maar goed, het moet van de deur af omdat er overheen schilderen geen nu heeft. Nu twijfel ik ook direct, zal ik hem weer zwart doen, maar nu zijdeglans of zal ik hem dat hele zachte lila maken, die kleur Kosmos, die ik al heb staan? Dilemma.

Aan de andere kant, de spulletjes binnen zijn ook allemaal zwart met bloemen. Want dat is het plan ook, in plaats van een deurposter, een mooi passend motief aan bloemen komen er op de deuren. Dan hoort ook dat weer bij elkaar. Ik hou daar enorm van, als alles bij elkaar past. Niet exact hetzelfde maar matchend. Wel handig dat ik zo veel zelf kan, dat komt allemaal wel goed. Met wat tijd dan. Alleen gaan de dagen weer redelijk snel voorbij. Voor ik het weet is het alweer juli hoor. Dan is er al helemaal geen tijd meer voor een jaar of zo. Nog maar even mijn best doen om alles voor die tijd grotendeels geregeld te hebben. Alleen komt er steeds weer iets bij, lijkt het wel. Nu die deur weer en dan zal de deur van het toilet wel snel volgen.

Dan heb ik ook de meterkastdeur en de zijkamerdeur. Ja, zo ben ik voorlopig weer helemaal niet klaar. Lijkt wel of dat niet mag van mezelf of zo. Ik zie het nog wel hoor. Gewoon rustig aan, alleen die poster moest eraf. Wist ik veel dat er gelijk zo’n boel verf mee zou komen. Nou ja, komt vast ook wel weer goed. Ik had alleen eigenlijk de achtergrond van mijn grote doek willen doen. Dat moet een andere keer maar. Morgen eventjes naar mijn broer, daar blijf ik ook niet de hele dag. Wie weet heb ik ervoor of erna nog tijd. Stofzuigen eerst, wat een zooitje zeg, van die verfbladders. Maar dat is morgen helemaal weg weer. Ook heb ik mijn bovenlichten beplakt, of nou ja, dat spul is statisch, zonder plak. Alleen boven het toilet ging het niet op glas dus heb ik het daar wel vastgeplakt. Nou ja, dat is ook weer gedaan. Snelle levering dit keer van Ali. Doet hij zeker expres.

De cits vinden de gordijnen geweldig. Ik heb ze er al een paar keer uit moeten plukken. Vooral Rainbow en Skylar dan. Die moeten alles slopen geloof ik. De andere twee snuffelen even en gaan gewoon weer in het kozijn liggen. Rainbow en Skylar maken er een ander verhaal van. Skylar verstopt zich graag in dingen, vooral als hij dan toch nog wat kan zien. Daar kan je levensgevaarlijk gewond door raken hoor, met die scheermesjes in zijn pootjes. Want die slaat hij dan opeens ergens in je lijf, ja, je bewoog. Met de gordijnen probeerde hij dat ook. Gelukkig luistert hij redelijk als ik zijn naam zeg. Rainbow niet, die ging er met zijn hele kop in hangen. En toen ontdekte hij ook nog eens de strikken. Zucht. Rainbow?! Hij kijkt op met een blik van, ik doe toch zeker niks? Nou, echt wel! Ach ja, ze zullen er wel aan wennen. Hoop ik toch.

Ze zijn de laatste weken ook weer zo vreselijk bezig tegen elkaar. Daar kan ik af en toe helemaal moedeloos van worden hoor. Aurora heeft een kras over haar neus en nu weer een wondje in haar oortje. Zelfs Moonlight heeft een krabbel op zijn snufferd. Die twee onbehouwen jongelingen moeten maar eens uit puberen hoor. Ik word er doodmoe van de hele dag politieagentje te moeten spelen. Aurora raakt al in paniek als ze Skylar ziet. En vanmiddag ook, vloog hij haar echt vanuit het niets aan. Hij was even vergeten dat ik in de buurt zat. Maar dan kost het nog moeite ook om hem van zijn plannen af te brengen. Waren ze maar eens gewoon lief voor elkaar, al zou ik al gelukkig zijn met elkaar verdragen. Zou dat ooit over gaan dit?

De vrijdag vraag, van de Vertellis mail, die ik elke vrijdag krijg, was; welke niet zo fijne gebeurtenis van de laatste tijd, blijkt toch positief te zijn. Die is voor mij wel heel makkelijk te beantwoorden; mijn vertrek bij mijn vorige werkgever! Wat ben ik daarna op gaan knappen zeg, echt bizar. Ik ging er dan ook zo met een enorme tegenzin heen. Daar werd ik alleen maar zieker van. Kan je nagaan wat het met je doet! Ik zag laatst, op tv ergens, iemand die op het werk gepest werd en eigenlijk heb ik dat ook zo meegemaakt. Want erg netjes ben ik niet behandeld. Ik had er nooit over nagedacht, dat dit eigenlijk gewoon naar en kinderachtig pestgedrag was. Al voelde het wel zo. Gelukkig ben ik een sterke persoonlijkheid en sta ik ook sterk in mijn schoenen. Anders had ik er ernstig beschadigd door kunnen raken. Alleen, mij raken ze niet. Ik draag alles wat er op mijn pad komt en ik kan dat prima aan.  

Ze zullen ooit een keertje hetzelfde op hun bordje krijgen. Sommigen zelfs in dit leven nog maar anders in een volgend leven. En dan snappen ze niet waar ze het aan verdiend hebben. Net zoals ik afgelopen twee jaar had. Ik zal ook zo ooit gehandeld hebben maar goed, dat is nu klaar, ik heb het terugbetaald door hetzelfde te lijden. Zo werkt dat. In principe dus mijn eigen schuld, maar wel fijn als je dat weet. Ja, na dat met wederzijds goedgekeurde ontslag, ben ik weer helemaal mezelf aan het worden. Heerlijk weg bij die negativiteit en die druk om niks. Er zit wel een heel groot voordeel aan. Vooral als je met mensen spreekt die daar ook gewerkt hebben, die zeggen allemaal hetzelfde.

Als je straks waar dan ook werkt, in wat voor functie dan ook, dan lijkt het wel alsof je in de hemel bent gekomen. Want ze hebben er zoveel druk op je gelegd en ze vroegen zoveel voor wat ze je betaalden, eigenlijk werkte je in de hel. Zo voelde het voor mij ook, zeker dat laatste anderhalf jaar, voor ik ziek werd. Natuurlijk, is was toen al lang ziek, alleen dacht ik dat het bij het ouder worden hoorde. Ik ga toch altijd over mijn grenzen en bij dit dus ook, jaren en jaren lang. Tot ik zo ziek werd.

En pas nu, een half jaar na mijn ontslag, ben ik weer bijna bij waar ik hoor te zitten. En inderdaad, zo veel zal ik nooit meer van me laten eisen. Maar ook, en dat hoor ik rond me van veel oud collega’s, nergens eisen ze zo onzinnig veel van je. Dus ja, dan kom je ergens waar collega’s vinden dat ze het heel druk hebben en jij denkt dan, dat ze gek zijn want jij vindt het rustig. Dat is wel heel apart natuurlijk. Maar zo gaat het wel zijn, want ik ben in de hel geweest. Ik hoef niet gelijk door naar die zevende hemel, die eerste zal best prima bevallen! Komt helemaal goed, slechter terecht komen, dat kan in elk geval niet.

"De gevaarlijkste hartziekten zijn nog steeds: afgunst, haat en hebzucht."

Pearl S. Buck - Amerikaans schrijfster en Nobelprijswinnaar literatuur (1938) 1892-1973

Wat een leuke en aparte dag heb ik gehad. Ik ben vanmorgen vroeg die kapotte sensor op de post gaan doen, met track en trace kan ik zo zien of ze hem binnen hebben. Dan hou ik het in de gaten, want ik wil hem wel zo snel mogelijk weer terug. Niet werkende lampjes boven de spiegel, dat is niks. Ik ben ook Kim gaan ophalen, voor een dagje hier gezellig. Als ze hier heen komt, ga ik haar altijd even halen. Kleine moeite want het is net vijf minuten rijden en als ze met het OV zou komen, dan doet ze er meer dan een uur over. Dat komt omdat er alleen zo’n hele rare verbinding mogelijk is met hier. Vanaf mijn adres, kan je door heel Rotterdam komen, behalve naar Overschie. Daar woont Kim en dus ga ik haar altijd maar even ophalen en weer terug brengen. Wat ik al zei, zo’n kleine moeite, dat vind ik helemaal niet erg.

Daan gaat het weekend naar Frankrijk en zij gaat niet mee. Daar voelt ze zich nog niet goed genoeg voor. Maar zondagmiddag komt hij weer thuis en dan is het wel zo gezellig als zij daar dan ook is. Daarom vierden wij Moederdag vandaag gewoon. Ik vind dat toch alleen maar commercieel gedoe hoor, daar niet van. Ik heb ook altijd gezegd, vanaf ze klein is, als je me bloemen wilt geven, dan vind ik dat hartstikke leuk. Moet je me bloemen geven omdat de hele wereld dat doet, dan is het niet echt, dan wil ik ze niet. Het is elke dag Moederdag,  geef me bloemen omdat je dat leuk vindt om te doen. Dat heeft zij ook een beetje zo van me overgenomen. Ze had wel een cadeau voor me gekocht, omdat ze dat zo leuk vond om te doen. Kijk, dan is het wel echt uit het hart en niet uit de verplichting. En dan is het veel leuker.

Ik had wat lekkers bij de koffie, zij had croissantjes. Gezellig met de koffie zitten kletsen, geluncht en meer gekletst. Nu zullen Kim en ik nooit uitgepraat raken maar dit keer hadden we ook wat diepere gesprekken. Dat is altijd zo fijn en ik vind dat ook leuk. We vertellen elkaar altijd alles en er is niets in mijn leven, dat Kim niet weet. Voor haar heb ik geen enkel geheim en zij ook niet voor mij. In onze levens is heel veel gebeurd en ik heb nooit ergens over gelogen tegen haar. Ook niet als het er dan voor mezelf minder gunstig uit zag. Ik heb een hartgrondige hekel aan liegen en daarom doe ik het zelf ook niet. Tenzij het een wit leugentje is om iemand niet te kwetsen. En zelfs dan voelt het niet prettig.

Ik heb wel geleerd dat ik soms beter kan zwijgen maar dat is een ander verhaal. In elk geval, wij hebben heerlijke gesprekken gehad en ook heel veel zitten lachen. Van mijn cadeautje wist ze wel dat dit een schot in de roos zou zijn. Ze had bij de Jozef Rulof stichting, het posterpakket voor me besteld. Jozef was ook een trancemedium. Hij ging soms in trance en dan schilderden grootmeesters de mooiste schilderijen door gebruik te maken van zijn handen. En dat zijn heel bijzondere schilderijen. Ik zit al jaren te wachten op een tentoonstelling maar dat kan nog wel even duren, helaas. In dit pakket zaten zes hele grote en twee iets kleinere posters, van een paar van die schilderijen. Een tijdje geleden heb ik twee kleintjes gekregen van een vriendin. De levensharp zat daar ook bij.

En toen kwam ook vandaag een cadeau binnen, ook van een vriendin, en dat was ook een hele grote ingelijste afbeelding van diezelfde levensharp. Nu heb ik er opeens drie! Zouden ze me wat willen vertellen boven? Ja, ga harp spelen haal ik eruit, tot nu toe. Iets wat ik als klein kind trouwens altijd wilde. Helaas hadden we daar geen centjes voor, dat vond mijn moeder altijd erg. Kim moest er ook om lachen, maar er zaten nog zeven anderen in het pakket van haar. We gingen ze eens even allemaal bekijken en Kim zocht ze erbij op de site. Voor de afmetingen en van sommigen wist ik de naam niet. Toen viel ons iets raars op. Want op de site stonden de blauwe bloemen erop, die mijn moeder eerst voor haar rouwkaart had willen gebruiken. Op het laatste nippertje wilde ze toch opeens witten orchideeën toen.

Maar die blauwe bloemen zaten er helemaal niet in? Oh? Wat raar! Maar wat er wel in zat, maar wat niet op de site stond, was het prachtige schilderij ‘Christuslicht’. Op de één of andere manier, mag ik niet die blauwe bloemen krijgen of zo. Nou ja, zal wel een reden hebben. Door al die aparte dingen, werd het wel een speciale dag. Ook om de gesprekken maar de Kosmos wilde het ook nog eens even benadrukken. We kregen echt om de haverklap te maken met synchroniciteit. Heel apart was dat. De tv stond aan op de achtergrond, wij kletsten daar toch wel overheen. We zaten herinneringen op te halen, iets wat Kim nog heel goed kon herinneren. Wij fietsten toen samen naar de manege, ze was een jaar of zes of zo. Onder het tunneltje dat we dan door moesten, kwam er een man naast me fietsen en die wilde me aanranden.

Echt bizar, met een klein kind achterop en aan mijn stuur twee tassen vol appels voor de paarden. Ik werd heel fel en schopte van me af en Kim viel hem aan vanuit haar kinderstoeltje achterop. Zoveel tegenstand had hij niet verwacht en hij fietste er snel vandoor. Dat we toen niet gevallen zijn is een wonder te noemen. Want de fiets was gevaarlijk aan het slingeren geweest. Huilend kwamen we aan op de manege en ik ben toen met een paar van de paardenmannen nog op zoek gegaan. De aanrander heeft toen een flink pak slaag gekregen. Ik denk niet dat hij het ooit nog heeft gedurfd in onze buurt. Veel vrouwen en meisjes van de manege moesten namelijk door dat tunneltje en dat pikten die vaders niet.

Kim zegt, hij pakte je toen zo bij je kont en op de tv hoorden we ‘werden bij hun kont gepakt’. Wij schoten keihard in de lach met grote ogen van verbazing! Vraag me niet in welke kont-tekst (ja grapje) dit gezegd werd maar het was heel grappig en apart. Zo gebeurde er nog een paar keer zulke dingen. Kim zegt iets van ‘oh ik weet al op wie die lijkt’ en ik zeg ‘ja, je vader’. Horen we, weer op tv, ‘ja dat is je vader’. Nou ja… We hadden het ook over de tijd toen we in België woonden, hoe vaak we wel niet naar Baarle Nassau gingen. Hup, opeens reclame voor een nieuwe quiz of zo, we hoorden opeens; wist je dat er in Baarle Nassau voor iedere inwoner zeven koeien wonen? Wij lagen helemaal dubbel ondertussen. Wat is er aan de hand joh? Er waren er nog meer hoor maar ik wil er geen boek over schrijven of zo.

Synchroniciteit wil je laten weten dat je op de juiste plaats bent, op de juiste tijd. En dat voelde ook zo, het was een leuk en bijzonder dagje. Ik heb mijn nieuwe gordijnen ook opgehangen tussendoor. Staat ook weer zo leuk en de katten hebben ze volledig besnuffeld. Toen ik Kim weer naar huis had gebracht, heb ik de mooie grote lijst met de levensharp opgehangen. Ik had nog een mooie lijst en daar heb ik één van de kleinere posters ingedaan, genaamd ‘Moeder en kind’. Heel passend vond ik wel, die heb ik als moeder van mijn kind gehad en hij hangt nu vlakbij de foto van mijn moeder met haar twee kinderen. Ja, het was een bijzondere dag, mijn Moederdag en die vind ik veel leuker dan verplicht op de zondag! Ik heb genoten met mijn dochter, eigenlijk was het meer Moeder-dochterdag! Ik vond het heerlijk!

"Als men het antwoord niet kan uitspreken, kan men de vraag niet stellen."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Ik moest gisteren wel lachen. Mijn broer stuurde via de app, of ik ook nog familie B.A.G. Crielaard op dat huisnummerbord wil zetten. Hij stuurt een gefotoshopt voorbeeld mee. Ik moest zo lachen want ik had dat al gedaan. Als soort verrassing zeg maar, omdat ze het bord al gezien hadden. Het waren nog bijna dezelfde letters ook. Alleen had ik het aan elkaar geschreven en zijn voorbeeldje was los geschreven. Nou ja. Grappig hoe zoiets kan gaan soms. Toeval bestaat niet alleen hoe het dan precies zit, geen idee.

Wat ook grappig is, of meer wie eigenlijk, dat is Skylar. Wat een gekke kat is dat toch! Ik was net een beetje wakker aan het worden op de bank. Aurora lag bij mij, Rainbow lag in de grote ton, Moonlight lag in de grote krabpaal. Skylar lag in het radiatormandje. Omdat ik aanstalten maakte om te gaan staan, wilde hij ook uit het mandje springen. Meestal spurten ze dan met zijn allen naar de keuken, om vast bij de keukenkastjes klaar te staan om te gaan ontbijten. Dat mandje zit niet helemaal vastgeklonken aan de verwarming. Omdat Skylar een lompe kat is, en nogal onbehouwen springt, bewoog het mandje heel hard. Dat maakt nogal een herrie aan de verwarming.

Hij schrok er blijkbaar zelf ook van en hij draait zich om en geeft het mandje toch een paar tikken. Hij keek er heel boos bij. Ik lag helemaal in een deuk en ook dat werd me geloof ik niet in dank afgenomen. Alsof hij voelde dat hij zich een beetje raar gedragen had of zo. Mopperend slenterde hij naar de keuken. Ik liep grijnzend achter hem aan, de rest stond al klaar in de keuken. Behalve Aurora dan. De laatste tijd gaat ze weer in de zijkamer zitten wachten en wil ze daar eten. Ook goed hoor, dan eet je daar toch. Ik dacht dat ze steeds vaker bij de jongens zou eten, toen ze daar steeds dichterbij wilde eten maar nee, ze is weer terug bij de zijkamer. Ach, ze zal haar redenen wel hebben. Met weer een kras over haar neusje, snap ik haar wel. Stoute broers heeft ze.

Na de cits eten te hebben gegeven, ging ik met verse koffie even naar het ochtend journaal kijken. Het verliezen van Ajax nam een groot deel van het nieuws in. Skylar was bovenop de salontafel komen zitten. Hij bleek een rasechte Rotterdammer te zijn want toen er goals van Tottenham werden getoond, zat hij opeens met belangstelling naar het scherm te kijken. Kim d’r kat kijkt altijd en graag tv. Hier hebben ze dat alleen maar heel even gedaan, toen ze nog heel kleine kittens waren. Nu geen van allen, tot Skylar dan weer, vanmorgen. Hij bleef zelfs even zitten kijken naar het interview met één van de spelers. Grappige gozert, die Skylar. Een echte Rotterdammert.

Ik had vandaag zo’n geen zin om er sollicitaties uit te gooien. Het moeten er vier worden, ik had er vandaag twee willen doen en dan maandag de laatste twee. En toen dacht ik, waarom mezelf twee dagen iets vervelends laten doen? Daarom doe ik ze gewoon alle vier maandag. Ik zal heus wel wat vinden. Ik ga er niet al te veel energie in stoppen, maar dat lijkt me logisch. Ik hoest me ook al twee dagen de blubber. En dat nadat het wereld astma dag was, twee dagen geleden. Ook niet aardig! Ook al heb ik er met medicatie totaal geen last meer van, toch heb ik het wel. Heel af en toe voelt het nodig, maar vaker vergeet ik in de ochtend mijn medicijnen te nemen. Normaal voelde ik dat direct, dat ik ze nemen moest. Nu niet meer. Stoppen met roken heeft wel effect, dat blijkt.

Vandaag ben ik de hele dag aan het rekenen geweest. Niet met de rekeningen hoor maar met beter rekenen, de app. Ik had het al een tijdje verzaakt en wilde het inhalen. Straks heb ik het behoorlijk nodig, in de opleiding. Daarom kan je het maar beter oefenen. Niveau 1 en 2 ben ik weer bij. Daar was ik toch ook wel een tijdje mee bezig. Niveau 3 heeft nog wel een dag of 15 die ik nog moet doen. Maar na de hele ochtend al te hebben zitten rekenen, had ik er geen puf meer voor. Ik had het andersom moeten doen, eerst het moeilijkste niveau en dan naar makkelijker. Dan had ik het wel afgemaakt, denk ik. Nu was ik al murw van al die sommen en ze werden alleen maar moeilijker. Niveau 3 doe ik van de week wel bijwerken.

Met de rest zit ik weer goed op schema. Soms maak ik een hele stomme fout omdat ik dan niet genoeg nadenk. Als ik dan de uitleg zie denk ik; zie je wel doos, dat had je kunnen weten als je even had nagedacht. Of soms heb je de verkeerde aangevinkt, dan let ik niet goed op. Ook zo stom. Maar ja, dan moet je maar beter opletten. Maar er zitten sommen bij, echt hoor, die zou je je grootste vijand niet eens willen laten uitrekenen. Vreselijk! In de opleiding heb ik één dag theorie en een halve dag voor Engels, Nederlands en rekenen. Ik hoop dat ik goed op niveau zit, geen idee wat ze je daar gaan geven natuurlijk. Wel spannend allemaal hoor, hoe zwaar zal het worden allemaal? Waar ga ik stage lopen? Allemaal even afwachten. Was het maar vast zo ver. Wees voorzichtig met wat je wenst, voor je het weet, krijg je het ook…

Vandaag moest ik na het rekenen wel even gaan ontspannen hoor. En dan ga ik altijd schilderen, dat ontspant me altijd zo lekker. En ik heb nog genoeg om af te maken. Als eerste maar even verder met de mini doekjes op ezeltjes. Twintig moet ik er maken. Ik heb wat verschillende stijlen gedaan. Ze gaan naar een bejaardentehuis. Een initiatief van Karina. Als ik wat meer tijd zou hebben dan zou ik er zelf ook nog een aantal bij doen. Alleen durf ik dat even niet te beloven. Is er tijd, dan maak ik ze zeker maar ik beloof niets. Dan kan het ook niet tegenvallen. Jawel, je ziet wel, ik heb geleerd van dat lange ziekbed. Grenzen zijn belangrijk, niet alleen om naar anderen aan te geven maar ook voor mezelf. Komt helemaal goed met mij, en mijn grenzen ook.

Ik had er al een paar gedaan en in mijn hoofd lijkt alles vaak veel groter dan het is. Ik wilde nog dit en ik wilde nog dat. Maar voor ik ook maar erover na kon denken, wat ik allemaal nog meer wilde op die kleine doekjes, waren ze al af. Oh oké! Dan zullen we het hiermee moeten doen. Dat ging sneller dan ik in mijn hoofd had. Voor vandaag hou ik het voor gezien. Morgen pakketje retour sturen, misschien zet ik mijn grote doek, dat nu wit hangt te zijn, zonder iets erop, boven de bank, in de paarse achtergrondkleuren. Misschien, ik weet het nog niet. Het weekend doe ik ook alleen maar leuke dingen.

Zondag ga ik even naar mijn broer, we hebben allebei gebrek aan een moeder tegenwoordig. Daar hoef ik niet meer heen. Kim komt niet zondag dus daar hoef ik ook niet voor thuis te blijven. Ik ben niet zo’n kerkhof ganger. Wat daar ligt is alleen maar het aardse restje, niet mijn moeder, die zit in mijn hart. Anderen hebben zoiets weer wel nodig. Gelukkig mag dat ook. Ik ga het bord langs brengen, kunnen ze het ophangen, als ze dat leuk vinden. Mag Ben gelijk even kijken naar mijn olie en mij laten zien waar het allemaal zit. Ik ben daar zo ontzettend blonT in. Zal vast allemaal in orde zijn.  Lekker rustig allemaal, nu kan het nog!