Sommige dingen houden je vast. Het liet me gewoon niet los, die bekeuring waar ik het gisteren over had, en of het wel mijn eigen schuld zou zijn of niet. Ik kon het me niet voorstellen maar ja, stoppen ze dan zoiets bij iedereen in de bus of zo? Wat zou het toch zijn, wat was er gebeurd? En dan blijft het ergens in mijn onderbewuste doorwerken, of zoiets toch. En opeens kreeg ik een openbaring! En wat eruit kwam is eigenlijk echt niet te geloven. Want ik wist zo zeker dat ik het niet geweest was. Maar dat kwam dus meer omdat ik zoiets normaal echt nooit doe. Het is hier de laatste maanden toch al zo’n rotzooi bij die containers. Als ik eraan kom, met mijn vuilniszak, dan zit er vaak een ander zijn te overvol gepropte zak vast in de draaideksel. Dan kan ik weer gaan staan te wrikken en doen, zodat het ding er uiteindelijk door los komt en  in de container valt en ik mijn eigen zak erin kan gooien. Heel vaak kost het niet eens zoveel moeite.

Dat geeft aan dat de ‘schuldige’ er gewoon geen moeite voor gedaan heeft. Heel irritant dus. Net als niks zeggen na het laatste velletje toiletpapier. Daardoor geef je door aan de volgende dat je lak aan hem of haar hebt. Je wilt zelf niet nog een heel eind verderop lopen als die zak erg zwaar is. Met mijn vuile kattenbaksteentjes erin vaak, wegen ze hier een ton! Maar soms, als het echt niet anders kan, dan moet ik hier om de hoek mijn vuil weggooien. En dan is nog wel een stukje lopen met zo’n zware, onhandig vast te houden zak. En nu wil het geval, dat ik dinsdag inderdaad naar school ging. Ik had niet alleen mijn vreselijk zware trolley bij me, met mijn laptop en boeken. Ik moest ook een, weer zo’n zware, zak vuil meenemen. Je kan je al voorstellen, dat ik met gevaar voor eigen leven de trappen afliep, beide dingen zijn niet gemaakt om mee op trappen te lopen.

Kom ik beneden, ik was al laat ook nog, zie ik wel 8 vuilniszakken óm de container heen staan. Wat is dat nou weer?! En omdat ik met die zware trolley liep, en omdat ik al zo laat was, besloot ik de zak er maar naast te zetten. Er zat namelijk iets raars klem in de klep. Ik kreeg het in elk geval niet los, ik waagde nog even een halfbakken poging. Door tijdgebrek en het onmogelijke verder kunnen lopen met die twee zware dingen, zette ik de zak neer. Ik weet nu weer dat ik nog dacht; ‘nou, er staat hier zo vaak troep, dat moet wel heel toevallig zijn als het nu opeens wel gecontroleerd zou worden.’ Dit had genoeg waarschuwing voor me moeten zijn maar nee hoor, ik was weer zo dom om snel door te lopen. Er stond namelijk veel meer dan normaal. Ik had kunnen weten dat dit misschien wel doorgegeven of opgemerkt zou worden. Stom, maar ik had haast.

En zo zie je maar, je doet het verdorie ALTIJD op de juiste manier. Je lost het vaak nog op voor een ander ook. Maar die ene enkele keer dat jij het ook fout doet, hebben ze je bij je lurven! Rotzooitje! En ik dacht het nog hè, dat is helemaal stom. En ik ging er echt bijna van flippen! Maar opeens, vannacht was dat, kwam het bij me terug. Meer omdat ik het een beetje opeiste bij mezelf hoor. Ik weet dat er geen seconde verloren gaat, dus ik dacht, dan moet ik dit ook terug kunnen halen. En dat werkte prima blijkbaar. Maar ja, kijk, nu weet ik het en eigen schuld is normaal dikke bult. Alleen in dit geval is die bult meer een enorme deuk in mijn budget! Dat vind ik nog het ergste maar ja, ik heb het wel zelf gedaan.

En dan een dag later, lag hier de inhoud van een half appartement voor de deur op straat. Het was echt een smerige bende maar wedden dat ze daar niemand een boete voor hebben kunnen sturen? Ik zag net het straatkarretje van de gemeente reinigingsdienst de boel schoon spuiten en opvegen. De vieze resten lagen er namelijk nog. Als die nou een flinke boete krijgt. Maar goed, daar gaan we weer. Oren dicht, ik ga zingen: Let it go, let it goooooooooooooo! Want er is niets aan te doen. Ik ga het zo maar gelijk overboeken. Dat wordt gewoon een dikke week niet eten! Ik word nog wel eens slank. Misschien wel mager, als ik niet uitkijk met dit soort geintjes. Wel grappig, dagtekening is de 13^e! Nou ma, je had wat beter je best moeten doen met die waarschuwing. Hij kwam net niet hard genoeg binnen. Zit ik het net over te maken, eindigt het bankrekeningnummer, waarop ik de betaling moet doen, ook op 13. Ja lach maar mam!

Goh, dat heb ik toch zo vaak hè, dat soort informatie door krijgen maar er niets mee doen! Dat je het eigenlijk een soort van door krijgt, als waarschuwing. Dat je ergens weet van, hé, dat gaat fout hoor. Of je dat nou voelt of hoort, maar het prikt je ergens. IK moet leren om altijd naar dat gevoel te luisteren want dat zit altijd goed. Alleen ik ben zo lekker vreselijk eigenwijs! En ik twijfel dan teveel aan mezelf. Dan denk ik; ‘ja hoor, het zal wel’. En altijd, achteraf, weet ik het gewoon, dat ik het al wist maar weer eens niet heb geluisterd naar wat anderen hun ‘innerlijke stem’ noemen maar wat eigenlijk gewoon van je gids komt. En dat wordt dan wel eens afgestraft, zoals nu. Ja eigen schuld, flinke deuk! Oh ik vind het toch zo blonT weer…

Ik kan nog altijd de doos snoep op eten, Mountain taffy, die ik van John uit Amerika heb opgestuurd gekregen! Nou had ik altijd al een voorstelling van de ‘saltwater Taffy’. Daar had ik over gehoord toen, in een aflevering van Friends. Maar het is toch heel wat anders. Dit soort snoep hebben we hier ook maar ik heb geen idee hoe het hier heet. Het zal ongetwijfeld een naam hebben maar ik zou het niet weten. Het is een soort toffee, maar van de soort waar al je vullingen in blijven hangen. Heb je het geluk om je eigen tanden nog te hebben dan wel. Heb je een kunstgebit, dan zou ik het risico niet willen lopen. Het is een flinke doos vol en ik heb er een paar geprobeerd. Allemaal verschillende smaken. Ik kan het niet uitstaan dat ik er niet op kan komen hoe we dit hier noemen. Het is als die droptoffees zo’n beetje.

Ik ben nog een beetje aan het verzinnen wat ik voor typisch Hollands retour kan sturen. Maar ik weet het nog niet zo goed. Iemand suggesties? Dan hoor ik die graag! En ik moet even kijken naar een paar echte leuke folders van en over Rotterdam! Ook hier zijn suggesties welkom. Je bent nooit echt toerist in je eigen stad. Al is dat natuurlijk best wel eens leuk. Ik weet nog die keer dat ik een Belgische vriendin, weet je nog Debby, het centrum van Rotterdam liet zien. Het eerste dat haar opviel was dat iedereen wel iets aparts had en dan ook vooral apart schoeisel. Tenminste, dat viel haar als eerste op en dan wordt het een kwestie van perceptie. Net zoals je een witte auto koopt en opeens overal witte auto’s ziet. Ik heb toen zo gelachen, want zij liep zich er zo mee te vermaken.

Maar waar je al dat soort leuke echt Hollandse dingen haalt, geen idee. Maar daar kom ik nog wel achter. Het moet ook niet een al te zwaar pakketje worden. Die bezorgkosten zijn echt bizar hoog. Ik keek en ik zag dat dit wel hele dure snoepjes zijn geworden zo! Bedankt John! Ik vind dat toch zo leuk! Gelukkig moet ik nog zoeken naar dat soort dingen. Want ik heb er ook twee leuke folders bij gekregen. Dat is ook wel leuk om erbij te doen! Ik vond dat zelf ook erg leuk om in te kijken. En, oh daar zijn de Rocky Mountains! We mogen dan erg veel hebben hier in Nederland maar verder dan een grote heuvel in Limburg, die ze dan de St. Pietersberg noemen, komen we hier niet. Geen bergen in Nederland, helaas. We hebben wat heuveltjes ergens in Drenthe ook nog maar dan heb je het wel gehad met het hoogteverschil in Nederland.

Dat vond ik altijd zo prachtig als ik door Duitsland, Oostenrijk of Zwitserland reed, de bergen. Zoals in Innsbruck bijvoorbeeld, die stad ligt zo mooi tussen de bergen. Die zie je overal vandaan. Hier kan je op een stoel gaan staan en het hele land overzien. Nou ja, licht overdreven dan. Ik moet er ook even tijd voor vinden maar ik ga iets leuks terugsturen! Even bij sparen en bijkomen van die vervelende maar zelf veroorzaakte bekeuring ook. Hoe kreeg ik het voor elkaar?! En gewoon overtuigd zijn dat het niet kon kloppen omdat ik het normaal gesproken ook echt nooit doe! Echt hoor. Ik hoor het Karina al zeggen; ‘echt weer een Ria actie’. Ja, inderdaad ja. Maar het komt goed met me hoor. Ooit.

"Leonardo da Vinci verdeelde zijn aantekenboekjes in kolommen onder het opschrift van wolf, beer en aap en maakte aantekeningen over mensengezichten, ze in deze kolommen onderbrengend."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik had het gisteren over blogs schrijven en dat dit geen literatuur is. Dat is helemaal waar natuurlijk. Een blog schrijf je heel anders, losser. In het begin haalde ik de typfouten er nog uit en zo. Maar nu weet ik, het is een blog, het is geen literatuur. Al vind ik fouten maken niet de bedoeling hoor. Het is alleen, je schrijft het snel, je plaatst het snel. Als je daarna fouten ziet, en je hébt even tijd, natuurlijk weghalen. Met nadruk op tijd hebben en die heb ik niet. Maar omdat het een blog is, kan je ermee wegkomen. Ja, het is vervelend. Nee, het is geen doodzonde. Alleen echte grove taalfouten, die kan je nergens echt maken, vind ik dan. Maar ja, ik ben een taalpurist, de Nederlandse taal is één van de lastigste in de wereld en ik hou ervan om het goed toe te passen, hoe lastig ook.

Alleen niet zo in mijn blogs. Doe maar zo streng in je boeken, die op het programma staan, zei ik tegen mezelf ooit, toen ik er weer fouten uit zat te vissen. Een blog schrijf je spontaan en wat er in je opkomt. Het zou teveel zijn om de schrijffouten en per ongelukjes er uit te halen. Dat deed ik dus al snel niet meer. Anders is het als je een boek gaat schrijven en ik heb daar veel ideeën voor. Ik had er al 7 geloof ik. Er is nu zelfs een 8^e bij, zoals ik van de week al ergens zei. Maar de volgorde wordt anders en trouwens, wie zegt dat ze alle 8 geschreven zullen worden?

Eerst diploma apothekersassistente en dan die baan, dat zit als een mantra in mijn hoofd. Dan kan het schilderen en het schrijven weer worden opgepikt. Boek 1 wordt volgens mij boek 2 en boek 2 wordt boek 3. Want ik ben nu ook aan een boek begonnen, de opzet dan en ik denk dat dit boek 1 zal gaan worden. Kan je hem nog volgen? Ik wel gelukkig. Want er zit zoveel in mij, dat eruit moet. Dan maar op schrift, of digitaal schrift, kan mij het schelen. Als het er maar uitkomt. En geloof me, dat gaat een keer gebeuren. Lukt het niet tijdens mijn werkende jaren, dan misschien na mijn pensioen. Maar komen gaan ze er! Als ik iets in mijn hoofd heb, dan gebeurt het meestal toch wel. Het kan soms even duren maar wat in het vat zit verzuurt niet.

Deze boeken zijn er eigenlijk al, ze moeten alleen nog even opgeschreven worden. Als je elke dag een bladzijde schrijven kan, dan heb je er minstens 365 per jaar. Dat is behoorlijk voor een boek hoor, dus dat kan echt wel. Er zit zoveel in mijn hoofd dat ik allemaal niet eens hoef te verzinnen! Dat zou ik niet echt kunnen, zomaar een verhaal uit de lucht grijpen. Maar ik heb zo’n vol leven, wat drama’s betreft, ik kan er zo een encyclopedie van maken. Maar dat hoeft niet, als de belangrijkste 2 er maar komen, die 1^e en die 2^e, dan is het voor mij goed. De rest is bonus maar wie weet, heb ik die bonus wel verdiend! Ik vind eigenlijk van wel, dus dat komt vast goed! Tegen die tijd dan. Even een jaartje alles on hold maar dat gaat vanzelf voorbij.

Ik heb me zaterdagavond nog even behoorlijk druk gemaakt. Ik had de post mee naar boven genomen en daar zat een brief van de gemeente bij. Oh? Wat zou dat kunnen zijn? Heb ik een boete gekregen omdat ik zogezegd op 5 november huisvuil zomaar op straat heb gegooid? Zijn ze soms helemaal gek geworden daar?! Het is nog verdorie 125 euro ook! Gekkenhuis! Het lag van de week hier vol hoor bij de container, echt smerig en een bende. Een half huis leek te zijn leeggehaald en op de straat bij de container te zijn gegooid. Maar eh, niet door mij! En bovendien, als we het over de 5^e hebben, dan kan het al helemaal niet. Want toen ben ik gewoon naar school gegaan! Stelletje idioten!

Volgens mij hebben ze die bende gezien, want die was gisteren opeens opgeruimd, en hebben ze hier de hele straat zo’n bekeuring gesteurd? Dan moet je eerst betalen, ook al stuur je een bezwaarschrift in! En dan zit de straat vol mensen die misschien die weg niet kennen of zo’n bezwaarschrift kunnen sturen. Die betalen dus allemaal want anders krijg je er alleen maar boetes bovenop. En als ze het er dan bij laten zitten, dan tikt het lekker aan daar in die gemeente kas! Maar eh, ik betaal al genoeg belastingen en zorgpremies. Donder op! Ik ga hier dus echt niet mee akkoord. Die kunnen een telefoontje verwachten. Ik schrijf dit namelijk op zondag en maandag ga ik direct bellen, na de online lessen of misschien wel tussendoor. Maar dit pikken? Nee!

Zou ik het gedaan hebben, dan zou ik dat ook ruiterlijk toegeven. Ik zet wel eens een lege doos, van Zooplus van de katten, bij de container. Maar dan haal ik alle stickers er vanaf die naar mij kunnen wijzen. Dat komt omdat die dozen nooit lang blijven staan, dat weet ik. Ik heb veel Kaap Verdiaanse buren die graag zo’n grote doos willen, omdat ze spullen sturen naar familie in Kaap Verdië. Maar de ene keer heeft die een doos nodig en een andere keer weer een ander. Ik heb wel wat beters met mijn tijd te doen, dan overal aanbellen om te vragen of ze nog een doos willen deze maand. Ik krijg natuurlijk elke maand enorme dozen binnen, als ik voor de hele maand bestel voor de cits. Maar dat is wat anders dan de bende die er van de week lag, zoiets doe ik niet. Zelfs als er iemands vuilniszak vast zit in die klep van de container, dan breng ik mijn eigen vuilniszak wel naar om de hoek, waar een hele grote staat.

Welke idioot heeft trouwens die ondergrondse containers ontworpen? Die zou ik wel eens willen spreken en vragen of hij ze zelf ook uitgeprobeerd heeft. Maar ik heb een vaag vermoeden dat hij een goeie deal heeft gesloten met de fabrikanten van vuilniszakken. Komo of zo? Want er kan geen volle vuilniszak in. Nee, je moet met je halfvolle zakje nog voorzichtig zijn, omdat het ruimte zo klein is in die kiepdeksel, dat ook die vast kan komen te zitten. Lucratieve business zo hoor. Uitgekookt vind ik dat. Het is of dat, of het is een erg domme beginners ontwerp fout. Zo, dat vind ik ervan. Heb ik het na al die jaren toch een keer gezegd gehad.

Een vriend van me, raadde me aan in elk geval maandag de gemeente even te bellen. Hij had ooit eens iets soortgelijks, en heeft het toen geseponeerd gekregen of zo. Eens kijken of ik dat er ook zo uit kan praten. Je moet sowieso betalen natuurlijk maar dan moet ik het maar zien als een potje voor later. Zij moeten namelijk bewijzen kunnen dat ik het gedaan heb. Het lijkt me stug dat mijn buren iets uit mijn brievenbus hebben gegooid en bij dat huisvuil hebben gegooid. Ik op de foto dat ik een doos neerzet? Zou kunnen, alleen niet op de 5^e november! Ik ben erg benieuwd wat ze me gaan zeggen maandag. Al staat dit er pas op dinsdag geloof ik. Nou ja, wat maakt het uit. Ik was er in elk geval enorm verontwaardigd over. Laten ze die viespeuk, die het hier van de week zo smerig heeft gemaakt eens gaan opzoeken?!

Maar dat zullen wel gemist hebben. Echt hoor, ik moet het niet flikken, dan zit gelijk de politie hier binnen. Zo gaat dat in mijn leven. Ik kom nergens mee weg. Niet dat ik dat wil hoor, ik accepteer overal mijn verantwoordelijkheden voor. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Maar ik kan hier niet tegen. Zeker weten dat je het niet gedaan hebt en dan toch bekeurd worden. Je zou voor minder flippen! Wordt vervolgd hoor, een keertje ergens van de week. Soms handig, dat voorlopen maar soms ook helemaal niet. Ach, meestal is mijn voorstaan heel snel weer afgelopen. Twee keer echt geen tijd hebben, dan is het alweer weg. Maar voor nu, toch wel even makkelijk.

Ik zei vorige week een keertje, dat ik het zo leuk vond dat mijn twee leden van de zwarte kinnen club, elkaar aardig gaan vinden. Dat lijkt zich een beetje door te zetten. Toen ik zaterdag lekker samen met ze aan het bankhangen was, lagen mijn twee kinnetjes ook weer gezellig bij elkaar. Soms komt Skylar er ook even bij. Maar even later, ze waren ondertussen zelfs samen voor het raam gaan liggen, was het raak. De liefde was over. En ze lijken dan zo op elkaar. Alleen is Rainbow een beetje dikker dan Moonlight. Ik zag al aan hun lichaamstaal dat het niet lang nog goed zou blijven gaan. En daarom ben ik maar alvast klaar gaan zitten met mijn gsm, zodat ik foto’s kon nemen. En dat is gelukt! Ik moest zo lachen! Ze zijn altijd zo heerlijk vermakelijk!

"Intelligentie wordt gekenmerkt door een natuurlijk onbegrip van het leven.

Origineel: L'intelligence est caractérisée par une incompréhension naturelle de la vie.
Bron: L'évolution créatrice"

Henri-Louis Bergson - Frans filosoof en Nobelprijswinnaar Literatuur (1927) 1859-1941

Ja, ik ben in mijn vrije momenten aan het wandelen. Door Memory Lane dan toch. Lekker warm binnen kan dat en als je het koud hebt, dan moet je een paar warme opzoeken. Dan ga je gloeien van binnen. Zo heb ik er veel met mijn moeder. Toen ik die foto’s net weer zag, met dat kleine roodborstje, moest ik ook weer denken en Piet. Piet was mijn tamme kanarie. Mijn moeder had altijd al iets met vogeltjes in kooitjes. En toen ze overging, is het kanariepietje dat ze nog had, naar haar oudste broer gegaan. En dat begon al toen ik klein was. Maar onze Piet was tam en at brood uit mijn mondhoeken. Dan kwam hij op mijn schouder zitten om te eten en dan liet ik een klein stukje brood of koek uit mijn mondhoek steken.

Oh dat vond ik zo leuk! Als ik Piet riep dan kwam hij ook. Dat later niet alle vogeltjes zo bleken te zijn, viel mij vies tegen. Ik vond dat normaal dat ze komen en op je schouder gaan zitten en met je spelen. Maar of deze Piet dezelfde was als toen ik net 1,5 was, dat weet ik eigenlijk niet zeker meer en ik kan het aan niemand meer vragen. Want toen hoorde mijn moeder erg benauwd piepen van de vogel en dat kwam achter mijn speel box vandaan. Ik zat met de kanariepiet in mijn handjes, maar die handjes zaten erg strak om die arme Piet heen. Ik denk niet dat ik hem kwaad wilde doen hoor, ik heb zoiets niet meer van binnen en ook niet op 1,5 jarige leeftijd. Maar misschien wilde ik hem wel een kusje geven en als je dat heel erg onbehouwen doet, dan kan je een kanarie misschien wel de kus des doods geven!

Ze heeft hem snel uit mijn peuter vuistjes gered, het arme diertje. Ik zou zelf nooit een vogeltje willen, al ben ik erg gek op vogeltjes. Maar ik vind, dat zulke beestjes vrij horen te zijn. Ze hebben de vleugelen gekregen, die moeten ze mogen gebruiken om ze te brengen waarheen ze ook maar willen. Ik vind het niks, ik krijg het er altijd benauwd van, als ik het zie maar ik snap wel waarom anderen die behoefte voelen. Maar, net als met bloemen, ik ben altijd een buitenbeentje met mijn gedachten. Ik vind dat bloemen niet in een vaas horen, waar ze sneller dan snel weer dood zullen gaan. Als je een bloem leuk vindt, dan snij je hem af en zet je hem in een vaas. Houd je van de bloem, dan bewonder je hem daar waar hij gegroeid is. En net zoiets voor vogeltjes, die moet je niet in een kooitje stoppen of in een volière.

Maar goed, dat is mijn mening. Als ik zo’n prachtig roodborstje zie, of zo’n enorm klein winterkoninkje, dan zou ik daar ook mijn huis wel mee willen vullen. Ja, en dan wel even zonder dat katten vogeltjes willen vangen hè. Oh mijn hemel, dat zou me hier een zooitje worden! Als je al zag hoe ze hier tekeer gingen, met dat arme beestje alleen nog maar op het balkon. Ik denk niet dat er iets heel zal blijven dan, als het breekbaar is. Alles zou eraan gaan en de katten zouden helemaal uit hun dak gaan! Zowel vogeltjes als katten hebben geen hartjes, die dit soort opwinding langdurig zouden kunnen verdragen. Gelukkig maar dat dit niet kan! Ook gelukkig dat ik er in elk geval niet meer met van die peuterknuistjes in knijp. Arme Piet!

Mijn moeder vond altijd dat, hoe oud ik ook werd, dat ik altijd mijn kleine meisjes handjes hield. Maar nu kreukelen ze ook erg hoor! Dus dat kan er nu niet meer van gezegd worden. Ik hield altijd van die kuiltjes bovenop, zoals kleine kindjes dat hebben, net boven je vingers zeg maar, op de rug van je hand. En dan moest ze er altijd even over wrijven. Dan trok ik natuurlijk kattig mijn hand terug. Goh, ik mis haar behoorlijk nu. Vooral omdat zij wel weet hoe ik echt in elkaar zit en ik nooit iets of iemand bewust kwaad zou willen doen. Dat mis ik. Ach ja, ik mis zoveel. Het zit nou eenmaal in mijn leven zo, het is niet anders. Ging je er maar aan wennen.

Op mijn stage vind ik het allemaal steeds leuker worden, hoe meer ik doen mag. Ik heb de donderdag en vrijdag volop achter de balie ook gestaan. Dat is best pittig als je nog niet alles weet maar ja, ook de enige manier om een keer alles te gaan weten. Als je nou bedenkt dat ik in augustus nog niets wist over apotheken en wat zich daarin allemaal afspeelt. Ja, dat er medicijnen gehaald kunnen worden, dat was toch wel het nokkie. En nu? Wat een verschil zeg, in net 3 maanden! Ik kan er eigenlijk zelf niet over uit! Maar niet alleen wat de apotheek betreft, maar alles in mijn leven op dit moment. Daar waar het ene erg positief is, is het andere bere negatief maar ik kan er alleen niks mee. Wil ik er zelf niet aan onderdoor gaan, dan moet ik loslaten. En loslaten, dat weet ik ook uit ervaring, is het moeilijkste wat een mens kan doen.

Ik heb al heel veel los moeten laten maar ik weet ondertussen ook, je zal er nooit aan wennen. Elke keer dat je iets los moet laten, dan doet het je pijn. Soms ook op een goeie manier, zoals wanneer je je kleuter naar school brengt voor de eerste  keer. Je verwacht dat ze de boel bij elkaar gaat gillen, zodra je weg zal gaan. Want ze wil je liefst nooit uit het oog verliezen, alleen als oma er is, dan wel. Maar naar school gaan voor de eerste keer, daar was oma niet bij. Je hebt haar zo goed mogelijk voorbereid, dat je straks wel naar huis moet en zij daar zal blijven. Bij lieve juffen en andere kindjes om te leren en te spelen. En dan laat ze al blijken dat ze dat niet zo’n leuk idee vindt.

Maar als je dan nog eventjes mag blijven van de juffrouw, dan komt ze op een gegeven moment naar je toe en zegt doodleuk; ‘mama, jij zou toch naar huis gaan?’ Dan ben je eventjes helemaal perplex! En aan de ene kant ben je zo trots op haar maar aan de andere kant doet dit nieuwe stukje onafhankelijkheid je zo’n pijn! En dat was iets wat je helemaal niet verwacht had. Nou ja, twee dingen eigenlijk. Die pijn van haar jou niet nodig hebben, en grote trots dat ze zo reageert. En ondertussen je tranen weg slikkend, zeg je haar gedag en je bent al dankbaar dat je haar moet beloven dat je haar straks weer komt halen. Je was heel eventjes bang dat ze zou zeggen dat je weg mocht blijven ook. Ja, soms is loslaten bitterzoet. Soms doet het alleen maar scherpe pijn. Maar volgens mij kan het nooit leuk zijn.

Ik kan me geen leuk loslaten herinneren in elk geval. Ja letterlijk wel, als je de riem van je hond zijn nek haalt, op het strand bijvoorbeeld, en je dan ziet wat een gekke sprongen hij maakt van dolle vreugde. Dat is dan wel leuk loslaten ja. Maar ja, dat is niet hetzelfde. Ik spring weer van de hak op de tak. Als dat nou eens een circus act was, dan zat ik gebeiteld. Kon ik gaan optreden want ik ben er erg goed in! Ik had het over mijn stage toch? Ja, gelukkig kan ik even teruglezen zelf, al doe ik dat bijna nooit. De apotheker zei ook nog wat vrijdag tegen me, en dat was wel even een eyeopener. Ze zei me dat ze het leuk vond dat ze me zo vooruit zag gaan, op elk gebied. ‘Weet je nog dat je in het begin niet de hele dag kon staan? Dat je steeds even moest zitten? Dat zie ik je nu helemaal niet meer doen, je loopt en staat echt de hele dag’, zei ze tegen me.

En ja, dat is ook zo. Ja, vrijdag na 2 dagen ben ik nog erg moe hoor, dat absoluut. Als ze hadden kunnen weten hoeveel pijn ik in het begin had, dan hadden ze rode lopers voor me uitgelegd en stoelen klaar gezet. Ik wist dat ik het leuk zou gaan vinden, ik wist dat ik aan het staan zou moeten wennen en ik wist dat ik 2 jaar lang dood en dood ziek ben geweest. De ‘trouwe’ meelezers weten er alles van. Dus ik wist dat ik het moeilijk zou krijgen, lichamelijk dan. Maar dat het zo zwaar zou zijn, die eerste weken, nee dat had ik niet verwacht. Maar als je me nu ziet! En ik ben er nog lang niet hoor. Nog 20 kilo minder en dan heb ik er helemaal geen last meer van en dat is over een paar maanden en dan heb ik nog veel en veel meer kennis van zaken ook. Dan is het volgens mij echt allemaal het leukste wat ik ooit gedaan heb! Eindelijk straks een baan die helemaal bij me gaat passen. Het duurt ff maar dan heb je ook wat!