Drie jaar en 238 dagen zonder Sunshine
Ik heb toch wel wat wachtwoorden zitten veranderen hoor, sinds ik hoorde van die miljarden inlogs met paswoorden die op straat liggen! Ik weet bij God niet meer of ik in 2012 al LinkedIn had want daar schijnt het mee te maken te hebben. Die zijn toen gehackt. Ik kreeg opeens even een helder momentje. Ik ben bij vlagen geniaal maar het is nogal eens windstil hier. Ik zie net dat ik lid ben vanaf 7 september 2013. Oh oké. Maar goed, regelmatig je wachtwoorden veranderen is ook niet verkeerd. Daarom nog geen man overboord natuurlijk. Ik hoorde ook dat je een app hebt, waar je al je wachtwoorden kunt opslaan en zo bij je houden. Alleen, gek genoeg, vertrouw ik dat dan weer niet.
Wat als ze daar de boel hacken dan? Zo af en toe maar opeens van alles omgooien, laat ik het daar maar bij houden. En ik heb mijn manier om ze te onthouden, het gaat wel eens mis maar dan kan ik ze nog wel aanpassen door “wachtwoord vergeten”. Het zal volgens mij nooit echt waterdicht zijn, totdat alle misdaad verdwenen is en dat zal nog heel eventjes duren. Tot die tijd, zelf goed opletten en niet zomaar op links klikken en dat soort dingen. Hopelijk kom ik daar een eind mee.
Ik begin nu pas tegen de nadelen aan te lopen van het hebben van een uitkering. Hoe blij ik er ook mee ben. Bovendien, ik heb er zelf al die jaren dat ik gewerkt heb, voor betaald. Dus het is niet dat ik het cadeau krijg. En ik ga er ook zo kort mogelijk gebruik van maken. Dat staat sowieso vast. Maar ik kreeg een mail van One Stroke UK waar ik tegenwoordig, of nou ja, vorig jaar, mijn speciale multisurface of enamel Folkart acrylverf koop. Die kon ik eerst alleen in de US bestellen maar dat verzenden kost vele malen meer dan de verf. Vanuit Engeland is het een stuk goedkoper, al is dat ook nog wel een bedrag.
Maar er zijn allemaal nieuwe kleuren. Ik kocht natuurlijk steeds van het geld van mijn kunstwerken, die ik verkocht. Dat ligt nu alleen helaas, wegens flink tijdgebrek, totaal stil. Ik had al gezien, bij de facebook pagina, dat die er in Amerika al lang waren. Dat lag toch al buiten mijn bereik dus ook goed. Maar ja, krijg je opeens zo’n mailtje binnen uit Engeland. En door geldgebrek ligt dat nu ook buiten mijn bereik. Ach ja, het zal wel weer komen hoor. Hopelijk zijn ze er dan nog steeds. Ik heb ze opgeschreven want buiten al die nieuwe kleuren colorshift hebben ze nu ook iets met Unicorn! Oh de naam alleen al, hoort helemaal bij mij!
Maar ook is de dioxazine purple terug! Dat is een speciaal soort paars, die je door mengen in allerlei kleuren kan krijgen. En wat denk je van ‘keepsake rose’, alleen de naam al! En ze hebben nu kleuren in metallic/pearl, die ik nog niet ken. Met namen als Malachite of Aqua Moire Pearl of Peridot. Dat zijn nou voor mij de echte hebbedingetjes. Juneberry is nieuw bij de gewone multisurface, Blue Peacock en, net zoiets speciaals als de dioxazine purple is de Prussion blue. Daar maakte ik altijd mijn nachtelijke wolken van. Die kleur is van het bijna zwartste blauw tot lichtblauw te gebruiken.
Ach ja, nog even dat diploma halen en dan die baan. En dan even wachten tot ik daarvan mijn vakantiegeld krijg. Wat zei ik ook alweer over geduld? Oh ja, het is een schone zaak. Nou nee, dat is de algemene. Ik ben niet zo heel erg geduldig al zal ik dat in sommige gevallen toch wel moeten zijn. Dus God geef me geduld en geef het me nu! Hm. Zal wel weer niet goed zijn zo. Voor mij is het vaker een pijnlijke zaak, niks schoons aan. Ik moet het nu maar met pen doen, als ik creatief wil zijn. Zoals met het stripje dat ik heb aangevuld. Die eerste die ging rond op Facebook. Ik vond het wel een leuke. Maar er ontbrak nog iets. En toen heb ik er zelf nog maar 2 tekeningetjes bij gemaakt. Ben ik toch nog een beetje creatief bezig. Een beetje maar…
Verder houden de cits me ook goed bezig. Ik loop weer achter met school natuurlijk, door die rot griep. Genoeg te doen. Dat examen in Utrecht krijg ik nu al de rillingen van. Omdat ik weet hoe rot ze die reken vragen stellen. Daar kan ik niet op leren, die manier is voor mij te onlogisch. Ik denk erg snel, misschien wel té snel. Dat zei PeeT me laatst ook nog, dat andere mensen dat dan soms helemaal niet kunnen volgen. Maar hoe ze die sommen geven, nee, sorry, dat is express de boel nog moeilijker maken en daar kan ik niet goed tegen. Toch zal ik het moeten doen. Ik wist het wel hoor, van te voren, dat het een zwaar jaar zou worden maar ik heb het toch nog behoorlijk onderschat.
Natuurlijk speelt er heel veel mee. Ook het zo vanuit de driedubbele burnout in zoiets heftigs stappen, en dan privé een hoop verdriet. Je zou voor minder katatonisch in een instelling liggen. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik worstel en kom boven. Luctor et Emergo. Dat is iets in een of ander Wapen van Nederland of zo. Moet ik eens opzoeken. Het past wel bij me, ik kom ook altijd boven. Altijd. Ook dit jaar en deze opleiding en stage zal ik worstelend doorkomen en boven komen. Zo gaat dat in mijn leven. (ps: opgezocht, is van de provincie Zeeland? Moet ik daarheen verhuizen dan?)
Gisteravond ben ik me nog te pletter geschrokken. Die gekke Skylar toch weer! Ik heb zo’n mandje dat aan de verwarming geklikt kan worden. Lang geleden van Sonja gehad. Grappig genoeg had ik die ooit ook maar die had ik weggegeven omdat Sam er niet in durfde. Ik ben wel 5 katten verder ondertussen. En toen kreeg ik die van Sonja. En deze wordt intensief gebruikt, door alle vier zelfs. Meestal ligt Rainbow er ’s nachts in. Dit keer was het Skylar want Rainbow lag op zijn plek, bovenin de grote krabpaal. De hangmandjes daarin zijn altijd bezet door Moonlight en Aurora. Skylar leek er heerlijk te liggen.
Maar ja, Skylar is ook erg groot voor een kat, meer formaatje middenslag hond. En dat brengt ook de nodige kilo’s met zich mee. Eerst stapte hij van de tafel zo, op het ijzeren randje van de mand, waar de stof overheen zit. Maar het wiebelde te sterk en toen hij zich langzaam weer terug op de tafel trok, trok hij zo de stof mee en het hele mandje eraf. Onhandige lummel! Later, toen ik de boel allang weer had hersteld, ging hij er dan maar vanaf de grond in. Daar lag hij lekker te slapen en ik zat ook te soezen op de bank. Maar ik schrok met een rotklap wakker. Daar lag Skylar, nog gewoon op het mandje alsof er niets aan de hand was. Hij keek me even met grote ogen aan en ging weer liggen slapen.
Nou ja, het moet niet gekker worden hoor! Mafkat! Ik moest zo lachen en hij deed net alsof er niets gebeurd was maar hij lag wel op de grond. Toen ik later keek, was hij weg en heb ik het weer terug gehangen. Weer later lag hij er weer te slapen. De gekkerd. Ik denk dat ze beter niet kunnen ruilen die twee! Hij is een beetje topzwaar voor zo’n wiebelend los hangmandje. Al zorgt het dan wel weer even voor wat slappe lach, daar is ook wat voor te zeggen. Vooral die blik van hem, het ‘ontkennen’ van de val. Want normaal had hij toch weggespurt of zo. Nee, niets aan de hand hoor, dit mandje hoort zo, op de grond. Zie je ook eens hoe het moet. Ik heb er nog net een foto van kunnen maken! Heerlijk beest, allemaal heerlijke beesten hier! Wat zou ik zonder ze zijn?