Als ik even pauze neem, of net uit mijn werk kom, of stage dan, dan typ ik even de blogs verder. Omdat ik wat voor loop hoef ik er geen kwartier aan te werken ook. Gewoon af en toe paar zinnetjes en dan komt het ook wel goed. Nu ik dit schrijf is het donderdagavond. Kan je nagaan! Maar ja, ik heb dan ook geen tijd dat ik ademhaal tot woensdag na de toets. Dat ga ik ook anders aanpakken. Ik heb mijn 3^e stageopdracht klaargelegd vandaag. Vrijdag zie ik Saskia, de apotheker en dan kan ze hem inscannen. Dan kunnen ze dinsdag allemaal mee naar school, zodat ze ook daar in het systeem gezet kunnen worden. Dan moet de docente ze eerst hebben getekend. Dan kan ik er een foto van nemen en uploaden.

Ik heb ook gelijk uitgezocht, wanneer ik nog meer toetsen heb, en dan wil ik die dagen stage daarvoor vrij. Dat scheelt me dan een heleboel stress. Zo blond ben ik nou ook weer niet. Dan verzin ik iets efficiënts. En ook heb ik de 27^e december vrij gevraagd, en de 2^e en 3^e januari. Want dan heb ik even een weekje of anderhalf tijd om bij te komen. Kan ik ondertussen vast van alles voor school doen en kom ik niet zo in de knel als nu, met die toets. De 20^e februari heb ik de 2^e namelijk alweer. En dan in mei en in juli nog ergens eentje. Voor allemaal de week ervoor vrij gevraagd. Dat ik voorloop qua aantal uren stage, is dus erg fijn nu. Dan heb je wat meer speling.

Even heel iets anders over telefoons en updates. Ik heb nu ook weer Samsung en daar blijf ik ook wel bij. Heerlijke toestellen vind ik dat en ondertussen kan je er mee lezen en schrijven. Letterlijk en figuurlijk. Maar sinds ik dit toestel heb, sinds augustus, gedragen de updates zich opeens anders. Die schuif ik altijd naar de nacht, want ze duren altijd nogal even. Vorige keer was mijn toestel daardoor uitgegaan en had ik me totaal verslapen. Dat was toen niet erg, want ik was vrij. Maar donderdag werd ik ook veel te laat wakker door hetzelfde euvel! Wat is dat voor raars? Het is in elk geval al de 2^e keer achter elkaar. Dat doe ik dus niet meer zo, als ik weet dat de wekker zal gaan de volgende dag.

Ik heb me weer wezenloos moeten haasten en ik kwam precies om 8 uur binnen zetten. Daar hou ik niet van, van haasten. Heel je dag is meestal verpest. En toen ik voor de deur parkeerde, besefte ik dat ik mijn mapje met papieren en mijn gsm niet bij me had! Serieus?! Alweer?! Ik vond mezelf zo niet leuk meer! Als ik mezelf een schop onder mijn kont had kunnen geven, dan had ik dat gedaan. Nu had ik geen zin in gekneusde enkels, dus hield ik het maar bij mopperen. Toen Tessa het hoorde, moest ze lachen. Het irritantste was nog, dat ik op telefoon zit te wachten, van de opticien. Die zou dinsdag al bellen en ik heb die bril op stage echt wel nodig. Ik ben zo blind als een mol. Straks moeten ze voor mij etiketten in braille gaan printen. Ik lees al hele spannende verhalen op van die maanzaadbolletjes.

Nee, zonder dollen, ik zou ik mijn pauze even heen en weer gaan. Het is 10 minuten rijden, 10 terug en 10 om naar boven te rennen, katten te knuffelen en telefoon te pakken. Moet kunnen. Ja. Dat dacht ik dan. Want heel het verkeer zat vast, richting Vlaardingen, bij Schiedam al. Die tien minuten van de ochtend, waar het trouwens ook erg druk is, was wel even andere koek. Maar het blijkt dat al die grote vrachtwagens, waardoor ik in de knel kwam, juist dan richting Maassluis rijden of zo. Je moet het maar weten. Dat doe ik nu dan ook. Nooit meer tussen de middag telefoon halen. Gewoon nooit meer vergeten. Maar ja, zulke dingen vergeten is zo erg nog niet.

Dinsdag was ik de timer van de etensbakjes vergeten op ‘on’ te zetten. Daarom had Rain geen lunch gekregen en heb ik er tranen met tuiten om gehuild. Dan voel ik me zo’n slechte kattenmoeder, ik heb hem half beurs geknuffeld. Dat vond hij ook al niet zo leuk. Ik ben te gepreoccupeerd, om het maar eens netjes te zeggen. Dan krijg je dat soort dingen en dat maakt het er dan ook niet echt beter op. Van mij mag dit jaar zo in ene keer voorbij zijn. Dat ik morgenochtend wakker word, ergens in oktober 2020. En dat ik dan lekker naar mijn vaste baan moet begeven. Was het maar zo’n feest. Ik denk dat ik dan pas weer een beetje normaal zal kunnen functioneren. Alhoewel, dat is geloof ik ook al meer dan 40 jaar geleden. Of misschien was het zelfs wel nooit normaal. Ik zal er maar niet op rekenen dan hè? Tja.

Morgen weer naar stage, hopelijk krijg ik die 27^e ook vrij. Dat is op een vrijdag. De 2^e kerstdag valt op de donderdag, die 26^e en dan moet ik alleen voor die vrijdag erheen. Er is wel gezegd dat er in december niemand vrij mag, maar ik neem aan dat dit geldt van voor de kerst en niet erna. Dat hoor ik vrijdag dan wel, of ik dat goed gegokt heb. Het is niet dat ik moet uitrusten van de kerstdrukte. Ik ben toch alleen, beide dagen. Maar goed, dan kan ik net zo goed die vrijdag ook thuis blijven. Gewoon om extra te leren en om een schilderij te maken of zo. Daar heb ik me toch een behoefte aan maar geen seconde voor achter de hand. Het is even niet anders maar mijn vingers kriebelen om iets te maken. Helaas, geen tijd.

Het zal wel weer komen. Oh mocht ik toch wakker worden in 2020 morgen, dat lijkt me wel wat, om heel erg veel redenen. Toch, het zal niet gebeuren en zal ik er weer gewoon helemaal doorheen moeten. Net zoals met alle moeilijke periodes is gebeurd. Je zou er bijna aan gaan wennen. Alleen dat doe je niet. Oud en nieuw zit ik ook al jaren alleen, maar dat blijft ook zo want ik blijf bij de katten. Maar al zou ik dat niet willen, zou ik ook alleen zijn hoor. Dat ben ik ondertussen al gewend. Vroeger met Sam en Casper moest het wel, die waren als de dood voor vuurwerk. En daarom nam ik me bij Sunshine en Moonlight voor, dit niet te laten gebeuren.

En ik heb me toch een super bijzondere oud en nieuw gehad, van 2015 op 2016! Met mijn 2 kittens op de bank zat ik. Met zijn drietjes na elkaar. Want na aanvankelijk wat te zijn geschrokken, kwam de durfal Sunshine toch maar bij mij liggen. En waar Sunshine was, daar was ook Moonlight. Eigenlijk net zoals in de kosmos. En dus lagen ze tegen me aan, allebei aan een kant. En toen kregen we prachtig siervuurwerk te zien, van het grote feest dat er altijd is in Rotterdam Centrum, bij de Erasmusbrug en van de buren. En daar zaten we alle drie van te genieten. Zo’n bijzondere avond was het, zo met zijn drietjes. Daar heb ik die oud en nieuw erna, huilend aan terug zitten denken. Met Sunshine nog steeds vermist sinds eind mei, mijn moeder terminaal ondertussen ook nog.

Ja, je zou van minder een traantje wegpinken. Maar Moonlight had wel het jaar ervoor geleerd niet bang te zijn. En Aurora, die was al helemaal niet bang van de knallen. Mijn verdriet kwam niet alleen omdat ik terug keek naar het jaar ervoor, met mijn 2 jongens. Nee, ik wist dat ergens Sunshine rondliep, in de kou en misschien wel doodsbang voor die harde knallen, zo dichtbij. Zonder dat hij door mij beschermd en geliefd op de bank kon zitten. Het brak mijn hart voor de zoveelste keer dat jaar. Die momenten vergeet ik nooit meer, die zitten in mijn ziel gegrift en hebben daar hun eigen patroon op afgezet.

En nu net, weer zo’n harde ‘het-is-oorlog-Libanon-Halleluja’ knal, ik schrik me wezenloos. Aurora ligt in het kozijn, de vloer trilt, mijn hart staat stil en de gaten worden in mijn been geslagen, maar zij verblikt of verbloost niet. Moonlight daarentegen, die toevallig lekker tegen me aan ligt, zette even alle 10 de nagels van zijn voorpoten in mijn been. Nadat de eerste schrik is weggeëbd, en hij ziet dat Aurora er nog steeds ligt, springt hij weer terug bij mij op de bank. Alles lijkt weer hetzelfde als een paar seconden geleden. Behalve dan die stuk of zes brandende gaten in mijn been. Au.

Rainbow vindt het vuurwerk best wel een beetje eng en Skylar ook wel. Ze komen altijd snel weer terug vanwaar ze naartoe zijn gehold. Maar panisch, zoals Sam en Casper ooit waren, nee, dat nou ook niet weer. Het is meer van ‘jeetje was is dat nou?! ‘Moonlight kan zelfs van zijn eigen schaduw schrikken, niet gek dan bij zo’n knal. Het is vooral zaak om zelf te doen, alsof er helemaal niets raars is aan zo’n trommelvlies scheurende knal. Ik probeer geen spier te vertrekken, als het gebeurt. Alleen mijn linker oog heeft een tikje maar de rest heb ik onder controle hoor. Nee joh gekkies, niets ergs of niets engs. Gewoon normaal blijven doen wat je deed. Niks aan het handje hoor, dat hoort zo rond deze tijd van het jaar… Het blijkt hier toch echt te werken.

"Uit de conflicten met anderen maken we retorica, uit de conflicten met onszelf poëzie.

Origineel: We make out of the quarrel with others, rhetoric, but of the quarrel with ourselves, poetry.
Bron: Essays (1924)"

William Butler Yeats - Iers dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1923) 1865-1939

Ik schrijf deze blog al op woensdag. Tussen het leren door, zit ik af en toe even mijn hoofd leeg te typen. Misschien helpt het? Want jeetje, wat is het veel. En je hebt overal wel de klok van horen luiden hè maar waar die klepels allemaal hangen? Geen idee! Het is verdorie dan ook wel een heel carillon hoor, wat ik hoor die klokken wel luiden en nog allemaal tegelijk ook. Ik geef het je te doen, als je mijn leeftijd hebt. En ik ben niet alleen aan het bloggen tussendoor. Ik heb ook wat dingen in huis gedaan, als hoofdlediging. En ik heb mijn ene verslagje van een rollenspel met eerste uitgifte gesprek geschreven. Dat hebben we dinsdag met zijn drietjes gedaan, om en om patiënt, assistent en observator spelend en beoordelend bij elkaar.

Ik doe deze gesprekken al in het echt, zij het dan wel door de telefoon maar nu doe ik ze sinds vorige week ook aan de balie. Snel even info opzoeken want ik weet nog lang niet alles natuurlijk, aan die balie. Was maar waar! Dus dat ging goed en het verslagje ook wel. Ik moet ook nog mijn zelfzorgkaarten aanpassen, meer inkorten. Ik heb een opdracht ingestuurd ook al. En ik heb een heel hoofdstuk goed geleerd, over reuma en alles wat daarbij hoort, inclusief de medicatie die je daarbij kunt en mag gebruiken. Reumatoïde artritis, artrose en jicht, daar weet ik nu wel veel van. Nu nog 11 grote en net zoveel, zo niet meer, informatie bevattende hoofdstukken. Voor woensdagochtend 9 uur even in mijn hoofd krijgen. Zoveel uren hebben mijn dagen toch niet?

Ik moet nu zo even mijn 3^e stageopdracht netjes aanpassen. Dan kan Saskia die vrijdag ondertekenen en inscannen. Ik wist niet dat zij dat ook deed trouwens. Want ik moet het dinsdag allemaal meenemen naar school, zodat Tulay, de docente, die kan tekenen ook. Dan moet ik ze scannen, of een foto met je gsm nemen. Die moet ik dan weer uploaden in mijn google drive van school. Met een deelbare link, die ik dan weer naar haar moet sturen. En dán pas, komen ze in het systeem daar bij Capabel. Ik begrijp nu die naam van deze school wel. Je moet behoorlijk capabel zijn om daar een opleiding te kunnen volgen, laat staan er je diploma halen. Al dacht ik eerst dat het iets anders betekende maar daar ben ik al van terug gekomen. Saskia zei ook dat veel apothekers slecht denken over die opleiding maar eh, ik zeg bij deze; als iemand bij Capabel in staat is het officiële landelijke examen te halen, dan is die persoon zo CAPABEL als de pest! Die moet je juist in huis halen! Just sayin’…

Verder over mijn leren. Ik heb ook nog een heel klein mini tabelletje zitten maken, met alle medicijnen en hun stofnamen en merknamen en soorten per groep. Die print ik straks ook uit. Kortom, ik ben al vanaf de ochtend 7 uur bezig. En ik heb het er maar druk mee en ik ben nog lang en lang niet klaar. Ik heb wel opgezocht, wanneer ik weer toetsen heb en de stage dagen daarvoor, ga ik vast vrij vragen. Ondertussen onweert het hier steeds ook. Wat een honden weer zeg, niet normaal. Ik ga niet naar buiten hoor, ik ben niet eens aangekleed. Ik ben lekker in pyjama blijven lopen. Ik had het zo koud gisteren, dat ik nu in mijn -20 graden met storm, wind en regen pyjama rond loop. Lekker warm!

Ik heb zoveel te doen nog, dat ik af en toe niet meer weet wat ik nou ook alweer ging doen maar ja, dat is ook niet zo gek zo. Oh ja, ik heb ook nog plek gemaakt voor mijn laptop hier bij mijn bureau. Nu is mijn eettafel weer lekker opgeruimd. Ik kon er niet meer tegen. Wat art-spullen ergens anders gezet en hier ook ruimte gemaakt voor mijn boeken en schriften en een ladekast leeg gemaakt en hier ook neergezet. Daar kon dan weer mijn laptop mooi op. Die trolley in het zijkamertje, die is alleen voor dinsdag dus die kan de rest van de week weg. Maandagavond even inpakken en dinsdagmiddag weer weg ermee. Lekker opgeruimd.

In blok 2 van deze studie ga ik het ook anders aanpakken. Wat ik nu zit te doen bij de hoofdstukken, ga ik dan gelijk doen, zodra we ze moeten lezen. Dan kan ik tegen de tijd van mijn toetsen, de uittreksels doornemen. Lijkt me handiger dan ik nu heb gedaan. Het was ook zo lang geleden, ik had er niet echt meer een idee van. Nu wel. Daarom wordt het een beetje aanpakken. Volgende week al gelijk aan de stageopdrachten van het volgende blok gaan beginnen. Er zitten erbij, die veel tijd vragen. Je kan het maar gedaan hebben. En in de vakantie kijken hoeveel toetsen ik al kan maken voor de generieke vakken. Het zal wel soepeler gaan ook, omdat je er toch een soort van ritme in zal gaan krijgen.

Alleen het verdriet, dat stop ik erg ver weg. Zover ik kan, omdat ik anders niet kan functioneren en dat kan nou eenmaal niet. Die luxe heb ik gewoon niet. Dat kan ik me niet veroorloven want de katten rekenen op mij. Anders had alles er heel anders uitgezien. Al moet ik ze misschien eens even vriendelijk maar streng toespreken. Want ik weet niet waar ze mee bezig zijn hoor, maar de laatste paar nachten zijn ze zo onrustig als ik weet niet wat. Niet te doen is het hier dan. Een paar avonden geleden, vlak voordat ik wilde gaan slapen, hoorde ik ook nog eens allerlei geluiden. Hadden ze zo een map uit de kast getrokken.

Eh? Hallo?! Heren! Aurora was er niet bij namelijk. Al kwam ze later wel even kijken wat er nou allemaal te doen was hier beneden. Ja, als ik dát toch eens wist! Het leek erop dat ze het een of andere insect achterna zaten. Alleen was het vast een Hans Klok-vlieg want ik zag het beest niet. Al zag ik wel al te goed hun reacties. Dan zat er weer eentje bovenop de kast. Oké dat gebeurt wel eens meer, als ze muisjes horen, die tussen de plafonds zitten. Maar dit was anders. Ook zat er dan weer eentje bij de tv naar de muur te staren. Ik ben zelfs verschillende brillen op gaan zetten want ik wilde zien of ik iets gemist had.

Ik kon toch echt niets vinden. Hoe hard ik ook mijn best deed. Maar ze bleven er wel tot diep in de nacht mee doorgaan. Ik werd er ook steeds wakker van. Toch heb ik niets kunnen vinden en eigenlijk doen ze nog steeds een beetje raar. Het is elke keer als het donker is geworden. Ik ben best kippig hoor maar ik zou ondertussen toch ook wel iets moeten zien dan? Maar tot nu toe heb ik die mazzel niet gehad. Dus of het echt iets is, waar ze achterheen gaan, ik durf het niet te zeggen. Zolang ik dat zelf niet zie, heb ik er geen antwoord op.

Ik had ze net hier eten gegeven en ik zat naar ze te kijken. Ook om een beetje in de gaten te houden, dat ze niet Aurora wegjagen bij haar bakje eten. Dat durven die 2 jongsten wel. Zie ik ze lekker smikkelen, Moonlight wilde al op de aanrecht eten, ook goed. En Aurora staat een stukje verder, ze verdragen elkaar echt niet zo goed en het slechtst tussen Skylar en haar. Met Rainbow begint ze een klein beetje iets op te bouwen. Dat had ik een paar maanden geleden ook niet durven denken dus er is nog hoop voor haar en Skylar. Ik geef nooit iets op, ook niet de hoop op een band tussen de vier skatjes. En dat gaat echt een keer gebeuren.

Ik zie Skylar opeens uit het bakje van Rainbow gaan eten. Ik wilde er net iets van zeggen maar toen at Rainbow lekker verder uit het bakje van Skylar. Ze zijn inhalig, maar ze zijn er niet slim in. Even later herhaalt zich dit, geen gezicht. Ik moest erg lachen om hun rare gedrag. En uiteindelijk schieten ze er geen van allen iets mee op. Ga ze dat maar eens uitleggen, dat geloven ze toch niet. Het is een lekker stel bij elkaar. Gelukkig maar want zonder hen zou ik niets zijn. Samen met mijn gevoel voor humor, dragen ze me door mijn diepste dalen en daar ben ik ze enorm dankbaar voor. Mijn vier hartjes, hier thuis. Sunshine tel ik pas mee, als hij weer thuis is later. Dat is zijn eigen schuld. Stomme kattenkop. Op de foto’s mijn Aurora, liefkozend door mij Roortje genoemd, in beeld met waar ik het gisteren over had… Is ze niet schattig?

"Tracht niet altijd uw leer te prediken maar geef uzelf in liefde."

Rabindranath Tagore - Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Van de week hoorde ik opeens iets heel erg interessants op het nieuws. Tenminste, ik vind dat interessant. Toevallig hadden we het in de week ervoor, op school nog over gehad. Het ging erover dat er zoveel kinderen, meestal tussen de 8 en de 14 maar soms ook nog ouder, last hebben van een vorm van epilepsie, absences. En dat er tegenwoordig veel kinderen dan aangeven, dat ze dan echt even in een andere wereld zijn. Een meisje vertelde, dat ze dan in een totaal andere wereld is dan hier. Zij werd dan achtervolgd door een grote grijze wolf. Die absences duren maar kort en dan flippen ze weer terug, en zijn ze weer in het hier en nu. Maar als zij dan daarna weer een volgende absence kreeg, soms niet veel later, soms uren en uren later pas, dan was de wolf een heel stuk dichterbij gekomen. En zo ging dat door tot hij haar bijna had en ze zelfs zijn adem in haar nek voelde.

Ik vond het zo interessant omdat wij, als Rulof lezers, heel goed weten, dat die kinderen de waarheid spreken. Op die momenten zijn ze namelijk echt letterlijk tussen leven en dood in. En het ligt aan hun afstemming, dat wil zeggen op het licht of op het duister, waar ze zijn of wat ze meemaken, of zelfs dat het door andere ‘astralen’, en die zijn er genoeg, beïnvloed worden. Maar ja, als ik dat aan die arts ga vertellen, zit ik zelf zo in een kamertje met van die chesterfield bank muren en met een trui met veel te lange mouwen en van die gespen op je rug. Daar kan je dan niet bij en ik vind het hele lelijke truien. Dus ik hou link mijn mond dicht. Ja, oké, er lezen hier dagelijks ook zoveel honderd mensen mee. Toch weten de meesten daarvan al dat ik toch gek ben, daarom maakt het dan ook niet meer uit.

Nee hoor, ik ben om de dooie dood niet gek, maar ik ken gewoon die wetten. Door die boeken weet ik de nuances en de rest zat al van binnen. En wie me daardoor gek vindt, die mag dat vinden. Ooit komen die naar me toe, nee, niet in dit leven maar verder, om te zeggen; ‘goh, je had echt gelijk hoor’. Ja, dat wist ik toen ook al. En ooit, een aantal levens terug, zal ik op mijn beurt weer zo’n persoon als ik nu ben, hebben veroordeeld of op zijn minst niet geloofd hebben. Zo werkt dat en dat krijg ik nu ook terug. Niet erg, we komen allemaal toch zo ver. Kwestie van geduld hebben. Maar als ik iets weet, dan laat ik dat ook niet meer los. En dit weet ik, dat geloof ik niet, dat weet ik.

Maar in elk geval, vroeger werd er dan over zulke dingen niet gesproken. Maar, en dat staat ook in de boeken van Rulof, heel langzaam, zal ook de wetenschap bewijzen krijgen. En daar vind ik dit dan weer een klein onderdeel van. Want ik weet zeker dat de mensen die dit jaren geleden ook hadden, dezelfde beleving hadden. Maar of dat werd weggewuifd als fantasie, of als wat anders. Misschien werd het zelfs wel totaal genegeerd. Dat weet ik niet maar ik weet wel, dat ze het nu opeens bijzonder interessant gaan vinden. En als ze dit verder gaan onderzoeken, dan komen ze straks vanzelf een stapje verder.

Want eigenlijk is zo’n ‘absence’ een beetje hetzelfde als slapen. En de wetenschap weet veel, maar ze weten niet wat slaap is en dat weten de gevorderde Rulof lezers wel. Toen Jozef Rulof nog leefde, werd hij regelmatig getest. En hij wilde zelf nog meer getest worden, want hij kon zo dingen bewijzen. Waarom dit niet is gebeurd of dat het wel gebeurd is, dat weet ik eigenlijk niet. Daar zal ik misschien een keertje informatie over vragen bij de stichting. Als we slapen treden we namelijk uit ons lichaam. En dat weet de wetenschap niet. Soms hangen we er dan boven te rusten, dan weten we van niets. We blijven altijd verbonden met ons lichaam, via het fluïdekoord, dus je kan niet weg. Gelukkig maar!

Soms ga je overleden geliefden bezoeken op de weide. Dat weet je dan niet meer, als je wakker wordt. Of je hebt een vage herinnering aan een mooie droom, dat je bij je oma was of iemand anders waar je veel van hield. Dat geeft je dan de kracht om hier op aarde weer even door te gaan. Wat ik als kind vaak had, was dat ik ging ‘vliegen’ als ik sliep. Oh dat vond ik geweldig! En ik vloog dan boven onze straat en het ging zo makkelijk. Ik moest er niet over nadenken hoor, want dan kukelde ik heel hard naar beneden. Maar meestal ging ik zo lekker overal heen, ik kon ook overal kijken en alles zien. Heel apart allemaal en als kind vond ik dat gewoon altijd geweldige dromen.

Als ik die dan dol enthousiast aan mijn moeder zat te vertellen, vond ze dat erg grappig. Dat ik dan zei; ‘ja maar mama, bij de buurvrouw, bij Duckie zijn moeder, hingen allemaal spijkerbroeken aan de lijn. En ook hun overhemden hingen er allemaal, rode met ruiten!’ Dat balkon was aan de binnenkant, de tuinkant, vah het blok en dat kon ik normaal helemaal niet zien. Vliegend natuurlijk wel, dan kwam ik overal. Mijn moeder zal wel gedacht hebben, die is helemaal koekoek! En soms, als ik dan naar beneden viel, dan kwam ik met een klap weer terug in mijn bed en vloog ik, door het gevoel hard te vallen, rechtop overeind in bed. Zo werd ik heel vaak wakker, ook zonder de vlieg dromen. Ik begreep pas dat ik toen uittrad, na het lezen van de boeken. Oh dat was dus echt! Wie had dat gedacht? Mijn moeder toen niet en ik ook niet. Mijn moeder is daar nu boven en weet nu zelf dat zij ook kan vliegen. De geestelijke vleugels noemen ze dat daar, want engelen met van die grote dingen op hun rug, die bestaan dus niet.  

Die wereld na deze wereld, de wereld achter de sluiers, die is er echt. En daar gaan ze in de wetenschap toch ook echt achter komen, met bewijzen en al. Er is al zoveel uitgekomen van wat in de boeken staat. Ik twijfel er geen seconde aan, dat de rest ook uit zal komen. Dat komt vanzelf wel, een kwestie van geduld. En dat soort berichtjes op het nieuws, zoals van die absences bij die kinderen, die nu opeens vertellen wat ze daar allemaal in beleven, die helpen daaraan mee. En dat vind ik prachtig!

Wat ik ook prachtig vond, is dat ik een heleboel mooie quotes vond van Keanu Reeves. Zelfs een paar mét foto! Ik zet elke dag ook een quote op deze site en ik ben al maanden bezig met de prachtigste quotes van Nobelprijswinnaars in de literatuur. Nog een paar weken en dan ben ik daar doorheen. Het waren er gelukkig veel, ik zet niet zomaar een quote neer. Ik moet er wel zelf wat mee hebben. Maar de meeste van die filosofen en schrijvers, daar zit ik wel mee op een lijn. Mooi is dat, het zijn zulke wijze quotes ook, die mensen weten ook meer dan de rest van de gemiddelde medemens, dat blijkt daar wel uit… Geen wonder dat die prijzen wonnen, die hebben de mensheid ook echt iets te brengen.

Maar Keanu ook, dat vind ik zo’n prachtig mens! Natuurlijk en ontzettend jammer, dat ik hem niet persoonlijk ken maar wat ik ook over hem hoor, het zijn alleen maar mooie dingen. En wel zulke dingen, dat ik denk, ja daar zouden veel mensen een voorbeeld aan moeten nemen. Al weet ik net zo goed, je kan niet sneller dan je bent. Je kunt niet als je kleuter bent, een graad aan de universiteit behalen, hoe intelligent je ook bent als kleuter. En zo is het ook met gevoel. Sommige mensen zijn daar heel ver in en halen universitair niveau op hun gemak. En Keanu, is professor in een wereld met kleuters. Hij snapt alleen zelf niet hoe dat nou komt, hij vraagt het zichzelf wel af. Ik zou hem een brief moeten sturen en moeten wijzen op de boeken van Jozef Rulof! Dan snapt hij het meteen. Maar hij blijft professor, alleen snapt hij dat dan ook.

Want anderen zijn kleuters op dat gebied en hoe graag je ze ook hoger zou willen hebben, dat kan niet in één keer, daar moeten ze naartoe groeien. Ze moeten eerst nog de kleuterschool door, dan de lagere school, middelbaar en hoger en dan pas komt die universiteit binnen hun bereik. En tot ze zover zijn, kan je alleen maar wachten en ze aanmoedigen en zeggen dat ze het kunnen! Dat klopt ook, iedereen kan het maar op hun eigen manier en in hun eigen tijd. Gevoel, net als liefde, kan je nooit dwingen. Maar het komt wel goed, het komt altijd goed. Ooit. Net als met mijn lieve Aurora, die zo bang was en me beet. In het begin uit angst en later, omdat ze nooit liefde had gehad en niet snapte hoe ze daarop moest reageren of wat daar nou eigenlijk de bedoeling van was. Dus deed ze wat ze wel wist, krabben en bijten. Lief bedoeld maar erg pijnlijk voor mij. Dat moest ik haar echt afleren, zeker na een paar infecties, gelukkig is dat wel gelukt. Al kan ze soms wel een beetje uithalen nog, als ze er geen erg in heeft maar dan schrikt ze wel zelf ook nu.

Ze mist me als ik er niet ben, en dan heeft ze veel last van de twee jongste pestkoppen, dat weet ik. Maar toch wordt ze alsmaar vrijer. Ze is hier nu meer dan drie jaar en de laatste tijd zoekt ze het ook hogerop. Hoog in de krabpaal maar ook, dat is nieuw van de laatste paar weken, bovenop de tafel. Daar wil ze tegenwoordig graag haar ontbijt. Maar het liefst komt ze me, over de rand van de laptop aan zitten staren. Of ze zit ernaast te kijken naar de leraar, van de online lessen, die ze ziet bewegen en wiens stem ze hoort. Als ze maar in mijn buurt kan zijn. En dan smelt ik en weet ik dat ik in elk geval iets goed heb gedaan in mijn leven. En dat is, op zijn minst, zoals zij geworden is, door mijn liefde en toewijding voor haar. Want uiteindelijk, als je het echt goed meent, dan moet dat zijn vruchten afwerpen. Dan maar hopen dat het geen kokosnoten zijn, als je er toevallig net onder loopt…