"Het is niet belangrijk wat je dagelijks denkt, wel wat je dagelijks niet hebt gedacht."

Elias Canetti - Oostenrijks schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1981) 1905-1994

Vandaag is weer eens een erg zware dag voor mij maar ik zal er toch doorheen moeten. Het lijkt niet anders te mogen in mijn leven dus nu moet ik er maar eens aan proberen te wennen en net doen alsof het me vreugde brengt of zo. Weet ik veel, je moet toch wat hè. Dus we negeren wat overduidelijk is en blijven doen alsof er niets aan de hand is. Alles is zoals het hoort te zijn, dat dan weer wel, anders was het niet zo geweest. We gaan dan maar gewoon verder met verder gaan. Er zit niets anders op blijkbaar. De nieuwe week is alweer begonnen en ik zit nog half in de vorige, wat het schrijven betreft.

Die vorige week was wel de zwaarste week in mijn leven en ik dacht toch echt dat ik die al achter de rug had. Maar daar kan je gewoon niet aan toegeven, je zal er doorheen moeten en het moeten dragen. En hoe krom ik ook loop van het gewicht dat er op me ligt, ik moet verder. Ook al wil ik dat niet, ik moet. En daar moet je even je weg in vinden, dat moet even landen en een manier worden. Want er zijn van die dingen, die je de rest van je leven mee zal dragen en dit is er zo eentje. Maar goed, daar wil ik het verder niet over hebben. Lege lei, weet je nog? Schoon kan niet meer maar dat hoeft ook niet.

Toen ik donderdag een beetje suffig wakker werd, dacht ik, hé, wordt het nou al licht? Ik schrok me wezenloos! Want volgens mij is het nog altijd hartstikke donker als ik naar stage rijd. Oh hemel, zoveel te laat? Uiteindelijk viel het nog mee, het was lichter omdat die klok het weekend weer terug was gezet. Wat een mazzel dat het nog meeviel maar 8 uur aanwezig, dat ging ik niet redden, zolang ik nog niet vliegen kan. Daarom gooide ik maar in de apotheek app dat ik wat later zou zijn. Dat krijg je er nou van als je ’s nachts niet slaapt. Maar ook het leren wil niet lukken. Iets maken gaat nog, dan ben je bezig maar zodra je iets probeert te leren, zit je voor je het weet diep in gedachten voor je uit te staren. Hopelijk gaat dat snel over, want niets of niemand is het waard om aan kapot te gaan. Dat moet niemand toelaten maar ja, zet het maar eens even uit.

Uiteindelijk liep ik om tien over achten binnen, net tien minuutjes. Dat viel me nog goed mee. En dat in het half schemer, waarin ik blijkbaar het slechtste zie. Mijn zicht wordt er de laatste tijd ook niet echt beter op. De afspraak met Pearl is al gemaakt. Ik moet maar eens kijken of er aan mijn ‘problemen’ wat te doen zijn. Ja, die op het gebied van zien. Niet die andere problemen. Die zijn niet meer op te lossen, daar zal ik mee moeten leren leven. Hoe pijnlijk ook, het is niet anders. Volgens mij heb ik het altijd al geweten. Gek is dat hè, dat je iets voelt, maar je weet niet waarom je dat zo voelt. Dan accepteer je het maar, dat je zo voelt en dan, jaren en jaren later, gebeurt er iets.

En je herkent opeens, waarom je je zo altijd gevoeld hebt. Dat was om je ‘voor te bereiden’ en om je uiteindelijk te beschermen. Hoe moet je dat nou uitleggen als je het hele verhaal niet kan vertellen? Misschien ooit, in een boek. Dat is de enige manier denk ik. Nou ja, klaar, ik zit weer af te dwalen, iets waar ik de laatste tijd ook steeds last van heb. Concentratiestoornis denk ik. Goed, verder! Het was een redelijk rustige dag in verhouding met voorgaande weken. Alleen de artsenpraktijk van een paar huisartsen, die ernaast zit, ging dicht. Het was namelijk griepprik halen die middag.

Nou ga ik nooit, ook al heb ik een vorm van Astma, ik krijg al jaren die uitnodiging omdat ik de griepprik op medische indicatie moet hebben eigenlijk. Alleen, nooit geweest. Maar jeetje zeg, hier kwamen ze er massaal op af. Alsof het zoete broodjes waren! Er stond me een rij! Helemaal in een slinger het soort van plein voor de deur over, helemaal tot aan het gras, waar mijn auto vlak voor geparkeerd stond. Mijn hemel! Wat een berg mensen. En ja, die staan dan allemaal voor de deur van onze apotheek, met een herrie van het praten. Dat soort van harde geroezemoes, waar ik in te drukke restaurants ook niet vrolijk van word.

Wat een berg mensen zeg, die allemaal komen voor een prikkie! Niet normaal! En dat tot in de avond, want toen wij om half zes weggingen, stond er nog steeds een rij, maar die paste gelukkig wel binnen. Ik had nog geprobeerd om wat recepten aan te schrijven, maar dat lukte niet door de drukte. Om me in mijn uppie te laten zitten, schiet nog niet op. Ik moet nog steeds dingen vragen en als iedereen dan bezig is, kan ik niet verder en blijft alles liggen. Je kan niet zomaar wat gaan zitten doen bij interacties of contra indicatie meldingen en dat is niet het enige. Dus ging Tessa op een gegeven moment zelf maar snel aanschrijven, zoals dat heet, en ik weer mandjes medicatie vullen en als ze dan nagekeken zijn, archiveren.

Het bleef druk tot het allerlaatste moment. Maar dat is meestal zo. Ik had een mail gekregen van DHL, oh help! Ze zouden tussen 18 en 21 uur komen. Oh ja joh? Vorige keer ook en dat was ene ellende geworden. Ik krijg om iets voor 18 uur weer een mail. Dat ze om 17u57 voor de deur stonden maar ik er niet was. Hier word je toch moedeloos van?! Wat nou als ik er speciaal vrij voor had genomen en net om de hoek ben? Ik had nog 3 volle minuten toch? Maar goed, morgen ophalen bij het distributiepunt van DHL hier. Sjongejonge. Dan ligt er ook nog van PostNL een briefje in de bus, dat pakje ligt bij de buren op nummer 21. Maar ja, die zijn niet thuis en het zijn de snoepjes van de cits. Oké, ik heb voor vanavond nog maar voor morgen zijn ze erg nodig. Ook weer diepe zucht.

Ik was moe dus ik ben zo op de bank geploft. Ik heb zo’n enorm slechte week, dus met mijn dieet gaat het ook even niet. Niet gek natuurlijk, als er zo ontzettend grote laag shit over je heen wordt gegooid en dat heeft zijn weerslag in alles wat je doet en bij alles wat je doet. Ook leren gaat niet zo als het anders gaat. Concentratie is ver te zoeken en dat juist vlak voordat je toetsen krijgt. Op 20 november is het zover in elk geval. Hopelijk gaat het me lukken, ik zal er alles aan doen maar het is echt even heel lastig nu.

De woensdag lukte het me ook niet. Wat wel lukt zijn dan van die dingen als iets opruimen. Ik heb dan ook al de boxen met mijn art uitgepakt. Alles staat op het kamertje, in het kastje of op de planken erboven. Dat heb ik mooi geregeld. Maar het leren? Daar moet je je op kunnen focussen en daar is mijn hoofd even niet toe in staat in die week. In deze ook nog niet hoor, laat me dat wel even zeggen. Ik loop dus met van alles achter maar inhalen zit er niet in. Ik moet blokken maar het blokken wordt geblokt. Hoe ik het omgedraaid krijg weet ik nog niet. Maar ik moet dat knopje vinden ervoor. Voortaal totaal in mijn uppie verder en dan is ‘verder’ the keyword, zeg maar. Ik moet verder zoals het nu is, of ik dat nou wil of niet. Het is niet anders maar makkelijk is het ook niet. Nou ja, nog maar even goed zoeken naar het knopje dan.

"Het is beter gehaat te worden voor wat je bent, dan bemind voor wat je niet bent.

Origineel: Il vaut mieux d'être détesté pour ce qu'êtes vous que pour être a aimé pour ce que n'êtes pas vous."

André Gide - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951

Ondertussen zijn we dus een week verder dan Swan en ook in die week is er weer heel veel gebeurd. Terwijl ik probeerde bij te benen met mijn blogs en alles wat er vertelt moest worden, ging het leven ook gewoon door. Nou ja, leven. Voor mij is het meer overleven. Maar dat geeft niet. Het zal een reden hebben. Oorzaak en gevolg uit mijn vorige levens en mijn hemel, wat ben ik een rotzak geweest ooit! Als ik dat geweten had! Dan had ik niet zo hard geroepen dat ze me maar alle lessen in dit ene leven moesten laten leren. Dan had ik mezelf even iets meer ademruimte gegeven. Toch, en dat kan je gek vinden, weten dat er geen onrechtvaardigheid bestaat in de kosmos, helpt mij het zware deel te dragen. En ik kan alle hulp gebruiken hoor, laat dat duidelijk zijn.

Als ik naar dit leven kijk, heb ik niets gedaan om deze klappen te verdienen. Maar dat is het punt nou juist, ik sta daar ook zeker niet alleen in want het geldt voor veel mensen, het heeft namelijk niets met dit leven te maken. En daardoor lijkt het onrechtvaardig maar het is het niet. Want ooit heb jij ook zoiets gedaan waardoor een ander zich zo slecht voelde of verdriet had. En je krijgt wat je geeft, al duurt het levens voordat het je ingehaald heeft. En ik moet dit leven erg langzaam zijn want ik wordt door alles ingehaald wat me nog inhalen moest. Het zal zo moeten zijn.

Maandag was nog wel lachen want ik moest natuurlijk online lessen volgen. Karina heeft die lessen gebruikt om te gaan lopen sjouwen. Jeetje zeg, die is me bezig geweest. Die begon al om zes uur, we waren net het bed uit, met boxen naar boven brengen. Ik vroeg of ze wel lekker was! Ja, ze had nu energie, net wakker. Dan maar gelijk doen. Maar ja, ik liep met mijn slaperige hoofd nog net niet wakker genoeg te zijn. Ik had daar echt geen puf voor maar Karina is net de witte tornado als ze net wakker is. Mr. Proper zoals ze in België zeggen, die reclames ken ik nog goed van toen ik in België woonde. En toen mijn lessen waren begonnen, kreeg ik lekker koffie van haar. Dat doe ik normaal altijd rennend snel tussendoor.

Karina kwam even meekijken met me, ze kon er wel om lachen. Ik zit haar zo van alles uit te leggen; “kijk, daar zie je de docent, en daar zie je dit, dat is de chat, daar kan je vragen beantwoorden en soms roept hij je en zet hij je microfoon aan.” “Ja, Ria, zit je aan de telefoon”, hoor ik opeens uit mijn laptop komen. Nou ja zeg, was de docent een vraag aan mij aan het stellen en dus hebben ze alles gehoord wat ik tegen Karina zei! Want ik zat niet op te letten en hij had mij dus iets gevraagd. Ik moest er wel om lachen hoor, de klas ook wel! Zo kan het ook natuurlijk. Ze controleren je zo soms ook want er zijn mensen, die de les aanzetten en dan lekker weg gaan voor een uurtje. Maar tegenwoordig vragen ze je dan om een smiley bij je naam te activeren zo af en toe, en dan halen ze de wegpiepers er snel tussenuit. Door schade en schande wijs geworden denk ik.

Na de lessen heb ik Karina weer op de trein gezet. Ze had ook nog eens de andere 2 boxen uit mijn auto gehaald. Ik hoefde alleen nog maar de stoeltjes mee naar boven te nemen en toen was mijn auto weer zoals hij weken geleden was. Netjes opgeruimd. Ik was erg moe, ik ben nog wat voor school gaan doen maar mijn ogen vielen dicht. Weinig geslapen natuurlijk maar ook een erg vermoeiend weekend gehad. Niets uitrusten maar leren. Maar door zo’n weekend, loop je nog achter ook eigenlijk. Ik moet echt na december even stage vrij vragen. Ik heb genoeg uren hoor. Ik zit nu al op 198 en het moeten er in het eerste blok maar 144 zijn. Er komt nog 3 weken aan 18 uur bij. Dan zit ik al in het tweede blok, in januari en dan kan ik de zeker weten achterstand even inhalen en uitrusten.

Voor elk blok is het trouwens 144 uur stage. Ik loop 9 uur op een dag stage, de anderen allemaal 8 uur. Dus ik heb een weekje vrij zo ingelopen. Volgende week ga ik de eerste 2 weken van januari stagevrij laten verklaren door de apotheker. Dan kan ik weer van alles inhalen. Ook nu loop ik alweer achter maar inhalen wordt lastig. Die presentatie moeten we dinsdag houden en zoveel leren, zo ontzettend veel leren. Ik weet niet of ik het er allemaal goed in zal krijgen hoor. Bovendien is het ook niet duidelijk waar het examen, of de toets dan, op 20 november over zal gaan. Dat zou de docente nog gaan vragen maar ja, dat is ze vergeten. Zij vergeet nogal veel. Ook mijn opdrachten heb ik nog steeds niet terug gehad. Heel vermoeiend hoor. Volgende blok hebben we haar ook nog.

De blokken erna krijgen we iemand anders en je hoort van iedereen die de andere docente gehad hebben, dat die stukken beter is. Toch het is een aardige dame hoor maar ik denk dat ze een beetje veel op haar bordje heeft. Het lijkt mij in elk geval een behoorlijk zware baan. Het is niet alleen het voor de klas staan maar het nakijken, dingen regelen en navragen en weet ik het nog wat meer allemaal. En dan is het daar met heel weinig echt goed georganiseerd, arme zij. Nee, mij niet gezien in die job hoor. Het is alleen voor ons een beetje lastig dat zij het er zwaar mee heeft. We komen vanzelf wel een keer bij het 3^e blok, dan zien we het daar wel weer. Kan toch ook tegenvallen.

Ik begreep ook dat je je examen zelf moet aanvragen, plannen en regelen. Daar moet ik nog maar even achteraan want anders gaat het mooi mis. Ik las vanmiddag ergens, dat je, als je in september een baan wilt, en dus ook je diploma wilt hebben, dat je er dan in mei al iets mee moet doen. Eh. Nou, dat is ook wat! En ik kan het niet eens meer terugvinden, waar ik die informatie vond. Dat is het probleem daar een beetje, het is een beetje veel informatie door elkaar allemaal en zo kan je door de bomen het bos niet eens meer vinden. Maar komt goed, anders bel ik gewoon weer een dagje. Moet er niet aan denken om bij Capabel te werken, daar ben ik te georganiseerd voor. Dinsdag op school was het dus ook weer erg rommelig. De dag begon al rommelig. Want toen ik Karina naar de trein bracht maandag, zag ik tramlijn 4 rijden, achter het CS. Eh. Hé, dat kan niet, die rijdt nooit hier.

Ik weet het aan mijn vermoeidheid maar ik had het liever even nagezocht. Want de lijn is gesplitst. Vanaf waar ik opstap, gaat hij tot het Centraal Station en niet verder. Om naar het normale eindpunt te komen, kan je dan aan de achterkant lopen, een flink stuk lopen dus, waar tram 4 verder gaat. Ik moest er dus uit, en opeens een behoorlijk eind lopen naar school. Nog een geluk dat ik altijd te vroeg ben, zo was ik nu nog net op tijd. Ze waren al verbaasd dat ik er nog niet was. Hijgend ging ik zitten, ik had me rot gelopen! En op de terugweg was het er niet beter op en dan ben je nog moe ook. Maar ik dacht, omdat ik nog niet wist dat die lijn zo gesplitst was, dat ik dus aan de achterkant moest opstappen. Maar dat was dus niet zo. Ik was gezellig met iemand meegelopen en nu moest ik de pikdonkere voetgangerstunnel door lopen, tot ik weer bij de voorkant op CS stond. Jeetje zeg! Want een rot eind lopen was dat! En dan vanaf de tram ook nog een stuk naar huis, ik was op!

Ik ben op de bank in slaap gevallen en er is nog van alles privé ook gebeurd en puntje bij paaltje, kwam er op woensdag gewoon helemaal niets van schoolwerk of leren. Dat zit ik nu dit weekend maar te doen. Het is niet anders want dinsdag hebben Monique en ik die puntje puntje presentatie! En die heb ik vandaag wat meer opgepoetst en  uitgebreid. Hopelijk scoren we er goed mee komende week. Over de stage vertel ik in mijn volgende blog wel weer. Dan ben ik bijna weer bij. Tenzij er nog meer gebeuren zal. Ik denk het niet. Alles wat drama is, is nu uit mijn leven weg. Ik ga vanaf vorige woensdag met een lege lei beginnen. Nee, niet schoon, leeg. Dat is heel iets anders. Wie weet leg ik het ooit uit. Alles is leeg eigenlijk…

"Het is al moeilijk om de eigen zelfingenomenheid te verdragen. Maar die van anderen…
"

Elias Canetti - Oostenrijks schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1981) 1905-1994