De pakketjes ellende is weer begonnen hoor. En in december is dat altijd al dubbelop. Als om een wedstrijdje te doen, worden mijn 3, altijd grote en zware, pakketten nu door 3 verschillende bezorgers bezorgd. Wie zal het gaan winnen? DPD begon al heel goed, want ik kreeg bericht op woensdagochtend, de mail was van 2 uur ’s nachts of zo, dat ze donderdag tussen 10 en 18 uur zouden komen. Aangezien ik er dan niet ben, was ik blij verrast dat ik direct de datum aan kon passen. Ik moest zaterdag om 12 uur ergens zijn dus ik schoof direct het pakket naar de komende maandag erna. Aangezien ik een klein beetje voorraad heb nu, met kattenvoer en steentjes en dat soort dingen, kon dat wel.

Die voorraad ben ik ook uit noodzaak aan gaan leggen. Ik moest regelmatig met spoed naar de winkel om het dan daar voor een paar dagen nog even snel te gaan kopen voor ze. En in de winkel hebben ze niet alles wat ze online wel hebben. In  de loop der jaren is het bezorgen hier erg achteruit gegaan en daarom kan ik nu een weekje of 2 schuiven met bestellingen. Eigenlijk, als ik het zo zeg, ALLES is achteruit gegaan hier in Nederland. Met alles waar me mee voorop liepen in de hele wereld, dingen als gezondheidszorg en zo, dachten we zeker, dat we door die voorstand niets meer hoefde bij te houden? Het lijkt er wel op in elk geval.

Verder met de bezorgers maar. Je wordt er zo bezorgd van anders. Dus DPD. Opgeschoven naar de maandag, wat ik handig vond. Maar toen, vlak nadat ik het had opgeschoven, kreeg ik opeens een mailtje, dat ze vandaag, woensdag dus, tussen zo en zo laat langs gaan komen. Oh shoot! Maar eh, krijg ik er dan 2 via hen? Ik kijken, nee hoor, hetzelfde pakket was dit, waarvan ze zeiden dat ze het donderdag langs zouden komen brengen. Ik had dus de boel zo opgeschoven al, en als ik dat niet had gedaan had ik fijn het pakket al gehad. Maar ja, zij stuurden zelf dat ze donderdag zouden komen. Hadden ze dat niet gedaan, dan had ik ervan af gebleven natuurlijk. Dombo’s! Tenenkrommend vind ik zulke dingen.

Dan DHL, daar krijg ik ook een pakket van. Die kon ik ook opschuiven naar maandag, dus die komt tussen 9 en 18 uur maandag. Hoe dat zal gaan, is dus nog even afwachten maar ook deze heb ik dus verschoven. En toen sloeg de vermoeidheid toe want ook van PostNL kreeg ik mail, dat ze vrijdag zouden komen bezorgen. Dat zag ik toen ik donderdag thuis uit stage kwam, en mijn blog kwam plaatsen. Oh ja, die even snel verzetten. Die laat ik lekker zaterdag komen. En zo gezegd, zo veranderd. Dan komen DPD en DHL maandag en PostNL zaterdag. Mijn ene nog werkende hersencel vroeg zich toch nog even af, waarom ik die anderen dan op maandag had laten komen. Tja, waarom eigenlijk?

Oh potverdorie! Omdat ik zaterdag die afspraak heb natuurlijk! Oh ja hoor, wat platina blond weer! Echt weer een actie voor mij. Zucht. Ik word af en toe zo ontzettend moe van mij, echt waar. Huppeltrutje ben ik! Ik probeerde de boel nog te redden door te kijken of ik alsnog mijn fout recht kon trekken maar nee. Er was geen verandering meer mogelijk op dit moment. Logisch ook. Ik had niet zo lang werk zaterdag, dan kon ik misschien wel op tijd zijn. Ze zouden komen tussen 12u30 en 14u30. Je kán maar eens mazzel hebben natuurlijk. Maar helaas, ik schrijf dit zaterdagavond, de 14^e. Ze kwamen natuurlijk zowat direct om 12u30 en ik zag het mailtje met dat ze me gemist hadden.

Het pakket is weer terug en nu komen ze de eerstvolgende werkdag, maandag dus. Pfff. Nou ja. Dus toch zoals ik gewild had. En niet veel later lees ik het volgende, in een van de mailtjes die ik altijd krijg van het Universum (wat ik hier nu niet ga uitleggen hoor); Whenever something doesn't work out the way you thought it would, Ria, instead of thinking that something went wrong, see it as something that went unexpectedly well, but for reasons that are not yet apparent. Everything plays to your favor. And then keep on keeping on, Ria. Ja, ik kan er ook niets aandoen, het Universum spreekt Engels met me. Daarom zal ik het even vertalen, voor de niet-Engels verstaanders.

Vrije vertaling door mij gaat dan als volgt; Wanneer er iets niet gaat zoals je dacht dat het zou gaan, Ria, in plaats van te denken dat er iets mis ging, moet je het zien als iets dat onverwacht goed ging, maar om redenen die nog niet echt duidelijk zijn. Alles speelt in jouw voordeel. En ga door met doorgaan, Ria. Tja, als dat zo is, en eerlijk gezegd, denk ik dat inderdaad, dan geldt het vast voor heel veel in mijn leven. En wat ik nu zie als mislukkingen en pijnlijke episodes, zie ik boven als grote groeispurten en oorzaak en gevolg oplossen. Dat laatste betekent ook groei trouwens. En de fouten die ik dacht te hebben gemaakt, vooral juist de grote of meest pijnlijke, waren juiste beslissingen omdat ik die pijnlijke weg juist moest gaan om te groeien. Dat is me nu nog niet duidelijk, stiekem wel een beetje hoor, maar boven zie je dat allemaal in een heel ander licht natuurlijk. Soms doe je zelfs mensen pijn, zo lijkt het dan voor hen, zodat ook zij kunnen groeien.

Ook zij zien dat boven in een heel ander licht. Dan zien ze jouw diepere bedoelingen, bewust of onbewust op zielsniveau. En ergens weet ik dit ook al, diep van binnen. Ik weet ook nog dat toen mijn vader overleed, ik had al jaren en jaren geen contact meer met hem, dat ik dacht; ‘zo pa, nu zal je het van alle kanten kunnen bekijken en dan hoop ik, dat je het grote plaatje kunt zien. Omdat dit zo heel anders zit dan jij altijd dacht hier.’ En dat komt eigenlijk ook neer op wat ik net vertelde. Door alles wat ik weet over tweelingzielen, en al helemaal over tweelingzielen op deze aarde, heb ik een vermoeden dat die twee ook tweelingzielen zijn. Mijn vader en moeder. Dat weet ik bijna zeker.

En oh wat is mijn mamma dan gelukkig daar boven. Tot de dag waarop ze overging, hield ze nog van die man. Ook dat zal een reden hebben. En ze moesten mij even maken natuurlijk. Geen idee waarom hoor, maar dat moest. Als ik de kans krijg, als ik al zover ben, dan kom ik niet meer terug. Dan blijf ik lekker daar. Mij niet meer gezien hier, waar het zo moeilijk is. Maar ja, waar je wel het meeste en hardste groeit. Toch denk ik dan liever wat langzamer te willen gaan voortaan. Toch is het fijn om te weten dat er geen fouten zijn, het is alleen maar leren hoe het niet moet…

Ga ik net nog even kijken, hoe laat ze dan van DPD komen, snap ik er geen jota meer van, daar op dit site. DPD betekent vast zoiets als Domme Pakketbezorger Dummy’s! Echt hoor… Al wat ik zie, niets geen tijd dat ze op maandag komen. Nee, ik zie wel dat het bezorgen is mislukt en dat mijn pakket op een depot in de buurt staat. Wat heb ik hieraan? Je wilt toch graag weten hoe laat ze komen? Nu zit ik maandag toch al de hele dag vast hier, tussen 9 en 18 is een ruim begrip, wat DHL betreft dan. PostNL geeft een iets strakkere marge, wat fijner is. Dus, gezien de stand nu, en omdat ik een lieve vaste bezorger heb bij PostNL, vind ik toch, ondanks dat ik vaak op ze mopper, dat PostNL er met kop en schouders bovenuit steekt.

Maar niet je schoenen verkopen tot je nieuwe hebt, of de huid verkopen voordat de beer geschoten is, of wat heb je nog meer van deze gezegdes die hierop slaan. Oh ja, HO roepen voor je de brug over bent. Maar dat is een ouwetje. Dat was toen ze nog met karren met paarden werkten. Als je dan de brug opreed en je was half omhoog en je riep HO, tja, dan reed je kar achteruit en kon je paard vallen. Geen idee waar deze uitleg opeens vandaan komt maar goed. Kortom, eerst de pakjes nog binnen zien te krijgen. Hopelijk ook van DPD, anders kunnen ze lachen daar. Ik geef ze tot maandagavond.

"Een eeuwigdurende vakantie is een goede definitie van de hel.

Origineel: A perpetual holiday is a good working definition of hell.
Bron: Misalliance preface (1914)"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Van de week had ik weer eens wat. Al mijn mappen in mijn mailbox waren weg! Voor mij, als intensief mailbox opruimende neuroot, erg onhandig. Mails die ik niet direct in de prullenbak flikker, die doe ik direct in een mapje, zodra ik ze bekeken heb. Maar ja, dan moet je wel mapjes hebben. En die had ik niet meer. Ik dacht eerst dat ik alles van de RMC had weggegooid omdat ik dat nergens meer vond. Maar later bleken al mijn mappen weg te zijn. Ik kon wel een zoekopdracht geven op Zooplus bijvoorbeeld, ik noem maar even wat. Maar het mapje vond ik niet. Ook kon ik wel mails verplaatsen, met een dropdown menu maar ja, dat is zoveel omslachtiger dan slepen.

Dus ik gebeld, naar support. Of niet gebeld, geappt, of hoe heet dat, oh ja, via de chat. De jongen was erg aardig maar snapte het ook even niet. Hij wilde met me meekijken en dat vond ik prima. Toch vind ik dat altijd een beetje griezelig. Zo’n wizzkid kan dan misschien later jou ook hacken? Weet ik veel, ik ben een echte digibeet op dat gebied. Volgens mij deed hij helemaal niets, het had al behoorlijk lang geduurd voordat ik had uitgelegd wat er aan de hand was. Want ja, ik kan ook via het envelopje in mijn balk naar mijn mail maar ik ga via google naar outlook en dan log ik daar in. Dat vind ik een fijnere lay-out en die staat helemaal naar mijn eigen zin qua instellingen.

Ik zag mijn cursor over het beeld een eigen leven leiden en opeens zag ik mijn mappen weer verschijnen. Maar toen vond ik het wel genoeg, want ze waren toch terug zeker? Maar ik zag die cursor al de mappen openen, die weer sub mappen hebben want ja, hey, neuroot hier. En die opende hij ook. Hij bleef aarzelen bij mijn Paypal mapje en toen pakte ik de regie weer. Want waarom vond hij dat zo interessant? Niet dat hij er iets aan zou hebben gehad hoor, daar bewaar ik in elk geval geen wachtwoorden of zo. Het is meer om mails met transacties te bewaren, meer niet. Maar goed, het kan mijn, nu, wantrouwige aard zijn. Toch, ik voel dingen en dit voelde niet goed. Ik weet dat hij geen kwaad kan. Als ik niet dat nummer invoer, kan hij niets.

Toch raar. En bovendien, nu zag ik bij het mapje Postvak In opeens wel het tekentje > waar ik dan op kan klikken en al mijn mappen kan zien. Maar zat die daar niet meer? Of heb ik dat gewoon niet gezien? Ik kan me dat laatste bijna niet voorstellen maar ja, ik vergeet normaal ook niet zomaar de verjaardag van iemand die belangrijk voor me is. In dit warrige en overvolle jaar moet ik maar overal op rekenen, wat ik zelf verkeerd kan doen. In minder drukke periodes heb ik het al. Dus eh, moet ik nu niet net doen alsof ik anders zo lekker alles onthoud. Dat valt reuze tegen. In elk geval, ik kan mijn mappen weer zien en me weer gedragen als de Hollandse reddingsbrigade en mails die gered moeten worden van de prullenbak veilig naar de kust, in dit geval een mapje, slepen. Of het nu wel of niet een blonde actie was en ik dat driehoekje vergeten was. Dat kan toch zeker niet hè? Nee joh, vast niet…

Waar je ook warrig van kan worden is dat je op tv ziet, dat ze een kunstwerk gesloopt hebben. Als je dan denkt dat ze het over een Van Dijck hebben of een van Gogh, of zelfs een Rembrandt, dan zit je er naast. Want betekenis en waarde van kunst, dat zijn twee verschillende dingen. De banaan die met plakband aan de muur hing op een kunstbeurs in de Verenigde Staten, en die vervolgens doodleuk opgegeten werd door een andere kunstenaar als vorm van kunst, het doet wel erg veel stof opwaaien.

Zo kwam dat gewoon in het nieuws. Want het is conceptuele kunst, of zoiets, en die aan de muur getapete banaan was al 3 x gekocht voor 150.000,- dollar per keer. WTF?! Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt? Ben je even waus dan??? Als je daar 150.000 aan uitgeeft. Dollars nog wel, centen zou al teveel zijn. Net als dat doek dat door die versnipperaar ging. Wat een verspilling, hoe durf je dat aan zoiets uit te geven, zolang er nog maar eentje is die honger heeft in de wereld. Ik kan er bijna van flippen!

En dan komt er een jonge studente uit Arnhem die nog kan aantonen dat zij dit al meer dan 3 jaar geleden verzonnen had. Tja. Hoe verzin je het? Ik hoorde ze het vandaag nog bananagate noemen. En iedereen springt in die hele hype, wat ik dan wel weer erg grappig vind. Albert Heyn gooit gelijk de bananen in de bonus. Andere slimmerds proberen er ook een slaatje uit te slaan. De appel die ik tegen de muur had willen tapen vanmiddag, heb ik maar gelaten. Ik was al vrij snel niet meer origineel. Ik had ook willen adverteren op het internet, dat ik mijn appel voor maar 100.000 verkoop. Maar ja, oud nieuws al binnen het uur. Ik heb hem maar opgegeten, was lekker, ik haal altijd Pink Ladies, de lekkerste appels die er bestaan!

Maar even serieus, zoveel geld voor zoiets idioots dat ook nog elke halve zool na kan doen en maken. Ik begrijp zoiets gewoon niet. Wat nou conceptuele art? Ik zal je eens een concept geven! Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik van dat soort dingen echt geen jota begrijp en het ook echt nergens op vind slaan. Iets moois, zoals wat Monet, Manet, van Dijck, Titiaan gemaakt hebben, ja daar kan ik van kwijlen. Of wat die hyperrealistische schilders doen, dát vind ik knap. Maar elke waus kan toch zeker een banaan op de muur plakken. Een chimpansee kan dat nog! Zelfs zónder plakband. Schiet mij maar lek hoor, als ik dat moet begrijpen om erbij te horen, dan hoor ik er liever niet bij. Het gaat mij te ver. Vooral als er mensen zijn die echt mooie dingen maken en die dan in de armoe leven. Sorry, dat vind ik krom. Zo krom als die banaan ja. Ik schiet er zelf van in de lach!

Ik heb wel weer een paar toetsen gemaakt. Echt, wat ik van die van rekenen vind, zal ik maar niet zeggen. Daar komen geen nette voor alle leeftijden toegestane woorden in voor. In de toets zitten fouten, die bij hen gemaakt zijn. En jouw juiste antwoord rekenen ze dan fout. Echt hoor, het slaat nergens op, wat ze af en toe vragen, dat niets met rekenen te maken heeft, maar wat wel fout gerekend wordt. En dat is nog niet het ergste, want met Engels is het nog erger. Al denk ik dan wel weer te weten waar dat aan ligt. Ooit deed ik examen bedrijfs-Engels bij Schoevers. Ik kreeg 3 x de hoogste score, schriftelijk, mondeling en nog iets, maar wel met een kanttekening; ik was té Amerikaans in mijn woordgebruik.

Tja, aangezien Engels me al vanaf peuter is aan komen waaien, denk ik niet dat ik dat bewust zo geleerd heb. Eerder dat een vorig leven aan die kant was. Want ik heb ook mijn native American leven aan die kant geleefd. Misschien toen opgepikt, of nog een leven als blanke Amerikaanse gehad of zo? Weet ik veel. En natuurlijk ligt het ook aan al die Amerikaanse series die je hier allemaal ziet. Maar ja, er zijn hier ook Engelse series, Frans, Duits. Dat is alleen maar hier volgens mij. Wij synchroniseren ook niks na, zoals in Duitsland waar je hoort zeggen ‘Komm zu mir Daddy’ waar ik altijd spontaan braakneigingen van krijg. Fransen spreken alleen maar Frans, Duitsers alleen maar Duits, en zo heel Europa door maar Nederlanders?

Die praten alle talen. En dat is nou juist de reden waardoor we zo groot zijn in de handel, wij spreken mensen in hun eigen taal aan. Dat schept een band. Wij zijn absoluut niet gierig, zoals veel Belgen ons noemen, in tegendeel. En zo hebben veel Nederlanders vooroordelen over Belgen. Dat zijn allemaal rare vooroordelen die niet kloppen, geen enkele kant op. Wel zijn Nederlanders slim en zakelijk en scherp en erg ad rem. En dat vindt niet iedereen prettig, dat kan ik me wel voorstellen. Als je dat niet gewend bent is het even wennen. Maar ja, ik hou er wel van. Niet gek natuurlijk, ik ben hier geboren. Ach, weet je, wat je ook vindt en hoe je ook doet, dat is geen kwestie van Nationaliteit, dat is een kwestie van mentaliteit en dat geldt voor iedereen mens, waar je ook geboren bent.

"Een echte vriend is iemand die je hand vasthoudt en je hart raakt.

Origineel: Un verdadero amigo es quien te toma de la mano y te toca el corazón.
Bron: Te quiero no por quien eres 4"

Gabriel Garcia Marquez - Colombiaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1982) 1928-2014

Opruimen… roept dit woord een bepaald gevoel bij je op? Zo ja, hoe zou je dit gevoel omschrijven? En hoe is dat met ‘weggooien’? Het is je misschien al wel opgevallen dat het onderwerp opruimen - met dank aan Marie Kondo, een Japanse opruimgoeroe - sinds een aantal jaren ontzettend populair is. In haar boek ‘Opgeruimd! De manier om orde en rust in je leven aan te brengen’ deelt Marie haar niet zo geheime geheim (de KonMari-methode) voor het succesvol opruimen. Kort gezegd gaat het over het bewaren van de zaken waar je echt van houdt en afstand doen van de rest. 

De gedachte erachter? Opruimen en weggooien zorgt voor meer rust in je hoofd, overzicht en energie. En daarmee draagt het bij aan je geluksgevoel. Klinkt niet verkeerd toch? Zeggen we hiermee dat je moet opruimen om meer energie te kunnen ervaren of om je gelukkig(er) te voelen? Nee, dat zeggen we niet. Wel kunnen we ons voorstellen dat je het leuk en interessant vindt om te weten dat opruimen (of weggooien) een positief effect heeft op je energielevel, stress verminderd en zorgt voor meer rust in je hoofd. Daarom de vraag:  Wat zou je vandaag nog kunnen opruimen of weggooien? Dit was dus de ‘Vertellis’ vraag van een tijdje terug. En ik ben van de opgeruimdheid, heerlijk! Maar ja, zoals ik nu leef, is het best lastig hoor, om het bij te houden. Toch, ik moet wel, anders functioneer ik maar half. Ik hou nou eenmaal van lekker opgeruimd. 

Ik ben wel iets makkelijker geworden, anders trek ik het niet. Ik heb er nu gewoon bijna geen tijd voor. En het grappige is, wat voor mezelf een zooitje is, is voor anderen een erg schoon en opgeruimd huis. Ik ben best neurotisch daarin. Ik kan niet leven in een bende. Nu is het af en toe ook rommelig en dan word ik daar nog rommeliger door. Dus tijd of geen tijd, ik moet het op zijn minst op het oog opgeruimd hebben. Losse rommeltjes moeten weg, geen berg afwas in de keuken. Ik kan daar niet tegen. Even elke dag een doekje door het toilet is nooit iemand ziek van geworden. Juist het tegenovergestelde is eerder het geval.

Toch vind ik het vervelend dat ik er minder tijd voor kan vrijmaken. Maar, ik heb echt een voordeel, zo erg als mijn oma ben ik in elk geval niet. Mijn oma is de vrouw op deze foto's. Wij konden daar de grootste lol om hebben, als kinderen. Als je op visite kwam, dan stond je je jas nog uit te doen en dan had zij je tas al in een kast gepropt. Anders was het te rommelig. En als je op de bank zat, dan kreeg je zo’n kanten rond doekje achter je hoofd, anders werd de bank vies van jouw vette haar. Echt hoor, alsof ik 3 maanden mijn haar niet had gewassen! Ik heb het bij mijn oma dan ook nooit rommelig gezien. Van de weersomstuit was mijn moeder dan weer een sloddervos. Dat vond ik ook niks maar het was niet vuil of zo hoor, dat zeker niet!

Nee, zij had bijvoorbeeld 50 van die bouquet reeks romannetjes opgestapeld in het kozijn van haar slaapkamer. Ook kon het erg rommelig in de keuken zijn. Of ze verzamelde allerlei losse rommeltjes in een lege fruitschaal, die daardoor natuurlijk niet leeg meer was. Ik kon daar wel om lachen. Ze liet het nooit echt te ver gaan, maar daar zei ik dan ook regelmatig ergens iets over en dan ging ze dat wel opruimen. Of ik deed dat, of Kim. Dat vond ze dan ook weer niet leuk. Ik zit ergens tussen oma en ma in maar ik neig meer richting oma dan moeder. Dat zit nou eenmaal in je. Ze zeggen wel opgeruimd hoofd, opgeruimd huis en dat dit twee kanten opwerkt.

Nou, dan heb ik altijd een aardig opgeruimd hoofd gehad. Behalve toen ik in België woonde, toen had ik het heel zwaar en was mijn huis zeker niet om door een ringetje te halen. In de horeca werken, wat je eigenlijk vreselijk vindt. Dan een partner hebben, die je alle hoeken van het huis én de zaak laat zien regelmatig. Je zou toch denken dat je in die hoeken dan de rommel ziet maar ja, dat dan ook weer niet. En dan ook nog eens je biologische klok andersom moeten zetten omdat je in de nachten werkt meestal, dan gaat het met je huis ook niet zo goed. Daarom had ik me toen ook voorgenomen, dat me zoiets nooit meer zou gebeuren! Niet alleen het rommelige huis natuurlijk.

Toen ik een paar maanden geleden maar die genoemde Marie Kondo zat te kijken, ze heeft er een serie over gemaakt, vond ik het wel frappant dat, wat zij mensen leert, er bij mij eigenlijk al gewoon van nature in zit. Ik kan dat goed organiseren en plannen en ik ben praktisch en vind overal oplossingen voor, of extra ruimte. Wat ik wel van haar kan leren, is de ruimtebesparende manier van opvouwen. Daar ben ik nu nog niet zo goed in. Niet dat ik het rommelig doe of zo, maar zij heeft wel hele aparte manieren daarvoor, die veel minder plaats innemen. Dat moet ik nog eens een keer bekijken, als er weer tijd is voor iets anders in mijn leven. Alleen op zich heb ik heel Marie niet nodig. Het is wel leuk om te zien, hoe zij mensen met een vreselijke rotzooi in hun huis, dit zelf kan laten opruimen en nog goed ook. Ik ben blij dat ik het zelf kan in elk geval.

Ik heb het wel eens heel erg gezien hoor, bij sommige mensen. Dat je dan echt niet snapt, hoe ze daarin kunnen leven. Niet alleen rommel maar ook vies. Bah. Ik zou er naar van zijn geworden! Maar goed dat we niet allemaal hetzelfde zijn, want wie weet zijn zij zo gelukkig. Dat is ook zo’n voordeel van het alleen zijn. Alles blijft opgeruimd. Of, als er rommel is gemaakt, hoef ik er met niemand ruzie over te maken, omdat ik het zelf ben. Dat scheelt weer een hoop ergernis. Ja, echt, het heeft zeker weten voordelen! Ik weet er nog veel en veel meer. Maar dit is een hele fijne. Niemand die mijn spullen ergens verkeerd weg legt. Niemand die troep maakt, waar ik het net heb opgeruimd. Heel fijn is dat en ik ben er erg aan gewend.

Het is ook wel zo, zoals maandagavond, dat ik dan in slaap val en niemand me wakker maakt. Ja, de katten zaten me zowat wakker te kijken maar ik was totaal gecrasht. En ik werd na half negen wakker en ik voelde me er gewoon beroerd van. Het werd nog erger toen ik er de hele nacht niet van kon slapen en dus totaal uitgeput was tegen de tijd dat de wekker ging. Daarom heb ik school afgebeld. De hulptroepen ingeschakeld om de benodigde informatie toch in mijn bezit te krijgen. Dus dat komt wel goed. Ik heb dinsdag lekker bijgeslapen overdag en een beetje gerekend. Ik loop echt achter en dat is dan maar zo hoor. Er zijn wat dingen bij, die ik wel goed begrijp als ik ermee bezig ben maar een dag later ben ik het kwijt. Heel lastig.

Ook lastig want ik moet op school vragen hoe ik iets moet berekenen, daar kom ik zo niet uit, ook niet met het boek. En dan snap ik er al helemaal geen houtje meer van. En dan raak ik zo gefrustreerd hè. Maar de klasgenoten misten me allemaal geloof ik wel. Word ik toch nog ergens gemist. Ik kreeg volop appjes en iedereen zorgt ervoor dat ik niks zal hoeven te missen. En ik hoorde ook dat we niet eens aan dat rekenen zijn toegekomen. Nou, gelukkig maar aan de ene kant. Aan de andere kant, lopen we, net als vorig blok, flink achter in de lessen ook. Ik ga alles zelf maken hoor, alles gooi ik in die vakantie. Ik weet anders niet hoe ik het voor elkaar moet krijgen. Morgen vroeg eruit en weer een dag van 10 uur op mijn stoeltje zitten. Ik heb weer volop dikke enkels van het zitten zo’n hele dag maar ja, ik moet achter de computer zitten. Ik kan dat niet hoor met laptop op schoot languit of zo. Ik ben niet van die generatie, helaas.

Maar goed, in januari volop gaan shaken want ik wil slank de zomer in en dat gaat me in elk geval ook lukken, net als deze opleiding. En eenmaal slank, dan vallen die enkels ook weer ietsje mee, al heb ik er dan ook last van hoor, als ik zo zit. Alleen valt het dan minder op. Echt super uitgerust ben ik niet vandaag. Maar goed, nog 1,5 week en dan even niet weg, ja die ene dag die ik niet vrij kreeg in de apotheek dan. Die kom ik ook wel door hoor, en ik denk niet dat het druk zal zijn zo een dag na kerst. Al kan ik me daar in vergissen natuurlijk. Maar dat zien we dan wel weer. Al die andere dagen wordt weer alleen maar gestudeerd. Was het maar vast oktober 2020 of zo…