"De voornaamste opdracht van de leraar is niet betekenissen te verklaren, maar te kloppen aan de deur van de geest."

Rabindranath Tagore - Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Dit was een interessante dag! Ik had mijn eerste kennismakingsgesprek, voor een stageplaats. Ik dacht eerst dat het om elf uur was maar toen ik de pc had opgestart, en in de mail keek, zag ik dat het om twaalf uur was. Ik heb nog even zitten werken aan een cadeautje dat ik eind juli klaar moet hebben. En tussendoor heb ik even de route zitten bekijken. Er waren 3 verschillende manieren maar ik heb maar de snelste route gekozen. Alles op zijn dooie akkertje, ik hou niet van haasten. Volgens Google zou het 31 minuten duren voor ik er was. Er kunnen altijd allerlei onvoorziene omstandigheden opdoemen onderweg dus ik ging een uur van te voren weg. Dan vermaak ik me wel hoor, met mijn gsm of de omgeving, mocht ik erg vroeg zijn.

Ik reed er zonder files, juiste tijdstip dit, zo naartoe, in ene keer. Alleen op het laatst ging het even mis want ik kon daar niet parkeren natuurlijk. Een klein stukje verderop, middenin een woonwijk heb ik de auto neergezet. Pas vanaf 13 uur zou het betaald parkeren zijn, ik gokte erop dan al terug te zijn. Ik ging op hoop van zegen weer terug waar ik net was weggereden. Eerst kwam ik op de spoed van het ziekenhuis zelf terecht. Ik moest weer naar buiten, trappen af en naar links. Daar aangekomen staat er levensgroot 70, het nummer waar ik moest zijn. Nou, net in de auto heb ik dat niet gezien hoor.

De mevrouw die ik aan de telefoon gehad had, had gezegd; ‘er zit niemand bij de receptie of zo, dus ik kom u zelf wel halen om 12 uur.’ En zo heb ik het dan ook letterlijk in mijn oren geknoopt. Ik kon zo naar binnen lopen, de deuren gingen vanzelf open. Ik ben netjes in een stoeltje gaan zitten. Iemand vroeg of ik op iemand wachtte, ja, mw. Die en die zou me om 12 uur komen halen. Oh oké, dan was het goed. Ik was nog iets te vroeg natuurlijk. En als je wacht duurt een minuut een uur. Het middaguur ging voorbij en rond tien over, werd ik toch wel ongerust. Ik opende mijn mail, lang leven de smartfones, en belde maar naar het nummer van die mevrouw, de secretaresse.

Ja, ik had ook even aan moeten bellen, zo wist ze toch niet dat ik er al was? Eh, oké, dat was al even misgegaan blijkbaar. Als zij zegt, ik kom u om 12 uur daar wel halen, dan is dat zo. Daar wordt niet bij gezegd dat dit alleen geldt als ik aanbel. Nou, hopelijk dachten ze niet dat ik al te laat was. Ik werd netjes opgehaald, vrijwel direct, en werd naar boven gebracht. Koffie kreeg ik in de kantine en niet veel later, mocht ik mee naar een kantoortje. Een dame en een meneer begroetten me hartelijk. Ik ging zitten en we gingen het gesprek aan. Veel standaard vragen, ook waarom ik deze studie nu wilde gaan doen. Wat is je motivatie en bla bla bla. Brute eerlijkheid helpt wel altijd.

Toen ze me dan ook vroegen wat ik wist van het werken in een apotheek en medicatie, kon ik dan ook alleen maar zeggen, dat ik van toeten nog blazen wist. Ik kende de medicatie die ik zelf slikte en daar was dan ook alles wel mee gezegd. Wat voor medicatie gebruikte ik dan wel niet? Die noemde ik op. Oh, u neemt Foster in? Ik keek even verbaasd, eh ja, was mijn antwoord. Oh u bedoelt dat het een pufje is? Dat neem ik dan toch ook in, via het inademen direct in mijn longen! Nee, dat was muggenziften hoor. Dat zei ik natuurlijk niet, het was ook niet echt serieus bedoeld, denk ik toch. Wat doet Foster, werd er als volgende vraag op me afgevuurd.

Oh eh, mijn grijze cellen flitsen als gekken, ik bedacht me wat er gebeurde zodra ik zo’n pufje nam en gaf het voor mij meest logische antwoord; ‘het verwijdt de longblaasjes’. ‘Het verwijdert de longblaasjes?!’, riep de meneer verbaasd uit. Gelukkig had de dame het wel goed gehoord, we vonden tegelijkertijd een beter synoniem, ‘vergroot’. Hij had het wel gehoord hoor, volgens mij. Hij vroeg nog over van alles en nog wat door. Ook wel veel vragen over of ik wel, na leidinggevende te zijn geweest, opdrachten kon uitvoeren. Dat het leidinggevende zijn toch wel heel iets anders was. Ja, dat was dan ook juist wel de bedoeling. Zo ging het nog wel even door en op een gegeven moment vroeg hij ook; ‘rook je?’ Oh wat was dat fijn om gewoon ‘nee’ te kunnen antwoorden.

Ik heb nog een flinke flater geslagen ook. Echt weer zo ontzettend blonT. Ze vroegen of ik wist wat de Parnassia Apotheek doet allemaal. Nou, ik had dat wel gelezen, dat ze medicatie maken voor alle ziekenhuizen hier en die distribueren. Dat AHZ betekent Apotheek Haagse Ziekenhuizen. Oh? Hoe ik daarbij kwam? Nou, ik had geGoogeld, op het adres. Oh, aha, was de reactie van beiden. Ja, dan krijg je inderdaad alles over AHZ maar zij zijn Parnassia en zij huren van AHZ. Ja, dat kon ik weer niet weten natuurlijk. Dit is niet zoals een standaard apotheek, die is echt veel groter. De werkdruk is dan ook wel hoger maar toch, dit is veel uitgebreider dan in de standaard apotheken.  

Als ik deze richting en deze stage ga doen, dan kan ik, naast altijd terecht in een ‘normale’ apotheek, ook altijd in alle ziekenhuisapotheken werken. Dit gaat veel verder in verantwoordelijkheden en de dingen die ze doen en bepalen. Als iemand communicatief sterk is, dan gaan ze allerlei klinieken af, van Parnassia en kijken en controleren hoe ze met hun medicatie omgaan. Is dat niet goed, dan ga je daarmee aan de slag. Zoiets zag hij mij al zeker doen, bijvoorbeeld. Goh, hoezo dat nou weer? Zo’n babbel ben ik toch niet?...

Ook vroeg zij even naar mijn leeftijd, waarop hij grapte dat hij dat niet had gedurfd. Ik dacht eigenlijk dat dit op mijn CV stond maar blijkbaar niet. Misschien wel zo gunstig? Ik weet het niet. We moesten wel lachen erom. Hij kijkt de dame aan en vraagt haar; ‘zie jij het wel zitten om haar te begeleiden?’ Ja, dat zag ze wel zitten. Nou, wat leuk en dat met het 'te laat komen' én de grote adres flater! Eerste gesprek, ze weten dat ik van niets weet en nog niets kan, behalve wat ik tot nu toe al allemaal kan. En ik heb al een stageplek, sowieso!  Het wordt een enorme pittige studie, vertelde zij me al wel. Ik mag er nog wel even over nadenken, omdat dit mijn eerste gesprek van vele is en zo kan ik ook even zien hoe dat me bevalt. Als ik ze maar snel iets liet weten. Dat mag nadat ik volgende week dinsdag in Numansdorp geweest ben.

Ze gaf me de grote rondleiding en vertelde nog van alles daarbij. Zij is zelf ooit, op haar 40^e, aan deze studie begonnen, ook zelfs via Capabel net als ik, maar zij werkte toen al een hele tijd bij een apotheek. En zelfs was het toen voor haar enorm pittig. Ja, dat dacht ik al wel, ik weet dat het niet makkelijk zal worden. Zij adviseerde me dan ook om een dag of zelfs twee dagen extra stage te doen, als dat kon. Met 2 dagen ga je het niet redden om alles te weten en er examen in te doen. Gelukkig dat ik 1 studiedag minder heb dan ik dacht, dus ik kan er wel drie doen dan. Ja, het zal even druk en pittig zijn. Zij studeerde ook elke avond van 21 tot 24 uur omdat je het anders echt niet gaat redden. Nou, er staat me wat te wachten denk ik.

Maar, ongeacht, ik héb een stageplek. En nog een interessante ook. Woensdag naar Vlaardingen, bij een standaard apotheek eens kijken. Maandag naar Zevenhuizen, daar kwam ook nog even een stageplaats voorbij en kreeg ik een afspraak. Dan de dinsdag de 25^e naar Numansdorp en ondertussen weet ik dan wel of ik bij de Parnassia wil werken of niet. Zoals het nu voelt, denk ik het bijna wel. Maar goed, even afwachten hoe die andere gesprekken zijn. Leuk, zo’n goed begin, dat is het halve werk. Wordt uiteraard vervolgd! Spannend!!!

"De eerste liefde is mengsel van een beetje dwaasheid en veel nieuwsgierigheid."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik ben goed bezig, al zeg ik het zelf. Ik was nog vroeger wakker dan gisteren en dat was op zich al een prestatie omdat ik de hele nacht wakker had gelegen. Ik ben een paar keer in slaap gevallen en als ik dan weer wakker werd, was ik ook gelijk klaar wakker. Op een gegeven moment heb ik zelfs getwijfeld of ik niet de tv aan zou zetten, voor de afleiding. Ergens heel in de verte hoorde ik een soort van housemuziek. Een feestje of zo? Heel raar, je hoort de muziek maar het is ver weg genoeg dat je geen last hebt van de bas. Ik heb een paar uur doorgebracht met het denken over waar dat nou precies zijn kon. Ik heb nog steeds geen idee hoor.

Het was zo zacht, dat ik me er zeker niet aan hoefde te ergeren. Op een gegeven moment, het zal net iets meer tegen de ochtend zijn gelopen, werd het wel harder maar toch nog steeds te ver weg om de bas te merken. Nu irriteerde ik me er meer aan dat ik niet kon thuisbrengen waar dat vandaan kwam. En opeens was het stil. Oké, feestje over. Ik nog luisteren of er ergens mensen zouden vertrekken maar dat gebeurde niet. Ik hoor dit regelmatig in de weekenden, als ik toevallig wakker ben. En omdat ik er niet achter kom waar het is, wil ik weten waar het is. Ken je dat? Ik ben best irritant voor mezelf.

Ik ben er maar om half zeven uitgegaan en heb eventjes naar de tv zitten kijken. Wel nadat de cits hadden gegeten en ik van koffie was voorzien. Met een bammetje. Rainbow kwam bedelen maar die vond het blijkbaar echt te vroeg voor de hele oude kaas die ik erop had. Beter, heb ik meer, ik vind dat heerlijk. Skylar wilde wel een hapje maar die kwam pas laat, nog mazzel dat hij nog een stukje kon krijgen. Ik zat me te bedenken wat ik vandaag allemaal wilde doen en in principe heb ik dat nu allemaal gedaan. Tenminste, de was is nog niet klaar, die moet straks de droger nog in. En ik moet mijn nagellak er nog afhalen en dan de boel veilen en netjes een laagje blanke lak erop.

Mijn kleding ligt al klaar voor morgen, als ik voor dat kennismakingsgesprek moet in Den Haag. Dat stond op mijn lijstje ook, en is eraf nu. Boven heb ik alles gestoft, gezogen en bed verschoond en de kattenkamer gedaan. Daar is het allemaal al netjes voor als Karina komt. Dat is alvast gedaan. Die kennismakingsgesprekken opeens gooien mijn schema wel door de war maar goed, gelukkig niets onoverkomelijks. Als ik maandag verder ga bellen voor stageplaatsen, dan kan ik de rest van de week gewoon niet. Die week zit al vol. Vanaf de maandag erna kan ik weer volop afspreken. Moet kunnen, lijkt mij.

Ik moet wel weer een beetje op gaan letten, al dat gedoe in mijn leven en het vaak niet slapen de laatste tijd, maken me weer een stuk minder in mijn concentratie. Ik ben daarnet even bezig geweest omdat ik zag dat ik in mijn blogs weer eens een datum dubbel had gedaan. Daarom ben ik nu opeens een dag verder zonder Sunshine dan ik al dacht. Geen idee waarom maar ik zat een beetje gedachteloos te scrollen over mijn eigen pagina en daar zag ik twee keer hetzelfde aantal dagen voorbij komen bij verschillende blogs. Hé, dat kan niet! Dus heb ik dat net met veel geduld zitten herstellen. BlonT! Maar gelukkig geen hele maand, dat scheelt. Toch wel een gedoe en echt al heel lang niet meer voorgekomen. Gebrek aan concentratie is bij mij geen goed teken, dat is wel zeker.

Ik zat daarnet weer zo’n geweldig filmpje van Prince Ea te kijken en ik dacht, ik kijk nog een keer, dan kan ik het juist overbrengen. Want er zaten een aantal dingen in, die raakten me wel en dat zijn dingen, die ik eigenlijk eens een keer moet gaan leren toe te passen. Alleen toen ik het zag was dat via de startpagina, maar ik had er wel prince Ea bij zien staan. Ik ging dus naar zijn pagina en dat barst echt van de filmpjes, allemaal evenveel de moeite waard maar niet die ene die ik wilde hebben. Nou ja zeg, hoe kan dat nou weer. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd dat via een zoekopdracht te doen maar niks hoor, het lukt niet. Niet meer te vinden. Dan zal het wel zo hebben moeten zijn, denk ik. Laat maar dan, voor mij kwam de boodschap in elk geval over.

Ik heb ook nog een beetje zitten klodderen op canvas. Ik ben net tante Til van de familie Knots. Een kloddertje roze hierrrrr en een kloddertje roze daaaaaarrrr. Maar dan met andere kleurtjes. En niet die grote mond en rare bril en idem outfit. Oh dat vond ik toch zo leuk vroeger! Het was eigenlijk voor Kim maar ik keek net zo graag mee. Net zoals bij Theo en Thea. Daar kon ik zo vreselijk om lachen! Helemaal slap van het lachen waren we dan af en toe. Soms was het voor ons als volwassenen nog veel leuker dan voor de kinderen. Dat is wel vaker, met kinderprogramma’s.

Ik weet nog wel dat ik helemaal gek was op Pittige tijden van Carlo Boshart en Irene Moors. Ik had al zo’n hekel aan Goede tijden toen. Nu nog wel eigenlijk. Maar het kwam elke avond op omdat Kim er al vanaf ze klein was, totaal verslaafd aan was. Toen het begon mocht ze niet eens van me kijken. Echt zo vreselijk vond ik het om naar te kijken en ook zo enorm slecht geacteerd door een aantal mensen.

Maar juist daardoor werd de persiflage die zij ervan maakten, gigantisch hilarisch. Oh echt, dat was altijd een feestje op de zaterdagochtend. Mijn moeder poetste altijd op vrijdag bij mij het huis, omdat ik én 36 uur werkte en een HBO studie volgde en mijn toenmalige echtgenoot ook fulltime van huis was. Dat waren sowieso pittige tijden. Maar op zaterdagochtend, gingen we om de beurt de boodschappen halen voor de hele week. Het briefje was de avond ervoor al gemaakt. Degene die thuis bleef deed nog wat dingetjes in huis en zorgde ervoor dat er een volle pot koffie klaar kwam te staan. De boodschappen werden weggezet en de koffie ingeschonken.

Voor Kim meestal Fristi of zo, en altijd wat lekkers voor bij de koffie en dan gingen we met zijn drietjes op de bank zitten en ging Telekids op. Want dan kwam pittige tijden. Oh echt dat was zo lachen altijd. Eigenlijk was dat wel een soort van de voorloper van de tv kantine. Daar kijk ik dan gek genoeg niet speciaal naar. Alleen als ik het toevallig eens zie, of stukjes ervan zie, dan kan ik er toch ook weer erg smakelijk om lachen. Ondanks de pittige tijden, waren het toen nog erg leuke tijden. Dat is ook wel eens leuk om aan terug te denken. Dat was altijd een klein minifeestje zo op de zaterdagochtend. Lachen en genieten met elkaar. Helaas duren zulke tijden nooit al te lang. Maar de mooie herinneringen die nemen ze me mooi niet af. Dat is dan wel weer fijn.

Omdat ik soms, vaker wel dan niet eigenlijk, teveel verf pak, ben ik daardoor altijd met meer dan één doek bezig. Nu ook weer, het zijn er vier. Van drie weet ik al wat erop gaat komen. Van eentje nog niet. Geen idee. Maar dat vult zichzelf straks wel weer in. Opeens staat er dan iets op. Eentje is de achtergrond voor de ezeltjes die ik wil maken, heel in het klein dan. Want dat moet op een stuk muur van twee bij twee meter komen. Maar ik wil even ‘voelen’ wat ik doen moet, in het klein. Dat kan hoor, dan gaat het straks in het groot veel makkelijker. Dan weet ik al hoe en wat. En ik ben met mijn witte paard en bloesem bezig. En met een mooie voor mijn nichtje. Dat wordt een hele speciale en daar zeg ik nog niets over. Ze zou deze blog maar eens kunnen lezen, weg verrassing.

Wanneer ik ermee klaar ben, al die doeken? Geen idee, er zit geen tijdlimiet op en dat is wel zo prettig. Dit alles was vandaag wel onder het toeziende oog, als hij niet lag te maffen dan, van Rainbow. Die is vandaag niet bij me weg te slaan. Deze doeken zijn voor wanneer ik tijd heb, en zin. Ik heb nog een opdrachtje dat af moet maar daar ga ik of van de week, of na de logeerpartij aan beginnen. Net zoals het uitkomt. Spannend zo’n nieuw begin. Toch zal ik blij zijn om over een jaartje of anderhalf a twee, weer een beetje vastigheid te hebben. Dat ik of kan blijven na die zes maanden, wat niet altijd het geval is, zo ik al gehoord heb, of snel zelf een baan vind met een vast contract. Dan kan ik eigenlijk pas een beetje echt tot rust komen. Tot die tijd, doen we maar alsof…

"De boeken die iedereen bewondert zijn die welke niemand leest."

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924