De stagedagen weer achter de rug, die van de week voor deze dan als ik dit schrijf.. Ik loop een week achter zowat met plaatsen. Ik vond het zwaar die keer. Ik denk dat ik een beetje te moe ben, van alles bij elkaar. Maar ik moet nog even door ploeteren. Het is niet anders en dat zal wel lukken. Straks heb ik 2 volle weken die ik moet gebruiken om alles in te halen en te maken, wat me nu niet lukt. Het is nu zaterdagmiddag en op de een of andere manier lukt het me allemaal niet zo. Ik denk dan ook dat ik er even mee kap en even tv ga kijken vandaag of zo. Want het rekenen, ja farmaceutisch rekenen, wat van de week erg makkelijk ging, lukt me nu niet omdat ik er niet over na kan denken. Het lukt gewoon niet. Dus ik denk dat ik even pauze nodig heb. Maar ja, dinsdag moet alles toch af zijn van les 3. En ik moet van les 2 ook nog dingen maken en van les 1 ook, en de presentatie moet ik maken nog.

Ja, het is bijna teveel. Ik zou morgen visite krijgen van een lieve vriendin die ik al een tijd niet heb gezien maar ik heb maar geappt om te vragen of we het twee weken op kunnen schuiven. Want anders ga ik het helemaal niet redden voor een dinsdag. Hopelijk kan ik het morgen weer oppikken, als ik fris en fruitig weer ga beginnen. Dan moet ik alleen nog even snel stofzuigen en stoffen en zo maar dat geeft niet. En dan weer tot de late avond door dan maar. Het lukt me vandaag voor geen meter gewoon. Ik kan er ook niets aan doen. Zo zie je maar dat je zo achter loopt. De blokopdrachten van 1, 2 en 3 moet ik maken nog, maar dat doe ik in de vakantie. Die is maar 1,5 week maar die moet ik dan ook volledig en totaal elke dag benutten. Er zit niets anders op, dat is mijn hoop, dat ik het daarin ga redden om bij te benen. En daar reken ik gewoon op.

Anders ga ik me weer veel te druk lopen te maken. Doe ik al natuurlijk, ik moet gewoon doen wat ik kan en zo vaak en zo veel mogelijk tijd erin steken. Maar ik moet echt wat rusten tussendoor want anders haal ik het volgende jaar gewoon niet. En dat is nou ook weer niet de bedoeling, lijkt mij. Dus de zaterdag heb ik echt even gerust. Vorig blok hadden we de luxe niet van 2 weken geen school en toen rustte ik ook wel eens uit op de zaterdag. Alleen ging het daardoor toch bijna mis. Dus kan ik het eigenlijk niet maken maar ja, als je niet eens even simpel over een sommetje kunt nadenken, dan moet je wel even stappen nemen in een andere richting.

Dus voor vandaag is het voor mij over en uit en ga ik, nadat ik mijn blog voor de zaterdag heb geplaatst, heerlijk de cits eten geven en mijn eigen nasi opwarmen. Vers gemaakt van de week en die 2^e keer altijd nog lekkerder. Morgen eet ik iets makkelijks. Vroeg op en leren, bij daglicht even snel stoffen en zuigen en de badkamer. De rest hou ik tussendoor wel bij. Maar dan tot ik erbij neer val, wordt het sommen maken, boeken leren en proberen vast wat voor te bereiden van de opdrachten. Mijn hemel, al dat Latijn ook. Al die afkortingen ook.

Dat je moet weten dat a.c. betekent voor de maaltijd en komt van ante coenam. Klinkt meer alsof je tegen koeien nemen bent dus tja. A.d is auris dexter en auris sinister, jawel a.s betekenen respectievelijk rechter oor en linker oor. Dus alles wat je met links hoort kán daardoor een beetje sinister zijn? Heel apart, dat Latijn, want hoe komt sinister in het Nederlands dan weer aan zijn betekenis? Aan de andere kant, verklaart het me weer veel van wat ik tegenkom op de recepten of gewoon willekeurig in de apotheek. We schrijven ‘disp’ en dan het aantal pillen, wat we afgegeven hebben, als we niet alles mee kunnen, of willen, geven. Dat komt van dispensia, wat ‘lever af’ betekent. Ik dacht eigenlijk dat het kwam van dispense, als in dispenser, afgeven. Maar daar zat ik naast. Guttae zijn druppels maar ja, die noemen we toch al druppels? Toch, het is een must en dat begrijp ik ook wel.

Ik weet ook nog wel, dat ik, toen ik medisch secretaresse was, een bandje met brieven aan huisartsen aan het uittypen was, en ik een onmogelijk woord tegen kwam, dat ik moest opzoeken in het medisch handboek. Ik kwam er niet uit hoe het te schrijven geloof ik. Dan zag je ook gelijk wat het betekende en het was echt iets raars voor het missen van een vingertopje. Ik mopperde tegen de arts die het bandje had ingesproken. Hij moest lachen en zei me, ik heb me er rot op gestudeerd en eindelijk kon ik het gebruiken, dus deed ik dat ook. Ik kon er ook hartelijk om lachen. Zo werkt het inderdaad. En logisch gezien, als elke apotheker en arts hun recepten in het Latijn houden, dan kan het overal ter wereld begrepen worden. Of dat ook zo is, betwijfel ik hoor. In China leren ze daar dan ook die dingen in het Latijn? Ik dénk het niet maar ja, zeker weten doe ik dat ook niet.

De buurvrouw, om het maar even over iets anders te hebben, ontloopt me. Ik heb haar 2 weken geleden erop aangesproken, dat die bank boven voor mijn zolder staat en ik graag mijn kerstspullen wilde pakken. Ja, dat zou ze regelen maar het staat er allemaal nog steeds. Bizar eigenlijk, dat andere mensen zo asociaal zijn, dat het ze niet interesseert of jij de boel kan versieren met de kerst of niet. Ik zie haar niet meer en al weet ik dat ze thuis is en ik bel aan, dan wordt er niet open gedaan. Of net, dat haar zoontje achter de gesloten deur vraagt wie er is. Ja, zijn moeder is niet thuis en hij mag niet open doen. Nee, dat hoeft ook niet hoor, ik kom wel weer terug.

Als ik haar maandag nog niet gesproken heb, bel ik naar de woningstichting want ze mag dit niet eens doen. Ze blokkeert een ontsnappingsroute ook nog eens en daar kan ze dan een boete voor krijgen. Ze moet het zelf maar weten maar ik vind het wel lang genoeg geduurd hebben. Dus of ze spreekt iets met me af en haalt die bank daar weg, of ik bel maandag gewoon even op. Eigen schuld dan maar. Ontloop me gewoon niet, en neem je verantwoordelijkheid voor wat je doet. En, nog belangrijker, je moet mij niet behandelen alsof ik er niet toe doe want daar ben ik sinds vrij kort enorm allergisch voor geworden en ik pik het niet meer ook. Zo, ik heb gezegd.

Vanmorgen heb ik mijn collega Ineke een appje gestuurd, over recepten die een doseringscontrole nodig hebben. Die hebben we in onze stadsapotheek niet maar ik de poli apotheek, waar zij en Tessa ook diensten draaien, komt dat wel veel voor. Ik moet er 7 hebben voor mijn 2^e stageopdracht en ze had gezegd, help het me morgen maar herinneren want ik werk op Poldervaart zaterdag. En dat heb ik gedaan. Ze appte me net, ze heeft er al 5! Dat is even mooi zeg! Daar zou ik in Poldervaart niet zo snel aan gekomen zijn. Toch is het wel apart dat er nu steeds antibiotica drankjes gemaakt moeten worden. Ik was het even kwijt hoe je het berekende maar dat was een ‘oh ja’ momentje.

En zelfs heb ik gisteren mijn allereerste keer een patiënt uitgelegd hoe ze een inhalator moet gebruiken. Gelukkig was het er net zo’n eentje, als ik zelf heb, dus dat scheelt wel. Al weet ik nu juist dat ik het zelf ook altijd niet echt correct deed, en zelfs doe… Tja. Het is algemeen bekend dat veel mensen met astma of allergieën of COPD, hun puffers verkeerd gebruiken. Dus moeten we het netjes en rustig en duidelijk uit leggen en het van alle vormen, en dat zijn er nogal wat, weten hoe ze werken. Oefening baart kunst en ik mag het ook bij de assistenten oefenen en dat is wel handig want dan krijg je direct feedback. Maar patiënten aan de balie, dat is toch even ietsje enger. Maar het ging goed, dat heb ik nog even nagevraagd. Ooit moet ik lachen om mijn gestress en onkunde van nu. Maar ja, zover is het nog lang niet…

"Democratie is een systeem dat verzekert dat we niet beter geregeerd zullen worden dan we verdienen.

Origineel: Democracy is a device that insures we shall be governed no better than we deserve."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Mijn beste vriend: “Ik” ben mijn beste vriend, dat heb ik nooit geweten. Ik was ernaar op zoek en voelde mij vergeten. Ik vroeg een ieder ‘hou van mij’ en ‘help me door het leven’ maar kreeg nooit wat ik nodig had, hoe konden zij ook geven… Datgene wat ik in me heb, mijn ware Ik, mijn wezen. Het leidt mij door het leven heen en kan mijn pijn genezen. Mijn wezen weet wat nodig is, weet van een hoger plan, en laat mij voelen wat ik moet, het vraagt een volgen van… Mijn wezen is mijn beste vriend, dat mij met Al was Is verbindt. En samen zijn we onderweg, om dat te ervaren als een kind. Te leren wat ik nog niet weet of in mezelf herken, zodat ik eindelijk begrijp en zie, wie ik werkelijk ben.

Ik kwam dit gedichtje tegen, ergens tussen de duizenden plaatjes met wijsheden die ik opgeslagen heb. Hoe dit zo opeens kwam bovendrijven, geen idee. Blijkbaar was de tijd gewoon rijp voor mij om dit tegen te komen. Zo werkt dat in mijn leven. En oh wat kan ik me erin vinden. Alsof ik het zelf heb geschreven, al kan ik helaas niet vertellen wie het geschreven heeft. Het is zo ontzettend waar. Ik heb het eindelijk door dat het echt zo is! En dat mijn wezen en ik onszelf door niets of niemand naar beneden willen laten halen. Het kan niet eens, tenzij wij dat zelf toelaten. Dat ben ik dan ook aan het leren, om dat aan niemand meer toe te staan, mij in die zwakheid te krijgen. Nee, je mag hard trekken, ik wens niet meer mee naar beneden te gaan. Ik blijf op mijn eigen plek en in mijn eigen waarde. Dat is in elk geval de bedoeling, het is mijn streven.

En wat daar ook bij hoort is vergeven. Maar dat kan ik al behoorlijk goed, al zeg ik het zelf. Dat verhaal van afgelopen week, van vroeger, hem had ik al vrij snel vergeven. De gebeurtenissen, het verraad, de pijn, en alles wat erbij hoorde had ik wel weggestopt, maar ik had het hem allang vergeven. Want ik voelde dat zoiets niet goed is, niet goed voelt voor mij dan, om te haten. Ik ken mensen, die ik erg lief en leuk vind, maar die het heerlijk vinden om te haten. Die vinden dat gevoel lekker. Ik heb het er daar wel eens mee over gehad. Mij verbaast dat. En ook toen, die 36 jaar geleden precies nu, reed ik met iemand mee in de auto, en die wilde hem doodrijden! Ik schrok me rot daarvan!

Nee, echt niet! Zeker niet doen! En zeker niet in die haat blijven zitten! Dat deed ik zelf toch ook niet? Maar hij snapte niet dat ik het zo kon zien. Ja, leg dat dan maar eens uit aan iemand, die dat nog een fijn gevoel vind ook. Ik vind er niets fijns aan. Ik vind het juist een rot gevoel! Bah, zo negatief, dat ik er naar van word. Vergeving uitleggen aan iemand die niet vergeven wil, is niet zo makkelijk hoor. Dan zeggen mensen snel, ja maar dat verdient hij of zij toch helemaal niet?! Maar dat is het hem nou juist! Het gáát helemaal niet om hem of haar! Het gaat om jou! Het gaat om wat je jezelf ermee geeft juist!

Als je iemand haat, dan borrelt er iets rottigs van binnen, bij jou. Daar heeft die ander geen last van! Waarschijnlijk beseft die het zich niet eens, met hoeveel haat jij van binnen rond loopt. Bovendien heeft die er weinig boodschap aan, dat jij je zo voelt. Want weet je, dat is jouw probleem namelijk. Haat is iets wat je jezelf aan doen, het niet kunnen vergeven van iemand, is waar jij mee blijft zitten. Die ander hoeft dat niet eens te weten. Haat is als gif dat bij jou van binnen alles kapot maakt. Het is alsof je iemand wilt vergiftigen, zo boos of gekwetst ben je, maar je drinkt die beker zelf. Dat is wat haat is voor mij, en daar vind ik mezelf veel te waardevol voor.

En vergis je niet, als je iemand vergeeft, wil dat niet zeggen dat je alles maar moet vergeten. Dat zeker niet. Maar laat die haat in jezelf los, omdat die niemand anders treft dan alleen jou. Dat is een inzicht, waar je in moet groeien denk ik. Ik kan wel zoveel vertellen als ik wil hierover maar je zal het toch zelf zo moeten voelen. Dat is een kwestie van leren en groeien, in de geest. Want eens zal alle haat uit de wereld zijn. Maar dat kan alleen door liefde. Want liefde is het enige dat haat kan overwinnen. Net zoals licht het enige is dat het duister kan overwinnen. Het komt allemaal nog wel, als vanzelf. Maar als je er eerder achter komt, dan kan je eerder meewerken om al die negativiteit de wereld uit te krijgen.

Ik kan hem dan wel vergeven hebben, maar ik ben dat hele verhaal, dat hele drama toch zeker niet vergeten? En dat hoeft ook niet, want ik wil dat niet eens vergeten. Ik heb er enorm veel van geleerd. Dus waarom moet ik het vergeten? Nee, zolang er maar geen haat in mijn hart zit, daar gaat het om. En het echt verwerk, het allemaal nog eens langs laat komen en het gevoel door me heen laten gaan. Omdat ik dat eerst niet deed, omdat het al heel snel weggestopt werd. Niet gek natuurlijk, en ik was nog zo jong, zo onervaren. Nog geen 18 en getrouwd, net 21 en al gescheiden met een kindje. Ik ben er zo van gegroeid, daar is ook wat voor te zeggen hoor. Alleen het gevoel van de onrechtvaardigheid, dat heeft me lang vastgehouden. Maar daar vond ik de boeken van Jozef Rulof voor.

Die hebben me ook weer veel geleerd en in laten zien, dat ik het zelf op me af heb geroepen. Levens geleden, en dat je krijgt wat je geeft. Dus onrechtvaardig? Helemaal niet! Maar omdat je geen herinneringen hebt aan die vorige levens, die zijn er wel hoor vooral de zielsdiepe, lijkt het onrechtvaardig. Er is geen seconde van al je levens verloren gegaan en dat ga je ooit bekijken. Dan pas ga je alles zien en weten van jezelf. Oh, dat zal oneindig veel dingen verklaren, waarvan je nu niet weet waarom je zoiets voelt, of waarom je iemand op 1^e gezicht niet mag, of juist wel. Dan valt alles op zijn plaats.

Heb je alles dan gezien, dan pas ken je jezelf. En dat is ook wat er op de poort staat van de tempel der Ziel, wat anderen weer kennen als de hemelse bibliotheek, waar de Akasische kronieken, of de Akashics liggen. Het boek des levens, met nadruk op het meervoud van levens. En dan zal je zien, dat alles was om te leren te groeien. Dat alles was om goed te maken wat je ooit misdeed. Om alles mee te maken, zodat je overal vanaf weet. En dan kán je niet eens haat meer voelen, of iemand anders niet vergeven. Want dan zal je zien dat je ook jezelf zult moeten vergeven omdat jij zelf meestal de aanstichter was van je eigen verdriet.

En dan kom je opeens net weer zo’n gedichtje tegen van Hans Stolp, die er precies bij past:  Wijsheid en vrede Wijsheid en vrede beginnen altijd in onszelf, in ons eigen hart. Alleen daar kunnen wij die stille genezende krachten vinden, alleen daar kunnen ze groeien. Wanneer zij gaandeweg in ons hart  mogen ontluiken, dan worden zij van daaruit tot genezende, verwarmende energieën, die alles om ons heen in een ander licht plaatsen. Hans Stolp

"De zonde is geografisch.

Origineel: Sin is geographical."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Soms moet je eventjes de boel helemaal omgooien. Omdat ik al zo’n eind vooruit ben gaan lopen met mijn blogs, die dus nu zo ongeveer een week later worden geplaatst dan ze geschreven zijn, zou dit verhaal er pas over een dikke week komen. Maar ik loop er zo van over, ik vind het weer zo’n mooie stunt van hierboven, dat ik het moet delen. Niet na een week maar nu, vandaag! Soms is een verhaal nou eenmaal echt bijzonder genoeg. En dit is er eentje van en daarom schuiven alle blogs, die toch al van eerder zijn dan geplaatst, gewoon nog een dagje op. Dat maakt nu ook niet meer uit. Nu heb ik gewoon de drang om het direct en wel vandaag te vertellen. Niet pas over een week.

Het is voor mij best een lastige periode nu, ik voel dat wel degelijk. Ik voel me weer zo uitgeput en dat ik gisteren niet naar school ben gegaan, dit blijft raar om te zeggen op je bijna 58^e, maar het zegt ook wel iets natuurlijk. Want ik vind dat juist erg leuk. Ik voel me dan, buiten dat mijn lijf niet meedoet, net een puber weer. Het is ook leuk om met mensen te praten die hetzelfde doen als jij. En het zijn ook nog allemaal leuke mensen. Wat dat betreft heb ik het echt getroffen met mijn studiegenootjes. Dat is ook altijd maar afwachten natuurlijk. En gisteren werd dat nog eens extra duidelijk, omdat er een heel stel voor me aan de slag is gegaan.

Eentje heeft de foto’s van de hoorcolleges gekopieerd, die krijg ik van de week. Dan heeft er weer iemand aantekeningen gemaakt voor me en die doorgestuurd. En ook heb ik gisteravond nog even zitten bellen met José, die altijd zo lief voor me is. Echt, dat zijn dus van die zegeningen, die ik tel. Dit soort tel ik voor 2 ook! Ook al denk je er niet zoveel te hebben, ga ze dan maar eens tellen, die zegeningen. Het lijkt dan wel alsof ze zich als een gek vermenigvuldigen. Zoiets als die gekke fruitvliegjes. Op het moment dat je er eentje opmerkt, heb je er opeens 20. Karina weet dat wel, dat er zo’n raar vliegje hier in huis zit, eentje is dat er maar. En die is altijd in mijn buurt. Ja, ik was me echt genoeg hoor. Nee, echt, zo’n ieniemienie vliegje is het. En vaak in de buurt van mijn gezicht. Dan ben ik bang dat ik hem inadem via mond of neus.

Maar goed, daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Ik wilde het hebben over de vroege ochtend van de 11^e van de 12^e. Oh, en ik tel die op, zoekend naar nog een 13 vandaag, en dan is dit dus 23 bij elkaar en dat is 10 én 13, mijn moeder dubbelop. Voor de mensen die al een paar jaar meelezen, en ik ben nog steeds verbaasd dat die er zijn en dat het er zoveel zijn, die weten hoe het zit met die 13 van mijn moeder. Dat verhaal op zich is al zo bijzonder, dat ik het eigenlijk steeds opnieuw zou moeten vertellen. Maar dat doe ik niet. Je kan terugzoeken want ik schrijf hier al sinds mei 2016, toen Sunshine vermist raakte natuurlijk. Mijn moeder ging over op de 15^e augustus 2017 en al voor ze overging, was die 13 belangrijk voor ons. Alleen wisten we nooit waarom. Nou, binnen de kortste keren snapten we dat ook. Maar dat kan je terug lezen in blogs uit die tijd.

En in de 2 jaren na haar overgaan, waar we nu zitten, is het heel vaak voorgekomen dat ik over die 13 vertelde. In het begin vaak genoeg maar ook lang niet alles. Want anders kan ik wel aan de gang blijven. En soms ben ik haar heel even kwijt, en dan vind ik haar weer terug, in zo’n kleine oneindigheid. Die laatste zin is van Marco Borsato hoor, maar die zin raakte me behoorlijk. Want die 13 is voor mij, zo'n kleine oneindigheid. Het is voor ons, een groet van onze moeder. De 13 én de 10 natuurlijk. Ze heette Christina, werd Tien of Tiny genoemd en is geboren op 10 10 41. Ze wist nooit hoe laat ze geboren was, maar ik heb een flauw vermoeden dat het iets met 13 over of voor moet zijn geweest. Ik meld het de laatste tijd nog alleen maar, als het weer bijzonder is. Ik weet dat een aantal meelezers dit geweldig vinden ook, als ik het deel.

Nu was ik vanmorgen al om 6 uur op, zoals elke dag. En ik moet nog zoveel inhalen van school, dat ik tijd tekort kom. Ja, oké, ik zit nu te typen maar dit moet even! Dus ik wilde vroeg beginnen, dan ben je nog fris en fruitig en voor je het weet, ga een half uurtje Farmaceutisch rekenen, ben je totaal murw. Dus beter om zeven uur al doen, dan kan je even bijkomen en weer verder. Ik vraag zo met blik naar boven om een klein beetje hulp, dat ik niet weet of ik het anders wel kan redden. Het is best pittig zo’n studie op je 57^e. En dan die 3 jaar in 1 jaar, het is bijna niet te doen.

Niemand zegt iets terug, niet dat ik dat had verwacht hoor. Ik zie iemand iets in mijn Rulof-groep Wayti plaatsen, en ik ga even kijken wat dat is. Nog bedankt aan Wiebe trouwens, want zonder het te beseffen was jij de katalysator van een prachtig verhaal! Een bordje van Jozef Rulof met een schildering erop. Ik kijk er met open mond naar, het is maar 10 euro en ik vind het prachtig! Oh wacht, als het me lukt, dan hou ik het niet zelf maar geef ik het aan iemand. Ik weet al gelijk wie.

Dus ik reageer erop en krijg vrijwel direct antwoord. Dat had ik niet verwacht want het is net na zevenen of zo. Ik zeg gelijk dat ik het graag wil hebben en na wat gegevens te hebben uitgewisseld, stuurt ze me een tikkie, om te betalen, mét verzenden, 15 euro. Voor wat het voor mij waard is, is dat echt niet te geloven. En zo is het ook eigenlijk, emotionele waarde valt niet uit te leggen. Totaal iets anders als een banaan tegen de muur plakken en zeggen dat het kunst is. En wat voor een ander ouwe meuk is, is voor weer iemand anders goud. Ik betaal het direct, voor het geval ze van gedachte verandert! Ze stuurt me; ‘zo jij bent snel!’ want we hebben elkaars telefoonnummer nu natuurlijk.

Ze stuurt me dat ze het al ontvangen heeft ook. ‘Mooi bordje’, stuurt ze, ‘mooie herinnering aan en nu door naar jou ❤.’ Ik stuur terug dat ik er erg blij mee ben en dat ik het aan iemand ga geven die net als ik een Rulof aanhanger is. Of hoe noem je zoiets? We zijn een soort van zijn discipelen maar dat klinkt weer zo heftig en kerks en dat moet niet. Adept heb ik wel eens gelezen, maar dat klinkt ook weer zo ‘Jomanda’. Ik hou het maar bij Ruloflezers. Nou ja, ze begreep me direct, dat dan weer wel. Ze stuurt me terug; ‘Ohhh wat een mooi kado. Ik heb de boeken ook gelezen... Dit bordje ooit aan mijn moeder kado gegeven na een zware operatie. Ik heb het zelf nu 13 jaar in bezit en vond het dat het nu weg mocht. Een mooiere bestemming had ik niet kunnen bedenken. Kreeg er kippenvel van toen ik het las. Toeval bestaat niét.’ En nu is het mijn beurt om in de tranen te schieten, op het moment dat ik die 13 zie staan! Hoi mam!

‘Dit is bizar! Tranen in mijn ogen  want dit is een groet van mijn moeder, van hierboven’, stuur ik haar direct terug. Nou ja zeg, dit is toch niet te geloven eigenlijk! Zij met haar moeder en ik met de mijne! Alsof we allebei gegroet worden door onze moeders, zo voelt het! Ik vraag of ze Facebook heeft en ja, dat heeft ze dus nu zijn we daar vrienden en zo kon ik haar uitnodigen voor Wayti, waar zij weer de post ziet staan over haar bordje op Marktplaats. Ze reageert daar weer, dat ze het nu erg mooi voor me gaat inpakken! En zo is het cirkeltje weer rond. Wat een prachtig begin van de dag. Deze zegening telt wel zeker voor 20! Of meer!

Ik kom er ook gelijk achter, dat diegene waar ik het aan wilde geven het bordje al heeft. Dat maakt me dus gelijk duidelijk dat ik het niet weg moet geven. Het is een  cadeautje van mijn moeder. Jawel, echt waar, ik ben ervan overtuigd! Hierboven kunnen ze alles als ze willen. Ze laten ons hier alleen maar modderen omdat we ervan moeten leren. Alleen soms, soms vinden ze dat we een hart onder de riem nodig hebben. En die geven ze dan ook echt in de vorm van een stel hele lieve klasgenoten, een nieuwe Facebookvriendin die ook de boeken van Rulof leest en om het helemaal af te maken; een kerstcadeautje van mijn moeder, met een hele grote 13! Misschien wel omdat ik deze kerst alleen zit en moet leren. André Hazes staat al klaar hoor!

Ook al lijkt het soms niet altijd zo, maar er wordt voor ons gezorgd, er wordt op ons glet. En mijn moeder, die kan niet zien dat een kind van haar zo’n verdriet heeft. Dan springt ze in actie. Het duurt ff, maar dan heb je ook wat! Een bordje met een schilderij van Jozef Rulof erop, en als ik het goed heb, laat het de vele levens van één mens zien, die je steeds hoger en hoger brengen, op de harp des levens. In de verte zie je het licht waar we naar op weg zijn allemaal. Zo interpreteer ik de afbeelding in elk geval, zoals ik hem zie. Een kerstcadeautje van mijn  moeder en ik moet zeggen, ze is in haar keuze voor cadeautjes vooruit gegaan, sinds ze daarboven is. Ik voel nu de quasi boze blik die ze me toewerpt, ze kon mijn humor niet altijd verdragen en daar moest ik dan toch weer om lachen. Nu ook! Sorry mam, hij is best grappig!

En zo is deze dag enorm bijzonder begonnen, in alle vroegte al. Ik merkte ook, bij die post over het marktplaats-bordje, dat er zelfs andere mensen iets van oppikten en emoties voelden. Heel speciaal dit allemaal. Zoveel licht in die donkere dagen, echt bijzonder! Ik heb al bericht van DHL dat mijn bordje onderweg is, sneller dan het licht gaat dit! Ik voel mijn moeder, mijn opa en nog een paar dierbaren daarboven, alsof ze me het nu echt even willen laten voelen. Je bént niet alleen, vertrouw maar op ons. Laat ik dat dan ook maar gewoon doen! Bedankt mam, voor je prachtig mooie kerstcadeautje!