"Draag het als een man, ook als je je als een ezel erbij voelt.
"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Oké, ik geef het toe, 3 jaar een hoge opleiding proppen in 1 jaar is eigenlijk een beetje teveel van het goed. Vooral dit blok, alles dubbelop. En dat farmaceutisch rekenen is niet zoals je rekenen op school krijgt hoor. Je moet nog tegen je natuur ingaan ook, omdat het net even anders is dan je geleerd is. En dan ben ik nog van de generatie die mammoeten heeft zien lopen op de toendra’s dus dan weet je het wel. Mijn met kiezels met gaten en sabeltandtijgerharen gemaakte telraam, kon ik zo uit mijn door mijn eigen benen aangedreven auto gooien, daar heb ik niks meer aan. En dan is het niet netjes over het hele jaar verdeeld. Nee, 3^e week, van de 10 van dit blok, of we binnen de week even Hoofstuk 3 t/m 8 willen leren en maken. Eh…

Het vorige weekend voor afgelopen weekend ook, ik kon dat wel gebruiken om zoveel mogelijk te doen. Ja, maar dat dit zo weinig tijd zou zijn, had ik niet verwacht. Want die hoofdstukken, vergden wel enige aandacht en begrip en dat ging niet in een halve dag. Daar zat ik zondagavond nog aan en toen was ik pas door hoofdstuk 4 en moest ik nog door 5, 6, 7 en 8. Ze zijn gelukkig niet zo heel lang maar toch, ze duren erg lang omdat er een berg sommen bij zit, die gemaakt moeten worden ook. Daar ben je nou eenmaal even mee bezig. En omdat het zo snel gaat, ben je dan gelijk in de war als ze de formule even omdraaien. Dan moet je direct alles weer doorlezen, en al lezend in je hoofd omdraaien en dan gaat het wel weer.

Het punt is, dat je eigenlijk niet echt de tijd krijgt om het je eigen te maken. Je raast er als een dwaze doorheen. Als een paard die naast zich een cowboy had die voor de lol in de lucht schoot met zijn 45 magnum. BAM! En ja, dan ga je als een idioot rennen en dan zie je niets meer om je heen. Blinde paniek heet dat. Als je niet uitkijkt pletter je zo het ravijn in! Volgens mij hang ik al aan het randje, zo voelt het tenminste. Wat ben ik blij met die 1,5 week tijdens de feestdagen. Wat ben ik blij dat ik die, grotendeels, alleen moet doorbrengen! Niks geen kalkoen met cranberry vulling, niks geen varkensrollades met appel en kaneel... Ja, dat laatste dacht ik ook dat het niet lekker zou zijn maar dat is heerlijk! Niks opgeprikt en opgemaakt en feestelijk gekleed, waar veel tijd in gaat zitten. Wel gewoon lekker ontbijten bij broer met vrouw op de 1e en gezellig soort van lunchen met Carla op de 2e kerstdag. De rest moet ik leren, leren en nog eens leren. 

Nee, ik mag ook blokopdrachten maken, daar zit er weer zo eentje bij over dat rekenen. Nou zou ik elke dag al die hoofdstukken weer opnieuw moeten doen, omdat ik er ook examen in moet doen. Want die voortgangstoets is zo’n examen. Als je hem niet haalt, kan je niet door. Maar het gaat te snel om alles echt in je op te kunnen nemen. Het is bijna niet te doen zo. En vooral niet met dit rekenen. Dat trouwens alleen maar in dit blok voorkomt hoor. Geen idee wat we in blok 3 krijgen maar dit niet meer in elk geval. En zo met die luchtwegen en al die medicatie, en de huid, wat is er veel huid! En wat je daar allemaal niet voor hebt of wat daar mis mee kan zijn, is dit al een heftig blok. Zelfs zonder het Farmaceutisch rekenen erbij.

Waar ik wel vreselijke lol om heb is het Latijn. Oh echt, ik heb in een deuk gelegen, ik kan toch zo lachen om mij hè, ik kan er ook niks aan doen. Dat er op recepten veel in Romeinse cijfers wordt geschreven vond ik geen probleem. Dat heb ik vroeger al geleerd. Het was alleen even opfrissen dat L 50 is en D 500. De rest is simpel. Maar er zijn een hoop afkortingen die uit het Latijn komen, die je vaak op recepten ziet. Daar had ik het van de week ook al over. Maar tijdens de les Engels, zaten Melania en ik te appen met elkaar. Die nieuwe docente is nogal saai en kletst teveel en dan ga je in slaap vallen. Dus wij hielden elkaar wakker. Dat is toch juist lief?!

We kregen het over dat rekenen, zij doet dit blok over en ik begrijp echt wel waarom. Dit is echt bijna te overweldigend. Ik had het over die uitdrukkingen en dat ik ze anders onthoud en dat wilde zij wel eens weten. Post coenam >> na de maaltijd of nadat je de koe nam. Zij lachen, zo ging zij ze nu ook onthouden. Toen kwamen we nog bij de afkorting m.f.l.a. die ik lmfao (laughing my f-ing ass off) heb gedoopt. Hij staat voor mice fac lege artis en het betekent ‘volgens de regelen der kunst’ maar waar ik in hoor ‘muizen paren in een lege dierentuin. Nou toen kon ze helemaal niet meer bijkomen. Is dit nou echte apothekershumor? Of heb ik die zojuist ontdekt? Want dat is er wel hoor, echte apothekershumor. 

Dat merk ik wel in de grote app, met al de assistentes van 4 apotheken bij elkaar. Dat is af en toe echt lachen, wat daar voorbij komt. Ik gebruik dat dan weer om de leukerd uit te hangen in de apotheek klas app. Ja ja, daar maak ik gelijk gebruik van natuurlijk. Het moet ook wel, best flink verantwoordelijk werk, altijd druk en hectisch, op een enkel keertje na. En heel veel kennis in je hoofd. Je zou van minder gekke dingen gaan doen. Aan de andere kant, zijn het gewoon een groot stel vrouwen bij elkaar die humor hebben en ja, dan krijg je gewoon lol. Heel simpel. Dat heb ik ook altijd grappig gevonden. Dat onze ‘lol’ de afkorting is voor laughing out loud in het Engels. In het begin had ik dat niet eens door. Dacht ik gewoon dat iemand me stuurde dat ze het lollig vonden door LOL te sturen. Maar ja, ik ben dan ook flink blond. Doe je niks aan, ja, verven kan natuurlijk. Kunstmatige intelligentie is dat dan.

Ja, die meiden van PolderVaart, waar de afkorting PV van komt, bij PV schort, die houden wel van een lolletje. Ik doe regelmatig even mee, al ken ik er maar 2 of 3 van of zo. Want ik ben nou eenmaal lollig geboren. Dan doe je dat heel snel. Tenminste, ik wel, ik flap er alles altijd uit, of ik het nou schrijf of zeg. Oeps, al gebeurd! Zoals van de week, waren ze de Ibuprofen kwijt in Poldervaart, vliegen de appjes om je oren. Even later zie ik voorbij komen dat ze het gevonden hebben onder de F, wat ze zelf niet snapten. Ik snapte dat wel dus hielp ik ze even. Want ze hadden zelf steeds gezegd; ‘waar is die Ffing Ibuprofen nou gebleven?!’ Tja, ik had het ze zo kunnen vertellen hoor, kijk eens bij de F. Ze konden er wel om lachen gelukkig.

Toen ik nog niet mijn knopje had gevonden om weer verder te gaan, een tijdje geleden, stuurde een vriendin me iets, wat dan weer zo frappant is hè. Want het is dan alsof je het aan die schrijvende persoon verteld hebt, hoe het zit en dat je daar rechtstreeks antwoord op krijgt. Hoe bestaat het zou je bijna denken maar ja, er bestaat geen toeval. Het moet dan gewoon zo zijn. Ik ben nu al weer een paar weekjes zover gelukkig, dat ik het knopje kon omdraaien maar toch, ik vond het zo apart, dat ik het bewaard heb. En daarom kan ik het hier even delen. Want op zich is het toch wel weer bijzonder, dat je zo’n antwoord in je schoot geworpen krijgt, nadat je er zo naar opzoek bent gegaan. En misschien heeft iemand anders er dan via hier weer iets aan. Zo verspreid het zich om iets meer licht te brengen. Komt ie:

“Lief kind...kom eens hier. Je trapt telkens in dezelfde valkuil...en hoewel je je ervan bewust bent gebeurt het toch. Ten gunste van je eigen welZIJN mag je beseffen, dat je energie verspilt door telkens weer de discussie aan te gaan. Jouw goedbedoelde intenties om de ander te laten inzien wat er telkens gebeurt en waarom het mis gaat, vallen dood. Ze kunnen eenvoudigweg niet landen bij de ander. En ook al heb je je eigen aandeel in het geheel al onder ogen gezien... er rest je niets anders dan bij jeZelf nog een stapje de diepte in te gaan. Accepteer wat er is. De ander is niet in staat om zó te voelen zoals jij voelt...om zó waar te nemen als jij waarneemt. Dat is niet beter of slechter...alleen anders. En ja, ik weet dat je niets liever probeert om de ander ook zover te krijgen...maar dat is verspilde moeite. Het is geen onwil van de ander...maar onmacht. Alsof jullie allebei een andere taal spreken, doch door dingen te blijven herhalen of harder te gaan roepen, zal er eerder een nog slechtere situatie ontstaan.

De engelen komen je hier vandaag vragen om de situatie te accepteren zoals ze is, en ze dan los te laten. Alle energie en tijd die je er verder aan besteed, mag je als verloren beschouwen. Breng de focus terug naar jeZelf...en wees mild. Werp een blik naar binnen...en maak contact met je innerlijke kind. En met alle Liefde die je in je hebt, mag je haar in gedachten omhelzen en zeggen dat je van haar houdt. En daar waar jij je in de situatie met de ander niet gehoord voelde...daar zal zij zich nu wel gehoord en geliefd voelen. En dat is het begin van de rust die je zoekt. Je zult je spoedig beter voelen...❤Lichtinzicht” En dat deed ik en zo ging het…

"Dieren zijn mijn vrienden ... en ik eet mijn vrienden niet.

Origineel: Animals are my friends... and I don't eat my friends."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Vroeger, kreeg ik vaak te horen dat ik hard was. En daar snapte ik helemaal niets van. Ik ben juist erg gevoelig en wat ik voel, voel ik diep. Ik kon dat dus niet rijmen met elkaar. Ik sta wel voor wat ik vind en je krijgt me niet zomaar van mening verandert, eens ik die heb voor mezelf. Ik ben niet eigenwijs daarin en ik wil altijd luisteren naar goede tegen argumenten, mits ik daar dan zelf ook mee mag komen. Als ik 100% zeker ben van mijn gelijk, geef ik ook niet af. Dan kan ik de discussie wel afbreken, door bijvoorbeeld te zeggen, laten we het er maar over eens zijn dat wij het niet eens worden. Ik ga daar dan ook niet al mijn tijd in steken, zoek het lekker uit. Ooit kom je er wel achter.

Dat wil niet zeggen dat ik altijd gelijk moet hebben hoor. Helemaal niet zelfs. Ik ben de eerste die het eerlijk toegeeft fout te zitten, als dat ook zo blijkt te zijn. Hoe jonger je bent, hoe vaker je ernaast zit. Hoe jonger je bent, hoe minder je dat ook zal toe willen geven. En als je dan ouder wordt, word je ook wijzer en zit je er minder naast maar vind je het geen probleem om het toe te geven als dat wel zo is. Je wordt daar echt makkelijker in. Dat is een groeiproces blijkbaar. Geen idee of dat bij iedereen zo is maar ik neem aan van wel.

Mijn moeder was een zacht mens en ik was haar als kleuter al de baas geloof ik. Als ze één ding niet was, dan was het consequent zijn. Meestal omdat ze het dan toch weer zielig vond. Toen ik klein was maakte ik daar ontzettend gebruik van. Mijn broertje, die 11 jaar later kwam en haar baby bleef tot haar dood zowat, deed dat nog meer. Gewoon net zolang zeuren tot je toch je zin kreeg. Haar tegenstand brak vanzelf. Ik heb het geen ene keer meegemaakt dat ze consequent was, behalve die ene keer dan, dat ik op mijn 3^e die strafregels moest schrijven van haar. Maar, zo vertelde ze later zelf, daar had zij meer last van gehad dan ik.

Daarom vond ze mij altijd té streng voor Kim. Maar ik was niet streng, ik was alleen wel consequent. En dan krijg je ook dat, als je iets doet waarvan er afgesproken is dat dit niet mag, dat er dan inderdaad consequenties aan vastzitten. Bij mijn moeder kreeg je die nooit maar bij mij dus wel. En dat vond mijn moeder vreselijk. Heel jammer vond ik dat voor haar, maar mijn manier was nou eenmaal anders dan de hare. Maar ja, mijn moeder zou het dan ook erg moeilijk hebben gekregen, als mijn broer en ik een stelletje verslaafden hadden geworden. Dan hadden we haar helemaal kaal geplukt. En heel lang zat ik met de vraag, wat is nou beter? Wie heeft er hier nou in ‘gelijk’?

Toen ik later psychologie ging studeren, kwam ik ook in een stukje pedagogiek. En toen bleek ik, wat de regels in de pedagogiek betreft in elk geval, toch wel erg goed zat. Kinderen hebben het nodig om grenzen te hebben. Ook is het erg belangrijk om consequent te zijn en blijven, zodat ze weten waar ze aan toe zijn. Dit geeft ze een vorm van rust. Ja, vast wel maar niet alle kinderen zijn hetzelfde natuurlijk. Je kan alleen maar zeggen, dat ouders, hoe ze het ook doen en waarom ze ook dingen doen, dat ze dat maar om één reden willen. Het geldt voor alle ouders die van hun kinderen houden. Ze willen alleen maar hun kind beschermen, de juiste dingen meegeven en ervoor zorgen, dat ze zo gelukkig mogelijk zijn of worden. Meer zit daar niet aan vast.

Dat ze daarin hun fouten maken, geldt echt voor allemaal. Je ziet dingen in je eigen opvoeding, waarvan je roept als kind, dat je zoiets nooit zult doen bij je eigen kinderen. Groot is dan je verbazing als je opeens beseft dat je exact hetzelfde deed als jouw ouders ooit deden. Maar je zal inderdaad ook veel dingen op je eigen manier doen. En als je dan een partner hebt, dan komen die 2 manieren van opvoeden ook nog eens samen. Dat kan mooi werken, maar dat kan ook botsen. En dan krijg je dat er nog eens bij. Ook dan moet je zorgen dat je kind nooit merkt dat dit zo is. Anders gaan ze de verschillen tussen jullie uitbuiten en zo ruzie of onvrede tussen jullie zaaien. Want zo slim zijn ze echt wel.

Ik vond dat lastig met mijn partner toen, want hij was wel de enige vader die ze kende, maar hij was niet haar biologische vader. En hij kon ontzettend streng zijn en soms ook erg onredelijk als hij boos was. Dan wachtte ik tot ze naar bed was en dan kregen wij een stevig gesprek. Soms eiste ik dan van hem, dat hij het morgen zelf terug zou draaien. Zo hield ik de beslissing bij hem zelf, zodat zij dat niet in de gaten had. Ik zat soms een beetje tussen 2 vuren, wat dat betreft. Maar net als ik, had hij wel altijd het beste met haar voor. En ja, soms maak je daar fouten in. Dat is nou eenmaal zo want we zijn allemaal maar mens.

Ik ben ook ‘hard’ genoemd, in hoe ik ben. Maar ik zeg gewoon wat ik vind. Ik zal echt niet iets zeggen om iemand te kwetsen, dan zeg ik liever niets. Maar ik heb wel een bepaalde kijk op de wereld en ik kijk vaak dwars door mensen heen en zie ik achter hun masker, om het zo maar te noemen. En ik durf voor mijn mening op te komen ook. En dat vinden veel mensen niet zo prettig, daar ben ik wel achter. Dan vinden ze me hard, of streng. Maar ja, ik heb er niks aan om te liegen om de stemming gezellig te houden. Daar kan ik niet mee leven. Ik kan gewoon niet liegen en ik wil het gewoon niet. Alleen hooguit om iemand niet te kwetsen, wil ik er een wit leugentje uitgooien. Zelfs dat voelt niet prettig maar vind ik beter dan iemand pijn doen. Daarom mag dat wel.

Of, en dat is ook zo, het is om goede vrede ergens te bewaren. Je kan op je werk niet alles zeggen, tenminste, dat deed ik wel altijd maar dat wordt afgestraft. Daarom let ik nu wat beter op. En je kan niet overal zomaar alles zeggen. Bovendien, ik zie het als mensen liegen, ik zie wat ze echt denken, of waarom ze doen wat ze doen en dat is niet altijd leuk. En om die reden ben ik me steeds meer terug gaan trekken. En ik vind dat wel zo prettig. Ja, oké, je bent soms een beetje eenzaam maar echt eenzaam? Nee, dat ben ik niet. Ik heb mijn katten, en ik heb mijn boeken en ik heb een aantal goeie vrienden. Waarvan er teveel te ver weg wonen maar goed, het is niet anders. Nog een geluk dat ik zo graag alleen ben.

Gelukkig heb ik door het lezen van ‘de’ boeken, geleerd dat ik helemaal niet hard ben. Dat dacht ik al hoor, maar het is fijn om dat bevestigd te krijgen. Liefde is namelijk niet altijd alleen maar lief, zoetsappig en aardig. Juist uit liefde moet je soms erg standvastig voet bij stuk houden, hoe moeilijk dat ook soms kan zijn. Ik geef even een voorbeeld uit het extreme. Als je een heroïne verslaafde zoon hebt, moet je die dan geld geven als hij daarom komt zeuren? Soms geven ouders dan toe, om er maar vanaf te zijn.

Of, nog erger, omdat ze het dan zielig voor hem vinden. Maar dat is geen liefde voor je kind tonen! Dat is juist je er met een Jantje van Leiden afmaken! Juist dan moet je zeggen; ‘absoluut niet! Klaar! Wil jij jezelf naar de gallemiezen werken, dan doe je dat maar op je eigen houtje. Daar werk ik niet aan mee!’ Oh en dan moet je op straat slapen? Maar als je hier slaapt roof je mijn huis leeg? Nou, dan weet ik nog een leuk brug voor je, daar kan je onder. Is dat hard? Ja, vinden sommige mensen maar ik zeg, dat dit pas echt liefde is. En zo zie ik dat, dus ik hard? Nee, wel realistisch.

Ik ben dus zo, realistisch zeg maar, maar dat wordt nogal eens verkeerd begrepen. Maar ik probeer alleen maar te doen wat het beste is voor die mensen waar ik om geef. Ik kan het dan ook niet zeggen met een fluwelen tong, nee ik zeg het zoals ik het zie. Om te helpen. Maar ja, dat stelt lang niet iedereen op prijs. Ik trok me dat altijd erg aan maar nu? Nu denk ik; ‘weet je wat? Bekijk het maar, dan zoek je het maar uit!’ En dat is ook niet altijd leuk, voor mij ook niet, juist niet. Maar het is wat het beste is op dat moment.

Want door te ondervinden leer je namelijk ook. Op de moeilijke manier of op de makkelijke manier. Uiteindelijk maakt dat niet uit want alle wegen leiden namelijk maar tot die ene plek, die waar je nu bent. Daarom twijfel ik niet meer aan mezelf of de door mij gemaakte beslissingen. Ook iets wat ik geleerd heb uit ‘mijn’ boeken; er zijn geen fouten, er is alleen maar onbewustheid en leren bewust te worden door de dingen die je doet. Dus komt goed, altijd, daarom zeg ik dat ook altijd. Omdat het zo is!

"Denk als een wijze maar communiceer in de taal van gewone mensen."

William Butler Yeats - Iers dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1923) 1865-1939