Ik zat van de week precies het laatste woord van mijn blog te typen, de punt moest alleen nog. Hé, de bel! Dat was de postbode. En weer zo’n rare toevalligheid, ik heb het over Sinterklaas en er zit een cadeautje bij mijn bestelling. Het waren een Sint en Piet, verklede muisjes, als speeltjes voor de kat. Leuk! Dat mag ook wel, met die hoeveelheden die ik elke maand bestel. Maar toch leuk! Ik heb de postbode ook nog even laten lachen. Hij loopt altijd op me te mopperen, als ik begin van de maand weer voor de hele maand bestel voor de cits. Dat zijn echt hele zware dozen, van soms wel 30 kg per stuk. En daar zijn bezorgers niet blij mee. Zeker niet als de ontvanger, zoals ik, 3 hoog woont.

Dat is gewoon goedkoper, dat weet hij ook wel, al heb ik het hem toch een keertje uitgelegd. Maar toch, hij helpt me altijd en komt de echt zware dozen voor mij boven brengen. Hij is een tijdje weggeweest uit deze buurt maar nu is hij hier gelukkig weer terug, want ik ben heel blij met he4m. Daarom ben ik niet zo blij als er een andere bezorger wordt geregeld. Soms komt het uit Duitsland, waar het moederbedrijf van Zooplus zit en dan komen de pakketten met DHL. Ietje minder, met hun rare regels hier. Gelukkig kwam dit pakket met PostNL. Want met die DPD ben ik al helemaal niet blij, zoals ik vorige keer die zware doos bij een ophaalpunt moest gaan halen. Helemaal niks was dat.

Ik wist dat er een grote doos zou zijn weer. Het is meer een onhandig groot ding dan dat het wat weegt. Ik had een nieuwe kattenbak besteld, dus ik wist dat het daarom een grote doos zou zijn maar die niet zoveel zou wegen. Ik hoopte dat hij met PostNL zou komen, zodat de vaste bezorger al zou mopperen als hij de doos zou zien staan. Hij zou aangenaam verrast zijn als hij hem op zou pakken. Toen hij de trap opkwam deed hij net alsof de doos loeizwaar was. Zuchtend en steunend liep hij de trap op. Ik schoot in de lach!  Ik zei hem dat hij zich niet zo moest aanstellen, dat het eigenlijk een heel klein doosje was, maar dat ik het speciaal voor hem in zo’n grote doos had laten stoppen om hem te laten schrikken.

Hij moest heel hard lachen en zei dat mijn grap inderdaad geslaagd was. Hij had gedacht; ‘verdorie, ze is weer bezig hoor!’ En omdat hij een zware doos verwacht had, vloog deze haast door de lucht, door de verrassing over hoe licht hij was. We hadden er allebei lol om. Begin december gaat hij weer op me mopperen hoor, dat staat al vast, als het eten voor de cits en het kattengrit weer komen. Maar toch, als hij er is om te bezorgen, brengt hij de zwaarste altijd braaf maar mopperend boven. Ik ben blij met mijn bezorger. Die vaste mensen, dat werkt echt 1000 x beter dan in de zomer al die vakantiekrachten die de verantwoordelijkheid van een poffertje hebben. Hopelijk blijft hij dit keer voorlopig mijn pakketten bezorgen en gebruikt Zooplus wat mij betreft alleen maar PostNL. Dat mag dan ook wel een keer gezegd worden. Het is niet alleen maar klagen over bezorgers.

Ik mopper voor de grap, dat vind ik zelf leuk. Niet iedereen heeft dat door, maar dat maakt mij niet zo uit. Maar echt klagen om het klagen, nee dat doe ik niet. Wel als er echt iets te klagen valt, dan doe ik dat wel. Maar het gekke is, niet voor mezelf. Ik werk gewoon 3 jaar lang door met een burn-out. En waarom? Ja, dat moest ik ook uitzoeken op therapie. En met behulp van Stefan, die toen mijn therapeut was, in de geweldige combinatie met PeeT, mijn Paranormaal Therapeute, ben ik toen een heel eind gekomen. Ik was er zelf verbaasd over, wat eruit kwam allemaal hoor. Het geeft in elk geval aan dat ik alleen maar moeilijkheden en last verwacht voor mezelf. Dat hoort er bij, uit ervaring ben ik zo gaan denken. En dan moet je gewoon doorgaan, door werken, van mezelf dan.

Dat is wel heel krom natuurlijk en zo hoort het ook niet. Maar volgens mij ben ik al heel jong gaan denken, nou, laat ik maar niets zeggen. En later ben ik het erbij voor lief gaan nemen, normaal gaan vinden. Moeilijk was iets dat zo hoorde te zijn in mijn leven. Net zoals met mijn allergie. Ja, oké, ik heb altijd wel moeten niesen en dat soort dingen. Vaak verstopte neus en dat soort klachten. Ook iets waar ik dan gewoon mee doorliep. Ik vind snel iets kinderachtig. Ja, ook van mezelf. Toen Casper overleed, ook een hartje van een kat van mij, en Sam overbleef, ging die zichzelf wat minder verzorgen. En ik kreeg steeds meer last van jeukende ogen, niesen en benauwdheid.

Alleen telde ik die twee niet bij elkaar op. Ik snapte niet waar ik die allergische reacties van kon krijgen. Nog erger werd het dan, als ik bij Kim kwam. Die had ook een kat, toen nog maar eentje, later ook twee. En soms begon het al als ik nog bij haar was. Mijn neus jeukte dan, alsof er haren overheen lagen en in zaten. En dan begon ik te wrijven, dan werd die neus knalrood en 2 keer zo groot. Later eindigde het dan in een heftige allergische aanval, waar ik dagenlang ziek van was. Ik stikte soms bijna. Maar dat was niet elke keer zo. En dan vergat ik het weer. Soms jeukten mijn ogen zo, dat ik ze kapot wreef zelfs. Maar dan komt het niet in mijn hoofd op, om naar de dokter te gaan of zo. Nee, ik accepteer die moeilijkheid erbij in mijn leven. Alsof ik ze verwelkom of zo.

Ook hoestte ik zo vreselijk altijd. Elke nacht blafte ik als een Zeehond in de kliniek in Pieterburen. Jeetje zeg, niet normaal. Maar ik rookte en daar weet ik het aan. Als ik dan ziek werd, dan was het altijd behoorlijk heftig. Voor dat hoesten naar de dokter gaan? Nou nee hoor, ik rook toch? Zal het daar wel door komen toch? Pas in de korte relatie die ik had, eind 2013 en begin 2014, vond ik het storend. Niet om mij, maar omdat iemand anders er last van had. Hij zei ook dat het niet normaal was en dat ik naar de dokter moest ermee. Ja, dat vind ik dan wel erg, als een ander er last van heeft.

Maar toen gebeurde ook dat rare met mijn been en heb ik daarmee maanden zitten te klooien. Wij waren allang uit elkaar ondertussen. Het duurde nog tot augustus 2014 voor ze er eindelijk achter waren wat het was en werd ik in december geopereerd. Toen liep ik er al meer dan een jaar mee. Nou, na die operatie, ben ik daar ook even behoorlijk zoet mee geweest. Dus dat hoesten en niesen, werd weer net zo gewoon en ik had er ondertussen weer alleen mezelf mee. En op de een of andere manier, vind ik dát niet erg, omdat ik mij niet belangrijk vond. Tot ik in 2015 die Mexicaanse griep kreeg en er een longbeschadiging bij kreeg. Toen moest ik wel naar de longarts want ik stikte bijna.

Wat bleek na een flinke periode van onderzoeken? Ik ben heftig allergisch voor katten. Ja, en ik had er vier ondertussen ook nog eens. Die doe ik natuurlijk never nooit niet weg. Dat zijn mijn levensredders en dan heb ik het liever stikbenauwd dan dat ze weg gaan. Daarom heb ik met de longarts gezocht naar een juiste medicatie met de juiste dosering. Tot mijn grote verbazing hoestte ik helemaal niet meer! Binnen no time was dat over. Dat lag dus helemaal niet aan het roken! Ik had veel en veel eerder om hulp kunnen vragen daarbij. Maar dat kwam gewoon niet in me op! Ik had al die jaren helemaal niet zo hoeven te hoesten en al die nachten wakker te liggen. Maar nee, ik accepteer dat gewoon. Als hij er niets over gezegd had, had het niet eens bij me opgekomen dat ik er iets aan kon doen. Bizar eigenlijk wel.

Ik vind het normaal het zwaar te hebben met van alles. En daarom kon ik ook 3 jaar doorwerken met een burn-out. Tot mijn moeder er niet meer was en mijn lijf vond dat het nu wel genoeg was geweest. En geloof me, dat gun je niemand om dat te hebben, somatisch symptoom stoornis. En je wilt het ook nooit meer terug hebben. Dan ben ik ook nog eens van de ene op de andere dag gestopt met roken, na zo’n 47 jaar. Blijkbaar was ik daar niet eens verslaafd aan, want dat ging zo makkelijk, dat ik het zelf niet snap. Nog steeds niet trouwens! Zelfs dampen doe ik ondertussen ook al niet meer. Moeilijk? Absoluut niet! Daar snap ik dus niets van, ik dacht echt heel erg verslaafd te zijn... 

Ik ga vooruit. Toch merk ik, dat ik het lastig vind om op mezelf te letten. Wat is nou wel en wat is nou niet goed? Want als ik op lichamelijke klachten was gaan letten, dan was ik nooit een 2^e stagedag meer naar de apotheek gegaan. Ik lag te huilen van de pijn ’s nachts, na die 1^e dag. Daar was mijn, soms te ver gaande, doorzettingsvermogen dan toch wel weer goed voor, want nu gaat het prima. Ja, het is nog steeds geen smooth sailing maar het gaat steeds beter. Er moet ook nog 20 kilo af maar ja, ik kan niet alles tegelijk. Waar moet ik nou wel of niet op letten? Waar moet ik nou wel iets mee doen en waarmee niet? Dat is voor mij gewoon best moeilijk in te schatten. Hopelijk is dat tot mijn pensioen gewoon niet meer nodig. Dat lijkt mij het beste!

"Als gevolg van onverschilligheid, sterft men voordat men daadwerkelijk sterft.

Origineel: Because of indifference, one dies before one actually dies.
Bron: US News & World Report 27 October 1986
"

Elie Wiesel - In Roemenië geboren Joods-Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar (Vrede 1986) 1928-2016

Op school kwam niet zo heel veel van leren dinsdag, maar dat was niet zo erg. Ik ben even tussen de Loopbaan gesprekken door, die ik vorige week al had gehad, een paraaf gaan halen op mijn stageopdrachten. Dan kon ik ze inscannen en insturen. Blok 1 is bij deze dus afgerond op de test van woensdag na. Nog een nachtje slapen. Geen rust of vakantie natuurlijk want we gaan gelijk volgende week hard aan de slag met blok 2. Dit weekend heb ik dus weer geen vrije tijd, want dan moet ik alles door gaan nemen van dat 2^e blok om te zien wat er prioriteit heeft voor mij. En ik moet nog een toets rekenen maken ook. Anders krijg ik daar geen groen vinkje voor.

Het zijn zo geen leuke toetsten. Gelukkig telt dat rekenen niet mee voor je diploma. Anders had ik er echt zenuwachtig van geworden. Kijk, dat je moet kunnen rekenen, zeker in een apotheek, dat is niet meer dan logisch maar alsjeblieft zeg. Dit soort sommen, die wij moeten doen, zijn speciaal gemaakt om je intens te ergeren. Ik had bijvoorbeeld een fout in een som, omdat ik niet kon zien, op die kaart, want het was een landkaart van Tessel, of er nou een camping zat of een veerpont, want dat stond er niet bij. Wel een naam en dat klonk als een camping naam in mijn oren. Maar wat het dan wel was, stond er gewoon niet bij. Dat heeft toch niets met mijn sommen te maken? Dat dus. Daar kan ik me groen en geel aan ergeren. En alleen al om dat soort dingen heb ik er een hekel aan.

In elk geval, ik was al voor twaalven weer thuis en heb de rest van de dag besteed aan het laatste restje leren. De cits waren totaal verrast en staarden me van verschillende locaties aan. Ik was Moonlight kwijt, bij het begroeten. Zat die rare kat doodstil op de kast, hij dacht, zoek me maar. Daar heb ik ook beeldjes staan, dus dat viel niet op! Ik was er wel eens een keertje bij toen de cits hun timer lunchbakjes open gingen, voor de eerste keer. Ja, oké, ik was het koelelement er vergeten in te doen maar er wás in elk geval eten. Dat is beter dan geen eten. Als het 30+ graden is dan moet ik het niet doen maar het is winter. Niet zo heel erg dus. Om half 2 exact ging eerst eentje open. Skylar lag bovenin de krabpaal achter me, die bewoog geen vin. Oh? Apart! Maar vanuit ergens in het huis had Rainbow het geluidje gehoord en brak zijn nek bijna om hier aan te komen stuiven. Afremmend op alle vier zijn pootjes, kwam hij precies voor de bak tot stilstand.

En zo stond hij op zijn gemakje allebei de bakjes leeg te eten. Oh? Aha! Vandaar dat hij zo’n lekker rond buikje begint te krijgen, de laatste maanden. Als ik thuis ben, krijgen ze 1 zakje gedeeld. Waarvan Skylar echt bijna niets krijgt. Het gaat Skylar dus meer gewoon om de aandacht en het gebaar. Want nu kwam hij niet eens kijken. Logisch ook, want Skylar eet wel brokjes de hele dag door. Die is ook niet zo gefixeerd op eten zoals Rainbow. Maar ja, Rainbow kan nooit zomaar eten pakken, als hij trek heeft. Er staan alleen maar brokjes de hele dag, door het hele huis. En die lust hij niet, maf kat. Dus voortaan ga ik het bij de soepjes ook maar doen, zoals ik anders ook doe. Gewoon 1 zo’n zakje door de helft. Rainbow is toch maar de enige die ervan eet. Het is alleen maar om de periode tot het diner te overbruggen voor hem.

Zo zie je maar, het was toch ergens goed voor om het een keertje te zien. Ik ben redelijk op tijd gaan slapen. Ik vind die bril maar wisselend fijn hoor. Dinsdagavond vond ik hem opeens minder duidelijk en scherp vinden geven, qua zicht. En dat is nu, woensdagmiddag, nog net zo. Terwijl ik hem de 1^e 2 dagen juist zo fijn vond. Waar dat nou aan kan liggen, geen idee. Ik heb hem net zelfs even afgezet. Maar ik wil wel mijn best doen om eraan te wennen, dus hij zit nu weer op mijn neus. Het zal wel een keer goed komen. Binnen nu en een weekje of 2 maar dan moet ik hem wel ophouden, denk ik zo.

Ik ben ondertussen al thuis van mijn toets maar die viel even tegen zeg. En ook weer wat van die rare inconsequenties. Het was een enorm grote groep. Je zit namelijk met verschillende opleidingen door elkaar. Apothekersassistenten met doktersassistenten, verpleegkundigen en verzorgenden, afijn van alles dus. En in veel lokalen verdeeld met een monitor per lokaal. Je moet je legitimeren, je telefoon mag je niet bij je hebben en je jas ook niet. Er liggen tafeltjes vol met enveloppen. Vier tafeltjes, vier verschillende opleidingen. Zoek je eigen envelop, die dicht zit uiteraard. Je meldt je aan het tafeltje en zet een paraaf bij je naam. De man, of vrouw, kijkt je ID bewijs na, ik had mijn rijbewijs, dat was prima.

En dan mocht je gaan zitten. Envelopje dicht laten en wachten tot 9u15 exact. Dan mag je hem openmaken, handtekening rechts zetten en mag je beginnen. Met potlood en dan kan je eventuele fout ingevulde antwoorden nog uitstuffen en een ander rondje zwart maken. Het potlood kreeg je er ook bij, met zo’n stufje erbovenop. Ik wist een aantal vragen 100% zeker. Maar waar ons was gezegd, dat er niet zoveel vragen zouden zijn over geneesmiddelen, die kan je namelijk altijd opzoeken, ook in de apotheek, waren die er volop. En dan ook zo, dat je direct al ging twijfelen. En er klopte een aantal dingen niet.

Alleen, dat bespraken we later natuurlijk, als klasgenoten onder elkaar, was er in mijn lokaal niets gezegd over dat je een feedback formulier in mocht vullen. Bij Phoebe was dat wel gezegd want haar was hetzelfde opgevallen als mij was opgevallen. Een hele rare vraag. Welke contactlaxantia je moest gebruiken om diarree te stoppen. Ik was helemaal in de war gelijk! Want contactlaxantia geef je juist bij verstopping! Niet om diarree te stoppen dus. Maar ik ging er zo vanuit, dat als een patiënt bij ons de foute groep noemt, en iets wil om diarree te stoppen, ik moet gaan voor wat helpt, dus de loperamide en niet voor de contactlaxant bisocadyl, die dus ook tussen de antwoorden stond. Er had dus moeten staan ‘antidiarroïca’ en zeker geen contactlaxantia. Foutje, bedankt! Heel irritant dus. Dat vind ik een instinker die echt niet eerlijk is. Dat is fout aan hun kant gewoon. Want je weet niet, je kán niet weten, wat hun bedoeling is ermee.

Gelukkig had Phoebe dit als feedback gegeven. Maar ja, ik wist niet dat dit kon, ook weer zo knullig als ze dat allemaal horen te zeggen. En er waren wel meer vragen zo. En ik heb er aardig wat fout gedaan, puur uit twijfel. Totaal niet de vragen die ik verwacht had te zullen krijgen. Verdorie weer over die wet BIG (Beroepen Individuele Gezondheidszorg) en de WGBO Wet Geneeskundige Behandeling Overeenkomst. En die zitten er niet zo goed in bij mij. Ik vond de medicatie en alles wat erbij hoort iets belangrijker om te leren dan dat. Maar ja, dat krijg je dus als je 3 jaar in 1 jaar propt. Het is eigenlijk net even iets te veel. Zoals je een vol potje hebt dat overloopt als je probeert het dicht te krijgen. Zo voelt het een beetje, nét niet passend. Net even iets teveel. Ik hou mijn hart al vast voor het volgende blok want de gemiddelde cijfers van de anderen, die het vorig blok dat onderwerp hadden, is een 3,4. Pharmaceutisch rekenen. HELP! Ik vind gewoon rekenen al niet leuk. En als je dan ook nog eens totaal andere vragen krijgt, dan je verwacht had en dan ook zo gaat twijfelen, terwijl je het eigenlijk wel weet. Irritant!

Nou ja, het is gebeurd en ik heb geen idee wanneer we de uitslag krijgen. Ik heb er minstens, en dan zit ik echt aan het minimum want er zal wel meer volgen, maar minstens 6 echt totaal fout. Gewoon stomme fouten. Er waren 30 vragen en 10 fout kon je net nog hebben. Pfff niets voor mij, ik had altijd hoge cijfers maar ja, ik was toen ook niet bijna bejaard. Maar toch, dat wil ik niet als excuus hebben. Ik zou alleen niet weten hoe ik het allemaal echt perfect in mijn hoofd krijg. Je kan niet 24 uur per dag studeren, al zou je het willen. Dus tja. Geen idee hoe we dit jaar door zullen gaan komen. Nog even snel een rekentoets doen nu, en wachten op de PostNL met een pakket. Snoepjes voor mijn hartjes. Die moet ik op voorraad hebben. Had ik maar zo’n voorraad studeertijd. Maar we zullen het ermee moeten doen. Vol verwachting klopt mijn hart. En in deze Sinterklaas periode, is dat dan wel weer toepasselijk.

"Als alle vuurwerk is weggewaaid, dat de kinderen zo verrukt, dan blijven de oude, eeuwige sterren in stille majesteit aan de hemel staan.

Origineel: Wenn aller Raketenspuk verweht, Der hoch ergötzt die lieben Kleinen, Dann werden in stiller Majestät, Die alten ewigen Sterne scheinen.
Bron: Gedichte Theater. Voor de volledige tekst zie: www.zeno.org"

Paul Heyse - Duits schrijver en essayist, Nobelprijswinaar Literatuur (1910) 1830-1914

Maandagmorgen was ik nodig om even iemand te troosten. Iemand die ik hoog heb staan en waar ik een connectie mee heb. Wij vertellen elkaar wel eens meer de wat diepere dingen uit ons leven en nu had ze even wat bemoedigende woorden nodig. Haar zusje, zou vanaf vandaag beginnen met palliatieve sedatie. Ze is erg ziek en heeft veel pijn. Net als mijn moeder, pancreaskanker. En ja, ik weet hoe dubbel het voelt. Zeker als je de kosmische wetten kent. Je wéét waar ze naartoe gaan en dat het daar echt veel beter is maar ja. Je wil ze niet kwijt. Ik weet dat ik niet veel kan doen voor haar, dan behalve luisteren en proberen de juiste woorden te vinden. Sommig verdriet zal je doorheen moeten, meer kan je dan niet doen.

Waarom ik dit vertel? Omdat ik, op het moment dat ik me weer naar het heden terug breng, want dan gaan je gedachten eventjes terug naar 2017 en die tijd met ma, kijk ik op mijn schrift. Wat heb ik net opgeschreven? Ja juist, palliatieve zorg. Bijna net zo’n situatie als vorige zaterdag bij die vriend met het hartinfarct. Ik stuur het naar mijn broer. Zo van, wat willen ze me duidelijk maken daarboven? Hij vond het net zo bizar als ik het vond. Maar hij had ook nog iets, misschien nog wel meer bizar. Een collega had hem een berichtje gestuurd en dat begon met “WTF Ben?!” Ben viel zelf ook bijna van zijn stoel af van verbazing! Want kijken naar de foto die deze collega hem stuurde, leek hij naar zichzelf te kijken.

Het is dat je weet dat hij het onmogelijk kan zijn maar anders zou je je af gaan vragen wat hij aan het uitspoken is. Ik ben ook ooit op een foto gestuit, die precies mijn broer leek maar niet zo griezelig hetzelfde als bij deze foto. Inclusief hoe mijn broer kan kijken, gewoon alles! Zo zitten wij de laatste maanden al in een raar soort synchroniciteit ook. Hij heeft het heel sterk en ik ook. Die ochtend schreef ik net het woordje ‘middelen’ op en dan hoor ik iemand op tv tegelijkertijd datzelfde woord zeggen. Je gaat er wel aan wennen hoor maar het blijft iets verbazingwekkends. Dit moet toch iets te vertellen hebben? Of gewoon voor de leuk? Dat lijkt me niet.

Wat er dan wel aan de hand is? Ik heb geen idee, net zoals die vogeltjes die me maar in mijn armen komen vliegen. Dat is toch ook niet normaal. Oké voor Robin heb ik behoorlijk moeite moeten doen maar toch was hij erg rustig. En bij de laatste, Peter Pimpelmees, die pakte ik vast, ik voelde zijn hartje razen en ik praat tegen hem en ik voel hem rustig worden. Ik weet dat ik altijd goed ben voor dieren hoor, maar dit is overdreven toch? Toch is het echt zo. En ik ben zo’n lomperd dat ik absoluut niet snap wat ik ermee moet, mocht het zo wel zijn. Nee, ik ben blonT, ik moet het zwart op wit en in drievoud aangetekend opgestuurd krijgen, anders snap ik je gewoon niet. Laat ik het daar maar op houden.

Verder was ik maandag klaar met het grote boek, en moest ik nog 1 hoofdstuk uit fysiologie en anatomie. Het is een vreselijk groot hoofdstuk, die spijsvertering. Maar ik had gewoon geen puf meer. Volgens mijn klasgenoten is het dinsdag niet echt les, dus ik heb me voorgenomen, om dat laatste hoofdstuk dan maar daar te leren. Ik kan me goed afzonderen en concentreren. Daar kwamen ze vorige keer wel achter. Toen moesten ze me gewoon een duwtje geven, ik zat met mijn neus en mijn totale bewustzijn in mijn laptop, te leren. Dat kan ik echt. Met lezen is dat ook zo, alsof ik er middenin zit en het beleef. En dan hoor ik niks, al stort de wereld om me heen in.

Ik kan wat dat betreft erg goed mijn focus ergens op richten. Alleen zijn er omstandigheden waarin dat niet lukt. Lukt het wel, ja dan heb ik er profijt van. Dinsdag dan maar erg mijn best doen. Mijn nieuwe bril mee. Die ben ik namelijk op gaan halen, tenminste, de eerste twee. Eerst even kijken of ik aan de multifocale glazen kan wennen. En dat is inderdaad even lastig. Hij is dus voor veraf én dichtbij en ook nog eens voor de pc. En ik merk, zoals de aardige meneer van Pearl al zei, dat je even moet vinden waar en hoe het beeld het scherpst wordt voor jezelf. Ik heb ook steeds de neiging om hem af te doen om iets van dichtbij beter te kunnen zien maar dat is niet meer nodig.

Alleen toen ik vanmiddag verder ging met die tabellen met medicatie maken, raakte ik er even van in de war. Dan word je ook een beetje misselijk. Ik moet een klein beetje langs de onderrand kijken, dan is het op de pc goed duidelijk nu. En als ik rechtdoor en omhoog kijk, dan is het in de verte goed duidelijk. En als ik mijn hoofd buig om te gaan lezen, en ook echt die onderrand pak, dan is het goed te lezen allemaal. Maar er zijn natuurlijk overgangen in en dat maakt het een beetje duizelingwekkend. Dat moet dus gaan wennen met een week of 2 en daar heb ik ‘garantie’ op. Went het niet, dan kan ik ‘normale’ glazen krijgen. Went het wel, dan kan ik een seintje geven en wordt bril 2 ook in orde gemaakt.

Dan heb ik voor in de auto dus ook een bril mee, maar dat zijn alleen glazen voor veraf, maar dan wel met van die gele glazen, voor de avond/nacht. Als het donker is dus. Want ik ben een beetje veel nachtblind. En vooral als het regent ben ik niet blij als ik moet autorijden. Ik had zo’n overzetbril, en dat hielp wel natuurlijk, over mijn bril heen die ik altijd alleen maar op had bij het rijden. Alleen dat wordt dan best wel zwaar en dan krijg je pijn in je oren. Daarom heb ik er nu zo eentje bij laten maken. En het leuke is, het is een lila bril! Past precies bij mijn lila autootje. Dat heb ik even mooi geregeld zo. Nu nog allemaal lila outfits…

Nee hoor, ik ben niet gek. Of wel maar toch doe ik dat niet. Ik moest van de week even aangeven welke van de 3 brillen ik als eerste klaar wilde hebben. Ik denken, zegt hij; ‘zal ik 1 van die Armani’s doen?’ Huh? Ik hou helemaal niet van dure merken om de dure merken. Dan stuur ik liever nog dat extra geld naar een goed doel. Maar blijkbaar, als het nergens op staat, kies ik er dan toch voor. Nou ja, ik wist het niet hoor. Ik ben gewoon een zeikerd en ik keek alleen naar wat wel en niet leuk stond. Ik ben dan ook weer niet zo, dat ik ze niet meer wil. Het is gelukkig niet met een merkje te zien, dat vind ik echt niet fijn. Maar ze staan leuk en daar ging het mij om.

Ik ga net even helemaal uit mijn plaat tegen Skylar. Hij viel Aurora aan, terwijl ze heerlijk lag te slapen in een mandje. Kijk, elkaar niet mogen, oké, dat is niet anders. Elkaar maar net tolereren, ik zou het liever anders zien. Maar zomaar aanvallen, terwijl ze niets doet om het uit te lokken of te verdienen, wat trouwens nooit kan. Nee, dat vind ik te ver gaan. Dus ik ben hem achterna gegaan en dat vindt hij niet zo prettig. Ik ging echt even tekeer tegen hem en hij zat me met grote bange ogen aan te kijken. Ja, als je het maar weet, darm! Dat mág gewoon niet, klaar, en ik wil het ook niet meer zien. Nu is het voor voorlopig weer even over, als ik er ben tenminste. Wat ze doen als ik hele dagen weg ben, ik hoop niets of iets wat liever is.

Het is alweer bijna bij achten. Ik ga de boel afsluiten hier. Daarna moet ik de bakken gaan doen, heb ik geen tijd voor gehad nog en doe ik normaal in de ochtend. Even een switch dan maar. Daarna trolley inpakken en zorgen dat alles klaar is voor morgen, wat dus nu dinsdag is maar ik plaats dit op donderdag. Kan ik op school dat laatste hoofdstuk misschien wel doen. Mocht  het lukken ook de rest van de hoorcolleges nog. Maar dat kan ook dinsdagavond nog en woensdagochtend moet ik om 8 uur weg. Kan ik zo nog even 1,5 uur iets doen als ik vroeg opsta, zoals altijd. Zo niet dan even relaxen. Pff, zal blij zijn als het woensdag na half elf is. Dan is dat al achter de rug. Komende toetsen ben ik de stagedagen ervoor vrij. Dat helpt wel goed mee, 2 dagen extra studeertijd. Dat gaat helemaal goed komen in blok 2. Ja, ik heb er alweer 12 weken opzitten, 10^e les is het dinsdag. Met een introductieweek en een vakantieweek, zijn dat er 12. Time flies when you’re learning stuff…