"Onschuld is meestal toeval en niet een deugd.

Origineel: L'innocence, le plus souvent, est un bonheur et non pas une vertu.
Bron: Les Dieux Ont Soif
"

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Ik was van de week, ik zal niet eerlijk zeggen dat het was tijdens de online lessen, een beetje aan het opruimen. Kastje achter me, de planken naast de keuken waar van alles op stond wat er niet hoorde. En omdat ik altijd de pineut ben, er is namelijk nog geen les voorbij gegaan of ik kom aan de beurt, was het wel zo handig dat ik het bakje met 3 kleine laatjes hier vlak voor mijn neus eens ging opruimen. Ik had de autopapieren van de verzekering ook weer binnen voor het komende jaar en dat laatje zat zo vol, dat als ik het open deed, alle 3 de laatjes open gingen. Tijd voor een opruim actie. Ik hou van opruimen, vooral vlak nadat je dat gedaan hebt. Daarom doe ik het ook zo vaak.

In het laatje waarop staat ‘autopapieren’ vond ik nog iets anders dan ‘autopapieren’! Ik vond mijn ruiterbewijs! Met vlag en wimpel geslaagd toen, op 5 april 1991. Hij was geldig tot 05-04-93, oeps, dat is al bijna 30 jaar geleden! Op de foto heb ik een blik als een hert in de koplampen. En Madonna had toen toch al gezongen ‘strike a pose’. Die hit was duidelijk niet aan mij besteed. Maar wat dan weer zo leuk is, dat je, door zoiets opeens te zien, opeens weer aan het wandelen bent op Memory Lane. Ik was als klein kind al gek op paardrijden en vanaf mijn 8^e tot mijn 12^e mocht ik dat van mijn moeder. Daarna kon ze het niet meer betalen en al huilde ik tranen met tuiten, ik begreep wel dat het gewoon niet kon. Anders had ik het vast wel gemogen.

Toen mijn dochter zo rond de 4 jaar was, hoorde ik heel af en toe paarden hinniken, waar we toen woonden. Maar ik zag nooit paarden of pony’s. Maar ik hoorde het zo vaak, dat ik met Kim en Timmy, de hond, ging wandelen. Er was een bruggetje een stuk verder op en ik liep gewoon maar de richting op, waar ik de paardenkreten volgens mijn gevoel vandaan hoorde komen. En ja hoor, ik vond stallen met paarden en pony’s en geitjes. Wat bleek, je kon rijles nemen, of paarden huren daar. Dan ging je ze hier opzadelen, dat was het huis van de Familie Littel, en dan reed je naar de buitenbak, met kantine, bij het CBR, waar je je rijbewijs voor auto’s kon halen. Hoe grappig vond ik dat.

De week erna had ik zelf al les. Ik kon al rijden, maar het was al lang geleden en bovendien, je kon midden in de stad niet zomaar gaan rijden buiten. En een uur in je eentje door die bak banjeren, zou ook niet leuk zijn. Maar met meerdere mensen dressuur leren wel. Dus vandaar. Mijn dochter bleek er net zo gek op te zijn als ik en die had ik direct opgegeven voor beginnerslessen op de woensdag in de middag. Toen hadden alle lagere scholen nog de woensdagmiddag vrij in elk geval. Af en toe reden we dressuurwedstrijden en zoals op de foto met cap, begeleiden we, mét politie te paard, een bruiloft van een van onze leden van de manege. Dat was zo leuk. Er was altijd wat te doen, ik vind het ook heerlijk om paarden te verzorgen. Lekker borstelen, wassen, stallen uitmesten. Vraag me niet waarom, ik hou er gewoon van.

Af en toe reden we wat dressuur wedstrijdjes onderling. Later werd de hele boel verhuisd en gingen de paarden weg bij het huis van Meneer en mevrouw Littel. Wel hielden ze nog wat dieren maar een stuk verderop kregen we veel meer stallen, een grotere kantine en 2 buitenbakken. En elke dinsdag avond reed ik en elke woensdag reed mijn dochter. Leuke tijden waren dat. En toen kregen we daar de gelegenheid om het ruiterbewijs te halen. Daarmee kon je dan ook overal paarden huren en bijvoorbeeld mee naar het strand nemen, of zo. Heerlijk! Ook mocht je dan met de paarden daar, lekker het Kralingse Bos in of zo. Een aantal weken een avondje studeren. Wat mag je paard wel of niet eten, als je even afstijgt en uitrust?

Er is nogal wat giftig hoor, waar een paard doodziek van kan worden. Uiteraard moest je ook in de bak al rijdend examen doen. Toen dat zover was, zag ik meneer Littel de grootste lol hebben en ik begreep maar niet waarom. Ja hoor, had hij de paarden allemaal flink wat haver gegeven en dan worden ze een beetje ‘wild’ of nou ja, schrikkerig of zo. Pff wat een gedoe zeg. Ik reed op een enorme hengst, Olivier. En als er iemand een foto nam, sloeg hij op hol. Dus elke keer, moest ik weer als een gek inhouden om niet dwars over de manege gesleurd te worden door hem. Hij was nogal lastig te hanteren. Maar hij zat heel lekker. Ik reed vaker op Joker, een appaloosa, maar die wilde nooit springen. Als die al zag dat de houten palen werden gepakt, deed ze al haar best om mij van haar rug te krijgen. Wat best wel eens lukte.

Er was altijd wel wat leuks te doen op de manege en toen voor de nieuwe manege, om geld in te zamelen, hadden we een Western dag. Iedereen als cowboy of indiaan. We hadden een tipi staan met Chief Sitting Bullshit, waar je je de toekomst kon laten voorspellen. Allerlei spelen zoals hoefijzers gooien. We gingen tikkertje doen te paard en ik kwam ondersteboven onder mijn paard te hangen, omdat ik snel wilde wenden en mijn zadel niet goed vast zat. Dat was echt hilarisch! Oh het was daar altijd leuk! In jeans op het paard, is het paard van de toenmalige vriendin van mijn neef, Ciola. Mensen, dat was een grote pinto! Lief beest en ze is heel oud geworden en altijd liefdevol verzorgd door Jolanda. 

Met mijn dochter ook vaak meegemaakt dat ze van haar pony viel en dan moest zij altijd huilen natuurlijk. Maar ja, dat deed ze wel vaker, zo ook deze keer. Ze was niet lang daarvoor eraf gevallen, op haar cap, die voor haar ogen schoof. En toen liep ze hard te huilen en te gillen dat ze blind was, tot ik haar cap weer goed op haar hoofd zette. Hilarisch en ik heb tot tranen toe gelachen en toen was zij weer boos dat iedereen moest lachen. En nu huilde ze ook weer, maar elke manege mens weet, direct weer op je paard of pony, anders word je bang. En ook al gilde ze, hup joh, weer je pony op.

Dat deed ik zelf ook na de zoveelste dood smak op de grond, best hoog hoor, een paard. Zo was het al vele malen gegaan en ook nu was ze snel stil. Alleen bleef ze pijn in haar arm houden zei ze. Ja dat snap ik, dat gaat zo wel over. Alleen kwam ze even later huilend naar me toe, haar arm was helemaal dik en blauw. Met spoed naar het ziekenhuis, Franciscus zat er vlakbij. Ik had er de EH van het ziekenhuis en röntgenfoto’s niet voor nodig, om te weten dat het gebroken was. Ja, toen voelde ik me wel heel schuldig hoor!  Maar ze is toen door iedereen enorm verwend met haar armpje in het gips.

Op een gegeven moment ging ik studeren, kreeg ik een fulltime baan en gingen we ook nog verhuizen. Ik had er geen tijd meer voor en Kim had er ook niet zo’n zin meer in geloof ik. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat niet meer precies weet. In elk geval, daarna heb ik nooit meer paard gereden maar oh, wat vind ik het idee alleen al nog steeds heerlijk. Ik weet niet of ik nu nog zou durven, al lijkt me dat van wel. Alleen de spierpijn al, die eerste paar keren, houdt me voor nu al tegen. Maar ja, ook tijdgebrek én geldgebrek, want goedkoop is anders, houdt mij tegen. Maar ik blijf altijd de paardjes missen. In galop over het strand. Met zonsondergang al stappend ervan genieten samen met je edele vriend… Er bestaat bijna niets mooiers!

"Niemand wil raad, alleen bevestiging.

Origineel: No one wants advice, only corroboration.
Bron: The Winter of Our Discontent (1961) Ch. VI"

John Steinbeck - Amerikaans auteur en Nobelprijswinnaar literatuur (1962) 1902-1968

Ik krijg nogal eens wat van die invallen, hele wijze of aparte dingen zijn het soms. Die schrijf ik dan tegenwoordig in mijn Samsung notes op mijn telefoon. Meestal zijn ze zo vluchtig, zo ijl, dat ze anders ook weer verdwijnen als ik dat niet doe. Soms red ik dat niet eens want dan is het, poef, weg. Ik voel dan dat ik iets ingefluisterd kreeg in mijn geestelijke oor maar dat ik er niet genoeg voor open stond om het naar de stoffelijke wereld te krijgen. Tenminste, dat is zo duidelijk als ik het krijgen kan, bij het uitleggen. Rond de kerst kreeg ik er nogal wat. Ik zat toen ook wel heel erg diep en blijkbaar had ik wat aanmoediging van achter de sluier nodig, om me wat beter te voelen.

Eentje ervan vond ik zelf heel mooi. Ik heb mijn katten hun zielennamen mogen geven, namen die ze vanaf nu zullen gebruiken, zoals ze zichzelf nu ook noemen. Ik wist niet eens dat zoiets bestond maar het resoneerde wel bij me. En daardoor snapte ik ook opeens waarom het, toen ik in september 2015 mijn 2 kleine kittens net in huis had, zo’n big deal was. Sunshine had ik direct, maar ik had de andere Moonbeam genoemd maar dat voelde zo niet goed. En ik werd er zo door geblokkeerd, dat ik het niet meer wist wat het dan wel moest worden. Ik was een keer aan het zappen op tv en opeens kwam Michael Jackson op tv. Hij zong, don’t blame it on the Sunshine, don’t blame it on the moonlight… Natuurlijk! Daar zat het hem in. Moonlight moest het zijn natuurlijk!

Pas later viel het me op, oh dat zijn lichtnamen! Dus toen mijn witte diva erbij kwam, werd dat direct Aurora, ook een lichtnaam. Rainbow, ook en Skylar een nog diepere betekenis, eeuwige liefde en kracht. Omdat ik Rainbow al direct na zijn geboorte herkende en hem direct claimde voor mezelf, al had ik niets met die mensen die hem vonden te maken toen nog, wist ik ook dat zijn naam Rainbow was. Ik wist dat er een Rainbow bij zou komen hier. Al dacht ik de eerste paar weken dat het een meisje was. En ik wist ook nog niet dat zijn broertje ook hier zou komen wonen, dus die werd ook als poes gezien en Kimmy genoemd, naar mijn dochter.

Wel frappant dat Skylar ook net zo tegen mij is. Die doet net of ik hem elke dag 100 x sla, want als ik mijn arm uitsteek, duikt hij weg. Dat ik zo tegen hem tekeer moest gaan, omdat hij iedereen zijn eten op vrat, heeft hem laten denken dat ik een hekel aan hem heb. En het tegenovergestelde is waar, ik ben net zo dol op hem als op de rest. Alleen had ik hem laten gaan, dan had hij zo’n overgewicht gekregen, dat hij diabetes had gekregen of erger. En dat ik tegen hem scheld als hij Aurora aanvalt, is ook niet omdat ik haar liever vind. Ik vind gewoon dat ze lief voor elkaar moeten zijn. Punt. Ik scheld tegen de anderen ook als ze dat doen, ook onderling maar zo bekijkt hij het niet. Hij denkt gewoon dat ik hem als een monster zie en niets is minder waar.

Het doet me wel verdriet dat hij het zo ziet maar ik kan er niets aan veranderen. Als ik hem wil kroelen dan trekt hij zich terug. Gisteren ging ik naast hem zitten op de bank, om hem te aaien en dan loopt hij weg. Maar als ik slaap, of hij denkt dat ik slaap, sluipt hij naar me toe en geeft hij mijn gezicht volop kopjes. Dus hij wil wel van me houden, maar dan als ik het niet merk. Geen idee hoe ik dat weg kan krijgen. Want ook al weet ik dat, geeft het hem nog steeds geen vrijbrief om van de anderen hun eten te pikken of ze te slaan en aan te vallen. Tot bloedens toe vaak. Dus misschien krijg ik het nooit weg. Hij komt er ooit nog wel achter doe diep mijn liefde voor hem is nu. En, net als in het andere geval, dan geef ik het voor hier maar op en weet ik dat het toch weer goed komt. Ooit…

Meer kan ik niet doen eraan. Hij ziet het zoals hij wil zien, want hij kijkt niet naar zijn eigen gedrag, wat hem al die standjes en correcties doet krijgen. Maar ja, hij is maar een katje hè, hij kan het niet zo beredeneren. Dat is bij mensen wel zo maar dan nog doen ze het vaak niet hoor. Gisteravond, toen hij weer bij Moonlight op de salontafel sprong, om zijn snoepjes te pikken, duwde ik hem van tafel af. Toen hij er weer op wilde springen, wees ik naar hem. Dat klinkt stom maar meestal helpt dat en druipt hij mopperend af. Nu niet, hij sloeg naar me. Ja, is hij helemaal gek geworden?! Ik stond op en ja, dan rent hij snel weg. Ik heb hem nog nooit iets gedaan hoor, maar hij weet, nu ben ik te ver gegaan.

Eigenlijk weet hij niet eens wat er daarna eventueel zou gaan gebeuren. Eigenlijk zou er niet eens iets gebeuren, behalve dat ik zou voorkomen dat hij weer op die tafel springt. Maar hij heeft volgens mij hele andere scenario’s voor ogen. Maar ja, dat doet hij zelf en dat is niet wat de realiteit is. Ik zou hem nooit kwaad doen en sterker nog, ik heb hem ook nog nooit kwaad gedaan. Maar als anderen dit zouden zien, zouden ze het wel kunnen denken. Zo raar doet hij soms. Staat hij in de keuken, kom ik eraan, vliegt hij als een gek weg. Alsof ik hem iets zou doen anders. Goh, hoe herkenbaar! Ik weet echt niet hoe ik het eruit kan krijgen bij hem. Hem extra liefde geven, extra hapjes, extra knuffels, ik heb alles al geprobeerd.

Nu heb ik het losgelaten want het is zijn probleem. Het is niet zoals het is maar ja, hij wil het zo zien. Daar lijk ik niets aan te kunnen veranderen en dus zal ik het moeten accepteren zoals het nu is. Wie weet komt hij er ooit nog achter in dit leven, dat zal ik dan wel merken aan hem. Dat hij niet in de nacht om knuffels komt sluipen maar gewoon als ik wakker ben. Dat zou ik geweldig vinden! Maar zo niet, dan weet ik in elk geval, ooit weet hij het wel maar dat zal nog heel lang duren. Niet in dit leven dan in elk geval. Verdrietig maar ja, hij kiest er zelf voor. Zo jammer want het kan zo leuk gaan allemaal. Maar ik ben erg rechtvaardig en ik doe niets verkeerd dus meer kan ik ook niet doen.

Ik weiger hem dingen te laten doen die slecht voor hem of de anderen zijn. En ik ben erg consequent dus hij zal het er net zo goed mee moeten doen. Ik doe het voor zijn bestwil zo en als hij dat niet kan of niet wil zien, dan moet het maar zo blijven. Ik kan niet eens iets eraan veranderen, want ik doe het juiste voor hem. Daarom zal het van zijn kant moeten komen en ik betwijfel of dat ooit hier gaat lukken. Maar ooit, want banden van liefde kunnen nooit verbroken worden, ook niet tussen mens en dier, zie ik heb weer hierboven, en dan weet hij het ook. En dat is dan mijn enige troost. Het komt goed, ooit… En als bevestiging plaatste PeeT laatst een stuk uit het Rulof boek ‘Maskers en Mensen’ en daarin stond de zin: ‘Ik zie nu, dat hij, die geduld heeft om te wachten, om alles te aanvaarden, wint!’ En dat is nou precies wat ik bedoel! Dat is precies wat ik doe! Dat is precies wat ik voel! Dat is precies zoals het zal gaan!

"Natuurkunde is als seks: zeker, het kan enige praktische resultaten opleveren, maar dat is niet waarom we het doen.

Origineel: Physics is like sex: sure, it may give some practical results, but that's not why we do it."

Richard P. Feynman - Amerikaans natuurkundige en Nobelprijswinnaar 1918-1988