"Sinds hij alles vergeet, weet hij veel meer.

Origineel: Seit er alles vergisst, weiß er viel mehr
Bron: Aufzeichnungen 42-48"

Elias Canetti - Oostenrijks schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1981) 1905-1994

Vertelde ik van de week nog, dat ik zo van slag over was geweest, toen Sunshine net vermist werd, door die nare telefoontjes. Maar deze week ben ik ook echt beroerd geweest van iets. Waar ik enorm van streek over ben geweest, onder andere dan, is van die beelden van die varkens die zo mishandeld worden! Niet dat ik kon kijken hoor. En ze kwamen verdorie overal in voor, in de actualiteitenprogramma’s en in het nieuws op elke zender. Eerst hield ik alleen mijn ogen dicht maar je hoorde de klappen en de kletsen op die arme roze lijfjes dus de keren erna zette ik gewoon een andere zender op. Ik heb er dikke tranen om zitten huilen en ze springen, nu ik dit schrijf, gewoon weer in mijn ogen! Dat er zulke mensen rondlopen, dat vind ik zo schokkend. Hoe kan je een ander levend wezen zo behandelen? Je jaagt ze al de dood in voor je eigen egoïstische maaltijd, want dat kan echt anders.

En varkens zijn intelligent, die begrijpen waar ze naartoe gebracht worden en die worden bang en die willen niet. Nee, gek zeg! Maar dan mep je ze even met zo’n rotklap dat je er al naar van wordt als je het alleen maar hoort. Mijn God, wat erg! Hoe kan je met jezelf leven?! Oh ik moet ze niet voor mijn voeten krijgen hoor, daar heb ik wel een flinke hoeveelheid karma voor over, om ze het even zelf zo te laten voelen. Zulke mensen moet je allemaal bij elkaar zetten, en ze overtuigen, dat ze straks door een stroomstoot zullen worden afgemaakt. En dan zien of zij rustig naar hun dood gaan lopen. En willen ze niet? Slaan erop, en hard! Hoe kan je zoiets doen? Kijk ze eens in hun ogen, echt in hun ogen en vertel me wat je ziet…

Nu roep ik wel zo hard, maar ik kan dat niet hoor, iemand slaan. Ik weet nog wel, toen ik een meisje was van een jaar of 10, denk ik, werd ik gepest door meisjes uit de buurt. Ik negeerde ze, hoe gemeen ze ook deden. Maar ik liep een keer met Terry, mijn hond die ik van mijn opa voor mijn verjaardag had gekregen, en toen wilden ze hem iets doen. Ja, kijk, dát moet je nooit doen bij mij. Niet aan mijn dieren zitten, of aan mijn kind, dan word ik een woeste Tijgerin. Niet toevallig mijn Chinese sterrenbeeld, lijkt het soms wel. Briesend van woede wilde ik dat kind een klap geven en ik haalde uit maar ik kreeg het niet voor elkaar, want vlak voor ik haar zou raken, hield ik net op tijd in. Opeens bedacht ik me ‘maar straks doe ik haar pijn’.

Je kan het stom vinden, dat vond ik toen ook, maar ik kon het niet. Ik kan niet zomaar iemand slaan. Ik heb Kim wel eens een tik op haar broek gegeven hoor, toen ze klein was. Maar niet zo hard dat ze pijn zou hebben maar meer om haar te laten schrikken. Oh en ene keer, toen gooide ze de deur dicht, met mijn hand ertussen en gaf ik haar, maar dat was in een soort reflex, een tik op haar hoofd. Daar heb ik echt zelf om gehuild hoor, en mijn excuses voor aangeboden. Dat was alleen gebeurd voor ik het zelf maar besefte. Ik schrok me rot toen, weet ik nog zo helder als was het gisteren.

Tijdens de relatie met de man met de erg losse handjes, heb ik hem meer van me af proberen te houden dan dat ik hem wat kon doen. Ja, dan trapte ik wel eens naar hem, maar dat kon niet anders, want dan lag ik al met gekneusde ribben op de grond en dan probeerde hij me in mijn gezicht te schoppen, of meer van dat soort ongein. Alleen ben je dan bezig met overleven, niet met leed toe brengen. Ik heb hem wel een keer keihard geslagen. Dat was die ene keer, dat hij bewust, keihard op de kleine kitten ging zitten, mijn lieve Sammy. Door dat soort dingen is Sammy zo bang geworden. Ik stond op en sloeg hem zo hard in zijn gezicht dat ik dagen later mijn hand nog voelde. En hoe sterk hij ook was, vele malen sterker dan ik, hij zag iets in mijn ogen dat hem achteruit deed deinzen. Het is echt de enige keer dat ik iemand bewust een klap gaf en het ook echt doorzette. Hij had het meer dan verdiend hoor maar toch, ik vind het niet prettig.

Ik gromde hem toe dat wat hij bij mij deed, mij niets kon deren maar dat hij nooit of te nimmer ooit nog maar een vinger naar mijn dieren moest uitsteken. Dat zou hij niet overleven meer. En hij wist dat ik er geen woord van loog. Dat zag en dat voelde hij wel en hij ging stilletjes weg, achteruit lopend. En sinds die tijd was hij toch wel iets meer op zijn hoede voor mij. Tenminste, zolang hij nuchter was en dat was nooit zo vaak of zo lang. Verder zal ik zulke dingen altijd vermijden. En ik weet me de dingen die dan wel eens tegen mijn natuur ingingen, in dit leven, allemaal te herinneren alsof ze gisteren waren.

Toen, met diezelfde poedel Terry, hij een keer voor de zoveelste keer een kussen kapot had gebeten, was ik erg boos op hem. De hele gang lag vol met kapok. En dat was echt rot spul want dat kreeg je haast niet opgeruimd. En omdat Terry mijn hond was, zou ik het vast moeten opruimen. En toen sleepte ik hem aan zijn oor naar de gang. Dat moe je sowieso al niet doen, dat heeft geen nut maar ja, ik was maar klein nog. Ik was ook vergeten dat hij pas een ontstoken oortje had gehad en zodra ik aan zijn oor trok, gilde hij het uit.

Hij bleef nog najanken en ik was me echt totaal helemaal dood geschrokken want ik wilde hem niet eens pijn doen of zo. Ik had er gewoon niet over nagedacht, ik wilde hem alleen naar de crimescene slepen. Daar heb ik nog jaren om gehuild, echt hoor. En nog, eens in de zoveel tijd, dan denk ik er weer aan en dan zeg ik nog steeds ‘sorry’ tegen hem! Ik vind het nu nog vreselijk, dat dit gebeurd is toen. Ik voel het liever zelf, dan dat ik iets een ander aandoe. En dat meen ik echt uit de grond van mijn hart. Dat je soms mensen, of dus ook dieren, kwetst of pijn doet als het niet de bedoeling is, maakt het niet minder erg. Je doet ze pijn. En omdat ik zo ben als dit, kan ik maar niet begrijpen dat er mensen zijn, die zich zo beestachtig kunnen gedragen. Maar terwijl ik dit schrijf, vind ik dat eigenlijk een belediging voor beesten. Alleen mensen kunnen zo zijn volgens mij.

Ooit zullen ze leren van dieren te houden, en ooit zullen ze moeten zien wat ze toen deden. En ook al is het tegen dieren, die trouwens wat mij betreft even waardevol zijn, ze krijgen terug wat ze geven. Iemand die een ander iets aandoet, dooft meer in zijn eigen hart dan in dat van zijn slachtoffer… Dat beseffen ze alleen nog niet. Ooit komen ze daar nog wel achter. Helaas niet in dit leven. Het blijft me schokken, de diepe onbewustheid van zulke mensen, en zoals die vrouw van dat telefoontje toen. Ik kan niet begrijpen dat je bewust leed wilt toebrengen. Ik zag mijn dochter ooit takken van de boom voor ons huis afrukken. Ik vloog naar buiten en las haar de les daarover.

Ik zei boos tegen haar; “Ben jij nou helemaal gek geworden?! Weet je wel dat een boom een levend wezen is met een ziel?! Hij leeft en voelt, net als jij alleen op een heel ander level! Zou jij nog steeds zijn takken afrukken, als hij dan zou schreeuwen van de pijn?!” Ze was helemaal onder de indruk. Nog niet zo heel lang geleden, toen we nog moeder en dochter waren, zei ze me, dat ze die les nooit was vergeten. Heb ik toch nog wel iets goed gedaan in haar leven. Dat is toch fijn om te weten.

Wil je een beetje meehelpen, buiten alleen geen vlees meer eten, iets wat ik zeker van plan ben trouwens, dan kan je er   hier   lid van worden. Ik ben het ook al jaren en jaren en het kost bijna niets maar al die kleine bee(s)tjes helpen. Nog geen 2 euro per maand, nou, daar kan zelfs ik niet van wakker liggen met uitkering en interen op het kleine beetje geld dat ik had, met nadruk op ‘had’. Dus eh, voel je vrij dat te doen, mocht je iets willen doen voor deze zieltjes. Het zou toch verdorie niet meer van deze tijd moeten zijn, dierenmishandeling. Maar helaas, we zijn nog lang niet allemaal al bewust. Dat zal nog wel even duren, ben ik bang.

"Rusland is een raadsel verpakt in een mysterie binnen een raadsel.

Origineel: Russia is a riddle wrapped in a mystery inside an enigma.
"

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Het was weer ellende met de sommen hoor, op school vorige week. Mijn hemel, hoe kan iemand je in de war maken! Dus of er mensen gaan slagen, geen idee. Ja, het zal heus wel, voor diegenen die net op de middelbare wiskunde achter de rug hebben. Daar hadden we het over. Ik zei dat het voor mij 42 jaar geleden was, dat ik wiskunde had. Ja, daar hadden ze even niet bij stilgestaan. Ik ben toch echt al een hele tijd een halve eeuw oud! Dat vergeten ze af en toe. Het loopt al tegen het einde van het blok, we hebben 2 tentamens de 12^e februari en niemand is nog enigszins zelfs maar redelijk thuis in het farmaceutische rekenen.

Als ik het met klasgenootjes doorneem, dan lukt het wel, gaat de docente het uitleggen, dan raak ik jammerlijk in de war en ik ben niet de enige. Dat hebben we bijna allemaal. Dan weet je al snel waar het ligt. We hebben het ook uitgesproken dat we het niet goed vinden gaan en dat hoe zij het doet, alleen maar verwarring zaait. Maar ze heeft het er maar over, hoe druk ze het wel niet heeft en hoeveel ze voor ons doet. Tja… Het is een leuk mens hoor, daar niet voor, maar ik denk niet dat ze goed is in het uitleggen en doceren van wat we moeten leren. Maar ook daar ben ik de enige niet in. We zullen het er nog eventjes mee moeten doen.

Zelfs bij mijn apotheker is er al over gesproken. Want voor de andere stagiaire, die ook via Capabel leert, maar dan de normaal 3 jarige studie, kwam haar docente langs. Ook zij had het erover dat het in die klassen niet zo heel goed aan toe gaat. Nee, daar waren wij al achter. Weet je wat het gekke is, als ik hier thuis zit te oefenen, in het begin, ging het gewoon goed. Maar met dezelfde sommen en nadat zij daarmee aan de slag is gegaan met ons, ben ik totaal het spoor bijster. Dit hebben de anderen ook, dus het ligt niet aan mijn al bijna vergane grijze cellen. De jonkies hebben het ook. Leg het maar uit. Mijn apotheker zei ook dat het zulke dingen zijn, waardoor Capabel zo’n slechte naam heeft.

Ik kwam, al denkend, toch ook bij anderen dingen uit, al zal de docente het daar niet slechter door doen. Want je krijgt er, als je zakt, 1 herexamen. Zak je dan weer, dan mag je een herexamen kopen. Ja, echt, dat kan je zo vaak doen als je wilt, tot je slaagt uiteraard. Zo zijn er al een paar op stage, die een aantal keren een herexamen gekocht hebben. Ik moet dan toch die meneer Rabhi eens even bellen. Kan ik het gelijk liefjes vertellen wat ik vind van hun ‘persoonlijke en stap voor stap begeleiding’, daar bij Van Leren Naar Werken. Ik zal er in elk geval nooit reclame van maken. Ik ga het wel opperen bij het UWV, dat ze dit beter en goedkoper aan kunnen pakken.

VLNW strijkt voor mijn persoontje zo’n 3 tot 4.000 euro op en ze doen er niks voor. Ja, oké, ze bieden die baangarantie, maar ik durf dat niet eens af te wachten! Ik zoek zelf wel. Anders moet ik straks een uur of 2 rijden ipv 10 minuten. Zo ging het met stageplaatsen zoeken ook, dat doe ik zelf wel. Dat riep ik al met 18 maanden oud en dat heb ik consequent volgehouden. Dat doe ik hierbij dan ook maar. Ach ja, ik doe altijd alles alleen of zelf.

Dus daar ga je aanwennen. Als het lastig is, moet ik het altijd op de een of andere manier zelf opknappen. Ondertussen weet ik niet eens beter. Het zal vast ergens goed voor zijn. Maar de UWV kan dat geld stukken beter besteden. Maar toch, met die herexamens kopen, ik vind dat nou niet echt een veilig gevoel geven, als je begrijpt wat ik bedoel. Als iedereen in ene keer zou slagen, dan zouden ze namelijk erg veel geld mislopen… Food for thought.

Afgelopen dinsdag was toch ook wel een spannende dag. We zouden 4 presentaties hebben en ik zou de volgende week moeten. Maar, hoorde ik, dan hebben er al 7 koppels een presentatie en ik nummer 8. Zo dan! Het stel dat als 3^e hun presentatie ging houden, daar ging het bij de ene even niet zo soepel, door diverse redenen en die hielden er mee op en verplaatsten de boel ook nog eens naar de volgende week. Zo dan! Dan moeten er 9 presentaties gehouden worden! Stel dat ik nummer 9 ben, met weer een inhalatie instructie, dan zijn ze er echt doodziek van. Ik greep mijn kans, ik wist alles van mijn presentatie, ik had hem bij me op mijn laptop, dan kan ik hem net zo goed nu gelijk geven.

Ik had alleen het demonstratie model van de Onbrez Breezhaler, waar mijn presentatie over zou gaan, niet bij me. Die had ik van de apotheker mogen meenemen. Dat vond de docente helemaal niet erg en ze was al blij dat ze volgende week niet 9 presentaties moest aanhoren. Dus in principe onvoorbereid maar ja, als je weet waar je het over hebt, echt weet, dan is het eigenlijk helemaal niet moeilijk en eigenlijk vind ik het nog leuk ook. Als ik over de boeken van Rulof een presentatie mocht houden, dan wist ik het wel! Daar zou ik ook wel alles over weten. Dus ik ben gewoon mijn presentatie gaan doen en met de inhalatie-instructie, deed ik net alsof. Ik neem het ding dinsdag gewoon weer mee, dan kan ik het laten zien. Ik heb het niet voor niets geleend.

Aan het einde ga je dan altijd om feedback vragen maar iedereen was het er unaniem over eens dat ik het erg goed gedaan had. Zeker al helemaal als je bedenkt dat ik geen model Onbrez had, en eigenlijk niet geoefend had omdat ik dacht dat ik hem een week later zou geven. Ik kreeg alleen maar complimenten. De docente probeerde me nog van mijn stuk te krijgen met een, voor haar, stel lastige vragen maar die ik helemaal niet lastig vond en dus zo kon beantwoorden. Nee, ze hoeft mij niets te leren over communiceren, dat is juist mijn kracht. Ik weet precies over te brengen wat en hoe ik voel of wat en hoe ik het weet of begrijp. Dat is wel zo prettig, voor mij zelf maar ook voor diegene die ik het uit wil leggen.

Komende week wordt het weer leren en rekenen en rekenen en leren. Alleen dinsdag even naar school en de rest van de week tot en met de week erna ben ik binnen. Ik focus me maar op één ding, mijn examen. En ook al heb ik nu 2 dagen meer omdat ik nu zo slim was om mijn stagedagen vrij te vragen om te kunnen leren, ik heb ook wel een erg lastig examen meer! Dus of het nut heeft? Nou ja, dat altijd natuurlijk, als ik ze maar nuttig besteed. Dat ga ik uiteraard wel doen natuurlijk. Ik heb ook Engels examen op donderdag 5 maart. Ik dacht altijd op woensdagen maar dat blijkt niet zo te zijn. Erg onhandig maar ik moet hem vrij vragen op stage. Ach, ik heb al 96 meer uren, dan ik op zijn minst moest hebben nu, dus dat moet kunnen! Komt vast goed!

"Religie is iets dat is overgebleven uit de kinderjaren van onze intelligentie, het gaat verbleken naarmate we rede en wetenschap als onze richtlijnen nemen."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970