"Ik kan twijfelen aan de werkelijkheid van alles, maar niet aan de werkelijkheid van mijn twijfel.

Origineel: Je puis douter de la réalité de tout, mais pas de la réalité de mon doute.
Bron: Les faux-monnayeurs (1926)"

André Gide - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951

Ik heb nu al twee dagen een dik oog. Het is nog pijnlijk ook. Het zal zoiets zijn als de onderkant versie van een strontje op je oog of zo? Geen idee, vlakbij mijn ooghoek onderin zit het en ik had er de eerste dag ook nog eens een diepe hoofdpijn door. Kim zegt dat ik ermee naar de dokter moet. Tenminste, van wat ik ervan kon verstaan want zij heeft zo lopen hoesten, dat je haar praktisch niet meer hoort. Ik ben nooit zo van naar de dokter gaan. Wat moet hij hier dan mee? Ja, het is dik, nee niks aan te doen. Volgens mij moet je gewoon wachten tot zoiets over is. Als het maandag nog even dik en pijnlijk is, dan zal ik wel even bellen. Hopelijk heeft Kim eerder haar stem terug, al ben ik bang dat dit niet zal lukken. Arm kind!

Gisteren lagen zowaar Aurora en Skylar samen bij me op de bank. Oké Moonlight lag er ook bij maar die doet nooit zo heel moeilijk. Maar de twee aartsvijanden zo dicht bij elkaar, dat is al wel heel lang geleden. Heel voorzichtig kon ik mijn gsm pakken en er een foto van nemen. In het begin bleven ze elkaar aanstaren. Dan moet je het goed in de gaten houden want voor je het weet geven ze elkaar dan een mep. Soms gaat Aurora ook alvast maar gillen omdat hij haar meestal aanvalt. Zij heeft zoiets van, je kan het maar vast laten weten. Ik geef haar geen ongelijk. Maar nadat ze een tijdje hadden liggen staren, deden ze toch maar net alsof het ze niets kon schelen, zo dichtbij elkaar te liggen.

Ze deden net of ze lekker gingen liggen slapen. Nou, ik was erg onder de indruk en heb ze bedankt voor dit mooie gebaar naar elkaar. Hopelijk gaan ze het vaker doen zo. Wie weet worden het ooit goeie vrienden, al ga ik nu wel heel ver hoor. Elkaar goed verdragen zou ik al zeer tevreden mee zijn. Dat ze gewoon allemaal lief tegen elkaar doen. Spelen prima, maar niet plagen of aanvallen. Dat wil ik gewoon niet. De jongsten zijn nu net twee geweest, lekker aan het puberen en proberen hoger in rang te komen. Tenminste, dat denk ik. Als ze straks klaar zijn met puberen, dat het dan een stuk rustiger zal worden in de gelederen. Ik hoop het van harte!

Net zoals ik op het grote doek het basispatroon in krijt erop heb gezet, zo heb ik dat ook op de matzwarte voordeur gedaan. Dat gaat een enorm boeket bloemen worden. En nu heb ik alvast in krijt een beetje erop gekalkt welke bloemen er waar komen. Dan gaat er straks een donkerdere kleur op dan de bloem zelf zal worden, zo krijg je diepte. En kan ik er tussendoor overal blad en groen doen, waar dan af en toe ook de bloem weer overheen zal vallen. Dat maakt het wat makkelijker op zo’n groot oppervlak. Zo heb je meer overzicht. Anders heb je kans dat het of te groot of te klein wordt. Nu kan je het nog veranderen.

Daarom gebruik ik er ook krijt voor. Heel handig want je kan dat met je vinger zo wegvegen. Als je iets fout doet dan is het zo weer hersteld. En je kan er ook zo overheen verven, zonder dat je er ook maar iets van merkt. Toen ik klein was mocht ik nooit op deuren krijten, dat maakt het nu extra leuk. Ik herinner me opeens dat mijn moeder daar gek van werd. Ik zag altijd overal iets in, en dan tekende ik het gelijk. Maar dan wel op het behang of de muur waar ik het op zag. Ik heb vaak genoeg op mijn kop gehad en ik bleef het gewoon doen. Het ging sneller dan ik kon denken dat ik dat niet mocht doen. Daarom vond ik het misschien wel dubbel zo leuk nu gewoon op de deur te hebben gekalkt. Wel hoop ik dat ik er snel aan toe zal komen om het erop te schilderen.

Het grote doek heb ik ook op de grond staan. Die wil ik ook snel weer hebben hangen. Ik wil de orchidee die ik wil gaan schilderen zo echt mogelijk laten lijken. Of dat gaat lukken weet ik nog niet. Ik kan prachtige bloemen schilderen maar zo echt alsof het bijna een foto is, dat is weer een heel ander verhaal. Toch ga ik het proberen. Lukt het dan lukt het, zo niet, is het toch een mooi schilderij. Ik heb net een aantal blaadjes grijs gemaakt. Ik ga het blaadje voor blaadje doen, dan is het overzichtelijker dan dat je gelijk gaat proberen die hele orchidee in ene keer te doen. Dan kan het heel overweldigend veel en moeilijk lijken. Maar als je je nou op één blaadje concentreert, dan werkt dat heel anders. Vroeger liet ik me dan nog wel eens overweldigen, nu niet meer, nu breek ik het af in kleine behapbare stukjes. Dat werkt stukken beter.

Ik heb ondertussen heerlijke muziek op. Echt heel erg ouderwets. Dat kwam omdat afgelopen week Doris Day is overleden. Toen ik klein meisje was, was zij op het hoogtepunt van haar roem geloof ik. Oh wat kon ik genieten van die heerlijke feel good films van haar. Calamity Jane, Pillow talk met Rock Hudson, oh van die heerlijke romantische zwijmelfilms met vaak ook de leukste liedjes. Ik zwijmelde helemaal weg bij Rock Hudson, waarvan geen mens toen wist, dat deze knappe mannelijke man homo was. Ik viel toen wel vaker voor homo’s haha. Maar Rock, dat kan niemand me kwalijk nemen toch zeker? Dat was toch echt wel de voorloper van George Clooney hoor, qua uiterlijk. Als ik foto’s van hem zie, vind ik hem nog steeds prachtig.

Die heerlijke meezing liedjes waren dat in die films. Zelfs nu kent een hoop jeugd het liedje Que sera sera. Al zullen ze geen idee hebben bij wie dat eigenlijk vandaan komt. Zulke films kwamen vaak op de zaterdag in de vroege avond of in de middag. Ik was groot fan in elk geval en heb de meeste wel minstens één keer gezien. Ik had ook een elpee met haar grootste hits en ik zong ze allemaal uit volle borst mee. Toen ik net Secret Love mee zong, verbaasde ik mezelf door nog de hele tekst er zo uit te gooien. Dat zit er gewoon blijkbaar nog, diep van binnen. Wie had dat gedacht, zo blond ben ik dan toch ook weer niet. Doris werd 96 dus ze is niet gegaan aan haar melktanden. Maar wat heeft ze de wereld eens groot stuk leuker gemaakt. Dank je wel daarvoor Doris, je hebt mijn jeugd echt wel opgeleukt!

En dan zit je door al die ouwe liedjes te kijken en dan vind je vanzelf weer één van de mooiste liedjes die er zijn, Donny Hathaway, A song for you. Daar moet ik altijd van huilen, al vanaf ik het de eerste keer hoorde en niet eens wist wat hij precies zong. Geen idee waarom maar het gebeurt elke keer. Zo prachtig, de muziek, de tekst, zijn stem. Alles bij elkaar blijft het me raken. Zucht. Al zijn liedjes zijn prachtig maar deze spant de kroon. Daarom komt er vandaag heel weinig uit mijn handen. I’m lost in music. Maar dat mag best wel een keer. Ik moest ook wel even het liedje van Nederland uit mijn hoofd zien te krijgen. En die had ik tot een week geleden zelfs nog nooit gehoord. Kan je nagaan! Dat is dus wel een liedje met effect. Ik heb het net maar even opgezocht ook.

De hele week heb je al Eurovisie Songfestival items overal en dan hoor je steeds maar die ene zin van dat liedje. En die ene zin kreeg ik niet meer mijn hoofd uit. Gelukkig is het er nu even uit door al de prachtige muziek. Misschien ga ik vanavond eens een poging wagen om naar het gebeuren te kijken. Nu Nederland toch zo hoog staat ingeschat door de bookmakers. Aan de andere kant, misschien spant het hele Oostblok nu toch weer samen en winnen we weer net niet. Dan wint er zo’n act die vals zingt en daar kan ik niet tegen dan. Onrechtvaardigheid en ik, dat gaat niet samen. Ik weet het nog niet.

Ik loop met van alles achter wat ik heb opgenomen, Game of Thrones moet ik nog kijken, voordat ik spoilers te zien krijg overal. Al die series, dat gaat allemaal niet tegelijk. Laat ik mezelf maar eens verrassen vanavond, ik weet het gewoon nog niet. Of lezen, met de muziek op de achtergrond? Ook een optie. Oh wat zal ik vanavond nou toch eens gaan doen? Spannend! Ik kan mezelf zo verrassen soms. Ondertussen staat alles van Simply Red op, en nu even weer een blaadje schilderen? Nee, katen eten geven, dat lijkt me beter! Hup Holland Hup vanavond, of ik nou kijk of niet! 

"Het leven is de som van al je keuzes.

Origineel: La vie est la somme de tous vos choix."

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Gisteren zag ik in de 5 uur show opeens het topic katten en hun namen voorbij komen. Of ze hun namen wel kennen. Loretta Schrijver vond ze niet zo slim als honden. Dat klinkt als een echt hondenmens, terwijl ze toch ook een kat heeft. Ik ben ook een hondenmens hoor, dat weet ik wel, maar ik heb nu al zoveel jaren katten. Ik ben ze ook meer en beter gaan kennen. Katten zijn veel en veel intelligenter dan honden. Nee, ze doen geen trucjes, tenminste niet zo snel. Niet omdat ze dat niet kunnen maar omdat ze daar geen trek in hebben. Net als met het luisteren naar hun naam. Ja, ze weten dat je roept, nee, ze hebben nu net even geen zin om te komen. Straks, als ze wel zin hebben, dan komen ze gelijk.

Honden kan je alles wijs maken, katten niet. Katten weten best veel. Ook hebben katten een beter geheugen. Als jij ’s morgens iets liefs voor ze doet, dan kan het zijn dan je in de late middag opeens wordt overladen door kopjes en knuffels. Dat weten ze dan nog en dan geven ze hun affectie en dank je wel gewoon wanneer het hen uitkomt. Ze zijn daar veel en veel slimmer in. Ben je agressief tegen een kat, denk dan niet dat hij ooit nog bij je in de buurt komt. Dan houdt hij je behoorlijk scherp in de gaten. Vrienden worden jullie nooit meer. Dat is bij een hond wel anders. Volgens mij was het maar een topic om wat tijd te vullen want echt verstand hadden ze er niet van.

Op Facebook ben ik nog nooit zo vaak van profielfoto veranderd als in de laatste paar weken. Eerst natuurlijk omdat ik van blond naar rood ging. Omdat ik er maar niet aan kon wennen ook maar gewisseld steeds. Daarna omdat ik zo blij was dat ik weer blond was en nu weer omdat ik blij ben met mijn haar. Tja. En dan te bedenken dat de foto die genomen was op mijn kleindochters 16^e verjaardag, er jarenlang heet gestaan, zonder ooit gewisseld te worden. Sorry hoor, maar het zal wel weer over gaan. Dan heb ik opeens een foto waar ik echt tevreden over ben en dan staat die er weer voor een paar jaar. Iedereen wil toch een foto waar je jezelf enigszins toelaatbaar op vindt staan? Ik ook.

Ik heb van de week een nep glas in lood motief op een fles gemaakt. Ik vind hem wel geslaagd. Daarna heb ik er nog eentje gemaakt. Totaal andere stijl maar ook leuk. Ik heb de vier sets met glazen al heel lang klaar staan. Alleen degene die ze op moet komen halen, is niet zo heel snel. Maar goed, voor mij is het fijner dat wat af is, de deur uit kan. Daarom zal ik hem straks weer eens even een herinnering sturen. Ze zijn wel mooi geworden. Weer vier sets en elke set is weer anders. Ik zal van de flessen en glazen wel een foto erbij doen.

Vandaag had ik eigenlijk Kim op gaan halen. Dan halen we samen wat boodschapjes, doen een bakkie, zoals we dat hier noemen. Maar Kim is wel heel erg verkouden. Ze geeft zelf de schuld aan Daan, mijn cleanson, die haar heeft aangestoken. Die was vorige week ziek. Omdat ze nu al helemaal geen puf heeft, hoest en hoofdpijn en keelpijn, hebben we dat maar een paar dagen opgeschoven. En eerlijk gezegd zit ik er ook niet op te wachten om aangestoken te worden. Ik begin me net weer een heel klein beetje de oude te voelen na al die jaren ziek zijn en ik ben heel vatbaar. Dus nee, dank u. Volgende week doen we het wel.

Ik moet ook naar de Action maar niet dringend of zo. En een litertjes Damp kleur halen moet ik ook nog. Maar dat kan allemaal volgende week. En omdat ik opeens de hele dag over had, heb ik veel af kunnen maken. Ook het schilderij dat een cadeau wordt voor mijn broer en schoonzus op hun trouwdag, heb ik de laatste hand aan gelegd vandaag. Die moet goed drogen nu en dan kan ik het inpakken vast. Ook weer iets dat ik van het lijstje kan halen. Schiet goed op zo. Lekker is dat, als je een lijstje dat je al een tijdje had, ziet slinken. Eindelijk! Er komt schot in de zaak. Ik haal me ook iets minder nieuwe dingen op de hals, daarom gaat het aardig. Voordat Karina komt logeren in juni, wil ik praktisch alles afgewerkt hebben. Hopelijk weet ik dan ook al dat alles erdoor is en wanneer de opleiding zal gaan beginnen.

Ik weet zulke dingen graag ruim op voorhand maar ja, je hebt niet overal in te sturen. Helaas. Wie weet hoor ik het sneller dan ik denk. En tot die tijd vermaak ik me wel. Ik heb het meer dan druk, ik heb gewoon zoveel te doen hier nog allemaal. Ik vraag me nog steeds af hoe ik dat ooit deed allemaal. Meer dan veertig uur in de week werken en dan ook dit allemaal nog doen. Oké, niet het schilderen dan, dat heb ik jaren niet meer gedaan. Alleen omdat Petra, mijn Paranormaal Therapeute, toen zei dat ik dat weer moest op gaan pikken, omdat het me zou ontspannen, ben ik er weer aan begonnen. Toen is het wel een eigen leven gaan leiden. Wat heb ik veel gemaakt zeg, de afgelopen anderhalf jaar bijna. Veel technieken erbij geleerd en totaal nieuwe technieken. Dat is toch wel het mooie van het internet. Als ik dat vroeger ook had gehad, dan had ik een hele andere kant op gegaan met mijn leven. Dat denk ik wel, in elk geval.

Op zich gaat je leven zoals het hoort te gaan, alles ligt al zo’n beetje vast en alles is al zo’n beetje uitgestippeld. Ja, natuurlijk is er vrije keus, en die heb ik dan ook volop gemaakt. Toch kom je uiteindelijk toch op exact dezelfde plek uit, het heden. We zouden ons helemaal nergens zorgen om moeten maken. Natuurlijk moet je niet als een dooie op de bank gaan hangen, eens je dit weet. Je mag heus wel blijven werken aan hoe je iets en wat je voor iets wilt. Als je nou eens bedenkt dat je later je leven terug mag kijken, zittend op de bank met een beker popcorn en een frisdrank, dan kan je toch maar beter maken dat je jezelf ermee vermaken kunt.

Ik heb het wel spannend gemaakt hoor, soms een beetje té? Het is in elk geval niet saai geweest als had ik daar soms in de meest woelige tijden best wel eens op gehoopt. Maar ja, het gaat zoals het gaan moet, hoe vaak we ook een zijpad kiezen, uiteindelijk komen we toch daar waar we zijn moeten. De een gaat rechtstreeks, de ander via omwegen maar van A tot Z blijft van A tot Z. De ene doet er alleen een stuk langer over dan de ander omdat ze meer omwegen of doodlopende wegen pakken. Wat maakt het ook uit, je komt toch waar je zijn moet. Geniet ook van de reis zelf!

"Het beste wat men kan hopen is aan het eind een beetje minder degene te zijn die men aan het begin en in het midden was."

Samuel Beckett - Iers-Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1969) 1906-1989