"Aangezien we allemaal zullen sterven, is het overduidelijk dat wanneer en hoe er niet toe doet.

Origineel:
Puisque nous allons tous mourir, il est évident que quand et comment ne comptent pas.
Bron: De vreemdeling (1942)"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Nadat ik viral ging, door de artikelen in het AD en op Rijnmond, kwam er van alles los. Mensen die je opeens weer een berichtje sturen en zo. Op sommige reageer ik, op anderen niet. Dat ligt er maar net aan wat daar de geschiedenis mee is. Alleen van een oud collegaatje kreeg ik een bericht, en dat vond ik zo’n fantastisch leuke reactie, die moet ik hier gewoon even delen. Ik heb het gewoon gekopieerd.

Komt het: Ha die Ria, Vanmorgen begon ik de dag met mijn dagelijkse dosis nieuws. Inmiddels zit ik bijna 4 maanden in lockdown in India, zonder vooruitzicht om terug te komen. Elke dag hoop ik bij het openen van de nieuws apps om goed nieuws te lezen. Vandaag begon als elke andere dag tot mijn oog viel op een headline in het AD. Iets over een verdrietig baasje, een blog en een teruggevonden kat. Internet is hier heel langzaam en vaak duurt het een paar minuten voordat iets geladen is, maar ik wist (WIST!) Dat dit over jou ging. Ongeduldig wachtte ik  tot de pagina geladen was en ja hoor, daar was je dan. Compleet met volle haardos en Sunshine.

Hoe magisch is dit! Ik herinner me nog dat ik uitkeek naar Sunshine in Kralingen en dat ik zelfs een keer dacht "zou toch wat zijn als ik hem hier in Kralingen tegen zou komen". Bleek dat de kleine reiziger op steenworp afstand zat, hoe bizar! Ik zit hier op dit moment met ongeveer 50 gestrande reizigers vanuit de hele wereld. Van China tot Peru, van Hawaï tot Nieuw-Zeeland. Elke dag hebben we voor alle vrouwen een meeting, waar we kunnen praten met elkaar en delen wat we aan ons hoofd hebben. Vandaag heb ik het verhaal van Sunshine gedeeld, je blog, je hoop, je doorzettingsvermogen en de terugkeer naar huis. Iedereen was het met me eens, het inspireert en geeft hoop dat we, net als Sunshine, uiteindelijk weer allemaal thuis komen. Sunshine is nu internationaal bekend (je mag me bedanken in je volgende boek 😉). Bedankt voor de positieve vibes. Ik wens jou, Sunshine, je familie en de rest van de kattengang veel liefde, licht en goeds toe. Groetjes, Natasja

Dat hele verhaal, deed me wel iets, moet ik eerlijk zeggen. Maar ja, ik ben de laatste dagen over van alles emotioneel of zo hoor. Het lijkt wel of ik in een achtbaan zit. Hoor ik opeens Danny Vera, rollercoaster life heb ik zeker ja! But I do know why! Die boeken komen er ook, alleen niet over de cits of mijn website moest een boek worden. Ik heb wat andere verhalen al klaar in mijn hoofd. Even verder over de rest; Natuurlijk vragen de mensen zich ook af, hoe zit het nou met die rooie kat waarmee Sunshine was gevangen. Dat ga ik dan ook maar even vertellen. Die zat onder Sunshine in  zo’n zelfde hokje, maar ik kon hem niet zien. Ik vroeg de vrouw of het echt maatjes waren, omdat ze samen waren gevonden en of hij al een baasje had. Nee, maar alles is een beetje vaag. Ze wist ook niet wie die mevrouw was en dus kan ik die ook niet bedanken.  

In elk geval, ze zijn samen in dezelfde straat opgehaald. Of het maatjes zijn, is de vraag nog maar. En toen liet ik het ook maar zo, dat was dus wel een boodschap, niet wat ik zelf op Facebook plaatste. Dat was gewoon wishful thinking. Ik weet heus het verschil wel maar door mijn enthousiasme en omdat ik van elk dier houd, op een paar uitzonderingen na, wilde ik het mezelf alweer een stuk moeilijker maken. En dat moet ik niet doen, nu niet meer.

Ik ga het laatste half jaar alleen maar op mijn gevoel af en dus nu ook. Hij kwam niet voor niets niet tevoorschijn en ik zou al een hele klus krijgen met Sunshine en zijn re-integratie in het nu drukke kattengezin. Bovendien, financieel wordt dat ook nu zo al een grotere last, laat staan met nog eentje. Ja, er roepen veel mensen nu, in hun enthousiasme, dan doneer ik daar wel voor. Maar dat is nu. Over 10 jaar zit ik er, hopelijk dan nog mee en dan is iedereen financieel al lang afgehaakt hoor! Dat vind ik niet raar hoor, maar ik weet dat dus gewoon en dan heb ik er nu natuurlijk veel te kort iets aan.

Ja, oké mijn leven gaat alleen maar opwaarts nu en dat financiële deel zal zich ook totaal herstellen maar ik weet nog niet wanneer dat zo zal zijn. Dus, sorry lieve Rooie, maar ik zal voor jou ook een goed tehuis vragen. Ik hou het bij dat wat bij mij hoort nu eventjes. En dat Sunshine bij mij hoort, dat is wel duidelijk! Ik heb dat altijd al geweten. Ik had alleen echt nooit verwacht, hoe hij zich alles maar dan ook echt alles nog herinnert. Hoe hij met zijn koppie altijd op mijn scheen of kuit lag. Ik weet niet waarom, raar plekje, maar dat deed hij altijd en dat doet hij nu weer. Ook zijn pootje dan in mijn handen duwen. Al naar gelang zijn positie, krijg ik een voor- of een achterpootje in mijn hand gedrukt. Net zoals meer dan 4 jaar geleden. Heel apart om mee te maken, en echt, dat had ik zo niet durven dromen zelfs.

Nog een goed voorbeeld, als bewijs dat hij echt nog alles weet; ik had ooit voor mijn schuine dakraam in de slaapkamer nieuwe gordijnen gemaakt. En door dat schuine, was dat best een lastige klus. Ook hoe ik ze op zou hangen maar ik ben niet voor niets creatief en kwam met een oplossing. Ja, het stond prachtig. Je moet alleen geen 8 maanden oude kittens hebben! Ik heb zo’n prachtig klinkende windgong, die een soort elfjes muziek maakt, vind ik dan, als hij beweegt.

Die hing als pronkstuk tussen de gordijnen in, als ze dicht waren. Alles hing en ik ging die avond heerlijk slapen. Om tegen de ochtend met een rotklap die hele rails bijna boven op mijn kop te krijgen. Gelukkig lag ik rechts en niet links. Ik schrok me wezenloos en Sunshine en Moonlight ook! Die windchime maakte een moorden kabaal op deze manier. Dat zo’n klein dingetje zoveel herrie kon maken zeg. De katten schoten sneller als pijlen uit de boog weg! Toen ik later de boel kwam herstellen kwamen ze heel voorzichtig even kijken wat ze hadden aangericht. Maar dat geluid waren ze nu als de dood voor.

Later bleek dit heel erg goed te werken, als ik ze, als ik moest gaan werken, uit mijn slaapkamer te krijgen. Als de dood waren ze voor het eerste geluidje al, dat er van dat ding af kwam. Dus dan deed ik even mijn vinger ertegen aan, en al tingelde het dan zachtjes, dan vlogen ze de kamer zowat uit. Kon ik die mooi dichtdoen voor ik weg ging. Ik ging de foto zoeken als bewijs, die is genomen op de 13^e, 13 april 2016. Even een groet van mijn moeder. Ook bizar is dat er toen hetzelfde dekbed op lag, als nu! En om het allemaal nog gekker te maken, op diezelfde dag nam ik een foto van een dubbele regenboog, hier boven de torens van het Marconiplein! Rainbow en Skylar gaven alvast een seintje zeker? Om even nu te laten als echt bewijs aan mij, joh, alles ligt al vast. Dat wist ik al, en krijg het zo bevestigd. Wat was mijn boom voor de deur toen nog klein! Die steekt nu al ver boven dat raam uit!

Sunshine was jarenlang verdwenen natuurlijk, maar van Moontje kon ik het met grote regelmaat vaststellen, het gordijnendrama was hij nooit vergeten. Een zuchtje langs die windgong en Moonlight vloog in paniek de slaapkamer af. Dat is tot nu toe zo gebleven. Toen ik gisteren dat net ging maken, in die moordende hitte, stootte ik uiteraard ook tegen de windgong aan, die hangt er nog steeds. Of hing nu.

Sunshine vliegt me toch met een noodgang naar zijn schuilplekje achter het hoofdeinde! Mijn mond viel open, hij wéét het nog! Hij wéét het verdorie écht nog! Hoe bestaat het toch?! Al had ik dat wel gemerkt aan zijn gedrag naar mij toe en zo maar toch. Dit is gewoon rechtstreeks bewijs ervan! Het is niet eens dat ik het nodig heb! Ik weet dat toch wel. Het is alsof het cadeautjes zijn, om aan anderen te laten zien, mochten die het nog niet weten. Maak je ook maar geen zorgen, dat alles al vast ligt hoor. Hoe of wat er ook vast ligt in onze levens, het komt uiteindelijk altijd helemaal goed. Of dat nu in dit leven is of in een volgend, of, als je niet meer terug hoeft, verder in het Universum, dat maakt niet uit. Goed komen zal het!

"Geen commentaar' is een prachtige uitdrukking. Ik gebruik het steeds weer.

Origineel:
'No comment' is a splendid expression. I am using it again and again."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Nou, dat was even een anticlimax op Rijnmond tv. Buiten het feit dat ik het afschuwelijk vond om naar mezelf te kijken en te luisteren, zag ik nu ook pas goed hoeveel ik aangekomen was. Ik heb al eens eerder iets zien opnemen voor zo’n ‘artikel’ en toen waren ze ook heel lang aan het filmen voor nog geen 2 minuten! En dat was hier ook het geval. Want waar zijn die leuke shots van Skylar en Rainbow en vooral ook Aurora had hij heel lang staan te filmen. Maar zo gaat dat. Iemand zei, tegen me, wat heb je een leuk huis… Niks van gezien, ik zag alleen die bolle kop. Die blokkeerde het hele beeld!

En dan laten ze me nog met mijn kont omhoog in beeld komen! Als ik dat had geweten hadden ze de pot op gekund hoor! Ik kan er wel om lachen, ook zoals ik onder dat half schuine dak stond gebukt. Die apothekersjas is van nogal stug spul en zo zag het er dus echt niet uit! Maar goed, het is voor Sunshine gedaan, want dat is om te vieren, dat is groots en dat is een echt wonder. Vlak voor je neus maak je een wonder mee. Maar met de hoeveelheid die ze hebben opgenomen en wat je ervan te zien krijgt, dat is altijd hilarisch! Zonde eigenlijk van ieders tijd! Zo zal het altijd wel gaan, neem ik aan. Maar die dikke kop, geef me 2 maanden, en die is weg. Ik voelde al dat ik mijn leven om moest gooien, en ik was maandag daar al mee gestart.

Dus ik lijn niet alleen om deze uitzending hoor, al is dat filmpje wel heel erg handig! Als ik nu een aanval van eet- of snoeplust krijg, dan hoef ik alleen maar even dat filmpje te kijken. Dan eet ik gelijk die dag niks meer! Dag? Week! Ik deed het vooral om anderen, die ook hun kat kwijt zijn, toch hoop te geven. Ik weet namelijk dat het mij ontzettend goed deed, elke keer dat ik erover hoorde bij iemand anders. Hoe langer het had geduurd, vooral als het langer was dan Sunshine bij mij al weg was, hoe meer hoop het me gaf.

Ik had die wel nooit opgegeven, maar zo af en toe het vuurtje brandend houden, dat is altijd beter dan het helemaal uit te laten gaan. En ik was er gewoon ook van overtuigd! In het begin dan over dagen, toen weken, toen maanden, en na dat eerste jaar, durfde ik me niet meer uit te spreken. Ik wist alleen dát hij zou komen, niet of dat dood of levend zou zijn, al hoopte ik dat laatste natuurlijk. Ook niet of ik hem dan hier zou laten, als hij een goed baasje met een grote tuin zou hebben bijvoorbeeld.

Maar nu ik hem weer in mijn armen heb gesloten, sorry, hij is van mij! Hij hoort bij mij en alleen als ik zie dat hij hier doodongelukkig wordt, zou ik proberen iets daaraan te doen uiteraard. Maar dat denk ik niet. Hij is zo vreemd kalm en ongewoon ‘deemoedig’, ik weet niet of dat het juiste woord is. Hij lijkt gewoon alles al te weten! Zoals dat vroeger bij Moonlight ook was. Sunshine begint lekker een beetje los te komen zo af en toe. Vrijdagmiddag, voor ik aan de slag ging in die hitte, om de haken aan te brengen, waaraan het net zou komen, zodra het bezorgd zou zijn. Ik mocht vroeger weg van de apotheek, want ik zei dat het echt nodig was. En echt hoor, een sauna is er frisjes bij. Dat is echt niet goed voor mijn jochie!

Toen hij met die bal speelde, het filmpje dat op Facebook staat, was hij naderhand helemaal nat. Ik vroeg het nog aan iemand, kunnen ze van hun geur afzetten zo nat worden? Zij suggereerde dat hij misschien wel in zijn waterbak weer had gestaan. Dat stelde me eerst gerust maar toen ik net in de kamer kwam, was hij droog en hij had niet gedronken of bij het water geweest. Nu weet ik het ondertussen. Als hij of Moonlight vroeger, erg aan het genieten waren, melk trappend en tegen elkaar liggend, dan ging Moonlight kwijlen en Sunshine een klein beetje. Soms was Sunshine ’s hele rug nat ervan. Ik moest daar altijd om lachen en noemde hem ouwe kwijlesik.

Maar nu ligt Sunshine regelmatig met zijn tong er half uit. Dat was vroeger een puntje alleen. En ook kwijlt hij nu, alsof je de kranen hebt open gezet. Echt niet normaal zeg. En tussen het genieten en het melktrappen en in trance zijn door, krijg ik me toch een liefdevolle blikken toegeworpen! Daar moet ik dan gewoon van huilen, zo intens kijkt hij me dan aan en blijft me ook aankijken. Tot hij dan weer opeens verder gaat met genieten en melktrappen. Wel pijnlijk als ik niet snel genoeg het plaid ertussen kan proppen maar dat heb ik er wel voor over. Oh en ik heb kaarten gehad, van een lieve vriendin, die zelf ook een berg katten en een hondje heeft. En eentje zonder afzender, dat vind ik wel een beetje apart. Al heb ik daardoor wel een vermoeden, dat kaartje is dan ook alleen aan Sunshine gericht en ik kan stikken zeker? Ach, dat zegt weer zoveel over de afzender die ik ook geen stoorzender wil laten worden in mijn diepe geluk dus hou ik er direct over op.

Vanmiddag, vrijdag was dat dus, moest ik in de brievenbus kijken en daar zat dan weer een kaartje in van Ada. Met centjes erin, wat absoluut niet had gehoeven maar waarvan ik zeker eten voor de cits zal kopen. ‘Doe ook iets leuks voor jezelf’, zei ze. Maar ja, dat ís iets leuks voor mij! Als ik de cits kan verwennen, is dat voor mij ook genieten! Ada heeft me regelmatig helpen zoeken en flyeren, en daar ben ik haar nog altijd enorm dankbaar voor. En nog iemand die me altijd gesteund heeft, Mary, die op dezelfde dag dat ik Sunshine ging halen, haar eigen lieverd van 20 jaar oud moest laten gaan. Oh wat vond ik dat erg om te horen. Ik weet hoeveel pijn zoiets doet.

Mary moest in Schiedam werken, vlakbij mijn huis de vrijdagavond, of ze even een pakje af mocht geven. Ja natuurlijk mocht dat! Toen ik in de middag, in de moordende hitte en volle zon, haken in het raamkozijn stond te maken, hoorde ik ook gewoon de bel. Maar deze avond, laat ik haar gewoon voor de deur staan. Toevallig deed er iemand open en kon zij het pakketje voor de deur zetten, boven dan. Oh wat erg!!! Ik heb echt niks gehoord. Ja, had ze me maar een berichtje gestuurd! Want toen ze dat stuurde met het bericht dat het pakje voor de deur stond, reageerde ik wel gelijk natuurlijk. Want mijn telefoon had ik wel bij me. En toen ik, nadat ik Sunshine zijn bak had verschoond, ben ik naar beneden gehold. Een hele doos vol lekkers voor de cits! Jeetje zeg! Dat moet niet gekker worden! Ik heb me natuurlijk driedubbel buigend verontschuldigd omdat ik haar voor de deur heb laten staan en gevraagd of ze snel even een bakkie komt doen! Dat spreken we vast nog wel af binnenkort!

Dus we worden enorm verwend. Niet normaal. Mijn website heeft verdorie meer dan 9.000 bezoekers gehad alleen al vorige week. Ik krijg altijd een mailtje elke vrijdag daarover. Mijn blog wordt alweer behoorlijk lang maar er is nog zoveel te vertellen! Er gebeuren steeds allemaal dingen die ik echt wil vertellen, maar ja. Zoveel tijd heb ik niet, en zo snel kan ik niet schrijven. Ook de vragen die iedereen stelt zo los op Facebook, sorry ik kan ze echt niet allemaal beantwoorden daar. Het komt wel in mijn blogs als ik niks antwoord hoor. Neem me niet kwalijk maar dat is nu echt even teveel te doen in te weinig tijd. Maar mijn ventje verdient dat echt wel, al die aandacht en cadeaus, want die is toch maar weer thuis gekomen. Dat doen er niet veel hem na!

"Zuiver u slechts van afgunst en gij vertienvoudigt uw geluk, en maakt ieder ogenblik andermans vreugde tot de uwe.

Origineel:
Musst dich nur vom Neide reinigen, dann verzehnfachst du dein Glück, machst in jedem Augenblick fremde Freuden zu den deinigen.
Bron: Spruchbüchlein (1885)"

Paul Heyse - Duits schrijver en essayist, Nobelprijswinaar Literatuur (1910) 1830-1914