Op deze eerste kerstdag, wil ik graag een stuk uit de boeken van Jozef Rulof en de Meesters delen hier. Wat de bijbel zegt en wat er werkelijk gebeurde, dat wijkt allemaal een beetje van elkaar af. Aangezien voor mij elk woord, elke letter en elk leesteken waar is, wat er in deze boeken staat, ik geloof dat niet, ik WEET het, is dit voor mij dan ook de enige en juiste versie van het gebeuren, al die duizenden jaren geleden. Dit is een lange prachtige tekst over de echte betekenis van het Kerstfeest. Maar niet zoals wij het vieren op aarde (Jezus is geboren in Augustus trouwens en niet in December) maar zoals het ook in de Hemelen herdacht wordt. Deze kerstlezing werd door Meester Alcar via Jozef Rulof in trance uitgesproken in 1945 vlak na de 2^e wereldoorlog.

Vrede zij u allen, in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest! Ik groet u uit de naam van hen, die overgingen naar de sferen van licht en niet ophouden met u te beminnen, te begrijpen en te leiden! Gij op aarde viert thans het Kerstfeest, de gezegende dag, waarop Jezus Christus, Gods volmaakte Kind, opnieuw in de stof werd geboren om in opdracht van Zijn en onze Vader liefde en bewustzijn aan uw aarde te schenken. Voor velen is de herdenking van deze dag niet anders dan een werelds feest, een stonde van louter vermaak, die de grauwheid van het jaargetijde aangenaam onderbreekt en veel te snel weer voorbij is. Zo viert elke mens al naar gevoel en bewustzijn zijn eigen Kerstmis.

In ons leven is dat heel anders. In de hemelen is het Kerstfeest een machtig en heilig beleven, dat door allen zonder onderscheid wordt meegevierd op een kracht, die gij van de aarde niet ondergaan kunt zonder te bezwijken. Door u ermee te verbinden, hoop ik evenwel te bereiken, dat ook gij ons beleven benadert, opdat ge althans iets van ons geluk in u voelt. Er is een chaos op uw wereld, de mensheid zoekt zich nog te herstellen van de wonden, die zij opliep, en tracht te midden van alle naoorlogse problemen een nieuw, vreedzamer bestaan op te bouwen. Meer dan op andere dagen zijn uw kerkgebouwen gevuld met knielende mensen, die het Kind van Bethlehem raad en troost vragen. Wie scherp luistert en zich instelt op Gods volmaakte Zoon, wie Zijn leven en woorden overdenkt, niet als een smekeling, maar als een naar weten en werken verlangende ziel, hoort Christus’ stem boven het rumoer van de wereld uit. Zijn stem, die belevend en bezielend zegt: „Laat de kleinen tot Mij komen, want hun behoort het rijk der hemelen!”

De mens, die deemoedig zijn hoofd buigt en zichzelf wil bevechten en verliezen, zal God en Christus winnen. Hij daalt diep af in de ernst en de heiligheid van het leven en weet wat hem te doen staat. Zie, zó beleven wij, hemelingen, de dag van Christus’ wedergeboorte, die nu ook voor ons de nieuwe en wel geestelijke geboorte betekent. Ik vraag u nu met mij op reis te gaan. Tracht u op mij in te stellen, maak u daartoe los van uw eigen voelen en denken. Pas dan is het mogelijk, dat ge los komt van uw eigen wereld en die van Christus betreedt. Ik voer u naar sferen van licht, naar òns Kerstfeest. Wij vieren dat niet op uw tijd, want deze stemt niet met de werkelijkheid overeen: de Messias werd op een vroegere datum geboren dan u aanneemt. Wij stellen ons met de biljoenen zielen hier in op het heilige ogenblik, dat Christus van het Goddelijke Al uit naar de aarde afdaalde.

Neergeknield, overweldigd door het onmetelijke gebeuren, schouwen wij in het Al en beleven, hoe Christus Zich voor Zijn afdaling gereed maakt. Hoe veel schoner, hoe veel natuurlijker was dit dan gij op uw aarde gelooft. Tracht mij aan te voelen, blijft dicht bij mij, wellicht kunt ook gij dan met uw innerlijke ogen die heiligheid waarnemen. Weet dan eens en voorgoed, dat Christus’ afdaling in Zijn Moeder op dezelfde natuurlijke wijze geschiedde als bij elk van Gods Kinderen het geval is.
Onze Vader is rechtvaardig in al Zijn Werken: Zo kón Hij geen afzonderlijke wetten maken voor een van Zijn Schepselen. Christus was mens als wij, geen wet, geen graad werd Hem geschonken.

Maar hierover leest ge meer in het boek van Meester Zelanus: „De Volkeren der Aarde door Gene Zijde bezien”. Maria en Jozef kwamen tot een normale, menselijke verbintenis, die door hun liefde jegens elkander geheiligd werd en bekroond door het aantrekken van Christus’ Ziel. Alle hemelen stromen leeg, we dalen af naar de stal van Bethlehem en volgen daar het machtige gebeuren. Wanneer de geboorte van Christus plaats vindt, zingen de Engelen, die eens op aarde leefden en nu de volheid van hun astraal stemgeluid aanwenden om hun geluk, hun dankbaarheid in hemelse klanken te uiten. Wij liggen neergeknield tussen de herders en de drie koningen en maken ons een met het moedergeluk van Maria.

Haar geheiligde staat voert ons terug naar onszelf en we mediteren over onze eigen levens en we vragen ons telkens af, hoe wij ons eens vergaten en deze, Gods heiligste wet in de ruimte, bezoedelden. U leert hieruit, hoe wij hemelingen dit wonderbaarlijke gebeuren niet als een sensatie bezien, maar als een genade, die ons te leren heeft. Aan deze Zijde leerden wij diep in een wet binnen te gaan en haar tot in de diepste graad af te tasten en eigen te maken! Wij volgen de jeugd van Christus en zien Hem als klein kind, als een jongen van uw tijd spelend en ravottend en toch weer anders. Onder het spel kan Hij plotseling ophouden en naar een stille plek gaan om er te mediteren, want van het ogenblik, dat Hij Zijn ogen opensloeg, stond de Goddelijke Bezieling op dit leven ingesteld en dit bleef zo tot Zijn laatste seconde op aarde.

De jaren gaan rustig voorbij. Christus ontvangt Zijn scholing van Zijn vader en moeder en van anderen. Er is niets onnatuurlijks of buitengewoons, wat we ervaren, Zijn leven is nog als van ieder ander kind. Wel is er een bovennatuurlijke stilte in en om Zijn wezen. Tracht u daar eens in te gaan, zoals wij dat doen, dan wordt u iets geopenbaard van de Goddelijkheid, die Zijn leven en bestaan vult. Op twaalfjarige leeftijd treedt zijn bewustzijn aan de dag. Overtuigd van Zijn krachten gaat Hij de tempel binnen en onderhoudt zich met de schriftgeleerden. Hij verbluft hen met Zijn kennis, die nu al volledig op de wetten van Zijn en onze Vader is ingesteld.

Hij spreekt van Zijn intuïtie uit, Zijn gevoel, dat Hij in Zijn miljoenen levens eigen maakte en dat Alvermogend werd. Dan komt de tijd, dat het huisje en het dorp van zijn ouders Hem te klein worden. Hij zwerft uit naar buiten en zoekt de natuur op. Hij verbindt Zich met het leven van boom, plant en dier en volgt hun ontwaken en groei. Hij beleeft de regen en de wind, het onweer en de bliksem, de maan en de zon, de nacht en de dag en dringt door tot hun kosmische diepte. In die uren gaan we aanvoelen, hoe ernstig Christus Zich op Zijn taak voorbereidt en we zien ook, dat Hij daarin niet verder gaat, dan Hij op dat ogenblik verwerken kon, hetgeen voor u en voor ons een les is ook in òns beleven geen stap over te slaan. Nu maakt Christus Zich los van de natuur en stelt Zich open voor het hogere leven op aarde: de mens.

Hij volgt hoe deze in de moeder groeit en gestalte krijgt. Hij maakt zich één met het geboorteproces en beleeft de vorming van de persoonlijkheid. Weken en maanden lang peilt Hij de mensen om Hem heen en volgt Hij al die graden en bewustzijnstoestanden, totdat Hij boordevol is. Eindelijk keert Hij terug naar Zijn heilige moeder, die dag in dag uit bezorgd en beangst naar Hem heeft uitgezien en niet te troosten was door het woord van vader Jozef. Als Hij kalm en ernstig de kleine woning betreedt, vraagt zij schreiend: „Mijn Kind, waar bent Ge zo lang geweest?” En Hij antwoordt haar met een gezegde, dat voor elke ziel in de ruimte van betekenis is: „Maar, Moeder, waar kon Ik anders zijn dan bij het leven van Mijn Vader?” Nu begrijpt moeder Maria haar eigen Kind niet meer. Christus gaat voorbij aan haar geschrei, eens zal zij Hem en Zijn Goddelijke taak hier begrijpen. Medelijden kent Hij als Albewuste niet.

Hij gaat naar Zijn kamertje en sluit Zich af voor het rumoer van de aarde om verder te gaan in Zijn kosmische meditatie. Wij bevinden ons nu met Hem in deze kleine ruimte en zien daarin thans het Goddelijke heelal. Er brandt een klein licht, het is avond en een machtige stilte omvat ons allen. Hierin leren wij beter dan ooit de eenvoud van Gods volmaakte Kind kennen en voelen aan wat het zeggen wil, goddelijk bewust te zijn en toch alles van de aarde, zelfs de laagste instincten daarvan, lief te hebben. Ook dit moeten wij nu ervaren: dat we Christus slechts kunnen volgen tot de graad van denken en voelen, die we ons tot nu toe hebben eigen gemaakt. Wij moeten aanvaarden, dat wanneer Christus Zich opsloot en in gevoel loskwam van de aarde en de hemelen, Hij direct met Zijn Vader verbonden was, onze bezieling, onze kennis, onze liefde niet toereikend is.

Nòg niet, weten we ook, want naast dit besef ligt direct het weten, ons door Christus Zelf geschonken, dat we door aan onze eigenschappen te werken, meer nog dan tevoren ons zelf in te zetten, eens wèl zover zullen komen. Dit toch is de machtige, bezielende betekenis van Christus’ leven, dat wij als elke andere ziel, zelfs al werkt ze voor het kwaad, eens Zijn Goddelijke staat zullen bezitten! Wij wachten rustig af, tot het leven van Christus ons naar een andere toestand voert. Nu beleven we hoe Hij, volkomen gereed, in het openbaar treedt. Hij trekt de mannen aan, die Hem en de wereld als Zijn apostelen zullen dienen. We zien Hem in Zijn sneeuwwit gewaad door de velden gaan en Zijn Heilig Evangelie verkondigen. Hij geneest, die in Hem en Zijn Vader geloven kunnen, naar lichaam en ziel.

Hij ontmoet liefde en begrip, maar ook woede, hoon en gemeenheid. Maar Hij blijft onder alle omstandigheden Zichzelve gelijk. Hij, als Goddelijk-Bewuste, kent beter dan wie ook in de ruimte de afstemmingen van de mensen, tot wie Hij zich richt. Hij weet ook, dat dit Zijn uur is en dat Zijn Woord eens zal worden aanvaard en nagevolgd. Hij spreekt niet alleen voor de mensen van Zijn tijd, Hij getuigt voor alle eeuwen. Er ligt een alvermogende zekerheid in Hem en elke stap, die Hij doet, is berekend. Nimmer is er zwakte, aarzeling of twijfel in Hem, ook niet als Hij denkt aan wat Hem wacht: Zijn Kruisdood. Hij Zelf begeert deze smadelijke behandeling, of zij zou Hem niet geschieden. Al voor Hij naar de aarde afdaalde om de mensheid naar een hoger leven op te trekken, wist Hij, dat Zijn stoffelijk Leven op de Calvariënberg zou eindigen.

Daar toch, op die schandeplek, zou Hij de gelegenheid krijgen om Zijn Woord te bewijzen, dat Goddelijke woord, dat voor de hele mensheid, op welke graad zij ook leeft, van universele betekenis zou zijn: „Gij, mens, zult de Goddelijke Volmaaktheid bezitten, wanneer ge in staat bent uw liefde, uw willen met uw leven te betalen. Pas dan bewijst ge op volle kracht, dat ge kunt wat uw Vader vermocht, en zal Hij leven in u en gij in Hem!” We zijn naast Christus in de hof van Gethsemane en later op Golgotha. Om ons heen klinkt wild en wreed het gejoel van de onbewuste menigte. Wij ondergaan de haat, die zij op Hem afzenden, we voelen al naar onze graad de pijnen, die zij Hem opleggen, en menigeen onder ons zinkt bewusteloos door deze smarten ineen.

Maar keer op keer herstellen zij zich en zetten zij zich opnieuw in om de pijnen van hun Goddelijke Zaligmaker aan den lijve te ondergaan om daardoor te bewijzen, dat zij leven en dienen willen als Hij. En boven ons zingen weer de hoogste Engelen. De Engelen en verdere werelden staan open en hun licht verbindt zich en straalt neer op de lijdende, stervende Messias. Christus hoort de stemmen en ziet het licht en Hij glimlacht. Nu breekt ook het hart van de sterksten onder ons. Wij smeken God om kracht in ons verlangen om ook de laatste seconde volbewust te mogen beleven. We bidden onze God om strijd en beproeving, om loutering, want eenieder van ons wil hoger gaan, dieper in Zijn leven komen om het groter straling, dieper inhoud te geven.

Dan maakt Christus’ Ziel zich los van Zijn gemarteld lichaam en de Zijnen uit het Al vangen Haar op en voeren Haar omhoog, begeleid door het gezang van de miljoenen engelen. Op aarde verduistert een wijle het daglicht, een ogenblik houdt al het leven daar als het ware de adem in, als verbijsterd door de macht van dit gebeuren, maar dan breekt de hel weer los. Uit dit beleven van Christus’ wandeling over de aarde bestaat òns Kerstfeest. Mijn broeders en zusters van de aarde, ik vraag van u, wat wij en André (Jozef Rulof) deden: tracht tot eenheid te komen met het leven van Christus, put daaruit in deze Kerstdagen en later, volg Hem in Zijn gedachten en daden en pas alles op uw eigen leven toe, ge zult dan geheiligd en gezuiverd naar de mensen terugkeren om wat u won in hun midden naar de letter toe te passen.

Maak u los van uw beperkte-ik, breek af in u wat verkeerd is, offer en geef het schoonste van uzelf en ge beleeft uw eigen Golgotha. Smart en wanbegrip zult ge te verduren krijgen, zoals uw Messias, maar als Hij zult ge in dat ernstige, smadelijke uur het gezang van de hemelen horen. En dit zal voor u het teken zijn, dat ge groeiend zijt en op weg om een hogere en gelukkiger levensgraad te bereiken. Ik bad Christus tijdens ons Kerstfeest hier om een licht te zijn in de duisternis op aarde. En daar dit, mijn verlangen op volle kracht naar Hem uitgezonden werd, beloonde Hij mij door mij een taak te schenken, een taak, die ik ook door dit woord help volbrengen.

Laat dit gebed ook het uwe zijn in deze dagen en wanneer gij er met uw volle persoonlijkheid, met gans uw wil achterstaat, zult ook gij in Zijn Naam mogen arbeiden. God en Hij zegenen u dan en zeggen u: „Goed zo, Mijn Kind. Wij zijn bij u en volgen u!” Ik ga nu heen en dank u allen voor de liefde, die gij mij toedraagt. Ik ben ontroerd door alles, wat gij mij door Christus schenkt. God, mijn God, ik wil U en Uw leven dienen! <<<>>> Meester Alcar

Mooi… Mijn kerstwens is, dat iedere ziel weer een stukje meer licht in zich mag krijgen, zodat de wereld toch weer een klein stukje lichter wordt, voor elk van ons, die hier nog moeten leven. Fijne dagen!!

"Er kunnen momenten zijn dat we niet bij machte zijn om onrecht te voorkomen, maar er mag nooit een moment zijn, dat we niet protesteren."

Elie Wiesel - In Roemenië geboren Joods-Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar (Vrede 1986) 1928-2016

Deze dag, de 24^e, als ik deze blog plaats, heb ik geen school. Of tenminste, dan hoef ik er niet naartoe. Genoeg te doen natuurlijk en ik moet toegeven, dat ik nu 3 dagen mis van de 10 dagen die ik thuis ben. Helaas de 27^e wel naar stage. Maar goed, het is niet anders. En dan de 2^e naar PeeT (Paranormaal Therapeut), dat is al lang geleden dat ik bij haar geweest ben. Ik zal helaas geen tijd hebben om dit keer een fles te maken, ben ik bang maar dat maak ik nog wel goed. En dan kerstontbijt bij San en Ben op 1^e kerstdag, ook onverwacht en daardoor erg lief en erg leuk ook. 

Ik had er nog over zitten denken om met kerstavond naar een kerstmis te gaan. Ondanks het mooie gezang, ik zing zelf ook zo graag en niet onverdienstelijk, vind ik naar het niet kloppende kerstverhaal luisteren toch te ver gaan. Maar ja, toch, die sfeer, wat kan ik dan doen? En toen kwam ik het volgende tegen, op Facebook. Na het gelezen te hebben, dacht ik, ja, dát ga ik doen! Met mooie ouderwetse kerstliedjes als ‘Ere zij God’ zachtjes en ‘nu zijt wellekome’ op de achtergrond. Het is weer eens van Hans Stolp, hoe doet hij dat toch?

Bidden en/of mediteren in de Kerstnacht: Het is inmiddels een vaste traditie geworden, om op Kerstavond, 24 december dus, ’s avonds om elf uur gezamenlijk te bidden en te mediteren
en om ons in stilte, waar we ook zijn, met elkáár te verbinden, met de diepste kern in ons zélf en met Christus. Ook dit jaar willen wij iedereen weer uitnodigen om met ons mee te doen. Steek op Kerstavond, 24 december, om elf uur een kaars aan en bid of mediteer in stilte. Waar je ook bent, in je eigen huis, bij familie of vrienden, trek je even terug in stilte, of nodig je vrienden en familie uit mee te doen. Word innerlijk stil, bid om de geboorte van de innerlijke Christus, bid om het licht van de vrede en vóel, hoe je op dat moment verbonden bent met een grote kring van biddende en  mediterende mensen.

En besef daarbij dat de geestelijke kracht van onze verbinding genezend uitwerkt op de aarde en de mensheid. Want elk jaar is het zo voelbaar: de geestelijke en verwarmende kracht van die  onzichtbare kring van mensen die zich verbinden met elkaar en met Christus. Spreekt dit je aan,  weet dan dat je van harte uitgenodigd bent om deel te nemen aan ons/onze jaarlijkse  Kerstgebed/Kerstmeditatie. Elk jaar weer vind ik deze gezamenlijke meditatie een heel bijzondere ervaring, want de onderlinge verbondenheid is op dat moment zo voelbaar. Het lijkt, alsof de verbinding met de geestelijke wereld juist door die onderlinge verbondenheid, ook zo sterk voelbaar is. Ik hoop van harte dat we ook dit jaar deze ervaring van verbondenheid met elkaar en met de geestelijke wereld op Kerstavond weer mogen opdoen! Hans Stolp Bron: "Verwachting" nr 93

Dus om 23 uur weet je wat ik aan het doen ben vanavond! De laatste boodschapjes zijn alweer gehaald. Ik hoef weinig te doen verder. Ontbijten op de 1^e, weet ik zeker dat ik de rest van de dag vol zit. Wat ik die avond ga eten, goh, nu nog geen idee. Dat zie ik dan wel weer. Ik ga eens informeren of de chinees op de hoek open is. Dat vind ik ook best lekker. Vanavond haal ik chinees, lekker makkelijk. Morgen kan ik daar ook nog van eten. Ik heb nog een wijntje liggen. Aangezien ik bijna niet meer drink, ben ik tegenwoordig al tipsie van een glas of 2. Ik heb niet veel meer nodig. Ik heb wat lekkers en gewoon een colaatje voor in de avond. Ik vermaak me wel hoor. Ik heb een planning gemaakt en er is nog  volop werk voor school te doen. Ik vermaak me wel, de rest van de kerstdagen. 

Onderweg naar school, vorige week dus, had ik een nare trambestuurster en een lieve conductrice. De check in automaten deden het niet, heen was het reizen dus gratis. De bestuurster was zo’n typje, dat ze de deuren dichtdeed en weg reed bij een meisje omdat ze vond dat ze niet hard genoeg doorliep om de tram te halen. Als ze eens wist dat je altijd terugkrijgt wat je geeft, zou ze zich misschien iets hoffelijker gedragen. Dat zal ze door schade en schande gaan leren, ooit. Ik ben ook zo’n ezel soms hè, want de conductrice begon een praatje met me. Ik zei blij te zijn dat ze weer de oude route reden. Door er zo over te praten, kwam ik erachter dat ik 10000 x beter met tram 8 kan gaan. Die hier om de hoek stopt en redelijk vlakbij school ook. Klein stukje lopen. Dat doe ik al vanaf september totaal verkeerd dus... 

Langer lopen naar school dan met tram 4 maar daar moet ik lang voor lopen om bij de tram te komen of terug naar huis. Dus 8 is beste keus. Al die maanden al stom gedaan maar vanaf nu niet meer. Tram 8 naar school en terug, is voor mij beste voor heen. En terug kan ik 4 pakken als die er toevallig net aankomt en op Centraal overstappen op 8. Ik weet dat wel, 8 gaat langs het Erasmus MC en dan door naar de stad maar zover ga ik nooit mee. Het ziekenhuis was het verste eigenlijk. Maar inderdaad, langs het Erasmus en verder de Schiekade op. Ik had het kunnen weten! Dan kan ik bij Pompenburg eruit. Dat heb je als je een hekel hebt aan het OV. Dan krijg het openbare vervoer ook een hekel aan jou… Of nou ja, je weet er dan te weinig vanaf, zo blijkt maar weer.

De kerstlunch was voor mij gisteren, dinsdag de 17^e, en was hartstikke leuk. Zelfs hier weer had ik veel te veel gemaakt. Ik maak me blijkbaar echt veel drukker dan de meeste mensen, als het om verzorgen van anderen gaat. Dan ga ik overboord geloof ik, met wat ik doe en wil doen. En dan te bedenken dat ik twijfelde of ik wel genoeg had. Ik heb een derde deel weg kunnen gooien maar ja. Ligt aan mij, niet aan hun. Ik had ook meer mensen geteld dan er waren dus dat laat ik een klein beetje meetellen maar. Dan is het niet helemaal mijn rare gedoe met altijd teveel in huis willen halen voor het geval je tekort komt. Als ik al het geld van wat ik weg gegooid heb in mijn leven, op de bank zou hebben staan, dan was ik vast en zeker rijk! Ik kan me daarover schamen maar het lukt me niet om het goed te doen... 

Gisteravond, diezelfde dinsdag dus, deden de katten zo raar! Of nou ja, Rainbow dan. Ze liggen allemaal opeens vrij vaak bij elkaar. Gisteren had ik ze zelfs alle 4 op de foto nou, dat is best bijzonder hoor! En ook Rainbow en Moonlight, die nooit bij elkaar in de buurt zijn omdat Rainbow die arme Moonlight altijd lastig valt, liggen ook steeds bij elkaar. Vlak voor ik wilde gaan slapen, lagen die 2 ook zo heerlijk in elkaars pootjes. En opeens schrikt Rainbow op, Alsof hij in zijn kont werd gebeten maar Moontje schrok wakker van hem. Rainbow gaat als een stokstaartje zitten en kijkt richting de keuken, alles is al donker. En opeens vliegt hij, alsof de duivel hem op zijn staart heeft getrapt, als een gek de gang in en dan door naar boven.

Hij stort bijna van de trap! Moonlight, geïnteresseerd in wat er aan de hand is, vliegt er achteraan. Ik hoor boven van alles gebeuren en dan is het stil. Aurora is naar de gang aan het sluipen en ook Skylar tijgert naar de gang. Eh… Hallo?! Mens hier met miezerige menselijke zintuigen! Wat is er aan de hand? Geen antwoord natuurlijk. Dan hoor ik boven ook weer allemaal gerommel en is het even stil. Maar ze zijn allemaal boven nu en dat is heel ongewoon. Na een tijdje ga ik toch maar kijken. Ik ben een beetje ongerust als ik Rainbow nergens zie maar ja de zolderdeur stond open en daar zijn vele behoorlijk goeie verstopplekken. Ik zeg tegen mezelf dat ik niet zo raar moet doen, hij kán niet weg zijn!

Zo merk ik toch dat ik nog steeds een beetje trauma heb, van het weglopen van Sunshine. Pas als hij diep in de nacht even voorzichtig een kroel komt halen, kan ik eindelijk echt in slaap vallen. Maar wat er nou was en waar hij nou zat? Ik zal er nooit achter komen, ben ik bang. Niet dat het uitmaakt of zo hoor, maar toch, je vraagt je wel eens af wat er in die koppies omgaat. Oh dat lijkt me wel iets wat ik ga uitzoeken, als ik op deze wereld klaar ben. Want ik zat net een beetje raar tegen Rainbow te wauwelen, die kroelen wilde op mijn bureautje. En ik zag de ‘zij is echt gestoord’ blik in zijn ogen. Ik vroeg het hem nog, ‘wat denk je nou, ventje?’ Maar hij zei niks. Ooit zal ik het weten, maar dat kan nog even duren!

Op de foto een stukje van mijn reis naar/van school met tram 8. Van linksboven met de klok mee: Wachten op het Marconiplein, voor de brug staan, de Noorse kerk, de Euromast, Erasmus Medisch Centrum, Stukje bij de Kruiskade, een van de vele moskeeën die we hier rijk zijn, geen idee welk standbeeld dit is, Starbucks zit tegenwoordig ook overal, net als MaccieD met deze gevestigd op de Schiedamseweg. In het  midden de prachtig grote kerstboom midden op het plein voor Centraal Station. En boven de Mac zie je mij in de klas wraps snijden en daarboven nog een paar klasgenoten met de tafel vol eten. Veel plezier allemaal op deze kerstavond!

"Er is slechts één religie, maar er zijn honderd versies ervan.

Origineel: There is only one religion, though there are a hundred versions of it.
Bron: Plays Pleasant and Unpleasant (1898) , Vol. II, preface"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik schrijf dit de 16^e, en ik vind de afstand wel wat groot worden nu. Als ik vrijdag te moe ben, dan wordt deze blog pas maandag de 23^e geplaatst, anders zondag, de 22^e. Aan de ene kant is het makkelijk, zo’n voorraadje te hebben. Aan de andere kant, is het een beetje raar. Voor mij. Omdat ik normaal altijd direct reacties krijg. Ja, die krijg ik nu ook wel maar voor mij is het dan een week later alweer. Ik denk dat ik in de vakantie weer ga proberen synchroon te lopen. Dat kan ik wel. Synchroon zwemmen is een ander verhaal. Ik kan niet tegen knijpers op mijn neus, dus dat doe ik ook maar niet. Alhoewel ik vroeger gek was op van die Ester Williams films, als ik me de naam goed herinner.

In die tijd had je allemaal van die grote Hollywood producties met dansen en dus ook synchroonzwemmen. Ik was dus gek op die films en ook op Bing Crosby, Fred Astaire en Doris Day en Rock Hudson. Geweldig waren die, van die grote showproducties of met veel mooi liedjes en zang en dans. Dat maken ze nu niet meer en er is ook niet echt zo’n groot publiek meer voor. Denk ik toch. Anders waren ze die wel blijven maken. Maar de wereld is natuurlijk ook stukken duurder  geworden in verhouding. Ik ga zomeeten dit toetsenbord door het raam gooien. Dat draadlozee gedoe heeft weer eenss kuren. Het is lang ged gegaan maar het gaat nu totaal mis. Erg irritant. En opeens gaat het weer heel even goed.

Over duurder worden had ik het, in de hele wereld. Kijk eens naar wat voetballers verdienen, terwijl er mensen honger hebben. Oh dat begrijp ik gewoon niet. Als alles eerlijk verdeeld zou worden, werk je meer uren? Oké dan krijg je ook meer geld. Maar voor de rest gelijk trekken die boel. Maar ja, dat vinden de arme mensen dan geweldig maar de rijke stinkerds pikken het niet. Toch gaat het een keer gebeuren. Ik hoop het nog mee te maken hier. Ook met wat je vroeger als cadeau kreeg of wat mensen nu aan cadeaus geven. Ook zo bizar dat verschil.

Met Sinterklaas net achter de rug en Kerst al om de hoek, kan je wel stellen dat december de maand van de cadeaus is. Ik had ze gelukkig al maanden van tevoren gekocht en door omstandigheden, heb ik ze al weken geleden weggebracht. Waarom altijd cadeaus geven eigenlijk? Met cadeaus hopen wij aan de ander ons gevoel van waardering te laten blijken, maar… maken cadeaus wel gelukkig? 

Van geluk in je hand naar geluk in je hart, is dat wel zo? Zaken van buitenaf, zoalsspullen, geven een boost aan ons dopamineniveau. Het resultaat? Een kortdurend geluksgevoel. Daarentegen geven zaken van binnenuit, zoals ervaringen, een boost aan ons endorfineniveau. Dus, en hier komt het: ervaringen geven ons langdurig(er) geluk. Dat heb ik niet verzonnen hoor, maar dat stond in zo’n ‘Vertellis’ mailtje.

Toch, ik vind het juist zo leuk om te geven! Gewoon om iemand blij te maken met iets, wat ze graag wilden hebben. Ik geniet daar meer van dan cadeautjes krijgen. Maar ja, het is dan ook maar zelden gebeurt dat iemand daar voor mij moeite voor deed. Mijn dochter begon het net een beetje door te krijgen de laatste tijd, maar ja, dat is weer een ander verhaal. Het is niet anders en het zal wel zo moeten lopen. Daar is niets aan te veranderen. Het ging net over endorfinen en daar had ik zo’n leuke gif van. Maar ja, zo’n gif kan ik hier niet plaatsen.

Wat je dus op de niet bewegende foto ziet, is een proteïne die over een weefseltje loopt en hij is bezig om die grote bal naar je hersenen te slepen. Want die grote bal is namelijk endorfine. Als je de bewegende gif ervan ziet, is het nog mooier maar ja, helaas pindakaas. Met die leuke voetjes van die kleine stapjes nemend, is het zo’n schattig proteïnetje. Onderweg om je gelukkig te laten voelen, zodra de bal vol endorfine op zijn plekje is. Mooi hè, zoals ons lichaam in elkaar zit. Zoals alles in elkaar zit eigenlijk wel. Hoe mooi is de natuur? Op de foto zie je een paar van mijn orchideeën, ze staan allemaal zo prachtig! Daar krijg ik endorfine van hoor. Hoe mooi zijn de dieren, bomen, bloemen, planten, mensen wel niet? Nou ja, oké niet alle mensen maar dat ligt eraan wie er kijkt. Want schoonheid zit in de ogen die kijken, niet waar ze naar kijken.

Vandaag heb ik de online school al achter de rug, ik probeer les vier samen te vatten maar ja, dat is een pokke lang hoofdstuk zeg! Jeetje! Ik had tegen de docenten gezegd dat ik misschien een keer niet kon antwoorden omdat ik 3 pakketten verwachtte van 3 bezorgdiensten. Nou, ik ben blij te mogen zeggen dat de wedstrijd is gewonnen door PostNL! Die kwam op 12u47. Hij gilde; Hoi lieverd, is een kleine doos, ik gooi m op de 1^e verdieping! En weg was hij. Ik gilde nog terug OK maar hij was al weg geloof ik. Ach ja, druk in december hè! Exact een uur later, 13u47 kwam DHL. Die doos moet ik nog uitpakken. Hij was ook een stuk zwaarder. De brave man bracht hem helemaal boven. Thank you!!!

Dat ga ik zo wel doen, even stukje schrijven, dan doos doen, dan even stukje hoofdstuk. Oh ja en die sommen, waar ik van de week zo stuk op liep, dan ben ik nu net ook gewoon doorheen gefietst. Nu begreep ik weer niet waar ik zondag nou zo moeilijk over deed. Ik maak het mezelf gewoon veel te moeilijk. Ik begrijp ook niet dat ik die ene stap helemaal niet zag? Te moe of zo? Maar ja, wat moet je dan? Ik  denk gewoon duimen dat ik een zooi sommen krijg die voor mij makkelijk te maken zijn. Want die zitten er ook bij. Het is meer die faalangst of zo, die het zo lastig maakt voor me. Dan zie ik het 10 x moeilijker dan het is. Dat moet ik gewoon niet doen, lijkt me beter!

Als ik weer genoeg heb van het samenvatten, dan ga ik beginnen aan het maken van de wraps, die ik morgen meeneem naar school. Gewoon tortillawraps lekker insmeren met kruidenkaas, daar plakjes kipfilet op leggen of tonijnsalade op doen, ijsbergsla grof gesneden daar weer op leggen, misschien snufje peper erop en dan rollen. Huishoudfolie eromheen en klaar voor morgen. Ik denk er een stuk of 20 te maken. Ik leg ze tot morgen in de koelkast. De bedoeling is ze in 3 te snijden daar en dan prikkers erin, al moet dat niet. De folie zorgt ervoor dat de tortillawrap vast zit. Echt een lekker hapje. Ik had ook nog met zalm willen doen maar dat 3was ik vergeten. Nou, zo vind ik het ook prima hoor. Lekker frisse hartige hapjes zijn het in elk geval. Ik ben benieuwd morgen, dinsdag de 16^e dus.

We kleden ons een beetje in kerststijl. Ik heb al glitternagels. Glitterlegging onder mijn foute kersttrui, die zo lang is dat ik hem als jurk gebruik. Zwarte laarzen van Fitflop en de diadeem met glitterkerstmutsje maken het tenue af.  Dat wordt wel leuk, lijkt me zo. Die diadeem doe ik wel in mijn trolley. Zo gek ben ik nou ook weer niet. Ik hoorde net dat we alleen de 1^e bladzijde van sommen moesten maken. Natuurlijk heb ik ze alle 3 maar ja, ze zijn maar vast gedaan dan. Die gaan we in de ochtend doen. Ik heb ook nog het hoofdstuk met promillages gemaakt, dat ik opeens ook weer gewoon kon. Al die spanningen en vermoeidheid maakten dat ik het zondag gewoon niet meer zag of zo? Geen idee, wel heel raar dat je hoofd zulke rare dingen kan doen. Maar ja, dat wist ik sinds ik ziek werd ook al. Het blijft me verbazen alleen.

Zo dan, ik zie dat de bezorger van DPD nog 3 stops bij me vandaan is, dus ga ik nu eerst even die tweede doos uitpakken en ervan uitgaan, dat deze man de doos ook boven brengt. Deze is het zwaarste, met de sylicaatkorrels en dat weegt lekker door. Hij zal wel moeten hoor, vind ik. Nou ja, dat zien we straks dan wel weer, tussen 14u56 en 15u56 moet hij hier zijn. Met nog maar 3 stops te gaan, zal hij aan de vroege kant van die marge zijn, hoop ik toch. Je kan het maar binnen hebben. Dan heb ik die ellende voor deze maand vol met pakketten voor heel Nederland al weer gehad. Nog een week of 3 en dan beginnen we weer opnieuw. Maar, in januari is het toch anders dan in december. Gelukkig maar!