Ondanks dat ik woorden had met Truus van Google maps, was ik vrij snel al op de plaats van bestemming in Vlaardingen, gisteren. Goh, op zich best dichtbij. Ik hoef niet eens de rijksweg op, als ik niet wil. Dat kan ook handig zijn met files en zo. Bovendien, mocht Lila zich een keertje niet lekker voelen, dan ben ik er ook vrij snel met het OV. Allemaal dingen om mee te nemen bij een beslissing. Truus wilde me de snelweg op hebben maar ik wilde juist kijken hoe de langste route liep. Dus was ze kortaf tegen me, ‘keer direct om!’, tsss kattenkop! En als ik dat niet deed, werd de route opnieuw berekend en kwam er nog net geen diepe zucht. Zo voelde het tenminste. Ik moest er wel om lachen. Ik was er echt binnen no time, het is zowat ene rechte lange weg. Ruim voldoende parkeergelegenheid ook, ook prettig.

Ik heb nog heel even in de auto zitten wachten en rond tien voor de afspraak, ben ik uitgestapt en liep ik het laatste stukje naar de apotheek. Ik mocht gelijk doorlopen en ging met Saskia, een aardige Hindoestaanse jongedame, in het kantoortje zitten. Het is een kleine en, zo te merken, erg rustige apotheek. Ik heb een hele uitgebreide uitleg gekregen. Ik had natuurlijk ook even op internet gekeken en had gezien dat ze samenwerken met een apotheek in Schiedam, die bij de poli van het Schiedamse ziekenhuis hoort. Maar ook, en dat was ik nergens tegen gekomen, een afdeling in Maassluis.

Omdat het zo klein is, mag je ook wisselen tussen die afdelingen. Mocht je het willen, mag je ook een avonddienst of zelfs nachtdienst draaien in Schiedam. Het enige dat ze niet doen is bereiding. Ze hebben nog een stagiaire van de Capabel groep en daar leverde dat geen problemen bij op. Ze wist alleen niet precies hoe dat zat maar dat zou waarschijnlijk met je stagebegeleider iets voor geregeld kunnen worden. Ze vertelde allerlei interessante dingen en had ook nog wat vragen aan mij. Die heb ik naar waarheid beantwoord allemaal natuurlijk. Ik had geen vragen meer voor haar, ze had uitgebreid alles verteld.

Wat er interessant aan is, is dat het heel rustig is. Ik zou door haar zelf dan één op één begeleid worden en daar steekt ze heel veel tijd en moeite in en dat wil ze ook graag terug zien. Logisch, vind ik. Je begint echt bij het begin en je moet ook zelf initiatief nemen. Nou zo ben ik wel, als ik een week pillen in doosjes zit te doen, heb ik het vast wel gehad. Ik zal dan heus wel vragen om wat meer en moeilijkere taken. De andere afdelingen, in Schiedam is het bijvoorbeeld juist erg druk, maken het ook aantrekkelijk. Zeker in combinatie met de zeer goede en snelle bereikbaarheid.

Mijn dagen daar zouden dinsdag en vrijdag worden. Ook weer heel gunstig. Op maandag naar school, dinsdag stage, woensdag vrij, donderdag webinars en vrijdag stage. De woensdag snel de boel doen en leren en in de weekenden ook. Dus ook wel prettig en iets meer rust om te studeren dan wanneer ik, zoals bij Parnassia, drie dagen ga. Wat is dan gunstiger? Dat is een vraag, die ik niet kan beantwoorden. Ik mag hier in Vlaardingen ook in augustus al beginnen. Dit omdat dit een heel stille maand is en ze me dan heel veel al kan bijbrengen daardoor. Ook niet verkeerd. Het enige is, dat zij nog een stagiaire krijgt voor een gesprek en dan de drie, die ze in totaal heeft gezien, moet gaan bespreken met haar collega’s.

Dus of ik daar wel of niet terecht kan, hoor ik pas begin volgende week. Mocht ik zelf eerder beslissen ergens anders heen te gaan, dan laat ik haar dat ook weten. Jammer, ik had dat liever direct geweten, want dan had ik bewust mijn keuze alvast kunnen maken. Stel nu dat ik kies voor Vlaardingen, dan kan het zijn dat zij niet kiezen voor mij. Irritant zeg! Nou ja, even wachten dan maar tot maandag of zo en ik heb nog twee gesprekken staan, ook die afwachten. Jeetje, echt spannend allemaal!

Kies ik voor de apotheek Parnassia groep, dan kom ik weer een klein beetje thuis. Ik heb jarenlang voor het Boumanhuis gewerkt. Dat werd later Antes en sinds vorig jaar zijn ze bij de Parnassia groep gekomen. Dat is toch ook wel apart. Ik ben er toen weggegaan op een aparte manier. Mijn leven kwam totaal op zijn kop te staan. Zoals dat bij mij altijd met regelmatige tussenpozen lijkt te gebeuren. Dan stort alles zoals het was in, en moet ik met alles helemaal opnieuw beginnen. Best eng en hoe vaak het ook gebeurt, het went echt niet. Het blijft elke keer weer opnieuw even angstaanjagend. Maar ik kan het ook niet sturen of tegenhouden. Ik moet er doorheen.

Misschien dat het daarom ook zo trekt? Ik weet het niet. Omdat ik voor de buurmeisjes uit mijn jeugd die foto ging zoeken, kwam ik ook, alsof het zo moest zijn, een aantal foto’s tegen van toen ik daar werkte. Jammer dat toen mijn hele fotoboek beschadigd en beschimmeld raakte, daardoor zijn een hoop foto’s aangetast maar deze foto’s waren nog redelijk. Toen zat ik nog op de receptie zelfs. Een tijdje daarna werd ik daar psychologisch assistente en kreeg ik een eigen kantoor. Ik heb het er altijd heel leuk gevonden om te werken. En nu zou ik toch weer een soort voor het zelfde bedrijf werken, maar dan in een totaal andere functie. Of nou ja, dit is maar een stage hè. Al zou het mooi zijn dat je daar dan, na het behalen van je diploma, zou mogen blijven werken. En dan hoeft mijn begeleider ook geen baan voor me te zoeken. Of dat zo werkt, weet ik natuurlijk niet maar goed, daar kom ik vanzelf wel achter.

Ik weet nog meer dingen niet hoor, die moet ik nog even allemaal op een rijtje zetten en vragen hoe dat zit. Want bij Parnassia zouden ze graag willen dat ik drie dagen kom in plaats van twee. Ja, ik vind dat prima maar eh, als ik al eerder ga beginnen, en als ik dan ook nog eens een dag extra stage loop, dan zit ik zo aan die verplichte uren. Mijn stage moet 75 dagen beslaan, oftewel 600 uur. Maar wat als ik dan al, ik noem maar even wat, in mei of eerder al aan zit, hoe moet dat dan? Want mijn opleiding begint pas op 2 september en eindigt een jaar later. En tot die tijd zal ik ook vast de stageopdrachten krijgen. En als je dan al niet meer meeloopt ergens, hoe moet dat dan?

Ja, ik heb nog genoeg uit te zoeken. Wat dat betreft is de informatie echt summier. Ik moet zelf overal om vragen of achteraan gaan. Grappig genoeg werd ik gisteren gebeld door Capabel, dat ik had aangegeven niet op de informatiedag te kunnen komen, of ik op een andere datum wilde komen. Dit had ik afgezegd natuurlijk, omdat ik ondertussen al een plek had gevonden bij ‘vanlerennaarwerken’. Ik vertelde haar dan ook dat ik op 2 september zou gaan beginnen bij de Capabel onderwijsgroep. Dat vond ze wel leuk en ze wenste me veel succes. Misschien had ik dan meer info gehad, maar omdat er iemand ‘tussen’ zit, dat het minder is?

Ik weet ook bijvoorbeeld niet eens wáár ik straks naar school moet. Ook wel handig om te weten. Dan kan ik even kijken hoe lang dat reizen is, of ik beter met het OV kan reizen of met de auto ook mogelijk is. Dat soort dingen. Heb ik mappen nodig, welke boeken en wanneer krijg ik die? Ik weet alleen dat ik 2 september ga beginnen en ik heb al vele mailtjes gestuurd vol met vragen over nog meer dingen. Dus ja, best lastig. Ik heb die hele brochure natuurlijk, maar daar staat alleen algemene informatie in, niet dat wat ik net allemaal opnoem. En dat zijn toch ook wel dingetjes die ik graag wil weten. Die man zal wel denken, wat een drammer zeg. Maar ja, ik wil dat nou eenmaal graag weten allemaal. Er kwam in Vlaardingen zelfs nog een vraag bij, wie wordt mijn stagebegeleider? Iemand van Capabel, zo zijn ze dat in Vlaardingen gewend, of de meneer van ‘Vanlerennaarwerken’? Ik mag wel een lijstje maken zeg!

Ik wacht wel even de gesprekken allemaal af. Ik ben ook niet meer gaan bellen verder, want anders kan ik aan de gang blijven. Overal gesprekken en geen eentje vlakbij huis. Dan ga ik er maar vanuit dat dit zo moet zijn. Anders had ik hier om de hoek wel een stageplaats gevonden. Het zal er wel mee te maken hebben, dat ik straks toch hier weg wil. Dan zou het mooi zijn als ik dan weer een huis naar mijn zin vind, vlakbij waar ik dan terecht ben gekomen. Toch? Het moet gewoon zo zijn, dat is me wel duidelijk. Dan kan ik wel alle apotheken in de buurt af gaan, dat gaat dan toch niet helpen. Soms moet je gewoon luisteren naar wat je eigenlijk niet kan horen. Dinsdag na Numansdorp maak ik dan mijn beslissing. Of het moet zo uitpakken dat ze me alleen bij Parnassia willen hebben, dat kan ook. Maar daar ga ik niet vanuit. Ik ben gewoon té leuk 🤪

"Dronkenschap is tijdelijke zelfmoord.

Origineel: Drunkenness is temporary suicide."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Gisteren was het echt weer bijzonder mooi weer, erg warm wel gelijk. Dat grote verschil altijd, van de ene dag op de ander, ik vind dat helemaal niks. Nu ook, het is nog geen acht uur in de ochtend, ik schrijf vandaag in gedeeltes, en het wordt opeens echt pikkedonker. Oké, ik voel een onweersbuitje aankomen. Arme Rainbow, die ligt buiten in één van de manden en voelt het nog niet aankomen. Ik heb de neiging om het licht aan te gaan doen, zo donker wordt het. Bij de eerste druppels zie ik hem wat opkijken maar hij ligt nog steeds. Ik hoor al wat rommelen ergens in de verte nog. Die komt straks vanzelf wel naar binnen rennen. De rest is al binnen, Skylar loopt hier koppies te geven en de rest zal wel boven liggen.

Het nieuws heb ik net gezien, met het weerbericht, het zou toch erg warm gaan worden vandaag. Met onweer en buien in de avond. Oh ja joh? Foutje, bedankt. Dat is wel even anders dan gisteren toen Aurora lag te woelen op het balkon, die lag zo te genieten van het zonnetje. Ze draaide haar buikje in de zon en ging heerlijk languit liggen. Zo leuk om te zien. Goh, nog een paar dagen en die is ook alweer drie jaar hier. Daar kom ik over die paar dagen nog wel op terug. Leuk om te zien hoe ze kan genieten. Ook onderling lijken ze elkaar beter te verdragen. Matties zullen het nooit worden maar van de week staken Aurora en Skylar even de neusjes naar elkaar toe en werd er gesnuffeld zonder meppen. Dat was een eerste keer. Hopelijk zet dat zich ooit verder.

Ik ben maar even het raam gaan dichtdoen. Het gaat flink waaien nu ook. Nou ja, als het straks om kwart over tien maar weer normaal is. Ik ga altijd een stuk vroeger weg, voor het geval er onderweg iets gebeurt of ik het misschien niet kan vinden of zo. Je weet maar nooit. Als we het dan voor voorlopig achter de rug hebben, zou wel mooi zijn. En weer rommelt het. Rainbow is nu wel binnen, hij kijkt wel erg boos naar buiten. Die kiest toch maar eieren voor zijn geld, knap want hij heeft geen geld. En ja hoor, het regent pijpenstelen. Iets wat ik vroeger zelf naar het Dunglish had vertaald als; it is raining blowjob steal. Niet iedereen zal dat grappig vinden, ik dus wel. Ik kan het ook niet helpen, ik moet daar gewoon flink om lachen.

Zo eerst maar even gaan aankleden. Ik ben niet zenuwachtig of zo, helemaal niet. Je zou denken dat dit komt omdat ik eigenlijk al een stageplek heb maar ik was maandag ook helemaal niet zenuwachtig. En toen wist ik nog van niks. Het is zoals het is, ze vinden je geschikt of ze vinden dat niet. Het heeft niet altijd met jouw capaciteiten te maken. Dat blijkt wel want op het gebied van apothekers en hun assistenten heb ik helemaal nog geen capaciteiten. Ik heb wel andere goeie eigenschappen en ik ben een slimpie maar toch, ik moet alles nog leren op ,dat gebied dan. Dit bleek maandag geen belemmering, zelfs met twee flinke flaters er nog eens bij. Ik héb het nog steeds.

Het is flink aan het onweren ondertussen en ik ben netjes gewassen, aangekleed en opgemaakt. Ik ben er klaar voor en het is nog geen negen uur. Daarom heb ik maar even een kattenbak verschoond, gelijk een hele nieuwe bak voor één van die ouwetjes in de plaats. Op een gegeven moment wordt zo’n bodem lelijk en vies en dan is het tijd om ze te vervangen. Volgende maand koop ik er nog eentje en dan heb ik weer drie nieuwe bakken. Dat scheelt echt veel in de lucht. Het is een soort van urinesteen die zich, wel na lange tijd pas, vastzet op de bodem en dan gaat ruiken. En sinds ik niet meer rook, ruik ik tien keer beter. Dus ik moet wel.

Ik zat ook te denken aan die arme Rainbow, als straks die bakjes niet open gaan met zijn lunch. Ik heb toen wel de goedkoopste bakjes besteld. Het was alleen maar voor als ik eens een dagje weg ging of zo. Maar nu verandert de boel natuurlijk. Wie weet hoe lang ik straks wel niet weg ben en wie weet hoe dat straks gaat allemaal. Waar kom ik terecht met een vaste baan over een dik jaar? Daarom ben ik gaan zitten spitten op Zooplus. En nee, ik word helaas niet betaald voor deze reclames die ik steeds maak. Was maar waar.  In elk geval, ik kwam daar de wat duurdere bakjes tegen en jeetje zeg, daar heb ik eigenlijk ook veel meer aan!

Buiten het feit dat ze digitaal zijn, wat veel makkelijker is, kunnen er zelfs per bakje drie maaltijden in. Die drie maaltijden kunnen dan op verschillende tijdstippen gegeven worden. Dus, mocht ik zelfs eens langer weg gaan, dan heb ik helemaal niemand meer nodig om te zorgen dat Rainbow niet omvalt van de honger. De laatste keer dat ik zo’n lange dag weg ging, had ik de bakjes dus voor tussen de middag en ging Kim ze eten geven voor de avond. Maar dat hoeft zo dus niet eens meer. Ze kunnen gekoeld worden, net als de bakjes die ik nu ook heb. En er zitten drie vakjes in per bakje, ik heb er wel twee nodig. Dus dat zijn zes maaltijden. Dat geeft me wel wat speelruimte ja. En ook een betere gerichte tijd om ze te voeren. Die ik nu heb is met zo’n draaiknop, en je kan niet goed zien hoeveel tijd één zo’n streepje nu eigenlijk is, tien minuten? Een kwartier? Digitaal is dus wel iets meer precies daarin.

Dat vind ik dan weer prettiger. En toen de één na laatste keer een bakje niet was open gegaan, voelde ik me heel rot. Want als Skylar dan die andere opeist, en zo is hij wel, dan had Rainbow die dag dus honger geleden en daar hou ik niet van. Dan voel ik me zo schuldig! Zeker omdat het dan om een dagje weg gaat. En daar zat het hem gelijk in, dat is maar af en toe. Binnenkort ben ik gewoon minstens vier dagen per week weer aan de slag. En als dan elke keer zo’n bakje weigert, dan word ik daar niet vrolijk van. Dan maar wat meer uitgeven en hopen dat die beter werken. Dat is ook met een soort draaischijf of zoiets. Niet meer met zo’n omhoog springend klepje dat wel eens vast blijft zitten. Het moet maar, het is even een uitgave maar wel eentje die me de dagen dat ik werk, of stage loop, rust geeft. Dan is het ook wel het geld waard.

Hoe het op het kennismakingsgesprek ging, dat horen jullie morgen wel. Ik ben al klaar met mijn blog en ik moet er nog naartoe. Maar ik werk een klein beetje vooruit omdat vanaf morgen Karina er is en dan vind ik het niet zo leuk om achter de pc te gaan zitten. Het gaat wel gebeuren hoor, een keertje maar hoe meer ik vooruit werk, hoe minder dat moet. Zo hou ik het ook een beetje spannend natuurlijk. Ik had eigenlijk een beetje willen schilderen maar omdat het zo donker was, heb ik maar zitten schrijven. Ik had natuurlijk mijn daglichtlamp kunnen gebruiken. Daar had ik alleen pas erg in toen ik dit opschreef. Ach ja, BlonTjes blijven BlonTjes. Niets aan te doen… Ik plaats dit pas in de late middag, de rest vertel ik morgen!

"Door zich voor anderen te verbergen kan men tenslotte zichzelf niet meer terugvinden."

Maurice Maeterlinck - Belgisch dichter, toneelauteur en Nobelprijswinaar (1911) 1862-1949

Ik zit mijn tijd te verdoen hier. Ik zit gewoon te dubben, of vandaag de boel doen en dan morgen boodschappen halen. Dat moet dan nadat ik bij de Apotheek in Vlaardingen ben geweest. Maar ik kan ook vandaag de boodschappen halen, het wordt vandaag heet. Dan doe ik morgen de boel hier, als t wat is afgekoeld. Dat kan ook natuurlijk. Donderdag net na de middag moet ik Karina ophalen van het station. En vanaf dan doen we gewoon tot zondag niets meer in huis. Dus misschien is het wel handiger om de boel woensdag te doen. Maar dan bedenk ik me weer, als ik dat vandaag doe, hoef ik er niet uit, kan ik vanmiddag lekker op het balkon een boek lezen of zo. Morgen moet ik er toch al uit en kan ik net zo goed daarna gelijk door voor die boodschappen.

Oh wat een vreselijk dilemma. Geintje hoor, maar het houdt me wel van de dingen af die ik wil doen. Elke keer als ik beslis, dan switch ik toch net op het laatste moment weer terug. Zo gaat het nu al een tijdje. Ik vind mezelf enorm irritant zo. Op de een of andere manier zal ik toch tot een beslissing moeten gaan komen. Anders gebeurt er helemaal niets vandaag. Nou ja, de bakken van de cits moeten zeker verschoond worden. Kleding voor morgen klaar leggen vast, dat ik alleen even naar de route moet kijken en op tijd weer weg kan. Meer hoeft dat niet te zijn.

Wel grappig dat elke apotheek  zo uit de buurt is. En ik kan echt drie keer struikelen hier in de buurt, en ik ben al bij de volgende apotheek. Alsof dat niet de bedoeling is en ja, dan is de boodschap wel duidelijk. Waar ik morgen heen ga is met twaalf tot veertien minuten rijden, nog het dichtste bij. Maar behalve bij de Parnassia groep, zijn het allemaal standaard apotheken. Ik ben erg benieuwd naar die gesprekken, terwijl ik eigenlijk ook die mevrouw al wil bellen om alles af te kunnen gaan spreken. Even geduld nog, eerst even de rest aanhoren en bekijken. Dan zal het vanzelf duidelijk worden wat ik echt wil.

Vanmorgen was ik voor de wekker wakker en toen lag ik al te plannen hoe ik dat moest gaan doen allemaal. Voor de katten, vooral de twee jongsten, zal het weer een hele schok worden dat ik zoveel weg ben. De kleintjes weten bijna niet eens beter ondertussen of ik ben er 90% van de tijd. Dus ja, dat wordt wat. Vooral ook omdat de etensbakjes op batterijen niet altijd open gaan, vind ik het vooral voor Rainbow zielig. De rest komt niets te kort en hopelijk maken ze elkaar niet af op die dagen.

In Den Haag zijn ze van 8 tot 17u30 open. Dus moet ik rond zeven uur de deur uit. Dat wordt om zes uur op, bakken doen, cits eten geven, koffie maken en gelijk lunch voor de cits klaarzetten, wassen en aankleden, mijn eigen eten en fruit pakken en weg. Moet kunnen in een uur, dacht ik toch. En dan 17u30 naar huis, hopelijk geen files maar dat kan ik wel op mijn buik schrijven. Behalve in de vakanties dan. Dus rond 18u30 pas thuis. Dan moet je nog eten en leren, terwijl je al bek af bent. Dat drie keer in de week. Ik weet nog niet eens wáár ik eigenlijk naar school moet, maar dat is wel in Rotterdam. Waarschijnlijk zal ik met het OV moeten en daardoor er net zo lang of misschien wel langer over doen om er te komen als het duurt om naar Den Haag te komen.

Dus ik denk dat je dan wel een soortgelijke dag gaat krijgen, zowel qua tijden als qua moe zijn. En dan heb je nog een dag online les. Ik hoop dat ik het zo kan en mag plannen, dat ik de woensdag thuis ben, dan heb je een beetje een breuk in de drukte. Dan kan je ’s morgens vroeg de boel doen en daarna ga je achter de pc om je lessen te volgen. Daarom denk ik ook dat mijn dagelijkse blog een beetje zal komen te vervallen en misschien de woensdag en de zaterdag en/of zondag een blog geplaatst kan worden. Tussen het studeren door. Want ik wil ook nog eens hoge cijfers halen, als dat enigszins mogelijk is. Misschien moet ik dat even afwachten, met alles wat ik al gehoord heb, wordt het mega pittig die studie. Misschien moet ik dan blij zijn als ik een net voldoende heb of zo. Alleen, zo ging het nooit bij mij dus of ik dat leuk ga vinden, is een ander verhaal.

Misschien moet ik het maar even afwachten allemaal. Het wordt best veel in je hoofd stampen, geneesmiddelen leer en -bereiding, managementbeheer en administratie. Gisteren hoorde ik ook dat je al die geneesmiddelen en hun werking en bijwerkingen moet kennen, niet alleen bij hun officiële naam maar ook de gangbare benaming ervan. Methodiek en preventie en voorlichting hoort er ook bij en Nederlands, Engels en Rekenen ook. Tel uit je vrije uren, die heb je eigenlijk voorlopig voor een jaar niet meer. En met zulke dagen toch nog even een blog schrijven, ik denk het niet, helaas hoor. Ik zal dat zelf ook wel missen, lekker even van me af schrijven. Ach wie weet moet ik wel, qua drang of zo. Geen idee, maar helemaal opgeven nee, het is mijn lijntje met Sunshine. Minstens eens per week, een beetje bijkletsen over alles wat er gebeurt, of twee maal, kan ook. En wie weet lukt het wel, elke dag?

Ik ga zoveel nieuwe dingen tegemoet, ik moet zowat opnieuw het wiel uitvinden of zoiets. Alles wat je al jaren doet zoals je het doet, moet opeens veranderen. Hopelijk werken mijn grijze cellen nog net zo goed als ze vroeger deden. Ik heb altijd goed kunnen leren en bovendien heeft dit mijn interesse, dat scheelt wel. Maar al die geneesmiddelen? Poe hee, dat zijn er veel hoor! En dat in een jaar, waar je normaal drie jaar over doet. Ik bedoel maar. Dat is niet voor niks. Ik ga gewoon de uitdaging aan. Als ik mijn diploma heb, moet ik nog op zijn allerminste tien jaar werken nog, voor ik met pensioen mag dan liever wel werken in iets wat ik echt leuk vind om te doen. En wie weet ga ik dan na mijn pensioen gewoon door. Voor zo’n twee dagen in de week of zo? Gewoon voor de leuk?

Ik zie mezelf toch echt niet voor altijd thuis zijn. Dat heb ik nu ook wel een beetje gehad. Ik werk al vanaf ik twaalf was hoor, dat zegt al genoeg. Niet omdat dat moest maar omdat ik dat zelf wilde. Je hebt nou eenmaal werkpaarden en sierpaarden en ik ben een werkpaard. Ik ben daar ooit voor uitgescholden en dat vond ik heel erg. Want dat is toch niet iets om over te worden uitgelachen of uitgescholden? Ik ben er juist trots op en dat heb ik daar toen wel van geleerd. Misschien was het daarom dat het gebeurde.

En als je zo zit te lummelen omdat je in een door jezelf opgelegd dilemma zit, dan ga je lummelen. Ik lummelde wat door de oude fotoboeken. En vond ik daar toch ergens, waar die absoluut niet hoort, één van de foto’s waar ik naar op zoek was. Er moeten daar nog meer van zijn maar die heb ik nog steeds niet ontdekt. Die horen eigenlijk in mijn baby album maar helaas, daar zaten ze niet meer in. Nu heb ik er weer eentje ontdekt in elk geval, zij het behoorlijk beschadigd. Beter iets dan niets, in dit geval. Het grappige is ook dat je foto’s tegenkomt, waarop die inmiddels bij de lezers van dit blog beroemde 13 een rol speelt. Bij onze hele familie komt de 13 vanuit alle tijdperken naar boven. Natuurlijk hadden we er toen geen erg in, toen speelde het nog geen rol maar het was er al om weer naar boven te komen toen het wel een rol speelde. Als je me nog begrijpt tenminste.

Ondertussen is de boel gedaan, morgen dus die boodschapjes. Donderdagochtend het laatstje stukje opruimen doen en stofzuigen kan hier altijd wel twee keer per dag dus dat zal ik dan ook wel weer doen. Anders heeft Karina zo'n harig weekend en dat willen we niet op ons geweten hebben hier. Het is warm in huis ook nu en dan wordt je een beetje lui. Ik wilde lezen maar mijn ogen zijn dicht gevallen. Nu is het etenstijd, voor mij en de cits. Niks koken, te warm. Gelukkig trek ik voor hun zo een blikje open. Morgen naar Vlaardingen, ben zo benieuwd!