"Oorlog is een spel dat je speelt met een glimlach. Als je niet kunt glimlachen, grijns. Als je niet kunt grijnzen, blijf dan uit de buurt totdat je het kunt.
Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965
Origineel: War is a game that is played with a smile. If you can't smile, grin. If you can't grin, keep out of the way till you can."
Weer zo’n vrijdag Vertellis vraag; waar ben je vandaag trots op? Aangezien ik vooruit werk, schrijf ik dit op de dinsdag. Dinsdag = Schooldag tegenwoordig. Zoals vroeger maandag gehaktdag was. Vorige week klopte dat wel, toen heb ik bij mijn broer andijvie met gehakt gegeten. Dat vind ik altijd zo lekker, hij maakt het net als mijn moeder het maakte. En als je niet zelf hebt moeten koken, dan smaakt het dubbel zo lekker. Maar daar ben ik dus niet trots op. Wel op wat andere dingen. Vandaag zouden we van alles moeten inleveren, maar bij mij was nog niets nagekeken. Ik had ook nergens feedback op gekregen, dus of ik het goed of fout had gedaan, geen idee. Maar zo niet, moest ik het nog kunnen aanpassen.
Het was waterkoud vandaag. Ik had zo’n spijt ervan geen shawl of muts te hebben opgedaan. En van die handschoentjes met zonder vingers, die heb ik ook. Want jeetje zeg, de wind sneed zo in mijn huid, daar waar mijn jas plek heeft voor een grote warme winterdas. Alleen had ik er niet op gerekend, dat het zo koud zou zijn. En nu die trams helemaal over andere rails rijden omdat ze weer eens ergens aan het werk zijn, moet ik nu echt een rot eind lopen naar school vanaf Centraal Station. Heel fijn, niet. Wel weer een voordeel, ik kan nu net zo goed de tram nemen, die hier het dichtste bij komt, scheelt het toch nog zo’n metertje of 50.
Ik heb nog niets te klagen want er moet er eentje 3 uur reizen voor ze er is. En volgende week hebben we dinsdag school en woensdag de voortgangstoets. Dan is dat helemaal erg en neemt ze zelfs een hotelovernachting. Daarom mag ik niet zeuren over mijn stuk lopen, er zijn ergere dingen. We kregen in de ochtend een Kahoot quiz. Ja, ik had ook geen idee wat dat was tot ik deze opleiding ging doen. Maar de docente had daar dan allerlei vragen in gezet en dan kan je allemaal op die site inloggen en mee doen. En dan zie je wie het snelste was en de meeste antwoorden goed zou geven. We zouden het hebben over het maag- darmkanaal. Ik was ingelogd onder ‘Rietje’, vorige keer onder Truus maar toen wist niemand wie ik was.
Op een gegeven moment stond ik eerste, ik had de meeste antwoorden goed en ik was de snelste. Even later maakte ik een foutje en stond Serina hoger dan ik. Net bij de laatste twee vragen. Potverdorie! En we kregen nog wat vragen over de ziekte van Crohn en daar was zij sneller in en dus werd zij uiteindelijk 1e en ik 2e. Maar toen zei zij dat zij zelf de ziekte van Crohn had, toen riep ik natuurlijk gelijk dat ik dan eigenlijk toch 1e was, omdat zij een oneerlijke voorsprong had. De vraag die ik fout had, was namelijk of je de ziekte door dieet kon beïnvloeden en ik dacht van wel maar zij 'wist' van niet. Dus, ondanks dat ik 2e werd, voel ik me toch een beetje eerste hoor. Het is wel leuk om zo je kennis op te doen of te zien of je genoeg weet. En dit viel nog wel mee.
Toen kregen we nog een presentatie en daarna hadden we een proeftoets. Ik moet eerlijk toegeven, ik heb nog niets geleerd. Ja, ik zit met de hoorcolleges halverwege. Maar ja, dat is ook zo’n lap leren, dat alleen al te lezen duurt uren. Dan heb ik nog een heleboel hoofdstukken uit Farmaceutische Patiëntenzorg te leren en ook uit Anatomie & Fysiologie. Alleen zo’n hoofdstuk doorlezen kost je al vier uur of zo. Laat staan als je ze wilt leren. Simpel rekenen leert mij, dat ik dat in de 3 dagen die ik heb, niet kan redden, tenzij ik mijn slaap op wil geven. Nu zou ik dat best willen hoor, alleen, dan lukt het leren al helemaal niet.
Ik slaap al zo slecht, lig uren wakker en dan maal je en komt alle verdrietige dingen tig keer harder binnen. En dan ben ik zo moe, dat ik, als ik op de bank zit, op een gegeven moment weg val en dan schrik ik me wezenloos omdat ik voorover kiep. Mijn hemel, goed dat ik een sterk hart heb want anders had ik al een aanval gehad zo. Ik ben zo doodop, dat maakt het ook zo moeilijk. En als je hoofd al zo vol zit, hoe krijg je er dan nog meer bij? Dingen die belangrijk zijn om te onthouden en te weten. Ik heb mazzel hoor, dat ik zo’n brein heb, qua onthouden van van alles. Dat het een beetje automatisch gaat grotendeels. Maar de nuances moet ik toch wel zelf doen en dat is lastig als je zo moe bent en een vol hoofd hebt. Maar het moet gewoon, ik weet alleen even niet hoe.
Ondanks al dit soort dingen, had ik van de 30 vragen 10 fout. Dat zou dan met je hakken over de sloot geslaagd zijn. Geslaagd maar met een laag cijfer. Dat vind ik niet leuk. Ik hoef geen 10 maar een 9 vind ik wel leuk. Maar ja, als je nog geen boek echt hebt kunnen inkijken. Nu ook weer, ja morgen heb ik maar er moet hier ook echt gestofzuigd worden. Echt leren kan je 1,5 uur achter elkaar. Maar daarna moet je even iets anders doen. Dus reken maar uit, hoever je op 1 dag kunt komen. Niet ver dus en er zijn teveel hoofdstukken. Toch, die toets komt er woensdag. En ik zal het moeten maken. Morgen dus zoveel mogelijk proberen. Dan heb ik donderdag en vrijdag maar als ik dan thuis kom, na 9 uur op mijn voeten te hebben gestaan en weer honderden nieuwe dingen heb geleerd, dan ben ik ook echt veel te moe.
Dan kan ik echt niet nog eens met een boek gaan zitten. Ja, dat kan wel, ik val er dan alleen overheen omdat ik ergens halverwege een pagina in slaap val. Dat heeft dus weinig zin. Dan zijn we dus alweer in het weekend. Zaterdag moet ik, niet wil ik, moet ik de boel doen hier. Ik verslof het al een beetje, voor mijn gevoel dan. Ik ben gewoon erg opgeruimd en dan loop ik nu al weken achter het verhaal aan te rennen. Ik kan het wel een beetje wegstoppen maar op zaterdag moet het echt even. Dan verdeel ik het de laatste paar weken al een beetje over beide dagen in het weekend. Maar dan geldt nog steeds hetzelfde, je kan niet uren achtereen over je boeken zitten. Dan neem je niks meer op.
Maar toch, ik ben de alleroudste van de klas en ik flik het toch maar even. Wie doet me dat na? Zo’n heftige opleiding is op je 20e al zwaar, dat merk ik aan de jonkies bij ons. Maar voor mij is het dubbel zo zwaar, en ik doe het niet eens slecht. In de middag het gesprek met de docente. Ik moet wat dingetjes inkorten want ik geef te uitgebreid antwoord. Daar moet ik korter in worden. Ik hou het voor me, dat ik denk dat ze dan zelf wat eerder feedback moet geven. Dan gebeurt niet alles op het laatste moment, zoals nu. Want dat moet ik nu ook weer op de woensdag doen. De zelfzorgkaarten die ik gemaakt heb over hoofdpijn, diarree en reflux inkorten.
Een verslag schrijven over de Eerste Uitgifte gesprekken, die ik na het gesprek met 2 van mijn medeklasgenootjes in een rollenspel heb gedaan. Om de beurt waren we assistente, patiënte en observator. Zo hebben we elkaar beoordeeld en feedback gegeven. Dat moet ik alleen nog even uitwerken. Zij hebben dat op school nog gedaan en ik moest opeens weg daar. Snel naar buiten, de kou in. Volgens mij was het daarop school kouder, dan buiten. Niet te doen daar. Dat wordt wat met min 20 graden. Ik was op maar ik was wel trots, trots op mezelf dat ik er toch doorheen kom. Want geen mens weet daar wat er hier allemaal nog meer aan de hand is. Als ze dat wisten, dan zouden ze niet snappen dat ik het trek zo. Ik ook eigenlijk niet maar ik doe het wel! Maar dat zei ik gisteren al, ik ben een winnaar! Ik geef nooit op.
"Mijn manier om grappen te maken bestaat daarin dat ik de waarheid zeg. Want dat is nog altijd de grappigste zaak ter wereld."
George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950
Ik krijg elke vrijdag van die Vertellis vragen binnen. Ik heb vorig jaar ergens, een spel gekocht. En dat spel heet zo; Vertellis. Het is voor volwassenen maar ook pubers kunnen meedoen. Het zijn speciaal samengestelde vragen, die je aan elkaar kunt stellen. Zoals bijvoorbeeld met de kerst, in plaats van een spelletje scrabble of ganzenborden. Ik vond het een erg leuk idee en heb het toen gekocht. Je kon je toen aanmelden en dan krijg je elke vrijdag van die speciale vragen. Ze zijn niet heel erg consequent want ik heb ze af en toe een paar weken niet, en dan weer een paar weken wel. Kniesoor die daarop let, maar ja, that’s me. Soms zijn het vragen waar ik niks aan vind. Soms zijn ze wel aardig en soms zijn ze wel diep.
Zoals die van vorige keer; ‘hoe wil jij herinnerd worden?’ Daar moest ik wel even over nadenken, vooral nu ik weet hoe snel er misverstanden ontstaan, als je elkaar totaal niet begrijpt. Als je in een totaal andere belevingswereld zit. Zo kunnen mensen in het westen, nooit de gewoontes van, ik noem maar wat, de Eskimo’s helemaal begrijpen. Omdat het daar totaal anders leven is, is daar een reden van. Maar ook omdat ze daar met totaal andere normen en waarden en gewoontes opgroeien. En dat zal andersom exact zo werken. Het enige dat je dan moet kunnen opbrengen is begrip voor dat gegeven. Dat is zoveel beter dan boos worden en elkaar veroordelen.
Maar dat is niet zo makkelijk als het lijkt. Anders was er nooit ergens ruzie over, werd er niemand beoordeeld of veroordeeld. De verschillen zijn in Europa al groot, onderling. Ja, de helft van België spreekt dezelfde taal als de Nederlanders maar toch zit er een heel groot verschil in. Ik kan dat weten want ik heb in beide landen gewoond. Vooral in het begin was het een hilarische maar soms toch wel erg verwarrende Babylonische spraakverwarring. Ik heb me soms tranen met tuiten gelachen, als ik erachter kwam hoe iets precies zat. En wat dan te denken van het verschil tussen Amerikaans Engels en Brits Engels?
Dat is net zoiets eigenlijk. Wij, als Nederlanders, verstaan de Duitser vrij goed, het klinkt een beetje hetzelfde maar toch ook weer niet. En vooral zijn sommige woorden, die hetzelfde lijken te zijn, totaal anders van betekenis. Daar kan je gekke situaties door krijgen. In de oorlog lieten ze de Duitsers, bijvoorbeeld Scheveningen zeggen. Dat kunnen ze niet en dan wist je al gelijk, dat het een Duitser was en geen Hollander. Die SCH is zo makkelijk niet voor buitenlanders en onze G ook niet. Keelklanken noemen ze dat geloof ik.
En dan woon je eigenlijk vlak bij elkaar, maar je bent en praat al zo verschillend. Woorden die hetzelfde zijn betekenen soms zelfs het tegenovergestelde. En zo kan het dus ook zijn met de gevoelsgraden. Iemand die nog dieren pijnigt en daar niets bij voelt, die zal zich niet voor kunnen stellen, hoeveel mijn dieren voor mij betekenen. En ik zal nooit iemand mogen en die dus ook willen vermijden, die dieren pijn doet of niet van dieren houdt. Dat ligt dan wel ver uit elkaar maar daardoor kan ik het makkelijker uitleggen. Als je wat dichter bij elkaar ligt, in gevoelsgraad, dan lijkt er in eerste instantie helemaal niets te verschillen. Toch zijn die verschillen groot. Vooral in hoe je de dingen ziet en in hoe je ze voelt. En omdat er dat verschil zit, en je dat niet weet eigenlijk omdat het niet echt goed zichtbaar is, kan je erg boos op elkaar worden. Het is alleen bijna niet uit te leggen dan, zeker al niet aan elkaar.
Nou ja, zit ik iets heel ander uit te leggen dan waar ik het over wilde hebben. Soms leven mijn vingers een eigen leven. Dan kijk ik op en staat er een heel verhaal dat niet de bedoeling was. Ja, met typen leven ze een eigen leven hoor, niet dat ik opeens mijn vinger opsteek tegen iemand, zonder dat ik het wil. Het zou wel een geweldig goed excuus zijn! Oe, die moet ik onthouden! Waar had ik het over? Oh ja! Hoe wil ik herinnerd worden? Het kan me nu niet meer zo schelen. Ik zou het eigenlijk niet goed weten.
Ja, ik kan erg grappig zijn, dat zou leuk zijn om voor herinnerd te worden. Dat je mensen nog om je laat lachen, als je er niet meer bent. Er zullen genoeg mensen zijn, die me voor geen meter moeten. Dat is hun gemis en dat kan me ook niet echt schelen. Als ik die mensen niet goed ken, of ze ook niet mag, dan interesseert me dat voor geen meter. We zijn allemaal broeders en zusters van elkaar maar er zijn er toch een hoop, persoonlijkheden dan, die ik graag vermijd. En dat mag gelukkig. Dat komt wel als zij ook wat hoger gaan voelen, dan kom je dichter bij elkaar. Net als in leeftijd zo het geval kan zijn. Ik was 11 toen mijn broertje werd geboren, erg groot verschil in leeftijd. Nu ben ik 57 en hij 46, dat scheelt niets meer. Dat is een soort van hetzelfde bij iets anders.
Maar totaal onbegrepen worden, of totaal verkeerd begrepen worden, door mensen die je erg na staan, waar je veel om geeft, ja dat is wel erg. Toch moet je dan ook niet wanhopen. Ooit mag iedereen zijn of haar leven gaan terug zien. Als je hier niet meer terug hoeft, of misschien zelfs eerder, ik weet veel van de kosmische wetten maar niet alles, dan mag je dat gaan doen. Je kan dan ook gaan kijken naar de ‘wat als’ momenten. Wat nou als ik niet van die man gescheiden was? Wat als ik wel die opleiding was gaan volgen? Maar ook wat is hier of daar nou exact gebeurd en wie vond er wat. Dus uiteindelijk zal het begrip er wel komen, het weten zal er zijn. Helaas soms niet tijdens het leven waarin het veel uit zou maken.
Je mag hopen dat die andere mensen dichterbij jou komen groeien, en dat je elkaar dan wel kunt begrijpen. Maar ja, of zoiets in één leven kan? Dan is hopen echt het enige wat je kunt doen. Maar, en dat lijkt me voor iedereen die mij kent wel heel erg duidelijk, ik geef nooit op. Is het niet in dit leven? Dan wordt het vast daarna. Dat kan niet anders. Ik kwam van de week een plaatje ergens tegen op facebook en die zei zoiets als; Winnaars zijn geen mensen, die nooit iets fout doen. Winnaars zijn mensen die nooit opgeven! Ik doe het plaatje hier bij de foto’s. Toen ik het zag, vond ik het wel een hele goeie. En als dat klopt, en ik vind van wel, dan ben ik een echte winnaar. Ik geef niet zo snel op. Ik gooi niet zo snel het bijltje erbij neer. Ik vecht door en als ik in diepe pijn door moet gaan, dan doe ik dat. En als ik het zwaar heb met lopen, dan kruip ik wel. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
Ook met school geef ik het niet op. Hopelijk kom ik de 20e door die toets heen. Dat is nu wel het belangrijkste, maar ik heb nog steeds concentratiestoornissen. Ik wil het niet, maar ik kan er weinig tegen doen. Ja, proberen om er alert op te zijn en zodra ik afdwaal, mezelf weer op de studie richten. Helaas heb je het vaak gewoon niet in de gaten, dat maakt het lastig. En dat is niet het enige dat lastig is. Nee, ik word consequent tegengewerkt door de harige maffiosi hier in huis. Ik voel me gewoon zowat gesaboteerd! Ik heb op deze foto’s Rainbow staan, maar dat is wel van zaterdag een foto, zondag ook en dan maandag weer. Hoe bedoel je, ga lekker een uittreksel maken? Ja, dat gaat echt niet hoor, met zo'n grote harige kont op mijn boek.
Ik duw hem er dan wel af, maar dat lukt niet. Als het wel lukt, dan is hij zo weer terug en gaat weer met zijn grote harige kont op mijn map zitten. En dan gaat hij me daar een partij schattig zitten doen! Helemaal draaien en zo achteruit springend mij een koppie geven tegen mijn gezicht aan. Ga daar eens tegen schelden? Dat kan toch zeker niet! En met de online lessen was het ook weer feest! Skylar heeft me bijna een paar keer uitgelogd, door over mijn toetsen te lopen met zijn grote poten. En Aurora kwam ook erbij op tafel zitten, zo leuk dat ze dit nu durft. Alleen minder dat ze hele harde koppies geeft aan mijn laptop en zo dus bijna de klep dichtdeed. Ja, ik zit op studeren met hindernissen en ik weet nog niet hoe dat gaat aflopen. Maar ik ben als die mier, ik draag het allemaal wel. Ik moet wel, ik ben zo dapper niet hoor. Het is alleen dat of onder je last bezwijken en dat? Dat vertik ik!
"Met lezen her en der zijn lege kop gemest, geleerd zonder verstand, en eerbiedwaardig dom."
Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965