Drie jaar en 157 dagen zonder Sunshine
Ik was geëindigd eergisteren, met de lompe hork van een buurman. Dan ga ik er maar weer mee verder ook, wel zo handig. Hij was niet alleen voor ons een gevaar, maar zeker ook voor zichzelf en zijn spullen. Hij kwam met een arm vol bamboe stokken aanlopen. Hij was best lang, maar zo lang? Hij gooide namelijk met een soort van onbeholpen zwaai, de bamboestokken omhoog, die moesten, denk ik, dwars weer op die grote balken. Meer dan de helft kwam weer kletterend om hem heen naar beneden. Wat een rare man! Omdat hij ook veel kledingrekken aan het neerzetten was, dacht ik al, oh daar wil hij misschien dingen ophangen. Maar dat is niet gebeurd. Als een soort van reuzen mikado, lagen de stokken daar bovenop er aan het einde van de dag nog steeds. Hun functie en zijn actie zullen me voor de rest van mijn leven een raadsel moeten blijven. Geen idee waarom hij dat deed!
Later kwam hij aan met een hele grote lichtsnoer, met van die grote lampen eraan. Of wij ook licht wilden? Met grote angstogen keek ik naar mijn glaswerk. Ik bedankte hem hartelijk voor de moeite maar liever niet dus. Ik zou het heel misschien nog wel overleven, Karina kan ook hard rennen, maar mijn glaswerk overleeft hem vast niet. Hij liet dan ook dat snoer met een grote plof vallen en je hoorde het rinkelen van het glas van de lampen die daardoor braken. Echt hoor! Hij hing dan ook nog eens een hele grote spiegel op met een touw. Hij gooide dat touw zo over de ijzeren balk, zo in het gezicht van Karina. Ik moest toch een klein beetje grijnzen. Oh wat een lompe Harry zeg! Bizar!
Later, hij verkocht van die fel gekleurde teddy winterjassen, die wollige. Knal rood, knal blauw, geel en groen, patchwork van de kleuren door elkaar. En hij zette een soort van Frans Bistro tafeltje met stoeltje neer, vlak achter zijn kraam in het donker tussen de coulissen van het podium een beetje, maar dan op de grond hoor, niet het podium. Er stond een foto van een man op de grond, tegen het tafeltje aan. En hij ging daar zitten regelmatig, met kaasjes, stokbrood en tapenades. Ik wist niet wat ik zag en ik vond het best grappig. Ik bedenk me nu pas, dat ik er een foto van had moeten nemen. Maar ja, ik was ‘te druk’ met andere dingen. Nu vind ik dat wel jammer!
Ach, volgende keer beter? Als die er ooit mocht komen. Wat ik namelijk had gedacht, dat het een goed plekje was, was ondanks de 13 van ma, helemaal niks. Het was er vrij donker en we zaten achter die grote spiegel, die nog gebroken was ook. Maar het vrij donkere was wel een domper. Bovendien gingen later de rolluiken open om de etensluchten buiten te laten en dan krijg je het toch wel koud. Karina en ik hebben ook wat rondgelopen, zo om de beurt. Maar het leek nergens echt te verkopen. Alleen kinderkleding en aparte voedingswaar, dat ging wel. Ik heb nog een praatje gemaakt met de buren wat verderop ook.
Die hadden dit nog nooit zo meegemaakt. Al zeiden ze wel dat Swan Market nooit echt is in te schatten. Want hun publiek, hoeft het mijne niet te zijn en andersom niet. Soms komt dat gemengd maar soms ook niet. Nou ja, fijn dan! Maar zoals vandaag, die zondag dan, had ze het nog niet meegemaakt. Zij hadden aan het einde van de dag helemaal niets verkocht. En ze hadden prachtige spullen. Zo in die Ibiza style qua meubeltjes en lampen en ander klein huisraad. Ik vond het prachtig wat ze bij zich hadden. De man met de jassen naast ons had ook niet veel verkocht, alleen aan het einde wat kinderjasjes nog. Het meisje naast me, was een Chinese, die er ook voor de eerste keer was. Zij zat er met sokken en tasjes met leuke spreuken erop. Maar ja, als ze 6 paar sokken heeft verkocht, is het ook veel. Wat een grote teleurstelling was het, in dat opzicht.
Wel heel leuk was het dat ik een paar bekenden gezien heb. Donna was even gezellig langs gekomen en voor haar had ik een roodborstje gemaakt, voor haar oma. En nog iemand van vroeger van de zaak. En Chrisje, die samen met haar man helemaal uit België was gekomen. Dat was zo leuk! En die heeft ook nog een paar dingen gekocht, ook heel lief van haar natuurlijk! Ze vond het wel een leuke markt volgens mij. Puntje bij paaltje waren dat de hoogtepunten van onze dag. We zaten er maar een beetje te zitten. Die mensen die even kwamen kijken, waren niet van plan iets te kopen. Dat zag je meteen. Wel vonden ze het allemaal ‘schitterend’ en ‘prachtig’ of ‘mooi gemaakt’ maar kopen, ho maar.
En als je er even over nadenkt, wat Karina en ik natuurlijk wel gedaan hebben, het was het einde van de maand bijna. Dan hebben de mensen al helemaal niet veel geld meer over. En dit zijn luxe artikelen. Het was de 27e dus iedereen zit praktisch door zijn geld. Ook iets dat ongetwijfeld meegespeeld zal hebben. Dat is echt wel iets om voor de volgende keer in je hoofd te houden. Ik weet van 3 bedrijven, waar ik gewerkt heb, dat het veel invloed kan hebben.
Dan merkte je het altijd direct, laatste weekend van de maand, bijna geen verdiensten. Wie weet had dit er nu ook mee te maken? En het plekje achter de gebroken spiegel in het vrij donkere gangpad, was ook geen succes. En dan zou je aan je eigen spullen gaan twijfelen maar eh, het was bij zowat twee derde van de markt zo geweest. Daar lag het gelukkig niet aan. Maar of het voor herhaling vatbaar is? Ik ben uit de kosten, zo te zeggen. Daar is dan ook echt alles mee gezegd.
Dat is, als ik Ben en San had moeten betalen had het niet gekund. Die hebben zo hard gesjouwd ook, die zijn onbetaalbaar. En Karina, die is haar gewicht in goud waard, dus die kan ik ook niet eens betalen. We zijn een ervaring rijker maar een illusie armer. Ook wat waard, als je erover nadenkt. Volgende keer toch iets anders proberen. Minder verschillende dingen meenemen maar wat meer ‘series’ van hetzelfde of zo? En een gewone markt, of braderie, geen lifestyle markt aan het einde van de dag. Maar goed, het is nog een ver van mijn bed show. Eerst diploma, dan baan, dan kunst. We gaan het wel zien. Ik heb in elk geval een heerlijk weekend met Karina gehad en Ben en San ook gezien en hulp van gehad. Ik heb mindere weekenden gehad!
Toch was de Swan ervaring wel een beetje teleurstellend, dat wel, zeker financieel, maar ja, daar doe je niets aan. Ik heb nog geluk dat ik uit de kosten ben. Ik stond letterlijk op 0,0 inkomsten. Voordeel is dat er dan weer mensen zijn die dat juist leuk vinden. Dan is er toch nog iets positiefs aan. Ik ben dat maar zelf gaan leren omdraaien omdat het anders nog meer zou overheersen. De teleurstellingen zijn vaste prik in mijn leven. We hadden een leuke dag, vermoeiend maar leuk en dat is ook wel iets om als positief te zien. Niet totaal teleurstellend hoor, dat zeker niet. Alleen net even iets meer van verwacht. Ik ken wel dingen die veel en veel meer teleurstellen en daar doe je ook niets aan, hoe hard je ook je best doet of hebt gedaan. Sommige dingen gaan zoals ze moeten gaan. En ook daar weer, doe je er niets aan, hoe het verloopt… Ik kan alleen maar proberen er doorheen te komen en dat is moeilijk.
Maar ik ben een vechter, ik kom overal doorheen. Waar je niet dood van gaat, daar word je sterker van. Niet voor niets cliché geworden, zullen we maar zeggen. Makkelijk is anders. Vooral als je steeds maar opnieuw dezelfde klappen krijgt. Dan krijg je zo’n intens zere plek en dan kan je het opeens niet meer verdragen daar aangeraakt te worden. Ik zal het ermee moeten doen, ooit heb ik iets gedaan om dit te verdienen. Maar in dit leven, nee dan heb ik niets verkeerd gedaan dat dit op zou kunnen roepen. Behalve dan dat ik niet kan liegen en het ook niet van anderen kan verdragen. Vooral niet die er mooi weer mee gaan spelen. Toch, de waarheid duurt het langst, en dat geldt altijd en voor iedereen! En ik vind dat voor mezelf totaal geen slechte eigenschap!