Voor zover ik weet gaat het nu redelijk met Timo. Zijn voetje ziet er voor de dierenarts netjes uit. De uitslag komt maandag pas, dus dat is nog afwachten. Kim is bek af want hij heeft haar nogal voor zich opgeëist, de laatste paar dagen. Als ik al dacht dat ik veeleisende katten had, dan spant Timo daar de kroon. Natuurlijk komt dat ook een beetje door Kim zelf, net zoals het hier door mij komt maar dan nog. Het kan redelijk uitputtend zijn om zulke katten te hebben, of we daar nou wel of niet zelf voor gezorgd hebben.

Ik heb vandaag een superluie dag gehad. Ik werd om zeven uur wakker en ik heb de katjes verzorgd en daarna mezelf en nadat ik mijn koffie op had, werd ik weer hartstikke slaperig. Ik gaf er blijkbaar aan toe met als gevolg dat ik met een vreselijk pijnlijke nek om kwart over twaalf pas weer wakker werd. Een halfvolle mok met koude koffie stond er nog. Ik moest echt even landen weer hier op aarde want ik wist niet meer of ik nou wel of niet iets doen moest. Oh ja, ik moest naar Alan’s verjaardag! Die was van de week al echt jarig geweest, maar vandaag zou hij het vieren.

Ik wist niet wat ik voor hem kopen moest maar hij is gek op een aantal dingen. Waaronder de figuurtjes van Paw Patrol, geleid door een politiehond, een herder zo te zien. Van de week was ik zo’n beestje gaan kopen voor Alan. Ik had nog wat onbeschilderde potten staan en ik dacht, ik beschilder er eentje waar dat beestje in kan. Hij paste namelijk precies, met een beetje duwen dan. Daarom was ik daar gisteren heel de middag mee bezig geweest.

Vanmorgen was het ding gelukkig droog en kon ik het alsnog inpakken. Een cadeautje in een cadeautje werd het zo. Ik moest nog opschieten ook, douchen, aankleden en weg en dan zou ik net iets na twee uur er zijn. Ik wist het adres niet meer van waar het gevierd zou worden en dat vroeg ik in de app, met als antwoord uiteraard het adres. Ik heb alles op mijn gemakkie gedaan hoor, ik kan heel slecht tegen haasten. Maar het was al over half twee toen ik hier de deur uitstapte. Ik had niet een half uur later wakker moeten worden, dat was wel duidelijk.

Ik reed weg en toen ik eenmaal wat harder kon, zag ik iets wapperen in mijn achteruitkijkspiegel. Huh? Wat is dat nou weer? Na een tijdje puzzelen wat er daar aan de hand was, kwam ik erachter dat de een of andere lolbroek mijn hele achterkantje versierd had met wc-papier. Bovenin de achterklep en om de ruitenwisser achter, zaten allemaal stukken wc-papier. Oh wat grappig, not. Ik ging me er niet druk om maken, die lol gaan ze niet van me krijgen. Dat zit er prima, ik heb er geen last van in elk geval. De andere auto’s of beter gezegd, hun bestuurders, zouden hooguit kunnen denken dat ik naar of van een feestje kwam of een bruiloft of zoiets. Dus wie kan het wat bommen?

Ik zou het er daar wel afhalen. Het was een gezellig middagje in elk geval. Alan vond alle cadeautjes leuk, hij was weer erg verwend door iedereen. We zaten buiten, zelfs terwijl het zachtjes regende. Alleen ging het iets harder regenen toen de taart werd aangesneden en daarom gingen we even naar binnen. Niet lang daarna werd het droog en zijn we weer buiten gaan zitten. Op een gegeven moment was het al etenstijd voor katten uit Spangen en moest ik echt weg. Ik kan dan niet meer op mijn gemak blijven zitten. Als ze het zelf hadden kunnen pakken wel, niet als het mijn verantwoordelijkheid is om het ze te geven. Daarom ging ik maar weer naar huis, jammer want het was hartstikke gezellig. Ach ja, je hebt je verantwoordelijkheden en sommigen nemen die en anderen weer niet. Ik neem ze altijd, zo hoort het voor mij.

Eenmaal daar rijdend, waar het weer harder mocht dan 50, zie ik iets bekends in mijn ooghoeken. Oh ja, wc-papier. Ik was het helemaal vergeten, dat dat spul achter me aan wapperde. Ik heb er niet meer naar gekeken. Niet gek natuurlijk want buiten het feit dat mijn schoonzus me het verkeerde huisnummer had gegeven, had ik het foute nummer ook nog eens omgedraaid, dus zij had 27 gezegd en ik had 72 ingevoerd. Niet gek dat ik half Bergschenhoek heb gezien want ik werd steeds overal heen gestuurd maar ik herkende helemaal niks.

Toen ik eindelijk op bestemming was, was ik dat hele gedoe allang vergeten. En toen ik instapte ook. Dus ook de terugweg was mijn Lilaatje in feestelijke stemming. Trouwens, dat is ze nog want ik ben het nu ook weer vergeten. Besef ik me, nu ik dit zit te schrijven. Ach, er zijn ergere dingen. Feestelijke slingers achterop je auto, wie doet daar nou moeilijk over? Zolang ze mijn zicht niet belemmeren is het goed. De cits hebben ondertussen gesmikkeld van hun eten, alle bakjes zijn leeg zag ik. Die van vanmorgen zitten in het sop, daar gaan deze zo bij, dan is dat ook allemaal weer gebeurd.

Morgen heb ik een boel te doen, dingen waar ik er een paar vandaag van had willen doen. Nou ja eigen schuld, zondag druk. Ik ga het boven vast in orde maken, voor de logeerpartij vanaf donderdag. Nu met al die kennismakingsgesprekken is het best wel druk zo opeens. Maar het moet toch allemaal gebeuren. En dan doen we het maar zoals het uitkomt. Een soort aanloopje voor wat nog komen gaat, dat zal nog veel en veel drukker zijn. Morgen ook lekker manicure en pedicure bij mezelf, lekker hoor. Dan kan ik maandag lekker netjes en verzorgd naar Den Haag. Kijken of ik het kan vinden in ene keer daarom ga ik eerder weg.

Om een beetje idee te krijgen, ga ik morgen de route eens helemaal doornemen. Ik ben zo wegenblind als ik weet niet wat. Ik kom er altijd wel hoor, maar doordat je zo onzeker bent, zit je altijd te hannesen. Daarom weet ik liever een beetje van te voren hoe en wat. Al is het in het echt altijd heel anders dan zo op de kaart. In elk geval zeer ruim van te voren vertrekken, dan kom ik er wel. Via Groningen of in ene keer, het maakt niet uit, als ik er maar op tijd ben. Ik wacht gerust om de hoek hoor, tot het tijd is. Nou ja, dat is voor maandag. Voor nu ga ik lekker de bank op, kijken naar wat ik allemaal opgenomen heb. Lekkere mok koffie erbij, katje op schoot, zal Aurora wel worden. Zo kom ik de avond wel door. Morgen weer een dag.

"Berusting is de moed der onmacht.

Origineel: La résignation est le courage de l'impuissance."

Sully Prudhomme - Frans dichter en 1e winnaar Nobelprijs literatuur (1901) 1839-1907

Gisteren heb ik de apotheker van Laan op Zuid niet meer te pakken gekregen. Daarom belde ik vanmorgen weer. Ik kreeg weer een jongedame aan de telefoon, maar deze zei gelijk bot, nee hoor, die zijn al bezet. En klaar. Dat is toch vreemd? Dat er gisteren gezegd wordt ‘oh ja, die hebben we inderdaad, maar u moet de apotheker zelf hebben. Belt u maar na vieren even terug’. Toen bleven ze maar in gesprek dus ik dacht, ik bel morgen wel. En dan krijg je opeens een totaal andere reactie. Je kan mij niet wijsmaken dat er sinds gisteren half drie, opeens drie stageplaatsen weg zijn. Het ligt er dus ook altijd maar aan wie je aan de lijn krijgt. Waarschijnlijk had zij een pestbui en dan krijg je dit.

Daarom ben ik maar verder gaan zoeken op stagemarkt.nl. Zo zag ik de eerste in de omtrek en dat was in Vlaardingen. Ik dacht, dan ga ik die maar bellen. Ik werd netjes doorverbonden met de apotheker. Het grappige was dat ze mijn naam herkende. ‘Vanlerennaarwerken’ had haar namelijk al een mail gestuurd om een stageplaats voor mij. Ze had daar nog niet op gereageerd maar nu ze me toch aan de lijn had, wilde ze wel een afspraak maken voor een kennismakingsgesprek. Die staat nu op komende woensdag. Maandag naar den Haag, woensdag naar Vlaardingen. Misschien moet ik even doorbellen en kijken of ik voor dinsdag ook een afspraak kan krijgen. Donderdag komt Karina al!

Mijn dagen vliegen opeens weer als een gek! Het gooit ook mijn hele schema in de war en daar alleen al zou ik van kunnen gaan stressen. Ik probeer het niet te doen. Het huis schoonmaken en dat soort dingen, moet maar om die afspraken heen. Ik wil het wel netjes hebben als Karina komt. En als zij er is, hebben we ook weer behoorlijk veel te doen! Eigenlijk hebben we alleen de donderdagavond om even bij te kletsen. Vrijdag naar Petra, de paranormaal therapeute, eer we dan weer thuis zijn en gegeten hebben is die dag ook al voorbij. Dan zaterdag naar Frans Schmidt-Gieskens waar we bandstemmen gaan beluisteren.

Wat zijn bandstemmen? Nou, dat zijn eigenlijk stemmen van overledenen die doorkomen met het draaien van de zenders van oude radio’s. Al zal ik het nu wel heel kort door de bocht uitleggen. Dat is dus niet in vijf minuten klaar. Soms heb je hele heldere stemmen die doorkomen. Als het mensen zijn die je goed gekend hebt, kan je vaak ook nog de stem herkennen van die persoon. Soms komen er ook spotgeesten door, die rare dingen zeggen of schelden. Frans is er erg goed in en Karina heeft het nog nooit meegemaakt en is heel nieuwsgierig. Erg leuk is het, dat moet je minstens ene keer hebben meegemaakt. Zoek hem maar een keertje op, op Facebook, daar plaatst hij geregeld fragmenten ervan.

Daarna gaan we uit eten en dan is de zaterdag ook alweer voorbij. En zondag gaat Karina alweer naar huis. Dan hebben we het hartstikke leuk gehad natuurlijk maar je kan nou niet echt zeggen dat we lekker hebben kunnen bijpraten. Maar dat zal waarschijnlijk nooit gebeuren, want al was ze hier twee weken, dan waren we daarna nog niet uitgepraat. We hebben elkaar altijd best veel te vertellen en ook raken we nooit uitgepraat over de inhoud van ‘onze’ boeken, de boeken van Jozef Rulof. Daar zal je nooit over uitgepraat raken, eens je erdoor geraakt bent. En dat zijn wij allebei ergo, raken we nooit uitgepraat. Dat is een vast gegeven.

Mijn begeleider heeft teruggemaild en nu weet ik eindelijk wat meer. Hij vond het goed dat ik zelf apothekers aan het bellen was. Daar ga ik maandag ook echt weer mee verder, even tussendoor. Het blijft wel vaker op de plank liggen, zo’n mailtje met een stage vraag,  en dan kan een telefoontje de boel versnellen. Dat bleek nu inderdaad ook weer. Ik ga dus de opleiding volgen via Capabel Onderwijsgroep. De theorieopleiding gaat in principe op 2 september beginnen. De lesdagen zijn op maandag en dinsdag. Ik kan dan met de apotheker bepalen op welke van de andere dagen mijn stage zal zijn. De stage is voor twee dagen in de week en zal één jaar duren.

Nu kan ik de stage tegelijk starten met de theorieopleiding op 2 september. Maar ik kan ook afspreken met de apotheker, om al direct te starten met de stage en dan op 2 september beginnen met de theorie. Dat hangt geheel af van de apotheker en wat die wil. Want dan begin je wel zonder enige kennis van zaken en of ze dat handig vinden, dat is nog maar de vraag. Op zich voor mij wel heel aantrekkelijk. Want als ik dan, pak ‘m beet, 1 juli begint met je stage, dan ben ik een jaar later daarmee klaar. En ook de theorieopleiding duurt een jaar, dan heb ik me in juli en augustus alleen maar te richten op de studie en de examens. Bovendien kan ik er zo een beetje inkomen, beginnend met 2 dagen stage en dan vanaf september de dagen naar school erbij. En een dag webinars, die je ook in het weekend kan doen uiteraard.

Maar het gaat er niet om wat ik wil, tenzij ik zou mogen kiezen. Het gaat erom wat de apotheker ervan gaat vinden en wat die wil of prettiger vindt. Ik hoop maar dat die hetzelfde zal willen als ik, maar op zich, het maakt mij niet uit. Ja, wel, het liefste dan stage op de donderdag en vrijdag, als de lessen op maandag of dinsdag zijn. Dan ben ik de woensdag lekker vrij. Dat zou voor mij het mooiste zijn. En dan kan ik hier de boel een beetje doen, boodschapjes thuis laten komen en verder lekker leren en bij de cits zijn. Gek genoeg gaat zoiets meestal precies zoals ik wil en ik ga er vanuit dat dit deze keer ook zo zal zijn. Dat komt wel goed.

Liep ik net bij de Lidl, stonden er allemaal hele aparte soorten orchideeën. Allemaal met een kurkdroge pot met aarde. Oh ik had ze allemaal wel mee willen nemen. Ik heb er de plek niet voor hoor en ook niet de centjes. Helaas. Anders hadden ze allemaal mee naar huis gegaan. Nu heb ik er eentje meegenomen. Ik kon haar niet laten staan, zo’n schatje om te zien. Ook eentje die ik nog nooit eerder in huis gehad heb. Met haar kleurtjes past ze precies hier. En waar ze staat, zo met een stukje zwarte muur als achtergrond, komt ze zo mooi uit! Daar ga ik heerlijk van genieten als ik straks op de bank zit. Zo uit de verte is het al mooi, ware het niet dat ik zo kippig als de pieten ben.

Skylar ligt tegenwoordig steeds vaker op de bank. Ik weet dat hij het geweldig leuk vindt om onder dingen te kruipen. Zoals kleine jongetjes het leuk vinden om tentje te spelen. Ik deed het plaid zo neerleggen, dat het een tentje vormde en daar kroop hij direct in. Hij kan dan uren stil blijven liggen, gekke gozert. Zelfs toen ik een foto kwam maken, van hem in zijn holletje, bleef hij doodstil liggen. Het lijkt wel alsof hij zo probeert onzichtbaar te zijn of zo. In elk geval, ik vind het erg grappig, zoals hij dan doet. Het zijn toch eigenlijk stuk voor stuk clowns. Mijn gekkies.

Goh, heb ik toch nog langer de tijd dan ik gedacht had. Door het UWV dacht ik 25 juni al te beginnen. Nu blijkt dat pas 1 september te zijn. Ik had dat nog gemaild toen maar mijn UWV meneer zei, dat ik dan bij hem daarmee moet komen en dan regelt hij dat wel. Nou komt ook mooi uit. Is die maand juli misschien nog totaal vakantie voor mij. Tenzij ik direct met de stage begin, maar dat is dan ook maar voor 2 dagen in de week. Ook een soort aanloopje. Ik ben benieuwd wat het zal gaan worden en vooral waar het zal gaan zijn. Maandag weer verder zoeken naar stageplekken, tussen de boel doen en de kennismakingsgesprekken door. Leuk!

"Bedelaars benijden miljonairs niet, hoewel zij natuurlijk andere bedelaars, die meer succes hebben, wel benijden.

Origineel: Beggars do not envy millionaires, though of course they will envy other beggars who are more succesful
Bron: The conquest of happiness (1930). Voor de volledige tekst zie: russell-j.com"

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Gisteren kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik kreeg namelijk door dat ik ene mevrouw die en die moest bellen, om een afspraak te maken. Ik kreeg twee telefoonnummers en die waren van twee apotheken, eentje in Numansdorp en eentje in Klaaswaal. Nou ben ik geen topografisch wonder maar het klonk dus niet dichtbij en al helemaal niet Rotterdams. Ik zoeken, op google maps, en daar vond ik de plaatsjes, tegen de Zeeuwse eilanden aan zowat. Openbaar vervoer kon ik zo snel geen verbinding vinden naar Numansdorp en naar Klaaswaal wel, voor één uur en 34 minuten per enkele reis. En dan moet alles meezitten. Eh. Wat nu? Want eerlijk, dat is mij gewoon enorm veel te ver. Ik heb helemaal geen ambitie om per dag vier uur te moeten reizen om te gaan stage lopen. Zelfs niet om zover weg een baan te vinden.

Ja, als ze er een huis bij doen, dan vind ik dat prima. Oh, en de gelegenheid om te verhuizen. Daarom zeg ik nooit nooit. Maar om na al die tijd gelijk zover weg te moeten? Straks krijg ik een enorme terugval, en dat wil ik nooit meer meemaken natuurlijk. Zou ik daar aan vast zitten? Of kon ik dat weigeren? Dat lijkt me nou ook niet echt gunstig, zo bij het allereerste adres wat ze voor je vinden. Maar toch, helemaal daarheen? Ik ga maar eens even mailen. Wat is hier de bedoeling van. Half Rotterdam zit zonder apothekersassistenten en ik mag naar Klaaswaal? Nou, als het even kan liever niet. Ik krijg verdorie bijna een paniekaanval!

Ik mail de meneer van de opleiding. Er zijn meerdere apotheken aangeschreven en deze reageerde nu eenmaal het snelst. Nee, ik zit er niet aan vast, eventuele reiskosten worden vergoed door het UWV als het boven de veertien kilometer is. Oh? Gedoe, reiskosten declareren maar ondertussen ben je het wel kwijt en ik kom nou eenmaal een paar honderd euro per maand tekort nu. Maar goed, dat is weer iets anders. Hij raadt me aan om in elk geval de afspraak te maken, voor de ervaring ook en om te kijken hoe dat eraan toe gaat. Dat lijkt mij wel goed advies dus ga ik ook zeker die afspraak maken. Ik mag er altijd vanaf zien, ook als er geen klik zou zijn. Dat vind ik toch fijn om te weten, want ik dacht er al aan vast te zitten. Dat valt goed mee.

Ik weet gewoon ook nog helemaal niks en dat vind ik licht frustrerend. Want er zijn toch wel aardig wat dingen, die ik zou willen weten. Zoals de vraag of je bij de apotheek waar je stage loopt ook aan het einde van je opleiding blijft met dat zes maanden contract. Dat is er wel eentje. En als je dan in zo’n ver weg liggend gehucht moet stage lopen, dan is zo’n contract ook gelijk al zijn aantrekkelijkheid verloren. Maar goed, dat zal ik af moeten wachten en dan weiger ik uiteindelijk zulke verre gehuchten hoor. Het gesprek ga ik wel aan, die ervaring kan nooit kwaad. De 25^e juni moet ik er heen, om 11 uur moet ik er zijn, dan zal ik maar voor negenen vertrekken. Bizar toch?!

Ik heb vandaag zelf zitten zoeken ook, er zijn echt wel aardig wat stageplekken in Rotterdam. Ik mail de meneer weer, of ik zelf ook actief mag meezoeken. Ja, weet ik veel. Hij reageert er niet op, hij zal me wel weer heftig en een drammer vinden en daar heeft hij helemaal gelijk in. Even later gaat mijn telefoon, een onbekend nummer. Ik pak op, het is een heel moeilijk Nederlands sprekende dame, die belt om een afspraak te maken voor een kennismakingsgesprek op dat en dat adres. Oké voor wanneer? Maandag om 12 uur, of dat schikt? Ja, dat kan wel.

Als ik ga zoeken waar dat is, is dat verdorie weer in Den Haag. Hallo?! Kan het een ietsje dichterbij? Het is de apotheek van de Haagse ziekenhuizen, dus dat is ook weer anders dan de gemiddelde ‘normale’ apotheek. Is dat gunstig of juist niet? Nou ja, ik ga maandag gewoon met alles wat ik al zei over dat andere adres in Verweggiestan, in mijn hoofd. Op zijn allerminste is het een ervaring. Daar ga ik maandag dus heen, naar Den Haag. Voor iemand die haar leven lang altijd vlak naast, of zelfs boven haar zaak of werk of zelfs maar school heeft gewoond, is dat gewoon even slikken. En ja, ik weet dat ik verwend ben, of ben geweest in elk geval.

De kleuterschool waar ik op zat, zat achterin de straat. De lagere school aan de overkant. Mijn moeder kon zo bij mij in de klas kijken en soms zat ik dan stiekem te zwaaien als ik haar zag. Dan werd ik altijd blij. Dan zei ze als ik thuis kwam; ‘je mag toch niet zwaaien, je moet opletten’. Ja, maar ja, ik zag mijn moeder even en dat was leuk! In de laatste twee klassen woonde ik iets verder weg maar in verhouding tot vele andere kinderen toch ook nog wel redelijk in de buurt. Middelbare school, MAVO, werd weer wat dichterbij en de HAVO ook weer bijna naast de deur van waar ik toen woonde. En zo is het mijn leven lang zowat door gegaan. Boven de kapperszaak, scheiding en heel die ellende, dan verhuizen naar Overschie.

Als Kim kleuter wordt ga ik opleidingen doen en waar krijg ik werk, in Overschie. Ik verhuis zelfs binnen Overschie. Als er opeens van alles tegelijk gebeurt in mijn leven, werk ik toevallig net in Dordrecht en vlak daarna, woon ik er ook. Als ik naar België verhuis en daar tot twee keer toe een café begin, woon ik daar in, vlakbij en boven. Als ik dan weer naar Rotterdam terugkeer, denk ik dat het nu wel over is met mijn mazzeltjes op dat gebied. Nog voor ik een woning heb, heb ik werk, vlak achter waar mijn moeder woont, in de Spaanse Polder. Het huis dat ik krijg, waar ik nu nog woon trouwens, is zelfs nog dichterbij. En als ze dan opeens komen met Numansdorp en Klaaswaal, dan heb je zowat een hartverzakking. Dat lijkt me wel duidelijk.

Maar goed, we gaan braaf solliciteren naar een stageplekje en we gaan het wel zien wat er gaat gebeuren. Best wel spannend allemaal, vooral al door hoe het begint. Wie weet waar ik terecht ga komen, als het maar geen twee uur reizen is, vind ik het al snel wel goed. En in de spits naar Den Haag en ook weer terug in de spits, dat is ook geen pretje. Maar dan nog, ik zie wel waar het schip strandt. Eerst maar eens die stageplaats vinden. Morgen bel ik zelf naar die apotheek hier op Rotterdam Zuid, wie weet heb ik daar ook mazzel. En als je het dan vergelijkt met Klaaswaal of Den Haag, dan is het ook weer zowat naast de deur. Op de tram hier vlak om de hoek en daar voor de deur eruit. Het zou zomaar kunnen!