Nou die online lessen willen wat zeg! Je zit verdorie de hele maandag op je krent. Dat voel je echt wel hoor, zo bij zessen. Rainbow kwam seintjes geven, dat het etenstijd was. Anders had ik er nu nog gezeten. Maar ja, ik ging alles klaar zetten en ik was vroeg, dus kon ik nog wat doen voor die apotheek lessen. Want het hele weekend is er van achter de pc zitten niets gekomen, alleen voor de blogs. Dus in plaats van voor te gaan lopen, is dat niet gebeurd. Nou hebben we deze maand, hallo oktober, ergens geen school. Mooi! Maar ook ben ik in de laatste week vrij van stage.

Dan kan ik die inhaalslag wel maken denk ik. Want jeetje zeg, wat gaan die dagen snel voorbij! Bizar gewoon, ik moet er maar niet al te lang over nadenken, want dan krijg ik last van mijn vliegangst, zo snel vliegt die tijd voorbij! Echt hoor, het is bijna niet te doen. Ik ga naar bed en opeens ben ik een week verder. Zo voelt het een beetje. Het mag ietsje rustiger hoor, maar ik zou niet weten hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Ik zal het er dus mee moeten doen. Ik wil zo graag een beetje voor gaan lopen maar ik haal het gewoon niet. Zodra ik denk dat ik ergens een les mee voorloop, is het weer een week later en moest ik het sowieso af hebben. Zo snel gaat mijn tijd!

Nou zijn die online lessen best een beetje tijdverspilling hoor, behalve rekenen dan. Dat vond ik vroeger niet leuk en nu nog steeds niet. En het is niet dat ik het niet kan maar ik vind het zo’n gedoe. Zeker als er van die rare sommen in voorkomen. Dan al helemaal, bah. Engels leer ik net even iets meer grammatica mee dan ik nog wist. Maar op zich, heb ik het ook niet nodig om er les in te hebben. En dan Nederlands. Dat is echt wel op best laag niveau. Maar je hebt dan ook een heleboel buitenlandse medestudenten en die hebben het niet met de paplepel binnen gekregen. Die kost het duidelijk wat meer moeite. Je pikt diegenen die hier geboren zijn er zo uit. Laat ik het zo maar uitleggen.

Het was me al eerder opgevallen, maar ik heb er maandag een screenshot van genomen omdat het best wel hilarisch is. Als je inlogt in de live online lessen, zie je de leraar en de moderator, die alles in de gaten houdt. Ook zie je je medestudenten én jezelf. En dat staat er dan ook achter. Ik zie: Ria Niemeijer (jij). Het staat er voor de duidelijkheid even tussen haakjes achter. DUH! Alsof ik dat anders niet zou weten of zo. Dat ik ga zitten twijfelen, eh, ben ik nou Mohammed Moustafari of Aisha Bourladama. Oh nee, pff gelukkig, ik zie het al! Ik ben Ria Niemeijer. Nog mazzel dat het erachter staat, anders had ik mooi de verkeerde naam ingevuld! Seriously?

Maar soms zijn de online lessen dus wel echt hilarisch. Met Nederlands kregen we voorbeeldjes, zie ook foto, van hoe fout het is, als je geen leestekens gebruikt of verkeerd woorden vast of los schrijft. Zette hij een voorbeeldje klaar, waarop stond: ‘Steel pan, 14,95’. Ja, dan moet ik weer reageren met; ‘nee hoor, dat is gratis!’ Volgens mij worden ze best moe van mij, kan ik me voorstellen. Ik word ook wel eens moe van mij. Ik zal het ermee moeten doen. Toch kan ik mij ook best vaak laten lachen. En ondanks of misschien juist tijdens veel verdriet, zal ik mijn gevoel voor humor houden en hoog houden. Het draagt je over diepe dalen, zoals Aristoteles al zei. En die kon het weten!

Vandaag, of vanmiddag dan, ga ik lekker leren, huiswerk van de apotheek lessen is een berg, echt bizar. Dat ga ik zoveel mogelijk weg werken vandaag. Het leeswerk is ook veel, maar dat doe ik van het weekend. Daar moet je rustig voor kunnen zitten en dat gaat nu niet. Het weekend ook de toetsen weer doen voor de generieke vakken, dan ben ik net bij hè. Voorlopen, dat zit er even niet in, het is gewoon te druk. Ik heb al zo’n raar tijdsbesef en ik kan er nu al helemaal niet meer uit, hoe snel het gaat. Zo kan ik echt nooit voor gaan lopen eigenlijk.

Laatste week van oktober hebben we geen lessen en heb ik ook vrij van stage. Puur toeval hoor maar het komt geweldig uit. Ik kan dan elke dag even naar de auto met een paar dozen art. En dan zie ik ook wat er niet in past want wat ik nu nog maak, is best groot. Dat zijn die herfstpotten en ook even zo grote kerstpotten die ik nog wil maken. En alles wat ik niet in mijn auto krijg, daar moet ik mijn broer voor vragen om te helpen. Hij is al op de hoogte. Misschien ook wel leuk als hij het even overneemt, met San tussen de middag. Dat ik even wat kan gaan eten of zo, met Karina. Maar het ligt er maar aan hoe druk het is. Want ik moet wel digitaal af kunnen rekenen door een tikkie te sturen of te laten scannen met betalen. Dat is wel zo handig.

Zou ik ook nog moeten zorgen voor wisselgeld? Geen idee eigenlijk. Misschien wel? Nou, dat moet ik dan ook maar niet vergeten. En zeker niet mijn oplader voor mijn gsm. Ik wil die pot, ik wil online betalen. En dan doet je foon het niet. Nee, dat kan niet. We zullen daar toch wel stroom hebben ergens? Het is voor mij ook de eerste keer zoiets, weet ik veel. Als het bevalt dan wil ik daar een jaarlijks of half jaarlijks gebeuren van maken. Want het is voor mij dé gelegenheid om mijn spulletjes te laten zien. En aangezien iedereen ze in het echt stukken mooier vindt, moet dat wel iets gaan doen dan. Hoop ik toch. En als het bevalt, dan ga ik het volgend jaar weer doen. Of het dan nog vaker zal gebeuren, hangt er een beetje vanaf, wat voor baan ik krijg.

Ik wil zeker geen 40 of 38 uur werken. Als het niet anders kan, dan 36 maar liefst 32 uur. Alleen zijn de meeste apotheken 9 uur open. Daar ga ik me volgend jaar wel druk om maken. Eerst maar een baan krijgen, tegen die tijd. Ik moet eerst dit hele jaar nog overleven, met zijn drukte en ellende. Ik zit wel met spanning te wachten hier hoor. Ik krijg namelijk een pakketje en ik heb geen idee van wie of wat. Ik heb alles wat ik besteld heb binnen, al lang. En Ali krijg ik nog wat kleine dingetjes van, als ik die nog krijg tenminste. Verder heb ik niets onderweg, volgens mij dan. Maar ja, dat zegt niks natuurlijk.

Sinds ik de fraudeafdeling van de ABN Amro heb ingeschakeld voor een betaling die ik zelf gedaan heb, kijk ik nergens meer van op. Dus wie weet ontvang ik straks een pakje van mezelf? Dat zou heel goed kunnen hoor. Ik doe wel meer zulke dingen in een black out de laatste tijd. Als ik maar niet gevaarlijk word, vind ik het prima. Ik weet waar het vandaan komt in elk geval, dat af en toe afwezig zijn, dat scheelt gelukkig. Nou ja, net als je straks zelf je paaseieren kan verstoppen, kan ik mezelf blijkbaar pakketjes sturen. Ze komen wel laat zeg, tussen 18 en 21 uur! Nou ja, ik ben benieuwd! 

"Als je ouder wordt is het moeilijker in helden te geloven, maar je hebt ze toch wel nodig.

Origineel: As you get older it is harder to believe in heroes, but it is a sort of necessary."

Ernest Hemingway - Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1954) 1899-1961

Ja, jeetje zeg, wat raakte dat gedicht mij enorm gisteren! En ik wist dat er nog eentje aan zat te komen, en daarom had ik zoiets van, oké, dit is wel even genoeg en bovendien was het anders een veel te lange blog geworden. Ik wil het juist steeds kort en krachtig houden maar ik lul altijd teveel. En nu had ik zoveel informatie gevonden, en dat wil ik toch allemaal delen. En er was daar José, die uiteraard ook zielsveel houdt van haar geadopteerde dochter, die niet onder haar hart maar wel degelijk in haar hart is gegroeid. Ja, dat kan natuurlijk ook. Maar dan heb je die toch ook als ‘kind’ in je hart willen sluiten. Nu ik volwassen ben, en geen moeder meer heb, zal ik toch nooit meer iemand vinden die zo onvoorwaardelijk van mij zal houden als zij dat deed. Dat bedoelde ik er mee, de vrouw die je heeft groot gebracht. Want die kent je door en door en die koos er ook voor om je groot te brengen. 

En ik weet zeker, dat dit ook geldt voor beide dochters van José. Want als je ervoor kiest, en de connectie ook voelt, dan sluit je gewoon iemand ook zo in je hart. Dat begrijp ik want zo ben ik ook en dat heb ik ook in me. Maar niet iedereen kan dat. En dat geeft ook niet, we moeten allemaal groeien in liefde en of we die wel of niet kunnen geven. Sommige mensen moeten dat nog leren. En die liefde, in tegenstelling tot wat sommige mensen denken, wil niet zeggen dat je alles maar moet slikken. Nee, soms neem je, juist uit liefde, een besluit dat dan niet door alle betrokkenen begrepen zal worden. En juist daarom neem je zo’n besluit, zodat ze het moeten gaan beseffen en het ook kunnen gaan zien. Daar moeten ze nog voor groeien en soms kan dat alleen maar door een strenge opstelling. Als niets anders heeft geholpen.

Maar daar ga ik het nog wel een keertje over hebben, ik moet afmaken waar ik gisteren aan begon. We eindigden gisteren dan met dat prachtige verhaal, waar ik me zo helemaal in kon vinden. Oh al mijn diertjes weer te mogen zien en in liefde tegen je aan te mogen drukken. Oh mensen, ik kom armen en emoties te kort, dat weet ik nu al. En zo zal het misschien wel niet exact gaan maar toch, ik wéét zeker voor de volle 100% dat we onze dieren terug gaan zien. Of het in dezelfde vorm zal zijn, geen idee maar van liefde gaat er niets verloren. Nooit! Liefde is voor eeuwig en zal altijd bij je horen. En liefde is wat ik voel voor mijn dieren, diep liefde en zij houden van mij. Dat geldt voor veel mensen. Die dieren, die horen bij ons, dat weet ik wel zeker.

En hun ziel zullen we altijd herkennen. Ik weet zeker, als mijn lieve Casper een vogel zou zijn geworden en die vogel kijkt me aan, echt aan, diep, dan herken ik hem. Zeker weten! Want daar zat een enorm grote en diepe liefde, zo tussen hem en mij, en die was wederzijds. En ja, hij zal om die reden voor mij altijd herkenbaar blijven en ik voor hem. Net zoals je dat met sommige mensen kan hebben. Een wildvreemde die een gevoel van herkenning geeft, alsof je heel close bent samen. Oh dat heb ik al zo vaak meegemaakt en het is dan altijd wederzijds. Want je kent elkaar al eeuwen, levenslang.

En ook al is iemand totaal anders van uiterlijk, of misschien zelfs van geslacht, toch herken je ze. Zo werkt dat, en al helemaal met die onvoorwaardelijke liefde, die je alleen van dieren, oké en je moeder dan, kan ontvangen. Liefde in voor altijd, en niets wat liefde is, zal vergaan. Dat vind je altijd terug. Het kan soms even duren maar het komt tot je terug, altijd. Misschien niet exact zo als het verhaal van gisteren maar wel met die prachtig omschreven blijdschap. Het verhaal op zich was al zo mooi. Maar de populaire rijmende versie van Steve en Diane Bodofsky kwam later en werd geïnspireerd door deze originele versie.

Hoe is de term "Rainbow Bridge" zo populair geworden? Steve Bodofsky geloofde dat het originele gedicht van Paul C. Dahm geweldig was, maar had "een beetje overhalen nodig om de meter en het rijm naar voren te brengen". Samen met zijn vrouw creëerden ze hun eigen rijmende versie van het gedicht Rainbow Bridge dat ze deelden met vrienden. Het gedicht is met copyright beschermd. Een populair gedicht uit de Rainbow Bridge dat het concept wereldwijd populair maakte, gaat als volgt:

"Aan de rand van een bos, aan de voet van een heuvel,

Is een weelderige, groene weide waar de tijd stilstaat.

Waar de vrienden van man en vrouw rennen,

Wanneer hun tijd op aarde voorbij is.

Want hier, tussen deze wereld en de volgende,

Is een plek waar elk geliefd wezen rust vindt.

Op dit gouden land wachten ze en spelen ze,

Tot de Rainbow Bridge steken ze één dag over.

Ze lijden niet meer, pijn of verdriet,

Want hier zijn ze heel, hun leven vol vreugde.

Hun ledematen zijn hersteld, hun gezondheid is vernieuwd,

Hun lichamen zijn genezen, met kracht doordrenkt.

Ze ravotten door het gras, zelfs zonder zorgen,

Tot ze op een dag beginnen en aan de lucht snuiven.

Alle oren prikken naar voren, ogen schieten voor en achter,

Dan breekt er plotseling een uit de roedel.

Want juist op dat moment hebben hun ogen elkaar ontmoet;

Nogmaals samen, zowel persoon als huisdier.

Dus ze rennen naar elkaar, deze vrienden uit het verleden,

De tijd van hun afscheid is eindelijk voorbij.

Het verdriet dat ze voelden terwijl ze uit elkaar waren,

Is in elk hart opnieuw vreugde geworden.

Ze omhelzen met een liefde die eeuwig zal duren,

En dan kruisen ze elkaar ... samen.

© 1998 Steve en Diane Bodofsky. Alle rechten voorbehouden.

Nadat ze positieve feedback hadden gekregen, werkten ze samen met een grafisch ontwerpkunstenaar om Rainbow Bridge Fine Art Print en Rainbow Bridge Sympathy Cards te produceren en zo begonnen ze de populariteit van de term te vergroten. Er wordt gedebatteerd wanneer precies de term Rainbow Bridge voor het eerst online werd genoemd, maar de term begon al in 1993 en mogelijk daarvoor in artikelen en websites te circuleren. De opkomst van huisdierforums en groepen huisdieren, met name openbare groepen van huisdiereneigenaren op Facebook, hielpen Rainbow Bridge de reguliere term te bereiken die het vandaag is.

De reden dat de term zo populair is, is omdat de meeste eigenaren van gezelschapsdieren hun huisdier zien als meer dan alleen "een kat" of "een hond". De gedachte aan hereniging met die specifieke dierenvriend is een hartverwarmend gevoel in een zeer pijnlijke, emotionele tijd.

Naast gedrukte versies van het gedicht in sympathiekaarten, zijn er nu verschillende 'Rainbow Bridge'-gedenktekens die je kunt kopen om hun huisdier te eren of om te geven aan iemand die verdrietig is. Humane Goods is er trots op een eigen monument te hebben gemaakt, de Rainbow Bridge Memorial Chimes. Deze klokken zijn veelkleurig en gemaakt van hoogwaardig materiaal voor een prachtig geluid. Elk klokkenspel heeft een speciale herinneringszegel aan de onderkant die de wind vangt voor het klokkenspel. Hier kan je er meer informatie over krijgen: hier klikken Ik vind het een mooi idee eigenlijk wel. En elke keer, dat er een briesje de ‘chimes’ geluid laat maken, is het misschien wel een groet van je trouwe schat. Ja, ik vind het wel wat hebben.

Tegenwoordig wordt algemeen aanvaard dat alle soorten dieren, niet alleen katten en honden, in aanmerking komen om de Rainbow Bridge over te steken en de hemel te bereiken. Voor dieren die geen eigenaar hebben, wordt ervan uitgegaan dat ze rechtstreeks naar de hemel gaan en dat de Rainbow Bridge bedoeld is voor huisdieren die samen met hun nog levende menselijke metgezel willen oversteken. Omdat het verliezen van een dier een verwoestende gebeurtenis is, is het gemakkelijk in te zien waarom deze term in slechts enkele decennia zoveel populariteit heeft verworven en waarschijnlijk nog steeds op grote schaal zal worden gebruikt. Alles over de regenboogbrug, kwam van medium.com

"We zouden niet aan ons verleden moeten denken als aan iets wat definitief vastligt... Mijn verleden verandert iedere minuut, naar gelang de betekenis die ik er aan geef, op dit moment."

Czeslaw Milosz - Pools-Amerikaans schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar 1911-2004