Ik zat vanmorgen vroeg naar het nieuws te kijken. Wat een drama zeg, die baby van 8 maanden, die door de hond van zijn grootouders is aangevallen is overleden. De hond hebben ze in laten slapen. En als je dan even verder gaat denken, die ouders, die grootouders. In hoeverre gaat het hun levens beïnvloeden? Hoe moet je over zoiets heen komen? Voor wie dit erger is, kan je niet eens bepalen. Die ouders zijn hun kind kwijt, de grootouders hun kleinkind én hun hond. Maar die zitten bovendien nog eens met een levensgroot schuldgevoel, want het was wel hun hond. Als ze die hadden thuisgelaten, was het niet gebeurd. Maar ja, dat kan je niet weten van te voren.

De politie zwijgt over het ras. Dat kan betekenen dat het om een pitbull gaat, maar ook juist niet. Ik vraag me oprecht af hoe het heeft kunnen gebeuren. Juist omdat je, door dit soort dingen te weten, een herhaling kan voorkomen. Tenzij het beest een hersentumor blijkt te hebben en toevallig net flipte. Ongeacht, er zijn 5 levens verwoest. Voor die baby, die mag rechtstreeks door, naar de kindersfeer. En die heeft het daar erg goed. Maar dat weten die ouders helemaal nog niet, en die grootouders ook niet. En ik vraag me erbij af, is er nu karma voor die grootouders? Of is dit gewoon een dood op kosmische tijd? Niet iets dat die ouders zullen willen horen maar wel een mogelijkheid.

Ik heb het van dichtbij meegemaakt, dat er tegen een vader, die net zijn kind was verloren, werd gezegd ‘ze is gehaald door Onze Lieve Heer’ en die vader had toen bijna een moord gepleegd en ik kon me dat wel indenken. Nou ben ik té empathisch hoor, ik voel altijd alles van iedereen, ook geen pretje. Maar het is ook de reden waarom ik over zulke dingen nadenk. En ik denk altijd erg diep. Misschien wel omdat ik alleen ben en er geen diep gesprek over kan voeren, met iemand die ook de boeken kent. Dat vind ik altijd zo fijn als Karina hier logeert. Dan zitten we soms opeens heel diep in het een of andere vraagstuk, over kosmische wetten en fundamenten. Daar komen we vanzelf altijd wel. En dan leren we van elkaar.

Ik zou hele dagen over de boeken en hun inhoud kunnen praten. En voor alles wat je tegenkomt in het dagelijkse leven, is er wel een vraag of een verwondering over hoe dit of dat dan zit in het kosmische. En soms zit ik ’s avonds zo op de bank, tv staat aan maar het kan elk willekeurig programma zijn, ik zie er toch niets van. Ik denk. Zo ook over dit drama. Het enige wat ik nu kan doen, is die mensen alle kracht, liefde en wijsheid sturen. En hopen dat ze het gaan redden er doorheen te komen. Er is niets dat niet zonder reden gebeurd, hoe willekeurig het ook mag lijken. Maar ja, ook dat zijn dingen, die mensen nooit willen horen.

In verdriet is iedereen egoïstisch. Als iemand loopt te roepen, hoe God zoiets goed kan vinden en je gaat ze uitleggen hoe het zit, dan worden ze zelfs nog bozer. God doet helemaal niets. Ziektes zijn er door hoe de mens erop los geleefd heeft, we hebben ons zelf verzwakt. Dus daar heeft de Oerbron niets mee te maken. Heb je een zwaar leven? Ja, dan ben je zelf ook zo geweest ooit, als die mensen die jou leed geven. En soms ben je een leermoment voor een ander. Kan ook nog. Als je uitlegt dat alles eigenlijk bij jezelf ligt, dan worden de meeste mensen daar boos om. Want iedereen wil eigenlijk liever met hun vingertje naar iemand anders wijzen die de boosdoener is. Maar zo is het gewoon echt nooit.

Maar echt en diep naar jezelf kijken, dat is best eng ja. Maar je leert er wel heel veel van. Want als jij weet waar jouw zwakheden zitten en waar er nog slechte eigenschappen zitten, dan kan je er ook wat aan gaan doen. Maar zover zijn de meesten nog niet. Die vinden dat ze zelf alles maar mogen doen, maar oh wee als ze het terugkrijgen van iemand. Dan is het huis te klein! Dan worden ze woest; ‘hoe durft iemand zo te doen tegen ze!’ Ze beseffen niet eens dat ze zelf ook zo doen. En dat zal er als eerste moeten komen. Het besef van hoe je zelf doet, hoe je zelf bent. Dat kan natuurlijk alleen maar, door kritisch naar jezelf te kijken. Maar dan ook echt kijken, naar het goede maar ook naar het slechte in jezelf. Pas dan zie je wie je echt bent.

Ik kan en ik durf dat. Ik heb dat gedaan en ik doe het regelmatig. Ik vind het ook niet prettig hoor, om naar een nare eigenschap te kijken. Dat is niet fijn en al helemaal niet prettig om toe te geven, dat je zo bent of dat er nog zoiets lelijks in je zit. Maar ja, als je niet kijkt, dan kan je het niet zien en er ook niets tegen doen. Want, als je het zelf nou al zo naar vindt, dat je er niet eens echt naar wilt kijken, denk je dan niet dat het tijd wordt om er iets tegen te doen? Ik bedoel maar… Toch is zelfreflectie één van de moeilijkste dingen die we kunnen doen. Maar je groeit er wel het hardste door. Probeer het maar eens een keer. Oh en er zit nog genoeg in mij, dat verbeterd moet worden hoor. Ik ben er nog lang niet!

Maar ik kijk wel, dat wel. Ook naar het verleden. En dan zie je dat, daar waar je ooit wees naar een ander als de schuldige, dat je het heel vaak zelf was. Niet leuk hoor, maar wel eerlijker. En laten we wel zijn, eerlijk duurt nog altijd het langst. Vooral als je weet dat dood niet dood is, maar verder gaan. En je verliest niets van je persoonlijkheid hoor. Je blijft wie je bent en je blijft een individu. Maar je kan dit soort dingen maar beter weten en er iets mee doen, want daar zal je toch ooit aan moeten beginnen. En dat staat er ook op de Akasische Tempel, de Tempel der Ziel wordt die in de boeken van Rulof genoemd. Er staat “Mens ken uzelf” en dat is waar het begint.

Daarom weet ik ook dat al die drama’s in mijn leven, er zijn omdat ik ze zelf ooit veroorzaakt heb. Bovendien lijk ik in mijn enthousiasme boven te hebben uitgeroepen, voor ik aan dit leven begon; ‘weet je wat, geef mij al de resterende oorzaak en gevolg maar. Je kan er maar vanaf zijn!’ Ja, dat is typisch iets voor mij. En als ik naar de zich als een vloedgolf aaneenrijgende drama’s kijk in mijn leven, kan het bijna niet anders of ik heb dat op me genomen. Nu denk ik, ‘vuile idioot die je er bent!’ Maar ja. Ik zit er middenin en ik kan niet anders dan doorzwemmen of verzuipen. En iedereen weet ondertussen wel, dat ik nooit opgeef. Heb ik weer…

Genoeg de diepte in geweest vandaag. Even heel iets anders. Ik ga dit jaar geen boom opzetten. Maar ik ga het wel versieren, met lichtjes en allemaal leuke dingen. Ik heb die leuke kattenballen nog, die ik vorig jaar van Karina heb gekregen. En dat bracht me op een leuk idee. Ik heb 2 van die enorme grote kerstballen meegenomen, bij de Action. Dit zijn grote oud-roze ballen, en ik wil ook zulke paarse en zilveren ballen. Oh, of van die grote doorzichtige, dat kan ook!  En daar ga ik mijn katten op schilderen.

Echte mooie portretten maken dus maar ook een zooi van die katten situaties die grappig zijn in silhouette of zo. Van elke kat die ik gehad heb wil ik een portret. Al heb ik van Dizzy en Arnold niet zo van die mooie foto’s en van Mickey ook niet. Dat komt nog wel. En als ik dan in mijn nieuwe huis woon, ooit, dan ga ik wel de boom opzetten. En die hangt dan helemaal vol, met kattenballen. Ja, je bent een crazy catlady of niet! En als ik dan nog meer ruimte moet vullen, dan doe ik er alle honden ook nog bij. Want eigenlijk hou ik gewoon van alle dieren met een aaibaarheidsgehalte. Leukie!

"Heldenmoed stelt niet veel voor, geluk is heel wat moeilijker.

Origineel: L'héroïsme est peu de chose, le bonheur est plus difficile.
Bron: Lettres à un ami allemand"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Nou, ik ben wel een beetje klaar met school nu. Rekenen heb ik niet gedaan, dat waren van die hoofdpijnvraagstukken. Niet dat ik het niet kan maar echt alleen als het moet. Zo vervelend en ook weet ik al dat het toch niet meetelt. Nu ben ik ambitieus genoeg om sowieso voor alles goede cijfers te willen halen. Soort van misplaatst eergevoel of zo? Ik weet het niet, maar een slecht cijfer of een slechte beoordeling, daar hou ik niet zo van. En ik bevind me op onbekend gebied, wat deze opleiding betreft want hoe ze het daar geregeld hebben, ik vind het maar een bende. Zo ook hoe ons werk beoordeeld wordt.

Nu kreeg ik een opmerking op 1 van de ingezonden recepten maar ja, weer zo’n half half opmerking waarvan ik niet precies kan weten wat ze nou precies bedoelt. Dus tja, wat moet ik ermee? Nou, ik zeg, lekker wachten tot dinsdag en het dan persoonlijk vragen. Dan zal ik mijn woensdag daar wel aan besteden. Die 5 recepten verbeter met hoe zij het precies wil. Mijn partner/slachtoffer voor die ene presentatie opdracht, is vorige keer speciaal blijven zitten. Ze ging vragen hoe we dan wel het plan van aanpak moesten maken. Oké ze kreeg richtlijnen, appte mij dat het miniem was, muggenziften dus. Maar goed zij zou het aanpassen en dan was het goed.

Krijgt ze vandaag commentaar, weer niet goed maar richten jullie je eerst maar op die presentatie. Nou heel fijn. Item nummer 2 waar we dinsdag even voor moeten blijven bij de docente. Diepe zucht. Ik kreeg in elk geval mijn loopbaan opdrachten terug. En die had ik ook via de SMART methode moeten maken en dat heb ik echt niet gedaan. Bekijk het even. Ik ben 57, geen 27 met een loopbaan van 40 jaar voor de deur. Maar blijkbaar zijn ze dan wel goed. Fijn, die zijn gedaan. Helaas blijven ook die tijdrovende opdrachten in de komende blokken terug komen. Het moet maar dan.

Het wordt vanzelf een keer oktober 2020 toch? En ergens rond die tijd wil ik echt wel een diploma hebben. En als het even kan ook een baan. Maar ik heb een beetje rondgekeken op de capabel site, ook dat is een oerwoud van do’s en don’t’s en moet je maar weer zien hoe je eruit komt. Dus ook dat moet op voorhand even duidelijk gemaakt worden. Ik ben een bijter, ik zit rustig weer gewoon 2 woensdagen lang in de wacht aan de telefoon. Ik geef niet op, dat zullen ze ondertussen ook wel door hebben daar. Daar ben ik niet onduidelijk in geweest in elk geval. En dat is maar goed ook. Of ze gaan mijn telefoonnummer blokkeren, kan ook natuurlijk.

Vandaag een poging gedaan voor die 8^e les te kijken hoe of wat, die komende dinsdag komt. Maar dat heeft nog geen zin. Ik begrijp ook een aantal dingen weer niet, want met de vorige 2 klassenopdrachten, die lijken ook ingestuurd te moeten worden? En die hebben we niet eens gedaan? Leg het maar uit. Dat wordt een hele lijst die ik dinsdag moet vragen. Mijn laatste stageopdracht van dit blok heb ik afgemaakt. Leuk, al die interacties uitzoeken. Wat kan wel en wat kan niet en wat zijn je acties. Voor mijn eigen lol had ik een lijst uitgeprint die op de computer van de apotheker stond. Een lijst van 30 meest gebruikte medicijnen. Of het een landelijke lijst is of van alleen ‘onze’ apotheek moet ik nog even vragen.

Ik ben ze op gaan zoeken bij het farmacotherapeutisch kompas en gekeken wat ze doen. Van die ik nog niet kende dan hoor. En dat waren er maar weinig moest ik tot mijn eigen verbazing vaststellen. Ik ken er al een behoorlijke berg zeg. Hoe ze heten, wat de werkzame stof erin is en waar ze voor voorgeschreven worden. Ik kon het van de meesten er wel uitflappen. Dat gaat dus eigenlijk redelijk snel. Als je je bedenkt dat ik voor 2 augustus alleen nog maar mijn eigen apotheek binnen was geweest om medicatie voor mezelf te halen. Grappig eigenlijk! Ik had dit 30 jaar eerder moeten doen.

Maar ja, toen was ik te druk met andere dingen. Toen begon ik net te werken bij de Boumankliniek en zou ik binnen een paar jaar met de studie psychologisch assistente beginnen. Ik moet zeggen dat ik dat ook erg leuk vond toen. Toch, dit ligt me meer. En dat had toen ook zo geweest. Maar ja, alles gaat hoe het gaan moet. Het zal allemaal wel een reden hebben. Ik word nu in elk geval erg afgeleid van dingen die anders erg pijn zouden doen. Dus misschien is het daarom nu pas. Want er wordt voor je gezorgd altijd, zonder dat je er erg in hebt vaak.

Ik heb daarnet nog even 2 flessen versierd. Ik kan het niet laten hoor. Ik ging even iets wegzetten, daar waar ik een rekje vol flessen heb staan en ik zag er 2 uitsteken, omdat ze een andere kleur hebben. Die groene, die ik van de week had gedaan, was me wel bevallen maar dit waren een bruine en een soort van goud/groene. Die bruine had ik nog een mooi koperkleurtje voor liggen. Die goudgroene zou vast moois zijn met het zachte goud van de laatste reliëfverf aankoop. En ik had gelijk, de kleuren staan prachtig bij elkaar. Ik zei nog tegen Karina, ik hoop echt dat ik alles verkoop zondag. Niet eens om het geld hoor, maar omdat ik dan al die lege kratten weer kan vullen. Ik kan er toch niet mee stoppen.

Maar dan ga ik dingen maken en ze wegstoppen voor de volgende keer Swan. Over een jaar wil ik weer. Als dan hopelijk het diploma binnen is. Als je moet blokken is het niet handig. En anders doe ik dan de decemberversie en ga ik in de lente al beginnen aan kerst ontwerpen. Of zoiets. Wie weet wat er gaat gebeuren nog allemaal. Bij mij verandert toch altijd alles binnen no time. En ik zit al bijna weer te wachten op het volgende drama. Mijn tranen zijn bijna droog. Meestal komt er dan vanzelf weer iets waardoor je net niet instort. Of klink ik nu wel heel erg fatalistisch? Nou ja, het is toch zeker zo? Ik ben een dramaqueen maar dan niet zoals het normaal bedoeld wordt. Ik ben de echte!

Ik weet ook nog niet of ik het ga versieren hier. Al ben ik gek op de lichtjes en vorig jaar heb ik zulke mooie paarse gekregen van Karina. Die komen er zeker wel. Maar een boom opzetten? Ik hoorde vannacht ook weer zo’n raar knagend geluid. Ik maar proberen het te herkennen. Dat lukte niet. Zit die vegetarische Rainbow toch weer op een plantje te knagen. Het klonk inderdaad als een enorm knaagdier, vandaar dat ik het niet herkende. Ik schelden tegen hem. Hij boos weg. Ja dag, straks doet hij het bij de giftige exemplaren ook. Ik let wel op wat er in huis komt natuurlijk maar toch. Je weet maar nooit. Rare gozer, die Rainbow. Planten-kauwer.

Lag hij vanmorgen toch, toen ik met koffie op de bank zat te leren, naast Moonlight! Ze zijn natuurlijk allebei wel erelid van de zwarte kinnen club maar normaal gebeurt dit niet. Toen mijn mond geen dienst meer deed als vliegenval, kreeg ik toch de tegenwoordigheid van geest om mijn camera op die twee te richten. Je weet nooit wanneer dit zeldzame verschijnsel weer op zal treden. Ze bleven er rustig voor liggen, dat was op zich al positief. Dat is wel eens anders. Ook dat vredig naast elkaar liggen. Rainbow pest Moonlight altijd wel. Rainbow pest iedereen wel eigenlijk, nu ik erover nadenk. Mij ook. Maar Moonlight vermijdt hem meestal, of gilt naar hem van een afstandje. Alles, als hij maar uit de buurt blijft. Daarom is dit wel zo bijzonder. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, zelfs niet uit mijn wereld. Joepie, er is hoop! (je zou mijn sarcastische blik hierbij moeten zien, hilarisch!)

"Haat is een vorm van 'passief lijden', maar verontwaardiging is een vorm van vreugde.

Origineel: Hate is a kind of 'passive suffering', but indignation is a kind of joy."

William Butler Yeats - Iers dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1923) 1865-1939

Maandagavond, toen ik naar Meghan en Harry zat te kijken, was er ook een documentaire bezig op NPO 2 en die had ik opgenomen. Gistermiddag heb ik die even bekeken. Het ging namelijk over orgaan donatie en dat is nu heel actueel natuurlijk door die wetswijziging. Ik had er meer van verwacht maar het was een beetje tamme documentaire. Het vertelde lang niet alles, al is alle informatie aan de mensen welkom. Want het is een heikel onderwerp. Met de mensen die, vaak doodziek, op een orgaan zitten te wachten, die natuurlijk heel blij zijn met deze wetswijziging. Maar ook mensen zoals ik, Rulof lezers weten namelijk vrij veel van het occulte, wat niets raars is hoor. Gewoon kennis hebben van de wereld die hierna komt en de kosmische wetten. Want die zijn er genoeg. Het punt is dan ook juist, dat er van die kosmische wetten aan die orgaandonatie vast zitten.

Ik weet één ding hartstikke zeker, als iedereen wist wat eraan vast zat, wat het exact inhield, dan zouden ze én geen organen willen en ze ook niet willen afstaan. Want dat weten de mensen niet, wat eraan vast zit. En van de Rulof lezers wordt dan ook gezegd, kom maar met bewijs. Maar ja, ik kan die etherische dingen niet bewijzen. Dat komt nog wel hoor, dat het bewezen kan worden. Maar daar hebben we nu niets aan. Er zijn nog wat dingen die niet zo prettig zijn voor de mensheid, buiten alleen die orgaan donaties. Zoals cremeren en zelfmoord plegen. Als je weet wat daaraan vast zit, doet ook echt niemand het meer.

Ik zit hier voor veel mensen te wauwelen, dat vind ik prima. Die ene die ik misschien wel bereik, daar doe ik het voor. Want al verklaart de hele wereld mij voor gek, dat kan me heerlijk niets schelen. Ik zeg het toch, omdat ik weet dat het zo is. En ooit, zullen er mensen naar me toekomen, nee niet in dit leven in elk geval en waarschijnlijk ook niet op deze planeet, die zullen zeggen, ooit geloofde ik je niet en vond ik je gek. Het maakt ook niet uit, in het grote geheel, loopt alles uiteindelijk voor elke levende ziel goed af. Je kan het alleen op de moeilijk manier doen, maar er is ook een stuk makkelijkere manier. Net als gisteren, blijft het zo, een ieder kiest zijn eigen pad.

Maar vanaf volgende week moet je hier kiezen. Verplicht kiezen. Op zich is dat niet echt slecht. Je moet er in elk geval over nadenken. Zo komen misschien toch gesprekken op gang en weten je familieleden uiteindelijk wel wat je zou willen, mocht het ooit zover komen dat ze daar antwoord op zullen moeten geven. Als je niet kiest, als je je antwoord niet registreert, sta je automatisch geregistreerd als orgaandonor. Is er dan niemand om voor je te zeggen dat je dat niet wilt, dan worden je organen geoogst alsof het rijpe appels zijn. Wil je dat niet? Dan moet je dat dus via je DigiD bij het donorregister registreren. Alleen zo kunnen ze weten dat je geen donor wilt zijn.

Weet de meerderheid van de mensen wel echt wat ze aan het doen zijn? Want als je even logisch nadenkt, organen moeten levend geoogst worden. Dus als je dood bent, dan kán het niet eens. Oh, dat is even een eyeopener! Ze halen je organen er al uit, terwijl je nog leeft! En weten de mensen wel, dat dood niet dood is? Want als je overgaat, wat we hier totaal verkeerd doodgaan noemen, is er het loskomen van je geesteslichaam, van je stoflichaam. En dat gebeurt pas, als je echt totaal dood bent. Dan breekt namelijk het fluïdekoord, waarmee dat aan elkaar vast zit, dat geesteslichaam aan het stoflichaam.

En zolang jij aan de apparaten wordt gehouden, om je organen levend te houden, zit jij dus met je geesteslichaam vast aan je stoflichaam. En weet je dat je dan, juist omdat je nog vast zit, alles kunt voelen? Daarom vond ik die reportage gisteren een beetje tam. Ik heb namelijk interviews gezien van verpleegkundigen, die zien dat die lichamen heftig reageren. Zo erg zelfs, dat artsen bij de zogenaamd hersendood verklaarde mensen op hun operatietafel, verdoving gingen gebruiken. Dus er is wel degelijk iets over te registreren. Maar dat willen ze niet laten weten natuurlijk. En dat zo’n ‘lijk’ zo reageert is niet raar, als je weet dat er iemand in het etherisch staat te gillen van de pijn.

Brrrr, je moet er toch niet aan denken. Ooit wilde ik ook zo mensen helpen maar nu ik alles weet? Nou echt niet! Maar dat is nog lang niet alles! Een kosmische wet, die iedereen wel kent is de wet van de oorzaak en gevolg. Die wordt vaak verward met een andere kosmische wet, die bijna iedereen wel kent, namelijk de wet van de Karma. Dat is wel een beetje hetzelfde, het is ook oorzaak en gevolg maar dan heeft het te maken met het nemen van een leven. Dat van jezelf of van een ander. Oorzaak en gevolg is simpel, alles wat je doet krijg je terug. Van het kleinste, tot het grootste. Steel je, zal er van je gestolen worden, sla je, dan zal je geslagen worden. Maar de wet van Karma zegt eigenlijk dat je geen leven mag beëindigen. Dat mag alleen de Oerbron die ons geschapen heeft, en dan ga je op je kosmische tijd, op diverse manieren over. Maar neem jij een leven, je vermoord dus iemand, of dat nou expres is, of per ongeluk door een verkeersongeluk of wat dan ook, dan moet je dat leven weer terug geven. En dat kan alleen, door een nieuw leven te baren en dat kan dus alleen in je levens als vrouw.

Ik heb al eens eerder verteld, dat je 7 levens hebt als vrouw, en dan daarna verder gaat met 7 levens als man en daarna weer vrouw enz. Stel, je bent een man en je doneert je hoornvlies en iemand die blind was, gaat erdoor zien. Die geholpen persoon gaat, omdat dit nu kan, het rijbewijs halen en die rijdt uiteindelijk iemand per ongeluk dood. Die creëert dus karma. Maar, als jij je hoornvlies niet aan die persoon had gegeven, was die nooit gaan autorijden. Dan had die nooit iemand doodgereden ook. Dus dat karma, is voor jou! En je was dus bijna klaar, je had niet meer naar de aarde terug gemoeten. Maar nu wel, nu moet je eerst weer zoveel levens verder tot je vrouw bent weer, en dan pas kan je baren én dan dus pas dat leven ‘terug betalen’, weer leven geven. Nou, geloof me, daar ga je niet blij van worden.

Maar stel dat zoiets ergs niet gebeurt, dan is er nog iets anders. Jij kan boven niet echt verder, want niet alles van jou kan aan de aarde worden teruggegeven. Jouw nier, hart en longen zijn nog op aarde, en daar heb je daar last van. Het remt jou in je leven daar, als je iets tekort komt en daardoor geremd wordt. En zo is het ook. Kijk, als je dit niet voelt, de waarheid ervan niet voelt, dan is dat maar zo. En je mag me voor totaal gestoord verklaren. Ik vind het prima maar het is mijn overtuiging, mijn intrinsieke weten. En ik kan niet anders dan die informatie doorgeven. Ik sta niet alleen hierin hoor. Er zijn meer mensen zover, dat ze er, vaak door de boeken van Rulof die de ins en outs geven, ook kennis van hebben. Maar ik ben niet gek, ik wil alleen graag dat iedereen weet wat hij/zij doet en wat eraan vast zit.

Kijk, mocht mijn kind erg ziek zijn, en ze heeft een nier nodig en ik match en zij wil dat, dan krijgt ze die hoor. Maar dan heb ik dat wat eraan vast zit, voor haar over. Dat is ook iets heel anders. Dat begrijp ik echt wel en zou ik zelf ook zo doen. Maar zomaar voor wie dan ook? En nog iets, ik wil zelf ook echt geen organen. En dat heeft 2 redenen. De eerste is, ik zou nooit iemands dood willen wensen, wat eigenlijk wel die mensen doen die zitten te wachten, zo van, goh ging er maar iemand dood met een passend orgaan voor mij. Dat willen ze niet horen en dat wordt ook altijd ontkend maar logica gebied het zo te zijn. En de tweede is, ik wéét waar ik naartoe ga! En daar is het zo mooi en daar wil ik echt zo graag heen, dat ga ik toch zeker niet uit willen stellen? Dat is wat de occulte kennis mij geeft. Een onwankelbaar vertrouwen in wat gaat komen en waar ik heen ga. En als iedereen ooit zover is, dan krijg je een totaal andere wereld!