Drie jaar en 248 dagen zonder Sunshine
Ik zou nog even verder gaan over waarom ik mijn katten never nooit niet buiten zal laten, al woon ik in een beneden huisje. Al is dat huisje wel een grote droom. Met een klein, maar totaal afgeschermd en veilig voor katten gemaakt tuintje. Met nadruk op dat veilige. Het krijgen van parasieten en gevaar van andere dieren, daar had ik het hiervoor al over gehad. Maar, en vooral hier in het centrum van Rotterdam, waar het zo ontzettend druk is met verkeer, wat denk je van auto’s? Bovendien, en dat zijn feiten, overleven katten praktisch nooit een aanrijding met een auto. Dit door hun fijnere bottenstructuur. Een grote stevige hond kan dat beter handelen, maar een fijn gebouwde kat meestal niet.
Gek genoeg hebben ze ook geen instinct dat ze behoedt om de straat over te steken om zo te voorkomen dat ze geraakt worden. Dus tel maar op, wat hun kansen zijn in zo’n geval. Maar, en dat weet ik als geen ander, wat te denken van mensen! Ja, mensen ja! Die zijn vaak nog het ergst. Er woont in iedere buurt wel de buurt psychopaat, al weet je dat vaak niet. Hier hoor je ook regelmatig in het nieuws dat er weer katten gemarteld zijn. Laatst met oud en nieuw nog, dat ze een rotje in een kat zijn kont hadden gestoken een aangestoken. Hoe ziek ben je dan wel niet?! Maar het gebeurt! Ik moet ze niet in handen krijgen hoor, daar loop ik dolgraag wat oorzaak en gevolg voor op!
Toen ik door half Rotterdam flyers had opgehangen, waar mijn telefoonnummer opstond, heb ik de meest vreselijke telefoontjes gehad. Daar was ik totaal door van slag. Van mensen die beweerden hem te hebben gevangen voor me, tot de meest rare hijgers en psychopaten. “Ik heb hem hier en ik snij hem nu zijn strot af!” “Ik heb hem heel langzaam vermoord, en hij gilde heel lang en ik heb hem uren laten sterven in pijn” “Ik heb hem bij zijn staart gepakt en tegen alle muren aangesmeten, net zo lang tot zijn hersens uit zijn kop kwamen druipen” Dat is maar een klein greepje uit de dingen die ik heb moeten aanhoren toen.
Het grofste telefoontje, was dat ik een dame aan de lijn kreeg. Ze huilde heel hard en zei me, dat ze net Sunshine had aangereden. Mijn hart stond opeens stil en ik werd helemaal duizelig. Ik vroeg haar huilend hoe ze dat bedoelde, waar was dat en hoe wist ze dat het Sunshine was. Zij vertelde me dat ze al een paar keer flyers had zien hangen. Ze had hem direct herkend daardoor. Zij reed net achter het Sparta stadion en hij stak over en ze kon hem niet meer ontwijken. Hij lag nu te hijgen maar hij was stervend want er kwam bloed uit zijn bekkie en neus en zijn witte voorpoten zaten onder het bloed. Ik viel bijna flauw maar ik probeerde overeind te blijven. Misschien kon ik nog op tijd zijn, misschien kon ik hem nog redden.
Ik zei haar even te wachten want dan kon ik mijn dochter bellen, zij had mijn mobiel gebeld, en ik had ook nog een vaste telefoon toen. Ik belde Kim en ik ging bijna helemaal over de rooie, en ik vertelde haar wat de vrouw zei, en of zij naar het Sparta stadion kon komen. Het was weekend en zij was thuis met haar vriend en die kon rijden met de auto. Kim probeerde mij te kalmeren maar ondertussen hoorde ik die vrouw weer gillen door de gsm. Ik hoorde haar zeggen; “zit jij me nou uit te lachen, vuile vieze kankerhoer?!
Ik ga die kat nog een paar doodschoppen geven, zodat hij het helemaal niet meer redden kan, vies kanker wijf!!” Ze ging nog meer te keer, zei nog ergere dingen, al was dit al erg genoeg. En toen begon ze opeens keihard te lachen. Ik was totaal flabbergasted en wist niet meer wat ik denken of voelen moest. Kim en Daan waren ondertussen al bijna in de buurt en ik was totaal overstuur. Het is allemaal terug te lezen, in het begin van mijn blogs, ergens in mei of juni van 2016. Elke keer was er wel iets, met zulke nare mensen. Al spande zij wel de kroon. Ze staat nog steeds op eenzame hoogte op nummer een, van naarste persoon in mijn leven. Hoe ziek ben je dan? Bizar vond ik het.
Na zoveel telefoontjes met deze als triest hoogtepunt, heb ik andere flyers gemaakt en erop gezet, dat als er gebeld wordt met een privé nummer, dit niet wordt beantwoord. Zulke geintjes flikken ze niet als hun nummer zichtbaar is namelijk. Ik ben er echt dagen door van streek geweest, gewoon door het besef, dat er zulke mensen rondlopen op deze planeet. Hoe bestaat het! Hoe moet zo’n persoon zijn in persoonlijke relaties. Brrrr, het zal maar in je leven zijn, zoiets. Dus nee, mijn katten mogen nooit en nooit buiten rondlopen. Echt niet. Zieke, erg zieke mensen heb je rondlopen. Maar ook van die personen, die ze verkopen aan laboratoria. Dat kan ook nog. Of soms, halen ze gewoon een kat binnen, en die houden ze, ook al komen ze erachter waar hij hoort. Laat dat alsjeblieft nooit gebeuren met je dierbare kattenkoppen. Je kán het allemaal voorkomen simpel door ze binnen te houden.
Mocht dat je nog niet overtuigd hebben, doe het dan niet voor de kat maar voor de rest van de natuur. Want hoeveel vogeltjes en andere kleine diertjes, denk je wel niet dat je kat vangt of vangen kan? Want er lopen nogal wat katten buiten, al vangen die allemaal maar1 vogeltje per dag, dan zijn we zo door de vogeltjes heen. Ik ben al zo blij dat je tegenwoordig weer musjes ziet overal. Maar dat is dan ook weer zo over. Of die leuke roodborstjes, pimpel- en koolmezen, zo schattig. Winterkoninkjes, heerlijke kleine bolletjes veertjes.
Als je overtuigt bent, en ze voortaan binnen zal houden, dan kan je het binnen zo leuk mogelijk maken voor ze. Ik heb zelf een echt kattenhuis. Alles voor de cits. Grote krabpalen, overal en door heel het huis. Schapenvelletjes op plaatsen waar ze vaak gaan liggen, of van die speciale kattendekentjes. Lekker zacht liggen voor het raam. Ik heb buiten het raam net, zo’n vogelvoeder ding gehangen, met van die zonnebloempitten erin. En voilà, katten tv. Maar ik speel ook vaak met ze, met een laser lampje. Heb ik er geen zin in, dan zet ik er eentje aan, die dat zelf doet met ze, via een spiegeltje. Die gaat na een kwartiertje weer uit en dat vinden ze prachtig. Hij staat nu op de onderste traptrede, leuk in het donker op de gang!
Ik heb van mijn balkon een catio gemaakt, waar ze de hele zomer rondhangen. Lekker buiten de hele dag maar niet in gevaar. En natuurlijk, niet te vergeten, hopen en bergen vol met affectie door knuffels en aaitjes. Daar worden ze namelijk ook heel erg gelukkig van. Kijk, uitzonderingen zoals Sunshine, die zullen er ook altijd zijn. Maar toch, vaker niet dan wel. En dan krijg je je cits echt wel dolgelukkig ook al mogen ze niet dweilen door de straten. Ik was sowieso al overtuigd. Bij mij blijven ze binnen, in wat voor situatie ik ooit ook nog terecht zal komen. Of het moet in een hutje op de hei zijn, dan kan ik niet anders. Maar dat zie ik nou ook niet zo snel gebeuren. Gelukkig voor de cits dan maar!