Een Rulof vriend heeft laatst een enorm mooi stuk over de piramide Gizeh geschreven, op Facebook. Daar is meer mee aan de hand, dan de wetenschap nu ook maar kan vermoeden. Al zou ik ze de boeken in de hand geven, dan wil het nog niet zeggen, dat ze het voor waar aan zullen nemen. Ik wel en vele anderen ook. Anderen die, net als ik, zowat het hele leven hebben gezocht tot ze deze boeken vonden en vanaf dat moment wisten; ‘JA, dit is het! Dit is wat ik zocht en wilde weten. Het meeste zit bij mij van binnen al, voor mij was het een feest van herkenning. Voor anderen is het meer een aanvoelen dat dit waarheid is en die halen de rest van de informatie, die er is, uit deze boeken.

Maar er zijn er nog veel meer, die nog geen bladzijde kunnen lezen van deze boeken. En dat komt niet omdat ze zo moeilijk geschreven zijn. Want ze zijn speciaal zo geschreven, dat iedereen, van hoog opgeleid, tot helemaal niet opgeleid, het kan lezen. Ja, oké, je moet wel kunnen lezen en zelfs dat eigenlijk niet. Ze zijn ook in gesproken vorm te krijgen. Maar als je deze boeken niet kunt lezen, dan komt het omdat je er gewoon niet aan toe bent. Meer is dat niet. In een volgend leven misschien, of in dat erna, alleen nu nog even niet. En dat geeft niets, we komen allemaal ooit zover. Daarom moet ik niet denken dat ik meer ben, of welke Rulof lezer dan ook. Nee hoor, ik ben alleen misschien wat verder op mijn pad.

Zelfs onder de Rulof lezers zitten nog grote verschillen en ook dat komt maar door één ding. De ene is gewoon verder dan de andere. Niet qua lezen maar die heeft gewoon wat meer levens geleid en hoe meer levens, hoe wijzer en verder. Logisch natuurlijk. Daarom heeft wetenschappers op de boeken wijzen totaal geen zin. De boeken hebben ook de magie om je te vinden, of opeens onder je neus te verschijnen, als je eraan toe bent. Daarom komt het vanzelf wel een keer. Toch, voor mensen zoals ik, die zich gek hebben gezocht naar antwoorden op vragen die iedereen wel heeft, heb ik het er vaak over. Ook hier in mijn blogs. Stel dat ik er iemand heel gelukkig mee kan maken door ze op deze manier aan te reiken?

Ik werd er door mijn vriendin op gewezen en ik had eerst nog zoiets van, ja hoor. Maar toen gebeurde er van alles in mijn leven zodat ik er toch nog maar eens naar vroeg. En zo kwam het dat ik van het ene moment op het andere totaal gegrepen werd door deze boeken. Ik kwam thuis rond 1 uur ’s nachts, ik had avonddienst gehad. Ik zocht online naar de site waar ze me de link van had gestuurd. Je kunt daar een aantal van de boeken gratis downloaden en erg veel informatie vinden ook nog. Ik begon braaf bij de eerste, want er zit verdieping in. Mocht je halverwege beginnen dan snap je er geen jota van. Die nacht heb ik gelezen en gelezen, tot mijn ogen er pijn van gingen doen. Toen ben ik nog even gaan liggen om te slapen.

Al bleef al wat ik net gelezen had, als een dolle door mijn hoofd spoken. Ik had het gevonden! Eindelijk! Eindelijk kreeg ik bevestiging van dingen, die ik van binnen voelde. Dingen waardoor anderen je voor totaal gestoord verklaren, als je ze uitspreekt. Alleen ik wist dat het zo was. Ik kon het alleen nooit ergens op baseren. En nu stond alles gewoon zo in een boek. En dat niet alleen, die boeken waren er verdorie al, voordat ik geboren was. Lang ervoor zelfs. Ik ben alleen nogal eigenwijs en ik had ze waarschijnlijk veel en veel eerder kunnen vinden maar ja, ik doe altijd alles zoals ze het niet willen. Met alles. Vandaar dat ik een aantal heftige dingen voor mijn kiezen kreeg, waardoor ik wel moest gaan zoeken naar antwoorden.

Zoals ik ze vond, zo zijn er velen. Sommigen lopen er toevallig tegenaan in de bieb of gewoon op een rommelmarkt. De één vindt ze in hun prille jeugd en de ander pas heel laat in hun leven. Anderen groeien op in een gezin waar ze de boeken al lezen en ernaar leven. Oh dat had ik graag zo gewild! Maar, ook geleerd uit de boeken, alles gaat zoals het gaan moet. Ja, we hebben eigen keus maar daardoor maken we het onszelf eigenlijk alleen maar moeilijk. Je zal uiteindelijk toch daar komen, waar je hoort te komen. Zo gaat dat bij elk mens. En uiteindelijk komt iedereen zover, dat ze de kosmische wetten gaan leren en accepteren dat het is zoals het echt is. Dan is de aarde een paradijs om te leven. Dat weet ik wel zeker. Dat gaat nog wel even duren hoor.

Pas sinds de jaren 50 is de weegschaal naar de kant van het goede doorgeslagen. Alleen was het toen nog wel een millimetertje verschil. Maar wel een verschil de juiste kant op. Je kan zeggen, op deze manier, dat we vanaf toen, hier op aarde over de helft waren. En dan kan het alleen maar meer gaan worden want het kan niet meer de andere kant op. Al lijkt dat af en toe wel zo. Maar dat komt alleen maar omdat alle communicatie nu direct de hele wereld over gaat. Daarom lijkt het zo maar het is niet zo.

En ja, er zullen altijd mensen blijven die me vragen waarom ik hier zo zeker van ben. Hoe kan je uitleggen wat van binnen zit? Bijna niet te doen. Ik geloof niet ik weet. Dat zullen mensen uit diverse religies ook wel kunnen zeggen en dan klopt het toch ook niet. Ja, dat weet ik maar ik kan het nu nog niet bewijzen. Dat komt vanzelf wel. En anders kom ik je boven, waar we allemaal uiteindelijk verder gaan, weer tegen. En dan weet ik dat jij het nu ook weet. Maar ik wist het al. En nog maar een keer, niet omdat ik beter of slimmer of wat dan ook ben. Gewoon omdat ik iets verder op het pad ben. Meer is dat niet.

En dan begon ik over een piramide en dan krijg je opeens dit hele verhaal. Zo gaat dat wel vaker bij mij. Dan vliegen mijn vingers als ongeleide projectielen over de toetsen en voor ik het weet staat het er. Dat is altijd raar om mee te maken, achteraf. Tijdens heb ik er niet eens erg in. Maar goed, over die piramide en wat mijn mede Rulof lezer heeft geschreven en samengevat hierover, ga ik het volgende blog wel even over door.

"Ik ben gemeen: dat betekent dat ik het lijden van anderen nodig heb om te bestaan.

Origineel: Moi, je suis méchante: ça veut dire que j'ai besoin de la souffrance des autres pour exister.
Bron: Huit clos"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Woensdagochtend had ik een appje gestuurd naar de apotheker. Want ja, wat wilde ze nou precies dat ik zou doen? Ik voel me altijd erg verantwoordelijk en daarom wilde ik ook niet dat ze donderdag opeens tot de ontdekking komen, dat Tessa of Ineke helemaal alleen staat, omdat ik opeens niet kom. Dat zou ik zelf ook echt niet fijn vinden, zo op het laatste moment. Dan kan je ook niet opeens een stagiair uit je hoed toveren. Aangezien ik altijd probeer te leven naar, ‘wat je zelf niet wilt dat je gebeurt, moet je ook niet bij anderen doen’, probeerde ik dat voor te zijn.

Zo kunnen ze dan al van te voren aan de slag om iemand extra te zoeken. Ik weet namelijk 1 ding zeker, als ik tot en met woensdag alleen maar hele dagen heb liggen slapen, dan kan ik niet opeens 9 uur op mijn benen staan en proberen alles goed te doen. Ik word al beroerd als ik aan zoiets denk. Vroeger ging ik, om mijn collega’s niet te benadelen en mijn baas tevreden te stellen, doodziek naar mijn werk. Ik weet nog dat ik na de Mexicaanse griep, die kreeg ik toen ook, een longbeschadiging had opgelopen. Oh wat had ik het zwaar maar ik sleepte me erheen. Ik werkte toen ook continue en de avonden waren, vooral door de benauwdheid, vele malen zwaarder dan overdags. Ik had toen een mailtje gestuurd, of er iemand met me wilde ruilen, omdat ik het zo benauwd had.

Niemand reageerde. Dat had me al genoeg moeten zeggen maar ja, dan probeer ik voor hun nog excuses te vinden. Ook al zou ik nu totaal andere collega’s krijgen, dan nog ga ik mezelf nooit meer zo voorbij lopen. Dat komt nu best allemaal een beetje boven. Dat komt ook omdat ik tegen mezelf moet vechten want ik wil dan toch tegen alles in, weer hetzelfde gaan doen. Ook met leren, ik ben een paar keer aan mijn bureau gaan zitten maar als ik me dan zo doodziek voel, dan is dat klinkklare onzin. Dan moet ik mezelf dwingen om toch op de bank te gaan liggen maar dan lig ik me zo schuldig te voelen. Ik ben echt niet goed hoor! Dat zit er gewoon zo in! Ik wil nooit meer zo ver gaan, dat ik mijn eigen gezondheid op het spel zet, omdat een werkgever dat eigenlijk graag zou willen. Maar ik moet er wel erg alert op zijn, dat ik er niet aan toegeef.

Ik begrijp heus wel, dat er mensen zijn die zich ziek melden als ze niet ziek zijn. Alleen, dat kan niemand bepalen. Ik vraag me wel af, waarom het niet meer zo gaat als vroeger. Je meldde je ziek, en af en toe kwam er dan iemand langs, de bedrijfsarts. Dat gebeurt niet meer. Het was een soort controle of je echt wel ziek was. En het gebeurde willekeurig, dus de ene keer wel, de andere keer niet. En je kon als werkgever ook aangeven dat je twijfelde aan het ziekzijn van je werknemer. Dan gingen ze ook maar je wist dan zelf niet of ze gestuurd waren, of dat het gewoon zo’n steekproef bezoek was. Dus in mijn ogen, alleen maar handig zo. Het zal wel weer teveel kosten zo. Zo gaat het met alles.

Zo kwam ik van de week weer, met het scrollen, die foto tegen van de rijkste man ter wereld. Jacob Rothschild. Ik had ook zo’n foto, maar dan met een andere tekst. Wel van dezelfde man. Op deze staat, vrij vertaald; mijn naam is Jacob Rothschild. Mijn family is 500 triljoen dollar waard. We bezitten bijna elke centrale bank in de wereld. We financieren beide kanten van elke oorlog al sinds Napoleon. We bezitten jullie nieuws, de media, jullie olie én jullie regering. En waarschijnlijk hebben jullie nog nooit van mij gehoord.

Op die foto die ik had, ik weet alleen niet waar ik die gelaten heb, stond ook iets in die strekking. Maar ook iets over het geld van de Rothschilds. Er zijn namelijk nog een aantal van dit soort families, die werken allemaal samen om zo rijk mogelijk te worden. Als het geld van de Rothschilds alleen al, zou worden verdeeld over elke levend mens op deze aarde, dan zijn we allemaal stuk voor stuk miljonair zouden zijn. Dus dat er gebrek is en honger is, dat ligt eigenlijk alleen maar aan deze gierige en inhalige familie(s). Zij zijn eigenlijk de enige reden waarom er miljoenen mensen lijden in de wereld. Want een beetje eerlijker verdelen en niet willen heersen en bepalen, zou al alles schelen. En ze zouden er qua rijkdom niet eens wat van merken. Zelfs in oorlogen van twee wallen eten, hoe erg zit je dan in elkaar?

Als je zoveel triljarden hebt, waarom wil je dan nog, ten koste van anderen, nóg meer? Ik zou echt niet met mezelf kunnen leven. En geloof me, ik hou ook heus wel van leuke dingen hoor. Ik zou al tevreden zijn, als ik niet meer alles hoefde na te rekenen, en gewoon iets kon kopen op het moment dat ik daar zin in heb. Ja, er zijn mensen die dat wel doen, maar die hebben volop leningen of credit cards en weet ik veel wat. Ik hou daar niet van. Ik betaal mijn vaste lasten en ik kijk wat er dan nog over is en dat verdeel ik zo logisch mogelijk. Zoveel voor de katten, zoveel voor boodschappen.

Dan is het op. Het is niet anders en het zou wel lekker zijn, als je dan nog wat leuks kon doen of kopen. Ik heb niet zo veel nodig hoor, voor mezelf. Mij gaat het er meer om dat ik de cits alles kan geven wat ze nodig hebben. En ja, ik zou het liefst mijn dagen door willen brengen met schrijven en schilderen. Dat zou kunnen als er bijvoorbeeld een basis inkomen zou komen. Daar zijn ze toch al mee bezig. Ik vraag me alleen af, hoe ze dat willen gaan doen. Want de arme mensen, die gaan direct akkoord natuurlijk. Maar de rijke mensen, die zullen iets af willen geven van wat ze nu hebben of verdienen of krijgen.

Hoe ga je dat voor elkaar krijgen? Hoe ga je dat gladstrijken? Daar ben ik wel benieuwd naar. In de boeken van Rulof staat wel voorspeld, dat het ooit zo gaat worden in de wereld. Alles wat daarin tot nu toe is voorspeld, daar is al heel veel van uitgekomen. Daarom twijfel ik hier ook niet aan. Ik vraag me alleen af, hoe dat in zijn werk moet gaan. Is het eenmaal zover, dan weet niemand meer beter. Wij zitten alleen in de pre periode. Hoe ga je het zo krijgen uiteindelijk. Maar goed, daar hoef ik mijn hoofd niet over te breken. Ik ben tot nu toe niet tot goede oplossingen gekomen. Ik weet hoe slecht mensen afstand kunnen doen van wat ze vinden dat van hun is.

Toen ik marketing manager was, en enorm veel verdiende in een multi level marketing structuur, kwamen er een paar andere managers naar me toe. Of ik mee wilde doen, dat we alles op ene grote hoop zouden gooien, zodat we dan allemaal goed zouden verdienen. De ene week die wat meer dan de anderen maar dan hadden we allemaal een zelfde bedrag elke week en had er nooit iemand niets. Ik vond dat een geweldig goed idee. Ik verdiende het meeste van allemaal toen, maar daar heb ik geen moment over nagedacht. De eerste drie weken verdiende ik dan ook als enige echt veel.

Daarna sommigen, we waren met 6 man, wel iets en 2 ervan niets. Op de grote hoop dus alles en door 6 delen. Voor mij honderden euro’s minder maar die twee met niets, toch meer genoeg om van te leven, al was dat ten koste van mijn bedrag maar dat was hoger dan nodig was om van te leven. Zo ging het ongeveer hetzelfde zo’n vier weken door. En opeens hadden er 2 anderen van het groepje ook een enorm goede week. Ik had het niet slecht gedaan maar er waren er 3 die niets hadden verdiend. Als alles op de grote hoop zou gaan, dan hadden die twee met de enorm goede week, opeens wel heel erg veel minder.

Net zoals ik de afgelopen weken maar ik zag het op lange termijn. Maar nee, dat konden ze niet aan en stapten uit de groep. Ik was totaal flabbergasted! Hoe deed ik het dan al, al die weken?! Toen ik om mijn geld terug vroeg, van de weken ervoor, werden ze nog boos ook. En dan heb ik het nu over een groepje van 6! Hoe doe je dat dan, met een land vol met 17 miljoen mensen? Of een wereld van zoveel miljarden mensen? Hm. En met wat ik al zo heb meegemaakt, weet ik al dat dat niet makkelijk zal worden. Maar ik ben nog steeds voor, iedereen hetzelfde, niemand meer gebrek. Hoe mooi zou dat niet zijn? Het komt, ooit. Tot die tijd, gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. 

"Hoe oud men is geworden, ziet men aan de gezichten van mensen die men jong heeft gekend.

Origineel: Wie alt man geworden ist, sieht man an den Gesichtern derer, die man jung gekannt hat."

Heinrich Böll - Duits schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1972) 1917-1985

Gisteren, vlak voor de boodschappen werden gebracht, zag ik, zelfs in het sombere licht van de grijze dag, toch de haren door de tent vliegen hier. Ik heb mezelf vermand en heb de swiffer eroverheen gehaald. Het leek wel of ik de marathon had gelopen zeg. Het water liep van mijn rug maar toch, ik kan er zo slecht tegen. Ik heb mazzel dat ik niet zo snel ziek ben, anders had ik dit vast vaker. Gelukkig is het eens in de zoveel jaar eens een griepje maar lang niet altijd. Even afkloppen want dat wil ik ook komende 10 jaar zo houden en als het kan, nog langer ook. Ik heb mijn klasgenoten gevraagd om aantekeningen voor me te maken, zeker als het om rekenen gaat kan ik niks missen.

Oh ik zou zo graag oefenen dagelijks met al die sommen en verschillende dingen allemaal met hun eigen regeltjes maar ja. Eerst maar even dat hoofd een soort van leeg krijgen. Ik val ook steeds in slaap, ik weet dat ik het dan nodig heb. Daarom laat ik het maar zo. Ik ga vandaag ook naar de apotheker bellen want ik ga echt nog niet werken donderdag en vrijdag. Ik ben nog niet eens een hele dag op geweest. Laat staan dat ik opeens 9 uur kan gaan lopen en dan me nog concentreren op alles daar ook. Want ook al begin ik er aan de ene kant routine in te krijgen, er gaat geen stagedag zonder iets nieuws voorbij. Als ik dan Ineke en Tessa zo bezig zie, dan denk ik daar nooit te komen. Ook al zeggen ze dat zij het zelf ook zo hadden als ik nu. Nou ja, ik zal er maar op vertrouwen dan. Eerst dat diploma maar dan moet ik wel even goed uitzieken, anders gaat het weer mis.

Half wakend en half slapend hoor je wel van alles voorbij komen op tv. Wat is dat nou weer voor een dom onderzoek geweest. Appen, of teksten, in de auto is gevaarlijk. Ja, dat wisten we al en het is dan ook verboden. Maar, en nou komt het nieuwe onderzoek,; appen is óók gevaarlijk als je telefoon in een houder zit. DUH! Serieus?! Hebben jullie dat apart onderzocht??? Het moet niet gekker worden! Wat een geldverspilling om zo’n onderzoek te financieren. Ik had het voor de helft gedaan, want ik had in ene keer kunnen zeggen, dat is exact hetzelfde! Je let niet op de weg als je dat doet, dombo’s!

Ja oké, ik ben sneller geïrriteerd als ik me ziek voel. Daar zijn, buiten ikzelf, de katten ook achter gekomen de afgelopen dagen. Maar dan moeten ze elkaar ook geen pijn doen, dan word ik boos. Dat ik, nadat ik tegen ze gilde dat ze op moesten houden, weer half dood in de bank terug zakte, maakte ze niet uit. Ze schrokken wel van me, normaal doe ik zo niet. Stront irritant vond ik ze bij tijd en wijle. Moonlight kan ook zo zaniken. Dan gaat hij keihard lopen mauwen door het huis. Ik heb geen idee wat hij dan wil en dan roep ik hard “MOON!”, en dan houdt hij heel even op. Vijf seconden later gaat hij weer lekker verder.

Daar heb ik normaal niet zo’n last van maar wel als ik ziek ben. Dan erger ik me rot en kan ik het ‘ik-erger-me-niet’ knopje niet vinden. Die zakt weg als ik ziek ben, denk ik toch. En oh die spierpijn lijkt wel nog erger te worden. Als ik in zo’n koortsslaap zak, zou ik dan een marathon ergens lopen, tussen hemel en aarde? Want zo voelt het wel, alsof je ongetraind opeens een hele dag gesport hebt. Ik vind griep niet leuk, met een gewone verkoudheid kan je gewoon doorgaan maar dit velt je echt. Daar hou ik niet van. Vooral als je, zoals ik, moederziel alleen bent, dan moet je het maar uitzoeken allemaal. Trouwens, toen ik dat nog niet was, moest ik het ook uitzoeken allemaal. Dat scheelt dus ook niets met nu. Het is gewoon lastig.

De boodschappen zijn binnen, alleen maar drinken gehaald want ik ben aan de shake. Oh en komkommer, om wat te kauwen te hebben. Honger of trek heb ik sowieso niet en dus komt het me ontzettend goed uit. Ik krijg toch alles binnen en dat door een koude shake aardbeien te drinken, drie maal daags. Nog lekker voor mijn zere keeltje ook. Maar ik had geen drinken meer en nu volop. Ze brengen dat ook helemaal boven en die jongen ging er snel weer vandoor toen hij mijn geblaf hoorde. Ik had geen kracht om het op te tillen maar ik heb 2 flessen naar de ijskast gebracht. Als ik naar het toilet ga, neem ik elke keer een flesje mee, of 2 zelfs. Ik kan toch niet alles tegelijk opdrinken.

Ik zou ook moeten douchen maar daar voel ik me nog even niet toe in staat. Ik lig hier toch alleen, wie kan het schelen. Ik ril nog teveel en ik ben bang dat ik te slapjes ben en uitglij of zo. Ik moet er niet aan denken dan bewusteloos te vallen of erger. Duurt jaren voor ze me vinden dan, denk ik zo. Dus ook hiervoor nog maar even wat meer opknappen, dat komt vanzelf wel. Niemand die me ruikt, ik zelf ook niet. Ik ruik helemaal niets. Ja, de Vicks of die voel ik meer dan dat ik het ruik. Zo af en toe een vleugje, als ik even wat lucht krijg. Komt goed, ooit.

Ik zat me ook nog iets te bedenken, en dat vond ik dan weer niet zo leuk. Vrijdag zouden we natuurlijk uit eten gaan. Potverdorie! Dat had ik nou juist zo leuk gevonden! Dan zie je de anderen ook eens buiten de apotheek en dat is toch anders. Ik zal moeten wachten tot een volgende gelegenheid. Ik zie me dat nog niet doen hoor. Had het maar een weekje later geweest, dan had ik nog steeds gewoon mee gekund. Maar ja, dat heb je ook niet in de hand, zoiets. Er zullen heus nog wel wat gelegenheden komen.

Lang genoeg hier gezeten, ik krijg weer de rillingen, ik ga weer even liggen nog. Ik heb vandaag wel ietsje minder geslapen dan de vorige dagen maar ik voel dat ik nu nog even moet gaan liggen. En dat geeft ook niet, dat mag. Ik knap daar alleen maar van op, dat voel je heel goed. Anders dan met een gewone verkoudheid, duurt dit altijd net even ietsje langer. Kwestie van accepteren, rusten, slapen en veel drinken. Dat is de enige manier. Toch gaat het echt wel elke dag ietsjes beter hoor. Gelukkig wel want zo meteen is alles weer op en dan moet ik toch echt naar buiten een keer. Maar ik ga vooruit, want ik ben vandaag al wat meer wakker geweest dan gisteren. Dat noem ik vooruitgang!