"In de tijden van barbaren en gotiek hadden woorden een betekenis; toen drukten de schrijvers gedachten uit.

Origineel: Il fut des temps barbares et gothiques exprimaient des pensées.
Bron: La Vie Littéraire (1888-1892) II
"

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Ik had het gisteren over politie agentje spelen voor Skylar en dat zou ik nog verder vertellen. Na maanden en maanden van dit volhouden, besefte hij op een gegeven moment opeens, dat ik het niet op zou geven. Een ander had, denk ik allang de handdoek in de ring gegooid, ik niet. Want ik deed het niet voor mij maar voor hem. En dat vind ik dan belangrijker dan wat dan ook. Hoe zwaar het ook voor mij was, het moest. Het had alleen een heel groot nadeel, hij is gaan denken dat ik niet zoveel van hem hou. En dat is absoluut niet waar. Ik hou van al mijn beestjes, even veel maar wel op een andere manier.

Mijn diepe band met Moonlight, dat heb ik alleen met hem zo. Dat komt ook omdat we samen zo’n diep verdriet hebben gedeeld in het missen van Sunshine. Dat brengt je heel dicht bij elkaar. Maar ik hou net zoveel van Aurora, met haar eigen prachtige verhaal, van valse en dus bange, krabbende straatmadelief tot diva. En Rainbow vertedert me altijd weer. Skylar heeft humor, hij heeft een ‘glimlach’ op zijn koppie, omdat zijn mondhoeken omhoog krullen. Dat ziet er verschrikkelijk lief uit altijd en hij is zo heerlijk lomp en grappig. Hij gilt als een keukenmeid als hij naar buiten wil. Hij scheldt terug als ik iets zeg, hilarisch! Ik hou echt van allemaal evenveel en allemaal toch ook anders. Maar anders wil niet zeggen minder, zeker weten van niet.

Dat probeer ik hem dus wel te laten merken. Het was alleen al een poosje aan de gang voordat het me opviel. Dat ik echt van hem hou maar door er te zijn voor zijn gezondheid en eigen bestwil, heb ik dat helaas een klein beetje verpest. Dat wilde ik echt niet, dat was heus mijn bedoeling niet. Maar ja, leg het hem eens uit! Dat gaat niet lukken namelijk. Ook dat Rainbow moet lunchen omdat hij geen brokjes eet. Dat hij anders de hele dag niets meer eet na het ontbijt, en dan ziek wordt van de honger. Dat hij dan zijn avondeten naar binnen schrokt en het weer uitkotst dan. Leg het maar uit.

Dus ben ik hem ook een beetje lunch gaan geven, ik hoop dat hij denkt dat hij evenveel krijgt. Gelukkig zijn ze niet goed in meten. Maar toch, het doet me pijn dat hij altijd gelijk denkt op zijn kop te krijgen. Wel heb ik dat dan liever, dan dat ik iets toelaat, dat hem ziek zou kunnen maken. Dan kies ik toch maar voor zijn afstandelijkheid die dat teweeg brengt, en weet ik dat ik het, ondanks de pijn die dat doet, het juiste gedaan heb. Het is voor zijn bestwil, alleen dat weet hij gewoon niet. Maar ik wel en dat is net zo belangrijk.

Het is ook een beetje mijn eigen schuld want ik dacht ook heel vaak dat hij het alleen was, die Aurora boven aanviel. Maar dat was dus niet altijd zo, al schreeuwde ik dan wel hard SKYLAR! Dat hij het niet was, kwam ik pas veel later achter. Tja, foutje weer hè. Het doet me pijn dat hij denkt dat ik minder van hem hou en hij  hierdoor wat afstand neemt bij me. Heel vaak, in de nacht, sluipt hij over me heen. Alsof ik dat niet voel want hij is hartstikke zwaar! Zijn poten prikken dan pijnlijk in mijn lijf! Maar heel voorzichtig komt hij dan met zijn koppie bij mijn gezicht. Dan begint hij heel zachtjes koppies te geven, en daarna gaat hij weer terug naar waar hij lag te slapen. De lieverd, alsof hij denkt mijn liefde stiekem te moeten pakken.

Ik probeer al een paar maanden dan heel voorzichtig hem te aaien. In het begin schrok hij dan en vloog hij weg. Nu laat hij dat al toe en ook fluister ik dan lieve woordjes in zijn oortjes. Hij gaat dan heel hard spinnen. Zo zie je maar, dat een actie, hoe goed je het ook bedoelt, toch een wig kan drijven tussen de band die je samen had. Het is alleen niet uit te leggen aan zo’n beestje, waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Ik weet zeker dat hij het anders zou snappen. Zo gaat het met mensen ook soms, of ze denken dat je iets bedoelt zoals je het niet bedoelt. Aan mensen kan je het wel uitleggen, maar ja, dan moeten ze wel naar je willen luisteren. En heel vaak, willen ze dat dan niet.

Dan hebben ze hun oordeel al klaar of hebben ze het al voor je ingevuld, hoe zij vinden dat jij denkt en doet. Daar kan je dan ook niks meer mee. Als iemand gewoon niet wil, dat er geen land mee te bezeilen valt, dan vecht je tegen de bierkaai. Wat kan je dan nog doen verder? Helemaal niks. Maar voor Skylar? Dat komt vast nog wel goed, want ik heb al bewezen dat ik, wat dat betreft, een hele lange adem heb! En liefde, echte onvoorwaardelijke liefde, overwint alles! Is het niet in dit leven, dan wel in het volgende of in de sferen hierboven. Kan ook. Maar overwinnen zal het.

Dat is niet zoals met de waarheid. Toen ik klein was, heeft mijn moeder dat er wel in gedramd hoor. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Ik vond haar dan altijd zo zeuren, vooral toen ik ouder werd. Maar al was mijn moeder nog zo zacht, ze kon ook heel streng zijn. Heel af en toe dan, zelden. Ik weet het nog, al was ik toen 3. Ik liet een wind en ik zei, want ik was boos om mijn mama; ‘zo mama, dat ben jij’. En ik weet niet precies welke snaar ik geraakt had maar ze werd me toch boos. Ik schrok me helemaal een ongeluk en ik weet dat nu nog!

En mijn moeder heeft me wel eens een tik gegeven hoor, maar dat deed ze liever niet. Daarom zocht ze naar een gepaste straf voor mij. En ik was net beginnen met mijn naam te schrijven en de soort kleine woordjes als mama en oma en opa. Ik moest nu wel 100 x opschrijven ‘ik mag mijn moeder geen poep noemen’. Nu schiet ik er weer van in de lach maar toen! Weet je wel dat ‘100’ totaal onoverzichtelijk is voor een peuter?! En dat ik dacht dat ik er wel een heel jaar over zou doen? Het was winter en ik dacht nog te moeten schrijven als het al zomer was. Maar hoe ik ook huilde, ma had de zin voor me opgeschreven en ik moest hem na schrijven.

Want zo goed kon ik nou ook nog niet lezen en schrijven op mijn 3^e. Tranen met tuiten en vlekken op het papiertje. Niets hielp en ik moest 2 kantjes vol schrijven. En ik was toen al praktisch en ging steeds groter schrijven maar dat had ze door. En dan werd ik weer gecorrigeerd en als ik niet goed mijn best deed, dan kwam er nog een bladzijde bij! Oh het grote peuterverdriet! Eindelijk, eindelijk was ik klaar en vond zij het goed genoeg. En toen moest ik ook nog sorry zeggen. Ik koos eieren voor mijn geld en deed wat ze vroeg. Zachtjes over mijn verkrampte hand wrijvend.

Niet gek hoor, want ik was best een lastig kind. Dat ben ik nog steeds. Nog eentje; Ik was twee en doodsbang van het donker. Ik moest in mijn eigen bed blijven, in mijn eigen kamer. Maar dat deed ik niet en dan trippelde ik ’s nachts naar mijn moeder. Soms had ik mazzel en mocht ik blijven liggen, of ze sliep en kroop ik er zachtjes bij. Soms bracht ze me terug. Uiteindelijk werd ik in een trappelzak aan het matras gebonden, want ik bleef aan de gang. Toen kwam ik met matras en al op mijn rug naar haar toe. Wanhopig moet ze van me geworden zijn. Dat verhaal heb ik lang moeten horen. Lang? Tot ze over ging had ze het daar nog over. Je kan niet zeggen dat ik geen indruk heb gemaakt.

En de keer dat ze me, 2,5 jaar oud, strafte door me in de kast te zetten met de deur dicht. Ze had verwacht dat ik hysterisch zou worden maar het bleef stil in de kast. Na een paar minuten, die voor mij vast een dag leken, haalde ze me eruit en ik was boos. Boos dat ze me zomaar in die donkere kast had gezet. De eerst volgende keer dat ik iets deed dat niet door de beugel kon, haalde ik de macht weer terug. Ik zei, heel nuffig; ‘ik zal vast maar even de kast in gaan?’ en ik liep zo naar de kast en deed de deur dicht. Ja, nu is het hilarisch, maar ik denk toen stiekem ook wel. Oh, het kan zo heerlijk zijn, dat verzinken in herinneringen. Vooral als ze leuk of gelukkig zijn. En die zijn er maar weinig in mijn leven, in verhouding bij de rest. Daarom zijn ze des te kostbaar en koester ik ze. Gelukkig heb ik er nog wel meer zo.

"Hoe verder je naar achteren kunt kijken, hoe verder je vooruit kunt zien.

Origineel: The farther backward you can look, the farther forward you can see."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Ik zit maar door te schrijven. Terwijl mijn tijd beperkt is, kan ik het opeens niet laten. Mijn eerste boek, daar kan ik nog steeds niet verder mee. Niet alleen tijdgebrek maar er moet nog veel voor worden op- en uitgezocht en daar heb ik dus de tijd niet voor. Oh, dus ook tijdgebrek eigenlijk. De opzet van een ander boek blijft ook maar liggen en ik ben nu toch een derde aan het opzetten. Er zit zoveel in mijn hoofd, dat moet er allemaal uit gewoon. En ondanks ik er nu eigenlijk geen tijd voor heb, dit jaar zal zo snel om zijn. Eens ik dan een baan heb, zal ik met van alles in een rustiger vaarwater komen. Misschien zelfs een baan met nacht en avonddiensten. Want daar krijg je toeslagen voor en dan kan ik misschien juist daardoor net een dagje minder gaan werken. Oh wat zou ik het mooi vinden om van 3 dagen rond te kunnen komen en dan voor de rest me aan mijn boeken en kunst te kunnen wijden. Dat is mijn droomscenario.

Aangezien de rest van mijn leven toch puinhopen zijn, kan ik het maar beter goed afronden met wat me nog rest. En dat wordt straks een nieuwe baan, dan een nieuw huis. Tot die tijd alles goed regelen, sparen om hulp in te kunnen huren als ik hier weg moet. Ik heb niemand die me kan helpen met de zware dingen. Dat gaat veel geld kosten maar goed, het zal nog even duren voor het zover is. Eerst diploma, dan de rest. In de tussentijd, in wat spaarzame momenten, zal ik online lessen gaan volgen in acrylverven. Niet de one stroke methode maar het ‘echtere werk’. Leuk hoor, en het one stroke en het heeft me veel gebracht. Ik ben nu ook gecertificeerd instructrice. Maar toch, ik ben meer van het realisme. Met details en op het echt lijkend. In verhouding blijft het one stroke erg makkelijk maar ook erg ‘kinderachtig’?

Ik combineerde het altijd al want alleen one stroke, nee, dat is niet helemaal mijn ding. Dus kan ik me nu richten op het meer realistisch werken. Oh ik heb zoveel in mijn hoofd, ook wat dat betreft en ja, ook het schilderen moet eruit komen. En ondertussen af en toe een groot doek klaar zetten en maken. Ook nog genoeg wat ik op mijn wensenlijstje heb, wat ik wil maken. Eigenlijk moeten mijn dagen een uurtje of 48 hebben, op zijn allerminste dan toch. Helaas, ik zal het nooit voor elkaar krijgen. Al zit er in het leven hierboven, geen tijd in. Daar zal het heel anders zijn en ik weet zeker dat ik me daarin heerlijk zal voelen. Want tijd? Want een onding zeg! Het is kostbaar maar je kan het niet kopen. Het is wel een kostbaar cadeau, als je iemand wat van jouw tijd schenkt. En terwijl het de hele wereld regeert, kan je het niet vasthouden. Tijd glipt zo tussen je vingers door. Dus geen tijd en geen tijdbesef hebben? Dat wordt tijd! Ik moet helaas nog even wachten, tot het mijn tijd is.

Op tv zag ik in de vroege ochtend van de week het aparte verhaal van een klein hondje, een teckeltje. Die was ooit vermist geraakt, wel 11 jaar geleden al. Hij was zo van hun erf verdwenen, in het niets. Zoiets raakt me natuurlijk altijd. Want ook al lijk ik de hoop soms te hebben opgegeven, om ooit nog Sunshine te zullen zien, het tegenovergesteld is waar. Die hoop geef ik nooit op. En die hoop vlamt altijd weer een beetje op bij van dat soort verhalen. Want, ik had alleen gemist hoe precies, het beestje is na 11 jaar weer thuis! Hij zag er vreselijk verwaarloosd uit. Veel te lange nagels, en vacht vol klitten en vervilt. Maar het was hun hondje. Oh ja, bij een dierenasiel ergens, hadden ze zijn chip gelezen en zo kwamen ze bij de oorspronkelijke eigenaren terecht.

Het beestje heeft niet 11 jaar rondgezworven. Dat bestaat niet. Wij zijn geloof ik, één van de weinige landen, waar er geen zwerfhonden rondlopen. Katten is een ander verhaal, al zijn we daar ook mee bezig. Die zijn ook een stuk zelfstandiger dan honden. Maar goed, waar het beestje geweest is, dat is een groot raadsel. De mensen kunnen het nog steeds niet geloven, maar zijn dolgelukkig dat ze hem zijn welverdiende mooie ouwe dag mogen geven. Oh, mocht ik dat toch eens met Sunshine! Liever nog wat langer natuurlijk maar toch, als dat toch eens mocht alleen al! En daar blijf ik toch echt op hopen want de wonderen zijn de wereld nog lang niet uit!

Ik heb er alles voor over gehad om hem terug te vinden. Alles gedaan wat in mijn vermogen lag maar niets heeft mogen baten. En dat soort zoektochten en flyer acties, dat heeft allang geen zin meer. Hij is alleen wel gechipt en hij staat geregistreerd. Mocht hij ook op zijn chip gecheckt worden, dan komen ze automatisch bij mij terecht. Daar blijf ik mijn hoop maar op richten, zo van ooit, ooit zal ik het weten! Voor je diertjes doe je alles. Voor je kinderen ook. Alleen het grote verschil zit erin wat je ervan terug krijgt en van je dieren is dat pure en onvoorwaardelijke liefde. Dat zou van je kinderen ook zo horen te zijn maar ja, dat geluk heeft helaas niet elke ouder.

Ja, als je als ouder je kinderen in de steek laat of laat stikken. Dat je liever een hond koopt dan geld geeft voor medicijnen voor je zieke kind. Dan verdien je ook niks. Maar er zijn van die ouders die doen van alles voor hun kinderen maar dat wordt niet eens gezien. Je doet er alleen niks aan. Je kan het bij dieren ook zo zien, al blijven die altijd onvoorwaardelijke liefde geven. Toch kan het ook daar mis gaan. En dan denk ik, zo gaat het dan bij mensen vast ook. Toen Skylar nog een kitten was en zo ontzettend hard groeide, vloog hij de andere drie aan om hun eten op te kunnen eten.

En al helemaal bij de avond snoepjes was hij vreselijk overheersend en pikte hij alles van de anderen. En toen ben ik voor politieagentje gaan spelen, verplicht, voor zijn gezondheid. Niet dat ik dat leuk vond hoor, zeker weten van niet. Maar ik kon hem ook niet zo door laten gaan. Als eerste zou hij vreselijk veel te dik worden. Dat is niet goed zijn, straks krijgt hij diabetes of zo. Niet nog een keer alstublieft. Sam en zijn diabetes vond ik een grote ellende en als je dat kan voorkomen, dan kan je dat ook beter doen. En als tweede, was het voor de anderen ook niet leuk. Want Skylar is zo lomp en hardhandig als hij groot is. De andere 3 werden dan ook allemaal een beetje bang voor hem. Daarom werd ik even kortstondig lid van de dierenpolitie. En bij katten moet je niet denken dat je ze iets binnen 2 weken geleerd hebt. Vooral niet met dingen als eten.

Want katten doen wat ze willen meestal en ze hebben een hele lange adem. Daarom moest ik zorgen, dat ik een veel langere adem zou hebben. Ik begon ermee om hem te blokkeren, dus zodra ze eten hadden het zo neer te zetten, dat ik ertussenin kon staan. Hij wilde dan om me heen lopen maar dan draaide ik me er zo weer tussen, dat hij niet bij de etende broer of zus kon komen. Weken en weken hield ik dat vol. Ik begon er ook zijn naam hard bij te zetten en daar maakte ik een grote fout mee. Want zijn naam ging hij zo associëren met straf krijgen. Dat was zeker niet de bedoeling en ook erg dom van mij. Maar ja, ik maak ook nog genoeg fouten. Ik ben ook maar gewoon een mens!

Maar ik hield het consequent vol, ontbijt, diner en bij de snoepjes. Ik vond het vreselijk maar wel noodzakelijk. Daar ga ik morgen even over verder, het is tijd om even te gaan bankhangen en goed uit te rusten voor het weekend begint. Leren en leren en eh, leren… (ik schreef dit wel een paar dagen geleden al hoor, vandaar 🤪 ) Op de foto's het hondje en die grappige Skylar in zijn jonge jaren en mijn map. Ik had een grotere nodig en ja,  zwart is ook maar zo saai. Ik kon het niet laten, van de week laat ik de andere kant ook nog wel zien. Die was toen nog nat... 

"Hoe meer dingen er zijn waarvoor men zich schaamt, hoe fatsoenlijker men is.

Origineel: The more things a man is ashamed of, the more respectable he is.
Bron: Man and superman (1903)"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950