"De uitzondering bevestigt dat de regel fout is."

Richard P. Feynman - Amerikaans natuurkundige en Nobelprijswinnaar 1918-1988

De deur is ondertussen ontdaan van zijn zwarte laag. Ik denk toch dat ik hem zwart moet maken, misschien wel satijnglans in plaats van hoogglans. Anders is het de enige lichte deur bij alle andere zwarte deuren. Ik weet niet of ik dat leuk vind, met mijn combinatie afwijking. Ik denk er nog even over na. Het ziet er heel anders uit, die poster weg én dat zwart weg. Dat wel. Niet slecht hoor maar afwijkend. Ach, ik heb nog zoveel te doen, hij komt pas veel later aan de beurt. Tot die tijd zal ik zo af en toe even nadenken over hoe ik het nu precies wil doen.

Dit schreef ik vanmorgen en toen ben ik van alles gaan doen. De deur is ondertussen alweer gewoon zwart. Maar het is wel mat zwart en er moet nog een tweede laag op, dat is wel zeker. En dat geeft niet, zo gebeurd. Dit gebeurt wel vaker, dat ik iets over moet schrijven omdat ik opeens iets totaal anders doe. Daarom liet ik het dit keer staan. Het is ook de reden dat ik meestal aan het einde van de dag schrijf, dan schrijf ik over de dingen die al gedaan zijn. Mij kennende gooi ik zelf ook altijd roet in mijn eigen ‘schrijf-eten’. Ik heb nog elf dagen voor die sollicitaties dus ik heb er wel een paar uitgezocht maar die ga ik woensdag afmaken. Morgen staat er al iets anders op de planning.

Ik heb wel één sollicitatie gedaan, in plaats van drie. Het is nogal een werk, vind ik toch, om iets geschikts te vinden. Open klikken, lezen, oh nee, jakkes. Herhaal met meestal hetzelfde effect op het einde. Of een salaris waarvan ik nog niet een rond zou kunnen komen ook al zou ik 80 uur per week werken. Dat schiet ook niet op. Dus eer je echt wat dingen hebt, ben je al de hele dag kwijt. Tenminste, zo ging het vandaag en de vorige keren waren weinig anders.

Om mijn geest wat ontspanning te gunnen, en mijn nek- en oogspieren ook, ging ik tussendoor dus maar even wat verven. Zoals de deur en de achtergrond van mijn grote doek boven de bank. Die is nu donker paars en ik weet nog niet of ik het zo wil laten of dat ik er nog iets anders overheen wil. De deur is dus, zoals ik al zei, weer helemaal zwart, deel één. Deel twee komt van de week wel. Het valt nu in elk geval niet meer zo uit de toon bij de rest. Ik heb een schets gemaakt van hoe ik de bloemen wil. Eigenlijk net een beetje als het grote boeket dat ik naast de tv heb staan. Met een grote strik om de stelen in plaats van een vaas. Tenminste, dat lijkt mij nu leuk. Wie weet wat het gaat worden. Ik verras zelfs mezelf altijd.

Omdat ik grotendeels met die vacatures bezig was, begon ik me iets af te vragen. Want de vacature waar ik vandaag op solliciteerde, vind ik ook echt heel erg leuk. Stel je nou eens even voor dat je wordt uitgenodigd voor een gesprek. Kijk, realistisch gezien wordt het een afwijzing hoor, zoals al zo veel waar ik op gesolliciteerd heb. Maar stel, want ik ga ervan uit dat mijn opleiding zal worden goedgekeurd, al is het niet 100% zeker. Wel 99%, maar die ene procent is wel cruciaal. Maar goed, even verder, ik word uitgenodigd en ik ga nog een ronde in en het wonder geschiedt; ik word aangenomen. Wat moet je dan doen?! Daarom vind ik het zo vervelend, dit solliciteren. Ik wil niet voor zo’n dilemma komen, zolang ik nog niet 100% ben van die opleiding. Want wat kan je dan het beste doen?

Stel je zegt er nee tegen, want je wilt die opleiding doen. Maar dan krijg je een week later te horen, dat je er geen toestemming voor krijgt. Nou, dan trek je toch je haren uit je hoofd? Maar stel je gaat het doen en je krijgt een week later te horen, dat je opleiding goedgekeurd had geworden. En je begint in je ‘nieuwe job’ maar dat bevalt niet, of van ene kant, zij of ik, of van twee kanten zelfs. Mag je dan alsnog die opleiding gaan doen? Dat lijkt me dan rijkelijk te laat. Oh wat een doemscenario’s zeg! Daar moet je toch niet aan denken?! Maar het zou zomaar kunnen gebeuren! Misschien kan ik toch beter solliciteren op onzin baantjes die ik toch niet wil, tot ik weet hoe of wat met de opleiding. Maar ja, ik kwam deze ook zomaar spontaan tegen. Bovendien, zo zit ik niet in elkaar, dat vind ik dan zonde van mijn tijd en energie.

Krijg ik net een mailtje binnen, van het bedrijf waar ik die lichtjes op sensor had gekocht, waarvan de sensor niet werkte. Ik heb natuurlijk alleen die sensor opgestuurd en de lichtjes laten zitten, omdat die het gewoon doen. Nu was dit zo niet de bedoeling maar ik had geen zin om mijn muur te beschadigen. Daarom dacht ik dat het bedrijf daar wel over zou vallen en moeilijk zou gaan doen. Niet dus. Ik krijg zo snel mogelijk een werkende sensor opgestuurd. Zodra die is ingepakt, krijg ik bericht met een track&trace.

Nou ja, dat is goeie service! Nu is het precies gegaan zoals ik wilde en eigenlijk een klein beetje op gestuurd heb. Dat hebben ze mooi opgepakt daar en zo zijn we allemaal tevreden. Ja toch?! Ik vind hem helemaal goed, ik zal ze een goede review geven in elk geval. Hopelijk branden mijn lampjes binnenkort spontaan in het donker als ik naar het toilet loop. Ik ben benieuwd of het ding ook op de katten reageert. Zo ja, dan heb ik vaak nieuwe batterijen nodig, denk ik toch.

De vier sets glazen heb ik ook al een tijdje klaar. Het wachten is op de opdrachtgever die ze komt halen. Dan heb ik nog maar een paar opdrachtjes. Echte opdrachten zijn vier brillenkokers en een muurschildering die ik eerst op canvas wil maken. Dan krijg je het ‘gevoel’ ervoor in je vingers, kan ik niet goed uitleggen hoe ik dat bedoel. Maar ik wil dat dan op de muur maken, maar als ik het al een keer in het klein gemaakt heb, dan is het straks makkelijker op de muur te maken. Zoiets. Dan heb ik nog veel dingen staan op mijn painting to do lijstje maar dat is allemaal voor mezelf en hier. De deuren op de gang, het witte paard met bloesem afmaken en een schilderij detailleren. Dat laatste is dan niet voor mezelf. Dus dat heeft niet echt haast en komt wel goed. Die deuren en het grote schilderij hoop ik wel voor juli af te hebben. Naast de opdrachten natuurlijk. Die moeten sowieso af.

Arme Roortje, was ze daarnet lekker op het balkon gegaan. Skylar was ook op het balkon. Viel de deur dicht en ik had niet gezien dat zij er was. Is Skylar haar aan gaan vallen, de rotzak. Alsof hij wist dat ze geen kant op kon. Ik hoorde haar schreeuwen en greep gelijk in natuurlijk. Zij rent hard naar binnen en gaat die vervelende Rainbow weer achter haar aan. Maar die liep met een dikke staart bij de trap weg. Die zal wel een mep gehad hebben. Gelijk heeft ze. Ik mopper wel op haar als ze al gaat gillen voor ze wat doen maar ja, geef haar eens ongelijk. Oh wat vind ik dit toch vervelend, als ze weer zo naar tegen elkaar doen. Dat is alweer een tijdje zo. Bah. Als ik ze lief voor elkaar kon slaan, zou ik ze echt meppen, al hou ik daar niet van. Helaas, dat werkt zo niet. Als iemand er iets op weet, dan hoor ik het graag.

Ik vind het zo zielig voor haar, ze heeft alleen de avondjes als ze bij mij op schoot ligt. En soms in de nachten, slaapt ze in mijn armen. En in het weekend de vroege ochtend, als zij en Moontje bij me liggen. Voor de rest moet ze altijd op haar hoede zijn, of ze nou eet of naar de bak gaat. Meestal ligt één van de pubers wel op de loer voor haar. Arm moppie. Ik vind dat ze wel beter verdient! Na dat ruige leven op de straten van Athene, zou ze nu juist rust moeten hebben. Alleen, hoe krijg ik dat voor elkaar? Ik zou er aardig wat voor over hebben, als je het zou kunnen kopen. Jammer dat daar geen winkels voor bestaan.

Hopelijk gaat het binnenkort weer over en zijn ze weer wat vriendelijker voor elkaar. Ik reken er gewoon op dat het straks vreedzaam zal zijn, als de jongste twee uit gepuberd zijn. Alleen als ik dat felle bekkie van Skylar zie, als hij haar aanvalt, dan zakt die hoop weer een beetje in mijn schoenen. Toch blijf ik ervoor duimen. Duim maar met me mee, alle beetjes helpen. Ze zijn echt allemaal zo lief, maar alleen niet voor elkaar. Daar moet toch iets mee te doen zijn? Misschien moet ik ze naar Parijs sturen, met zijn viertjes. Daar is een rattenplaag en kunnen ze wat met elkaar een band aanknopen? Dan ga ik mee om ze te begeleiden. Ach ja, wishfull thinking, het kan zo leuk zijn maar wat zou het mooi zijn als het waar zou worden. Voor ons alle vijf hier. Moet kunnen!

"De meeste dingen in het leven doet men, ook al doet men het anders voorkomen, vanwege de vrouwen.
"

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962

Ik vond het vandaag zo’n echte zondag. Dat kan je wel eens hebben. Door het ziek zijn de laatste twee jaar heb ik al geen werkritme meer. Maar omdat ik continu diensten had, waren zondagen voor mij ook niet echt zondagen meer. Al vanaf halverwege de jaren 90 heb ik continu gewerkt. Dan zijn weekenden geen weekenden meer. Dan loopt alles een beetje door elkaar. Het meeste heb ik het vrij zijn tijdens feestdagen gemist. De laatste jaren viel die manier van werken me dan ook steeds zwaarder en wil ik nu ook absoluut geen continu meer draaien. Hoe dat gaat bij een apotheek, geen idee. Ja, die hebben ook weekenddiensten en nachten maar niet voor iedereen volgens mij. Nou ja, ik ga me daar niet druk om maken.

Mocht het zo zijn dan zal het eens in de zoveel tijd zijn. Dat is toch weer heel anders dan het altijd te hebben. En door hoe ik de laatste maanden een beetje zelf ben gaat sturen erin, zijn de weekenden ondertussen ook echt weekenden geworden. Eigenlijk is dat wel heel lekker, eerlijk gezegd. Ik riep altijd dat ik dat niet wilde maar nu het zo is, vind ik het echt fijn. Zelf doe ik dit nu door doordeweeks de wekker te zetten en allerlei klussen te hebben. In het weekend lekker rustig aan wakker worden en dan zien we wel hoe en wat. Natuurlijk staan er dingen op de lijst, ik ben nou eenmaal een lijstjes mens, maar die moeten niet.

Vandaag dan ook nog eens het zonnetje erbij. Toen ik naar mijn broer en San reed, scheen het al zo fel. Grappig genoeg is het bij hun in de tuin net zo als op het balkon van mijn moeder. Mocht het buiten best fris zijn, en ging je dan op mam’s balkon zitten, dan had je direct het idee in een ander deel van de wereld te zitten, zo heet was het daar dan. Dat gaat in Ben zijn tuin nu ook zo, buiten licht fris, bakken in de tuin. De honden waren heel rustig en zelfs de vogel deed geen pogingen om je trommelvlies te laten springen. Die beestjes weet niet wat ze overkomen is, net zoals ik gisteren schreef over werkgevers, zo zijn zij qua huis van de hel naar de hemel gegaan. Alleen die rare vorige bewoner die, zeker met elektra, zoveel enorm domme dingen heeft gedaan. Daar mag Ben wel iets aan gaan doen. Ze zouden gevarengeld moeten eisen van die eikel, echt hoor! Daar moet hij echt even achteraan gaan want het is niet erg vakkundig gekeurd. Dit is echt idioot.

Ik zei nog, zo jammer dat ik er niet bij was toen. Ik had ze op al die achterlijke punten gewezen hoor, die zie ik gelijk. Ik kan zelf te veel en zie direct wat er wel en niet klopt. Dit zijn niet eens verborgen gebreken, dit zijn zuiver zichtbare gebreken. Hij zal er voorlopig nog behoorlijk werk aan hebben, voor alles helemaal in orde is. Ik zou ze echt een rechtszaak aan hun broek doen, als het zo aan mij verkocht was. Als er mensen mee gaan die er verstand van horen te hebben, dan hebben die nou niet echt goed gekeken volgens mij. Wie heeft die eindkeuring gedaan? Die zou ik wel eens willen spreken! Kijk, het is echt een geweldig leuk huis, maar hoe kan zo’n vrouw goed vinden dat haar man zo loopt te beunhazen met dingen waar hij, overduidelijk, geen verstand van heeft. Met twee kleine kindertjes is dat tekenen voor een ramp in de toekomst.

Gelukkig is mijn broer ook wel handig, dat kan hij wel. Of hij heeft vrienden die het weten, hij komt er wel uit. Mijn irritatie is echt op die vorige bewoner gericht, hoe kan je zo dom zijn! Zoveel gevaarlijke dingen die je zo successievelijk vindt in dat huis. Het is een wonder dat die man nooit 220 heeft gekregen! Echt hoor, wat een beunhaas. Ben heeft zo zitten vertellen wat hij allemaal nog van plan is, allemaal leuk en vooral in de tuin. Ja, daar zou ik me ook het meest op richten. Heerlijk zoveel mogelijk buiten verblijven. Daar hebben ze dan eindelijk een tuin voor. Lekker met de hele dag zon, beter kan je het niet hebben. Meer ruimte en van buiten kunnen genieten, beter kan je het niet hebben. De rest komt nog wel. Ik heb in elk geval even heerlijk zitten genieten van de zon!

Mijn broer hield zich gelijk bezig met het ophangen van het huisnummer schilderij/plank, of hoe je het ook noemen wilt. Hij vond hem mooi en San ook, missie geslaagd. Ik vind het zelf ook een erg leuk ding! Voor hier hoef ik het niet te doen maar misschien straks, als ik een ander huis krijg, is zoiets voor mij ook leuk. Hoe dat gaat worden ligt aan de straat waar ik ga wonen. Heel leuk om te doen en blij dat ze er blij mee zijn! Toen ik weer naar huis reed was ik helemaal suf door de zon. Thuis heb ik dan ook zitten suffen op de bank een beetje. Ik had vanmorgen vroeg al gestofzuigd en de Nu moet ik zo gaan eten, de cits hebben al gegeten. Ik wil nog steeds mijn paars/lila achtergrond maken.

Gelukkig is het zo lang licht en kan ik dat zo na het eten nog doen, als ik nog zin heb. Anders wordt dat gewoon van de week. Ik heb alles al klaar gelegd, dus ik kán zo beginnen. Zelfs de spons is al nat. Ja spons, want zulke grote achtergronden, of muren bijvoorbeeld, die doe ik met een spons. Dat gaat tien keer sneller én mooier dan met een penseel of kwast. Een spons is voor de grotere oppervlakken juist heel prettig. En verschillende sponzen, verschillende effecten. Ik moet ook nog zo’n natuurspons hebben, die is gewoon zo’n rechthoekige maar daar gaat het ook prima mee hoor. Maar goed, eerst blog, dan eten en dan wel of niet.

Hopelijk gedraagt Rainbow zich vanavond iets genuanceerder met snoepietijd. Maar als ik dan kijk naar hoe hij net deed, toen ik zei dat ik eten ging pakken, heb ik weinig hoop. Nu lagen mijn benen bijna open, dat kon ik nog net voorkomen. Hij is zo gefixeerd op die eet- en snoepmomenten, dat is niet normaal. Gisteren was het weer eens zo’n snoeptijd gone wrong. Ik heb een behoorlijk diepe kras op mijn arm en gaten in mijn hand. Puur omdat ik dan zeg, dat het snoeptijd is. Meestal kan hij zich beheersen, de kleine Rainbow, maar soms gaat hij helemaal los en dan is niets veilig. Ook ik niet, of juist ik niet. Hij nam nu ook weer zulke rare sprongen, mijn watermeloen vloog door de kamer en ik lag helemaal open.

Dan mag je wel zeggen dat ik niet zo blij met ze ben op dat moment. Dus dan scheld ik terwijl ik loop op te ruimen en de rest rent dat ook weg. Rainbow weet heus wel dat het aan hem ligt maar de rest gaat preventief weg. Binnen een minuut ben ik weer afgekoeld hoor en toen de meloen weer op het bordje lag, riep ik ze weer voor hun snoepjes. Nog moest ik hem afremmen, hij stikt er dan bijna in, zo gek doet hij dan. Ondertussen klopt mijn onderarm van mijn duim tot mijn oksel en het werd helemaal dik. Ja ja, levensgevaarlijk hier op sommige momenten. Na zo’n incidentje gaat het meestal een paar weken weer redelijk goed. Maar nu springt hij me ook net weer een stel kapotte benen. Hij kan er echt niets aan doen, hij eet nooit brokjes dus, zeker in verhouding tot de rest, heeft hij altijd trek.

Daar komt zijn te grote enthousiasme ook door. Ik weet dat ook wel, dus ik zal hem er niet voor straffen maar ik moet hem toch echt wel een heel klein beetje binnen de perken houden. Anders gaat het straks echt een keertje goed mis, of hij valt zich te pletter door zijn rare sprongen. Maar je kan er toch niet echt boos op worden? Het is alleen maar enthousiasme. Het boze komt dan ook van de pijn en dat is echt pittig hoor, van die scheermesjes door je arm. Nou ja, het geneest altijd wel snel maar het is dit keer wel behoorlijk diep en dik. Toch krijgen ze straks weer snoepjes. Eerst maar eens mijn eigen eten op gaan eten. Dat wordt ook wel tijd! Morgen weer een nieuwe week, hopelijk met lekker veel zon! Ik vermaak me altijd wel maar toch, met een beetje zon ziet de wereld er weer veel liever uit. Het wordt tijd voor wat hogere temperaturen, ik stem voor!

"De meeste dingen in het leven doet men, ook al doet men het anders voorkomen, vanwege de vrouwen."

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962