"Er zijn twee motieven om een boek te lezen: het ene, om er van te genieten; het andere, om er over te kunnen opscheppen.

Origineel: There are two motives for reading a book: one, that you enjoy it; the other, that you can boaaiabout it.
Bron: The conquest of happiness (1930). Voor de volledige tekst zie: russell-j.com
"

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Er lijken wel meer dingen zomaar te verdwijnen en niet alleen hier in mijn huis. Ik weet nog dat ik in januari al het werk dat ik in 2018 heb gemaakt, op mijn Facebook pagina van Ria’s Art Corner heb gezet. Ik weet dat 100% zeker want ik kreeg weer veel commentaar op alle foto’s. Het feit dat het schilderij, dat ik zelf het minst mooi vond, juist het meeste commentaar kreeg, weet ik het nog door. En diegenen die op wat dingen hebben gereageerd zullen het ook nog wel weten. Ik zocht net iets en dacht, oh dat pik ik er daar gelijk uit. Tot mijn grote verbazing, stonden er maar een paar foto’s in het album ‘alles van 2018’. Schiet mij maar lek hoor maar ik heb er zelf niets vanaf gehaald. Het is alleen wel allemaal weg. Net als de doos vol met korte leggings, totaal verdwenen.

Nou laat ik me niet kisten hoor, ik ben ze er gewoon weer op gaan zetten. Alleen zou ik dan zo graag willen weten hoe dat kan? Het kan toch niet zo zijn dat Facebook zoiets zelf doet? Zo ja, dan zouden ze dat op zijn minst toch wel door moeten geven? Echt hoor, ik wil alleen maar begrijpen hoe dat kan en dat zit er niet zo in geloof ik. Ik zal er wel nooit achter komen. En het kost mij weer extra werk om iets te doen wat ik al gedaan had. Heel irritant.

Niet alleen de foto’s uit dat album zijn weg maar ook andere albums zijn helemaal weg. Ik had een album vol met alles wat ik zo’n 25 a 30 jaar geleden had geschilderd. Weg! Geloof mij maar als ik zeg dat ik dat echt niet zelf heb gedaan, ook niet per ongeluk. Zo werkt dat niet, dan krijg je altijd nog de vraag of je dat wel wilt. Nee, dat wil ik niet. Toch zijn ze weg? Wat is er aan de hand hier? Kijk, als ik hier binnen dingen kwijt raak, daar ben ik al aan gewend. Ik weet dat ik me daar erg druk om kon maken en uiteindelijk vind ik het dan weer terug. Vroeger dacht ik dat ik het onbewust zelf had gedaan. Het idee dat je een soort van plaaggeest hebt, durfde ik niet te uiten, omdat ze me anders als gestoord zouden betitelen. Ondertussen heb ik in de afgelopen jaren genoeg getuigen gehad om zelf ook te kunnen weten dat het niet aan mij ligt.

Stel al zou het zo makkelijk zijn om een heel album te wissen, zonder dat je het merkt, op Facebook, dan is het toch echt niet zo makkelijk om de helft van de foto’s uit een album te halen. Dat gaat stuk voor stuk. En ik weet wel zo zeker dat ik dat niet gedaan heb. Schiet mij maar weer lek, net als gisteren met die korte leggings. Ik heb nog boven gekeken, of ik daar iets zag waar ze in konden zitten. Niets. Op de slaapkamer, niets. Zolder, pas helemaal opgeruimd, geen rare dozen die er niet horen. En ik denk dat, als het van de week wat minder weer is, ik nog ene keer al die dozen van de planken af ga halen. Systematisch en één voor één. Zo kan ik er dan zeker van zijn dat ik ze ook daadwerkelijk allemaal gezien heb. Ook al weet ik nu ook al natuurlijk dat ik ze echt allemaal gezien heb.

Gisteren stuurde Daan een foto van mijn opa, dat is normaal een zwart wit foto. Hij had hem met een programma ingekleurd. Ik keek naar de foto en ik vond het me toch een knappe man! Dus ik keek nog eens goed en ik stuurde naar Daan; volgens mij zijn de ogen nu iets anders. Hij had er natuurlijk niets aan veranderd, alleen wat kleur ingebracht. Kim stuurde de twee foto’s naast elkaar. Verrek, ik heb het met allebei de versies. Ik vind mijn opa er opeens uitzien als een filmster of zoiets. Ik heb eigenlijk nog nooit met zulke ogen naar hem gekeken. Voor mij was het altijd gwoon mijn ouwe opa. De liefste van Europa weliswaar maar ik heb nooit gedacht, wat een knappe vent is dat. Nee, zo kijk je niet naar je ouwe opaatje. En nu viel het me opeens op, hoe knap hij eigenlijk wel niet is.

Die oma van mij had maar mazzel, want hij was nog super lief ook! Wat wil je nog meer? Grappig eigenlijk hoe zoiets dan opeens kan ontstaan! Mijn mond viel er zowat van open. Zo hee, echt een stuk! Daarom gooide ik het in eerste instantie op dat inkleuren en dat daarmee iets subtiels zou zijn veranderd aan zijn gezicht. Maar dat was het niet, ik had hem alleen nog nooit zo bekeken. Een aantrekkelijke man, die voor mij altijd alleen maar mijn opa was. Nooit over nagedacht of hij wel of niet aantrekkelijk was voor anderen. Nu zag ik het gewoon opeens. Misschien omdat het zo lang geleden is dat ik hem gezien heb, ondertussen. Geen idee, het was een rare gewaarwording in elk geval. Nee, die foto zag er niet anders uit, ik keek zelf met andere ogen! Daar zat het hem in. En eens je iets ziet, kan je het niet meer ‘niet zien’. Dus komt hij nu anders over bij mij, al blijft hij natuurlijk altijd mijn opa, van dit leven dan.

Vorige week heb ik toch mijn kleed weg gehaald? Nu is mij iets opgevallen, en dat had ik eerder moeten weten. Als de katten op de bank naast me liggen en ik aai ze, dan krijgen we vaak behoorlijk stroom. In de winter sprongen tussen Aurora en mij zelfs letterlijk vonken eraf. Toen ze met haar neusje naar mij toe boog. Ik schrok net zo hard als zij hoor, het duurde weer even voor ze er weer frank en vrij naast kwam liggen. En vooral bij Skylar en Moonlight, knetterde het regelmatig als ik ze aan het aaien was. Raar hoor, en ik wist niet hoe ik het weg kon krijgen. Nu het kleed weg is, heb ik het niet meer. Geen geknetter en vonken meer tussen mij en de cits. Hè hè, eindelijk!

Nu weet ik het dat een soort van opbouwen is, dat ontladen moet worden maar eh, hoe kan dit dan? Kleed weg en geen gedoe meer. Nou, dat scheelt een hoop. Want soms deed het echt zeer en bij de cits ook. En dan keken ze mij aan alsof ik ze expres pijn deed. Dat vond ik zo rot! Ik aaide ze ook al steeds minder, zo naast me. Maar ja, dat is nou juist zo lekker en gezellig. Daarom deed ik het vaak zonder er van bewust te zijn toch, tot we ons weer rot schrokken van zo’n steekvlam of schok of allebei. En nu opeens is het niet meer aan de hand. Hoe fijn is dat. Ik merk dat de cits nu toch langer blijven liggen als ik ze aai. Het is nooit in mijn hoofd opgekomen, dat het aan dat kleed zou liggen want het is niet altijd zo geweest, ook niet toen het kleed er lag. Nou ja, het zal wel. Nu geen last mee, wel zo prettig.

Het is echt goed warm zeg, zelfs in mijn koele huis is het te voelen. Het waait wel dus maar goed dat de vitrage vast zit met strikken, anders hadden de gordijnen door de kamer gewapperd. Nu staan ze alleen een beetje bol. Ik ga zo heerlijk op het terras zitten, met een colaatje en een boek. De cits liggen er al de hele dag. Zelfs Aurora en Skylar verdragen elkaar, als het zulk mooi weer is. Alsof ze beseffen dat ze over het balkon geen territorium mogen afroepen. Dat is zo prettig, buiten zijn, dat moet gedeeld worden, zelfs als je elkaar niet mag. Bijzonder is dat toch. Ze mopperen een beetje als ze te dicht bij elkaar komen maar laten elkaar wel gaan buiten. Deden ze dat nou ook eens binnen, dan was het veel leuker. Nou ja, zeker te warm want ze komen allemaal naar binnen. Tijd voor mij om naar buiten te gaan. Lekker genieten, gun ik iedereen!

"Een rustig leven is wel heel dikwijls een stomvervelend leven."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Wat een weertje hè, en ik zit lekker binnen. Vrije keus hoor, niks zieligs aan. Vanmorgen vroeg lekker een stukje gelopen en gelijk even cola zero gehaald bij de Lidl. Het is hier in huis altijd heerlijk koel. Ja, behalve bij een hittegolf, zoals vorig jaar. Dat hoeft voor mij dit jaar zeker niet hoor, dan heb ik het nog liever koud. Als je het koud hebt kan je een trui of een vest aan trekken. Als het boven de 40 graden is, dan kan je gewoon geen kant meer op. Ja, ik was ziek toen, nu niet meer zo. Ik ben er gewoon ziek van geweest, flink ziek. Ik weet nog van een donderdagmiddag dat ik op de bank lag, of ik lag er meer overheen gedrapeerd. Ik dacht echt dat ik het niet zou trekken.

Zelfs in de nachten koelde het niet meer af. Mijn arme harige kindjes die met een permanente bontjas zitten opgescheept gedijden er ook niet op. Arme Rainbow totaal aan de dunne, het arme jochie. Oh wat een ellende was dat. Nee, dat hoeft voor mij niet. Maar gewoon zoals vandaag, dat is heerlijk! Morgen dan opeens weer tropisch boven de dertig, prima, maar dan blijf ik lekker binnen hoor. Hier is het nog heerlijk koel en van één zo’n dagje zal het niet totaal oververhitten hier. Dan blijft het lekker een heel stuk koeler dan buiten. Op het balkon is het dan wel heerlijk en daar zal ik morgen dan ook gretig gebruik van maken. Hier aan de achterkant is de zon alleen ’s morgens vroeg. In de middag staat hij aan de voorkant dus het balkon blijft dan heerlijk om op te zitten. Ik zie het al hoor, lekker met een goed boek, koffie erbij. Genieten maar.

Dat staat er voor morgen op het programma in elk geval. Deel drie uitlezen en dan beginnen aan iets wat ik nog niet gelezen heb. Ik heb alle boeken van Rulof al meerdere keren gelezen, sommigen zelfs wel vijf keer. Mooi is dat want elke keer weer, lijkt het dan een nieuw boek. Dat vind ik toch zo bijzonder. Omdat je zelf groeit en wijzer wordt, lees je het boek gewoon totaal anders en lijkt het nieuwe informatie. Dan kan je niet begrijpen dat je het niet snapte de vorige keer, omdat het nu zo simpel lijkt. Of je verbaast je erover, dat je zoiets belangrijks hebt gemist. Dat is niet zo alleen kwam het toen nog niet binnen en nu wel. En zelfs bij de vijfde keer, is dat effect nog steeds hetzelfde. Ik hoef nooit meer nieuwe boeken te kopen zo.

Maar er is een soort gids ook, die ik vorig jaar besteld heb, ‘onze kosmische evolutie van ziel en lichaam’, en die heb ik nog niet gelezen. Ik heb ook nog artikelen uitgeprint vorig jaar, allemaal geschreven onder een pseudoniem in een krant, die moet ik ook nog eens goed lezen. Dat zijn al zo’n 100 bladzijden. En het wordt tijd dat ik eens ga kijken wat dat allemaal precies inhoudt. Die artikelen zijn allemaal in het jaar van zijn overgaan geschreven en zijn zijn laatste boodschappen eigenlijk. Dus die wil ik zeker ook gelezen hebben. En nu ik nog vrije tijd heb, moet ik het er maar van nemen. Er komt een krankzinnig druk jaar aan voor mij en ik zal daar heus wel moeite mee gaan hebben.

Ken je dat, als je van vakantie terug komt, dat je dan zo’n moeite hebt om weer in het ritme te komen op je werk? Nou, dan heb ik wel een hele lange vakantie gehad, zo gezegd dan maar. En dan ga ik niet alleen weer aan de slag maar ga ik er ook nog eens bij studeren. Hoe bedoel je moeilijk? Maar ik heb er zin in, dat is niet om te klagen hoor. Helemaal niet, ik zie er zo naar uit. Het is meer mezelf vast wat voorbereiden op wat komen gaat. We zijn nooit te oud om te leren, niet voor niets een spreekwoord geworden. Maar toch, ik heb niet meer zo’n lege harde schijf als toen ik een tiener was. Het zal wat moeizamer gaan, tenminste, daar heb ik zo’n vermoeden van. Dat kan nog meevallen hoor, ik moet het gaan beleven gewoon.

En dan maak ik het allemaal een beetje erger dan het misschien wel zal zijn, zo van te voren. Dat geeft niet want als het dan meevalt, is dat mooi meegenomen. Wie had kunnen denken dat ik straks op mijn 58^e weer tentamens en examens zou doen? Ik zelf al helemaal niet. Toch vind ik dat wel wat hebben. Dat zeg ik nu en misschien vind ik het straks vreselijk. Geen idee, ik laat het voor de rest gewoon maar over me heen komen. De meneer van de opleiding heeft me al geantwoord op mijn mail. Ik zou hem op de hoogte stellen, als ik wat zou horen van het UWV. Hij neemt snel weer contact op met alle informatie. Het wieltje is in werking gezet en alles gaat zoals het gaan moet. Het enige wat ik er zelf verder in kan doen, is mijn best. En ik geef altijd alles, ook hierin.

Ik had van de week iets met klei moeten doen, iets repareren. Het moest aan de lucht drogende klei zijn, omdat het dingetje wat ik wilde maken, niet in de oven kan. En toen dacht ik, laat ik eens kijken of ik een roosje kan kleien. Dat is nog gelukt ook. Ik weet niets van beeldhouwen of zo, en zeker niet van kleien. Ik ken er geen technieken van maar die zullen er best zijn. Dus het zal wel niet kloppen met hoe mensen het doen, die daar verstand van hebben maar toch, het ziet er aardig uit. Zomaar uit de losse pols. Vroeger was ik ook altijd gek op die boetseerklei. Ik kon daar hele mooie dingen mee maken.

Als je tegen me zegt, maak er eens een krokodil van, dan doe ik dat achter elkaar. Zulke dingen zitten nou eenmaal gewoon in mijn vingers. Overblijfselen van vorige levens, niet meer en niet minder. Wonderkinderen, zoals Mozart werd genoemd, die bestaan niet eens. Dat is gewoon meegekomen uit een vorig leven, die kennis van muziek en die kunde die hij had. Een leven waarin dit erg belangrijk was en hij was er nog niet klaar mee. Daarom kon hij al voor hij kon lopen zowat, zo prachtig piano spelen. Daarom kon hij al zo vroeg componeren. Mooi is dat, als je precies weet hoe het zit en waar het vandaan komt. Het is ook niet zo dat ik dat geloof, nee, ik weet dat echt zeker. Omdat ik dat voel van binnen. Ik ben alleen maar op de details gewezen door de boeken van Jozef Rulof. Die waren dan ook een feest van herkenning voor mij. En dan leer je, dat wat je van binnen al voelde, dat dat klopt als een bus.

Maar hoe creatief ik ook ben, wat ik ook allemaal kan en beheers, het speelt geen hoofdrol. Niets van al die dingen, behalve het schrijven dan. Dat overheerst alles wel. En ik zeg niet dat ik dat zo goed kan maar het is meer een soort van ‘moeten’. Het moet eruit of zo? Geen idee maar ik vind het heerlijk zo hier achter mijn pc’tje te zitten en een stuk te typen. Ik zit namelijk ondertussen te wachten op een telefoontje van de meneer waar ik mijn pc heb gekocht. Hij doet een beetje rare dingen en hij zal er even op afstand naar kijken. Dan logt hij in, nadat ik toestemming geef, via een programma en dan kan hij op zijn beeldscherm zien, hoe het in mijn pc zit. Mooi hoor, dit soort dingen. Ik ben zo’n digibeet, dat vind ik wel eens jammer.

Je kan me een programma laten leren of een heel systeem maar als er problemen zijn, dan moet ik het afgeven. Dan weet ik niet hoe ik dat op moet lossen. Helaas hadden ze in mijn vorige levens dan ook geen computers, dat zal het zijn! Hij zou tussen twaalf en vier bellen en het is ondertussen al na vieren. Dus ik geef het nog eventjes en dan ga ik lekker douchen hoor. Het zal wel druk zijn in de shop, dan komt het van de week nog wel. Ik vind het wel goed nu, speciaal voor thuisgebleven maar goed. Heb al een bericht gestuurd, van de week graag opnieuw afspreken. Nu lekker douchen, katjes eten geven en mezelf en dan denk ik lekker even lezen of zo. Lekker toch wel soms, een beetje relaxen. De katten kunnen dat geweldig goed, ik moet dat eens van ze leren!

"Drie uur is altijd te laat of te vroeg om wat dan ook te doen.

Origineel: Trois heures, c’est toujours trop tard ou trop tôt pour tout ce qu’on veut faire.
Bron: La Nausée"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980