"Er is geen zonde zo groot als onwetendheid. Onthoud dit.
Joseph Rudyard Kipling - Engels schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1907) 1865-1936
Origineel: There is no sin so great as ignorance. Remember this.
Bron: ULTIMATE Collection of Rudyard Kipling (2015) 474
"
Nou, van dat leren kwam zondag ook niet zoveel meer. Als je al zoveel uren hebt gemaakt, dan lukt het ook niet meer. Daarom ga ik ook steeds meer achter lopen. Dus als ik nou in die 1,5 week voor kan gaan lopen, dan moet dat goed komen. Toch? Dat gaat me gewoon lukken. Alleen hoe ik die formules allemaal in mijn hoofd ga krijgen, ik weet het niet. Als ik naar de voorbeeldjes mag kijken, dan kom ik er wel uit hoor. Maar ja, tijdens je tentamen mag dat niet. Vind ik stom. Het erge is, dat je dit in de apotheek zowat niet tegenkomt meer en zo wel, dan heb je alle ruimte om dit online op te zoeken. Net als de bereidingen bijna niet meer gebeuren in apotheken, zo is dat ook met doseringscontroles en die we hebben, die zijn heel simpel.
Maar goed, je moet er toch voor slagen natuurlijk. Dat maakt de opleiding 10 x moeilijker dan het beroep zelf. Al doende leer je daar en je leert er meer in een dag, dan een week op school. Dat weet ik zeker. Ik zal er toch doorheen moeten komen en dat gaat me ook lukken. Wat wel leuk is, is dat ik maandag de 16e, wraps moet gaan maken. Want we hebben dinsdag een kerstlunch op school. Iedereen neemt wat te eten of te drinken mee, en ook bordjes, bestek en bekertjes. Ik heb al van alles voorbij zien komen in de app.
Mini pizzaatjes, chocoladetaart, stol met roomboter, pasta salade, kwarktaart, en weet ik het nog wat meer allemaal. Omkomen van de honger zullen we zeker niet. Het groepje dat naar een ander blok verder is, komt ook even buurten. Dat wordt vast gezellig. Ik ben niet te de enige die het zwaar heeft op de opleiding hoor, dus vorige week is er besproken, dat we de zware en moeilijke dingen voortaan in de ochtend doen. Niet, zoals het tot nu toe ging, laat in de middag. Dan is bij de meesten hun lichtje al uit, bij mij ook. Dan komt het niet meer binnen. Ook met het rekenen zou ze ons extra gaan helpen. Dat hebben de dames me van de week allemaal doorgegeven. Ik hoop dat het gaat helpen. Anders heb ik een zwaar hoofd in die rekentoets. Die moet ik halen, koste wat het kost.
Maar wie weet dus, hoe ons dat zal helpen allemaal. Morgen zal er na de lunch weinig komen van leren volgens mij hoor. We zijn vast niet binnen een uur klaar, dat weet ik wel zeker. Al dat voedsel en al die mensen die komen buurten. Nou ja, we zien het wel, gezellig en lachen zal het zeker worden.
Ik moet op de een of andere manier toch ergens een keertje kunnen bijtanken want ik loop weer op mijn reserves en zo begon die burn out ook ooit. En daar wil ik toch echt nooit meer in terecht komen. Dat staat wel vast. Het is ook eigenlijk teveel om na 2 jaar zitten op de bank opeens zo lang te moeten staan, zoveel zwaarder dan je ooit geweest bent, nog niet helemaal beter en dan geen seconde te kunnen rusten. Dat ga je wel merken en dat doe ik dan ook. Hopelijk gaat mijn energie ook lengen, als de dagen gaan lengen. Daar reken ik maar een beetje op. Dat ik nu door het donkerste stuk van die tunnel moet, dat is dat stuk waar je niks meer ziet.
Als je achter je kijkt, kijk je in een donker gat. Kijk je voor je uit, dan zie je ook helemaal niets dan duisternis. Dan kan je moedeloos worden en terug gaan, maar wat nou als je al meer dan ver over de helft bent? Dan is teruglopen dus echt zonde van je tijd! Dan is teruglopen punt 1 eigenlijk verder dan verder lopen en punt 2 ben je dan weer waar je was. Dat schiet niet op natuurlijk! Daarom kan je maar beter doorlopen en dan zal je uiteindelijk toch weer het licht zien. En hoe verder je dan loopt, hoe groter en helderder het licht zal worden. Daar ga ik gewoon vanuit, daarom loop ik ook stug door. Want er komen zal ik altijd! Al ben ik dan nu af en toe eventjes te moe, wat anderen daar ook van vinden. Laten ze het maar eens na doen, voor ze wat zeggen…
Zoals met die berichtjes van ‘the Universe’ loopt het hier ook over met synchroniciteit. Synchroniciteit is het betekenisvolle of zinvolle toeval. En je weet het, toeval bestaat niet. Het is voor mij een soort bevestiging, dat ik, ook al lijkt het tegendeel het geval, ik toch op de juiste weg zit. Als om me te stimuleren in het donker toch vooruit te blijven lopen, zeg maar. Een duwtje in de rug. Het is echt de hele dag door. Net als met die 13 van mijn moeder, ik registreer het en ik glimlach erom. Ja ja, ik zit op de juiste tijd, op de juiste plaats en ik doe het juiste. Heb jij weleens fasen in je leven meegemaakt waarop situaties op een ongelooflijke manier samenkomen, waarop het lijkt of je (soms ondanks jezelf) gestuurd en geleid wordt op je pad door een ‘toevallige samenloop van omstandigheden’? Dat is een voorbeeld van synchroniciteit. Zo voelt het voor mij.
Zoals van de week, Skylar doet iets en ik zeg, ‘hou nou eens op Sky!’ en tegelijkertijd klinkt op de tv ‘Kerst vier je op Sky’ waarbij het OP SKY echt tegelijkertijd valt. Met de 2 laatste lettergrepen op exact hetzelfde moment uitgesproken. En dan is het voor mij dus meer dan toevallig. Normaal zeg ik namelijk altijd Skylar, en normaal wordt over die zender altijd gezegd Sky Radio. Dus tja, dan is dit zo’n duwtje van boven voor mij. Maar zo kan ik er veel meer noemen. Doe ik niet, maar kan wel. Ik vind het altijd wel prettig, een soort van geruststelling of zo.
Carl Gustav Jung is er mee begonnen, en dat vind ik een psychologische kanjer met meer van zijn dingen die hij voor de psychologie gedaan heeft. Beroemd is Jungs voorbeeld van een behandeling sessie met een patiënte die hem een droom vertelt waarin een scarabee voorkomt. Terwijl zij dit vertelt, wordt er tegen het raam van de kamer getikt. Als Jung het raam opendoet vliegt er een scarabeeachtig insect naar binnen, in het betreffende jaargetijde een zeldzaamheid. De vrouw is zo perplex door dit toeval dat al haar weerstand waardoor de therapie al enige tijd vast zat, doorbroken wordt en deze gebeurtenis gelijktijdig ook een doorbraak in de therapie betekent. Overigens is de scarabee in de Egyptische mythologie een klassiek symbool van wedergeboorte, wat de patiënte niet wist. Prachtig verhaal vind ik dat!
Waar katten al niet goed voor zijn hè. Skylar niet alleen hoor, allemaal natuurlijk. Roortje die al weer 5 is geworden vorige zondag. En dan Moonlight die ten alle mijn held zal zijn en blijven. Rainbow, oh die is zo aan het slijmen bij me. Ah nee hoor, hij is gewoon zo lief. Hoe geduldig hij dan tegen achten al op de tafel gaat zitten, als ik op de bank zit. Omdat 20u20 de snoepietijd wekker gaat. Nu zit ik tegenwoordig bijna altijd nog aan mijn bureau rond die tijd. Dan komt hij hier naast me zitten en gaat hij me zo aan zitten staren. Vanaf het bureau of vanaf de grond. Het liefst heeft hij het, dat ik op de bank zit. En een enkel keertje, komt hij dan op me liggen. Hij houdt het liefst met zijn pootjes mijn handen vast. Zo lief is dat. Ja, ze zijn me allemaal even lief, op een eigen manier.
Zo ik vertelde dat Skylar die snoep puzzel toren van Moonlight heeft ontdekt nu, heeft hij ook een snellere manier gevonden dan Moonlight juist zo leuk vindt. Moonlight vist, al hengelend met zijn pootje, elk snoepje drie verdiepingen af, tot het in het bakje eronder valt. Zo, dat heeft hij mooi als prooi gevangen. Lompe Skylar doet het anders. Die rukt gewoon dat hele ding om en dan valt alles eruit. Dan rolt hij het ding opzij, en vreet snel alle snoepjes op. Volgens mij moet ik maar op zoek gaan naar snoepjes die Moonlight wel lekker vindt, en hij niet. Want het is me een bende elke keer hier. Ach ja, katten! Al hou ik niet van religies toch ben ik kattoliek, ik geloof dat katten heilig zijn en ik aanbid ze dan ook. Niet gek toch? Dat wisten ze in het oude Egypte ook al en die katten zijn dat niet vergeten!
"Er gebeurt nooit iets in deze wereld alvorens de mensen bereid zijn elkaar te vermoorden als het niet gebeurt.
George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950
Origineel: Nothing ever is done in this world until men are prepared to kill one another if it is not done."
Het was echt vrijdag de 13e op stage zeg, vorige week! Ik loop nu echt officieel meer dan een week achter met plaatsen van mijn blogs. Al kan ik ook zeggen dat ik meer dan een week voor loop met het schrijven van mijn blogs. Hm, dan kies ik uiteraard voor die laatste optie. Donderdag, de 12e dus, was een fijne dag, altijd gezellig met Aliye en Tessa. Alleen had Aliye haar bui aan. Ze is heel jong nog, 23 geloof ik, maar ze weet niet goed wat ze wil in het leven.
Ze gaat binnenkort verloven en of apothekersassistent nou is wat ze eigenlijk wil worden of zijn, ik denk het niet. Ze heeft altijd erg last van rug en voeten. Maar ja, 23? Hoe zou ze zich voelen over 45 jaar? Dan is ze net zo oud als ik nu. Het is dat ik het een lieverdje vind, anders zou haar geklaag me op mijn zenuwen werken. Maar je hoort in haar verhalen ook al, dat ze niet goed weet wat ze wil. Allemaal verschillende studies, niets wat ze echt wil, dat weet ze niet. Deze heeft ze ook 1,5 keer langer over gedaan dan had gekund. En nu heeft ze echt net haar diploma, de inkt is nog nat. En eigenlijk vindt ze dit ook niets.
Je staat te lang, je krijgt rugpijn, pijn je voeten, je plakt steeds etiketjes, je moet steeds alles maar opzoeken, patiënten zijn lastig, bazen doen moeilijk en ze had nog wel meer dingen hoor. Ik heb haar ook gevraagd of ze dan niet beter iets anders kan gaan doen. Ik snap daar ook niets van hoor. Zij zal die luxe wel hebben, dat ze kan doen wat ze wil. Anders kan je dit niet maken. Als je bij je ouders thuis woont, en al je geld mag houden, dan wordt het leven wel opeens een stuk makkelijker. Die luxe heb ik echt nog nooit gehad, vanaf mijn 16e of zo. En voor die tijd werkte ik ook al, omdat ik anders geen geld had. Mijn moeder kon zich geen zakgeld veroorloven.
Ik werkte bij Bas van der Heijden, achter de kassa. Ik was 12 maar had gezegd dat ik 16 was en met een beetje make up en een vroeg ontwikkeld lichaam, ging dat super makkelijk. Ik heb nooit niets gedaan, juist meestal wat dingen tegelijk. Misschien had ik het wel ook fijn gevonden, die luxe te hebben maar ik heb het nooit gemist. Ik wist niet eens dat het bestond. En als ik naar de onvrede kijk van Aliye, dan denk ik dat je zonder die luxe, beter af bent. Je kan het ook niet vergelijken want zij heeft nog maar erg weinig levenservaring. Ik was al verder toen ik 16 was, zeg maar. En dat scheelt ook een berg. Moeilijkheden maken je echt groter en sterker. En ook al zijn ze niet leuk om doorheen te gaan, ze leveren je ook wel veel op.
Nu heb ik ook de luxe niet, om te zeggen, weet je wat, stik maar met je opleiding. Ik ga gewoon mijn boek schrijven en ik zie het allemaal wel. Als ik in maart 2021 in de bijstand kom, dan is dat maar zo. Oh, ik zou willen dat ik dat durfde en als ik alleen was, dan denk ik dat ik er niet eens over na zou moeten denken. Maar ja, mijn hartjes hè, die wil ik kunnen blijven geven wat ze gewend zijn. Al zou ik diep in mijn eigen hartje dit wel willen. Ik vind werken niet erg. Als je dat al vanaf je 12e doet, zit dat in je systeem. Je hoort voor jezelf te kunnen zorgen, op elk gebied. Maar zoals de maatschappij tegenwoordig is, en zoals het allemaal gaat, hoe mensen behandeld worden soms, nee dat is niet fijn. En daar zou ik het liefst tussenuit stappen.
Ik zou heerlijk in een hutje op de hei kunnen leven. Ja, oké, wel met internet en zo, zodat ik kan schrijven. Want daar zou ik dan alle tijd voor hebben. Al die boeken die al in mijn hoofd geschreven zijn en er nog uit moeten. Die zou ik dan binnen no time af hebben. Elke dag een hoofdstuk, dat is echt zo gebeurd. Een klein huisje hoeft niet veel schoongemaakt te worden, qua vierkante meters dus ook hier tijd over. Oh wat kan me dat soms heerlijk lijken! Gewoon, ergens in de natuur, met de katten die meewandelen en ook de tijd van hun leven hebben daar. Oh ja, die had ik dan niet, dat is toch opeens een stuk minder leuk. Nee, toch maar liever met cits de heide op. Het hoeft niet op de hei te zijn hoor, bossen, strand, alles mag. Bergen vind ik ook zo mooi, maar ja, hier hebben we molshopen en een heuvel in Limburg die ze berg durven te noemen.
Daarom vond ik toen ooit dat liedje van the Nits zo geweldig! In the Dutch mountains. Toen ik dat horde moest ik al gelijk lachen. Het was nog een lekker nummer ook. Hoe lang is dat al geleden eigenlijk? I was born in a vally of freaks… In the Dutch mountains! Mountains Mountains Mountains… Heerlijk, ik ga hem eventjes zoeken op YouTube, komt ie: hier klikken Zo grappig eigenlijk. Als je hier in de Polders op een stoel gaat staan, dan zie je Duitsland geloof ik. Zo plat als een dubbeltje is het hier allemaal. Maar je kan er leuke liedjes over maken, over die niet bestaande Hollandse bergen. Hunebedden zijn wel iets hoger maar ja, teen bergen. Ze liggen nog steeds ergens in Drenthe uit de oertijd. Die hebben we wel maar ja, daar mag je niet eens op klimmen meer tegenwoordig. Logisch ook hoor.
Ach ja, ik wauwel maar wat. Ik had vanmiddag zo’n leuk telefoongesprek gehad met Carla, die van het bordje van Jozef Rulof. Ik ben de enige niet met zo’n achterlijk leven. Ik dacht heel eventjes van wel. Nou niet helemaal hoor, want ik weet dat iedereen zijn deel wel krijgt. Bij mij is het alleen een beetje non stop al jaren, al mijn hele leven, wat de grote drama’s betreft en dan ga je toch wel eens twijfelen aan jezelf. Ik weet ook dat ik het daar wel eens eerder over gehad heb hier. Dat ik zelf ergens heb geroepen, toen ik nog boven verbleef, zo van, hoeveel oorzaak en gevolg nog? Oké joh, geef mij dat maar in 1 leven, wedden dat me dat lukt?! En tja, ik weet niet met wie ik toen gewed heb maar eh, nu wil ik die weddenschap winnen ook natuurlijk! Want daar ben ik er al te ver voor in gegaan, nu moet ik het wel trekken. Me and my big mouth! En dan is het toch wel erg fijn om weer eens tegen een gelijkgestemde ziel op te lopen, die ook van die dingen meemaakt. Of nou ja, digitaal dan.
Ik zat te worstelen met die sommen vandaag weer (het is hier nog steeds vorige week dus), tot ik er misselijk van werd. Ik zag het gewoon niet meer. Dat heb ik dan even in de groepsapp van school gegooid en ik kreeg antwoord van iemand. Toen bleek dat ik gewoon ene hele stap niet had gezien. Vandaar dat ik dacht dat ik gek werd even. Ik ben er daarna maar mee gestopt. Maar echt, het wordt een dobber hoor. Een hele zware. Dus ik riep weer om hulp maar nu wilde ik praktisch geholpen worden bij het rekenen, niet alleen vandaag maar ook tot na de toets. Want zo’n bordje is een prachtig geschenk natuurlijk, zo via via en het hiernamaals maar ik moet hier praktisch ook doorheen.
Toen ik het boek net opzij had geschoven, ging de telefoon en dat werd een erg leuk gesprek. Dan blijkt, zoals ik de laatste jaren wel vaker mee maak, dat een wildvreemde nooit een wildvreemde kan zijn. Daar is de klik te groot voor. Je voelt dat gewoon. En nu gaan we van de week nog even contact houden om nog een paar dingen glad te strijken en dan spreken we wat af. Daar kom ik nog wel op terug. Wordt de kerst toch opeens iets leuker dan ik dacht. Want van de week belde mijn broer opeens, want die vindt het maar helemaal niks zoals het allemaal gaat en is gegaan. Hij is daar natuurlijk ook wel een beetje de dupe van.
Dus daar ga ik nu 1e kerstdag ontbijten. Omdat ik zo weinig tijd heb en zij op een andere manier met de anderen de kerst vieren, doe ik het dan maar zo. Dan kan ik me de rest van die 1e kerstdag op het leren storten want ik heb nu al veel om in te halen. Maar nog een dagje plezier maken, dat moet ook kunnen en ik denk dat dit wel nodig is ook. Kudelstaart blijkt helemaal zo ver niet te zijn. Zo’n beetje 3 kwartier, naar Miranda is het 3 kwartier en daar zit ik voor mijn gevoel zo. Als het maar niet donker is. Het ligt ook wel een beetje aan de route, vind ik.
Toch apart eigenlijk hè, hoe zo’n post in mijn Rulof groep, kan leiden tot een ontmoeting met iemand, die volgens mij in mijn eigen zielen-clubje hoort. Die komen uiteindelijk allemaal weer terug op je pad. Zeker als je het nodig hebt. Jullie weten wat ik van toeval vind, dat bestaat totaal niet. En om dat te bevestigen was eergisteren het berichtje, die mail van het Universum, dit: Not the pain, Ria, or the relief. Not the answer or the question. Not the challenge or the victory. The song or the sparrow... Nothing is random. I'm like that, The Universe PS Not the email, Ria, not even this one. Ik bedoel maar…
"Elke stommeling kan zijn ogen sluiten, maar wie weet wat de struisvogel ziet in het zand.
Samuel Beckett - Iers-Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1969) 1906-1989
Origineel: Any fool can turn a blind eye but who knows what the ostrich sees in the sand."