Zit ik maandag helemaal klaar voor mijn online lessen, is de leraar rekenen ziek. Mooi! Niet rot bedoeld natuurlijk… Kon ik mooi even mijn blogs schrijven. Ik loop in het begin van de week altijd graag een beetje voor. Die voorsprong verlies ik vanzelf op die dagen dat ik te moe ben om te schrijven. Anders zouden er nog minder blogs verschijnen. Nu hou ik mijn lijntje met Sunshine mooi zo vaak als mogelijk open. Dat voelt voor mij prettiger. Ik krijg altijd een knoop in mijn maag als ik niet schrijf. Best lastig maar goed, ik laat het maar zo. Wel lekker zo even opeens een uurtje voor mezelf. Het volgende uur is Engels en dan ga ik altijd, met haar gewauwel op de achtergrond, verder met mijn mail naar John, want die moet in het Engels en dus vind ik dat ook ‘Engelse les’. Al zou de docente dat niet met me eens zijn. Weet ze toch niet!

Het was wel lekker even zo’n verrassingsuurtje voor jezelf. Na de andere twee lessen, ben ik dan maar het huis gaan doen. Dat was ook erg nodig. Ik had geen zin om te dweilen, wie ziet het behalve ik? Ik ben ook gewoon steeds erg moe. Ik vond dat ik wel genoeg gedaan had, en ging alles in orde maken voor de dinsdag op school. Oh mijn hemel, dat ging me daar weer rommelig! Ik begrijp echt de gedachtegang van de docente niet. Ze maakt het er in elk geval niet makkelijker op. Wel kwam ik erachter, omdat we wat sommen gingen bespreken, dat ik met een verkeerde formule zat te werken. Poe hee, dat was dan wel weer grote mazzel.

Ik had van een mede-studente al de formules gekregen, die ze had uitgetypt. Ik heb die formules er nog niet zo ingestampt, dat ik de fout zelf ontdekte. Wat wel had gemoeten eigenlijk maar ja. In plaats van zus MIN zo, had ze zus PLUS zo getypt. Ja, dan krijg je wel een totaal andere uitkomst. En aangezien in ene vraag, soms wel vijf dingen worden gevraagd en je gaat bij de 1^e berekening al de mist is, dan is de rest ook fout. Morgen ga ik ze allemaal weer even handmatig opschrijven. Ook ga ik ze elke dag herhalen, erin stampen, tot het 12 februari is. Dus wie weet werpt dat zijn vruchten af.

Die doseringsvragen, waarmee ik ook in de apotheek werk, die vind ik helemaal niet moeilijk. Bovendien zijn dat de enigen die we echt nodig hebben. Ik maak zelf geen verwrijvingen, druppels, capsules of zetpillen. Die komen van de fabrikant. Maar helaas moet ik wel weten hoe ze die daar maken. Zelfs mijn apotheker vindt het grote nonsens, je komt er alleen niet onderuit. Ik zal ze moeten maken. Nu is mijn grote hoop dat het voor minstens 2/3 van de vragen over doseringen en uitgifte van medicatie gaat. Dat is soms wel even goed berekenen en opletten maar wel erg makkelijk. Want als ik 2/3 goed heb, dan ben ik erdoor. Zou dat even mooi zijn!

Hopelijk zijn de vragen over ‘afweer’, waar de 2^e toets over gaat, makkelijker gesteld, dan vorig blok de vragen waren. Maar ja, als ik er maar doorheen kom, vind ik alles goed. Bovendien krijgen we een andere docente voor de komende 2 blokken. Daar hebben we al lyrische verhalen over gehoord, dat het een verschil is van dag en nacht, en dat ze daar in de les al alles leren en maken. Dan kan je thuis de stof gewoon goed leren. Kijk, zo hoort het! Ik heb al een studieplanning voor komende week. Ik hoef niet te koken, ik shake, scheelt veel tijd. Huishouden kijk ik niet naar. Ik moet wel zorgen af en toe ontspanning in te plannen want anders neem je niks meer in je op.

Slim geweest en vrij gevraagd van stage, dus ook de donderdag en vrijdag kan ik mezelf erg nuttig maken door mijn grijze cellen vol met informatie te vullen. Hopelijk zijn ze niet lek en blijven er dingen ‘hangen’. De cits zullen van mijn gezelschap genieten. Die vinden het altijd heerlijk als ik thuis ben hele dagen. Tegen de tijd dat ze denken dat het zo blijft, ga ik weer weg. Ahhh, mijn moppies toch. Die 2 vrije stagedagen, zullen een enorm verschil maken ten opzichte van vorige keer, toen ik dat niet gevraagd had. Niet bij stilgestaan toen. Ja, daar leer je wel van.

In de avonden wil ik lekker ontspannen, tenzij ik het allemaal niet red. Dan ga ik gewoon weer door, zoals vorige keer. Zat ik ook tot 22 uur te leren. Je moet er wat voor over hebben. Ik vraag me af hoeveel beter en makkelijker het zou gaan, als ik niet zo’n groot verdriet mee moest dragen? Ik denk dat dit bergen zou schelen. Helaas heb ik die luxe niet en moet ik het maar proberen zo ver mogelijk weg te stoppen. Tijd om het te verwerken heb ik nu gewoon niet. Ik vraag me af of je zoiets wel verwerken kan, en ik denk het eerlijk gezegd niet. Toch, ik laat het met niet totaal kapot maken. Dat is bijna gebeurd en daar pas ik voor! Daar doe ik niet aan mee. Ik weet alleen niet goed hoe ik er doorheen moet komen…

Maandag- en dinsdagavond kijk ik weer graag naar Married at first sight. Zo grappig om te zien, als je ervan houdt om naar mensen en hun handelingen en gedachten te kijken. En laat ik daar nou toch van houden. Ik zie meestal al direct wie er wel of niet doorgaan met elkaar. Daar zit ik zelden naast. En dinsdags heb je ook weer five days inside. Maar zonder Beau, vind ik dat een stuk minder. Al blijft het natuurlijk wel enorm interessant. Ik heb zelf in een verslavingskliniek gewerkt ook en daar ging het vorige week al over, en vanavond weer maar dan een ander soort kliniek. Hier werden ook de gezinsleden geholpen. Het is de enige kliniek waar een heel gezin kan/mag komen om behandeld te worden.

Natasja Froger was dit keer de presentatrice. Ik vind haar een geweldig mooi mens, echt een lieverd. Wat een schrijnende verhalen zeg, wat daar allemaal zit. Ik zag Natasja’s vertwijfeling om het te kunnen bevatten. Zo mooi wat ze zei; “Ik begrijp het echt niet, hoe ze het zo kon doen maar ik sta dan ook niet in haar schoenen dus ik kan en mag niet oordelen. Maar ik begrijp het echt niet.” En ik begreep meteen wat ze bedoelde want dat had ik ook altijd zo, voordat ik de boeken van Jozef Rulof las. Nu weet ik, het is gewoon onbewustheid. Die dame ligt nog vele levens achter waar Natasja zit, of waar ik zit. En dan snap je zulke acties niet. Dat had ik ook nog niet zo lang geleden. Nu weet ik het, ze kan er ook niets aan doen want ze kan nog niet zo diep voelen.

Al zitten er natuurlijk ook anderen, die juist omdat ze dieper kunnen voelen, daar verblijven. Hele gezinnen over meerdere generaties die bijvoorbeeld door alcoholisme veel ellende meemaken. En dat zo’n meisje, die een alcoholiste als moeder had en nu zelf ook drinkt, dan vertwijfeld zegt: “Ja, ook al is je moeder alcoholist en heeft ze nooit of heel slecht voor je gezorgd, het blijft wel je moeder hè... Je kan je moeder toch niet uit je leven bannen???” Nou… Niet??? Oh jawel hoor, dat kan best! Hoppa, in ene keer zelfs. Ik ken het helaas van al te dichtbij.

Maar ja, wat doe je eraan hè? Je kan beter erg slecht voor je kinderen zorgen, dan pikken ze alles van je. Of je dumpt alles, laat alles stikken alsof ze stront zijn en laat ze 38 jaar in hun sop gaar koken. Als je dan opeens doet alsof je er zo van houdt, dan springen ze je zo weer in je armen alsof er altijd zo enorm goed voor ze gezorgd is en schoppen ze alles weg wat in de weg staat of storend is en het mooie roze ballonnetje hete, lege lucht kunnen doorprikken omdat ze erbij waren.

Bizar eigenlijk hè, hoe rotter hoe geliefder. Zo lijkt het in elk geval altijd te zijn. En dan al die kleine baby’tjes die daar ook verbleven, in die gezinskliniek. Daar gaat je hart dan naar uit, en het komt ook wel dicht bij huis om te vrezen voor hoe die onschuldige hartjes moeten gaan opgroeien. Loslaten maar weer… Ik ga er echt nog wel eens goed in worden, maar soms moet je even wat stoom afblazen gewoon. Mag ik?

"Thuis is de gevangenis van het meisje.

Origineel: Home is the girl's prison."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik dacht dus altijd, dat bij Capabel alle examens in ene keer gingen, en bovendien allemaal op de woensdag. Nou daar zat ik totaal naast. Nu kreeg ik weer een mail binnen, voor het examen Engels lezen en luisteren. Hier moet ik op donderdag 5 maart heen, wat ik al zei. Helemaal in mijn uppie en het is pas om 13u30. Pfff wat een gedoe allemaal zeg. Ik heb nu bij Saskia, de apotheker, de datum doorgegeven want dan kan ik ook niet naar stage. Dan zit ik dus de 19^e februari in Utrecht, voor rekenen Generiek, en een deel Nederlands. De 5^e maart voor een deel Engels en dan moeten er nog meer delen van Nederlands en Engels volgen. Zouden ze die ook allebei op een andere dag doen?

Hebben ze enig idee hoeveel dat kost, reizen naar Utrecht elke keer? Dat veel mensen of een uitkering hebben, of zelfs nog thuis wonen? Wat onhandig zeg, zo allemaal. Doe gewoon alles zoveel mogelijk op ene dag en mensen die bij elkaar in de klas zitten, bij elkaar. Zo kan je onder elkaar reizen maar nee hoor, we maken het lekker onmogelijk bij Capabel. Je moet inderdaad erg capabel zijn wil je daar ooit je diploma halen. Ik hoop het wel in elk geval. Maar dat is dan niet de eenvoudigste weg geweest. Maar ja, zo is mijn hele leven dus het past wel bij me. Ik ga altijd automatisch voor de moeilijkste weg. Of anders sturen ze me wel zo.

Ik kwam van de week een foto tegen, en ik moest er zo om lachen. Het zou zo een Hollands idee kunnen zijn maar of dat zo is, durf ik niet te zeggen. Zo’n wc bril die je over je autowiel kunt hangen, echt hoor, hoe kom je erop! Ik moest ook opeens denken aan het verhaal van een tante van mij. De vrouw van een broer van mijn vader. Ome Jan en tante Riet. Ome Jan was een beetje zwart schaap van de familie Niemeijer, al weet ik niet precies waarom. Toen mijn moeder gescheiden was, waren zij de enigen die enigszins in de buurt woonden, in Alblasserdam. Dan gingen we wel eens op een zondag op visite. Ik vond dat toen een enorme wereldreis en dacht minstens dat ze in Friesland woonden.

Ome Jan hielp toen met het verbouwen in mijn eerste eigen woning ook, herinner ik me opeens. En als hij dan iets aan het doen was, dan maakte hij hele rare bewegingen met zijn tong. Daar moest ik dan zo om lachen, dat ik snel wegvluchtte. We gingen een keer gezamenlijk naar een pretpark, ik weet zo gauw niet welke, Walibi of zo. Tante Riet moest onderweg zo erg plassen, dat ze moesten stoppen op de vluchtstrook. Hun zoon Ronald, zat achterin en die kwam met een goed plan. Je kan moeilijk zo met je blote kont langs de vluchtstrook gaan zitten plassen natuurlijk. Daar krijg je ongelukken van.

Ronald, hun zoon, zou de achterportier open houden en dan zou ze zelf de portier voor laten open staan en zo had ze dan een mooi afgeschermd stukje privacy. Toen ze opgelucht zat te plassen, en als je zo nodig moest dan kan je niet zomaar even stoppen, haalde mijn oom een geintje uit. Hij gaf zijn zoon de opdracht de deur zacht naar zich toe te trekken en toen reed hij een klein stukje door. Zo zat mijn tante opeens midden in het zicht te plassen. Oh wat heeft ze lopen schelden die hele dag in het pretpark! Wij konden niet meer bijkomen allemaal! Het ging later die dag nog regenen ook, geeft ze mijn oom op zijn kop omdat hij sandalen aanhad. Ik wees haar erop dat ze die zelf ook aan had. Oh ja, dat was ze vergeten. Weer hilariteit alom.

Om de dag compleet te maken, want driemaal is scheepsrecht, deed ze nog iets, waar we jaren om gelachen hebben. Ze was nogal een zeikerd blijkbaar want nu moest ze weer zo plassen en de toiletten waren veel te ver weg. Blijkbaar had ze daar wel vaker last van want zonder gêne stapte ze de bosjes in. Om er niet veel later gillend weer uit te komen, onderwijl haar broek ophalend. Het was geen gezicht! Was ze met haar blote bips op de brandnetels gaan zitten. Je kunt wel begrijpen dat we toen allemaal bijna in ons broek plasten, van het lachen! Oh heerlijke herinneringen, ik heb er zelf ook weer erg om moeten lachen! Wat zo’n fotootje al niet kan doen, met je brein.

Ik zei gisteren nog, dat je wel eens van die teksten tegen komt, die je raken, als je het nodig hebt. Het gebeurt me ondertussen bijna dagelijks. Dit keer was het een hele oude tekst en iemand uit de Rulof groep, had hem op die pagina gezet. Het zijn niet alleen de boeken, die de waarheid brengen natuurlijk. Ze gaan alleen wel het diepst, maar de wijsheid is overal en al vele eeuwen geleden was dat ook al zo. Er zijn altijd mensen, die toen ook al zo ver waren. Alleen was je toen een uitzondering, en nu is het aantal veel groter.

Al zijn we er nog lang niet, anders zouden onze dieren wel beter behandeld worden. Ik heb ooit ergens een manifest gelezen, dat kwam uit de 14^e eeuw, ik weet de naam niet meer van de schrijven of waar het te vinden helaas. Het gekke was, dat het nog steeds totaal toepasbaar was op de huidige wereld. Alsof er in die paar eeuwen helemaal niets was veranderd. Toch wel erg eigenlijk.

Hier komt de Desiderata van Max Ehrmann: Wees kalm temidden van het lawaai en de haast en bedenk, welke vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk, en luister naar anderen; ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen; zij belasten de geest.

Wanneer je jezelf met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent. Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling hebben voor je eigen werk, hoe nederig dat ook moge zijn; het is een werkelijk bezit in het veranderlijke fortuin van de tijd. Betracht voorzichtigheid bij het zaken doen, want de wereld is vol bedrog. Maar laat dit je niet verblinden voor de bestaande deugd; veel mensen streven hoge idealen na, en overal is het leven vol heldendom.

Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid. Maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras. Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Maar verdriet jezelf niet met spookbeelden. Vele angsten worden uit vermoeidheid of eenzaamheid geboren.

Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn, en ook al is het je al of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed. Heb daarom ook vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn en wat je werk en aspiraties ook mogen zijn; houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld. Streef naar geluk.

Voetnoot: Uit de FAQ van Alt.Usage.English: "Desiderata" is geschreven in 1927, door Max Ehrmann (1872-1945). In 1956 gebruikte de predikant van De St. Pauluskerk in Baltimore, Maryland, het gedicht zat in een verzameling stencils met inspiratiemateriaal voor zijn gemeente. Iemand die het later drukte zei dat het gevonden was in de oude St. Pauluskerk, gedateerd 1692. Het jaar 1692 is het jaar waarin de kerk gesticht was, en heeft niets te maken met het gedicht. Zie Fred D. Cavinder, "Desiderata", TWA Ambassador, Aug. 1973, pp. 14-15.

Ik vond het een bijzonder mooie boodschap, ik hoop dat iemand er iets aan heeft.

"Tegenwoordig zou een dienstmeisje, dat even onwetend was als koningin Victoria toen ze de troon besteeg, als achterlijk beschouwd worden."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik heb me van het weekend toch gelachen! Ik had het op willen nemen maar ja, telefoon lag niet in de buurt. En als ik dan opsta, dan verstoor ik het plaatje. Dat weet ik uit ervaring. Al blijf ik het vaak toch proberen, zo van, je weet maar nooit. Maar toch, 99,99% van de keren lukt dat toch niet. Dus dit keer deed ik geen moeite. Moonlight lag hier bij me op het bureau, Rainbow lag op het kleedje op de eettafel en Skylar lag in de krabton. Aurora zag ik in elk geval niet. Wel hoorden we alle vier een raar geluid. En ook alle vier keken we op. De cits gingen er alle drie bij zitten en ik spitste nogmaals mijn oor. Opeens herken ik het geluid en ik moest zo lachen!

Het was natuurlijk Aurora, die lag te snurken weer. Ik krijg dan altijd de neiging om het lied te gaan zingen ‘what shall we do with a drunken sailor’! Het was dan ook nog early in the morning. Ik kon niet meer bijkomen! De jongens wisten nog niet wat het nou precies was, dus die zaten nog een beetje schimmig in het rond te kijken. Mijn lachen doorbrak de spanning van het onbekende. En katten zijn katten. Oké, het is blijkbaar niets gevaarlijk, mama lacht. Het is nu vervelend want we horen het nog steeds en er gebeurt niets, wat dus een teken is om weer verder te slapen. Wat ze ook als gesynchroniseerd deden. Dat maakte het nog leuker. Katten verrijken echt je leven, al was het alleen maar omdat je er zo vaak om moet lachen. Als je er een klein beetje op let.

Het weekend kwam er nergens iets van. Ik was gewoon te moe en besloot het, op een beetje organiseer werk voor komende dinsdag, gewoon rustig te houden verder. Vanaf maandag kan ik 1,5 week lang, op de dinsdagen en het huispoetsen na, leren wat ik leren kan. Niet te sappel maken over het Farmaceutisch rekenen, gewoon elke dag een paar sommen doen met steeds andere formules, de oplossingen, de verwrijvingen, de doseringssommen, druppelgewichten en weet ik het allemaal, we gaan het wel zien. Er slagen toch elk jaar mensen daar en misschien ben ik er wel eentje van. Ik ga me niet te druk maken want ik heb het zo al zwaar genoeg.

Een paar dagen gaat het goed en dan gebeurt er weer iets of je ‘hoort’ iets en dan ben je bijna zowat terug bij nul. Maar dat komt omdat ik het nu niet verwerk maar weg stop. Dat verdriet zoekt toch zijn weg naar buiten en daarom word ik vaak in tranen wakker. Dan duurt het even voor ik het waarom besef, of wat ik nou precies gedroomd heb. Maar ik ga er heus komen. Alleen is de weg er doorheen even zwaar nu. En bovendien, met wat er zo allemaal gebeurt, voel ik me nou ook niet echt het allerfijnst of zelfs maar geliefd. En dat doet gewoon behoorlijk pijn en het valt me erg zwaar. Vooral omdat het voelt als onrechtvaardig, dat maakt het nog het zwaarst. Maar ik weet, er is geen onrecht. Ooit zal ik het ‘waarom’ weten en waarschijnlijk boeit het me dan niet eens meer.

Zoals ik de laatste tijd continu dingen zie, die me dan een beetje helpen en me weer een beetje beter laten voelen, kwam ik nu ook weer een tekst tegen, die direct binnen kwam en me raakte:

Ontken nooit je eigenwaarde:  Ook niet als je ergens niet in past * Ook niet als niet iedereen je leuk vindt * Ook niet als anderen je proberen te overtuigen van het tegendeel

Misschien ben je niet het juiste puzzelstukje in die puzzel * Maar pas je naadloos in een andere * Dat je niet past zegt niks over jou * Het zegt wat over de puzzel

Jij bent goed zoals je bent * Je hoeft niet te veranderen * Als je dat niet wilt * Er is een reden waarom jij, jij bent

Zie je eigen schoonheid * Waardeer je eigen kracht * Je hoeft niet perfect te zijn * Niemand is dat

Jij bent prachtig * Je bent uniek * Er is er maar één zoals jij * En je bent goed zoals je bent

In het grote plan van het universum * Heb ook jij je eigen plekje * In dat grote plan past jouw puzzelstukje perfect * Daar hoor jij in het grotere geheel

Anderen weten niet wat ze missen * Want ze zien vaak wat niet past * En niet wat wel zou kunnen passen * Het verlies is aan hen

Wees jij nou maar jezelf * Met alle malligheden * Met al jouw onvolkomenheden * En met al jouw liefelijkheid en kracht

Ook jij bent een pareltje in deze wereld * Ook jij bent een schitterende ziel * ook jij hebt recht op een plekje * Het wordt tijd dat jij dat zelf ook ziet… Bron: Ineke Akkerman

Ik was er even stil van. Dat had ik even nodig. En niet veel later kreeg ik een heerlijke zacht zoete geur in mijn neus. Ik keek glimlachend naar de uit zijn krachten gegroeide hyacinten, die helemaal gek en snel gegroeid zijn. En ze zijn over de kattensnoepjespot (goeie voor 3 x woordwaarde met Scrabble) gaan hangen met zijn tweetjes en eentje ligt er op het kastje. Ze zijn topzwaar en hun geur bijna ook. Heerlijk! Ik stond op om even aan ze te snuffelen, ik vind dat zo heerlijk ruiken! Tot mijn enorm grote verbazing, zie ik in alle drie de bloemen, nog eens bonusbloemen zitten. Een soort van tussen de bladeren verstopte mini hyacintjes. Nou ja! Zo heb ik het nog nooit gezien! Ik heb er maar even een foto van gemaakt. Jammer dat je geen geur kunt reproduceren als een beeld, anders zou deze blog heerlijk naar de hyacint ruiken.

Het paste zo mooi bij het voorgaande verhaal ook, alsof het zo gepland stond, dat hun geur me even aan zou trekken. Toeval bestaat niet dus tja. Ik hou van bloemen, het liefst gewoon in de grond, waar ze horen. Maar af en toe kan ik niet laten. En nu ik  me zo slecht voel, betrap ik mezelf erop, dat ik steeds maar plantjes koop. Zo gek, ik kan ze eigenlijk niet kwijt en kan ik ze wel kwijt, dan vreten de cits ze op. Vooral Rainbow heeft er een houtje van om op planten te willen kauwen. Ik zal het nodig hebben of zo, levende wezens om me heen die liefde of schoonheid brengen, of zoete zachte geuren…