Ik zag van de week iemand op een foto reageren, uit mijn dochters jeugd. Ik stond ook op die foto, want het was van één van de vele verjaardagsfeestjes die ik voor haar organiseerde elk jaar. Daar stak ik elk jaar enorm veel tijd en moeite in, maar het resultaat  mocht er altijd zijn. En nu die reactie van het lieve kleine meisje waar we zo gek op waren! Ah, de kleine Susana, die nu zo klein niet meer is maar een mooie jonge vrouw! Meteen was ik terug in die tijd. Al van voor de kleuterschool speelden die twee samen en eenmaal op de kleuterschool, waren ze onafscheidelijk. Zoals je op de foto's kan zien, net als Kim in haar She Ra kostuumpje. Oh daar was ik ook altijd mee bezig, verkleedkleren maken. Dan was ze altijd zo blij als ze precies kreeg wat ze wilde worden. Hele avonden achter de naaimachine, voor carnaval of feestjes.

Samen met Suzanna speelde ze ook van alles, dat was zo leuk om te zien en te horen, die twee. Ze speelden regelmatig bij elkaar thuis. Susana bij ons of Kim bij haar. Zoveel ze konden waren ze met elkaar aan het spelen. Het was zo’n schattig stel, duo Penotti, zo leuk met zijn tweetjes. Ik was ook echt gek op Susana en zij ook op mij. Ik vond het altijd heel leuk om haar over de vloer te hebben. Ze konden ook zo leuk samen spelen maar ze waren ook vaak buiten.

Susana’s vader deed een keer iets heel doms, hij nam Kim ook mee naar huis, zonder het haar te laten vragen of het mij even door te geven. De kleuterschool was namelijk aan het einde van de straat. En Kim was altijd al zelfstandig en wilde dan zelf naar school, en dat mocht alleen als ik haar mocht blijven volgen vanuit het raam. Het was zo’n laag kozijn dus ik hing dan zowat met mijn hele lijf eruit, en dan kon ik haar blijven zien tot ze op school was en de deur inging. Dan pas ging ik weer naar binnen. Ik was anders veel te bezorgd. En op de terugweg op woensdag, hetzelfde verhaal maar dan andersom. Dan hing ik net zolang uit het raam, tot ik haar door de deur zag komen en ik kwam pas weer naar binnen om de deur open te doen.

Echt fijn was dat niet maar ja, voor je kind doe je alles hè. Tot die ene woensdag, ik zag haar maar niet uit de deur komen en ook niet uit het hek. Ik werd van licht ongerust tot in volle paniek, toen ze er na een kwartier nog niet was. Ik ben naar school gerend, buiten adem riep ik de juffen en vroeg of ze Kim weg hadden zien gaan. Nee, eigenlijk niet nee. Nou ik kan het niet uitleggen hoe ik me toen voelde maar we hebben daar gelijk de politie gebeld en omdat ze net 4 was, kwamen ze direct. Ik beschreef hoe ze eruit zag, wat ze aanhad en had een foto voor ze en er werd direct actief gezocht. Zelfs de politie te paard zocht mee.

Ik sprong op de fiets en dat was achteraf gezien vreselijk gevaarlijk want ik was er niet echt bij. Als in een trance reed ik in het rond. Hyperventilerend en totaal duizelig maar vastberaden haar te vinden. Ik werd door een agent te paard van mijn fiets geplukt en naar huis gebracht. Ik moest wachten tot ik van hun hoorde en ze kon wel thuis komen en dan was er niemand. Als hij dat niet had gedaan had ik vast een ongeluk gekregen. Ik kan nog steeds voelen, dat ophalen, wat ik toen voelde. Een raar soort slow motion gevoel of zo, alsof je er niet echt bent maar toch ook wel. Alsof je buiten je lichaam bent en de boel bekijkt. Ik denk niet dat ik normaal verder had gekund, als ik haar niet gevonden had. Ik ging elke seconde een klein stukje dood. Vreselijk was het, daar is het verliezen van Sunshine helemaal niks bij. Alleen dat duurde langer, maar dat is een ander verhaal.

Ik weet niet meer precies hoe, maar ik kwam opeens op het idee om Susana te gaan vragen of ze Kim had gezien. Ze waren altijd samen! Ik belde aan en het duurde vrij lang voor er iemand naar de deur kwam. Ik hoorde wel dat er mensen thuis waren. Raar! Ik dacht; ‘ik ga hier verdorie echt niet weg voor er is open gedaan’ en ik belde nog eens lang en hard aan. Eindelijk ging de deur open en ik hoorde Kim en ik schoof die man opzij en trok haar in mijn armen terwijl ik huilde en aan het schelden was en ook nog eens tegelijkertijd diep gelukkig was. Die kan ik niet zo goed uitleggen maar het was heftig! Mopperend dat de hele politiemacht van Rotterdam naar haar zocht, kreeg ik Kim in tranen.

Toen ik haar vroeg waarom ze nou opeens zo hard ging huilen, kwam er hortend en stotend uit, dat ze bang was dat ze in de boeien moest. Daar moest ik toen toch weer zo erg hard om lachen, dat zij het helemaal niet meer snapte. Eenmaal thuis, na ook nog eens gepast Susana’s vader te hebben toegesproken en ik geloof dat ik hem gevraagd heb of hij gek was geworden, heb ik gelijk de politie gebeld. Ik kon ze zeer opgelucht en nog vol emoties vertellen, dat ik haar weer gevonden had. Dit is nog heel lang in nachtmerries terug blijven komen. Ik was haar dan altijd kwijt en in grote paniek. Ik weet en voel nog elke seconde van die middag van, pak hem beet, 34 jaar geleden.

En toen gingen ze naar verschillende lagere scholen. Maar ze bleven beste vriendinnetjes. Als Susanna me een tijdje niet had gezien, kwam ze altijd heel hard aanhollen en dan sprong ze zo in mijn armen. De eerste keer had ik dat niet verwacht, dat ze dat echt zou doen, Kim deed zulke dingen nooit, geen idee waarom. Die hield niet van knuffelen. Als Susana dat dan deed, vond ik dat geweldig! Kim niet zo, die werd dan jaloers en zei kattig dat ik haar mama was. Dat was dan ook wel weer schattig. En opeens, van de ene op de andere dag waren Susana en haar moeder en broertje verdwenen. Alsof ze van de aardbodem waren weggevaagd.

Kim was totaal overstuur en in paniek. Ik weet nog dat ik hemel en aarde heb bewogen om erachter te komen waar ze waren en had ons telefoonnummer doorgegeven, of ze, als dat kon, contact met ons op konden nemen. En uiteindelijk, na weken van verdriet voor Kim, werd er gebeld. Kim huilen natuurlijk! Maar ze waren veilig en ze konden helaas niet hun adres en dat soort dingen geven. Maar ze zouden contact houden. Wat uiteindelijk niet gebeurde maar daar zullen de omstandigheden wel naar geweest zijn. Dingen gaan zoals ze gaan moeten. Kim moest leren zonder Susana te leven in elk geval.

Later hebben we ze nog een keertje op kunnen sporen, maar ook toen was het de tijd nog niet of zo, om dat contact te blijven houden. Er gebeurde, toen ook al ja, weer eens bijzonder veel in mijn, in ons, leven. En nu zag ik opeens Susana reageren bij een foto van één van de vele verjaardagsfeestjes, waar ik me voor over de kop werkte om het te organiseren, voor Kim, waar zij ook altijd bij was, tot ze weg was. Een golf van blijdschap ging door me heen! Oh wat leuk! Ze hebben elkaar weer gevonden en dat vind ik geweldig! Hopelijk blijven ze nu contact houden maar dat is gelukkig ook stukken makkelijker dan toen, nu we in de digitale wereld leven. Zo heeft het toch ook wel zijn voordelen.

Wat is het een prachtige vrouw geworden! Zo leuk om te zien, dat kleine kleutertje waar ik zo gek op was, is nu zelf ook moeder. Ja, zo gaat dat dus… Kleine meisjes worden altijd groot. Dat kan ik soms zo jammer vinden maar dat is dan ook wel weer gelijk super egoïstisch natuurlijk. Ze horen groot te worden en je hoort ze los te laten. Alleen soms gaat dat zo totaal anders dan je altijd had gehoopt of had gewild. En daar doe je niets aan, dat moet je accepteren. En dat doe ik dan ook maar. Wat bij je hoort, komt altijd bij je terug, dat zie je maar weer aan dit verhaal. En dat vind ik er dan ook zo leuk aan!

"De mens heeft twee gezichten: hij kan niet liefhebben zonder van zichzelf te houden.

Origineel: L'homme a deux faces: it ne peut pas aimer sans s'aimer.
Bron: La chute"

William Faulkner - Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1949) 1897-1962

Nu ik in blok 2 zit, zitten er een stuk of 7 a 8 nieuwen bij ons groepje. Wij kwamen in blok 1, en toen zat er een groep bij ons in de klas, die in blok 2 begonnen waren, het kwartaal ervoor. Het is een beetje onlogisch daar allemaal. Eigenlijk kan je zo in elk van de 4 blokken beginnen. Maar echt goeie uitleg krijg je niet. Dat merkte ik in de app dinsdagavond. HELP!!! Ik snap niks van die opdrachten! Kan iemand helpen?! En ik denk dat wij, ons groepje dat in september nieuw was, vol zit met aardige en behulpzame mensen want er werd gelijk op ingesprongen. Die heeft dus hulp bij de nieuwigheid ellende. Dat is meer dan wij kregen. Ook de lerares deed het dit keer anders. Wij werden apart in een ander lokaal aan de slag gezet met de nieuwe presentatie van dit blok. Zo kon zij alle aandacht geven aan de nieuwen. Die komen dus beter beslagen ten ijs dan wij.

Maar daar zijn wij niet jaloers op, nee, wij vinden het fijn dat ze het niet zo slecht hebben als wij het hadden. Om die reden ook zijn we een discussie aangegaan ook, over een aantal vragen bij de voortgangstoets, die niet duidelijk waren of ruimte lieten voor 2 goede antwoorden terwijl 1 van die 2 dan sowieso wordt afgekeurd. Ik zou dus eigenlijk een 7 hebben. Niet dat ik het niet uit kan staan dat ik maar een zesje heb hoor, al vind ik dat niet zo leuk. Maar gewoon omdat het niet klopt. En de docente was het met me eens. Ze begreep mijn beredenering en dat zou ze opnemen met diegenen die de toets gemaakt hadden. Maar het bleef een fout antwoord.

Die andere vraag was echt een grove fout van hun kant en dat had ik goed opgelost, samen met nog wat anderen die hetzelfde hadden gedaan als ik. Maar die zou direct worden aangepakt en bij iedereen goed gerekend worden. Dus we hebben wel iets goeds gedaan dinsdag. Het is leuk te zien hoe iedereen elkaar helpt. Ik heb van die mooie tabelletjes gemaakt en die wil iedereen hebben. Prima, ik mail het documentje door. Maar ik krijg het ook terug, zoals in het mooie overzicht van les 1 dat ik nu mooi als voorbeeld kan gebruiken. En ik krijg een al bijna kant en klare presentatie die ik alleen iets aan moet passen. Nou, daar ben ik heel gelukkig mee. Daar kan ik wat mee. En door het contact met Melania werd ik ook nog eens een stuk wijzer op een ander gebied. PeeT had al gezegd, er komen mensen op je pad die je inzichten gaan geven. Daar is zij er vast één van.

Melania doet dit blok zelfs over. Omdat zij, toen zij startte, net zo van slag en overweldigd was als ik. Maar zij reageert anders, ben ik jaloers op. Zij heeft het toen losgelaten en zei, ik zie het later wel. Ik kan dat dus niet, ik moet het goed geregeld hebben. Misschien kan ik wat van haar overnemen. Wij werden als team gezet voor de volgende presentatie. Maar omdat zij het blok al gedaan heeft 2 kwartalen geleden, hoeft zij eigenlijk niet. Maar ze helpt me er wel mee. Ja, ik zit echt met een leuke groep mensen, in alle leeftijden. Dus nu moet ik de presentatie in principe alleen doen maar ja, dat zal wel lukken. Kan mij het schelen, het ging vorige keer ook vrij goed dus kan ik het wel in mijn uppie.

Ik moest er wel om lachen. Ik zeg al jaren, dat ik altijd alles alleen op moet lossen. Dat blijkt nu ook wel weer. Toch zitten er alleen maar mensen die je overal mee willen helpen. Toen kreeg ik helaas een appje van de apotheker, dat die 27^e december vrij toch niet door ging. Dat vrij vragen in december in apotheken not done was. Eh, ja, dat was me gezegd, maar dit was ná de kerst, vandaar dat ik er nog extra bij benadrukt had, dat ik het alleen daarom had geprobeerd. En toen zei ze nog, ja denk het wel hoor, want het is dan rustig en ik heb toch een nieuwe assistente voor de vrijdagen. Nou, dat is ze volgens mij even vergeten. Dat ze het zo gezegd heeft en dat ik het zo gevraagd heb. Tja, dan maar niet. Ook goed. Het is dan maar 1 in plaats van 2 dagen. Daar kom ik dan ook wel doorheen.

Met de kerst hoef ik voor niemand te koken, voor niemand iets te doen. Dan kan ik dat mooi als studeertijd nemen toch? Ik zit toch alleen. Dan kom ik toch gewoon die 27^e. Ook goed, als het dan toch moet. Ik vond het alleen zo’n onzin voor dat ene dagje en ik niet eens betaald word. Of zal ze bang zijn dat het erg druk wordt met mensen die komen met maagzuur klachten? Die proppen we gewoon vol met antacida, klaar is kees. De week erna heb ik in elk geval wel vrij gekregen. Die 2^e en 3^e januari. En ook de andere dagen en de vakantie die ik aangevraagd heb. Dat zijn dagen in de week voor de toetsen, dat is wel zo fijn. Bovendien met hoe ik het nu aanpak, hoef ik alleen de samenvattingen van de lessen te leren. Ook niet weinig hoor, maar toch anders dan hele hoofdstukken erin proppen.

Ook hoorde ik in de app gisteren een verrassende mededeling, wat school en vakanties betreft. Iemand vroeg naar de zomervakantie bij de directeur, want zij had het niet gezien in haar rooster. Ik wel, want ik scrolde heel lang door, en zo zag ik dat we de laatste 2 weken van juli en de 1^e van augustus geen school hadden. En ze hadden gezegd dat we in de zomer 3 weken dicht zouden zijn. Voor die drie weken heb ik ook op stage vrij gevraagd én gekregen nu. Maar wat blijkt, vanaf 20 juli wel afsluiting van het jaar, maar daarna tot de 1^e week september geen school, als je alles af hebt, anders kan je in die tijd inhalen. Ik ga er vanuit dat ik niets in moet halen. Ik krijg gewoon alles rond, klaar. Maar ook al heb ik dan wel stage, 2 dagen in de week, geen school, geen uittreksels en samenvattingen en geen toetsen? Of het moeten examendingen worden maar dat zie ik dan wel weer. Ik ben er in elk geval in totaal 3 vrij en die ga ik ook echt gebruiken om echt uit te rusten van alles.

Wel grappig dat ik vorig jaar zei, dat ik dat niet ging doen. Dat had ik niet nodig want ik wilde zo snel mogelijk verder leren, en met stage leer je. Ja dat wel ja. Maar alles bij elkaar is dit een uitputtingsslag. Drie jaar in een jaar proppen is niet niks. Als je fulltime op school zou zitten, zou al bijna niet te doen zijn. Dit is zelfs voor de 20 jarigen veel en voor iemand van bijna 60 is het nog een behoorlijk stuk pittiger hoor. Neem het maar van me aan. Maar nu heb ik het verdriet, en alles wat ermee te maken heeft, geparkeerd. Weg ermee, ik kan er niet aan onderdoor gaan en dat wil ik ook niet. Daar ben ik zelf teveel voor waard en dat mag ik niet laten gebeuren. Het was even moeilijk maar ik heb het knopje weer eens gevonden.

Wat voor een knopje het is, geen idee. Het helpt me wel. Zo heb ik al vele dingen overleefd en kunnen dragen. Alleen was het dit keer het moeilijkst en het zwaarste om door te gaan met zoeken, als je dat eigenlijk niet eens wilt. Maar iets in mij, dat zal dat stukje Goddelijke ziel zijn van me, geeft nooit op. Iedereen heeft dat stukje in zich hoor. Alleen moet je je daar eerst bewust van worden. En dat ben ik al een tijdje. Al voor ik de boeken van Rulof vond. Maar vooral sinds die tijd, weet ik het zeker. En probeer ik daarnaar te leven. En dan moet je ook en allereerst goed voor jezelf zorgen, of je nou wel of niet wilt blijven hier. Makkelijker gezegd dan gedaan maar het is me gelukt! En nu alleen maar hoger en verder… Ik kom er wel, altijd! Niets krijgt mij er ooit onder, dat kán namelijk niet! Daar ben ik té sterk voor, dus ze mogen het proberen nu ook wel eens opgeven. Lukt toch niet, geloof me maar.

"De eerste gevangenis die ik ooit zag, had de leuze: 'Houd op met het kwade, leer goed te doen'; maar omdat de inscriptie zich aan de buitenkant bevond, konden de gevangenen het niet lezen.

Origineel: The first prison I ever saw had inscribed on it 'CEASE TO DO EVIL: LEARN TO DO WELL'; but as the inscription was on the outside, the prisoners could not read it."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Wil je je opdrachten gaan maken, op maandagmiddag, zodat je dat alvast gedaan hebt, werkt de boel weer niet. Zou dat komen door een soort van overbelasting, zodra er een volgende kudde nieuwe studenten begint? Want dat is dus deze week. Ik ben een blok opgeschoven met mijn klas. De ene helft, die bij ons zat, maar die al een blok hadden gehad, zijn nu ook door en die zien we niet meer bij ons in de klas. Nee, wij zijn morgen, want dan is het voor mij dinsdag en wat het nu voor jou is weet ik niet, wij zijn morgen dus dat wat die anderen voor ons waren. “Oude rotten in het vak”. Wij krijgen er een aantal bij, die dus deze week hun opleiding beginnen. Zo gaat het geloof ik elk blok. Enorm omslachtig maar zo kan iedereen het hele jaar door instromen.

Dat zal een berg organisatie en gedoe zijn ook elke 12 weken zo ongeveer. Bizar en niet zo gek dat er dus zoveel mis gaat. Ik zou het niet willen regelen allemaal, dat mag wel duidelijk zijn. Elk kwartaal dus zo’n beetje, als ik het goed heb. En dan die examens en alles door het hele land heen ook nog. Ik geef het je te doen om daar overzicht in te houden. Ja, ik hou zelf alles goed in de gaten, want ik weet dat het daar vaak fout kan gaan. Zoals het interview dat er stond als van mij, dan had ik mooi een diploma houtbewerking gehad. Het was al snel duidelijk dat dit niet van mij was. Het is nu weg, want ik heb er over gemaild. En mijn stagecontract, dat stond er ook maar niet.

Dat kwam doordat de apotheker een Gmail adres had, dat werkt dan niet. Nou ja zeg, dan mail je me dat toch even? Maar zo werkt het daar niet blijkbaar. Nee alles moet je zelf regelen of achteraan gaan. Daarom let ik goed op, wat er in de klas wordt gezegd en dat soort dingen. Dan kan je ingrijpen ook. Ik las ook ergens, ik kan het alleen niet terug vinden, dat je je examen al rond mei/juni moet gaan regelen, als je rond oktober/november je diploma wilt hebben. Nou, dat zoek ik nog wel uit. Ik ben nu al weer te moe ervoor. Ik moet echt even die 2 weekjes vrij hebben hoor, eind december. Dan gewoon elke dag even wat doen en dan echt proberen voor te gaan lopen. Al was het alleen maar met die generieke vakken. En misschien ook wat voor de apotheek lessen of zo? Nou ja, hopelijk zijn we daar snel.

Ik loop nu al achter en het 2^e blok moet nog beginnen. En ik voel me zo opgejaagd als een hert in het bos met een blaffende hond en een jager achter haar aan. Vreselijk! Ik kan dan wel een hoop meer weten dan een groot deel van mijn klasgenoten, ik ben ook dubbel zo oud en dat voel ik toch echt wel. Hoe graag ik het ook zou ontkennen, dan lieg ik tegen mezelf en ik heb zo ontzettend de schurft aan liegen! Ook tegen mezelf, bovendien, ik weet het dan toch. Beetje stom, liegen tegen jezelf. Toch zijn er mensen die er bizar goed in zijn. Die maken verhalen in hun eigen hoofd, zodat gebeurtenissen en oorzaken allemaal in hun straatje passen en puntje bij paaltje, gaan ze het nog geloven ook. De echte waarheid zit er nog wel maar die stoppen ze zover weg, dat ze erg gelukkig worden met hun ‘eigen’ versie. Uiteindelijk geloven ze het zelfs echt.

Het punt is, dat kan je dan wel doen, maar ja, je zál er toch een keertje aan moeten. Want als je verder wilt komen, hoger wilt komen, als ziel, dan zal je toch een keertje al de slechte dingen af moeten gaan leren. Dan zal je er toch naar moeten kijken een keertje. En dan moet je ook kijken naar wat jij er allemaal bij verzonnen hebt. Want pas dan kan je dat, want je doet dat niet voor niets, goed gaan maken. Maar eerst moet je het aan jezelf op zijn minst, toe durven geven. Ik probeer altijd de realiteit te zien. Omdat ik weet dat me dat toch wat gaat schelen op het eind. Maar dat is niet altijd even leuk. Omdat ik dan ook naar de slechte kantjes van mezelf moet kijken.

En die zijn er hoor, geloof mij maar. En ik denk ook veel aan vroeger, ik denk zoveel en zo vaak terug de laatste tijd, dat is echt bizar. Ik wil kijken, of weten, wat heb ik fout gedaan, dat soort dingen. Ik wil namelijk niet zo’n liegende, betere omstandigheden creërende engerd zijn. Er zullen heus wel dingen zijn, die ik op mijn manier herinner, dat is toch iets anders. Ik probeer er zo goud eerlijk tegen mezelf, voor uit te komen. Er zijn wat dingetjes waar ik aan twijfel. Heb ik dacht zelf zo bedacht, of is het echt zo gegaan?

Maar dat zijn dan ook echte twijfelgevallen, uit angst dat ik het niet durf te zien. Terwijl ik dat wel durf eigenlijk. Alleen dat was toen misschien anders, ik was niet altijd zo wijs als nu. Dus hou ik bij die herinneringen, een slag om mijn arm. Daar mag ik boven nog wel een keer naar kijken. Dat is het mooie daarvan, er gaat geen seconde verloren. Dus je kan tegen jezelf en anderen liegen wat je maar wilt, het zal je niet helpen. Je moet er een keertje doorheen en iedereen gaat het altijd weten en zien. Want ook anderen mogen terug gaan zien in hun leven(s). Dus je bent sowieso de pineut.

En dan ben ik zo van, kom maar op, ik doe dat wel gelijk. Want je kan er maar vanaf zijn. Toch helpt mijn vele denken niet alles op te lossen. Was dat maar waar. Het probleem is dat ik niet bij anderen in hun hoofd kan kijken. En dan weet je het wat anderen betreft nog niet. Maar bij jezelf alles rechtzetten en eerlijk bekijken, dat is al heftig genoeg hoor. Wat ik al zei, sommige dingen zijn vager dan de andere, en dan moet je dat ook eerlijk toegeven. Dat komt dan nog wel. Maar ik vind het in elk geval erg belangrijk, als ik in de spiegel in de poppetjes van mijn eigen ogen kijk, ik weet dat ik oprecht tegen mezelf en anderen ben. Daar blijf ik bij. En dat voelt voor mij het prettigst. Die dat niet doen, zullen er later wel aan moeten beginnen. Komt ook wel goed.

En die anderen, zullen ooit een keer door hetzelfde proces moeten. Dat heb ik in elk geval al gehad. Voor alles wat je doet, denkt en zegt ben je verantwoordelijk dus kan je maar beter dingen doen, zeggen en denken, waar je zelf achter kan staan en die jezelf niet naar beneden halen. Dat is niet zo eenvoudig en ik doe mijn best hiervoor.

Dinsdag op school kreeg ik een andere partner voor de volgende presentatie. Melania is nu de pineut met mij. Zij had al wat dingen die ze me gaat mailen en daar kan ik dan ook weer mee aan de slag. Zij had wel, van het vorige blok, een prachtige samenvatting van les 1 en die heeft ze me ook gestuurd. Zij wil dit blok namelijk overdoen en nu zag ik, wat je dan ook kunt doen. Ik was al van plan het anders aan te pakken, en nu kreeg ik een voorbeeld van hoe ik dat kan doen. Ik ben wel klaar met alles en de dingen die mijn hoofd te vol stoppen, zodat de leerstof er niet bij kan. Ik ben namelijk geslaagd voor de voortgangstoets met een mager zesje en dat is niets voor mij. Ik was in eerste instantie een beetje teleurgesteld.

Het was in mijn jeugd niet mijn moeder die te hoge eisen stelde maar dat was ik zelf. Niet gek natuurlijk, vind ik nu. Ik ben nogal een beetje veeleisend voor niemand anders dan mij. Met al wat er aan de hand is hier, hoe ik me nu voel, wat een enorme lawine aan lesstof het is en hoe weinig ik in mijn hoofd krijg, is het een wonder dat ik überhaupt geslaagd ben. Toch gaf het me opeens een soort van daadkracht. Klaar nu! Nu ga je alles opzij zetten en wegstoppen tot er daar weer tijd voor is. Waarom doe ik dat met dingen die ik leuk vind wel maar niet met wat ik vreselijk vind? Juist! Vind ik ook! Stom! Dus alles in de kast, alleen school en stage en meer niet. Ik zal er niet in ene keer in slagen maar het moet dit blok anders.

Dit blok is 2 x zoveel stof als de 1^e en het is ook 2 x zo moeilijk. En nog een onderdeel erbij, farmaceutisch rekenen. En dat is al niet mijn sterkste kant. En die voortgangstoets in februari, dat zijn er dan ook opeens twee geworden. En dat moet je zien als een tentamen. Slaag je daar niet voor, dan kan je ook niet verder. Wel zaak om ze te halen. Natuurlijk is er een herkansing maar ja, dan heb je in het 3^e blok nóg meer voor je kiezen. Laten we dat maar niet doen, het is zo al heftig genoeg. Bedankt Melania, voor het mooie overzichtje van die eerste les, zo gaan alle lessen hier voortaan gemaakt worden. Ik ben er nu echt klaar voor en klaar mee. Pick myself up, dust myself off and start all over again, maar dan in blok 2. Komt goed, altijd!