"Alle moderne culturen hebben een wieg van steen en cement. Zulke muren laten diepe sporen na in de geest van de mens. Zij prenten ons reeds bij voorbaat de stelling in; verdeel en heers."

Rabindranath Tagore - Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Als het goed is heb ik, tegen de tijd dat ik deze blog plaats, mijn toets al achter de rug. Wat een berg leren is me dat geweest zeg, die afgelopen week! Maar echt goed dat ik voor de volgende voortgangstoetsen, zie ze als een tentamen, vrij heb genomen van de stagedagen. Niet te doen! Ik heb ook een lam handje van het schrijven. Waarom weet ik niet maar als ik het opschrijf, dan vergeet ik het niet zo snel. Dat werkt helaas niet zo met typen, waar ik veel sneller in ben maar wat niet hetzelfde effect heet. Jammer hoor! Ik schrijf dit op zondag, ik moet nog een half hoofdstuk leren maar ik merkte dat het echt niet meer lukt. Een klein stukje van me af schrijven dan weer wel. Even mijn hoofd leegmaken tot snoepie tijd voor de cits. Moet kunnen.

Ik maak wel zo kort mogelijke notities want ik heb me toch een lamme hand. Ik ben erachter gekomen dat het voor mij het makkelijkst en snelste werkt in 2 talen. Half Engels en half Nederlands doe ik nu met hier en daar een emoticon. Want ‘lichaam’ is een stuk langer woord dan ‘body’ en meer van dat soort ongein. Als er staat ‘zuurstof’ doe ik O2, dat is hetzelfde maar stukken korter en voor ‘hart’ teken ik een hartje. Ik noem maar wat, het scheelt gewoon best veel als je zo enorm veel moet schrijven en leren. Dus meds is een afkorting van medicijnen maar ook het juiste Engelse woord daarvoor. Gewoon makkelijk. En mij maakt het niet zo uit, ik begrijp mij wel. Iemand anders kan er niks mee, maar dat hoeft ook niet.

Ik heb al vaker gemeld dat ik veel dingen ‘doorkrijg’ maar niet herken of erken als iets. Want dat is niet zo makkelijk, dat onderscheid te moeten maken. Maar nu viel mijn kwartje ook pas erg laat, al kon ik niet ontkennen hoe verbaasd ik toen keek! Terwijl ik zaterdagmiddag met mijn neus in de boeken zit, helaas studieboeken, werd ik gebeld door mijn broer. Een goeie vriend van de familie had een hartinfarct gehad en hij was nu in het ziekenhuis. Jeetje zeg, ik schrok me rot! Ben en ik kletsen nog even wat. Die vriend zou hier op de koffie komen woensdag, na mijn toets. Ik heb hem geappt dat hij voortaan maar gewoon af moet zeggen. Dat deze actie behoorlijk overdreven is als hij geen zin heeft om langs te komen. Ik kreeg nog antwoord ook, al waren het smileys.

Hij bleek ondertussen al gedotterd te zijn en al. Nou zeg, is dat even bizar! Wat nog meer bizar was, was wat ik zag toen ik weer verder wilde studeren. Want wat had ik vlak daarvoor op zitten schrijven? Zie maar op de foto, wat ik even vergroot heb. Ischemische hartklachten: een zwaar drukkend gevoel op de borst >> er gaat té weinig O2 naar het <3 angina pectoris = hartinfarct. Ik zit er even met open mond naar te staren. Mijn studiemateriaal en de werkelijkheid waren even samen gevallen maar door mijn verbazing over de toestand van onze vriend, was het even niet gelijk doorgedrongen bij me. Want ik zat vlak ervoor ook aan hem te denken, omdat ik vond dat ik hem even moest appen om te vragen hoe het met hem ging. Nou ja. En dat was ik allemaal even vergeten door het telefoontje van mijn broer. Het moet niet gekker worden!

De zoveelste keer al, dat ik bewijs krijg dat ze me van alles door lopen te geven maar dat ik het niet door heb. Nee, dat heb ik dan weer wel door nu… Ik kan me toch niet bij alles wat ik schrijf, lees of doe, afvragen of het betekenis heeft? Dus daar doe ik niet aan mee, of het moet duidelijker worden dat ik er iets mee moet doen, of het moet duidelijker worden punt. Maar ik ga me niet gek maken ermee omdat ik niet weet wat ik ermee moet. En zolang ik dat niet weet, doe ik er niets mee. Het blijven alleen van die hele rare soort van confrontaties met de al gegeven boodschap, waarvan ik niet wist dat het een boodschap was. Het is nu al ruim voorbij snoepietijd, ik heb stiekem en wel direct, voordat het eerste toontje van ‘hun’ melodietje kon worden gehoord, de wekker weggedrukt op mijn gsm.

Dat is wel gemeen want ze liggen allemaal braaf in de buurt van de bus met snoep en ik zit hier nog te typen. Gemeen hoor! Maar ik wilde nog even schrijven over de vogeltjes hier. Want die vorige keer, bij het roodborstje, zei PeeT (Paranormaal Therapeute) tegen me, dat het een groet was voor mij. Om me te laten weten dat ik niet alleen ben. Heel lief en ik werd erdoor geroerd. Maar nu, niet zoveel later, werd ik wéér gegroet? Maar nu was het een pimpelmeesje die ik, voor de alliteratie, Peter heb genoemd. Ik moet zeggen, ik word er best goed in. Deze had ik vrij snel en Robin was ik uren mee bezig. Gelukkig maar want ik had nog veel te leren! Ik had geen tijd voor een urenlange vangactie op het balkon. Gillende katten op de achtergrond was dan wel weer grappig.

Nu deed ik, als een routine, eerst de boel in de badkamer in orde maken. Toen pakte ik schoenen en de trapleer. Daarna gekke toeren uithalen om mét de ladder maar zonder katten op het balkon te komen. En dan hopen dat het beestje niet naar binnenvliegt bij die actie. Want dat had gekund en had alles wat breekbaar was geweest hierbinnen, niet heel gebleven. Ik heb Peter even toegesproken, dat ik hem alleen maar wilde helpen en dat hij niet bang moest zijn. Dat hij maar gewoon eventjes naar me toe moest komen, net als bij Willem, het winterkoninkje. Die vloog in ene keer recht in mijn handen. Dit keer had ik dat geluk ook weer niet maar zoveel moeite als bij Robin hoefde ik niet te doen.

Ik had Peter vrij snel bij zijn kladden en pakte hem weer in mijn ene, niet te hard knijpende handje. Zijn hartje bonsde snel maar toen ik met hem sprak, werd het rustig en keek hij me met draaiend kopje aan, met die mooie kraaloogjes. Ja, zo’n beestje is wijs en dat kan je zien, als je die diep in zijn ogen kijkt. Dat voelt voor mij echt zo. Als je de reïncarnatie van dieren een beetje begrijpt, begrijp je ook dat dit wel klopt. In elk geval, ik heb hem rustig naar de badkamer gelopen, na even een kiekje te hebben genomen van hem in mijn hand. En alles was daar al in orde, ik kon zo het raam open doen en hem vrijlaten. Hij vloog kwetterend naar de grote boom en ik hoorde hem daarna nog lang door kwetteren.

Toen de cits weer naar binnen kwamen, omdat ze doorkregen dat ik ze op balkon had gelaten, nadat de fladderaar weg was, was Peter Pimpelmees al veilig en vrij. Ze krijgen vanavond, nu zo meteen dus, wel extra snoepjes. Die ga ik ze zo maar even geven. Dat hebben ze wel verdiend. Mijn hele lijf is stijf van het weinig bewegen. Pijnlijke hand van het schrijven, pijnlijke schouder van weet ik veel wat en pijnlijke kont van het zitten. Maar ja, het moet even. Ik schiet al op. Nog een half hoofdstuk en een hele grote. Die zijn voor de maandag en de dinsdag. Wat ik dan nog niet weet, zal me niet nekken. Gelukkig maar dat ik die notes niet hier maak, digitaal. Want de spellingscontrole zou er helemaal van flippen. Zolang ik er maar niet van flip, vind ik het prima!

"Zowel optimisten als pessimisten dragen bij aan de samenleving. De optimist vindt het vliegtuig uit, de pessimist de parachute.

Origineel: Both optimists and pessimists contribute to society. The optimist invents the aeroplane, the pessimist the parachute."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik heb alles geregeld, de apotheker zou kijken voor die 27^e december, maar waarschijnlijk krijg ik die wel vrij. De 2^e en 3^e van januari in elk geval wel. Dan kan ik even bij komen van wat denk ik wel een erg eenzame en emotionele kerst zal gaan worden. Ik hoef niet zielig gevonden te worden. Ik kan dat wel aan. Ik heb er al vele achter de rug hoor, trouwens. En op de één of andere manier blijf ik ze houden. Een aantal jaren heb ik het erg leuk gehad met de kerst maar ook dat is nu helemaal voorbij. Ik vraag me af of ik ooit nog een keer een echt gelukkige kerst mag hebben. Iets wat ik me bijna elk jaar afvraag. Ik geef namelijk niet snel iets op en dus dat dan ook maar niet.

Ik heb ook vast de stagedagen, die voor mijn toetsen vallen volgend jaar, ook al vrij gevraagd. En de drie weken dat er geen school is in de laatste 2 weken van juli en de 1^e van augustus. Het kan maar vaststaan, als je het toch al weet.
Ik loop behoorlijk voor met mijn hoeveelheid stage-uren. Ik moet er volgende week eigenlijk 144 hebben. Ik heb er dan al 249. Dat is even 105 uren meer dan gevraagd. Maar dat geeft niet, het geeft me nu de ruimte om lekker vrij te kunnen vragen, zonder dat ik het dan in moet komen halen of zo. Daarom durfde ik ook vrij te vragen voor dezelfde middag nog. Maar dat kwam ook omdat Fatima er ook was, ik dacht, als de bezorger, die ook altijd meehelpt met mandjes medicijnen pakken, gewoon blijft, dan is er niemand minder dan normaal. Je loopt elkaar al snel in de weg bij zo’n grote apotheek. Daar ben ik al achter.

Saskia zei dat ze het aan zou kijken, lag eraan of het druk was of niet. En druk was het. Aan de balie gaat het steeds beter. Het aanschrijven heb ik nog echt geen snelheid in, het is dan ook best lastig en ik ben er nog te onzeker in. Bang dat ik iemand hartstikke dood laat gaan, als ik iets verkeerd doe. Ik wil echt geen karma op mijn hals halen. Ik ben een beetje erg klaar met dit hele oorzaak en gevolg leven van mij. Opzouten nu, het wordt tijd voor eens iets zoets en liefs. En als dat hier niet kan, door welke oorzaak dan ook, dan graag boven en daar ook blijven. Ik heb het wel gezien hier. Dat zeg ik nu en als het gaat zoals altijd, dan mag ik boven blijven en zal ik smeken nog een keertje te mogen. Zo werkt dat bij mij. Maar dat geeft niet, voor nu heb ik het gehad daarmee. Geen karma voor mij, dus extra voorzichtig zijn met van alles. Dat helpt.

Ik vind die ouwetjes ook zo lief altijd. Ik zie er nu opeens net zoveel hulpeloosheid in, als bij een klein kind. Misschien omdat het mijn voorland is dat met rasse schreden naderbij komt? Ik weet het niet, ik merk het alleen. Het ontroert me ook een soort van. Het hulpeloze en de eenzaamheid zijn vaak goed te zien. Even een klein praatje doet al wonderen. Of even je nood klagen. Zoals die meneer van bijna 80, met een zieke vrouw. Hij doet alles zelf maar nu was ze gevallen van bed, toen ze naar de po moest. Een nare breuk boven haar enkel, zwaar gelovig en nu toch euthanasie overwegend. Geheel tegen haar geloof in, zo zwaar zal ze het hebben. En hij kan het ook allemaal niet meer zo, lichamelijk gezien zeker niet. En dat kan ons allemaal zomaar overkomen.

Daar sta ik dan even bij stil. En ik ben ook  helemaal alleen ook nog straks. Geen mens die mij uit of in mijn bed komt helpen. Dus ja, dat is best een eng en naar vooruitzicht. Alleen zijn is geen probleem. Ook al zou ik het liever anders zien, ik kan erg goed alleen zijn. Ik heb alleen de laatste jaren ietsje teveel voor mijn kiezen gehad, dat ik nu weet hoe dat straks dan zal gaan. Als je het echt niet meer zelf kan. Toen met mijn beenoperatie, was het maar 6 maanden afzien. Dat ging over en daarna kon ik zelf alles weer in gaan lopen halen, en dat soort dingen. Maar wat, als het nooit meer over zal gaan? Wat dan? Dat speelt toch wel eens door mijn hoofd. Zeker na mijn ziekte en die operatie ervoor. Zeker nu je er, door het werk dat je doet, veel vaker mee geconfronteerd wordt.

Wat aan de balie mogen werken al niet met je doet. Fijn ook dat Saskia alles zo fijn uitlegt. Dan begrijp je ook hoe en wat, bij bepaalde dingen. Al maakt ze me licht nerveus als ze achter me komt staan, toch vind ik het prettig om direct feedback te krijgen. Dan ga je helemaal als een speer. Mijn stageopdracht had ze nog niet in gescand, wel ingevuld. Ik mocht om kwart over 2 weg, zeg maar iets meer dan 3 uur eerder. Dat was heel fijn, ik dacht gelijk slim te zijn en de boodschapjes van zaterdag te gaan halen gelijk. Ja, alleen is het weer overal afgesloten door wegwerkzaamheden. Verdorie zeg, die wegen mogen wel met goud bekleed zijn ondertussen! In elk geval, moest ik zowat via Amsterdam! En allemaal van die beslissingen waardoor ik nog verder van huis of in elk geval mijn doel kwam. Ja, wist ik veel. Ik reed van de ene afzetting naar de andere. Uiteindelijk is het wel gelukt. Je moet alleen niet vragen hoe.

Als je denkt, zonde van die tijd, die is nu verspild, nee zeker niet. Anders had ik dat vandaag gehad. Nu heb ik toch 2 flinke hoofdstukken gedaan, het is nu namelijk zaterdag de 16^e, als ik dit schrijf. Ik moet er nog eentje maar ik ben zo suf als een konijn. Ik ben wel even klaar nu. Tussendoor wat huishoudelijke klusjes gedaan. Morgen alleen nog stofzuigen en dweilen hier. Ook tussendoor. Ik ga om 7 uur weer beginnen. Ik zag dat die andere hoofdstukken een stuk dunner waren. Dus ik heb mijn planning aangepast. Morgen 4 waarvan 3 dun zijn. Echt moeilijk vind ik de stof niet, waarschijnlijk omdat het me totaal boeit. Het is alleen erg veel. Ik ben er ook achter, dat heel veel gewoon logisch nadenken is en dat levenservaring toch echt wel een enorme plus is. Zeker bij leren ook.

Ik begrijp best, dat ik deze studie, 30 jaar geleden vreselijk moeilijk zou hebben gevonden. Toen had ik zoveel geduld en begrip niet. Of de fascinatie wel maar stukken minder. Het is eigenlijk allemaal heel simpel. Machtig mooi, zoals het menselijk lichaam functioneert. Maar ook weer zo ontzettend logisch. Net als met de hele schepping. En zo ben ik, zoals altijd weer terug bij mijn boeken. Mijn ‘bijbels’ als ik van religie zou houden. Dat doe ik niet, dus heb ik het altijd over DE boeken. Want ook daarin is alles zo logisch, eens je het ziet. Als je begrijpt waarom en hoe dingen in elkaar steken, oh dan is het toch zo simpel. Dat moet je alleen gewoon eerst van binnen hebben zitten. Dat gebeurt vanzelf, door leren, door groei en dan hetzelfde weer met een andere blik bekijken en zo dus weer ervan leren. Zo groeit kennis, en bij mij zit er al veel en dat kan ik toepassen. Zowel over de boeken maar ook nu weer, op school. Zo simpel en toch zo bijzonder eigenlijk ook weer.

Studeren met katten is nog steeds niet makkelijk. Ze doen het nu alle vier. Alsof ze elkaar opstoken, of zo. Het kan haast niet anders. Ik zei tegen Rainbow dat ik het helemaal niet aardig van hem vond en dat ik hem anders geen lieve Rainbow meer zou vinden. Zie ik opeens fel licht, en een regenboog buiten verschijnt. Ja, duh! Binnen had echt raar geweest… Ik heb er een foto van genomen, ja van alles wel. Maar van die regenboog een foto nemen was nog niet zo makkelijk als het leek. Want die leek weg te verbleken of zo. Het ziet er in elk geval veel vager uit dan in het echt, met zijn schitterende kleuren. Volgens mij, als ik goed kijk, moet ik voor die pot met goud in het Sparta Stadion, hierachter zijn. Misschien even een schepje kopen van de week…

"Wie waarlijk liefheeft wordt beter.

Origineel: On n'aime véritablement qu'en devenant meilleur."

Maurice Maeterlinck - Belgisch dichter, toneelauteur en Nobelprijswinaar (1911) 1862-1949