Ik zag ergens iets voorbij komen, als grapje maar ik zag dat al weer helemaal voor me. Ik zou toch al heel graag willen dat mijn begrafenis een feestje wordt ooit, met veel lachen en leuke herinneringen ophalen en dat soort dingen. Beter dan zo’n hele droevige gebeurtenis. De mensen die me het meest na staan weten wel, dat ik er zelf nooit rouwig om zal zijn. Ik zie het als geboren worden in een nieuw leven. Reden tot feest dus. Bij bruiloften heb je altijd die gewoonte dat de bruid het bruidsboeket over haar schouders gooit en dan wil een stel gillende vrouwen dat ding altijd vangen. Wie het vangt is de volgende bruid. Nu lijkt het mij leuk om één van de bloemstukken van de kist te pakken en de menigte in te gooien. Kijken wie het vangen wil! Ik zie zoiets voor me en dan lig ik helemaal dubbel.

Ik zeg nou wel menigte maar wie weet komen er maar twee of zo. Dan is het iets minder leuk maar het kán nog wel. Ik denk in beelden en bij dit soort dingen denk ik in complete videoclips. Al komt dit meer neer op slapstick. Ik zie mijn dochter een snoekduik bij het bloemstuk vandaan maken. Zij vindt het maar niks, dood gaan. Ik zie het echt al allemaal gebeuren. Oh dat zou zo echt iets voor mij zijn. Alleen denk ik niet dat iemand mijn wens zou durven uitvoeren. Jammer, dan maar de traditionele saaie boel. Geef mij dan maar zo’n Cajun begrafenis, compleet met jazzband en al. Dat past veel meer bij mij. Vier mijn leven, vier dat ik verder mag en vooral vier de leuke tijden die we gehad hebben. Goh, waar zo’n voorbij komend grapje je al niet naartoe kan laten denken.

Vandaag had ik hele andere dingen willen doen maar uiteindelijk ben ik bijna de hele dag bezig geweest met het schilderen van mijn enorme doek boven de bank. Ik heb het er op een gegeven moment ook maar afgehaald en tegen de tafel gezet. Ik viel steeds bijna om. Op een bank staat het niet zo stabiel, zo in de zachte kussens. En je hebt toch natte verf in donkere kleuren in je handen en je staat op een zachtgrijze bank. Tel maar uit. Geen goeie kansberekening. Ik kreeg gelijk bezoek. Skylar ligt meestal bij me in de buurt als ik aan het schilderen ben. Hij vindt het leuk om de penselen te zien bewegen, denk ik. Hij kijkt altijd met enorme belangstelling naar wat ik aan het doen ben. Zo grappig is dat, gezellig ook wel. Nu kreeg ik meer bezoek. Moonlight lag vanuit de hoogste mand al met een totaal overzicht, die lag daar goed. Ik heb ondertussen de schets in krijt van de orchidee er al opstaan. Als ik tijd en zin heb, dan ga ik eraan beginnen. Want dat staat net iets leuker boven de bank.

Aurora en Rainbow kwamen wel even kijken wat ik nou toch weer allemaal aan het doen ben. Ja, staat daar opeens zo’n grote lap voor de tafel en daar zit ze met stokken herrie op te maken. Ik begrijp het best. Rainbow wilde zelfs een rondje er omheen maar dat ging niet helemaal goed. Hij heeft het wel aan alle mogelijke kanten lopen bekijken. Overal aan snuffelen ook. Gelukkig was het niet meer kletsnat. Acryl droogt redelijk snel, wel zo handig met nieuwsgierige katten in huis. En dan vind je vaak genoeg nog pootjes overal. Ik had ook nog een ‘glas in lood’ fles gemaakt. Niet echt in lood maar met reliëf-lijnen ingevuld met glasverf. Ik vind hem wel mooi geworden.

Ik ben ook nog steeds bezig met de naaidoos en de beautycase ook. Elke keer een klein stukje zwart op beiden en er moeten nog meerdere lagen van zwart komen ook. Daarna gaat het dezelfde weg maar dan met een laag lak. Daar zal ik ook nog wel even zoet mee zijn. Morgen ga ik de boel weer even goed doen. Dan kan ik het weekend er weer tegenaan met mijn schilderdingen. Tussendoor ben ik ook continu bezig geweest met het zoeken naar een paar vacatures waar ik ook op gesolliciteerd heb. Die taak is ook weer gedaan voor deze vier weken. Verder is het wachten op de goedkeuring voor de opleiding. Ik dacht nog, dat moet nu al wel vier weken geleden zijn. Het zou vier tot zes weken kunnen duren namelijk. Kijk ik in mijn agenda, ben ik er 30 april geweest. Oeps. Het leek veel langer geleden dan dat. Dan nog maar eventjes wat meer geduld opbrengen. Ik heb toch maar een heel vreemd tijdsbesef.

Ondanks dat alles nu in doorzichtige opbergdozen zit, ben ik toch nog wel vaak steeds dingen kwijt. Heel irritant is dat. Al weet ik nu van het meeste wel waar het is. Vorige week had ik eindelijk de plastic bordjes weer gevonden, daar doe ik verf op als het veel moet zijn, maar ik ben ze alweer kwijt. Vanmorgen had ik er eentje nodig en ik zag ze nergens en heb ook geen idee wat ik er dan mee gedaan moet hebben. Annoying! Ik snap er ook niets van, want alles moet hier gewoon zijn. Of in één van die bakken, of de laatjes of kastjes om me heen. Overal gekeken en nergens bordjes gezien. Ik heb het maar opgegeven, ik heb nog wel meer dingen waar verf in kan maar dat is het punt niet. Het meeste laat is staan zoals het staat maar ik ga toch nog wel wat dingetjes omgooien. Hopelijk kom ik dan ook weer dingen tegen. Ik word hier zo moe van af en toe! Ze komen altijd wel weer terecht maar pas als ik het niet meer nodig heb.

Zo meteen komen de boodschapjes lekker thuis. Ik vergeet het wel eens maar Picnic is lekker handig hoor. Ze brengen het helemaal boven en zo hoef ik niets te sjouwen. Op het moment is het echt een beetje overbodige luxe, moet ik eerlijk toegeven. Maar straks, tijdens werken en studeren, lijkt het me echt een uitkomst. Als ik vandaag bestel, kan ik het morgen al laten brengen. Minimaal 25 euro zit je ook zo aan. Dan hoef je eigenlijk de deur niet meer uit. Dat zal vast vaak genoeg enorm goed van pas gaan komen! Dat weet ik wel zeker. Voor de cits alles via Zooplus en voor mezelf via Picnic. Dan kan ik zo van school of werk door naar huis want daar komen de boodschapjes vanzelf. Wat dat betreft vind ik dit een ideale tijd. Shoppen online, ook zo’n uitkomst. Ik hoef er in principe niet meer uit, alleen omdat ik het weer zo lekker vind. Luxe hoor!

Er zit er weer eentje heel irritant te zijn voor het beeldscherm. Rainbow gaat link met zijn rug naar me toe zitten. Hij weet dat hij voor mijn neus zit. Hij werpt af en toe een blik naar achter om te zien of ik hem wel zie. Ja, ik zie je hoor, ik kan je moeilijk niet zien. Irritantje. Een heel schattig irritantje, dat dan weer wel. Dat schuine koppie als hij omkijkt. Ahhhhh, smelt… Ik heb hem op de foto gezet, kunnen jullie het zelf zien. Als hij merkt dat ik gewoon door typ, dan gaat hij aan het beeldscherm hangen. Ik schuif gewoon het documentje weer de andere kant op. Uiteindelijk gaat hij dan wel weer een keertje weg, of ik moet naar het toilet of zo. Dan gaat hij vanzelf weg. Tot die tijd wil hij gewoon een heel klein beetje aandacht. Ik kroel hem maar eventjes en kietel hem het bureautje af. Ik ben toch klaar nu.

"Een verzoener is iemand die de krokodil voedt in de hoop het laatst opgegeten te worden.

Origineel: An appeaser is one who feeds a crocodile, hoping it will eat him last."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Ik maakte me gisteren al zorgen want er zou een pakketje komen als ik bij de kapper zou zijn. Als het goed was zou er een werkende sensor in zitten. Hopelijk zouden ze het dan bij de buren afgeven. Zie ik bij de kapper een berichtje van PostNL binnen komen, het zit in de brievenbus. Jeetje zeg, hadden jullie dat er niet gewoon bij kunnen zetten? Stel je voor dat je van alles regelt en ze proppen het in de bus. Toen ik het uit de bus haalde, bleek wel dat het eigenlijk niet de bedoeling was geweest. De hele bovenkant van de envelop was eraf gescheurd. Het paste dus net niet echt maar het was er met een beetje licht geweld toch in gepropt. Eerlijk gezegd niet zo netjes van deze bezorger.

Ik gelijk dat ding bevestigen en ja hoor, deze sensor doet het. Eigenlijk doet deze sensor het veel te goed. Het is ook nooit goed hè, ik moet er om lachen. Deze werkt in elk geval en gaat netjes binnen één of vijf minuten weer uit. Hij zou eigenlijk alleen in het donker moeten werken maar deze werkt continu. Nou ja, hij doet het in elk geval. Er zit een on/off op en die gebruik ik dan maar. Toen ik mijn tandenborstel ging pakken heb ik hem maar uitgezet. Het ding heeft bijna de hele avond de gang verlicht want de katten lopen daar vaak. Die moeten naar de bak in de badkamer en dan moeten ze daar langs. Geen andere route mogelijk. Voor de lampjes weer uitsprongen liep er alweer een kat langs en bleven ze weer langer branden. Grappig maar je gaat als een gek door je batterijen heen zo natuurlijk. Ik ga maar eens van die oplaadbare proberen of zo.

Dan het songfestival, dat kunnen ze beter songfestivalS noemen. Daar bedoel ik niet het meervoud mee. Jeetje zeg! En dan nog dubbelop ook. Ik kijk er niet naar hoor, al jaren niet. Een paar jaar geleden op aandringen van een collega zitten kijken maar ik vond het echt een crime. Vre-se-lijk! Vanmorgen was het alleen volop in het nieuws en daarom heb ik er toch iets van meegekregen. San Marino heb ik een stukje van gezien. Die man zong zo vals als de neten! Echt bizar! Maar dan nog het ergste, die is door?! Nou als dat niet vals is, dubbelop! Vroeger, voor Kim geboren werd, vond ik het nog leuk om te kijken. Maar de boel veranderde en toen vond ik het niet leuk meer. Er mocht niet meer in het Engels gezongen worden maar in de eigen taal. Dat geeft Engeland, Ierland, Frankrijk een behoorlijk windje mee. Dat is niet het ergste. Er zijn bepaalde landen die elkaar steunen of ze nou iets goeds insturen of niet. Zoals al die Oost Europese landen elkaar steunen, sorry hoor, wees gewoon eerlijk!

Ik kan daar echt niet tegen. Wat ik al zei, het is vals spel allemaal. Dus wat heeft het dan voor zin? Net zoals je van die boxers hebt, die KO gaan omdat ze daar flink voor betaald worden omdat dit beter is voor de weddenschappen die er gesloten zijn. Zit daar nog iets van sportiefs aan? Olympische spelen en Russen met hormonen, daar klopt toch ook niks van? Dan hoeft het van mij allemaal gewoon niet meer. En aan het nieuws te merken vanmorgen, is er nog geen snars verbeterd. Het is gewoon het Eurovisie Songfestivals, klaar. Ik vind het liedje van Nederland wel lekker in het gehoor liggen, dat dan weer wel. Maar als je wint of ergens onderaan staat, het is geen zuivere koffie. Waarom dan al die moeite doen? Heel apart. Zelfs zonder dat ik ernaar kijk, irriteert het me al. Geef mijn portie maar aan San Marino of zo…

Omdat ik gisteren nog net niet weg moest maar te weinig tijd had om nog te gaan schilderen of zo, gen ik een doos uit gaan zoeken. De inhoud van die doos, ik heb geen dozen meer nodig verder. Ik had die meegenomen van de zolder en ik wist dat er dingen in zaten die ik niet weg wilde gooien. Een sprookjesboek, waar ik vroeger over de mooie plaatjes heen had gekleurd en ook wel dingen uit nageschilderd heb. Oh wat vind ik dat nu zonde, dat ik dat mooie boek zo heb toegetakeld. Ik kan het niet meer terugdraaien. Mijn nichtje heeft exact hetzelfde boek maar zij was wel altijd zuinig op dat soort dingen. Ik ben nooit zo geweest. Kreeg ik een dure Barbie, dan ging ik die opmaken met stift of haar nagels ermee lakken. Tja, ik moet altijd alles een eigen draai geven. Dat is eigenlijk nog steeds zo.

Ik let misschien iets beter op, of ik kijk naar de waarde van iets maar toch. Ik sloop het zo om er iets mee te doen dat niemand heeft. Ik kan er ook niets aan doen. Dat gaat niet met 100% alles maar wel veel. Mijn moeder werd daar vroeger altijd helemaal gek van, wat ik me wel kon voorstellen maar wat me niet tegen hield. Ik kwam weer een stapel ouwe tekeningen ook tegen. Jeetje zeg, ik zat toen zeker in mijn ‘Japanse’ periode. Het in Japan op school verplichte boek "Moesasji" heb ik verslonden, pracht verhaal. Ik had toen ook een prachtige Japanse Hakata pop, met certificaat van echtheid en al. Ja google dat maar eens, te veel om uit te leggen maar ze zijn echt schitterend. En daar was ik zo gek op, dat ik haar na ging tekenen. In dat sprookjesboek stond ook een prachtig verhaal over een Japanse prinses en ook haar heb ik nagetekend. En nog wat andere Japanse thema tekeningen erbij. Geen idee waar ik die vandaan had. Wel grappig om dat zo weer te vinden. Ik heb ze op de foto gezet, voor bij de verzameling van 20 of meer jaren geleden getekend. Ik heb er een mapje van, zo komt er elke keer wat bij.

Het beeldje van de Geisha is wat beschadigd. Heel erg zonde maar niet expres gedaan door mij. Niet eens door mij punt. Ze is nog prachtig hoor maar niet meer zo mooi en delicaat als ze ooit was. Ik heb haar jaren geleden aan Kim gegeven, met certificaat erbij. Ik ben over mijn “Japanse’’ periode heen. Ik zit nu in de bloemen fase. Die hou ik als mijn laatste, ik verander niks meer. Dit staat allemaal heel gezellig, toch ook chique en is apart genoeg omdat ik het zelf zo maak. Ik heb een jungle fase gehad, toen moest alles met dierenprints. Ik combineer altijd tot in het extreme, ook met dat. In mijn Japanse periode had ik ook allemaal hoogglans zwarte meubelen. Ik stofte me rot. Nu nog trouwens want ik heb weer veel zwart. Maar niet Japans meer, misschien een heel klein beetje, door de bloemen. Ik ben dus eigenlijk weer een klein beetje terug bij af maar dan anders. Het zal zo moeten zijn.

Vannacht weinig geslapen, die dingen op je hoofd trekken dan een beetje. De kapster had me al gewaarschuwd daarvoor. Dat kan drie dagen tot een week duren, voor je eraan gewend bent. Nou, dat wordt een slaperig weekje dan. Ook niet vergeten er vlechten in te doen, om te voorkomen dat het te erg gaat klitten. Ik ben nogal een woelmuis en zie er altijd uit als een ontplofte Einstein in de vroege ochtend. Ja, dubbel zo erg dus. Geen overbodige luxe bij mij, die vlechten. Pokke hontas gaat naar bed. Ik zou het moeten filmen. Ik zou nog wel wat meer willen schrijven maar mijn moeder heeft me geleerd; als je niets liefs te zeggen hebt, dan zeg je maar niks. Dat lijkt me een goed plan, lastig maar goed plan. Op de foto’s de gevonden kunstwerkjes. Op zijn minst 20 jaar geleden gemaakt, of zelfs langer geleden. Ik heb ze niet allemaal gedateerd. Beginnersfoutje!

"Dit is niet het einde. Het is niet eens het begin van het einde. Maar het is misschien het einde van het begin.

Origineel: Now this is not the end. It is not even the beginning of the end. But it is, perhaps, the end of the beginning.
Bron: Toespraak november 1942
"

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Heb ik weer, ik moest vandaag in de vroege middag naar de kapper, wat doe je dan in de ochtend? Ik denk, ik verf de deur voor de tweede keer, zodat hij mooi gedekt zwart is. Zie ik opeens, bij de deur van het toilet waar ik langs loop, dat ik een heel klein stukje vergeten ben te verven in de damp kleur. Nou ja! Dat is dat nou niet eerder heb gezien! Moet ik potverdrie toch nog een liter bij laten mixen. Ik zal wel kijken hoe duur dat is, misschien kan ik toch beter 2,5 doen dan. Ik weet het nog niet. Ik moet de plafonds ook nog wel doen maar dat hoeft echt niet direct. Nou ja, dat is zo’n vraag, die zie ik wel beantwoord door mezelf als ik daar voor de balie sta. Hoe krijg ik het voor elkaar dat niet te zien.

Op zich is het niet erg. Gisteren, toen ik dat grote doek aan het verven was, schuurde ene hoek ook steeds over de muur. Ik vond dat nog zonde omdat ik geen verf meer had. Nu ga ik voor de volgende laag helemaal los, ik moet toch weer bij kopen. Dan kan dit ook geen kwaad meer. Dat komt wel goed dan. Ach ja, blonT! Laat ik het daar maar op houden. Heel stom zo’n stukje. Maar dat komt omdat die gang, met of zonder bovenlicht, toch vrij donker is. En het zit in zo’n hoekje, dat het niet opvalt. Tot opeens je oog erop valt, zoals nu. Ik heb snel mijn oog weer opgepakt en ik ben de deur gaan verven. Voor je het weet is de ochtend voorbij.

En dat was ook zo. Wel was de deur geverfd, een viezig witte naaidoos werd zwart en een dure beautycase van Samsonite is opeens zwart geworden. Ook die was niet mooi meer van ouderdom maar verder prima in orde. Dan kan je dat ding nog een heel fijn tweede leven geven. Ze zijn nog niet klaar hoor, de naaidoos en de beautycase. Die moeten in gedeeltes en die doe ik zo af en toe tussendoor. Want ik ga toch ook de wc deur van de poster ontdoen en dan hoop ik dat ik die net zo makkelijk van de laag verf af krijg als bij de voordeur het geval was. Dan zal ik die ook matzwart maken. Ik moet nog meer doen met de achtergrond van het grote doek. Dat is niet naar mijn zin, er moet nog iets anders mee en ik weet nog niet wat. Maar dat komt wel, ik loop er elke keer tegenaan en straks denk ik dan opeens, oh dat moet ik doen. Tot die tijd hangt hij daar prima!

Ik ben dus naar de kapper gegaan, want ik wilde er extensions in. Het is voor de helft afgebroken door mijn idiote ‘verf je haar donkerrood’ actie waar ik depressief van werd. Nou ja, de actie erna dan, het weer in zijn blonde eer herstellen. Maar, eerlijk is eerlijk, ze hééft het blond gekregen. Angelslook is toch wel echt een hele goeie kapsalon. Want ik ga niet graag naar de kapper, laat dat duidelijk zijn. Ik ga het liefste nooit, ik heb er een hekel aan. Vorige keer was het zo’n lange zit, dat ik er helemaal beroerd van was. Maar ja, twee keer ontkleuren en dan weer kleuren en het daarna weer toonbaar maken. Oké dat kan lang duren. Maar nu had ik best wel sneller terug kunnen zijn. Al moet ik wel zeggen dat ik Angel bewonder. Zij gaat totaal nergens van stressen, lijkt mij.

Uiteindelijk was ik pas na zessen thuis. Toen ben ik maar als eerste de cits eten gaan geven. Die deden alsof ik de verloren zoon was. Nou, daar zullen ze toch echt aan moeten wennen want straks ben ik alle dagen weg. Ach, daar zijn ze ook zo aan gewend. Ze zijn nu verwend natuurlijk. In elk geval, ze hadden waarschijnlijk gewoon honger maar het is wel leuk om je zo geliefd te voelen. En een klein beetje zullen ze me echt wel gemist hebben hoor. Nu zijn ze allemaal alweer op het balkon. Ik had de balkondeur voor ze open gelaten. Ik weet hoe graag ze buiten zijn. Dus als ik niet thuis ben om tegen te zeuren dat de deur open moet, laat ik hem open als ik weg ga.

Nee, ze kunnen niet via het balkon binnen, dat zou voor iedere buur te zien zijn. Daar hoef ik niet bang voor te zijn. Maar ik doe het alleen in het voorjaar en zomer. Niet in de herfst zodat de ijsbloemen op de ramen kunnen komen. Het zou vandaag minstens zestien graden worden dus vond ik dat het wel kon. Kon best, hij staat nu nog open!

Ik ben erg blij met mijn haar. Het ging mij niet om lengte maar om een beetje volume. En nu heb ik beiden. Toch wel leuk, al zeg ik het zelf. Dan kan mijn eigen haar ondertussen weer een beetje er tussen groeien. Dan vallen die korte plukjes die er nu over tussen zitten, niet zo op. Voorlopig heb ik het wel weer even gehad hoor. Ik vind het een veel te lange zit. Ik denk tegen de tijd dat Ben en San gaan trouwen, dat ik wel weer een keertje ga. Door die donkere aanzet is mijn uitgroei niet zo heel erg zichtbaar. Die is trouwens toch heel erg grijs en dat vind ik niet zo erg. Prima geregeld zo. Gewoon even helemaal niets doen. Tegen die tijd moeten de extensions wel weer goed gezet worden of misschien zelfs al eerder. Dat zal ik wel gaan merken.

Zit ik gisteren nog zo’n doemscenario te bedenken, over dat van die baan krijgen en niet weten wat je dan moet doen, krijg ik vandaag een mail binnen. Ik ben door de eerste ronde, de brievenronde. Nu gaan ze de CV’s lezen en aan de hand daarvan, zal je worden uitgenodigd of niet. Oké dan, wie had dat kunnen denken. Best snel ook want ik heb hem gisteren pas ingestuurd. Het zal toch niet waar zijn hè! Nou ja, ik zal het maar gewoon afwachten. Toch weer een stapje bij het scenario dat ik gisteren schetste. Hopelijk kom ik niet voor dilemma’s te staan. Aan de andere kant, zou dat dan ook weer pure luxe zijn. Dan weet ik wel weer iemand die ik om raad zou vragen.

Morgen weer een dag, kort blogje in verhouding maar ja, het kind heeft honger! En dan ga je opschieten. Ik had beter vanmorgen die blog alvast geschreven of zo. Maar ja, toen had ik het druk met verven van deuren en zo. Ik had gehoopt niet zo heel laat thuis te zijn. Die hoop laat ik de volgende keer maar thuis. Dat lijkt me realistischer. Op de foto mijn nieuwe haartjes, waar ik best blij mee ben, én het stukje muur dat ik vergeten was. Ja, echt blonT weer. Vandaag heb ik maar weer wat donker erbij laten doen, kunstmatige intelligentie. Het was nodig…