Nou, daar was ik gisteren toch te vroeg mee, met dat ‘gered van de worm’. Of nou ja, ik weet niet zo goed wat ik ervan denken moet. Want ik ging 1 van de 3 bakken volledig verschonen, dat hoeft niet elke dat met die silicaat korrels die ik gebruik. Ik heb er 3 staan en daar worden elke dag de drollen uitgeschept en om de 3 dagen wordt er 1 van de 3 volledig ververst. Zo zijn ze eigenlijk altijd goed schoon en ruik je hier in huis niets van mijn 4 binnen-katten. Dus ik sta zo te scheppen, meestal met verstand op nul, het is nou niet echt mijn favoriete deel van de dag. Het duurt gelukkig maar een paar minuutjes in totaal. Ik zie iets roods tussen de steentjes. Dat bekijk ik dan altijd even nader, want voor hetzelfde geld, heeft er eentje bloed in zijn of haar ontlasting.

Maar dat was het niet. Wat het wel bleek te zijn was een onverteerd anti wormenpilletje. Het duurde even voor ik het herkende hoor. Je kon eraan zien dat er wel iets mee gebeurd was. In elk geval meer dan alleen maar uitspugen in de bak. Alhoewel, misschien is die verkleuring daar dan wel door. De combinatie van speeksel en korrels? Ik heb geen flauw idee. Mocht dat zo zijn, dan is het pilletje van Moonlight. Want die is de enige die ik in de badkamer te pakken had om de pil in te duwen. Maar ik heb juist zo goed opgelet of hij wel goed binnen was en of ze goed slikten erna. Hij was daarna nog zo aan het mopperen.

Bovendien, hoe hoog ik katten ook zet op de ladder van dieren intelligentie, zo hoog nou ook weer niet. Niet dat ze dus het pilletje achter hun wang stoppen, naar de kattenbak piepen en daar het pilletje er weer uit spugen. Nee, dat kan eigenlijk niet, zeker niet bij de andere 3, die het pilletje in de kamer en keuken kregen. Dan hadden ze het er daar ergens uitgewerkt. Moonlight dan wel in de badkamer maar met zijn gemopper tegen mij, had dat pilletje dan toch ook op de grond moeten liggen en niet in de bak. Ik denk daarom toch dat het, totaal onverteerd en praktisch onaangetast, het hele spijsverteringskanaal heeft doorlopen. Zou dat kunnen?

Ik heb geen idee! Wat moet ik er nu mee? Ik kan nu wel denken dat het van Moonlight is, maar ja, zeker weten doe ik dat niet. Dus wie van de vier hoort er nu eigen toch nog een pilletje tegen wormen te krijgen? Daar kom ik natuurlijk never nooit achter! Ik laat het maar zo. Hopelijk is alles goed met degene van wie dit pilletje was. En hopelijk is het niet zo totaal onaangetast door zijn of haar kleine lijfje gekomen. Dat zou namelijk betekenen dat er daar dan ook iets niet goed mee is. Aangezien niemand zich ziek gedraagt, laat ik het maar zo. Ik ga daar niet over doemdenken. Mijn katten zijn zo op mij gericht, dat ik ze zowat ziek kan denken, als ik me zorgen maak. Dat is vroeger al eens gebeurd met Moonlight. Ik laat het gewoon los, hop, weg! Maar raar was het wel!

En terwijl ik dit hier zo zit te typen, vliegen de katten van de keuken, het aanrecht af en rennen dan hierheen, vlak achter me. Daar op het kozijn van het grote raam op het balkon, zitten ze te gillen en rennen dan weer terug naar de keuken. Skylar staat te springen en te gillen voor de balkondeur in de keuken, dat kan hij toch al zo goed. Rainbow zit te mauwen op het kozijn en Moonlight rekt zich totaal uit op het aanrecht om door de ruit van de balkondeur te kunnen kijken. Ik heb even niet door waarom. Maar dan zie ik opeens een klein vogeltje fladderen. Ah, het arme beestje! Die moet ik redden!

Mijn balkon is helemaal met gaas afgezet, omdat ik de katten wil beschermen voor een val van 3 hoog. Maar grotendeels ook omdat ik ze niet wil laten weglopen. Sunshine kwijt raken, heeft me al veel verdriet bezorgd, en nog eens een keer zo’n trauma, dat zou niet gaan. Vandaar mijn totaal afgeschermde balkon. Vorig jaar heb ik ook al een vogeltje gered. Dat was zo’n klein vogeltje, zoiets had ik nog nooit gezien. Later ging ik opzoeken, op het internet, wat het geweest kon zijn. Ik heb kleine handjes en het beestje was nog kleiner dan mijn duim! Het bleek een winterkoninkje geweest te zijn. Helaas was ik toen zo in paniek, dat ik helemaal vergat er een foto van te nemen.

Toen ging de redding al helemaal raar. Ik zag toen iets heel kleins fladderen en vroeg me af of je zulke grote vliegen had, voor ik kon zien dat het een heel erg klein vogeltje was. Ik het balkon op en ik zie het mini vliegertje heen en weer schieten en ik besef me dat ik dat nooit zal kunnen vangen, zonder mijn nek te breken. Maar als ik het beestje hier laat, dan zal het sterven en dat kan ik niet over mijn hart krijgen. Al laat ik de katten de komende weken binnen, het moet toch eten ook en zo? Ik stap het balkon op, totaal zonder een plan de campagne. Ik zeg zo tegen mijn astrale helpers; ‘zeg, jullie zullen hier toch echt even moeten helpen hoor!’ En terwijl ik dit net heb uitgesproken, vliegt het beestje zo mijn handen in. Ik liet hem van verbazing bijna weer gaan!

Maar ja, toen moest ik nog verzinnen hoe ik hem weer buiten zou krijgen. Ik begreep toen ook al niet, hoe ze binnen het gaas konden komen. Maar het was zo’n klein beestje, zo’n gaatje kon ik makkelijk over het hoofd gezien hebben. Maar een roodborstje, zoals nu, is toch wel ietsje groter. Ja, oké, niet echt groot ook maar toch, geen winterkoninkje. Goed, daar stond ik toen, met mijn winterkoninkje. Ik heb overal netten voor de katten voor het raam, behalve bij de badkamer. Met het beestje in mijn tot een bal gevormde handen voor de ruimte, gooide ik met mijn benen toen van alles op de grond, en met mijn kin en mijn elleboog, deed ik toen het raam van het slot en open. Niet echt handig en het deed pijn, maar het werkte. Ik zei de koning gedag en die pikte me nog in mijn aaiende vinger. Maar ja, zo’n klein snaveltje, dat voel je niet hoor. Maar nu dus weer een roodborstje!

Terwijl ik in paniek naar het roodborstje stond te kijken, schoot het verhaal van het winterkoninkje die ik Ko had genoemd, me weer te binnen. Oh ja, dat moet ik nu beter aanpakken dan toen. Ik had al op het balkon gestaan maar ik ben te zwaar voor die planken in het midden. Wel voelde ik die planken daar een beetje losser zitten, dus daar moet ik in het voorjaar iets mee doen. Ik wil niet dat de cits naar beneden storten of zo. Maar daar verzin ik nog wel iets op. Dat is voor later zorg. Ik zette de stoelen opzij en probeerde ruimte te maken. Het was nat en glibberig overal, uitkijken dus. Mijn nek breken en voor dood op het balkon liggen, dan is het beestje slechter af en de cits ook. Voor mij zou het niet zo erg zijn.

Ik naar binnen, de ladder pakken. Oh ja, gelijk maar even naar de badkamer en alles netjes bij het kozijn weggehaald. Het raam vast een soort van open gemaakt, alleen nog niet open gezet. Zodra ik het beestje had, kon ik het zo naar de badkamer brengen. Het enige vrije raam in mijn huis, tenminste als je je handen vol hebt en geen netten los kunt maken wel. Het geluk dat ik toen met Ko had, ontbrak er nu aan. Ik ben voor mijn gevoel uren en uren bezig geweest, om het beestje te vangen. Want stond ik op het balkon, dan ging hij bij het raam aan de andere kant zitten. Dat is net even te ver van elkaar af en kan je geen kant op. Maar kwam ik dan weer die kant op, je raadt het al, dan ging hij weer op het balkon zitten. Ook nu vroeg ik weer om hulp maar volgens mij hadden ze nu zoiets van, zoek het lekker zelf uit!

Geen verrassing, ik ben het wel gewend ondertussen, om in de steek gelaten te worden. Het beestje zat af en toe te hijgen, ik denk van zenuwen en uitputting. Ik praatte rustig tegen hem. En een keer kwam er nog eentje aan de buitenkant van het gaas, om hem te helpen, ah wat moedig! Eindelijk, eindelijk, ik had hem te pakken. Ik was al door en door koud geworden en klappertandde dat het een Spaans dansconcert leek, met van die castagnetten! Ik ben al verkouden aan het worden, niesen en hoesten. Hopelijk heb ik het er niet erger op gemaakt. Ik praat ondertussen rustig tegen het prachtig mooie kleine roodborstje, dat nu in mijn hand zat. Ik weet precies hoe ik een vogeltje vast moet houden, vind dat ook niet eng. En hij luisterde, me recht aankijkend, met zijn lieve bruine ronde oogjes, naar mijn rustgevende gepraat. Ik kan dat altijd goed met dieren. Zo heb ik Aurora ook uit de stress gekregen. 

Ik had nu wel de tegenwoordigheid van geest om mijn gsm even te pakken, om een foto te nemen. Al kon dat de vorige keer niet eens, omdat ik die bal van mijn 2 handen het diertje zat. Deze had ik in 1 hand, zo had ik ook meer speling voor ramen en spullen opzij en open te doen. Ik zei tegen Robin; ‘kom op joh, wij gaan even op de foto!’ Hij was rustig en zelfs zijn hartje klopte heel rustig. Dat kon ik voelen kloppen tegen mijn hand aan, zo lief, zo teer. Zoiets zou je toch nooit kwaad kunnen doen? Iets wat ik heel apart vond wel, want bij Ko de Winterkonink, klopte het toen bijna uit zijn borst, zo hard en snel.

Ik aaide Robin nog een keertje over zijn koppie, wat hij toeliet zonder me te bijten, zoals Ko wel deed. Ik opende het raam met mijn arm en opende mijn hand. Hij bleef een seconde op mijn hand zitten. Het besef moest nog even indalen, denk ik. Hij was VRIJ! Hij fladderde weg, zo snel als zijn vleugeltjes hem konden dragen. En zo was die hele ochtend alweer voorbij. Ik heb maar weer 1/3 gedaan van wat ik had willen doen vandaag maar ja, een leventje gaat altijd voor! We zien het wel, hoe we door de toets komen. Dit weekend alleen het huis even doen en de rest allemaal maar stampen! Komt hopelijk goed!

"Hij die kan, doet. Hij die niet kan, onderwijst.

Origineel: He who can, does. He who cannot teaches."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Het weekend heb ik geprobeerd te leren maar dat is me niet gelukt. Ik heb wel iets gedaan hoor maar niet wat ik allemaal wilde doen. En bovendien kon ik ook weer bepaalde dingen niet vinden. In de apotheek klas app bleek, dat ik niet de enige was. Ook met die uitnodiging van de toets bleek er iets niet goed te zijn. Bij mij, en een aantal anderen, stond dat we verwacht werden op ‘onze locatie’. Met niets daaronder of achter. Bij anderen stond er ‘Amsterdam’. Nou, ook raar, want ons is verteld dat de toetsen gewoon in Rotterdam gemaakt worden. De examens die moet je in Utrecht maken. Ook zoiets raars! Maar Amsterdam? Nee, nooit iets over gehoord. Ze hebben wel in veel grote steden hun opleidingen hoor, ook in Den Haag zit er nog ergens eentje.

Utrecht, Amsterdam, Rotterdam en Den Haag en wie weet nog wat meer noordelijke en zuidelijke locaties? Geen idee. Maar in elk geval, die mensen die ‘Amsterdam’ erin hadden staan, zouden het dinsdag gaan vragen. ‘Welkom bij Capabel’, zei er een grapjas. Nou inderdaad, dat is weer goed geregeld. En dat is met veel dingen zo. Nog eentje; we moesten Hoofdstuk 1 en 2 lezen, in het boek over Zelfzorg Standaard, te vinden op de KNMP site. Die letters staan voor Koninklijke Nederlandse Maatschappij ter bevordering der Pharmacie. En daar hebben wij een inlog voor. Nu blijk ik er, als ik op mijn pc zit, niet in te kunnen komen. Maar als ik op mijn laptop zit wel. En dat vond ik raar. Nu denk ik dat het komt omdat ik op mijn laptop zat ingelogd op Capabel en op pc niet. Maar dat moet ik nog uitproberen. LB, Lekker Belangrijk.

Ik zoek me suf maar al wat ik vind, niet het boek waar ik 2 hoofdstukken uit moet leren. Ik kan het boek wel kopen voor een euro of 80. Maar ja, aangezien ik elke maand al dik geld tekort kom, kan ik me dat niet veroorloven. En ik wil ook niet in de schulden komen of schulden maken, daar hou ik nou eenmaal niet van. Dus ook daarover moeten dinsdag dan maar vragen gesteld worden. De maandag heb ik in de vroege ochtend afgebeld. Ik had zo ontzettend geen puf, en ik had gehoopt om even wat te kunnen inhalen wat het weekend niet gelukt was maar ook de maandag leek het me maar niet te zullen gaan lukken. En ik werd gek van mijn ogen. Die gaan achteruit of zo. Dus ben ik maar naar de opticien gegaan. Klaar mee. Hier moet ook wat mee gebeuren.

Daarom maar een uitgebreide test laten doen. Ik zit helaas bij een verzekeraar die mijn brillen niet vergoed en moet ik van mijn armoedje ook nog eens de volle pond betalen maar ja, ik krijg er de 2^e bril gratis bij en voor een 3^e een voucher maar die heb ik ook gelijk ingewisseld. Voor zo’n bril met nachtglazen voor mijn totale nachtblindheid. Het gekke is, mijn rechteroog is achteruit gegaan en mijn linker vooruit. Nou ja! Ik heb nu multifocale glazen, met een deel voor veraf, een computerbril deel en een leesdeel met een grote overgang. Ik krijg ook nog wen garantie, want dat blijkt niet iedereen te kunnen. Ik had toen lenzen zo, en daar werd ik misselijk van. Dat had me veel geld gekost en ik kon ze zo weggooien. Dat hoeft nu gelukkig niet. Die 2^e bril wordt ook pas gemaakt als blijkt dat ik er goed mee overweg kan. Ja ja, ouderdom en gebreken, daar was een spreekwoord over toch?

Op school hebben we wel 5 presentaties gehad, Monique en ik zaten er ook bij en dat ging vrij goed. Ons onderwerp was de zorgverzekeringswet. Die konden we natuurlijk nooit helemaal uitgelegd krijgen in 10 minuten, daarom hebben we er een stukje uitgelicht. We kregen alleen maar positieve feedback, dat is mooi meegenomen! We waren netjes en duidelijk, ondanks dat Monique behoorlijk verkouden was. Ik heb dan ook twee derde van de presentatie gedaan, anders hoestte zij zich suf. Maar een stukje lukte nog wel. We wilden ook uitleg hebben over wat de docente nou toch niet goed vond aan ons plan van aanpak. Ze had het er maar over, dat ze het niet compleet vond. Nou daar snapten wij niets van. Monique zocht in haar laptop op, wanneer ze het de docente gestuurd had. Iets van 24 oktober of zo. De docente zocht in haar mail en vond het, want eerst beweerde ze die tweede niet gezien te hebben.

Ja kijk, zei ze, dit is gewoon incompleet. Monique wijst haar erop, dat ze ook nog verder naar beneden moet scrollen naar de volgende pagina en wij beiden zien de docente zichtbaar schrikken. Dit heeft ze dus niet eens gezien, dat er 2 bladzijden zijn. Vandaar dat zij het incompleet vond en wij daar geen jota van snapten! Opeens begint ze te tetteren; ‘ja kijk maar ja, dit is niet in de goede volgorde allemaal, zo kan ik dat toch niet zien.’ Er kwamen nog meer van dit soort kreten. Ik had me er al bij neergelegd, want toegeven zal ze het niet, als ze zo haar best zit te doen het zo te brengen dat wij haar geloofwaardig vinden. Niet dat haar dat lukt hoor maar Monique en ik zijn al ervaren en levenswijs genoeg. Ik zeg haar dat ik het morgen even opnieuw in elkaar zal flansen en dat ik het dan weer opnieuw instuur, samen met de presentatie en mijn verslag over hoe het ging.

Dan doen we in de middag nog rollenspellen, omdat we bezig zijn met de zelfzorg middelen. Wat moeten we precies vragen, wat zijn alarmbellen en moeten we verder en dieper doorvragen. Dat soort dingen. Ik speelde een patiënt, leuk! Reflux die geen reflux blijkt te zijn maar hartklachten zijn, als de assistente goed genoeg doorvraagt. Dat deed ze niet, ik ben nu dood, aan angina pectoris. Maar ja, dat zal haar nu nooit meer ontglippen, ook wel goed. Verder deed ze het hartstikke goed hoor, ik had zelf ook dezelfde fout gemaakt, als de rollen waren omgedraaid. Alleen de mensen met een zorg achtergrond, die wisten het te herkennen. Het blijkt dat hartklachten erg lijken op maagklachten. Nou, weer iets geleerd!

Het weekend heb ik dan eindelijk de cits hun wormenkuur gegeven, die al maandenlang klaar stond. Nou ja, alsof het zo’n gedoe is. Allemaal één pilletje. Dat zou je kunnen denken. Alleen is een pil geven aan katten, een totaal ander verhaal dan een pil geven aan honden. Een hond kan je in de maling nemen, een kat niet. Bij een hond gaat de pil in een stukje worst of een stukje kip. Hap, slik, weg! Maar een kat? Pf, want een lastige beestjes zijn het dan! En normaal maakte ik me daar dan harstikke druk in. Maar dit keer had ik gewoon veel aan mijn hoofd. Ik zag de pillen, besefte dat het alweer bijna echt winter is. Die pillen moest ik vlak na de zomer al geven. Het zijn allemaal vliegen eters hier dus grote kans dat ze iets krijgen.

Omdat ik met allerlei andere dingen bezig was, in mijn hoofd, ging het als een trein! Ik pakte eerst Skylar even op. Nou ja even, die weegt een ton zeg en is echt zo groot als een middelslag hond. Ik zetten hem op tafel met zijn rug tegen mijn borst. Linkerarm om hem heen, rechterhand met pil, nagel tussen de kiesjes en pil er diep inproppen. Koppie omhoog en laten slikken. Hij vloog van de tafel en keek me verwijtend aan, niet goed beseffend wat er de afgelopen 5 seconden gebeurd was. Zo, dat was nummer 1. Net zo snel gingen zowel Aurora, die voor het raam lag, als Rainbow, die op de krab-ton lag. Ze weten volgens mij nu nog niet wat er gebeurd was. Maar een slimme jongen had de boel zitten bekijken en Moonlight vloog naar boven, toen hij mij op hem af zag komen.

Maar ik ben veel slimmer. Want hij vindt het altijd geweldig, als ik me in de badkamer op ga maken, om dan bij me in het wasbakje te komen zitten. Dan gaat hij tegen me zitten ‘praten’ en ik praat dan hele verhalen terug. Daar had ik het pilletje verpakt neergelegd. Ja hoor, zondag kwam hij even babbelen en ik pakte al terug babbelend het pilletje uit. Ik pakte hem opeens vast, hup, pil erin en ik liet hem weer los. Ja, oké, hij heeft behoorlijk tegen me gemopperd. Moonlight kan hilarisch mopperen. Maar dat gaf niet, ik had ze allemaal gehad. Gered van de worm, ze moeten me juist bedanken. Dat mogen ze doen met een goede en wormloze gezondheid! Meer hoef ik er niet voor.

"Het leven wordt gemaakt met de toekomst, zoals lichamen gemaakt zijn met leegtes.

Origineel: Une vie, c'est fait avec l'avenir, comme les corps sont faits avec du vide.
Bron: De jaren des onderscheids
"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Ik schrijf maar gewoon verder hoor, ik zie wel weer wanneer ik weer ‘live’ kan schrijven. Niet dat het wat uitmaakt, toch? De vrijdag stage, die ik normaal altijd wat zwaarder vindt, omdat het dag 2 is van lang staan, viel me gelukkig mee. Ik heb wel mijn situatie uitgelegd want ook daar is het lastig om me te focussen en ook hier weer, ik moet er mijn weg in zien te vinden. Ik moet verder, met alles. Maar ik moest wel uitleggen hoe en wat, omdat ze extra op mijn werk moeten letten. Normaal maak ik zowat geen fouten maar nu de ene na de andere. En dat dit een reden heeft is wel in mijn belang om dat door te geven. Gelukkig had de apotheker er ook veel begrip voor. Ze keek dus niet zo streng als anders, toen ze me mijn fouten doorgaf.

Ze nam me later nog even apart, ik schrok me rot. Ik dacht al dat ik een mega fout had begaan! Maar daar ging het niet om. Mijn stagebegeleider van school had contact met haar opgenomen. En ze hadden het over mij gehad. Ik ben natuurlijk niet de doorsnee stagiaire en Saskia had die mevrouw dan ook verteld dat mijn stage heel goed ging. Omdat ik exact aan het doen ben, wat ik wil doen, ben ik ook enorm gemotiveerd en dat laat zich zien in hoe ik werk en hoe ik alles doe. Ik hoef niet achter mijn broek gezeten worden. Nee logisch niet, ik ben al een ouwe doos en ik heb nog maar weinig tijd.

Dat is wel even anders als je 20 bent en nog niet zeker weet of dit wel het beroep is wat je lang wilt blijven doen. Dus alles is goed bevonden van twee kanten, maar als ik liever toch een drie-gesprek wilde hebben, dan kon daar alsnog wel een afspraak voor gemaakt worden. Veel kon ook worden overgeslagen namelijk omdat ze mij niet veel meer hoeft te leren over de randhandelingen. Ik weet hoe ik mensen moet benaderen en gesprekken moet voeren. Ook mijn levenswijsheid brengt veel voordelen met zich mee en vooral ook, dat ik zo goed ben in het communiceren. Wel jammer dat ik er in mijn eigen leven niet zo veel door lijk te bereiken  maar goed, toch wel fijn dat het in de buitenwereld wel zijn vruchten afwerpt. Dan luistert er blijkbaar toch af en toe wel iemand naar wat ik zeg.

Saskia zei dan ook, dat ik niet moest denken dat ze me verwaarloost met opleiden in de apotheek en dat soort dingen. Het is meer dat ze me eigenlijk niets bij hoeft te brengen, behalve dan alleen wat dingen over hoe het hele systeem werkt en wat van de apotheek ins en outs. De rest gaat namelijk heel erg goed. Ze vertelde me ook nog dat ze van de week een programma had gezien, over een vrouw van ook 57, net als ik. Die was erg depressief en zat er doorheen. Ze stond ’s  morgens op en zette dan de tv aan, en liet die dan de hele dag aanstaan zodat het leek alsof er mensen in huis waren. Ze was dan ook erg eenzaam en vroeg zich af hoeveel jaren zij nog zo door moest brengen. Daar werd ze naar van en nog depressiever dan ze al was.

Saskia zei ook dat ze daardoor direct aan mij moest denken, zo van, dan hebben we ook nog een vrouw zoals Ria. Die gaat ervoor! En ik bedacht me alleen maar dat ik ook de tv aanzet, omdat ik al zoveel jaren alleen ben. Dat ik ook mijn eenzame momenten heb. Ook laat ik die tv aanstaan de hele dag, maar dat is wel voor de cits hoor. Dat die niet in een doodstil huis zitten en juist worden afgeleid door de hen bekende geluiden. Zeker als ze elkaar plagen, kan dat helpen. Maar toch snapte ik wel wat de depressieve dame erbij voelt. Ik slaap ook graag in met de tv aan, al jaren doe ik dat. Ik kan het dan zo instellen, dat hij over een uurtje vanzelf uitgaat, zodat ik toch mijn rust pak. Gelukkig maar dat ik graag alleen ben, anders zou ik me ook erg eenzaam voelen. Ik ben heel veel alleen, al jaren. Maar toch had Saskia ook wel een goed punt. Want ik ben niet zo’n iemand, die bij de pakken neer gaat zitten. Nee, dat is niets voor mij.

Ik weet één ding, waar je niet dood van gaat, daar word je sterker van. Dat heb ik al vele malen meegemaakt, ik ben daar zelf het levende bewijs van. Ik heb al zoveel achter mijn kiezen, dat een ander niet eens de helft zou kunnen verdragen. En ook al voel ik het nu nog niet zo, ook hier zal ik wel weer doorheen komen en ik zal ervan groeien, geestelijk en ik zal er weer hoger door komen. Heb ik weer wat oorzaak en gevolg af mogen vinken. Nee, zo voelt dat nu absoluut nog niet maar ooit zal ik snappen waarom en waardoor en dan zal het vast allemaal heel logisch en rechtvaardig blijken te zijn. Daar ben ik heilig van overtuigd, dat weet ik gewoon zeker. Maar nee, zo voelt het nu absoluut nog lang niet. Ik heb altijd al gemerkt, al vanaf ik klein ben, als er iets zwaar is, dan moet ik er alleen doorheen. Ook nu is dat weer zo. Ik weet echt niet waarom maar het zal toch echt ergens iets mee te maken hebben. Daarvoor is die draad van het alles alleen doen, door mijn leven, veel te rood, dat valt veel te veel op. Dus ja, ik kom er wel. Ik kom er altijd doorheen. Hoe onmogelijk dat nu ook nog lijkt.

Ik zit er even te diep in en dat maakt het nog zwaarder dan het al is. Dat weet ik en daarom probeer ik er ook uit te klimmen, uit die diepe put waar ik in zit. Maar nooit, never nooit, zit ik helemaal in het donker. Ik zie altijd licht! Misschien heel ver weg nog maar ik zie het toch! En daar ga ik dan heen, instinctief, naar daar waar het licht is. Ik kom er wel uit, al kan het dit keer even wat langer duren. En gelijk zou ik dat besef ook aan die dame willen geven, waar Saskia het over had met me. Want je moet je niet weg laten zakken, daar moet je jezelf net teveel waard voor voelen. Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb er alleen wat meer ervaring en dus ook overtuiging in gekregen. Want die eerste keren, dat ik zo diep zat, wist ik dat nog niet en kwam ik er alsnog toch ook uit. Dus ooit zal die dame het ook zelf leren. Daar zijn al die andere levens namelijk voor.

Ik kom momenteel ook achter zoveel dingen, die ik me altijd al afvroeg. Ik krijg er nu de antwoorden in, juist omdat ik nu zo diep zit. En dat is toch ook maar weer prachtig. Dat zou ik me anders maar blijven afvragen. Alle nadelen hebben een voordeel en vice versa. Als Johan Cruijf dat niet verzonnen had, had ik het wel gedaan. Ik kruip wel weer omhoog, ik ben echt een ervaren, ja, een ervaren wat eigenlijk? Hoe noem je een alpinist die nog nooit op grote hoogten heeft gezeten maar wel erg goed is in het klimmen uit diepe putten? Speleoloog? Geen idee maar als je erop komt, dat ben ik dan! In elk geval, ik kreeg nog meer complimentjes van Saskia en dat doet een mens toch wel erg goed. Zeker nu. Mijn stage gaat erg voorspoedig en gelukkig dan maar. Nu die toets nog goed maken op de 20^e, dan zit ik weer helemaal goed. Ik ga me komende tijd alleen op het leren gooien, elk vrij momentje. Hopelijk red ik het dan, als ik me kan concentreren.

Dat is wel ‘officieel’ zeg, zoals ze dat bij Capabel doen, alleen al voor een voortgangstoets. Je krijgt een uitnodiging per mail, ik zelfs 2 keer, via mijn eigen mail en via die van mijn Capabel mailbox. En je moet dan op woensdag de 20^e op tijd zijn en een geldig legitimatiebewijs meenemen. Je mag geen spullen bij je hebben, behalve dan een pen en een kladblok geloof ik. Zeker geen rekenmachine of wat dan ook. Eh, oké. Gelukkig is het nog geen rekenen. En nogmaals, het is niet dat ik het niet kan hoor, maar het neemt zoveel tijd in beslag zonder rekenmachine. Maar aan de andere kant, als een caissière niet kan tellen wat ze me terug moet geven, als ik er 20 cent bij doe, dan snap ik dat ook niet. En ik heb zo’n vaag vermoeden dat alles met een rekenmachine doen, je ook niet echt intelligenter maakt.

Ik vertelde Saskia ook dat we met zelfzorg bezig waren op school. ‘Dat gaat hard zeg!’, zei ze me. Ja, drie jaar in één jaar proppen, dat gaat zeker hard! Daar ben ik zelf ook wel achter. Ik was net even aan het aanschrijven van recepten en het is fijn als ik dan Saskia heb om alles aan te vragen. Zo kan ik én door en zij legt alles zo lekker rustig en duidelijk uit. Dat is prettig. Ze vroeg me opeens of ik niet achter de balie wilde gaan leren. Dat is én aanschrijven en mensen helpen tegelijk. Want als ze met een receptje komen, moet ik dat ook aanschrijven. En ja, natuurlijk wilde ik dat wel! Kom maar op, ik ga wel hoor! En het was wel even wennen, want bij een eerste uitgifte, moet je dan ook gelijk het eerste uitgifte gesprek doen. Daar moet ik wel op letten hoor, want ik moet nog wel even wat dingen opzoeken dan. Maar dat komt wel goed. Alles is een kwestie van ervaring. Dit ook. Ik ging blij naar huis, nou ja, bijna dan.

Ik zie toch, dat het voelde alsof alles zo moest zijn, ook wat deze  opleiding betreft. En dat blijkt nu eens te meer. Want als ik deze afleiding en druk niet op me had gehad, dan had alles wat nu aankomt, duizend keer harder aangekomen. Dan had ik het waarschijnlijk niet getrokken en niet kunnen dragen. Dit dwingt me om te blijven gaan, om te blijven vechten. Ik heb vier lieve hartjes hier kloppen, die het waard zijn om voor te vechten want ze zijn er ook voor mij altijd.  De buren waren weer niet thuis, met mijn pakketje daar nog, maar ik had een briefje op de deur gedaan. Dat het belangrijk  was en zo kwam de buurman me netjes mijn pakje brengen en zo waren de snoepjes toch nog net op tijd. Om 20u20 gaat de snoepie wekker en als je dan geen snoepjes hebt.. Ja, dat kán natuurlijk niet! Gelukkig is dat in elk geval wél goed gekomen!